Routing statyczny

UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO
Wydział Matematyki Fizyki i Techniki
Zakład Teleinformatyki
Celem ćwiczenia jest zapoznanie z realizacją funkcji kierowania pakietów między
podsieciami połączonymi za pomocą ruterów. W trakcie ćwiczenia konfigurowany
będzie ruting statyczny polegający na definiowaniu ścieżek statycznych do zdalnych podsieci. W drugiej części ćwiczenia skonfigurowana będzie trasa zapasowa
na wypadek uszkodzenia trasy podstawowej.
1. Podstawy teoretyczne
Podstawowymi urządzeniami budującymi sieci rozległe są rutery. Zasadniczą ich
funkcją jest rutowanie, czyli kierowanie napływających na interfejsy pakietów
protokołu warstwy sieciowej takich jak IP, IPX, na inne interfejsy rutera.
Laboratorium Sieci Komputerowych
ćwiczenie: 10
Ruting statyczny
prowadzący: mgr inż. Piotr Żmudziński
[email protected]
1.1. Proces kierowania pakietów w ruterze
Każdy z interfejsów skonfigurowany jest zgodnie ze schematem adresacji obowiązującej w podsieci. Napływający do danego interfejsu ramka warstwy 2 jest dekapsulowana, otrzymany pakiet IP przenoszony jest do pamięć RAM rutera. Proces kierowania pakietów sprawdza adres docelowy każdego z przechowywanych
pakietów. Następnie „przegląda” są sekwencyjne (od góry w dół) zgromadzone w
tablicy rutingu trasy, zwane także drogami. Wybór trasy jest zadaniem kluczowym, polega na odszukaniu w tablicy ruting wpisu możliwie zbliżonej podsieci tej,
w której rezyduje host docelowy. W tym celu ruter porównuje binarnie kolejne
wpisy, czy część adresu odpowiadająca za podsieć jest identyczna z początkiem
adresy IP hosta docelowego. Po wybraniu wpisu tablicy rutingu, czyli jednego
rekordu tablicy, ruter odczytuje pole następnego skoku prowadzącego do celu. W
polu tym może znajdować się nazwa interfejsu lokalnego rutera lub adres następnego skoku, z którego ruter ustala interfejs wyjściowy. Następnie ruter umieszcza
pakiet w buforze wyjściowym skojarzonym z wybranym wcześniej interfejsem.
Interfejs enkapsuluje w ramki technologii warstwy 2 kolejne pakiety znajdujące
się w kolejce i przesyła je przez łącze. Do obsługi kolejki rutery stosują domyślnie
metodę FIFO, jednak w bardziej zaawansowanych konfiguracjach można zastosować inne mechanizmy obsługi kolejki np. WFQ (Weighted Fair Queuing), CBQ
(Class Based Queuing), PQ (Priority Queuing) oraz polityki kształtowania ruchu:
EPD (Early Packet Discard). Wspomniane techniki pozwalają na uzyskanie lepszej
obsługi wskazanego rodzaju ruchu co wspiera świadczenia usług z QoS (Quality of
Service).
1.2. Tablica rutingu
Aby możliwe było jakiekolwiek kierowanie pakietów, ruter musi posiadać w pamięci operacyjnej tablicę rutingu. W każdej chwili administrator może uzyskać
dostęp do tablicy rutingu przez wydanie polecenia:
R14#show ip route
Tab. 1. Przykładowa zawartość tablicy rutingu
Bydgoszcz 2011r.
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
Codes: C - connected, S - static, I - IGRP, R - RIP, M - mobile, B - BGP
D - EIGRP, EX - EIGRP external, O - OSPF, IA - OSPF inter area
N1 - OSPF NSSA external type 1, N2 - OSPF NSSA external type 2
E1 - OSPF external type 1, E2 - OSPF external type 2, E - EGP
i - IS-IS, L1 - IS-IS level-1, L2 - IS-IS level-2, ia - IS-IS inter area
* - candidate default, U - per-user static route, o - ODR
P - periodic downloaded static route
Gateway of last resort is not set
S
S
C
S
S
S
C
192.168.30.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.150.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.10.0/24 is directly connected, Ethernet0
192.168.40.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.200.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.20.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.100.0/24 is directly connected, Serial0
Budowanie tablicy rutingu może odbywać się dwiema metodami: statycznie i dynamicznie. Ruting statyczny polega na kierowaniu pakietów zgodnie z trasami
zdefiniowanymi administracyjnie. Rozwiązanie to nie wymaga komunikacji z sąsiednimi ruterami, nie obciąża procesora. Ruter nie analizuje informacji od sąsiadów, zatem nie jest w stanie kierować pakietów inna drogą niż wcześniej zdefiniowana. W przypadku uszkodzenia łącza wyjściowego, urządzenie nie realizuje
kierowania pakietów inną drogą.
