25 stycznia

Nr 4 (503)/1
PO GÓRACH, DOLINACH...
25 stycznia 2004 r.
Nr 4 (503) 25 stycznia 2004 r.
Adres internetowy Parafii: http://www.ustron.bielsko.opoka.org.pl
III NIEDZIELA ZWYKŁA
Przez długie wieki Izraelici czekali na spełnienie BoŜych
obietnic, na powstanie Królestwa BoŜego, na nową erę, na
nowe społeczeństwo Ŝyjące w sprawiedliwości, szczęściu,
miłości i pokoju. Plan zbawienia Izraela i całej ludzkości, a
takŜe realizacji Królestwa BoŜego, został ustanowiony przed
wiekami. Ma go wykonać obiecany Zbawiciel. Ta chwila
nadeszła wtedy, gdy Jezus Chrystus przyszedł na świat.
Rozpoczyna się realizacja tego wszystkiego, co Bóg obiecał i
zapowiedział przez usta proroków. Długie oczekiwanie i
nadzieja przemieniają się w rzeczywistość. Zbawiciel jest juŜ
a z Nim przybliŜyło się Królestwo BoŜe.
Chrystus przychodzi po to, aby skruszyć „kajdany”,
które nieustannie krępują ludzkie ręce. Jako chroniczni
ślepcy w sprawach nadprzyrodzonych, niewolnicy
materialności i zła, ludzie potrzebują Dobrej Nowiny
wyzwolenia i światła. Chrystus przynosi człowiekowi te dary i
łaski. Św. Paweł przypomina nam o tym, Ŝe jesteśmy
wybranym ludem BoŜym, społecznością zgromadzoną wokół
Jezusa Chrystusa, a nawet Jego Ciałem. KaŜda Msza święta
gromadzi nas wokół Niego, byśmy mogli Go zobaczyć i
usłyszeć. On nam objaśnia swoje zbawcze orędzie i podaje
nam swoją dłoń. Trzeba tylko „utkwić w Nim oczy” i pilnie
słuchać słów Prawdy.
Przez uczestnictwo we Mszy świętej powinniśmy się
coraz bardziej jednoczyć w jeden lud BoŜy; stawać się jedną,
wielką rodziną, „jednym sercem i jedną duszą”, jak mówi
Pismo święte o pierwszych chrześcijanach. NaleŜałoby stać
się jednym głosem, jedną modlitwą, jednym wołaniem, co
niebiosa przebija.
Trzeba zapytać samego siebie: po co przychodzę do
kościoła w niedzielę? Czy niedzielna Eucharystia to tylko
godzina stania lub siedzenia w kościelnej ławce, czy teŜ
godzina spotkania z Chrystusem i braćmi w wierze? Co „
zabieramy” ze sobą z tych spotkań?
Nasze Eucharystyczne spotkanie z Chrystusem, Jego
Słowo i Jego Ofiara powinny zasilać nasze codzienne Ŝycie
pomiędzy kolejnymi niedzielami aŜ do chwili, gdy zaświta
wieczna niedziela.
Ks. Wiesław
E-mail Redakcji: [email protected]
z drugiej kromki chleba
Przykazanie miłości bliźniego musimy odnieść
do wszystkich. Mniejsza z tym, czy wierzą czy nie
wierzą, czy nas kochają czy nie. Wszyscy mają
prawo do naszej miłości.
Stefan kard. Wyszyński
Aleksander Fredro
Ojczyzna nasza
Na długich górach czarne świerki rosną,
z wiatrem północy szumią pieśń Ŝałosną,
a dołem, dołem, jak wzrok sięgnąć moŜe,
złocistych kłosów kołysze się morze.
Na morzu wyspy złociste murawy
i rozprószone jak kwieciste nawy
gdzieniegdzie domki bieleją z poddasza...
To Polska!... Polska!... To Ojczyzna nasza!
Ciemne błękity mleczna droga dzieli,
ziemia spoczęła w zroszonej pościeli,
zima pokryła pola, lasy, skały /.../.
Domek przy drodze, na słupach wystawa,
wrota otwarte, na dziedzińcu trawa,
studnia z Ŝurawiem, gołębnik na stronie,
za gumnem w kwiecie bielą się jabłonie,
krzyczy na słotę ptak w stercie schowany,
a na stodole klekocą bociany.
