D - Sąd Rejonowy w Kłodzku

Sygn. akt I C 1106/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 września 2016 roku
Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka
Protokolant staż. Magda Biernat
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2016 roku w Kłodzku
sprawy z powództwa J. S.
przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.
o zapłatę kwoty 12.787,78 zł
I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki J. S. kwotę 5.038,00 zł (pięć tysięcy trzydzieści
osiem złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 maja 2013 roku do dnia zapłaty,
II. dalej idące powództwo oddala,
III. zasądza od powódki J. S. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwotę 810,14 zł tytułem zwrotu kosztów
procesu.
UZASADNIENIE
Powódka J. S. domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 12 787,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od
dnia 28 maja 2013r. oraz kosztami procesu, w uzasadnieniu pozwu wskazując, że w dniu 21 lutego 2013 r. doszło
do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki R. (...) nr rej. (...). Sprawca szkody był
ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W związku z
zaistniałą szkodą i koniecznością przeprowadzenia procesu jej likwidacji poszkodowany został pozbawiony możliwości
korzystania ze swojego pojazdu w okresie od 21 lutego (...). do 28 marca 2013 r. w tym stanie rzeczy poszkodowany K.
J. wynajął od powódki pojazd zastępczy takiej samej marki jak pojazd uszkodzony tj. R. T.. W dniu 28 marca 2013r.
powódka wystawiła fakturę VAT z tytułu najmu przedmiotowego pojazdu. K. J. zawarł z powódka umowę cesji, mocą
której przelał na powódkę przysługująca mu względem pozwanego wierzytelność tj. wszelkie prawa przysługujące mu
w związku ze szkoda powstał a w dniu 21 lutego 2013r. z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę Nr (...). Powódka
wskazała, że strona pozwana zwróciła jej koszty najmu auta zastępczego, ale tylko w kwocie 1832 zł, gdyż uznała za
zasadny najem pojazdu jedynie przez okres 8 dni, bezzasadnie zweryfikował stawkę najmu do kwoty 229 zł brutto
za dobę oraz pominął koszty podstawienia i odbioru pojazdu. Tymczasem rzeczywiste koszty najmu za 30 dni wraz
z kosztami podstawienia i odbioru pojazdu wyniosły łącznie 14 619,78 zł. Stąd dochodzona pozwem kwota stanowi
różnicę pomiędzy kwotą 14 619,78 zł a wypłaconą dotychczas kwotą 1832 zł.
Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana zakwestionowała
wysokość stawki najmu i wskazała, że średnia stawka najmu w okręgu (...) wynosi 229 zł. wskazała, że powódka
nadużywa swojej pozycji uprawniającej ją do dochodzenia roszczeń w wyniku przelewu wierzytelności. Poszkodowani
bowiem nigdy nie ponoszą żadnych faktycznych kosztów najmu pojazdu, a stawki czynszu najmu oferowane przez
firmę powódki w istotny sposób odbiegają od stawek rynkowych. Ponadto pozwany wskazał, że okres czas trwania
najmu na jaki wskazywała powódka jest za długi i nieuzasadniony. Zdaniem pozwanej niezbędny czas najmu pojazdu
zastępczego wynosił maksymalnie 8dni, a nie jak twierdzi powódka aż 30dni.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
K. J. w dniu 21 lutego 2013 r. uczestniczył w kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ jego samochód marki R.
(...) nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadaczy pojazdów
mechanicznych u strony pozwanej.
Okoliczności bezsporne.
Powód zgłosił szkodę i w dniu 28 lutego 2013r. przeprowadzono oględziny pojazdu. Ubezpieczyciel uznał szkodę
całkowitą i pismem z dnia 19 marca 2013r. wysłanym do K. J. zawiadomiono go przyznaniu odszkodowania w łącznej
kwocie 17 822,70 zł brutto, w tym wartości szkody w pojeździe 10824,00 zł brutto, koszt holowania 6998,70 zł. Wartość
pojazdu przed szkodą ustalono na kwotę 20049,00 zł brutto, zaś wartość wraku na 9225,00 zł.