Ruting dynamiczny polega na ogłaszaniu znanych tras bezpośrednio przyłączonym
ruterom oraz na analizowaniu wiadomości od nich uzyskanych. Na tej podstawie
budowana jest taclica ruting, trasy są dodawane i usuwane w zależności od topologii sieci oraz ich dostępności.
Rekordy tablicy ruting dopisywane są przez administratora – ruting statyczny lub
jako wynik działania protokołów ruting – ruting dynamiczny. Bieżące ćwiczenie
koncentruje się na ruting statycznym.
Po wydaniu polecenia #show ip route administrator otrzymuje listing pokazany
w tabeli 1. Pierwsze 7 linii stanowi legendę do oznaczeń używanych dalej i jest
niezmienne. Zasadnicze informacje znajdują się w liniach rozpoczynających się od
linii :
S
192.168.30.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
podsieć docelowa
źródło
informacji
metryka
odległość
administracyjna
Ruter do którego należy
przesłać pakiet (next hop)
lub nazwa interfejsu
lokalnego
Litera z lewej strony oznacza źródło informacji. Jeśli w tym polu widnieje litera S,
oznacza to drogę statyczną, wpisaną przez administratora. Litera C oznacza wpis
dokonany przez lokalny ruter po skonfigurowaniu interfejsu przez administratora i
oznacza podsieć bezpośrednio przyłączoną do rutera. Litera R oznacza podsieć o
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
której położeniu ruter uzyskał wiedzę dzięki wymianie wiadomości z innymi ruterami za pomocą protokołu RIPv1/2.
Odległość administracyjna oznacza wartość informacji, jaką uzyskał ruter dzięki
użytemu protokołowi. Na danym ruterze jednocześnie może pracować kilka protokołów rutingu wymieniających w specyficzny sposób informacje z innymi węzłami.
Ponieważ protokoły można uszeregować wg. wiarygodności, zatem informacja
jakie dostarczają mogą być bardziej lub mniej cenne, co wyrażone jest przez odległość administracyjną. Mniejsza wartość oznacza „pewniejszą” informację.
Tab. 2 Domyślne wartości odległości adm.
Źródło informacji
Odległość
administracyjna
trasa statyczna
1
Zewnętrzny BGP
20
Wewnętrzny EIGRP 90
dla Cisco IOS
Źródło informacji
OSPF
RIP
Zewn. EIGRP
Odległość
administracyjna
110
120
170
Z danych zawartych w Tab.2 można wywnioskować, że informacje dostarczone
przez OSPF są bardziej wiarygodne niż informacje przekazane przez RIP. Jeśli
ruter zna kilka tras do celu, umieszcza trasę o niższej metryce spośród tras o
najmniejsze odległości administracyjnej.
Metryka oznacza „koszt” drogi do celu. Jeśli ruter dowiaduje się z tego samego
protokołu o dwóch trasach do celu, w tablicy umieszczana jest trasę o mniejszej
metryce. Mniejsza wartość uważana jest za lepszą.
Dla każdego z protokołów metryka jest inaczej wyznaczana. Najprostszy sposób
zaimplementowano w RIP, wyznaczania metryki to sumowanie skoków (hops) od
celu. Metryka 2 oznacza że do sieci docelowej należy przejść przez 2 rutery. Nowsze protokoły wyznaczają wartość metryki na podstawie kilku składników powiązanych zależnością matematyczną z odpowiednimi wagami.
Interfejs oznacza sieć, do której podsieci przyłączonej należy przesłać pakiet aby
trafił on do celu po drodze jaką wskazuje bieżący rekord.
Jeśli rekord tablicy dotyczy bezpośrednio przyłączonej do interfejsu podsieci, w
tablicy w polu interfejs znajduje się wpis: is directly connected, Serial0.
