Oświadczenie do pobrania
Transkrypt
Oświadczenie do pobrania
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE EUROPEJSKICH ORGANIZACJI POZARZĄDOWYCH W SPRAWIE KUBY (EUROPE CUBA NETWORK) Przestrzeganie praw człowieka musi być warunkiem podstawowym wszelkich negocjacji UE z Kubą Luty 2014 r. Unia Europejska musi zająć wspólne, jednoznaczne i zasadnicze stanowisko w sprawie wspierania praw człowieka i demokratyzacji na Kubie. Sieć organizacji pozarządowych Europa-Kuba wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej do oficjalnego przyjęcia jednoznacznych norm dotyczących obrony praw człowieka oraz nakreślenia nieprzekraczalnych granic w kwestii swoich relacji z Kubą, w tym między innymi: 1. Unia Europejska musi aktywnie wspierać zasadę przestrzegania praw człowieka, domagać się ich respektowania, jak również wspierać polityczne otwarcie na wyspie. Unia Europejska zobowiązała się, iż będzie przestrzegać „Wspólnego Stanowiska w sprawie Kuby” do momentu osiągnięcia nowego porozumienia o współpracy. Jednakże ze względu na podjęcie przez UE negocjacji w sprawie dwustronnego porozumienia, jej mandat musi gwarantować wyraźne normy dla wszystkich „nieprzekraczalnych granic”, w myśl przedstawionej poniżej wypowiedzi ambasadora Portocarero, oraz założenie, iż nie podlegającym negocjacji warunkiem każdego tego typu porozumienia, jest aktywny i konstruktywny dialog, z jasno sprecyzowaną jego datą, w kwestii praw człowieka z udziałem kubańskiego społeczeństwa obywatelskiego. 2. UE winna nalegać, aby przed przywróceniem stosunków bilateralnych odbyła się między Kubą i UE co najmniej jedna runda negocjacji na temat przestrzegania praw człowieka. Członkowie kubańskich organizacji na rzecz praw człowieka powinni mieć prawo w nich uczestniczyć, bez obawy przed prześladowaniami politycznymi. Plan przywrócenia politycznych relacji między Kubą i UE powinien zostać oceniony na podstawie wyników tej rundy negocjacji. 3. Delegacja UE na Kubie oraz ambasady wszystkich krajów członkowskich powinny domagać się prawa (i systematycznie je egzekwować) do spotykania się z członkami niezależnego społeczeństwa obywatelskiego oraz przedstawicielami opozycji politycznej na Kubie - na terenie całej wyspy, bez ograniczeń w przemieszczaniu się po kraju. Dyplomaci z krajów Unii Europejskiej oraz Delegacja Unii Europejskiej powinni pełnić rolę obserwatorów w rozprawach sądowych dotyczących działaczy walczących o prawa człowieka oraz demokrację. 4. Unia Europejska powinna przeanalizować swoją politykę z zakresu przyznawania dotacji organizacjom, która zwykle wymaga od beneficjenta – organizacji pozarządowej, rejestracji na Kubie. W rzeczywistości oznacza to wymuszenie na tych organizacjach współpracy z władzami albo pracę na ich rzecz (np. projekt UE pt. Agentes No Estatales y Autoridades Locales en el Desarrollo). UE powinna zrezygnować z wymogu, zgodnie z którym organizacje kubańskie zobowiązane były do przedstawienia oficjalnej rekomendacji ze strony przedstawicieli kubańskich władz lokalnych, upoważniającej do aplikowania o dotację, i powinna domagać się prawa do współpracy z podmiotami niepaństwowymi, członkami niezależnego społeczeństwa obywatelskiego, czy pracy za ich pośrednictwem, jako zasadniczego warunku przywrócenia jakichkolwiek stosunków dwustronnych. Ponadto, delegacja UE winna ułatwić kontakt między członkami niezależnego społeczeństwa obywatelskiego oraz opozycyjnymi partiami politycznymi a Europejskim Funduszem na Rzecz Demokracji. 5. UE winna nalegać, by przed przywróceniem jakichkolwiek stosunków dwustronnych, rząd kubański ratyfikował Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych. Należy ponadto wymusić na Kubie pozytywną odpowiedź na prośby specjalnych sprawozdawców ONZ ds. praw człowieka oraz ciał monitorujących o możliwość odwiedzenia wyspy. 