Dowód:
- korespondencja pomiędzy poszkodowanym a stroną pozwaną w postępowaniu likwidacyjnym k. 64,65, 66,71;
- wycena Nr (...) z dnia 6 marca 2013r. k. 68 – 70;
- faktura za koszt holowania K. 73;
- protokół szkody w pojedźcie k. 74 - 75;
Poszkodowany K. J. potrzebował do prowadzenia działalności zawodowej samochodu zastępczego. Po uzyskaniu
informacji o firmie powódki poszkodowany zadzwonił do niej i telefonicznie ustalił, że samochód zastępczy zostanie
podstawiony do jego miejsca zamieszkania. W dniu 27 lutego 2013 r. w miejscu zamieszkania K. J. przedstawiono
mu do podpisania umowę najmu pojazdu, bez możliwości negocjowania stawek. Nie wiedział on także o dodatkowych
kosztach za podstawienie pojazdu do miejsca zamieszkania. Poszkodowany nie był zobowiązany do uiszczania
jakichkolwiek kosztów, czy kaucji. Nie pamiętał czy umowę cesji podpisywał już w dniu zawarcia umowy, czy dopiero
w momencie odbioru auta. K. J. nie wiedział na jaką kwotę opiewała wartość faktury wystawionej przez powódkę.
Umowę zawarł z powódką J. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...).C.. Al. (...) we W.. W umowie
najmu z dnia 27 lutego 2013r. wskazano, że K. J. wynajmował samochód marki R. (...) nr rej. (...). Cena za dobę
wynosiła 350 zł + 23% VAT, koszt podstawienia i odbioru wg km. Miejscem przekazania auta - Ś.(...) 27 lutego 2013r.
g. 18.10. Zgodnie z protokołem odbioru auto został zwrócone w dniu 28 marca 2013r. o g. 20.20. w K., przy ul. (...).
K. J. podał, że wynajmował samochód marki O. (...).
Powódka w dniu 28 marca 2013r. wystawiła fakturę VAT (...) na kwotę 14619,78 zł brutto, w tym podstawienie
auta do klienta 693 zł netto, 852,39 zł brutto, wynajem samochodu 30 dni netto 350 zł za dobę razem 12915,00 zł
brutto i odbiór auta od klienta 852,39 zł. W uwagach do tego dokumentu wpisano: wynajem auta od 20.02.2013r. do
28.03.2013r., podstawienie auta – W. – Ś. – (...)km x 2 (w dwie strony) = 198 km x 3,5 zł netto = 693 zł netto (koszt
użycia 2 aut, paliwa, 2 pracowników).
K. J. podpisał dokument oznaczony datą 28 marca 2013r. zawierający upoważnienie dla firmy powódki do rozliczenia
szkody komunikacyjnej nr (...) ze stroną pozwaną oraz upoważnił powódkę do załatwiania wszelkich spraw
formalnych w zakresie wynajmu auta w jego imieniu oraz do odbioru odszkodowania – rozliczenia bezgotówkowego w
zakresie najmu samochodu. Ponadto pozwany podpisał umowę cesji wierzytelności opatrzoną również datą 28 marca
2013r., zawartą we W., na mocy której przelał na powódkę wierzytelność w wysokości 14619,78 zł wynikająca z faktury
VAT (...)).
Strona pozwana pokryła koszty najmu samochodu zastępczego w wysokości 1832,00 zł brutto. Pozwana uznała
okres najmu 8 dni, uwzględniając czas od dnia wynajęcia samochodu do dnia przeprowadzenia oględzin pojazdu i
zakwalifikowania szkody jako całkowitej tj. 1 dzień i dodatkowo przyznano na zagospodarowanie pozostałości i zakup
nowego pojazdu odpowiadającego parametrom uszkodzonego pojazdu 7 dni. Ponadto pozwana dokonała weryfikacji
stawki dobowej czynszu najmu z 430,50 zł do 229,00 zł. Pozwana wskazała, że stawka za najem pojazdu klasy R.
(...) na terenie województwa (...) kształtowała się w granicach 221,00 – 250,00zł. Za taką cenę poszkodowany miał
możliwość wynajęcia pojazdu w firmach (...) (...)
Dowód:
- zeznania świadka K. J. k. 119;
- umowa najmu pojazdu k. 8;
- upoważnienie k. 9;
- Faktura VAT (...) k. 10
-umowa cesji wierzytelności k. 11
- korespondencja pomiędzy stronami k. 49, 55;
Powódka pismem z dnia 24 kwietnia 2013 r. wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty objętej fakturą (...).
Dowód:
- wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem jego nadania k. 12 – 13.
W tak ustalonym stanie faktyczny Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w części co do kwoty 5038,00 zł.
Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z
tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego
ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone
osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma
więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami
prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności
zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności
ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia
2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela
z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22
maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych"
lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy
pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por.
uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład
ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na
osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 §
1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich
pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem
tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z
użyciem tych środków komunikacji.
W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody
w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji, oraz związek
przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być
wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a
skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 kc). W Świetle tego zobowiązany do
odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.
Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. Przy ustaleniu wysokości szkody należy posługiwać się przyjętą
w piśmiennictwie i orzecznictwie teorią różnicy. Oznacza to, że dla ustalenia wysokości szkody zestawia się obecną
wartość samochodu z tą, jaką by on przedstawiał gdyby nie było wypadku (tak, G. Bieniek, Odpowiedzialność
cywilna za wypadki drogowe, Warszawa 2006 str.140). Zasada pełnego odszkodowania w ujęciu kodeksu cywilnego
przejawia się w tym, że naprawienie szkody obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści
które mógł osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi
odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.
Podkreślić należy, że zgodnie poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 8 września 2004r., w
sprawie IV CK 672/03 za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia
działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania
tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia
więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych
na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek
zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć
analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. Okoliczność, iż koszty
wynajęcia pojazdu zastępczego przekroczyły cenę nowego samochodu, nie może automatycznie przesądzać o istnieniu
przyczynienia się poszkodowanego do powiększenia rozmiaru szkody.
W oparciu o powołane orzeczenia należało podzielić pogląd powódki, że pełne odszkodowanie w niniejszej sprawie
obejmować powinno rzeczywiście poniesione i uzasadnione koszty najmu pojazdu. Powódka domagała się zasądzenia
kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 30 dni według stawki 430,50 zł. W ocenie Sądu słusznie zarzuciła strona
pozwana, że stawka czynszu została przez powódkę zawyżona. Strona pozwana dokonała analizy ówczesnych ofert
dostępnych na rynku, gdzie stawki czynszu wahały się od 190 do 380 zł brutto, przy założeniu że najem trwał od 4
– 7 dni. Powszechnie znana jest przy tym praktyka, że najem pojazdu na okres dłuższy jest podstawą do obniżenia
stawki dobowej. Pierwsza dostępna obecnie oferta na portalu allegro obejmująca najem nowego busa marki O. (...)
przewiduje stawkę za 1 – 3 dni 200 zł, 4 – 14 dni 180 zł, 15 – 21 dni 150 zł (por. oferta na stronie: (...) Z tego
też względu Sąd podzielił stanowisko pozwanej, że stawka ustalona przez powódkę w kwocie 430,50 zł brutto była
rażąco zawyżona, zarówno w odniesieniu do najmu krótkoterminowego, jak i długoterminowego. Nie bez znaczenia
są przy tym okoliczności zawarcia umowy najmu z poszkodowanym. Niewątpliwe w sytuacji, gdy korzystający z
pojazdu zastępczego nie miał obowiązku pokrywać kosztów najmu tego samochodu, nie interesowały go warunki, na
jakich zawarta została umowę z wynajmującym. Tymczasem wskutek zawarcia pomiędzy powódką a poszkodowanym
umowy cesji wierzytelności przysługującej mu wobec ubezpieczyciela z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego,
powódka jako wynajmujący i cesjonariusz, realizowała interesy usługodawcy i usługobiorcy. Oczywistym więc było,
że powódka jako usługodawca miała interes w jak najkorzystniejszym dla siebie ustaleniu kosztów najmu pojazdu
zastępczego, których – zgodnie z umowa cesji – mogła dochodzić od ubezpieczyciela. Jednocześnie usługobiorca
– cedent wierzytelności z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy, nie miał faktycznego interesu w dążeniu do obniżenia
stawek zaproponowanych przez powódkę, gdyż dla niego dogodne było to, że nie musiał tymczasowo, do czasu
dokonania likwidacji szkody, pokrywać tych wydatków z własnych środków. Jednocześnie ubezpieczyciel nie miał
żadnego wpływu na wybór oferty najmu pojazdu zastępczego dokonany przez poszkodowanego. Ponadto okoliczności
wskazane w dokumentach nie były zgodne z relacją świadka K. J.. Już w kwestii marki wynajmowanego samochodu
podał on, że korzystał z samochodu marki O. (...), podczas gdy w umowie wskazano samochód marki R. (...). Umowa
cesji miała być sporządzona w dniu 28 marca 2013 r. we W., gdy tymczasem poszkodowany tego dnia miał zwrócić
samochód w K. przy ul. (...). Skoro tego dnia poszkodowany był u powódki we W., to nie było potrzeby korzystania
z usługi odbioru auta w miejscu zamieszkania. Ponadto w fakturze zaznaczono, że odbiór auta miał miejsce w Ś. i
odległość wyliczono na trasie W. – Ś. – W., zaś w potwierdzeniu odbioru auta widnieje adres: K. ul. (...).