1.3. Ruting statyczny
Ruting statyczny polega na administracyjnym przypisaniu tras do podsieci docelowej przez administratora. Nie jest wymagana aktywacja protokołów rutingu,
zatem ruter nie wymienia z innymi ruterami wiedzy o przyłączonych sieciach. Aby
ruter mógł kierować pakiet do podsieci, należy ją wprowadzić do tablicy rekord
definiujący podsieć oraz następny skok.
Składnia polecenia:
R14(config)#ip route 192.168.30.0 255.255.255.0 192.168.100.2
co spowoduje przesłanie pakietu rezydującego w podsieci 190.190.190/24 do
interfejsu sąsiedniego rutera o adresie 192.168.0.1. Jeśli po poleceniu nie podano
wartość odległości administracyjnej, wykorzystana zostanie wartość domyślna,
czyli 1.
Oznaczenia używane w dalszej części instrukcji:
informacje wysyłane przez IOS do użytkownika,
-
tekst do prowadzenia z konsoli.
Poniższe przykłady prezentowane będą dla IOS v12 dostępnego w ruterach serii
2500.
2. Konfiguracja Cisco IOS
2.1. Konfiguracja rutera za pomocą konsoli
Do każdego urządzenia firmy Cisco, posiadającego system operacyjny IOS, można dołączyć komputer w celu wstępnej konfiguracji. Dostępne w laboratorium
rutery posiadają na tylnej ścianie port Console służący do dołączenia komputera
ze złączem RS-232 za pomocą specjalnego kabla konsolowego tzw. roll-over.
W celu nawiązania komunikacji z ruterem, należy użyć emulatora terminala znakowego czyli programu Hyperterminal dostępnego w standardowej dystrybucji
systemu operacyjnego Windows. Następnie należy wybrać tryb terminala VT100
oraz ustawić parametry transmisji wg. następującego schematu:
− Bity na sekundę: 9600,
− Bity danych: 8,
− Parzystość: Brak,
− Bity stop: 1,
− Sterowanie przepływem: Brak.
2.2. Architektura rutera na przykładzie serii Cisco 1800
Ruter jest wysoce specjalizowanym komputerem złożonym z następujących bloków funkcjonalnych (Rys.1): procesora, pamięci DRAM, pamięci BootROM, pamięci, flash, pamięci NVRAM, z portów szeregowych RS-232C oraz modułów rozszerzeń przystosowanych WIC – (Wan Interface Card) przeznaczonych do instalacji
kart obsługujących wybraną przez administratora technologię np. Ethernet, szybkie łącza szeregowe, xDSL.
2.3. Uruchomienie rutera
Proces uruchamiania routera składa się z kilku etapów i jest inicjowany przez
program rozruchowy (bootstrap), znajdujący się w pamięci ROM. Po przeprowadzeniu testów diagnostycznych sprzętu w ramach procedury POST, w której
sprawdza się m.in. działanie procesora, pamięci i interfejsów, poszukiwany jest i
ładowany obraz systemu operacyjnego IOS - zgodnie z ustawieniami w rejestrze
routera oraz poleceniami zawartymi w skrypcie konfiguracyjnym. System operacyjny ładowany jest domyślnie z pamięci flash, można także wymusić jego ładowanie z serwera tftp.
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
Rys.1 Architektura Cisco 1800 [5]
Następnie ruter ładuje konfigurację startową, czyli plik statup-config znajdujący
się w pamięci NVRAM zbudowanej w technologii EEPROM. Konfiguracja startowa
zawiera informacje o konfiguracji całego sytemu między innymi konfigurację intterfejsów i protokołów rutingu. Od tego momentu ruter odbiera i kieruje pakiety.
Przez okres konwergencji czyli zbieżności ruter uczy się od innych ruterów o położeniu zdalnych podsieci.
Po włączeniu rutera w oknie terminala pojawi się zestaw komunikatów związanych
ze startem urządzenia. Interpretując komunikaty otrzymane od rutera można
uzyskać następujące informacje: model urządzenia oraz typ głównego procesora ,
wersję i podwersję systemu IOS, nazwę pliku obrazu z systemem operacyjnym,
wielkość pamięci RAM, NVRAM i Flash oraz dostępne interfejsy.
