docListopad 2011 - Parafia św.Teresy od Dzieciątka Jezus
download 
Reklamacja Transkrypt
Listopad 2011 - Parafia św.Teresy od Dzieciątka Jezus
ISSN 1730-3230 www.teresasiedlce.pl SIEDLCE LISTOPAD - ADWENT Przyjdź, Panie Jezu nr 16 (168) 2011 Rozpoczynający się Adwent jest odpowiednim momentem, aby zastanowić się nad znaczeniem, a także dobrym wykorzystaniem danego nam od Boga czasu. Współczesny człowiek poświęca go zbyt wiele na różne zajęcia, życiowe zadania i zdobywanie różnorakich korzyści materialnych. Zapominamy jednak, że dany nam czas powinien być wykorzystany jak najlepiej do pozyskania łask nadprzyrodzonych i szczęścia wiekuistego. Wielokrotnie Jezus kieruje do nas słowa o potrzebie czuwania i modlitwy: „Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy Pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodziewanie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”(Mk 13, 33-37). Oznacza to, że dany nam czas jest skarbem nieocenionym i powinien być wykorzystany jak najowocniej dla zbawienia swojej duszy. Ileż to razy zdarza się nam, że odkładamy jakieś zajęcia czy obowiązki na później lub na kolejny dzień. Zapominamy jednocześnie, że czas mija bezpowrotnie, zaś przyszłość należy do Boga i wszystko jest w Jego mocy. W Ewangelii św. Jana, Jezus napomina nas: „Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła” (J 12,35). Jest to wskazówka, jak mamy przejść przez doczesne życie. Mamy kroczyć za Jezusem – światłością, gdyż wraz ze śmiercią nastanie ciemność. Warto odnieść się także do przypowieści o robotnikach w winnicy. Św. Mateusz pisze o robotnikach, którzy nic złego nie czynili, a jednak napomnieni zostali przez gospodarza: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” (Mt 20,6), a gdy odpowiedzieli, że nikt ich nie najął, nakazał im, aby poszli do winnicy. Dlatego też i my nie traćmy lekkomyślnie czasu, gdyż, jak naucza św. Bernard, „każda chwila, której nie użyliśmy ku chwale Bożej, jest czasem straconym”. Wielu ludzi, którzy nie mieli, bądź wciąż nie mają czasu dla Boga, w godzinę swojej śmierci zapragnie choćby jednej chwili dla uporządkowania swojego sumienia. Wtedy będzie już za późno. Nie traćmy więc szansy, jaką otrzymujemy od Stwórcy każdego nowego dnia. Na sądzie Bożym będziemy rozliczeni z każdego czynu, a nawet z każdego niepotrzebnie wypowiedzianego słowa. Zgodnie z zapowiedzią Jezusa „z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu” (Mt 13,36). Módlmy się, abyśmy zawsze byli przygotowani na tę jedyną i niepowtarzalną chwilę – spotkania z Najlepszym Ojcem w Jego domu. „Boga się bój i przykazań Jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek! Bóg bowiem każdy czyn wezwie przed sąd dotyczący wszystkiego, co ukryte: czy dobre było, czy złe”. (Koh 12,13-14) Małgorzata POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 8 GODZIN Moi znajomi byli w Grecji. Po powrocie dzielili się swoimi wrażeniami. Byli zachwyceni Meteorami – prawosławnymi klasztorami – zbudowanymi bardzo wysoko na skałach. Wcześniej, kiedy w drodze do nich jechali autobusem, przewodniczka przybliżała turystom wiedzę na temat historii klasztorów i żyjących tam zakonników. Mówiła tak: „Żyjący tam mnisi dziennie 8 godzin pracują, 8 godzin studiują i śpią, i 8 godzin…” - jeszcze coś robią, czego mój znajomy nie usłyszał. Podchodzi do przewodniczki i pyta: „Co jeszcze zakonnicy robią 8 godzin dziennie?” A ona: „To Św.Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza IDĘ DO NIEBA „Niebawem dusza moja opuści tę ziemię,zakończy czas wygnania, dokończy walki. Idę do nieba! Wracam do Ojczyzny, odnoszę zwycięstwo!... Wstępuje do przybytku wybranychpodziwiać piękno, którego oko ludzkie nigdy nie widziało, słyszeć śpiewy, jakich ucho nigdy nie słyszało, cieszyć się szczęściem, którego serce nigdy nie zakosztowało... Zbliża się dla mnie godzina,przez nas wszystkich upragniona! Prawdą jest, że Pan wybiera maluczkich,by zawstydzić wielkich tego świata. Nie polegam na moich własnych siłach, ale na mocy Tego, który na krzyżu pokonał potęgę piekła.” Minął miesiąc listopad, w którym modliliśmy się za zmarłych. Czy zastanawialiśmy się też nad sobą? Jak to będzie gdy nastąpi nasza ostatnia godzina,wybije czas końca życia ziemskiego? Czy nasza dusza będzie gotowa na przejście do wieczności? Czy tak jak św.Teresa ze spokojem będziemy mogli odpowiedzieć: ,,Idę do nieba!” Niech Adwent pomoże nam się lepiej przygotować na ten czas. B.P. Cyt. z książki „Dzieje Duszy Św.Teresy od Dzieciątka Jezus” wyd. K.B. jak to pan nie wie, co jest dla zakonników najważniejsze? 8 godzin się modlą”. To nie jest historia z księżyca, choć pewnie słowo „meteory” robi takie wrażenie. Tak, są ludzie na naszej planecie, którzy na modlitwie spędzają tyle czasu. Przypominam sobie, że będąc w nowicjacie w Kodniu, uczestniczyłem we mszy św., która trwała 4 godziny. Wspaniałe przeżycia, śpiew kanonów, modlitwa wstawiennicza z nałożeniem rąk nad każdym nowicjuszem, rozbudowana modlitwa wiernych… . Człowiek czuł się wyjątkowo. Z drugiej strony, przypominam sobie słowa poprzedniego O. Proboszcza Piotra Wójcika, który mówił podczas apeli pielgrzymki duchowej, że można godzinami odmawiać różaniec, a się nie modlić, można odmawiać brewiarz, a się nie modlić, można godzinami klęczeć w kościele, a wcale się nie modlić… . Myślę, że najważniejsze, to modlić się „sercem”, zapominać o sobie, a myśleć o Bogu, o słowie Bożym. W parku chorzowskim, kiedy jestem na wakacjach, bardzo często w tym samym miejscu, na ławeczce, widzę mężczyznę, który od lat karmi gołębie. Siedzą mu one na ramionach i rękach, i jedzą ziarnka. Zawsze jak przechodzę i spotykam „gołębiarza” to myślę, że człowiek ten ma dobre serce. Może to jeden z celów jego życia: dokarmiać ptactwo. A jakie cele życia masz Ty, Siostro i Bracie? Na pewno: rodzina, praca, przyjaciele… . Ale czy jest pośród nich chwała Boża? Wiem, że zakonnicy, zakonnice, księża modlą się długo, ale czy aby Twoja modlitwa nie trwa tylko 8 minut dziennie. A jeżeli trwa tylko 8 sekund – akurat tyle, co znak krzyża? Marana tha - przyjdź Panie Jezu - do serca każdego człowieka, który się modli, ale też do tego, który nie potrafi się dobrze modlić. O. Krzysztof Pabian „Rodzina-Rodzinie„ ,,Rodzina – Rodzinie” to podjęta przez Caritas Diecezji Siedleckiej akcja, która ma na celu pomoc materialną i duchową najbardziej potrzebującym rodzinom i osobom samotnie wychowującym dzieci. Akcja ta jest odpowiedzią na wyrażoną w papieskiej bulli wolę bł. Jana Pawła II, by pomoc potrzebującym była najważniejszym działaniem Kościoła. ,,Szczególnie potrzebnym znakiem miłosierdzia Bożego jest miłość, która otwiera nam oczy na ludzi żyjących w nędzy i zepchniętym na margines społeczny” - czytamy w Biblii. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Parafialny Zespół Caritas przygotowując się na przyjście Pana pragnie jak najlepiej wypełnić misję miłosierdzia. Już w listopadzie na podstawie prowadzonych kartotek typowane są rodziny wielodzietne oraz samotne matki i ojcowie wychowujący dzieci. Rodziny, które mogą i pragną podzielić się z innymi, przygotowują paczkę świąteczną. Mogą to być wspólnoty działające w parafii lub kilka osób np. sąsiadów. Od pierwszej niedzieli Adwentu w zakrystii będą wyłożone koperty zawierające dane o rodzinie: ile liczy osób i w jakim wieku są dzieci. Paczka może zawierać różne produkty potrzebne do przygotowania świąt np. słodycze, zabawki lub może to być dar finansowy dla konkretnej rodziny. Paczka powinna sprawić radość i być prawdziwym darem serca. Dziękujemy wszystkim, którzy dotychczas włączali się do tej akcji i zapraszamy innych do przyłączania się w tym roku! Zapraszamy również do naszego sklepiku, gdzie będziemy rozprowadzać świece Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom, karty świąteczne i inne dewocjonalia. Uzyskany dochód przeznaczony będzie na przygotowanie paczek świątecznych dla osób samotnych i nieobjętych akcją ,,Rodzina – Rodzinie” oraz na dofinansowanie kolonii letnich. Dziękujemy z całego serca wszystkim, którzy włączają się do naszych działań. Bóg zapłać za każde dobro. Parafialny Zespół Caritas POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Matka Boża z Guadalupe Jej żywą obecność w tym miejscu i pamiątkę pierwszego cudu wspominamy 12 grudnia Nie Fatima, nie Lourdes, nie Częstochowa, ale właśnie Guadalupe jest miejscem najliczniejszych pielgrzymek do Matki Bożej na świecie. A oto kilka liczb. Do Pani Jasnogórskiej dociera rocznie 4 mln wiernych, do Fatimy w Portugalii 5 mln, do Jej kolejnego miejsca objawień i cudów, czyli do Lourdes we Francji przybywa 6 mln osób, a do Guadalupe w Meksyku aż 12 milionów pielgrzymów! W języku indiańskim Guadalupe oznacza… „depcze głowę węża”. Doskonała i zawsze Dziewica (tak mówi o sobie Maryja) objawiła się 10 grudnia 1531r. na górze Tepeyac ok. 53-letniemu Juanowi Diego - Indianinowi, chrześcijaninowi, bezdzietnemu wdowcowi, który co sobotę wędrował 6 (sześć!) godzin do placówki misyjnej franciszkanów, by „uczyć się” Boga i być na Mszy św. O przebiegu spotkań Matki Bożej ze wspomnianym Juanem Diego, dziś już świętym, można sobie przeczytać, jeśli tylko się tego pragnie, sięgnąwszy po książkę. Nie sposób o tym krótko napisać. Sceny i dialogi są wzruszające i piękne, a historia Indian dramatyczna. Fascynująca jest w tym kolejnym cudownym i uznanym przez Kościół wydarzeniu, prawda o żywych, reagujących na źródło światła, ludzkich źrenicach, Maryi, w których widać…, no właśnie, co i kogo? I jak to odkryto? Naprawdę, warto przeczytać! W grudniu 1531 roku, kolejny raz w dziejach ludzkości, Matka Boża przybywa na ratunek swoim zagubionym dzieciom, by nawrócić miliony niewierzących Indian i „wierzących” Hiszpanów, ocalić dziesiątki tysięcy istnień ludzkich mordowanych w okrutny sposób dla wymyślonych bóstw, potem wykorzystywanych dla żądzy posiadania bogactw. Pierwszy cud to uzdrowienie ze śmiertelnej choroby wuja Juana Diego, wskrzeszenie Indianina o imieniu Chickimec, a także uzdrowienie beznadziejnie chorej siostry zakonnej Jacinty. Swoje ocalenie zawdzięcza Jej Meksyk, któremu groziło wyludnienie z powodu powodzi i epidemii. „Niewiasta obleczona w słońce” interweniuje, by ocalić chrześ POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY cijańską Europę od zagrażającego jej islamu, dając zwycięstwo Filipowi II nad Turkami w 1571 r. pod Lepanto przez kopię swojego Wizerunku i różańcowy szturm do nieba zainicjowany przez papieża Piusa V. Ilość cudów jest niewyobrażalna zważywszy, że Maryja jest obecna w tym Autoportrecie od 1531 roku do dziś. Ona, Dziewica Maryja, jest tam w swoim „własnoręcznie namalowanym” Cudownym Wizerunku, na którym… nie ma śladu pędzla, kolory są oddalone od surowego płótna o 3 cm, by niejako zawisnąć w powietrzu, a ich pochodzenie jest z nieznanego nam ziemianom źródła! Obraz istnieje blisko 500 lat, choć po ludzku powinien był już dawno się rozpaść, z powodu materiału, na którym jest namalowany, a którego trwałość nie powinna przekroczyć 20 lat. Jest to naturalne włókno agawy, z którego utkano tilmę, czyli rodzaj fartucha noszonego przez Indian przy pracy. Albo powinna była zniszczyć go ukryta w kwiatach bomba, która wybuchając 14 listopada 1921 r. uszkodziła marmurowy ołtarz, wygięła masywny krucyfiks, ale nawet nie zarysowała szyby chroniącej dzieło Maryi. Albo powinien ulec zniszczeniu przez wylany na niego żrący kwas solny. Cudowny Wizerunek, zwany też Autoportretem, wbrew prawom fizyki i logice, nadal istnieje, pełen świeżości i tajemnic, jakby dopiero wczoraj zaistniał. Jego temperatura jest zawsze ta sama, charakterystyczna dla żyjącego człowieka i wynosi 36.6 stopni Celsjusza! Tam naprawdę JEST Maryja! Ale jest jeszcze coś wyjątkowego, co wyróżnia to miejsce ze wszystkich innych, gdzie Matka Boża się objawiła. Otóż, po raz pierwszy Maryja z tamtego miejsca właśnie najbardziej wyraźnie pokazuje, jak cenne i święte jest życie dzieci poczętych. 30 kwietnia 2007 roku, w czasie Mszy św. odprawianej w intencji dzieci abortowanych, z Cudownego Wizerunku wydobyło się światło w kształcie embrionu ze strefami cienia charakterystycznymi dla obrazu USG. Widziały ten cud tysiące ludzi obecnych na tej Eucharystii. Zjawisko zostało sfotografowane. Niektórzy twierdzą, że Maryja pokazała nam swojego nienarodzonego Syna. Jakby tego było mało, po przyłożeniu stetoskopu do łona Maryi da się słyszeć bicie małego serca! Fakt ten jest naukowo potwierdzony i zarejestrowany. Nauka nie potrafi go wytłumaczyć. Maryja, czyniąc ten kolejny cud staje się Opiekunką Nienarodzonych. Przypomina, że życie pochodzi od Boga, który jest jego Panem. Inaczej mówiąc, Bóg jest właścicielem każdego życia, mojego, twojego i każdego innego człowieka i nikt poza Nim nie ma prawa nim dysponować. Jest podarowane w wielkim zaufaniu i nadziei, najpierw kobiecie noszącej to życie w sobie, potem rodzicom na czas wychowania. Ale nie jest ono niczyją własnością. Pan Jezus, rosnąc w łonie swojej Niepokalanej Mamy, uświęcił ten etap życia człowieka, nadając mu ponadczasowy sens i wartość, przypominając ludziom, że stamtąd rozpoczyna człowiek swoją wędrówkę w kierunku wieczności. Maryja, tak powiedziała do Juana Diego: „Wiedz, z niewzruszoną pewnością,(…) że jestem doskonałą i zawsze Dziewicą, Świętą Maryją, Matką Boga prawdy, przez którego wszystko żyje, Pana wszystkich rzeczy, jakie są wokół nas, Pana nieba i ziemi.” Maryja mówi: „(…) ponieważ prawdziwie jestem twą miłosierną Matką, twoją i wszystkich ludzi (…) moich umiłowanych, którzy mnie kochają, tych, którzy mnie szukają, tych, którzy Mi ufają. Tu wysłucham ich łkania, ich narzekań, i uzdrowię ich z ich smutku, ciężkich doświadczeń i cierpień”. W smutku, ciężkich doświadczeniach i cierpieniach, zechciejmy zaufać Świętej Maryi, depczącej głowę węża. Ona czeka i sprawia, że moc Boża objawia się przez Obraz, który nam podarowała. Ona, Matka, tak mówiła do zatroskanego o życie wuja, Juana: „Posłuchaj, weź to sobie do serca, mój najmłodszy i najdroższy synu, że rzecz, która cię dotyka, jest niczym. Nie bój się tej choroby twego wuja, ani żadnej innej choroby, ani niczego, co ostre i bolesne. Czyż nie jestem tu Ja, któram twoją Matką?” Maryja uzdrowiła wuja Juana Bernardino 12 grudnia, gdy Juan Diego szedł pośpiesznie wypełnić Jej misję. Oznacza to, że jeśli Jej zaufamy i oddamy swoje troski, to dla Niej jest niczym sprawić cud! Jeśli będziemy wypełniać wolę Bożą, to Ona zajmie się wszystkimi naszymi problemami! Niedługo Boże Narodzenie. Matka Boża oczekuje Syna. Jest w ósmym miesiącu. Ona jest w stanie błogosławionym! Widać to na płótnie (przepasana wstążką) i słychać! Zechciejmy się zastanowić nad cudem poczęcia, dziś tak bardzo profanowanym przez zwolenników in vitro - metodzie, która pozbawia życia wielu poczętych w nieludzki, niezgodny z Bożym planem i niegodny człowieka sposób, dla jednego urodzonego. Maria P. bloog posłańca Nie zwlekać, nie zaniedbywać ważnych spraw Jak poprawnie winno brzmieć powiedzenie: nie zasypywał gruszek w popiele czyli nie tracił czasu, czy nie zasypiał gruszek w popiele? Aby te i podobne wątpliwości językowe rozwiać proponujemy czytelnikom Posłańca świętej Teresy kilka krótkich rozważań znalezionych w Nowym Czasie – polskiej prasie, zdaniem piszącej te słowa najlepszej gazecie polskojęzycznej w Londynie (na podstawie artykułu Lidii Krawiec-Aleksandrowicz „Pokrętna logika” opublikowanego w Nowym Czasie z 13–27 lutego 2011 r. w Londynie /nowyczas.co.uk/). „Dawno temu gruszki pieczono lub suszono w piecu, właśnie w popiele. Podtrzymując żar, trzeba było jednak pilnować owoców, aby nie zaspały w popiele albo nie spaliły się w ogniu. Oczywiście, samemu też nie można było zasnąć. I właśnie wtedy powstał frazeologizm nie zasypiać gruszek w popiele, który oznacza: nie zwlekać, nie zaniedbywać ważnych spraw”. A jak często - miast nie zwlekać - odkładam ważne, pilne sprawy i dopiero „na ostatnią chwilę” staram się wywiązać ze zobowiązania? A tak naprawdę, to co dla mnie jest ważne? Bóg, zdrowie, praca, miłość, ja sama, czy jeszcze inni ludzie? Warto sobie stawiać takie pytania i próbować na nie odpowiedzieć. Coś przeważającego, rozstrzygający głos Pewien autor „pisał bowiem, iż „stał się języczkiem uwagi”, co należało rozumieć, że skupił na sobie uwagę innych, bo – jak dalej tłumaczył – „znalazł się w centrum zainteresowania swojego zawodowego środowiska”.