6. UE winna nalegać na Kubę, by otworzyła swoje więzienia dla międzynarodowych obserwatorów, między innymi Czerwonego Krzyża i Amnesty International. Członkowie pozarządowej Sieci Europa-Kuba wzywają Unię Europejską, by uczyniła z aktywnego promowania demokracji oraz poszanowania praw człowieka warunek podstawowy wszelkiej rewizji swojej polityki oraz relacji z kubańskim reżimem. Sieć z niepokojem odnotowuje, iż UE zgodziła się rozpocząć z Kubą negocjacje, mające na celu przywrócenie pełnych dwustronnych relacji, mimo powtarzających się, a nawet nasilających przypadków łamania praw człowieka na wyspie oraz nieustannego prześladowania organizacji niezależnego społeczeństwa obywatelskiego. Zamiar przywrócenia relacji z Kubą ogłoszony został przez UE bezpośrednio po podjętej przez sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona, oraz głowy państw Wspólnoty Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów podczas styczniowej wizyty na Kubie, nieudanej próby spotkania się z przedstawicielami pokojowej opozycji, w tym także z działaczami na rzecz poszanowania praw człowieka i demokracji. Przedstawicieli Sieci niepokoi fakt, iż wszystkie te okoliczności mogą być postrzegane przez reżim kubański jako chęć nawiązania z Kubą stosunków ekonomicznych i politycznych przez społeczność międzynarodową, która świadomie zamyka oczy na nieustające brutalne represje wobec narodu kubańskiego. Członkowie Sieci z radością przyjęli oświadczenie ambasadora Unii Europejskiej na Kubie p. Hermana Portocarero, iż kwestie takie, jak „prawa człowieka” czy „status prawny organizacji społeczeństwa obywatelskiego” nadal pozostają dla UE „granicą nie do przekroczenia”. Tym niemniej, Sieć dalej wzywa do sformułowania wyraźnych norm, pozwalających na wymierne określenie poprawy, jaka miałaby się dokonać w tych obszarach. Członkowie Sieci wskazują na fakt, że rozpoczęcie negocjacji, zmierzających do przywrócenia pełni stosunków z Kubą, i to pomimo kontynuowanych, zakrojonych na szeroką skalę represji wobec aktywistów praw człowieka oraz organizacji społeczeństwa obywatelskiego, przeczy istnieniu owych „granic” oraz zdecydowanie osłabia ich wymowę, w zasadzie pozbawiając je jakiegokolwiek znaczenia. Sieć podkreśla również, iż podejmowane w ostatnich latach wysiłki ze strony UE otwarcia dialogu w kwestii praw człowieka z Kubą nie zostały zrealizowane ze względu na brak zgody do uczestniczenia w nich ze strony władz kubańskich. Jeśli stosunki między obu podmiotami mają zostać przywrócone (a także wówczas, gdyby tak się nie stało), dialog dotyczący praw człowieka musi stanowić centralny element wszelkich relacji Kuby z UE; należy również uzyskać wyraźnie sformułowane i publicznie ogłoszone zapewnienie ze strony władz kubańskich, że wezmą w nim udział. Od dziesięcioleci reżim kubański tłamsi wszelkie formy politycznej opozycji, a pod rządami Raula Castro sytuacja w tym względzie nie uległa zmianie. Na porządku dziennym jest stosowanie surowych represji wobec Kubańczyków, chcących korzystać ze swoich podstawowych wolności. Rzeczywiste reformy ekonomiczne, które przyniosłyby korzyści zwykłym Kubańczykom, nie elitom politycznym, czy wojskowym, jeszcze nie zostały wprowadzone. Jako międzynarodowa sieć organizacji pozarządowych chcielibyśmy wymienić następujące konkretne przypadki oraz kwestie, które przed przystąpieniem do jakiegokolwiek przywrócenia stosunków należy poruszyć w pierwszej kolejności, i które powinno się wykorzystać jako punkty odniesienia, pozwalające ocenić postęp, jaki dokona się w obszarze praw człowieka. 1. Od stycznia do grudnia 2013 r. miały miejsce 6 424 udokumentowane przypadki aresztowań. Liczba ta obejmuje również aresztowania bez przedstawienia zarzutów oraz często stosowany areszt tymczasowy, niejednokrotnie w nieludzkich warunkach. 2. Zakrojone na szeroką skalę prześladowania aktywistów praw człowieka i demokracji, przy użyciu aresztu tymczasowego bez przedstawienia zarzutów, przeprowadzone na terenie całej wyspy, które zbiegły się w czasie z odbywającym się na Kubie w styczniu 2014 r. Szczytem Państw Wspólnoty Ameryki Łacińskiej i Karaibów (CELAC) oraz wizytą na Kubie Ban Kimoona. 