Krótkie wprowadzenie do Wolnomularstwa regularnego

Krótkie wprowadzenie do Wolnomularstwa regularnego

i nie czyni niczego, co można by uznać za spisek przeciw niemu lub legalnej władzy. Jest to skądinąd niemożliwe, ponieważ w myśl szóstej zasady Wolnych Mularzy regularnych „zabrania w swym gronie wszelkich dyskusji politycznych lub
religijnych”.
Może zatem powiedzieć, że odnośny kanon Kodeksu kanonicznego jej nie dotyczy.
Zostało to znakomicie wykazane ze strony katolickiej przez wybitnego myśliciela, Wielebnego Ojca Michela Riqueta S.J. w wielu artykułach opatrzonych imprimatur, którym hierarchia Kościoła nigdy nie zaprzeczyła. Owo pośrednia
aprobata to nic innego niż formalne uznanie.
Czy to prawda, że wielu kandydatów do Wolnomularstwa przystępuje do niego, kierując się swoimi interesami, zwłaszcza po to, aby rozwinąć swoje stosunki w ineteresach?
W każdej organizacji mogą być do chwili ich wykrycia „parszywe owce”. W WLNP każdy nowo przyjmowany uroczyście przysięga, że nie przystępuje do Loży dla jakiegokolwiek interesu. Człowiek bez skrupułów może zawsze skłamać, ale przynajmniej wie, czego powinien się trzymać, i czyni się wszystko, aby tego nie uczynił.
Podsumowanie
Wielka Loża Narodowa Polski jest jedyną w Polsce Obediencją regularną, czyli taką, która uznaje tradycyjne i nienaruszalne zasady Wolnomularstwa i jest uznana przez inne Wielkie Loże regularne na świecie, utrzymując z nimi braterskie relacje.
Wierna swoim ideałom, uznaje wszystkie Landmarki i Dawne Obowiązki, czyli wiarę w Boga, Wielkiego Budownika Wszechświata, Jego wolę objawioną w Księdze Świętych Praw (Biblii) i wiarę w nieśmiertelność duszy.
Wolnomularstwo nie jest religią ani Kościołem, nie występuje przeciw Kościołowi. Nie narzuca żadnych przekonań swoim członkom, pozostawiając im swobodę w praktykach religijnych. W swoich lożach zabrania jakichkolwiek dyskusji lub polemik na tematy społeczne, polityczne i religijne.
Wielka Loża Narodowa Polski zajmuje się doskonaleniem moralnym i duchowym swych członków, co prowadzi
do realizacji ideału miłosierdzia braterskiego, a co za tym idzie, do doskonalenia całego społeczeństwa.
Wierna swoim ideałom i zasadom jest i zawsze będzie ona przeciwna wszelkim dyskusjom i debatom, które jej
nie dotyczą. Realizując swoje cele, występuje zawsze przeciw wszystkiemu, co można by uznać za walkę z Kościołem
lub z legalną władzą.
8
Krótkie wprowadzenie
do
Wolnomularstwa regularnego
Słowo wstępne
Tekst ten jest przeznaczony dla ludzi pragnących uzyskać obiektywne informacje dotyczace Wolnomularstwa,
a zwłaszcza do tych, którzy pragną stać lojalnymi Wolnomularzami. Wszyscy oni mają prawo dowiedzieć się, czym jest
autentyczne Wolnomularstwo tradycyjne, zwane Wolnomularstwem regularnym.
Aby wszystko było jasne, zaczniemy od powiedzenia, czym nie jest Wolnomularstwo. O Zakonie wolnomularskim
zawsze krążyły przeróżne plotki. Przyczyną niektórych z nich była złośliwość i pomówienia (Wolnomularstwo miało być
przykrywką dla ekspansji żydowskiej potęgi czy tajnymi służbami, lub też dla okultystycznych, a nawet satanistycznych
sekt), innych zaś po prostu brak dokładnych informacji. Oczywiście na uwagę zasługują tylko te ostatnie.
Zgodnie z podstawowymi obyczajami i tradycjami Zakonu, pilnie strzeżonymi przed jakimkolwiek zniekształceniem
lub usunięciem, na terytorium Polski tylko Wielka Loża Narodowa Polski może nadać godność Wolnomularza ludziom
wierzącym w Boga, Wielkiego Budownika Wszechświata, będąc z tego względu jedyną Wielką Lożą w Polsce uznaną
przez Wielką Zjednoczoną Lożę Anglii, Wielką Lożę Matkę wszystkich Lóż na świecie, i przez inne uznane przez nią za
regularne Obediencje Wolnomularstwa Światowego.
