Artur Machlarz, Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia Ćwiczenia

Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia
Artur Machlarz, e­mail: [email protected]
www: http://www.uni.opole.pl/~machlarz
Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia
Ćwiczenia przewidziane są na 30 godzin zajęć, realizowanych w semestrze letnim I roku filozofii. Warunki wstępne: studenci ukończyli kurs Logika I i znają podstawowe prawa logik klasycznych, znają reguły dowodzenia stosowane w rachunku zdań i potrafią je stosować. Studenci znają składnię rachunku zdań i rachunku predykatów. Cel zajęć: studenci po kursie Logika II odróżniają pojęcia syntaktyczne od semantycznych, znają i potrafią zastosować reguły dowodzenia dla rachunku predykatów. Studenci znają pojęcia należące do semantyki rachunków pierwszego rzędu i potrafią je zastosować w rozwiązywaniu praktycznych zadań. Studenci potrafią wskazać zasadnicze różnice semantyczne i syntaktyczne między logikami klasycznymi i omawianymi logikami nieklasycznymi, rachunkami ekstensjonalnymi i intensjonalnymi. Zagadnienia i literatura:
1. Klasyczny Rachunek Predykatów – zasięg kwantyfikatora, zmienne wolne i związane, funkcje zdaniowe i zdania; dowody założeniowe: reguły dowodzenia. (temat realizowany na dwóch kolejnych zajęciach).
Literatura:
­ Gottlob Frege, Ideografia. Język formalny czystego myślenia, przeł. Krzysztof Rotter, w: Próby gramatyki filozoficznej. Antologia, Wrocław 1997, ss. 45­85.
­ Barbara Stanosz, Ćwiczenia z logiki, wydania różne, zadania nr: 66­69; 83­102.
­ Tadeusz Batóg, Podstawy logiki, Poznań 1994, ss. 113­135.
2. Klasyczny Rachunek Predykatów – ujęcie aksjomatyczne.
­ Barbara Stanosz, Ćwiczenia z logiki, wydania różne, zadania nr: 78­82.
Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia
­ Tadeusz Batóg, Podstawy logiki, Poznań 1994, ss. 113­135.
3. Semantyka rachunku pierwszego rzędu – pojęcie prawdy, interpretacji, metajęzyka, spełniania i modelu oraz tautologii KRP. (temat realizowany na pięciu kolejnych zajęciach).
­ Alfred Tarski, Pojęcie prawdy w językach nauk dedukcyjnych (1933), w: Alfred Tarski, Pisma logiczno­filozoficzne, t. 1 „Prawda”, Warszawa 1995, ss. 14­31.
­ Alfred Tarski, Prawda i dowód, w: Alfred Tarski, Pisma logiczno­filozoficzne, t. 1 „Prawda”, Warszawa 1995, ss. 292­332.
­ Goeffrey Hunter, Metalogika: wstęp do metateorii standardowej logiki pierwszego rzędu, Warszawa 1982.
­ Marek Tokarz, Elementy logiki pragmatycznej, Warszawa 1993, 97­105.
­ Witold Marciszewski (red.), Mała encyklopedia logiki, wydania różne.
4. Intuicjonistyczny rachunek zdań – wprowadzenie, aksjomatyzacja rachunku intuicjonistycznego. Konstruktywizm Paula Lorenzena. ­ Krzysztof Rotter, Gramatyka filozoficzna w dobie sporu o podstawy matematyki. Eseje o drugiej filozofii Wittgensteina, Opole 2006, ss. 43­60.
­ Paul Lorenzen, Protologika, w: Paul Lorenzen, Myślenie metodyczne, przeł. Seweryn Blandzi, Warszawa 1997, ss. 81­95.
5. Modalny rachunek zdań – definicja języka rachunku modalnego, systemy aksjomatyczne: K (tzw. normalna logika modalna) i jej rozszerzenia. (temat realizowany na dwóch kolejnych zajęciach)
­ Kazimierz Świrydowicz, Podstawy logiki modalnej, Poznań 2004.
6. Modalny rachunek zdań – semantyka światów możliwych. (temat realizowany na dwóch kolejnych zajęciach).
­ Kazimierz Świrydowicz, Podstawy logiki modalnej, Poznań 2004.
7. Elementy logiki pragmatycznej. (temat realizowany na dwóch kolejnych zajęciach).
­ Marek Tokarz, Elementy logiki pragmatycznej, Warszawa 1993, 107­127, 210­242.
Warunki zaliczenia:
A. Obecność i aktywność na zajęciach (dopuszczalne dwie nieobecności, niezależnie od przyczyn). Logika II, I Filozofia. Ćwiczenia
B. Ocena pozytywna z kolokwium zaliczeniowego przewidzianego na ostatnie zajęcia w semestrze. Ocena końcowa jest wypadkową oceny z kolokwium zaliczeniowego oraz oceny aktywności na zajęciach.