Adwokat – Przyjaciel – Prezes – Redaktor Naczelny

Andrzej Warfołomiejew
Adwokat – Przyjaciel – Prezes
– Redaktor Naczelny
Jest jesień 1981 roku, ostatnie tygodnie
przed stanem wojennym, gmach warszawskich sądów.
Na schodach do bufetu spotykam Adwokata Czesława Jaworskiego. Łagodnie się
uśmiechając, zawiadamia mnie stanowczym
tonem, że właśnie nadszedł czas na złożenie
w ORA podania o przyjęcie do Zespołu Adwokackiego nr 20, który zaakceptował moją
kandydaturę…
Tak oto Adwokat wspaniale wykonujący zawód jako obrońca w wielu poważnych procesach i zarazem ceniony działacz samorządowy
– wypromował do tego zawodu radcę prawnego, który po eksternistycznym egzaminie adwokackim czekał od kilku lat na rozpoczęcie
praktyki adwokackiej.
Życzliwy Promotor zaryzykował i udzielił
mi bardzo zobowiązującego kredytu zaufania.
Starając się ten kredyt spłacić, ośmieliłem
się po kilku latach prosić Adwokata Czesława Jaworskiego, czołowego warszawskiego
obrońcę, o pomoc w znalezieniu obrońcy bliskiej mi osoby, w sprawie banalnej, ale bardzo
dokuczliwej.
Nie wskazał mi nikogo, gdyż sam tę obronę
przyjął, mimo nadmiaru innych zajęć.
To był pierwszy sygnał przyszłej przyjaźni,
którą się do dziś szczycę.
Utrwalała się ona w rozmowach na słowackich szlakach tatrzańskich latem i wycieczkach z Kalatówek do Murowańca zimą oraz
przy wielu innych okazjach.
Zawodowo spotykaliśmy się rzadko, bo
uprawialiśmy inne zagony na polu praktyki
adwokackiej. Ale często omawialiśmy sprawy
samorządowe, które pochłaniały znaczną część
życia i energii przyszłego Prezesa.
Pamiętam Jego wzruszenie, gdy po wyborze
na pierwszą kadencję wyznał z trybuny zjazdowej, że oto spełniło się Jego marzenie o służbie Adwokaturze Polskiej w roli jej Prezesa.
Po Tragedii Smoleńskiej Adwokat i Prezes
objął ponownie funkcję Redaktora Naczelnego, którą pełni z sukcesami do dziś.
Jest też nadal Przyjacielem, moim i wielu
innych.
Tym skromnym wpisem do Księgi Pamiątkowej przekazuję Adwokatowi Czesławowi Jaworskiemu wyrazy uznania, szacunku
i przyjaźni.
45