Wielka Loża Narodowa Polski jest oficjalnie zarejestrowana jako stowarzyszenie, ma swój adres, numer telefonu
i faxu oraz stronę w internecie. Nie tylko nie zakazuje ona swoim członkom podawania do opinii publicznej tego, że są
Wolnomularzami, ale członkowie ci są z tego dumni.
Jaka jest nasza przeszłość? Czym naprawdę jest jest „Regularność” wolnomularska? Jakie są nasze zasady i nasze cele?
Na pytania te postaramy się odpowiedzieć w paru słowach.
Zarys historyczny
Wolnomularstwo miało swoją „złotą legendę”. Nie warto o niej wspominać. „Nie mówmy już o szaleństwach
z Memfis”, powiedział już w 1784 r. Joseph de Maistre, wybitny wolnomularz z tego okresu.
Wiadomo, że w Średniowieczu cechy tworzyły korporacje i że w każdej korporacji istniała hierarchia, zgodnie z którą jej członkowie dzielili się na Uczniów, Czeladników i Mistrzów. Jedną z najbardziej zasłużonych korporacji była z pewnością korporacja budowniczych lub Mularzy, którzy przede wszystkim budowali katedry. To od niej pochodzą trzy stopnie wolnomularskie, które stały się „symboliczne”. Ponadto nasze podstawowe symbole – cyrkiel, węgielnica, młotek,
dłuto, dźwignia, kielnia, fartuszek itd. – a także termin Loża zostały wzięte ze sztuki budowania. Przy dużej dozie wyobraźni długo utrzymywano, że owo Wolnomularstwo „operatywne” zawierało w sobie tajemnicze doktryny ezoteryczne
ze Wschodu, co, jak stwierdziła współczesna krytyka historyczna, jest legendą. Najstarsze dokumenty wolnomularskie,
przykładowo poemat Regius z XIV wieku zaprzeczają tej hipotezie. Innym błędem jest mieszanie Wolnomularstwa z Bractwami Czeladniczymi.
Dawni Wolnomularze uważali, że ich sztuka ma mistyczny związek z budową Świątyni króla Salomona w Jerozolimie, z czego powstał termin Sztuka królewska, określający wolnomlarstwo. Kiedy na kontynencie zanika styl gotycki,
szanowna korporacja zostaje zachowana w tradycjonalistycznej Anglii. W 1717 r. jednoczą się cztery londyńskie loże,
tworząc pierwszą Wielką Lożę, dla której w 1723 r. wielebny pastor James Anderson pisze słynną Konstytucję, stanowiącą deklarację współczesnego wolnomularstwa spekulatywnego.
Jak doszło do przejścia od średniowiecznej Masonerii operatywnej do Masonerii spekulatywnej? Dzięki ustanowieniu postepowania, zwanym przyjęciem honorowym, stosowanym zwłaszcza w XVI i XVII stuleciu. Było to nadanie honorowego tytułu wolnomularza osobom, które nie uprawiały sztuki budowania, zwłaszcza wybitnym ludziom lub mecenasom. Z czasem stali się oni przygniatającą większością i ewolucja dobiegła końca. Budowę z nieociosanego Kamienia zastąpiono ideałem budowy w przenośni. Praca nad nieociosanym Kamieniem, konieczna do tego, aby można było użyć go
do budowy, nabrała wzniosłego znaczenia duchowego i etycznego, stanowiącego podstawowy cel Zakonu.
W XVIII stuleciu wolnomularstwo przechodzi z Wysp Brytyjskich na kontynent, a następnie do innych części świata, jednakże jak wszystkie organizacje utworzone przez ludzi ulega odchyleniom. Niektóre Loże wzorują się na okultyzmie, inne zajmują się polityką, co pewien współczesny historyk Zakonu nazwał słusznie drogą zastępczą. Właśnie ze
względu na te odchylenia niektóre stowarzyszenia, które uważają się za Obediencje wolnomularskie, są uznawane za nieregularne. Takimi stowarzyszeniami w Polsce są Wielki Wschód Polski, Droit Humain i parę mniej ważnych. W żadnym
razie nie zamierzamy zwalczać ich decyzji, ale pragniemy wykazać obiektywnie, że postępując w taki sposób, zatraciły
w różnym stopniu charakter wolnomularski.