Gospodarz wita, do domu zaprasza To Polska!... Polska!... To Ojczyzna nasza!
Gdzie jeszcze męŜne nie wygasło plemię,
co za swych ojców wiarę, mowę, ziemię
ciągle nadstawia piersi, serca, głowy
na miecze wrogów, najeźdźców okowy co póty działać, walczyć nie przestanie,
póty Ŝyć będzie, póki tylko stanie
jednego męŜa, jednego pałasza To Polska!... Polska!... To Ojczyzna nasza!
Nr 4 (503)/2
25 stycznia 2004 r.
PO GÓRACH, DOLINACH...
Religie świata dokończenie
Judaizm
Jest religią monoteistyczną wyznawaną przez śydów. A
jej system opiera się na biblijnych księgach Starego Testamentu
oraz na Talmudzie. Podstawowe znaczenie ma w religii
Ŝydowskiej Tora. Jej powstanie łączy się z działalnością
MojŜesza, który jest największym prawodawcą starotestamentalnego Izraela, a zarazem interpretatorem Przymierza zawartego na górze Synaj między Bogiem a Narodem Wybranym.
Oficjalni przywódcy narodu Ŝydowskiego nie uznali w
Jezusie oczekiwanego Mesjasza, przeciwstawiali się ostro Jego
nauce i działalności aŜ do Ŝądania u Piłata wyroku śmierci.
Odrzucając naukę Chrystusową ograniczyli tym samym judaizm
do jednego tylko narodu Ŝydowskiego.
Przełomowym wydarzeniem w dziejach judaizmu była
przegrana wojna śydów przeciw Rzymowi (66 - 77 r. po n. Chr.)
i zburzenie przez wojska Tytusa w świątyni jerozolimskiej, która
była dotychczas centrum duchowym judaizmu. Po zburzeniu
świątyni Ŝycie religijne skupia się w synagogach.
Mimo powstania w 1948 r. państwa Izrael, większość
narodu Ŝydowskiego Ŝyje w rozproszeniu w róŜnych krajach
świata. W Polsce istnieje oficjalnie Związek Religijny Wyznania
MojŜeszowego. Główną rolę odgrywają rabini interpretujący
Prawo. Przepisy Prawa dotyczą obrzezania, święcenia szabatu,
zakazu spoŜywania pewnych rodzajów mięsa, zachowywania
postów, róŜnych obmyć, obchodzenia świąt i Ŝycia rodzinnego.
Judaizm nie uznaje Jezusa za Mesjasza, a tym bardziej za
Syna BoŜego. Mesjasz ciągle jest oczekiwany.
Islam
Jest - obok chrześcijaństwa i judaizmu - jedną z trzech
wielkich monoteistycznych religii świata. Liczy około 800 mln
wyznawców, którzy zamieszkują rozległe rejony świata od
granic Indochin po wybrzeŜe Atlantyku. Wyznawcy islamu
wierzą, Ŝe początki ich religii wywodzą się z objawienia, jakie
otrzymał od Boga (Allacha) za pośrednictwem Anioła Gabriela
prorok Mahomet. Początkiem ery muzułmańskiej jest przejście
roroka z Mekki do Medyny w 622 r.
W Mekce znajduje się czarny kamień (meteor), który
symbolizuje w tradycji islamu pierwotne przymierze zawarte
między Bogiem a człowiekiem. Stałym znakiem tego przymierza
jest Koran, zawierający słowo BoŜe objawione Prorokowi.
Islam zachowuje głęboką cześć dla Jezusa, widzi w Nim
Proroka, „Słowo BoŜe", „Mesjasza", który został umieszczony w
łonie Maryi i zrodzony bez ojca jak Adam. Jezus jest wg Koranu
sługą Boga. śydzi Go nie ukrzyŜowali - im się tak tylko
wydawało. On nie umarł, lecz został wyniesiony do Boga.
Nauczanie Koranu sprowadza się do czterech dziedzin:
1. Zasady wiary: Bóg jedyny, stworzenie świata, prorocy i
księgi BoŜe, aniołowie, zmartwychwstanie ciał, sąd, nagroda,
ostateczna realizacja Planu BoŜego.