Ruter Cisco posiada 4 rodzaje pamięci:
− EEPROM (Flash) – zawiera obraz systemu Cisco IOS,
− ROM – zawierająca program rozruchowy (bootstrap),
− NVRAM (pamięć nieulotna) – zawiera początkową konfigurację routera, odczytywaną po starcie urządzenia,
− RAM zawierająca aktualną konfigurację routera oraz dane bieżące takie jak:
aktualna tablica rutingu, listy dostępu ACL, tablice ARP, uzgodnione klucze
itp.
w stanie aktywnym czyli „czy jest podniesiony” za pomocą polecenia no shutdown. Pole protocol oznacza, czy protokół warstwy łącza jest sprawny. Jeśli po
drugiej stronie łącza szeregowego interfejs nie jest aktywny, łącze nie działa i
stan pola protokół jest down, mimo poprawnej konfiguracji w lokalnym ruterze.
Prawidłowa konfiguracja interfejsu oznacza stan up – up.
Konfiguracja pracy rutera możliwa jest w trybie konfiguracyjnym, do którego
można przejść z trybu uprzywilejowanego:
Router#configure terminal
Rys. 2 Źródła danych niezbędnych do startu rutera
2.4. Tryby pracy rutera Cisco
Ze względów bezpieczeństwa w Cisco IOS zaimplementowano różne poziomy
bezpieczeństwa, pozwalające na realizację różnego zbioru komend konfiguracyjnych. Możliwa jest konfiguracja 16 poziomów, standardowo wykorzystywane są
jedynie dwa: poziom użytkownika oraz poziom uprzywilejowany. W trybie użytkownika znak zachęty wygląda następująco:
Ruter>
Po wydaniu polecenia enable i podaniu hasła administratora, jeśli jest wymagane, ruter udostępnia tryb uprzywilejowany, znak zachęty zmienia się na:
Ruter#
Słowo Ruter jest domyślną nazwą urządzenia i dla porządku jest zmieniane w
początkowej fazie konfiguracji.
W trybie uprzywilejowanym administrator może kontrolować wszystkie funkcje
rutera wydając polecenie show wraz z parametrami np.:
Rotuer#show ip route – wyświetl tablicę rutingu
Router#show running config – wyświetl bieżącą konfigurację
Router#show ip int brief – pokaż skrócony stan interfejsów, Tab.4
Tab. 3 Listing polecenia #show ip int brief
R14#show ip int brief
Interface
IP-Address
OK? Method
Ethernet0
192.168.10.1
YES manual
Serial0
192.168.100.1
YES manual
Serial1
unassigned
YES NVRAM
Status
up
up
up
Protocol
up
up
down
Każdy z rekordów oznacz stan interfejsu, którego nazwa jest podana w pierwszym
polu. Drugie pole oznacza przypisany adres. Pole status oznacza czy interfejs jest
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
Wyróżniamy trzy rodzaje poleceń konfiguracyjnych: globalne, polecenie główne i
zwykłe polecenia.
Polecenia globalne, zapisywane w pojedynczej linii, definiują parametry dotyczące
pracy routera jako całości, np. zmiana nazwy lub czasu.
Polecenia główne wskazują na interfejs lub proces rutingu, który będzie konfigurowany w kolejnych poleceniach. Po wydaniu polecenia głównego następuje zmiana znaku zachęty Przykładem jest polecenie Router(config)#interface e0
po którym możliwa jest szczegółowa konfiguracja poszczególnych parametrów
wskazanego interfejsu, znak zachęty wygląda następująco: Router(config-if)#
Polecenia zwykłe powodują zmianę przypisania adresu IP np.:
Router(config-if)#ip address 192.168.0.1 255.255.255.0
Tryb użytkownika EXEC
Router>
Uprzywilejowany tryb EXEC
Router#
Tryb ogólnej konfiguracji
Router(config)#
exit
Tryb interfejsu
end
Router(config-if)#
Tryb podinterfejsu Router(config-subif)#
Tryb sterownika Router(config-controller)#
Map-list
Router(config-map lists)#
Map-class
Router(config-map-class)#
Lina
Router
Router(config-line)#
Router(config-router)#
Rys. 3 Organizacja trybów pracy Cisco IOS
Wszystkie zmiany dokonywane z CLI, linii komend zapisywane są w bieżącej konfiguracji zlokalizowanej w RAM i z chwilą wydania zaczynają obowiązywać. Aby
przejrzeć konfigurację bieżącą należy wydać w trybie uprzywilejowanym:
Router#show running-config
Po sprawdzeniu poprawności konfiguracji można zapisać ją w NVRAM jako konfiguracja startowa. Będzie ona zawsze wczytywana po restarcie rutera.