Na czym polega regularność?
Uznanie Wielkiej Loży Narodowej Polski przez inne Wielkie Loże na całym świecie i wynikająca z tego sytuacja
WLNP na płaszczyźnie międzynarodowej pozwalają stwierdzić, że nie tylko reprezentuje ona w Polsce wolnomularstwo
regularne, ale także, że tylko ona jest jego przedstawicielem. Regularność wymaga jednak spełnienia pewnych kryteriów
wewnętrznych. Jakie to kryteria? Zadanie tego pytania jest równoznaczne z określeniem istoty naszej organizacji, a także tego, czym jest Wolnomularstwo. Okresla ją nasz rytuał w słowach jak najdalszych, o ile to możliwe, od mętności niektórych systemów filozoficznych. Mówi, że „Wolnomularstwo to szczególny system etyczny, nauczany za pomocą alegorii przy użyciu symboli”.
2
sensu etymologicznego. Inicjować w potocznym rozumieniu jest synonimem informowania o czymś. Odchylenie to sprzyja błędnemu wyobrażeniu, że kandydat będzie „poinformowany” o jakiejś duchowej lub czarodziejskiej tajemnicy. W wolnomularskim sensie słowo inicjacja pochodzi z łacińskiego słowa initium (początek). Inicjacja człowieka to uruchomienie
w nim pewnego inicjującego mechanizmu, stanowiącego początek pracy wewnętrznej, słowem dokonalenia moralnego.
Ceremonia inicjacji składa się z kilku rytuałów, których znaczenie jest symboliczne, mimo że opatrzone słownym
komentarzem. Ich archaiczna forma nie powinna skłaniać do śmiechu. Wręcz przeciwnie, określają one tradycję naszej
organizacji, a „uwspółcześnienie” tych rytuałów byłoby zniszczeniem naszego dyplomu szlachectwa. Widać tu znowu
różnicę między Wolnomularstwem regularnym a wolnomularstwem, które zeszło z drogi Tradycji.
Przejście na wyższy stopień zachowało operatywną nazwę „podniesienie płacy”.
Jak przestaje się być Wolnomularzem?
W przeciwieństwie do fałszywego, dosyć rozpowszechnionego poglądu, Wolnomularz może podać się do dymisji.
Nie musi nawet podawać motywów podjęcia swojej decyzji i może to uczynić w każdej chwili.
Można także przestać należeć do Zakonu wskutek wykluczenia, które jest karą dyscyplinarną. Kara ta może być
nałożona z powodu nieetycznego czynu w życiu prywatnym lub wykroczenia o charakterze czysto wolnomularskim, jak
udział w pracach loży nieregularnej lub przyjęcie w regularnej loży wolnomularza nie należącego do Loży uznanej przez
Wielką Lożą Narodową Polski.
Dlaczego istnieje tajemnica wolnomularska?
Pytanie to jest najczęściej zadawane.
To, co przyjęto nazywać terminem tajemnica wolnomularska, nie dotyczy istnienia Zakonu ani przynależności jakiejś osoby do niego. To, że nasze obrzędy są tajne, wynika z tego, że jest to zasadniczy warunek realizacji doskonalenia
się, o którym już mówiliśmy.
Zanim kandydat podejmie decyzję o wstąpieniu do Zakonu, zapewnia się go, że przysięga zachowania tajemnicy,
którą powinien złożyć, nie jest w niczym sprzeczna z jego „obywatelskimi, etycznymi i religijnymi zobowiązaniami”. Krótko mówiąc, zapewnienie to oznacza, że Loże nie są ani ośrodkami konspiracji, ani niemoralnymi stowarzyszeniami, ani
miejscami, w których naucza się okultystycznych bzdur lub inne diabelskich „nauki”.
Oczywiście dobrze wiadomo, że w każdej zamkniętej organizacji istnieją pewne zagrożenia. W dziejach Wolnomularstwa było wiele przykładów dwóch zagrożeń: zagrożenia przez politykę i przez tzw. nauki tajemne. Właśnie do nich
odnosi się szczególnie pojęcie regularności. Prawdziwe Wolnomularstwo zwalcza je ze wszystkich sił, uczulając swoich
członków na zło, jakie przyniosły w pewnych okresach, niszcząc Zakon od wewnątrz.