(…) Uwaga przecież nie ma języczka i nie o niej w tym powiedzeniu mowa. Poprawna forma to języczek u wagi, bo właśnie o wagę chodzi i o języczek, który wskazuje przechylanie się jej szal. Cały frazeologizm zaś oznacza coś przeważającego, rozstrzygający głos”. Zaskakujące, prawda, drogi czytelniku? Ileż razy wydaje mi się, że jestem pępkiem świata, że to ja właśnie na to bycie w centrum uwagi zasługuję. A to nie o to chodzi, a o to, co przeważa, co rozstrzyga. Czy to Bóg rozstrzyga wszystko w moim życiu? Czy liczę się z Bogiem, z tym czego On ode mnie oczekuje? Czy tylko ja listę postulatów pod adresem Boga przesyłam? (na podstawie artykułu Lidii Krawiec-Aleksandrowicz „Pokrętna logika” opublikowanego w Nowym Czasie z 13-27 lutego 2011 r. w Londynie /nowyczas.co.uk/). Podawać w wątpliwość Tak, tak szanowny czytelniku. Podawać w wątpliwość to jedyna poprawna forma a nie poddawać w wątpliwość. Zwrot ten wiąże się z podawaniem, a nie poddaństwem. Podaję więc w wątpliwość wiele spraw związanych z moralnością, bo tym właśnie jest moja zgoda np. na związki nieformalne, sankcjonujące życie i tworzenie rodzin „na próbę” - bo jak się okaże, że wybór był zły lub inaczej, że będzie nam razem ze sobą źle, wtedy bez komplikacji się rozstaniemy. Czy rzeczywiście bez komplikacji? Podaję w wątpliwość niepicie alkoholu, choćby na przyjęciach z okazji chrzcin, komunii itp. - przecież odrobina alkoholu nic złego nie zrobi. Poprawi tylko trawienie. Czy rzeczywiście? A co z szarymi komórkami i wpływem alkoholu na nie? „Mówi się, że alkohol pobudza apetyt i ułatwia trawienie. W opinii tej tkwi tylko źdźbło prawdy. Niskie stężenie alkoholu w żołądku zwiększa wydzielanie soków trawiennych. Ale już znaczne zwiększenie tej dawki wydłuża czas trawienia, a jeszcze większe w sposób istotny utrudnia wchłanianie, a więc osiągamy skutek odwrotny od zamierzonego” (za: Jan Karol Falewicz „ABC problemów alkoholowych” 1993. Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych). (Część językowa na podstawie artykułu Lidii Krawiec-Aleksandrowicz „Pokrętna logika” opublikowanego w Nowym Czasie z 13-27 lutego 2011 r. w Londynie /nowyczas.co.uk/). SH POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Czy wiesz, co nosisz? Czy rodzice wiedzą, co noszą ich dzieci? Opis następnych znaków ze znanego nam już plakatu. Jakich znaków? Przeczytaj i dobrze się zastanów zanim założysz którykolwiek z nich. To, co nosisz mówi, kim jesteś, do kogo przynależysz, a tym samym, kto jest Twoim Panem. Nie ryzykuj, bo wiele masz do stracenia! Właściwie wszystko, co najcenniejsze i wieczne-swoją duszę. Krzyż celtycki Atrybut boga Odyna (Wodana). Symbolizuje most do innego świata, wyższej energii i wiedzy. Zgodność człowieka z wszechświatem. Poprzeczne ramiona znaku oznaczają świat niematerialny, ramię pionowe świat fizyczny. Do tego dochodzi oparte na ramionach koło, symbol jedności i kompletności. Krzyż celtycki wywodzi się z wierzeń pogańskich. Współcześnie nawiązują do niego neopoganie i nacjonaliści. Skinheadzi korzystają ze znaku w zastępstwie zakazanej swastyki. Istnieje „schrystianizowana” forma krzyża z przedłużonym ramieniem. Krzyż Nerona „Krzyż złamany”, „noga kurza”, „pacyfka” (ang. peace - pokój) - znak rozpoznawczy pacyfistów. Okultystyczny symbol propagowany jako emblemat ruchów pacyfistycznych. Złamany krzyż, ale bez okręgu, symbol walki z chrześcijaństwem. W okultyzmie oznaka upadku chrześcijaństwa, pogański znak czarnej magii, do którego nawiązywało hitlerowskie SS. W satanizmie znak używany podczas odprawiania czarnych mszy. Krzyż z kokardką Zwany też kluczem Nilu, kluczem życia, krzyżem egipskim. Znak anch wywodzi się ze starożytnej kultury egipskiej, gdzie jako hieroglif oznaczał życie, płodność lub zapłodnienie przez boga Słońce. Związany był z wyobrażeniami przezwyciężenia śmierci, z czego powstała nazwa „klucz życia”. W ostatnich czasach stał się talizmanem niektórych grup zajmujących się okultyzmem i wiedzą tajemną, dla których symbolizuje rozwiązłość seksualną. Symbol POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY pogardy dziewictwa i symbol możliwości wyboru partnera według osobistego uznania. Jest to zwrot ku starożytnemu pogaństwu, w którym praktykowano rytualne hulanki, orgie, itp. Ze względu na swój kształt przypominający krzyż niejednokrotnie jest noszony przez nieświadomych chrześcijan. Wstążka przeplatana Symbol bezgranicznego połączenia z mocami wszechświata, związek doskonały, nieprzerwalny, niezaprzeczalny. Ubóstwienie mocy materialnego świata. Gwiazda pięcioramienna Pentagram odwrócony, symbol magii tzw. czarnoksięskiej, często z wpisaną głową kozła, co ma oznaczać szatana i zarazem być obraźli- wą aluzją do Jezusa Chrystusa jako kozła ofiarnego. Znak ten może być opatrzony w dodatkowe symbole, np. 666 (liczba oznaczająca szatana), czy odwrócony krzyż. Mogą występować hebrajskie litery oznaczające cztery żywioły i duszę człowieka, wyrażające zwycięstwo materii nad duchem. Pentagram może być zamknięty, czyli otoczony pojedynczym albo podwójnym kołem, ewentualnie wężem zjadającym własny ogon. Dalszy ciąg znaków satanistycznych, antychrześcijańskich w następnym numerze. Zachęcamy za autorami plakatu do wejścia na strony: www. katolik.pl, www.psychomanipulacja. pl, „Sekty i fakty” oraz do korzystania z książek: „Magia-cała prawda” i „ Nie będziesz miał bogów”. Maria P. Z a p y taj K a p ł ana „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu; On sam będzie działał” (Ps 37,5) Zaufaj Mu! Gdyby nawet twoja matka mogła zapomnieć o tobie, to Ja, Bóg twój, nie uczynię tego (por. Iz 49,15). „I wspomniałem na moją matkę i tysiące zatroskanych, kochających matek – i wspomniałem na to, co przyrzekł Bóg, I zdziwiłem się, że są tacy chrześcijanie, którzy się boją Boga” (Emil Friedler). „Bóg zna serce matki. A serce matki nigdy nie jest obojętne na cierpienie dziecka. Więcej: serce matki to jest nic, nic, nic w porównaniu z sercem Boga! Skoro matka jest poruszona, to ileż bardziej Bóg. Miliony razy więcej. On nie jest odwrócony plecami; to człowiek odwraca się plecami do Stwórcy”. (o. Daniel Ange). Zmierzch patriotyzmu Coraz więcej ludzi młodych (nie tylko w Polsce) nie rozumie pojęcia „patriotyzm” i w istocie nie odczuwa jego potrzeby. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że zmiany, jakie zaszły w ciągu ostatniego półwiecza, naruszyły w świecie współczesnym ustalone podstawy tradycyjnego patriotyzmu. W minionych epokach kształtowała go przynależność do określonego narodu, czyli społeczności jednorodnej pod względem etnicznym i skupionej na obszarze uznanym za macierzysty. To także efekt łączenia się narodowych społeczności w szersze wspólnoty. Patriotyzm oznacza umiłowanie wspólnej dla całego narodu Ojczyzny. Nie jest to tylko przywiązanie do ziemi rodzinnej, ale też poczucie związku z pokoleniami przeszłymi i przyszłymi. W odróżnieniu od np. humanizmu, patriotyzm stanowi postawę czysto moralną, kształtowaną głównie przez pamięć o przeszłości. Dlatego komuniści, zwalczając tradycyjny patriotyzm, świadomie wypaczali przeszłość narodów. Obecnie patriotyzm staje się „niewygodny”, ponieważ domaga się w swej istocie uczciwości, a z tym cennym przymiotem nasi rodacy mają coraz większy problem. Z patriotyzmu wyrasta również odpowiedzialność, a w tej nie gustuje zbytnio współczesny człowiek. Brak też u nas miejsc, w których można uczyć się go naprawdę. Komunizm nie tylko wzbudził niechęć i nieufność wobec tego pojęcia, ale naruszył również instytucje służące jego wpajaniu: rodzinę, wspólnotę, szkołę i Kościół. Zachwiana obecnie komórka rodzinna rzadko zwraca uwagę na treści i uczucia patriotyczne. Lokalna wspólnota i szkoła wciąż nie odeszły daleko od wzorców „socjalistycznego” myślenia i kształtowania człowieka. A oddzielenie Kościoła od państwa i niekończące się antykościelne kampanie, pozbawiają go funkcji, jaką w duchowej edukacji wszystkich społeczeństw spełniał od wieków. Strasząc ofensywą klerykalizmu i wstecznego tradycjonalizmu, nadal dąży się do odsunięcia Kościoła od wpływu na wychowanie młodego pokolenia. Patriotyzm dzisiejszych Polaków pozostawia wiele do życzenia i dlatego mówi się o jego obumieraniu. Większość ludzi młodych traktuje go jako pojęcie archaiczne i krępujące. Niektórzy wstydzą się tego słowa a wyznanie: „jestem patriotą” w wielu środowiskach może narazić na śmieszność. Należałoby więc zadbać o proces formowania na nowo patriotyzmu, aby naród polski nie stawał się ubogą i zakompleksioną społecznością wśród zamożnych i wpływowych państw. Bo w dzisiejszym kształcie patriotyzmu nie chodzi już tylko o gotowość do wielkich poświęceń i zrywów, lecz o budowanie godności i autorytetu naszej ojczyzny, której na imię Polska. A wzór prawdziwego patriotyzmu dał nam, Polakom, Błogosławiony Ojciec Święty Jan Paweł II, który m.in. powiedział: „…Wiele się na polskiej ziemi zmieniło i zmienia. Mijają stulecia, a Polska rośnie wśród zmiennych kolei losów, jak ten wielki dziejowy dąb, ze swoich zdrowych korzeni…” (05.06-17.06.1999 – szósta pielgrzymka do Polski). Hanna Protasewicz MYŚLI BŁ. JANA PAWŁA II ,,Czegóż mogę bardziej życzyć każdemu (…), jak nie tego, abyście na nowo odkryli, że Eucharystia jest darem Boga, który człowieka czyni zdolnym do pokonania etapów, również trudnych etapów, jego pielgrzymowania na ziemi.” Bł. Jan Paweł II Kalendarz Liturgiczny 27 listopada Pierwsza Niedziela Adwentu Iz 63,16b-17.19b; 64,3-7 1 Kor 1,3-9 Mk 13,33-37 28 listopada Iz 2,1-5 lub Iz 4,2-6 Mt 8,5-11 29 listopada Iz 11,1-10 Łk 10,21-24 30 listopada Święto Św. Andrzeja, Apostoła Rz 10,9-18 Mt 4,18-22 1 grudnia Iz 26,1-6 Mt 7,21.24-27 2 grudnia Iz 29,17-24 Mt 9,27-31 3 grudnia Wspomnienie Św. Franciszka Ksawerego, Prezbitera Iz 30,19-21.23-26 Mt 9,35-10,1.5.6-8 4 grudnia Druga Niedziela Adwentu Iz 40,1-5.9-11 2 P 3,8-14 Mk 1,1-8 5 grudnia Iz 35,1-10 Łk 5,17-26 6 grudnia Iz 40,1-11 Mt 18,12-14 7 grudnia Wspomnienie Św. Ambrożego, Biskupa i Doktora Kościoła Iz 40,25-31 Mt 11,28-30 8 grudnia Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP Rdz 3,9-15.20 Ef 1,3-6.11-12 Łk 1,26-38 9 grudnia Iz 48,17-19 Mt 11,16-19 10 grudnia Syr 48,1-4.9-11 Mt 17,10-13 11 grudnia Trzecia Niedziela Adwentu Iz 61,1-2a.10-11 1 Tes 5,16-24 J 1,6-8.19-28 12 grudnia Lb 24,2-7.15-17a Mt 21,23-27 13 grudnia Wspomnienie Św. Łucji, Dziewicy i Męczennicy So 3,1-2.9-13 Mt 21,28-32 14 grudnia Wspomnienie Św. Jana od Krzyża, Prezbitera i Doktora Kościoła Iz 45,6b-8.18.21b-25 Łk 7,18-23 15 grudnia Iz 54,1-10 Łk 7,24-30 16 grudnia Iz 56,1-3a.6-8 J 5,33-36 17 grudnia Rdz 49,2.8-10 Mt 1,1-17 18 grudnia Czwarta Niedziela Adwentu 2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16 Rz 16,25-27 Łk 1,26-38 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Cudowny Medalik od Niepokalanej, czyli jedno z „kół ratunkowych” prosto z Nieba Katarzyna Laboure, święta francuska zakonnica, którą wybrała Maryja do wypełnienia pewnego zadania, naprawdę nazywała się Zoe Gontard. Była dziewiątym z dziesięciorga dzieci małżonków Magdaleny i Piotra. Na świat przyszła 2 maja 1806 roku w małej wiosce Fain-les-Montiers (Francja) liczącej sobie 200 mieszkańców. Jej rodzice byli zamożnymi rolnikami posiadającymi dobrze prosperujące gospodarstwo, w którym pracowało kilkunastu najemnych robotników i robotnic. Gdy Zoe miała 9 lat zmarła jej mama przeżywszy zaledwie 42 lata. W poczuciu wielkiej samotności dziewczynka obrała sobie Maryję za mamę. Jedna z robotnic była świadkiem, jak tuląc do serca figurkę Matki Bożej mała Zoe miała powiedzieć: „To Ciebie obieram za swoją Matkę”. Kiedy dziewczynka miała 12 lat, jej starsza siostra Maria-Ludwika wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Wtedy na jej dziecięce barki spadły liczne obowiązki, które dzieliła dotąd z siostrą Tonią. Do nich należało gotowanie, podawanie do stołu, zmywanie, sprzątanie, pranie, pieczenie chleba, praca w sadzie, oborze, kurniku, doglądanie 800 sztuk gołębi i opieka nad kalekim bratem. Tak wiele, że aż trudno w to uwierzyć! Od wczesnych lat dziecięcych Zoe miała dar głębokiej i żarliwej modlitwy. W wieku 19 lat postanowiła wstąpić do klasztoru, ale ojciec nie wyraził zgody. Chcąc „wybić” córce ten pomysł z głowy wysłał ją do Karola, brata Zoe, by w restauracji posługiwała jako kelnerka. Męskie, często wulgarne towarzystwo sprawiało młodej dziewczynie ból z powodu zachowania i słownictwa, jakiego zwykło używać. Widząc to cierpienie, ujął się za nią brat Hubert i jego żona Joanna Antonina, wymuszając u ojca zgodę na wstąpienie do klasztoru. Mając 22 lata, dnia 21 kwietnia 1830 r., rozpoczyna nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo i przyjmuje imię - Ka POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY tarzyna Laboure. Dzień 19 lipca 1830 roku był szczególny. O godzinie 23.30 Katarzyna obudziła się i usłyszała, jak ktoś trzykrotnie woła ją po imieniu. Po otwarciu zasłon celi zobaczyła Anioła Stróża jako 5-letnie dziecko, które powiedziało: „Chodź za mną do kaplicy, gdzie Matka Boska czeka na ciebie”. Kaplica była oświetlona, jak do nocnej Mszy, ale Katarzyna z początku nie widziała Maryi. Klęka więc i się modli. Po półgodzinie Anioł Stróż mówi: „Oto jest Matka Boska”. Zakonnica słyszy wówczas szelest sukni a po lewej stronie obrazu św. Józefa widzi Maryję schodzącą i zasiadającą na krześle dla księdza. Katarzyna szybko klęka przed Matką Jezusa i kładzie swoje ręce na Jej kolana, jak dziecko swojej matce z bezgranicznym zaufaniem i dziecięcą prostotą. Wtedy to Maryja powierza Katarzynie misję, którą zakonnica ma wypełnić, nie bez trudności. Matka Boża mówi jej o nadchodzących czasach chaosu na świecie, w którym krzyż będzie traktowany z pogardą i rzucony na ziemię. Bok naszego Pana będzie przebity ponownie. Maryja mówi to z wielką boleścią. Dodaje jednak na pocieszenie: „Ale przyjdź do stóp ołtarza i tutaj łaski będą udzielane wszystkim, którzy proszą z ufnością i żarliwością. Łaski będą dane bogatym i biednym”. Drugie objawienie miało miejsce 27 listopada 1830 roku o godz. 5.30 w czasie modlitwy w kaplicy. Wtedy Maryja pokazuje Katarzynie w obrazach, jak ma wyglądać medalik, do którego przyłączone będą wielkie łaski. „Każ wybić medalik według tego modelu i wszyscy, którzy będą go nosić otrzymają łaski, szczególnie, jeśli będą go nosić na szyi.” Dwa lata trwały rozmowy ze spowiednikiem Katarzyny zanim doszło do skutku przedsięwzięcie wyprodukowania medalika. Otrzymały go także siostry ze zgromadzenia razem z Katarzyną. Był wówczas rok 1832, kiedy to wybuchła w Paryżu epidemia dżumy. Z pewnością ocaleli ci, którzy z wiarą go nosili i przez niego od Maryi otrzymywali łaski uzdrowienia. Po nowicjacie Katarzyna całe życie pracowała w Przytułku Enghien w służbie starcom, wprowadzając w życie słowa Ewangelii: „Byłem głodny, a daliście mi jeść…” i „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,37-41) Nikt nie wiedział, że to właśnie przez Katarzynę Maryja ziściła swój plan. Dopiero po 46 latach, 31 grudnia1876 r., w dniu śmierci Katarzyna Laboure wyjawiła matce przełożonej swój sekret. Wtedy to po raz pierwszy w historii Zgromadzenia biły dzwony podczas uroczystości pogrzebowych zakonnicy. Papież uznał objawienia w 1836 roku. Beatyfikował ją Pius XI 28 maja 1933 r., a kanonizował Pius XII w 1947 r. nazywając św. Katarzynę „świętą obowiązku i milczenia”. Pierwotna nazwa medalika brzmiała: Medalik Najświętszej Maryi Panny Niepokalanego Poczęcia. W 7 lat po wprowadzeniu go w obieg nazwany został Cudownym Medalikiem z racji licznych nawróceń i uzdrowień liczonych w setkach tysięcy. W ciągu pierwszych 5 lat sprzedano ich 10 milionów. Miliony ludzi na świecie otrzymują łaski za przyczyną Cudownego Medalika, o ile stosują się do zaleceń Jego Pomysłodawczyni i Ofiarodawczyni, naszej Pani i Matki, Uzdrowienia chorych, Ucieczki grzeszników. „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Maria P. Wizytacja kanoniczna ks. bpa Zbigniewa Kiernikowskiego POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 10 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Zjazd młodzieży oblackiej z całej Polski POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 11 Przyjęcie do grona ministrantów 12 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny - 8 grudnia ka, Jezusa Chrystusa (przywilej, cud w porządku natury). Matka Boża objawiała się w latach 1947-1949 pielęgniarce, Pierinie Gilli, Włoszce, żyjącej w okolicach Brescji w Montichiari-Fontanelle. W r. 1947 Maryja zapowiedziała zjawienie się 8 grudnia między 12. a 13. godziną, wyznaczając szczególną godzinę łaski dla świata. „(…) Życzę sobie, by każdego roku 8 grudnia w południe obchodzono „godzinę łaski dla całego świata”. Przez to nabożeństwo ześlę niezliczone łaski dla ciała i duszy. (…) Będą liczne nawrócenia” (…). Nie zapomnijmy o tym wezwaniu Maryi. Skorzystajmy z „godziny łaski”. SH Ś w i a t ł a 8 grudnia 1854 r. Pius IX bullą Ineffabilis Deus ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu N.M.P.: „Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia - mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego - została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć”. Cztery lata później Maryja objawiając się św. Bernadecie w Lourdes w Grocie Massabielskiej, powiedziała o sobie: „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Za stroną internetową brewiarz. katolik.pl cytuję rozróżnienie dwóch pojęć „niepokalane poczęcie” i „dziewicze poczęcie”. Pierwsze „dotyczy ustrzeżenia Maryi od chwili Jej poczęcia od grzechu pierworodnego (przywilej, cud w porządku moralnym). Dziewicze poczęcie polega natomiast na tym, że Maryja poczęła w sposób dziewiczy „za sprawą Ducha Świętego” Boga-Człowie- Z każdym dniem, coraz bardziej przybliżającym święta Bożego Narodzenia, miasto stawało się kolorowsze. Na początku grudnia nieomal za każdą sklepową szybą połyskiwały już kolorowe bombki, łańcuszki świecących żarówek, a za niejednym oknem rozkładała iglaste gałązki udekorowana światełkami choinka. - Fajne te święta – powiedział Karol do Michała zatrzymując się w drodze ze szkoły przed pulsującą kilkoma kolorami światełek witryną. - Fajne i ważne – uzupełnił Michał stając obok kolegi. - Popatrz, Michale, już teraz aż się chce połazić po mieście. A co będzie przed samymi świętami? Już nie mogę doczekać się na dekoracje ulic, na te tysiące różnokolorowych żaróweczek, na moją własną choinkę, no i wiesz… na jakieś prezenty, wolne świąteczne dni i na przysmaki, których na co dzień przecież się nie je. - A ja wolałbym – zdobył się na szczerość Michał – aby wszystko było właściwie poukładane. To, o czym mówisz, jest piękne. Ale piękne jest, kiedy połączy się ze świętami. O ile przyjemniej byłoby cieszyć się, gdyby właśnie w Boże Narodzenie zaświeciły się choinki, gdyby wtedy we wszystkich oknach i przed domami pojawiły się kolorowe świecące sznury żarówek. Dzisiaj ozdoby wyglądają ładnie, ale nie tak ładnie, jak mo- głyby wyglądać, kiedy będziemy cieszyć się narodzeniem Pana Jezusa. - A co to szkodzi – zdziwił się Karol – przecież potem też wszystko będzie się świecić. - Niby tak, ale już nie takim światłem. Będzie świecić się światłem już jakby to powiedzieć… zużytym. * * * * * Przed wejściem do klatki schodowej Michał uścisnął rękę kolegi i wręcz na pożegnanie zapytał: - Wskoczyć po ciebie jutro, jak będę szedł na rekolekcje? - Możesz – niepewnie odpowiedział Karol. – Możemy razem pójść, ale do spowiedzi to ja chyba raczej nie będę szedł. Jeszcze nie teraz. - A to czemu? - No wiesz, rekolekcje w tym roku są tak wcześnie, że do świąt i tak bym nagrzeszył. - Cóż, jeśli z góry zakładasz, że nagrzeszysz… Cześć. Klatka schodowa była ciemna. Paliła się tylko jedna żarówka na wyższej kondygnacji. - Przydałoby się Karolowi – pomyślał Michał wspinając się po schodach – trochę innego, niż uliczne, światła. Na razie, zakładając grzeszenie, jest do spowiedzi chyba nie najlepiej przygotowany. Stefan Todorski POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 13 WYWIAD Z KS. PRAŁATEM DR EUGENIUSZEM DERDZIUKIEM - EGZORCYSTĄ DIECEZJI ZAMOJSKO-LUBACZOWSKIEJ A.B.: Na samym wstępie pragnę gorąco podziękować, że zechciał Ksiądz udzielić wywiadu „Posłańcowi św. Teresy” i proszę o kilka słów o sobie. Ks. Eugeniusz Derdziuk: Urodziłem się w 1956 r. w Sławęcinie, w gminie Skierbieszów. Do szkoły podstawowej uczęszczałem w Stanisławce, w miejscowości, w której w czasie II wojny światowej ukrywał się ks. Stefan Wyszyński. W Zamościu natomiast ukończyłem Technikum Mechaniczne i po maturze wstąpiłem do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymałem 12 czerwca 1982 r. z rąk J.E. Biskupa Bolesława Pylaka w katedrze lubelskiej. Pierwszą moją posługą była praca w charakterze wikariusza w parafii Tarnogród w powiecie biłgorajskim. Następny etap mojej kapłańskiej posługi to Lublin. Tu najpierw pracowałem jako wikariusz w parafii katedralnej a następnie rozpocząłem studia z historii Kościoła na KUL w Lublinie zakończone doktoratem. W tym czasie pełniłem także posługę kapelana Męskiego Domu Akademickiego KUL. W latach 1987 - 96 powierzono mi funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. Po podziale diecezji pełniłem tę samą funkcję w seminarium diecezji Zamojsko - Lubaczowskiej. Kolejnym etapem była parafia św. Michała Archanioła w Zamościu, gdzie ks. Bp Jan Śrutwa powierzył mi funkcję proboszcza. Po śmierci ks. prałata Hermenegilda Frąkały, w czerwcu 2005 r., zostałem proboszczem parafii i kustoszem Sanktuarium Zwiastowania NMP w Tomaszowie Lubelskim oraz dziekanem Dekanatu Tomaszów Północ. Od września 2010 jestem proboszczem i kustoszem Sanktuarium Nawiedzenia NMP w Krasnobrodzie i dziekanem dekanatu Krasnobród. A.B.: A jak to się stało, że zaczął Ksiądz pełnić posługę egzorcysty? Ks. E. Derdziuk: Na początku 2001 r. ordynariusz bp Jan Śrutwa poprosił mnie na rozmowę, a ponieważ wcześniej opowiadałem mu 14 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY o „dziwnych” przypadkach, jakie spotkałem w swoim życiu, wprost mi to zaproponował. Podjąłem się tej posługi z „gęsią skórką na plecach”. Wtedy w naszej diecezji egzorcystą był franciszkanin o. Janusz, on mnie wprowadzał. Pomocne były także spotkania egzorcystów polskich, które odbywają się dwa razy w roku. Ważne jest dzielenie się doświadczeniami i nauka posługi, zetknięcie z poszczególnymi przypadkami, poznawanie specjalistycznej literatury i przede wszystkim praktyka. A.B.: Czym jest egzorcyzm? Ks. E. Derdziuk: Do początków XVII wieku nie istniał ustalony porządek odprawiania egzorcyzmów. Jedynie bulla papieża Innocentego I z roku 416 stwierdzała, że można je sprawować za zgodą biskupa. W 1614 roku wydano tzw. Rytuał Rzymski, formalizujący egzorcyzmowanie. Był on wielokrotnie modyfikowany, ponieważ uwzględniano osiągnięcia psychologii oraz psychiatrii. W 1999 roku wydano kolejną instrukcję dla egzorcystów. Obowiązuje ona do dziś. Katechizm Kościoła Katolickiego tak definiuje egzorcyzm: „Gdy Kościół publicznie i na mocy swojej władzy prosi w imię Jezusa Chrystusa, by jakaś osoba lub przedmiot były strzeżone od napaści Złego i wolne od jego panowania, mówimy o egzorcyzmach” (KKK 1673). Egzorcyzmy uroczyste, nazwane wielkimi, mogą być wypowiadane tylko przez kapłana za zezwoleniem biskupa. Szczególną wagę przywiązuje się nie tylko do