2. Obowiązki religijne. NaleŜą do nich: modlitwa pięć razy
dziennie, ścisły post w miesiącu Ramadan, jałmuŜna, pielgrzymka do Mekki (przynajmniej raz w Ŝyciu). Do tych
obowiązków osobistych dołączają się obowiązki społeczne,
spośród których najwaŜniejszą jest „święta wojna", czyli
obowiązek walki o zapanowanie na ziemi zasad Koranu.
3. Zasady moralne - odpowiednik 10 przykazań biblijnych.
4. Czwarta dziedzina obowiązków związana jest z organizacją Ŝycia społeczno-politycznego, islam bowiem jest równocześnie religią, kulturą i cywilizacją.
NajwaŜniejszym tematem Koranu jest obraz Boga. Bóg
(Allach) jest jedyny. Jedyność Boga jest najbardziej
fundamentalną prawdą świata muzułmańskiego, przy czym
islam kładzie akcent na totalne zaufanie Bogu. Ten, który pełni
wolę BoŜą, uzyskuje pokój. Ta wiara w całkowitą zaleŜność od
Boga współistnieje z pełną odpowiedzialnością moralną
człowieka. Człowiek jest w pełni zaleŜny od Boga a zarazem w
pełni odpowiedzialny za swoje czyny.
Protestantyzm
Początki sięgają XVI w. i są związane z działalnością
Marcina Lutra w Niemczech oraz Ulicha Zwingliego i Jana Kalwina w Szwajcarii i Francji. Nazwa pochodzi od protestu, jaki
złoŜyli zwolennicy nauki głoszonej przez Lutra na sejmie w
Spirze w 1529 r. przeciwko uchwale (katolickiej większości) zabraniającej im dalszego szerzenia ruchu reformacyjnego.
Ostatecznie działalność Lutra doprowadziła do uformowania się
nowego wyznania nazywanego ewangelicko-augsburskim albo
luterańskim, a działalność Zwingliego i Kalwina do powstania
Kościoła reformowanego (kalwinizm). Innym odłamem jest
Kościół anglikański.
Reformatorzy z XVII w. uznają Pismo Święte za jedyne
źródło objawienia, odrzucając Tradycję. Wyznają zasadę, Ŝe
usprawiedliwienie człowieka dokonuje się przez samą tylko łaskę, która staje się udziałem człowieka przez wiarę. Dobre
uczynki wynikają z wiary i nie są traktowane jako zasługa przed
Bogiem, ale raczej jako warunek prawdziwości wiary. Protestantyzm podkreśla duchowy charakter Kościoła i twierdzi, Ŝe
Głową i Panem Kościoła jest jedynie Chrystus. Protestanci
praktykują zasadniczo tylko dwa sakramenty: chrzest i
Eucharystię (Wieczerzę Pańską). Ponadto praktykowane są
święcenia duchownych, błogosławienie małŜeństw, modlitwa za
chorych, a w niektórych Kościołach protokonfirmacja (odpowiednik bierzmowania) oraz ogólna spowiedź.
Z upływem kolejnych stuleci dokonywało się coraz większe
zróŜnicowanie i rozbicie protestantyzmu, powstawały nowe,
liczne wspólnoty, sekty i kościoły protestanckie. WaŜnym zjawiskiem religijnym, jakie pojawiło się w najnowszych czasach był
ruch zielonoświątkowców.
Prawosławie
Jest jedną z trzech wielkich obok katolicyzmu i protestantyzmu wspólnot chrześcijańskich. Nazwa prawosławie uŜywana
jest na określenie wschodniego chrześcijaństwa, które ukształtowało się na terenie Bizancjum. Dziś prawosławie obejmuje
szereg kościołów narodowych, które są w łączności z honorowym prymatem patriarchy w Konstantynopolu.