Dlaczego Wolnomularstwo jest zakazane przez ustroje autorytarne?
To łatwe do zrozumienia: każda obowiązująca ideologia, mająca siłę przymusu, jest niezgodna z wszelką inną formą myślenia.
Jakie jest stanowisko Kościoła katolickiego wobec Wolonomularstwa?
Jest ono określone w artykule 2335 dawnego Kodeksu kanonicznego, który zakazywał wiernym przynależności
„do sekty masońskiej lub do innych stowarzyszeń, które spiskują przeciw Kościołowi lub legalnym władzom”.
W nowym Kodeksie kanonicznym z 1983 r. nie wymienia się Wolnomularzy, ale potwierdza owe dwa przestępstwa (kanon 1374).
Wielka Loża Narodowa Polski nie może oceniać stosowania tego kanonu do Obediencji nieregularnych, ale ma
prawo powiedzieć, że jeśli chodzi o nią:
Zakazuje ona swoim członkom relacji z tymi obediencjami,
Wielokrotnie oświadczyła publicznie, że względem Kościoła katolickiego żywi uczucia głębokiego poszanowania
7
ona jego sumienie. W Europie i w Ameryce ową księgą jest z reguły Biblia. Jeżeli kandydat jest wyznawcą judaizmu,
składa przysięgę na Torę, jeżeli muzułmaninem – na Koran.
Zabrania się pozbawiania rytuału przysięgi jej religijnego charakteru, jej laicyzowania do słowa honoru, sprowadzania jej do zwykłej obietnicy, w której nie ma żadnego odniesienia do Boga.
Wolni Mularze mogą przyjmować do swoich Lóż wyłącznie osoby pełnoletnie, prawe i dyskretne, będące
ludźmi honoru, wysoko ceniące swe miano Brata Wolnego Mularza, zdolne ocenić możliwości innych ludzi oraz nieskończonych sił Wieczności.
Pierwszeństwo na liście kandydatów do Wolnomularstwa ma syn wolnomularza, czyli „lufton”.
Wolni Mularze kultywują w swych Lożach Miłość Ojczyzny, poszanowanie Prawa i szacunek dla konstytucyjnej władzy. Uznają i honorują pracę we wszystkich jej postaciach jako najwyższy obowiązek osoby
ludzkiej.
W XIX stuleciu Loże niekiedy służyły za schronienie spiskowcom o różnym zabarwieniu politycznym. Właśnie takie
odchylenia, występujące we wszystkich stowarzyszeniach, sprzyjały kształtowaniu się zjawiska „nieregularności” i „zastępczej drogi”. Owa zasada ma na celu zapobieżenie powrotowi takich odchyleń.
Zarówno na wolnomularskich przyjęciach, jak i na braterskich agapach, które odbywają się często po pracach, kiedy to duch braterstwa panuje radośnie, obowiązkowo wznosi się toast na cześć głowy państwa.
Wolni Mularze dają innym ludziom aktywny przykład swym stosownym zachowaniem, dzięki czemu Zakon
promieniuje na zewnątrz. Czynią to wszakże z zachowaniem tajemnicy wolnomularskiej.
Oczywiście ludzie oceniają Zakon po zachowaniu jego członków, czyli sprawdzają, czy są oni odpowiedzialni
w swoim życiu. Wiele osób przystąpiło do wolnomularstwa patrząc na wzorowe postępowanie swoich przyjaciół-wolnomularzy.
To jednak, że prawdziwy Wolnomularz regularny powinien zawsze w życiu „kierować się Węgielnicą”, nie oznacza,
iż musi on zawiadamiać wszystkich o kolejnych etapach swojego doskonalenia ani o tym, jak bycie Wolnym Mularzem
wpływa na jego życie duchowe. Oto zalecenia wynikające z tajemnicy wolnomularskiej.
Wolni Mularze winni są, w sposób honorowy, okazywać sobie wzajemną pomoc o obronę braterska, nawet z narażeniem własnego życia. Kultywują sztukę zachowania spokoju i równowagi we wszystkich sytuacjach.
Najważniejszymi słowami tego wspaniałego programu życiowego są „w sposób honorowy”. Wykluczają one niewłaściwe relacje między Wolnymi Mularzami i związaną z tym źle pojętą solidarność, słowem „nieregularne” działania, które
wynikają z nieregularnych zasad.