samych formuł, ale i do gestów, takich jak znak krzyża, nałożenie rąk, pokropienie wodą święconą. Obrzędy rozpoczynają się pokropieniem pobłogosławioną wodą. Następnie odmawia się „Litanię do Wszystkich Świętych” z wezwaniami o Boże miłosierdzie nad udręczonym człowiekiem. Po litanii egzorcysta może recytować psalmy. Następnie odczytuje Ewangelię jako znak obecności Chrystusa. Kładąc ręce na dręczonego, błaga Ducha Świętego, aby diabeł odszedł od niego. Następuje wyznanie wiary albo wyrzeczenie się szatana i odnowienie chrzcielnego wyznania wiary oraz modlitwa „Ojcze nasz”. Po tych czynnościach egzorcysta ukazuje dręczonemu krzyż, a następnie czyni nad nim znak krzyża, który wyraża władzę Chrystusa nad diabłem. Wreszcie wypowiada błagalną formułę, skierowaną do Boga, oraz formułę rozkazującą, w której w imię Chrystusa wyklina diabła, wzywając go, aby odszedł od dręczonego. Obrzędy kończą się pieśnią dziękczynną, modlitwą oraz błogosławieństwem. Sprawy związane z posługą egzorcyzmowania nie są eksponowane w Kościele. Kościół chce uniknąć wzbudzania sensacji, dlatego przepisy dotyczące egzorcyzmów, nie są może objęte tajemnicą, ale na pewno dyskrecją. To są sprawy szczególne i bardzo trudne. A zło, choć zmienia się świat i rozwija cywilizacja, pozostaje. Człowiek jest nadal ten sam, ma te same pragnienia i lęki, musi wybierać pomiędzy dobrem a złem. A.B.: Czym dla Księdza, tak osobiście, jest posługa egzorcysty? Ks. E. Derdziuk: Przede wszystkim patrzę na tę posługę jako na posługę Miłosierdzia Bożego i dzieciom tłumaczę, że egzorcysta to jest taki ratownik ludzi, którzy są uwikłani w pewne związania, tak jak owieczka wpadnie w krzaki i nie może sama się wydostać, wyplątać - tak dzieje się z człowiekiem, który wejdzie w zło. Często pytam młodych ludzi, czy widzieli człowieka uzależnionego od dobra? Kiedy wybieramy dobro, gdy idziemy drogą Bożą, jesteśmy wolni, natomiast wybierając zło i ciągle powtarzając ten wybór, tworzymy koleiny, w które wpadamy. Zwłaszcza łamanie przykazania pierwszego sprawia, że człowiek sam otwiera drzwi złemu duchowi, a on nie jest miłością, dlatego sam nie wyjdzie. Posługa egzorcysty jest więc posługą niesienia Miłosierdzia Bożego, niesienia wolności. Jest doświadczeniem Boga Miłosiernego, który „tak umiłował świat, że Syna swego dał...” Gdy w czasie modlitwy i po modlitwie o uwolnienie, osoba rozpromienia się, gdy zaczyna spać spokojnie i żyć normalnie, wtedy jest radość, bo ktoś powrócił do życia. Przypadków bardzo trudnych miałem zaledwie kilka i Bogu za to dzięki. Nasze spojrzenie na egzorcyzmy i egzorcystów jest zniekształcone przez pryzmat mediów i filmów hollywoodzkich, takich jak „Egzorcysta”, „Omen”, czy „Egzorcyzmy Emilie R.”. Pokazuje się przypadki bardzo drastyczne i w konwencji horroru. A przecież w każdym przypadku jest to bieda konkretnego człowieka. Jest to też często doświadczenie cierpienia rodziny danej osoby, którą jakoś ciągnie do wyrządzania zła sobie i innym, a często jest w niej pragnienie popełnienia samobójstwa. Egzorcysta jest powołany do przypadków szczególnych, do osób, które nazywamy opętanymi, których wolą zły duch już zawładnął. Dzieje się tak wtedy, kiedy np. człowiek podpisuje cyrograf ze złym duchem, tzn. powierza mu swoje życie w zamian za powodzenie w miłości, za karierę, za pieniądze. I we wszystkich tych sytuacjach człowiek nabiera się, bo przecież Jezus powiedział, że diabeł jest kłamcą i ojcem kłamstwa. Na początku może tej osobie się powodzić i może otrzymać to, o co prosiła, zawsze jednak za cenę straszną, za cenę zniewolenia, zamknięcia w klatce zła. A.B.: Jakie „objawy” wskazują, że należałoby szukać pomocy u egzorcysty? Ks. E. Derdziuk: By stwierdzić, że ktoś potrzebuje modlitwy egzorcyzmu, należy być bardzo ostrożnym. Przepisy Kościoła zawarte m.in. w Rytuale mówią wyraźnie o tym, że egzorcyzm „wielki” powinien być poprzedzony konsultacją z psychologiem, czy z psychiatrą, zazwyczaj to czynimy. Są jednak przypadki wyraźne, gdy znana jest np. konkretna przyczyna opętania - ktoś jest w sekcie satanistycznej, zajmował się kultem zła, czy podpisał cyrograf , a są to fakty, o których ta osoba sama mówi i wynika to z jej zachowania. Ojciec Amort mówi o czterech objawach opętania: mówienie językami, których dana osoba nie zna, znajomość rzeczy ukrytych, czyli dar jasnowidzenia, nadludzka siła nieproporcjonalna do możliwości człowieka i czwarte kryterium - awersja do rzeczy świętych: np. do wody święconej, krzyża, obrazów świętych i Eucharystii. Takie osoby często nie są w stanie wejść do Kościoła, w obecności Najświętszego Sakramentu czują wielki niepokój i cierpienie. Przypadki, w których znana jest przyczyna wejścia w zło, można z całą pewnością uznać za nadające się do modlitwy egzorcyzmem. Wszelkie natomiast przypadki, w których bez konkretnej przyczyny występują jakieś zjawiska słyszenia głosów, widzeń, prześladowań itp., należy konsultować z lekarzem. Z zasady zjawiska staramy się tłumaczyć w sposób naturalny. A.B: Jakie okoliczności sprawiają, że ludzie stają się podatni na wpływy złych mocy? Ks. E. Derdziuk: Dzieje się tak tam, gdzie słabnie wiara w Boga żywego. Wtedy miejsce wiary zajmuje zabobon. Jeśli nie wierzymy, że Bóg jest i nas miłuje, jeśli nie oddajemy Mu czci, wtedy w sercu powstaje pustka. Bardzo łatwo człowiek zwraca się wtedy ku różnego rodzaju siłom, energiom i rzeczywistości, która go przerasta. Szuka jakiejś pociechy choćby w religiach Wschodu czy u wróżek i w horoskopach. Chce jakoś zabezpieczyć swoje szczęście talizmanami. Biada mu, kiedy wprost wywołuje duchy, podświadomość, czy wzywa szatana. Zagrożeniem jest także życie w grzechach ciężkich, lekceważenie sakramentów. Wtedy człowiek jest bez Bożej osłony i może stać się igraszką sił zła. A.B: Jak chronić się przed mocą Złego? Ks. E. Derdziuk: Sposobem jest normalne życie chrześcijańskie - to, czego od wieków uczy Kościół. Przez chrzest jesteśmy wszczepieni w Chrystusa i do Niego należymy. Nasza modlitwa to nasze codzienne życie z Bogiem. W sakramentach, Mszy św. spotykamy się z żywym Panem. To są „najmocniejsze” egzorcyzmy. Kiedy żyjemy w prawdzie, jesteśmy pokorni, wtedy jesteśmy bezpieczni. Gdy natomiast puszczamy się ręki Pana Boga, stajemy się łatwym łupem. A.B.: Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Agnieszka Blicharz OV Przyjdziesz znów Ile razy już do mnie, jak do mrocznej groty, przychodziłeś, by rosnąć do pełni miłości. Ile razy pragnąłeś… A mnie ziemskie sploty zaciskały, bym nie miał miejsca, by Cię gościć. Przyjdziesz znów. Lada moment. Staniesz w żłóbku. W chlebie. Ręce wzniesiesz, jak dziecię do mateczki czułej. Zechcesz się ze mną łączyć, jak z włosami grzebień… Jeśli w konfesjonale zauważę stułę. Stefan Todorski POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 15 TWORZYMY HISTORIĘ „Tworzymy piękną historię”. Tymi słowami Ojciec Proboszcz przywitał młodzież z oblackich placówek, która przybyła do naszej parafii, w czwartek, 10.11.2011 r. Przez cztery dni tworzyliśmy historię, tak odległą od tej, która zapisuje się każdego zwykłego dnia. Dlaczego odległą? Ponieważ budowaliśmy ją razem. Byliśmy dwustusiedemdziesięcioosobową wspólnotą, mimo różnicy wieku, czy chociażby tego, że nie wszyscy znaliśmy się po imieniu. Trwając w modlitwie, Eucharystii, pracy w grupach, spektaklach, czy też wspólnych posiłkach i tańcach, mogliśmy przybliżyć się do Jezusa i kroczyć Jego drogami. Dzięki Niniwie nauczyłam się widzieć Chrystusa w każdym człowieku. Jakim niezwykłym widokiem był piątkowy marsz z krzyżem. Tylu młodych ludzi odważyło się wyjść, zapalić światło pokoju i kroczyć za drzewem krzyża. Wielu parafian zaczęło wyglądać przez okna. To takie niecodzienne… Podczas tego marszu w pamięci zapadły mi słowa piosenki: „Powiedz ludziom, że kocham ich, że się o nich wciąż troszczę”. Nic nie dzieje się bez przyczyny… Bł. Jan Paweł II powiedział kiedyś, że my młodzi jesteśmy przyszłością świata, przyszłością