Aby wyjść z dowolnego poziomu trybu konfiguracyjnego, należy wykonać polecenie end lub wcisnąć kombinację Ctrl z. Polecenie exit pozwala wycofać się zawsze o jeden poziom.
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
Rys. 4. Zmiana trybów pracy IOS
W każdej chwili można wydać komendę ? czyli zapytanie o możliwe do wprowadzenia komendy w bieżącym trybie. Możliwe jest także zapytanie o składnie polecenia lub parametru polecenia
Router(config)#router ?
2.5. Podstawowe informacje o urządzeniu oraz IOS
Przystępując do konfiguracji rutera wskazane jest, często nawet konieczne, aby
uzyskać podstawowe informacje o sprzęcie i wersji systemu operacyjnego IOS.
Polecenie show wraz z parametrami pozwala uzyskać następujące informacje –
Rys.5. Jeśli jest to konieczne, należy opuścić tryb konfiguracji za pomocą exit a
następnie wydać polecenie show wraz z parametrami.
3. Zagadnienia do przestudiowania
1. Co oznacza termin „droga ostatniej” szansy?
2. Jaka jest różnica między protokołem rutingu a protokołem rutowanym?
4.
Bibliografia
[1] W. Odom, R. McDonald, CCNA sem. 2, Routery i podstawy rutingu, PWN, Łódź
2007
[2] I. Ruderko, Routery Cisco, Czarna księga, Helion, Gliwice 2001
[3] T. Slattery, Zaawansowane trasowanie IP w sieciach Cisco, PLJ, Warszawa
[4] Vademecum teleinformatyka I / II / III, Warszawa, IDG 2002-2006
[5] www.cisco.com/en/US/products/hw/routers/ps233/products_tech_note09186a0080094e93.shtml
Rys. 5 Polecenie show
2.6. Narzędzia diagnostyczne w IOS
Do celów diagnostycznych w Cisco IOS wyposażony został w kilka przydatnych
programów realizujących swe funkcje w różnych warstwach sieci – Rys.6.
warstwa aplikacji
telnet
warstwa prezentacji
warstwa sesji
warstwa transportowa
warstwa sieciowa
warstwa łącza danych
warstwa fizyczna
ping
telnet
trace
show
interfaces
Rys. 6 Programy diagnostyczne IOS
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
5. Przebieg ćwiczenia
Do realizacji ćwiczenia wykorzystywane będą 3 rutery Cisco 2611 oraz 3 przełączniki Cisco Catalyst 1900. Ćwiczenie polega na skonfigurowaniu rutingu statycznego celem uzyskanie łączności między wszystkimi hostami.
Rys. 7 Schemat intersieci
Rys. 8 Schemat fizycznego połączenia sieci
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
Continue with configuration dialog? [yes/no]: no
5.1. Konfiguracja fizyczna intersieci.
Konfiguracja warstwy fizycznej sprowadza się do połączenia odpowiednich portów
patch panela oraz przełączników. Żółte porty E1-E20 oznaczają interfejsy Ethernet poszczególnych PC, niebieskie porty C1-C20 oznaczają porty szeregowe poszczególnych PC. Należy łączyć porty Ethernetowi przełączników z żółtymi portami
przełączników oraz portami ruterów, oznaczenie R14/0 oznacza interfejs Fa0/0
rutera R14. Drugim zadaniem jest połączenie niebieskimi kablami (dla porządku)
portów szeregowych PC16-PC18 do portów konsolowych ruterów – niebieski porty
R14-R16. Połączenia szeregowe oznaczone na schemacie kolorem czerwony są
już przygotowane przed zajęciami.