W zdaniu tym występują dwa stwierdzenia.
Szczególny system etyczny
Jest on „szczególny” ze względu na wyjątkową pochwałę pracy. Wynika ona ze źródeł wolnomularstwa. Pozostając budowniczymi, przekształciliśmy przeznaczenie narzędzi używanych przez naszych poprzedników.
Alegorie i symbole
Wszelkie nauczanie odbywa się dwoma sposobami – za pomocą metody racjonalnej i obrazowo. Nie przecząc
oczywiście wartości metody racjonalnej, Wolnomularstwo stosuje drugą metodę. Czyni tak nie tylko ono, przypomnijmy chociażby przypowieści z Ewangelii.
Ale nie wszystkim, nawet inteligentnym ludziom odpowiada ta metoda i właśnie dlatego nie każdy człowiek może
być wtajemniczony. Warunkiem inicjacji jest dobór, ocena i powołanie.
Dążenie do realizacji ideału pracy wymaga postępowania zgodnego z pewną metodą, jaką jest Sztuka. A zatem
Wolnomularstwo opiera się przede wszystkim na ascezie, na udoskonalaniu człowieka. Oto sens przenośny „obróbki kamienia nieociosanego”. Nawet piękny, ale samotny kamień nie ma sensu w budownictwie. Jego celem jest dopasowanie
się do innych kamieni, aby zgodnie z pewnymi zasadami, w porządku, równowadze i pięknie wznosić symboliczną katedrę. Osobiste doskonalenie człowieka prowadzi także do idealnego porządku społecznego. To jednak nie wszystko, trzeba pójść jeszcze dalej.
Wyraźnie widać, że wszechświat jest konstrukcją, a zatem jak każda budowla musi mieć swojego Konstruktora,
czyli Boga. A zatem umysł ludzki tworzy logicznie pojęcie Wielkiego Budownika Wszechświata. Widzimy zatem bez trudu, jak i dlaczego usuwając to stwierdzenie ze swoich konstytucji lub pozbawiając je ścisłego i jasnego znaczenia niektóre Obediencje nieregularne, np. Wielki Wschód, uległy okaleczeniu do tego stopnia, że zagubiły istotę symboliki wolnomularskiej. Widać tu jasno, na czym polega nieregularność.
Wolnomularstwo zabrania jednakże sobie pójścia dalej. Nie występuje przeciw różnym religiom i, wprost przeciwnie,
wyraża swój szacunek dla nich, ale ich nie zastępuje. Jest zgodne ze wszystkimi religiami, ale niezgodne z ateizmem.
Należy tu dodać wyjaśnienie, dotyczące pojęcia Wielkiego Budownika Wszechświata, które głosiło ono od niepamiętnych czasów. Jest on Stworzycielem i to bez dwuznaczności lub wybiegów panteistycznych lub immanentystycznych.
Nie jest symbolem. Mówiąc krótko, Wolnomularstwo regularne jest teistyczne.
Ponadto wbrew interpretacji, której przeczy cała tradycja wolnomularska, Wolnomularstwo nie pragnie również być
czymś w rodzaju nadreligii, która stałaby wyżej niż wszystkie religie, ani ich syntezą. Dlaczego miałaby rościć sobie do
tego prawo? W gruncie rzeczy nie uważa się za depozytariusza żadnego Objawienia. Nie istnieje wolnomularski zbiór zasad wiary. Zakon wolnomularski nie wkracza w dziedzinę żadnej religii, ale jest zgodny ze wszystkimi, nie nakłada się na
żadną z nich, lecz ofiarowuje w pewnym sensie równoległą duchowość. On pierwszy uznaje ją za fakultatywną, ponieważ nie tylko nikt nie jest zmuszony, aby realizować jej ideały, ale zwraca się do elity społeczeństwa.
Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania
Jak zostać wolnomularzem?
Aby zostać przyjętym do Zakonu, należy złożyć list intencyjny, życiorys, być poleconym przez dwóch Braci i mieć
co najmniej 21 lat. Następnie kandydat jest ankietowany. Decyzja Loży, do której pragnie wstąpić, jest nieodwołalna. Oto
wymagania formalne.
Wymagania zasadnicze są dwa. Kandydat musi „być wolny” i „dobrych obyczajów”. We współczesnym świecie
pierwsze wymaganie stało się przestarzałe, ale zachowało znaczenie symboliczne. Drugie ma charakter etyczny.