Kościoła. Jeśli niczego nie zrobimy w tym kierunku, będzie tylko gorzej. Pomyślałam wtedy: Jeśli będę dawała złe świadectwo, nie biorąc swojego krzyża, inni zrobią tak samo – więc… nie poddawaj się na starcie! Dzięki takim zjazdom poznaje się tylu wspaniałych ludzi, których wydaje Ci się, że znasz od zawsze. Wtedy wszystko wydaje się takie proste… Wiesz, że masz prawdziwego przyjaciela, przy którym czujesz się bezpiecznie, że nie jesteś sam. To czas, w którym możesz się wyciszyć, zastanowić, ale także wybawić, o wiele lepiej niż w zwykłym klubie – bo to radość Boża! Chwała Panu! Chciałabym podziękować wszystkim ksmowiczom, za tak wspaniałe dni, stres, poświęcenie swojego czasu, ciepły uśmiech nawet w chwili zmęczenia, chęć pomocy o każdej porze dnia i miłość. Ten zjazd bardzo zaowocował w naszej młodzieżowej rodzinie! Aż chce się to powtórzyć! Dziękuje też harcerzom i młodzieży z Gimnazjum nr 6, która bardzo nam pomagała. Dziękuje parafianom i wszystkim tym, którzy nas bardzo wspierali, uczestniczyli z nami w zjeździe. Dziękuję Ojcu Janowi, naszemu Asystentowi, za wytrwałość i odwagę podjęcia się takiego wydarzenia oraz wszystkim Oblatom! Bez was nie tworzylibyśmy tak pięknej historii! Katarzyna Dmowska 16 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY bloog posłańca W dniach 10-13 listopada, w parafii pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus, odbył się zjazd młodzieży oblackiej – Niniwa. Przygotowania do tego wydarzenia rozpoczęły się już w połowie października, a jego organizatorami byli członkowie Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży z ojcem Janem na czele oraz innymi oblatami. Do Siedlec przyjechała młodzież z różnych stron naszego kraju, by wraz z nami modlić się śpiewem, czuwaniem przy Jezusie, a także tańcem. Potrzebna była pomoc i zaangażowanie parafian, którzy przyjęli młodych do swych domów. Bez dobrej woli tych ludzi, zjazd byłby niemożliwy. Pierwszego dnia po południu wyczekiwaliśmy na grupy. Gdy już prawie wszyscy dojechali, rozpoczęliśmy powitanie oraz krótkie wprowadzenie do tematu, który brzmiał: ,,Zakorzenieni w Chrystusie. Mocni w wierze”. Atmosfera, jaka już wtedy tam panowała, jest nie do opisania! Radość, radość i jeszcze raz radość! Były tańce, śpiewy i nie tylko… Dostarczyło to nam wszystkim wiele emocji. Poznaliśmy wiele ciekawych osób, które tak jak my, kochają Boga. W piątek, siostry ze Zgromadzenia założonego przez Matkę Teresę z Kalkuty, opowiadały o potrzebie miłości i szacunku dla innych. W tym dniu, działo się jeszcze wiele, po godzinnej adoracji i spowiedzi została odprawiona Msza Święta, której przewodniczył prowincjał Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej – o. Ryszard Szmydki. Później wyruszyliśmy na pyszny obiad do restauracji „Orchidea”. Następnie odbyła się sztuka „Przezroczystość” w Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach. Około godziny 19:00 rozpoczęło się czuwanie w Duchu Taize, a po nim przedstawienie i uroczysta procesja z Krzyżem ulicami miasta. Podczas marszu każdy z uczestników niósł w rękach zapaloną świeczkę na znak swojej gotowości w służbie Bogu. Ten dzień miał ogromne znaczenie, gdyż pozwolił nam, zastanowić się nad swoim życiem i wyborami. Mieliśmy za zadanie zdecydować, czy chcemy bezgranicznie zaufać Jezusowi i pójść za Nim, czy zostać przy swoich codziennych sprawach, które często zasłaniają Pana Boga i prawdziwe piękno. Wszystkie te punkty programu dostarczyły nam niezapomnianych przeżyć, które na długo pozostaną w naszych sercach. Sobotę wspominamy jako dzień, kiedy zbliżyliśmy się do siebie i Pana Boga jeszcze bardziej, gdyż na tym właśnie polega Niniwa. Na nawiązywaniu nowych kontaktów i odbudowywaniu ich z ludźmi, o których już zapomnieliśmy lub pokłóciliśmy się. Często właśnie ten drugi problem dotyczy też naszej relacji z Panem Bogiem. Warto pamiętać aby dbać o więziach, które dają szczęście i radość. To dzięki nim jesteśmy coraz bliżej świętości. Jednym z punktów programu była praca w grupach, która sprawiła, że mogliśmy podzielić się tym, co mamy w sercu, z innymi. Konferencje w tym dniu wygłosił o. Leon Nieścior OMI, który omówił na czym polega chrześcijańska medytacja. W wolnym czasie była okazja, by zatańczyć ,,belgijkę”, czy zwyczajnie ze sobą być. Popołudnie minęło nam na wspomnieniach uczestników Światowych Dni Młodzieży w Madrycie. Nasi goście z Katowic, w sali Miejskiego Ośrodka Kultury – „Podlasie”, wystawili sztukę pod tytułem „Ulotka o Eugeniuszu”. Opowiadała ona o życiu św. Eugeniusza de Mazenoda oraz o tym, że przez oblatów żyje i działa on nadal. W programie był jeszcze „Wieczór Chwały”. Moim zdaniem śpiewy uwielbienia, adoracja, modlitwy i świadectwa, to jedno z najpiękniejszych elementów tego zjazdu. Na zakończenie wieczoru zostało puszczonych do nieba 18 świecących balonów, a następnie odśpiewane sto lat dla naszego oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Ostatniego dnia, w niedzielę, po krótkim rozważaniu, odbyła się Msza Święta, której przewodniczył ks. biskup diecezji siedleckiej – Zbigniew Kiernikowski. Po Eucharystii o. Tomasz Maniura OMI wraz z innymi ojcami poprowadził spotkanie podsumowujące XV Zjazd Niniwy. Niedługo po obiedzie zaczęły się rozjeżdżać pierwsze grupy. Dominika, Piotr, Marysia, Ola Kochane Dzieci! Dzisiaj mam dla was uzupełniankę. Brakujące wyrazy wpisz w odpowiednie miejsca w diagramie, a następnie odczytaj hasło. Rozwiązanie przynosimy do kościoła 11 grudnia na msze św. o godz. 10.30. Życzę miłego rozwiązywania! Nagrody czekają. (2) nasz, któryś (6) w (5) święć się (1) Twoje; (9) (4) Twoje; bądź (8) Twoja jako w niebie tak i na ziemi; chleba naszego powszedniego (10) nam (12); i (3) nam nasze (7), jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie wódź nas na (13); ale nas (14) ode złego. ñ Zaproszenie na Roraty 2011 Pamiętnik Papieskiego Anioła Kochane Dzieci! Tegoroczne Roraty proponujemy przeżyć razem z błogosławionym Janem Pawłem II. Poprzez spotkania adwentowe będziecie poznawały osobę Ojca Świętego, którego życie i pontyfikat jest już dla was historią. Chcemy, by uczestnicy Rorat spotkali przede wszystkim człowieka wielkiej wiary, który chciał być święty. Msze roratnie będą odprawiane od poniedziałku do piątku o godz. 18.00. Wasi Duszpasterze ŚMIEJ SIĘ Z NAMI SZKOŁA TRESURY Facet miał psa, do którego był bardzo przywiązany. Niestety pies był głupi, nie mógł się nauczyć żadnych komend. Facet dowiedział się o elitarnej szkole tresury. Rok nauki kosztował tam 10 tysięcy złotych, ale facet wpłacił całą kwotę z góry i oddał psa na szkolenie. Minął rok. Pies wrócił do domu i po czułym powitaniu przyszła pora na próbę jego umiejętności. - Azor, siad! - Hau! - Powiedziałem, siad! - Hau! - Podaj łapę! - Hau! I tak ze wszystkim. Facet zdenerwował się, jedzie do szkoły i woła: - Panie, oddałem wam psa na rok na szkolenie, wydałem kupę kasy, a pies taki głupi, jak był! - Jak się wabi piesek? - pyta instruktor. - Azor. Instruktor wyciąga dziennik, coś sprawdza... - No tak, Azor... same pały... ROKFORT Wioska Jeziorzany, sklep GS. Wchodzi turysta: - Dostanę może ser rokfort? - Co to takiego ten rokfort? - Ser z pleśnią. - Nie, ale mamy kiełbasę rokfort, chleb rokfort i pomidory rokfort. UKRYTY PACJENT Wokół stołu operacyjnego stoi pięć postaci w maskach i fartuchach. Chirurg woła zdenerwowany: - Proszę zdjąć maski! Założę się, że pacjent ukrył się wśród nas! CICHA ZUPA - Kelner! - Słucham pana. - Ta zupa mi nie odpowiada. - A o co pan ją pytał? DUŻO CZY MAŁO - Czy sto złotych to dużo, czy mało? - To zależy, czy chce się je wydać, czy pożyczyć. Przyg.B.P. POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 17 INFORMATOR PARAFIALNY MSZE ŒWIÊTE: - o � KANCELARIA CZYNNA: inach: � , � Parafia Rzymskokatolicka p.w. œw.Teresy Bank PKO SA I O w Siedlcach 801240 2685 1111 0000 3656 2097 SAKRAMENT CHRZTU Sakrament Chrztu św. odbywa się zasadniczo