Tysiąc lat wspólnej historii chrześcijaństwa wschodniego i
zachodniego sprawiło, Ŝe nie ma istotnych róŜnic dotyczących
wiary między prawosławiem i katolicyzmem. Kościół prawosławny przyjmuje za podstawę wiary Pismo Św. i Tradycję
(uchwały siedmiu pierwszych soborów). Prawosławni czczą
Matkę BoŜą i Świętych, nie uznają dogmatów katolickich o
Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu NMP. Kościół prawosławny zachowuje siedem sakramentów świętych (kapłaństwo
udziela się równieŜ męŜczyznom Ŝonatym). Ustrój Kościoła
prawosławnego opiera się na tzw. autokefalii, czyli kaŜdy
Kościół narodowy jest niezaleŜny, zarządzany przez własnego
patriarchę, arcybiskupa lub metropolitę. Honorowe pierwszeństwo naleŜy na Wschodzie do patriarchy Konstantynopola.
Wyznawcy prawosławia nie uznają najwyŜszej władzy papieŜa
nad całym Kościołem, a zatem nie uznają równieŜ nieomylności
papieŜa w dziedzinie wiary i moralności.
Zapoznawszy się z najwaŜniejszymi zasadami wiary
poszczególnych religii moŜemy stwierdzić, Ŝe od kaŜdej z nich
ich wyznawcy oczekują odpowiedzi na głębokie tajemnice
ludzkiego istnienia, mianowicie czym jest człowiek, jaki jest
sens i cel naszego Ŝycia, co jest dobrem, a co grzechem, jakie
jest źródło i jaki jest cel cierpienia, na jakiej drodze moŜna
osiągnąć prawdziwą szczęśliwość, i inne.
Być moŜe, Ŝe Opatrzność BoŜa to sprawi, Ŝe najistotniejsze wartości duchowe tradycji innych religii będą drogocenną wodą, która - przemieniona mocą Ewangelii - moŜe stać
się wspaniałym winem.
Na podst. artykułu z „Kalendarza rolników”
Nr 4 (503)/3
PO GÓRACH, DOLINACH...
MODLITWA I PRACA
(Dokończenie)
Bóg ma nieskończenie wiele sposobów poznania
człowieka, nie jest On jak człowiek, określoną osobowością. Owo poznanie łączy się z otwarciem. Nie wolno
nam grać, musimy być sobą. MoŜemy się z Nim nawet
wadzić, ale pamiętajmy, Ŝe On kocha nas bez miary, a
nieporozumienia rodzą się z naszej ograniczoności. Jeśli
tylko będziemy mieli czas dla Niego, znajomość będzie
się pogłębiać i powoli będzie się zmieniać w przyjaźń.
Przyjaźń z Bogiem nie jest jednak łatwa, bo On chce z
nas „wydusić” wszystko, co najlepsze, by uczynić nas
wolnymi od nas samych.
Wspólna modlitwa zbliŜa ludzi do siebie, jeśli nie jest
czymś przypadkowym i mechanicznym. Zakłada teŜ dąŜenie do wzajemnego przyjaznego współŜycia.
Weźmy za przykład osoby wierzące, które się kochają i dla których modlitwa jest spotkaniem u źródła ich miłości. Ile wtedy moŜna przebaczyć i zrozumieć! W grupie
podobnie myślącej i wierzącej znajduje się oparcie, pomoc; przez drugich działa Bóg i łączy nas razem we
wspólnotę. Tu doznaje się urzeczywistnienia słów Chrystusa:
„Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje,
tam jestem pośród nich”.
W modlitwie moŜe występować wiele trudności i roztargnień. Pierwsze pytanie, które w tym względzie trzeba
sobie zadać to: czy powodem ich nie jest niedbalstwo,
niedocenianie modlitwy, lekcewaŜenie, brak szacunku do
Boga? Jeśli nie, to źródła trzeba szukać w naszym trybie
Ŝycia, w tym, co utrudnia skupienie. Stąd konieczność
starań o stworzenie sobie, według moŜliwości, atmosfery
spokoju, odosobnienia, gdzie nic takiego się nie dzieje,
co by rozpraszało myśli, uwagę. MoŜe to być kościół, ale
równieŜ własne mieszkanie, przyroda…
Nie moŜna teŜ zapominać słabościach ciała. Starość
i choroba w duŜej mierze odbierają czy utrudniają moŜliwość swobodnego myślenia. Nieraz w takich sytuacjach
moŜna Bogu oddać tylko czas i słowa, bez moŜności towarzyszenia im myślą i sercem.