Czym jest inicjacja ?
Jest to nazwa ceremonii przyjęcia. W języku codziennym termin inicjacja przyjęło sens zupełnie odmienny od
6
3
Zasady Wielkiej Loży Narodowej Polski
Realizacja naszych ideałów nie wymaga wcale istnienia jakiejkolwiek organizacji lub administracji. Powiedział już
o tym na swój sposób nasz Brat Lessing w książeczce „Uwagi dla Wolnomularzy”. Tym niemniej bez żadnej organizacji
ideały wolnomularskie byłyby w pewnym sensie pozbawione ciała i dlatego, aby je zrealizować, należy Wolnomularstwu
nadać odpowiednią strukturę.
Zgrupowanie wolnomularzy nazywamy Lożą. Każda loża ma swoją nazwę i numer porządkowy. To podstawowa komórka wolnomularska. Kieruje nią Czcigodny Mistrz, któremu pomagają dwaj Dozorcy i grono oficerów, czyli Sekretarz,
Skarbnik i inni.
Obediencją nazywamy federację lóż. Na czele każdej Obediencji znajduje się, któremu pomagają Wielcy Oficerowie.
W jednym kraju powinna istnieć tylko jedna Obediencja regularna. W Polsce jest nią Wielka Loża Narodowa Polski.
Podstawowe założenia WLNP zostały sformułowane w Dwunastu zasadach, które powinny być znane szerokiej publiczności, a zwłaszcza tym, którzy pragną zostać Wolnomularzami. A zatem podajemy je dosłownie, dodając do każdej
z nich krótki komentarz.
Dwanaście zasad Wolnomularzy regularnych
Wolnomularstwo jest braterskim związkiem inicjacyjnym, który za swój tradycyjny fundament przyjmuje
wiarę w Boga, Wielkiego Budownika Wszechświata.
Taka jest jego podstawa.
Wolnomularstwo nieregularne próbowało niekiedy zmienić sens słów Wielki Budownik Wszechświata, ograniczyć je
jedynie do symbolu. Nie ma w nich żadnej dwuznaczności, określają one wszechmocnego i wiecznego Stworzyciela –
Boga.
Wolnomularstwo opiera się na Dawnych Obowiązkach i Landmarkach, oraz respektuje inne tradycje własciwe dla Zakonu, szczególnie zaś te, które dotyczą regularności jego Jurysdykcji.
Owe „Dawne obowiązki” to Old Charges średniowiecznego Wolnomularstwa operatywnego, które znamy z licznych
rękopisów. Zawarte w nich zalecenia dotyczące nie istniejących już obowiązków w korporacji albo techniki budowania
mają tylko wartość pamiątkową, inne jednak zostały przekształcone, zyskując przenośne znaczenie i są stosowane
w Lożach należących do Wolnomularstwa spekulatywnego.
Landmarki określają podstawowe i zasadnicze zasady, które sprawiają, że Zakon jest Zakonem, a nie czymś innym.
Są one niezmienne. Skreślenie jednego z nich byłoby równoznaczne pozbawieniu wolnomularskiego charakteru uroczystości lub rytuału. Oto kilka z nich: obowiązek zbierania się w loży, sposób rozpoznawania się, istnienie Wielkiego Mistrzostwa itd.
Landmarki nie są symbolami, ale jasno określonymi, nakazującymi regułami, które nie podlegają dyskusji. Zostały
jednak ustanowione przez ludzi i nie są dogmatami.
Wolnomularstwo jest Zakonem, do którego mogą należeć wyłącznie osoby wolne, niezależne i dobrych
obyczajów, które zobowiązują się wypełniać ideały Pokoju, Miłości i Braterstwa.
Z artykułu tego wynika zasada wykluczenia kobiet z loży ze względu na: a) operatywne pochodzenie Wolnomularstwa – nie było wcale „mularek”; b) względy przyzwoitości w społeczeństwach zamkniętych.
Największym błędem byłoby widzenie w tym jakiejkolwiek złej oceny płci żeńskiej, którą wprost przeciwnie Zakon
szanuje i czci. W wielu lożach istnieje nawet zwyczaj pytania żonatego kandydata, czy jego żona zgadza się na jego
przystąpienie do Wolnomularstwa, aby zachować harmonię rodziny.
4
Wszelkie relacje z Obediencjami nieregularnymi czysto kobiecymi lub „mieszanymi” są surowo zakazane.