w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca (lub tylko w jedną z nich) w czasie Mszy św. o godz. 12:00 oraz w Boże Narodzenie i Wielkanoc o godz. 14:00. Chrzest zgłasza się przynajmniej tydzień wcześniej. Zgłaszający chrzest przynosi ze sobą: metrykę urodzenia dziecka, dokument ślubu kościelnego jego rodziców, dane personalne rodziców chrzestnych (imię, nazwisko, datę urodzenia, wyznanie, miejsce zamieszkania i zaświadczenie, że dana osoba może być ojcem lub matką chrzestną), oraz poświadczenie udziału w czterech katechezach rodziców i chrzestnych. Spotkanie organizacyjne odbywa się w sobotę przed niedzielą chrztów o godz. 19.00. Przypominamy, że ci, którzy nie przyjęli sakramentu bierzmowania, lub żyją w związku niesakramentalnym, nie mogą być rodzicami chrzestnymi. SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed planowanym ślubem, w celu spisania protokołu przedślubnego. Przynoszą ze sobą dowody osobiste, metryki chrztu z aktualną datą i z adnotacją o bierzmowaniu, świadectwa ukończenia religii z ostatniej klasy oraz poświadczenie udziału w ośmiu katechezach przedmałżeńskich. W trakcie przygotowań narzeczeni są zobowiązani do uczestnictwa w dniu skupienia, który odbywa się w naszej parafii, w drugą niedzielę każdego miesiąca (początek o godz. 14.00) oraz do kursu przedmałżeńskiego w parafii Bożego Ciała w pierwszy lub trzeci wtorek miesiąca (początek o godz. 16.30). Po zgłoszeniu się do kancelarii narzeczeni muszą udać się do USC, właściwego ze względu na zamieszkanie jednej ze stron, w celu dokonania formalności wynikających z prawa świeckiego. USC wyda narzeczonym zaświadczenie (3 egz.) o tym, że mają oni prawo zawrzeć małżeństwo wg prawa polskiego (zaświadczenie jest ważne 3 miesiące od daty wydania), które należy dostarczyć do kancelarii parafii, gdzie będzie zawierane małżeństwo. SAKRAMENT CHORYCH W nagłych przypadkach należy wezwać kapłana o każdej porze. Odwiedziny chorych i osób w podeszłym wieku odbywają się w pierwsze piątki miesiąca, lub w inne wyznaczone dni, od godz. 9.00. Chorych należy zgłosić w kancelarii lub zakrystii, podając dokładny adres zamieszkania. 18 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY Sakrament małżeństwa zawarli: 29.10 Bartosz Krasuski - Beata Wasyluk Daniel Celiński - Anna Celińska Jacek Chrostowski - Karolina Witczuk 5.11 Mariusz Duma - Agnieszka Gembala 12.11 Grzegorz Składanowski - Małgorzata Czarkowska Sakrament Chrztu przyjęli: Weronika Chrostowska, Kornel Jacek Chrostowski, Franciszek Lewocki, Tymoteusz Miszkiniuk, Wojciech Karczewski, Paweł Sobieski, Sebastian Michał Aleksiejew, Aleksandra Kozdęba, Paweł Mirosław Wyszomirski, Jakub Arkadiusz Tarasiuk, Jakub Chromiński, Wiktoria Marciniuk Modlitwie polecamy zmarłych: Józefa Okrzejska (ur. 1923), Jadwiga Jońska (ur. 1939), Zdzisława Czublun (ur. 1954), Krystyna Jałyńska-Kwiatkowska (ur. 1946), Stanisław Żegunia (ur. 1960) Pos£aniec Œwiêtej Teresy Miesiêcznik Parafialny - ukazuje siê od 1998 r. Redakcja: o. Krzysztof Wolnik OMI - Opiekun Redakcji, o. Franciszek Bok OMI, o. Krzysztof Pabian OMI, El¿bieta £ugowska - redaktor naczelna, Agnieszka Blicharz, Patrycja Cepek, Jaros³aw G³owacki, Stefania Hêciak, Bogdan Kozio³, Barbara Piwowarczyk, Maria Popowska, Małgorzata Posiadała, Miros³awa Postrzygacz, Hanna Protasewicz, Stefan Todorski. Korekta: Miros³awa Postrzygacz Foto: Waldemar Stefaniak, Zdzisław Popowski DTP: [email protected] Druk: IWONEX Adres: Redakcja „Pos³añca œw. Teresy” Parafia Rzymskokatolicka p.w. Œw. Teresy od Dzieci¹tka Jezus 08-110 SIEDLCE, ul. Garwoliñska 19 e-mail: [email protected] Wydarzenia... 28.10. – O godz. 18.00 została odprawiona msza św. imieninowa naszego organisty, Pana Tadeusza. 30.10 – Na zakończenie Tygodnia Misyjnego przed kościołem rozprowadzane były Kalendarze Misyjne na 2012 r. w tym dniu kazania na wszystkich mszach głosił o. Wiesław Zielonka OMI. 31.10 – Był to ostatni dzień nabożeństw różańcowych. Na różańcu dla dzieci został rozstrzygnięty konkurs na najlepsze różańce. Dzieci zrobiły ponad 60 różańców z różnych materiałów. 1-10.11 – Na modlitwie różańcowej modliliśmy się za zmarłych polecanych w wypominkach. Na zakończenie wypominek została odprawiona Msza św. w intencji wszystkich zmarłych polecanych w tegorocznych wypominkach. 10-13.11 – Nasza wspólnota parafialna gościła ok. 300 młodzieży z parafii oblackich z całej Polski. 13.11 – Przeżywaliśmy dzień wizytacji kanonicznej ks. bpa Zbigniewa Kiernikowskiego. 13.11 – Tego dnia przeżywaliśmy po raz trzeci dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. 14.11 – Ks. bp Zbigniew Kiernikowski w ramach wizytacji kanonicznej parafii spotkał się z uczniami i nauczycielami Zespole Szkół nr 2 w Siedlcach. 19.11 – Odnowa w Duchu Świętym zorganizowała wyjazd na czuwanie modlitewne do Kodnia. 20.11 – Niedziela Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Na mszy św. o godz. 12.00 modliliśmy się w intencji chóru parafialnego w 12 rocznicę powstania. Po mszy św. było wystawienie Najświętszego Sakramentu, litania i akt poświęcenia Chrystusowi Królowi. 20.11 – Na mszy św. o godz.18.00 odbyło się uroczyste przyjęcie chłopców do grona ministrantów i złożenie przyrzeczeń kandydatów na ministrantów. 21.11 – Została odprawiona Eucharystia pod przewodnictwem o. Jana Wlazłego OMI w intencji uczniów i nauczycieli Szkoły Podstawowej nr 5 z okazji święta patrona szkoły Władysława Rawicza. 24.11 – Odbyła się w naszym kościele Msza św. Siedleckich Parafialnych Zespołów Caritas, a następnie spotkanie w salce. Imieniny pana Organisty POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 19 „KOŚCIÓŁ NASZYM DOMEM” REKOLEKCJE ADWENTOWE 2011 Rekolekcjonista: O.Waldemar Janecki OMI - misjonarz z Lublińca Sobota 10.grudnia rozpoczęcie rekolekcji 18.00 Msza św. z nauką ogólną 19.00 Spotkanie modlitewne przy Chrystusie Eucharystycznym, prowadzone przez młodzież KSM-u, w intencji duchowych owoców rekolekcji. Niedziela 11. grudnia pierwszy dzień rekolekcji 7.00 Msza św. z nauką ogólną 9.00 Msza św. z nauką dla młodzieży 10.30 Msza św. z nauką dla dzieci 12.00 Msza św. z nauką ogólną 16.00 Msza św. z nauką ogólną 18.00 Msza św. z nauką ogólną Poniedziałek 12. grudnia drugi dzień rekolekcji 6.00 Spowiedź rekolekcyjna 6.30 Msza św. z nauką ogólną 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza św. z nauką ogólną 16.00 Spowiedź rekolekcyjna 16.30 Msza św. z nauką dla dzieci /Roratnia/ 18.00 Spowiedź rekolekcyjna 18.30 Msza św. z nauką ogólną • Po Mszy św. spotkanie o.rekolekcjonisty z przygotowującymi się do Sakramentu Bierzmowania i ich rodzicami. Wtorek 13. grudnia trzeci dzień rekolekcji 6.00 Spowiedź rekolekcyjna 6.30 Msza św. z nauką ogólną 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza św. z nauką ogólną 16.00 Spowiedź rekolekcyjna 16.30 Msza św. z nauką dla dzieci /Roratnia/ 18.00 Spowiedź rekolekcyjna 18.30 Msza św. z nauką ogólną •Po Mszy św. spotkanie o. rekolekcjonisty z rodzicami dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii św. Środa 14. Grudnia czwarty dzień rekolekcji 6.00 Spowiedź rekolekcyjna 6.30 Msza św. z nauką ogólną 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza św. z nauką ogólną 16.00 Spowiedź rekolekcyjna 16.30 Msza św. z nauką dla dzieci /Roratnia/, podziękowanie misjonarzowi - dzieci 18.00 Spowiedź rekolekcyjna 18.30 Msza św. z nauką ogólną • Podziękowanie misjonarzowi - starsi. • Spowiedź rekolekcyjna od poniedziałku do środy. Bardzo prosimy, aby wówczas przystąpić do tego sakramentu (będzie kilkunastu spowiedników) nie czekając na ostatnie chwile przed świętami. • W środę zbiórka ofiar rekolekcyjnych. Jako duszpasterze, już dziś, składamy Wam serdeczne Bóg Zapłać za każdą ofiarę. • W dni rekolekcyjne kancelaria parafialna nieczynna. Maryi, Matce adwentowego oczekiwania, zawierzamy naszą Parafialną Wspólnotę, prosząc, by jak najwięcej serc otworzyło się na Boga pragnącego w nich zamieszkać. Duszpasterze – Oblaci Maryi Niepokalanej