3. Sonia Garro, członkini organizacji Dam w Bieli– laureatki Nagrody im. Sacharowa, przebywa w więzieniu na podstawie sfabrykowanych zarzutów, aresztowana bez przedstawienia zarzutów w 2012 r. przed wizytą papieża Benedykta XVI. 4. Yosvany Melchor, jest więziony od 2010 roku, co ma na celu celu wywarcie presji na jego matkę, która jest członkinią Ruchu Chrześcijańskiego Wyzwolenia (MLC). Przedmiotem zaniepokojenia jest stała kampania ataków i zastraszeń jak również zatrzymanie członków Ruchu oraz aktywistów zaangażowanych w inicjatywę Drogi Narodowej (El Camino del Pueblo). 5. Rozbicie Forum Demokratycznego – inicjatywy pokojowej zorganizowanej przez Centrum Otwarcia i Rozwoju Ameryki Łacińskiej (CADAL) oraz organizacji opozycyjnej, Arco Progresista, zorganizowanej równolegle ze szczytem CELAC 28 stycznia. Kubański działacz, Manuel Cuesta Morúa, został zatrzymany i oskarżony o „rozpowszechnianie fałszywych informacji, godzących w pokój międzynarodowy”. Przy takim zarzucie, oskarżonemu grozi zgodnie z Art. 115 kubańskiego Kodeksu karnego od jednego do czterech lat więzienia. 6. Polityczne prześladowanie oraz oskarżenia wniesione wobec Gorkiego Aguila, solisty punkowego zespołu Porno Para Ricardo. Adwokatka Aguily, Armelia Rodriguez Cala (która również reprezentuje szereg innych działaczy, w tym Sonię Garro) otrzymała ostatnio sześciomiesięczny zakaz wykonywania zawodu i tym samym, Gorki Aguila został pozbawiony jakiejkolwiek obrony prawnej czy wsparcia w walce przeciwko sfabrykowanym wobec niego zarzutów. Został mu postawiony zarzut posiadania niedozwolonych substancji, a to na skutek znalezienia w jego posiadaniu lekarstwa przeciw epilepsji, zapisanego mu przez meksykańskiego lekarza. 7. Jorge Luis García Pérez, znany również jako „Antúnez”, były więzień sumienia oraz przywódca Narodowego Frontu Oporu im. Orlando Zapata Tamayo, który rozpoczął głodówkę 10 lutego. Domaga się on zwrotu komputerów oraz innych materiałów, nielegalnie skonfiskowanych przez władze kubańskie, a także poszanowania swojej ludzkiej godności. Od 5 lutego miejsce zamieszkania Antuneza oraz jego ciężarnej żony, Yris Tamary Pérez Aguilera, zostało czterokrotnie przeszukane. Małżonkowie zostali zatrzymani przez władze na kilka godzin, a także pobici, Perez Aguilera zaś była molestowana seksualnie. 8. Dramatyczny wzrost udokumentowanych przypadków pogwałcenia praw religijnych na Kubie: z 40 w 2011 r., do 120 w 2012 r., oraz 185 w 2013 r.; a także umieszczenie Kuby w grupie Krajów Szczególnej Troski w dorocznym raporcie grupy roboczej Parlamentu Europejskiego ds. Wolności Sumienia i Wiary. 9. Nowy Kodeks pracy (Código de Trabajo), przyjęty przez Zgromadzenie Narodowe Kuby w grudniu 2013 r. Kodeks nie zezwala na tworzenie niezależnych związków zawodowych, ani też nie daje pracownikm sektora prywatnego i państwowego prawa do strajku bez pozwolenia. Pod powyższym oświadczeniem podpisały się następujące organizacje: Asociación Damas de Blanco – Hiszpania/ Kuba Asociación de Iberoamericanos por la Libertad (AIL) - Hiszpania Asociación Raíces de Esperanza en España/Roots of Hope - Hiszpania Christian Solidarity Worldwide – Wielka Brytania Cuba Futuro – Holandia Federación Española de Asociaciones Cubanas (FECU) – Spain Fundacja Wolność i Demokracja – Polska Fundación Hispano Cubana – Hiszpania Glasnost in Cuba – Holandia International Society for Human Rights - Niemcy Italian Helsinki Committee for Human Rights - Włochy Kristdemokratiskt Internationellt Center (KIC) - Szwecja Instytut Lecha Wałęsy - Polska Movimiento Cristiano Liberación – Kuba/Hiszpania Observatorio Cubano de Derechos Humanos – Kuba/Hiszpania People in Need – Czechy People in Peril – Słowacja Solidaridad con Cuba - Hiszpania Swedish International Liberal Center (SILC) - Szwecja