Program opiekuńczo-wychowawczo-edukacyjny Niepublicznego

Program opiekuńczo-wychowawczo-edukacyjny
Niepublicznego Żłobka " Przystan Elfów"
Oferta programowa dla maluszków kładzie akcent na realizację potrzeb dzieci na
każdym z etapów rozwojowych, poczynając usprawnieniu małej i dużej motoryki, a
kończąc na rozwijaniu zmysłów, rozwoju emocjonalnym i zaspokojeniu strefy
poznawczej.
W naszej pracy wykorzystujemy m.in.:
- Elementy ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone.
- Metody Carla Orffa.
-Elementy bajko-terapii.
-Pedagogika zabawy-Klanza.
W Naszym żłobku dziećmi zajmuje się grono wykwalifikowanych opiekunek oraz
położna. Najważniejszym zadaniem, jakie sobie stawiamy jest indywidualny rozwój
każdego z naszych podopiecznych. Program zajęć edukacyjnych oraz opiekuńczo wychowawczych dostosowany jest indywidualnie do możliwości każdego dziecka.
Pragniemy stymulować wszystkie obszary poznawcze oraz rozwijać umiejętności i pasję
maluszków. Zwracamy uwagę na rozwój intelektualny, społeczny, fizyczny jak i
emocjonalny.
Dzieci w ciągu całego pobytu w żłobku uczą się:
- Współżycia społecznego w grupie dziecięcej, odnajdują swoje miejsce w grupie
rówieśniczej, wspólnocie
- Poznawania i rozumienia siebie i świat
- Nabywania umiejętności poprzez działanie
- Samodzielnego wykonywania czynności fizjologicznych i higienicznych
- Samodzielnego spożywania posiłków, ubierania i rozbierania się
- Używania prawidłowych zwrotów i form grzecznościowych
- Dzielenia się zabawkami, przedmiotami z innymi dziećmi.
W żłóbku prowadzone są różnorodne zajęcia m.in. :
- Zabawy dydaktyczne : układanki, puzzle, klocki, zabawy kształcące wymowę,
słuchowe, oddechowe, artykulacyjne, dźwiękonaśladowcze, zabawy fundamentalne,
zabawy paluszkowe.
- Zabawy manualno - konstrukcyjne : wkładanie, nakładanie, nawlekanie, turlanie,
otwieranie, zamykanie, budowanie i konstruowanie budowli z klocków.
- Zajęcia plastyczne różnymi metodami: rysowanie kredkami, pastelami, stemplowanie,
lepienie z plasteliny, masy plastycznej, malowanie farbami palcem i pędzelkiem,
wyklejanie z bibuły, papieru kolorowego, kawałkami materiału…
- Bajkoterapia ( bajka czytana, mówiona).
- Muzykoterapia z elementami rytmiki: zabawy ruchowe ze śpiewem, ćwiczenia
rytmiczne tj. klaskanie, tupanie itp., zapoznanie dzieci z podstawowymi instrumentami,
chodzenie do rytmu: cicho, głośno, szybko, wolno, ze wspięciem na pięty, palce, w
przysiadach, śpiewanie i słuchanie piosenek, ćwiczenia słuchowe.
- Edukacja zdrowotna, czyli nauka i kształtowanie nawyków higieniczno - zdrowotnych
w codziennych czynnościach.
- Nauka samodzielności – nauka samodzielnego spożywania posiłków i mycie rączek,
toaleta, ubieranie się itp.
- Zajęcia ruchwe - zabawy ruchowe w bezpiecznej przestrzeni sal i placu zabaw, chusta
Klanzy. W zależności od pogody i nastroju podopiecznych przebywamy na placu zabaw
lub w sali.
Zajęcia dodatkowe:
- Zajęcia sportowe,
- Język Angielski,
- Warsztaty przyrodnicze,
- Koncerty muzyczne,
- Teatrzyki.
Zajęcia w Naszym Żłobku nawiązują tematycznie do panującej aktualnie pory roku oraz
przypadających na czas jej trwania różnych świąt i innych sytuacji okolicznościowych.
Każde dziecko otoczone jest miłością i indywidualną troską. Z każdym dniem Nasze
maluszki zdobywają nowe umiejętności. Dla nas praca z dziećmi to przede wszystkim
radość i podążanie za jego aktywnością a także rozwijanie poszczególnych funkcji na
bazie zainteresowań dziecka.
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne
W dużym uproszczeniu, metoda Weroniki Sherborne polega na rozwoju poprzez
rozmaite ćwiczenia fizyczne, „przewalanki” i zadania ruchowe.
Poprzez ruch dziecko:
• poznaje własne ciało,
• poznaje przestrzeń wokół siebie,
• zdobywa pewność siebie,
• zdobywa poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
• nawiązuje kontakt,
• uczy się współpracy z partnerem (rówieśnikiem lub osobą z którą jest w parze) i grupą,
• zyskuje zaufanie do partnera i grupy.
Metoda ta opiera się o system ćwiczeń, które wspomagają prawidłowy rozwój dzieci i
korygują zaburzenia rozwojowe oraz emocjonalne. Główna idea metody wyraża się
bowiem w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania i
terapii zaburzeń rozwoju psychoruchowego dziecka.
Udział w ćwiczeniach ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała,
usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości
ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się
znajduje (przestaje ona być dla niego niebezpieczna). Dziecko czuje się bezpiecznie, staje
się aktywne, bardziej twórcze.
Weronika Sherborne stworzyła swoją metodę, zainspirowana ulubionymi zabawami
najmłodszych dzieci, a mianowicie bliżej nieokreślonymi „przewalankami”,
„baraszkowaniem” czy wspólnym turlaniem się po łóżku, podłodze czy materacu.