Okoliczności te obligowały Sąd do wnikliwej analizy warunków umowy najmu pojazdu zastępczego zawartej pomiędzy
powódką a poszkodowanym. Zdaniem Sądu stawka czynszu przewidziana w tej umowie była rażąco wygórowana.
Z tego powodu Sąd przyjął zarzuty strony pozwanej za słuszne i zasądził zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego
według stawki uznanej przez pozwaną, czyli 229 zł brutto za dobę. Mając to na uwadze Sąd oddalił wniosek strony
pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii na okoliczność ustalenia czy stosowane przez
powódkę stawki najmu, biorąc pod uwagę stawki istniejące na rynku (...), były stawkami rynkowymi w znaczeniu
ekonomicznym. Wniosek ten, z uwagi na stanowisko Sądu był zbędny, a ponadto jego uwzględnienie prowadziłoby
do niepotrzebnego przedłużenia postępowania. Z tego powodu mając na uwadze przesłanki z art. 278§1 k.p.c., a także
w oparciu o art. 217§2 k.p.c. wniosek ten oddalono.
Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego w szczególności art. 362 k.c. poszkodowany
zobowiązany jest do minimalizacji szkody, zatem bierność poszkodowanego w negocjacjach z powódką co do
wysokości stawek najmu oraz innych kosztów zawartych w tej umowie może być potraktowana jako przyczynienie się
do zwiększenia szkody (por. wyrok SN z 1 września 1970 r., II CR 371/70, LexisNexis nr 296057, OSNCP 1971, nr 5,
poz. 93, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, NP 1972, nr 3, s. 442).
Jak już wyżej wskazano, strona pozwana w ramach umowy ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej
posiadaczy pojazdów mechanicznych sprawcy szkody ponosi odpowiedzialność za rzeczywiście poniesione i
uzasadnione koszty najmu pojazdu. Skoro z analizy istniejących ówcześnie ofert rynkowych wynikało, że
poszkodowany miał możliwość wynająć pojazd zastępczy za stawkę w granicach od 190 do 380 zł brutto, bezkrytyczne
zaakceptowanie stawki zaproponowanej przez powódkę w wysokości 430,50 zł stanowiło ze strony poszkodowanego
przyczynienie się do powstania szkody. Niewątpliwie bierne zachowanie poszkodowanego, niedopełnienie obowiązku
przeanalizowania umowy przedłożonej mu przez pracownika powódki do podpisu, brak staranności w ustaleniu
rzeczywistych, pełnych kosztów najmu, w tym kosztów podstawienia i odebrania pojazdu, należało potraktować jako
jego przyczynienie się zwiększenia rozmiaru szkody. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego bierne zachowanie
się poszkodowanego, umożliwiające dokonywanie nadużyć albo stwarzające dla nich okazję, w normalnym rozwoju
wydarzeń nie powoduje szkody.
Poszkodowany K. J. jako świadek zeznał, że nie wiedział na jaką kwotę została wystawiona przez powódkę faktura,
nie miał też świadomości, że koszt podstawienia i odbioru samochodu wyniósł 1704,78 zł (dwa razy po 852,39 zł).
Świadek ten jednoczenie podał, że nie miał żadnego wpływu na treść umowy przedłożonej mu do podpisania, a
zatem stawki czynszu nie były z nim w żaden sposób negocjowane. Z tych też względów Sąd uznał za uzasadnione
obniżenie stawki czynszu do kwoty 229 zł oraz nieobciążanie strony pozwanej kosztami podstawienia i odebrania
samochodu do miejsca zamieszkania poszkodowanego. Przyjęta przez powódkę w tym zakresie (wskazana dopiero w
fakturze) stawka 3,50 zł za km, nie została ustalona w umowie, poszkodowany nie miał świadomości, jaki jest koszt
dodatkowej usługi – podstawienia i odebrania auta z miejsca zamieszkania poszkodowanego. Stawka ta jest przy tym
w ocenie Sądu rażąco wygórowana. Strona pozwana odpowiada przy tym za uzasadnione koszty najmu, poszkodowany
miał możliwość i powinien poszukać tańszego usługodawcy lub też wynegocjować u powódki korzystniejsze warunki
umowy. Jego bierność i zaakceptowanie bez zastrzeżeń umowy przedłożonej przez powódkę niewątpliwie stanowiło
przyczynienie się do zwiększenia szkody. Zatem pozwana nie powinna być obciążona kosztami przekraczającym koszty
najmu pojazdu zastępczego w wysokości 229 zł za dobę.