Poniżej zaprezentowany będzie listing poleceń konfiguracyjnych dla rutera R14,
dla pozostałych należy wykonać analogiczne czynności uwzględniając informacje
zawarte na Rys.7 i Rys.8. Dla każdego z ruterów R14/15/16 wykonać konfigurację
globalną, konfigurację interfejsu Ethernetowego oraz konfigurację interfejsu szeregowego zgodnie z Rys.8.
5.2. Połączenie terminalowe
Aby komunikować się z systemem operacyjnym Cisco IOS, należy skonfigurować
połączenie z wykorzystaniem emulatora terminala, który w systemach Windows
nosi nazwę HyperTerminal. Domyślne parametry portu konsoli rutera Cisco, jakie
należy ustawić przed nawiązaniem połączenia przez COM4 to:
- liczba bitów na sekundę (szybkość): 9600,
- bity danych: 8,
- parzystość: brak,
- bity stopu:1,
- sterowanie przepływem: brak.
następnie należ wybrać ikonę telefonu co rozpoczyna połączenie. Na pulpicie każdego z komputerów znajduję się skrót do skonfigurowanego połączenia terminalowego o nazwie Cisco.ht.
5.3. Konfiguracja ogólna rutera
Po załadowaniu IOS z pamięci flash oraz pliku konfiguracyjnego z NVRAM zgłasza
gotowość do realizacji poleceń w trybie użytkownika o czym świadczy znak zachęty (prompt) - Router>. Poniżej przestawiony zostanie sposób konfiguracji rutera
R14 jako przykład. Jeśli ruter wymaga hasła, należy podać: cisco lub class. W
nawiasach podano komendy skrócone.
1.
Przejść do trybu uprzywilejowanego: Router>enable
/Jeśli ruter żąda hasła, podać cisco lub class/
2. Skasować bieżącą konfigurację:
Router#erase startup-config
Router#reload
/Na pytanie dot. zapisania konfiguracji running
-config odpowiedzieć no/
Przy starcie ruter zaproponuje:
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
3.
4.
5.
6.
Sprawdzić platformę rutera oraz podstawowe informacje o sprzęcie:
Router#show version, wpisać pewne informacje w tabeli sprawozdania
(‡).
Wyświetlić bieżący plik konfiguracyjny rutera Router#>show running-config
Plik ten zawiera kompletną konfigurację bieżącą rutera. W ten sposób można
sprawdzać konfigurację adresów IP interfejsów oraz ich stan. Wykrzykniki
stanowią komentarz lub separator. Polecenie show nie działa w trybie konfiguracji, przed jego wydaniem należy wydać (czasem kilkukrotnie) polecenie
exit, aby znak zachęty wskazywał #.
Przejść do trybu konfiguracji globalnej Router#configure terminal
Zmienić nazwę rutera: Router(config)#hostname R14
5.4. Konfiguracja interfejsu ethernetowego
Aby skonfigurować dowolny interfejs należy z trybu konfiguracji globalnej wejść
do trybu konfiguracji danego interfejsu. Wyjście o poziom wyżej – exit. W ruterach z serii 2800 interfejsy ethernetowe numerowane są np. Fa0/0 i Fa0/1.
1.
2.
Jeśli konieczne - znak zachęty nie wskazuje na R14(config)# - wejść do trybu konfiguracji globalnej: R14#configure terminal
Mając na uwadze schemat sieci – Rys.8, wybrać interfejs – Fa0/0, zwrócić
uwagę na zmianę znaku zachęty.
R14(config)#interface Fa0/0,
3.
Ustawić adres IP dla interfejsu
R14(config-if)#ip address 192.168.10.1 255.255.255.0
4.
Uruchomić (tzw. podnieść) interfejs:
R14(config-if)#no shutdown
5.
Skonfigurować adres IP i maskę dla PC16 (192.168.10.2/255.255.255.0),
jako bramę domyślą podać adres rutera we własnej sieci, czyli w tym przypadku 192.168.10.1.
6. Sprawdzić osiągalność PC16 z rutera. W tym celu wyjść z trybów konfiguracji
poleceniem exit wydawanym tak długo, aż ze znaku zachęty zniknie słowo
config. Sprawdzić osiągalność hosta od strony rutera własnej sieci. Wykrzykniki świadczą o sukcesie.