Podstawą tych ćwiczeń jest prostota i naturalność.
Choć metoda Weroniki Sherborne stosowana była i jest z powodzeniem w żłobkach i
przedszkolach, szczególnie ceniona jest w placówkach, gdzie pedagodzy opiekują się
dziećmi chorymi oraz dziećmi z rozmaitymi zaburzeniami rozwoju. Doskonale sprawdza
się w pracy z osobami z porażeniem mózgowym, daje dobre efekty u dzieci z
zaburzeniami emocjonalnymi, z rodzin dysfunkcyjnych, w terapii dzieci z rodzin
rozbitych, z domów dziecka, ale także u maluchów dotkniętych autyzmem czy z
upośledzeniem wzroku lub słuchu. Metoda ta daje także wspaniałe efekty w terapii
rodzin z problemami. Stosuje się ją również u dzieci jąkających się, z problemami w
nauce czytania i pisania, nadpobudliwych…
Za sprawą udziału w zajęciach ruchu rozwijającego, dzieci poznają siebie, uczą się ufać
sobie i innym, poznają innych, nabierają pewności siebie, odnajdują swoje miejsce w
otaczającej przestrzeni, poznają własne możliwości, uczą się być aktywne i twórcze.
Metoda Carla Orffa
Koncepcja Carla Orffa jest oparta na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Orff
przekonany o wzajemnym przenikaniu się muzyki i ruchu, dążył do uaktywnienia dzieci
inspirując je do samodzielnego tworzenia poprzez kreowanie własnych pomysłów
muzycznych.
Metoda zbudowana jest na trzech przenikających się elementach:
1. Słowo - ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy -dzieci wyszukują rytm do słów
wygrywają ten rytm na instrumentach,realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób,
wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów [ mogą być to nazwy imion,
kwiatów, kolorów itp.] ,powtarzają teksty wyliczanek , przysłów, wierszyków itp. mówią
na różne sposoby: - ze zmianą tempa, - ze zmianą dynamiki (cicho-głośno itd.), ze zmianą
rejestru (cicho-grubo itd.),akcentują głosem, bez głosu,wykonują dowolne ruchy (w
stanie, chodzie, leżeniu itp.)
2. Muzyka- moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią, jest
punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych. Pierwsze ćwiczenia opierają
się na dwóch lub trzech dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w formie pytań i
odpowiedzi. Mogą one być one wstępnym etapem do opracowania opowieści
muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z literatury dziecięcej, np. śpiewane
pytanie: "Dzień dobry jak się masz?"
3. Ruch- z różnych tekstów wypływają różne formy ruchowe, w których można stosować
instrumenty perkusyjne lub akompaniament własnym ciałem (klaskanie, tupanie,
parskanie, mlaskanie itp.) występują tu rytmiczne gesty, ruchy, kroki oraz zabawy
ruchowe, taneczne i inscenizowane. Każdy ruch powinien być wykonany pod wpływam
przeżycia (emocji).
Metoda C. Orffa pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych
rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność
prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i
muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy
muzycznej dziecka.
Pedagogika zabawy Klanza
Pojęcie „zabawa” nasuwa cenne skojarzenia: „coś, co jest przyjemne”, „coś, co wyzwala
spontaniczne zachowania”, „coś, co daje radość”.Pedagogika zabawy wybiera z
repertuaru zabaw tradycyjnych czy terapeutycznych tylko te, które spełniają określone
zasady, a zwłaszcza:
- zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
- uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania,
- uznają pozytywne przeżycie jako wartość i unikają rywalizacji,
- posługują się różnorodnymi środkami wyrazu,
- integrują duże grupy uczestników,
- umożliwiają samoocenę.
Dobrowolność uczestnictwa
Dobrowolność polega tu na tym, że sam uczestnik decyduje, czy chce wziąć udział w
zajęciach. Nie jest do niczego zmuszany, a rola wychowawcy przekształca się w rolę
animatora, który zachęca, zaprasza do uczestnictwa, stara się zainteresować. Realizacja
tej zasady umożliwia odkrycie własnych autentycznych zachowań i sprzyja uczeniu się.
Pedagogika zabawy zwraca uwagę na wszystkie poziomy komunikacji, tj. na poziom
rzeczowy i emocjonalny. Pierwszy dotyczy możliwie obiektywnych, logicznych,
prawdziwych informacji, które wymieniane są między ludźmi. Drugi wskazuje, że treści
kształcenia przyjmowane są zawsze w zależności od emocji towarzyszących procesowi
uczenia się, a zwłaszcza od dotychczasowego doświadczenia i kontaktów w grupie.
Uświadomienie sobie tych mało widocznych, trudnych do określenia poziomów ułatwia
jednocześnie akceptację różnorodności odczuć, jakie pojawiają się w danej sytuacji u
uczestników grupy. Każdy z nich ma bowiem inne doświadczenia, inne skojarzenia, inne
nastawienie do tego, co grupa podejmuje, inaczej też odczuwa swoje miejsce w grupie,
ma większe lub mniejsze poczucie pewności siebie, inne towarzyszą mu lęki i obawy.
Pedagogika zabawy uznaje przeżycie jako wartość i preferuje zdobycie pozytywnego
doświadczenia lub doznania w trakcie pracy w grupie i z grupą. Zabawa jest także pełną
emocji sytuacją, która pobudza do refleksji i angażuje w ocenę argumentów, czyli
pomaga w uczeniu się określonych treści i rozwiązywaniu problemów. Zdecydowanie
unika bezsensownej rywalizacji, przypadkowych zwycięstw, konkurencji, w której jeden
zwycięża, a reszta przegrywa. Zabawy uczą współdziałania, współpracy, dostrzegania
różnych mocnych stron wśród uczestników grupy.