Błędna zdaniem Sądu była natomiast argumentacja strony pozwanej, zmierzająca do określenia czasu trwania najmu
pojazdu zastępczego według kryterium wyliczenia technologicznego czasu przestoju pojazdu (arkusz wyliczeń k.
54). Według twierdzeń pozwanej poszkodowany powinien w terminie 7 dni od dnia zakwalifikowania szkody jako
całkowitej zagospodarować pozostałość (wrak uszkodzonego pojazdu) i kupić sobie nowy samochód. Tymczasem
zdaniem Sądu poszkodowany nie miał obowiązku przewidywać, że jego pojazd zostanie zniszczony w kolizji drogowej
i związku z tym gromadzić i posiadać oszczędności na zakup nowego – nieuszkodzonego samochodu. Z tego
też względu w pełni uzasadnione było korzystanie przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego w okresie do
dnia wypłaty odszkodowania i 7 dni na znalezienie odpowiedniej oferty na zakup nowego samochodu. Strona
pozwana nie przedstawiła dowodu potwierdzającego datę wypłaty poszkodowanemu odszkodowania. O wysokości
odszkodowania został on zawiadomiony pismem z dnia 19 marca 2016r. Brak jest przy tym potwierdzenia doręczenia
tego pisma K. J.. Trudno więc jednoznacznie ustalić, kiedy poszkodowany otrzymał ustalone w postępowaniu
likwidacyjnym odszkodowanie. Według relacji K. J. korzystał on wynajmowanego pojazdu jeszcze kilka dni po
wypłacie odszkodowania ( zeznania świadka K. J. k. 119). Bezspornie poszkodowany korzystał z samochodu
zastępczego do dnia 28 marca 2013r. Z powyższych względów Sąd uznał za zasadne żądanie zapłaty czynszu najmu
pojazdu zastępczego za cały okres 30 dni. Obliczenia przedstawione przez stronę pozwaną w arkuszu wyliczenia
technologicznego czasu przestoju z dnia 7 maja 2013 r. są zupełnie niezrozumiałe (k. 54). Zawierają bowiem dane
dotyczące czasu naprawy, roboczogodzin, ilości dni potrzebnych na naprawę. Tymczasem w odniesieniu do szkody w
pojeździe K. J. stwierdzono szkodę całkowitą, a zatem naprawa pojazdu była ekonomicznie nieopłacalna. W ocenie
Sądu poszkodowany w sposób należyty wykonał swoje obowiązki, a to niezwłocznie zgłosił szkodę i bez zbędnej zwłoki
po otrzymaniu odszkodowania, zbyciu wraka i nabyciu innego pojazdu, zwrócił wypożyczony samochód.
W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, że koszty najmu pojazdu zastępczego w okresie od 27 lutego 2013r. do 28
marca 2013r. były nieuzasadnione.
Mając powyższe na uwadze uwzględniono powództwo w części przyjmując, że uzasadnione koszty najmu pojazdu
zastępczego powinny wynosić 6870 zł brutto. Ponieważ strona pozwana koszty te zapłaciła do kwoty 1832 zł do zapłaty
pozostała kwota 5038,00 zł.
Jednocześnie Sąd orzekł o należnych odsetkach ustawowych od zgłoszonego roszczenia w oparciu o art. 481 § 1 k.c.,
455 k.c. oraz art. 817 k.c. i 14 ust. 1 uoc w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30
dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przedmiotowej
sprawie powódka pismem z dnia 24 kwietnia 2013 r., wezwała pozwaną do zapłaty kwoty objętej fakturą. Przyjmując w
zwykłym obrocie pocztowym termin 3 dni na doręczenie, szkoda w tym zakresie powinna być naprawiona najpóźniej
do dnia 27 maja 2013 r., stąd odsetki należne są od dnia 28 maja 2013 r.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Dokonano stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu przyjmując,
że powódka wygrała postępowanie w 39%. Na łączne koszty postępowania obu stron w wysokości 10 274 zł składały
się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 640 zł; kwota 34 zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw ( 2 x 17 zł) oraz
kwota 9600 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocników (po 4800 zł każdy). Zgodnie z wynikiem postępowania
powódka powinna pokryć koszty w 61% a zatem co do kwoty 6267,14 zł, a strona pozwana w 39% tj. co do kwoty
4006,86 zł. Skoro powódka pokryła koszt w łącznej kwocie 5457 zł, zobowiązana jest zwrócić stronie pozwanej kwotę
810,14 zł (6267,14 zł – 5457 zł).