R14#ping 192.168.10.2
7. Sprawdzić osiągalność rutera od strony PC16.
5.5. Konfiguracja interfejsu szeregowego
Konfiguracja interfejsu szeregowego przebiega nieco inaczej. Jeden z interfejsów
łącza szeregowego musi generować sygnał zegarowy, do którego synchronizuje
się interfejs po stronie przeciwnej. Jeśli interfejs pracuje jako DCE, generuje sygnał zegarowy i ma podłączony kabel z wtykiem oznaczonym jako DCE. Na schematach często oznacza się ten interfejs małą ikoną zegara lub podobną. W przy-
padku Rys.8 interfejs generujący podstawę czasu umownie oznaczaną na schemacie sieci jako DCE. W ruterach z serii 2800 interfejsy szeregowe numerowane
trzema cyframi, np. s0/1/0, s0/1/1.
1.
2.
Uzyskać dostęp do linii komend w trybie uprzywilejowanym (opisano wyżej)
Wejść do trybu konfiguracji globalnej:
R14#configure terminal
3.
Wejść do trybu konfiguracji interfejsu szeregowego 0/0:
R14(config)#interface s0/1/0
4.
Ustawić enkapsulację warstwy łącza danych
R14(config-if)#encapsulation hdlc
5. Ponieważ na schemacie widnieje symbol DCE, należy skonfigurować częstotliwość taktowania łącza tzw. zegar na 64 000 bit/s:
R14(config-if)#clock rate 64000
6.
Skonfigurować adres interfejsu zgodnie ze schematem sieci:
R14(config-if)#ip address 192.168.100.1 255.255.255.0
7.
Uruchomić interfejs:
R14(config-if)#no shutdown
8.
Wyjść z trybu konfiguracji s0/1/0
R14(config-if)#exit
Skonfigurować pozostałe rutery zgodnie ze schematem sieci danych na Rys.8.
Zwrócić szczególną uwagę na adresowanie interfejsów oraz konieczność
konfiguracji taktowania tylko dla interfejsów szeregowych oznaczonych
symbolem DCE.
Skonfigurować komputery PC16/17/18 zgodnie z Rys.8.
1.
5.6. Sprawdzenie konfiguracji rutera i sieci
W trybie uprzywilejowanym (znak zachęty: R14#) wydać polecenie
R14#show ip interface brief
celem sprawdzenia stanu interfejsów oraz konfiguracji adresów IP. Sprawdzić
czy WSZYSTKIE POKAZANE NA Rys.8 interfejsy mają stan up/up Jeśli nie
usunąć problem.
---------------------- dalsze czynności wykonać dopiero po poprawnej weryfikacji
stanu interfejsów . ----------------2.
Zweryfikować zawartość tablic rutingu dla wszystkich ruterów.
#show ip route Zwrócić uwagę na kolejne wpisy tablicy rutingu. Zanotować
w sprawozdaniu tablice rutingu wybranych ruterów(‡). Podać jedynie trasy,
pomiąć opis źródeł informacji zaczynający się od Codes:
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
5.7. Konfiguracja rutingu statycznego
Aby ruter kierował pakiety do pozostałych sieci ze schematu, należy wprowadzić
informacje o ich istnieniu oraz podać adres kolejnego skoku na drodze do sieci
docelowej.
1.
2.
Wejść do trybu konfiguracji ogólnej R14#configure terminal
Dodać statyczne wpisy informując ruter o adresie następnego interfejsu rutera sąsiedniego na drodze do sieci docelowej.
Dla rutera R14 należy drogę do trzech sieci zdalnych, do których ruter nie
jest
bezpośrednio
przyłączony.
Przykładem
niech
będzie
sieć
192.168.30.0/24, gdzie rezyduje PC18.
R14(config)#ip route 192.168.30.0 255.255.255.0 192.168.100.2
Pierwszy parametr to numer sieci docelowej, drugi to maska tejże sieci, trzeci
to adres interfejsu prowadzącego do celu, czyli adres „następnego skoku”,
czwartego parametru – odległości administracyjnej - nie podano.
