Adaptacja dziecka w Żłobku

Adaptacja dziecka w Żłobku
Pozytywne myślenie
To podstawa! Mama, która uważa, że robi dziecku wielką krzywdę posyłając je do
żłobka, nieświadomie przekazuje dziecku swój lęk i napięcie. Pamiętajcie, że żłobek
ma swoje dobre strony :
 pracuje tu wykwalifikowana, doświadczona kadra, która podlega nieustannej
kontroli (dziecku z całą pewnością nie stanie się tu krzywda - panie nie tylko karmią
i przewijają, potrafią też przytulić, pocieszyć malucha, znają potrzeby rozwojowe
małego dziecka);
 dzięki zajęciom i zabawom dzieci w żłobku uczą się samodzielności
i obowiązkowości, a także funkcjonowania w grupie, zawierają pierwsze przyjaźnie
i odkrywają różnorodność emocji z tego wynikających.
Pierwsze dni w żłobku
 Pamiętajcie, że pierwsze dni pobytu w żłobku są dla Waszych dzieci trudnym
okresem. Dziecko zmienia najbliższe otoczenie, styka się z nowymi osobami,
nowymi zabawkami, nowymi pomieszczeniami. Pomóżcie, dokładając wszelkich
starań, aby przystosowanie dziecka do nowego środowiska wypadło pomyślnie.
 Opowiadając dziecku o żłobku lepiej nie ubarwiać rzeczywistości, ale też nie
straszyć – trzymajmy się realiów: „Będzie dużo zabawek i dużo innych dzieci.
Zostaniesz z ciocią, a mama pójdzie do pracy”.
 Bardzo ważny jest moment rozstania. Nawet niemowlęciu mówimy, że wychodzimy.
Nigdy nie wymykamy się ukradkiem! To tylko wzmaga rozpacz dziecka i kolejne
rozstanie będzie jeszcze trudniejsze. Przytul dziecko z uśmiechem (dla niego to
komunikat, że wszystko jest w porządku), nie uspokajaj dziecka słowami „nie bój
się” („skoro mama tak mówi, to z całą pewnością czeka mnie tam coś strasznego”),
powiedz, kiedy wrócisz (informacja „zaraz wracam” nie jest prawdziwa, bliższy
prawdy i bardziej zrozumiały dla dziecka będzie komunikat: „przyjdę po obiedzie,
podwieczorku itp.”). Nie przedłużaj rozstania. Jeśli płacz dziecka powoduje, że
mama zawraca i znów przytula, maluch będzie płakał coraz rzewniej w nadziei, że
to zatrzyma mamę. Jeśli rozstanie jest ponad siły mamy, może warto rozważyć
rozwiązanie, aby do żłobka odprowadzał tata.
 Pośpiech, nerwy nie ułatwiają sytuacji. W początkowym okresie warto zapewnić
sobie i dziecku więcej czasu na poranne przygotowania (może uda się zaplanować
powrót do pracy na dwa-trzy tygodnie później). W miarę możliwości starajcie się w
tych dniach skrócić pobyt dziecka w żłobku, odbierając je wcześniej i organizując
mu dłuższy pobyt na spacerze. Czas, który dziecko spędza w żłobku powinien być
wydłużany stopniowo.
Rytm dnia
W żłobku panuje stały rozkład zajęć. Jest on dostosowany do potrzeb
rozwojowych małego dziecka, ale niekoniecznie musi być zgodny z rytmem dnia
naszego dziecka. Unikajmy rozbieżności w oddziaływaniu na dziecko w żłobku i domu
rodzinnym. Niech ustalony w żłobku tryb życia dziecka będzie przestrzegany w domu.
Warto też dużo wcześniej przyzwyczajać malucha do nowego rytmu dnia i zachować
go także w weekendy.
Samodzielność
Niemowlę jest całkowicie zależne od osób dorosłych, potrzebuje ich troski
i opieki, ale jego życiowa samodzielność stale się zwiększa, a rodzice mogą w tym
dziecku pomagać. Taką ważną umiejętnością jest samodzielne zasypianie. Maluszek
nauczony tego w domu doświadcza o wiele mniej stresu w żłobku. Im starsze dziecko,
tym więcej samodzielności można od niego oczekiwać: posługiwanie się łyżeczką, picie
z kubeczka, korzystanie z nocniczka, samodzielne ubieranie się itp.
Kontakt ze żłobkiem
Pamiętajcie rodzice, że Wasz życzliwy stosunek do żłobka rozbudza w dziecku
zaufanie do personelu i ułatwi mu kontakt z opiekunem. Informujcie personel
o zachowaniu się dziecka w domu, a także pytajcie o jego samopoczucie w żłobku, jak
opiekunowie oceniają jego adaptację. Przekazujcie informacje o Waszym dziecku, np.
co lubi robić, czego się boi itp. Wasze informacje pozwolą na lepszą i bardziej
indywidualną opiekę nad Waszymi dziećmi.
W domu
Nadmiar nowych wrażeń może skutkować u dziecka rozdrażnieniem,
płaczliwością, tendencją do wpadania w złość. To naturalne. Zachowajcie spokój,
bądźcie cierpliwi i wyrozumiali. Zapewnijcie dziecku spokojną atmosferę domową.
Niektóre dzieci stają się zaborcze, nie odstępują mamy na krok, domagają się
nieustannej uwagi. To także normalne – nie reagujcie zniecierpliwieniem, nie irytujcie
się, pozwólcie dziecku na to. Uwaga i miłość rodzica jest dziecku niezbędna do
prawidłowego rozwoju, zaś pierwsze trzy lata życia – czasem budowania więzi
emocjonalnych, które są kluczowe w kształtowaniu się prawidłowej osobowości
człowieka. Dlatego też po powrocie z pracy poświęćcie czas swojemu maleństwu –
wspólna zabawa, baraszkowanie, przytulanie, spojrzenia pełne miłości to coś, czego
nie podaruje dziecku nawet najlepszy żłobek na świecie.