Przynależność do płci męskiej nie wystarcza jednak i w tym samym punkcie określa się cechy, jakie powinien mieć
mężczyzna, który pragnie zostać inicjowany.
Wolnomularstwo ma na celu doskonalenie moralne jego członków, a poprzez nich całej Ludzkości
A zatem ideał zbiorowy, a nawet powszechny kształtuje się na podstawie ideału realizowanego przez każdego Wolnomularza.
Wolnomularstwo nakazuje swoim członkom skrupulatne stosowanie rytuałów, oraz właściwych tylko jemu
środków duchowych i inicjacyjnych, prowadzących do osiągnięcia Wiedzy i Prawdy.
Historia rytuałów w Obediencjach nieregularnych jest historią ich uporczywego zniekształcania od póltora wieku.
W jednych zostały one dowolnie oczyszczone i zlaicyzowane przez racjonalistów do tego stopnia, że zatraciły swój charakter. Inne dodały do nich fantastyczne, niekiedy okultystyczne wstawki.
WLNP uznaje różnorodne rytuały, ale pod warunkiem, że stosuje się je w poprawnej formie.
Wolnomularstwo nakazuje swoim członkom respektować przekonania i wiarę bliźnich. W swym gronie zabrania wszelkich dyskusji lub polemik politycznych i religijnych. Dzięki temu może pozostawać stałym
i pewnym Centrum Braterskiego Związku, w którym panuje zrozumienie, tolerancja oraz owocna harmonia
pomiędzy ludźmi, trudne do osiągnięcia w innych warunkach.
Należy dobrze zrozumieć ten punkt. Wolnomularstwo nie zabrania, aby jego członkowie mieli różne poglądy. Szanuje zwłaszcza ich przekonania religijne. Dlatego też niesłuszne jest stwierdzenie, że potępia prawdy wiary, jak czynią to
Obediencje nieregularne. Nie można sobie wyobrazić religii bez prawd wiary. Otóż każdy Wolnomularz może wyznawać
swoją religię. Prawdą jest, że Wolnomularstwo nie formułuje swoich prawd, co jest czymś zupełnie innym.
Osobiste uznawanie jakichś prawd nie wyklucza w żadnym razie poszanowania nawet dogmatycznych przekonań
innego człowieka.
Ostatnie słowa z tej zasady pochodzą z Konstytucji Andersona. Można je streścić jednym słowem: Wolnomularstwo jest miejscem spotkania ludzi o różnych przekonaniach religijnych i politycznych.
Tematy polityczne nie powinny nigdy być poruszane w loży. Dzielą one ludzi i są niezgodne z ideałem braterskiej
harmonii. Oto jeszcze jedna różnica między Wolnomularstwem regularnym a pseudo- wolnomularstwem, w którym dyskusje polityczne, a nawet dyskusje dotyczące różnych głosowań poltycznych są na porządku dziennym. Członek WLNP,
który zapytałby bezpośrednio Brata o jego poglądy polityczne lub na kogo głosuje, byłby uznany za winnego popełnienia
niedopuszczalnej niedyskrecji.
Wolni mularze gromadzą się poza zasięgiem świata profanów, w lożach, w których zawsze obecne są
i widoczne trzy Wielkie Światła Zakonu, Księga Świętego Prawa, Węgielnica i Cyrkiel, aby pracować rytualnie, godnie, gorliwie i zgodnie z zasadami przepisanymi w Konstytucji i Regulaminie Obediencji.
Wolni Mularze składają przysięgę na Księgę Świętego Prawa; dlatego też przysięga ta ma charakter
wzniosły, uświęcony i niepodważalny w jej trwaniu
Te dwie zasady należy rozpatrywać razem.
Cyrkiel o ruchomych ramionach jest symbolem słuszności naszych założeń teoretycznych.
Węgielnica o sztywnych bokach jest symbolem zasad moralnych.
Cyrkiel i Węgielnica dopełniają się, ale nie miałyby żadnego sensu,
gdyby nie leżały na niczym. Powinny one
być położone na Księdze Świętego Prawa, która właśnie dlatego jest najważniejszym z trzech Wielkich Świateł. Zawiera
ona Prawa i Wolę bożą.
Przysięga wolnomularska jest składana na Księgę Świętego Prawa obowiązującą w religii kandydata. Zobowiązuje
5