Dla rutera
S
S
C
S
C
R14 tablica rutingu powinna wyglądać następująco:
192.168.30.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.150.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.10.0/24 is directly connected, FastEthernet0/0
192.168.20.0/24 [1/0] via 192.168.100.2
192.168.100.0/24 is directly connected, Serial0/1/0
4. Aby sprawdzić poprawność dokonanych wpisów należy wyjść z trybu konfiguracji ogólnej: exit a następnie
R14#show ip route
Skonfigurować analogicznie ruting statyczny dla pozostałych ruterów, aby kierowały one pakiety do wszystkich podsieci ze schematu. Skorzystać z Rys.7. Dla
R15 skonfigurować drogę do dwóch sieci, dla R16 do trzech sieci.
5.8. Sprawdzenie konfiguracji rutingu
1. Dla każdego rutera sprawdzić zawartość tablicy rutingu, wyniki zanotować w
sprawozdaniu (‡).
3. Sprawdzić wzajemną osiągalność hostów PC16/17/18. W sprawozdaniu podać
średni czas RTT (‡).
4. Sprawdzić drogę z R14 do hosta PC9
R14#traceroute 192.168.30.2 (‡).
5.9. Drogi zapasowe w rutingu statycznym
Czasem warto zdefiniować kilka dróg statycznych do szczególnie ważnych podsieci. Definiując drogę zapasową do zdalnej podsieci należy podać odległość administracyjną wyższą od domyślnej, czyli większa niż 1. Ruter mając do dyspozycji
dwa trasy o różnej odległości wybierze jedynie drogę lepszą. Gorsza natomiast
będzie użyta tylko w przypadku nieosiągalności lepszej.
R15#configure terminal
W celu zapoznania z zagadnieniem „migoczących tras” należy zmodyfikować sieć,
dodając jeszcze jedną sieć łączącą R14 i R16. Połączyć porty R14/1 i R16/1 kablem krosowym (szarym). Skonfigurować dodatkową sieć 10.0.0.0/8 łączącą oba
rutery – Rys.9.
R15(config-if)#shutdown
1.
2.
3.
Skonfigurować interfejs Ethernetowi Fa0/1 w ruterze R14, uruchomić
Skonfigurować interfejs Ethernetowi Fa0/1 w ruterze R16, uruchomić.
Dodać drogę statyczną do sieci 192.168.40.1 zgodnie ze składnią IOS z odległością administracyjną równą 4
R14(config)#ip route 192.168.30.0 255.255.255.0 10.0.0.2 4
R16(config)#ip route 192.168.10.0 255.255.255.0 10.0.0.1 4
4. Wyświetlić tablicę rutingu w R14 zwrócić uwagę, że nie pojawiła się do
192.168.30.1 wiodąca przez 10.0.0.0.
5. Wykonać polecenie traceroute z PC16 do PC18 (‡).
6. W R15 zamknąć interfejs s0/1/0 co symuluje uszkodzenie.
R15(config)#interface s0/1/0
R15(config-if)#end
7.
8.
Ponownie wykonać polecenie traceroute z PC16 do PC18 (‡).
Sprawdzić tablicę rutingu rutera R14 (‡).
Rys. 9 Sieć z drogą zapasową przez 10.0.0.0/8
© P.Żmudziński, 2011r., ver 3.1
UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO, WMFiT, ZT
Laboratorium Sieci Komputerowych
Sprawozdanie z wykonania ćwiczenia
Ruting statyczny
R15
nr ćwiczenia: 10
Imię i Nazwisko członków zespołu (drukowanymi literami)
grupa :
zespół:
1.
2.
3.
ocena :
4.
6.8 Tablice rutingu po konfiguracji TRAS STATYCZNYCH
6.3 Podstawowe informacje o ruterach budujących sieć.
Cecha
R14
R15
R16
wersja systemu IOS
model rutera
R14
pojemność RAM
pojemność Flash
R14
6.6 Tablice rutingu po konfiguracji interfejsów BEZ TRAS STATYCZNYCH
Sprawozdanie z ćwiczenia: 10
1
Osiągalność między hostami, wpisać średni RTT
--PC16
PC17
PC18
PC16
--PC17
--PC18
---
R15
wynik R14#traceroute 192.168.30.2
6.9 Drogi zapasowe w rutingu statycznym
Wyniki polecenia traceroute z PC16 – PC18 przed PRZED ”uszkodzeniem”
R16
Wyniki polecenia traceroute z PC16 – PC18 PO ”uszkodzeniu”
R14
tablica rutingu po symulowanym uszkodzeniu R15
Sprawozdanie z ćwiczenia: 10
2