I trzeba teŜ pamiętać, Ŝe modlitwa nie moŜe się oderwać od tego, co się w nas dzieje. Człowiek jest jednością. Przeciętność nie moŜe znaleźć wyrazu w głębokiej
czy gorącej modlitwie. Jeśli nasza modlitwa jest przeciętna, postawmy sobie pytanie, czy przeciętne nie jest całe
nasze Ŝycie. Grzesznik nie moŜe gorąco modlić się do
Boga, jeśli nie ma zamiaru się zmienić, nawrócić. Piękne
słowa ani nawet długie modlitwy tu nie wystarczą. To właśnie wyrzucał narodowi wybranemu Bóg, a Chrystus faryzeuszom:
„Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje”.
s. M. Aneta
25 stycznia 2004 r.
Nasi patronowie
Św. Aniela Merici urodzona w 1474 r. w Desenzano
nad jeziorem Garda we Włoszech, w piętnastym roku
Ŝycia została tercjarką św. Franciszka. Bóg objawił jej, Ŝe
zostanie załoŜycielką towarzystwa opiekującego się duszami. ZałoŜyła dwie szkoły dla dziewcząt: w Desenzano
i w Brescii. Skupiwszy wokół siebie dwanaście towarzyszek załoŜyła w Brescii zgromadzenie urszulanek.
Św. Aniela umiała myśleć i wyciągać wnioski: szybko
teŜ zrozumiała nową rolę kobiety w społeczeństwie
przekształconym przez Odrodzenie. Doszła do wniosku,
Ŝe wszyscy, którzy się do niej przyłączą, powinni Ŝyć
nadal Ŝyciem świeckim, ale poświęcić się pracy fizycznej i
duchowej, a przede wszystkim wychowaniu do
miłosierdzia.
Jej idee wychowawcze znacznie róŜniły się od załoŜeń szkoły klasztornej. Towarzyszki swoje wolała
wysłać do domów uczennic, sądziła bowiem, Ŝe dzięki
temu wpłynie na poprawę warunków społecznych, gdyŜ „
bałagan w społeczeństwie jest wynikiem bałaganu w
rodzinie". Idea zakonu Ŝeńskiego, którego członkinie nie
wyróŜniałyby się habitami, nie składały uroczystych
ślubów i nie przebywałyby w zamknięciu stanowiła w
owych czasach duŜy postęp, chociaŜ zakon był
zobowiązany przyjąć zabezpieczenie kanoniczne,
wymagane wówczas od wszystkich zakonnic.
25 listopada 1535 roku na Piazza del Duomo miało
miejsce uroczyste załoŜenie kanoniczne zgromadzenia
urszulanek. Jako patronkę św. Aniela wybrała św. Urszulę, poniewaŜ od swej męczeńskiej śmierci św. Urszula
była uwaŜana za ideał chrześcijańskiej czystości.
Kiedy umierała w roku 1540, szacowano, Ŝe przynajmniej połowa mieszkańców Brescii była luteranami lub
kalwinami. Jednak szkoły urszulanek wzmacniały i szerzyły katolicyzm, a w końcu obroniły Włochy przed tym,
co dzisiaj nazywamy „nowoczesną niewiarą”.
uśmiechnij się...
Podczas serii kazań głoszonych na przedmieściach
Krakowa, kaznodzieja poprosił innego księdza o odmówienie modlitwy. Gdy ten bardzo ją przedłuŜał, kaznodzieja zdecydowanym acz łagodnym głosem zwrócił się
do zgromadzonych:
− W czasie gdy nasz czcigodny kapłan będzie kończył
swe modlitwy, my zaśpiewajmy hymn.
JUBILACI TYGODNIA
Elfryda Zoń
Zofia Głuski
Maria Witucka
Wiliam Bura
Małgorzata Huma
Ewa Krzempek
Jubilatom Ŝyczymy ogromu łask BoŜych, zdrowia,
radości i opieki Matki BoŜej na kaŜdy dzień Ŝycia.
„Nie pytaj co daje Ŝycie. Zapytaj, co ty dajesz!”
Alfred Adler
Nr 4 (503)/4
PO GÓRACH, DOLINACH...
MIEJSCA ŚWIĘTE W POLSCE ŁASKAMI I CUDAMI
SŁYNĄCE
Pani Mazowsza z Czerwińska n/Wisłą
Czerwińsk jest jednym z najstarszych zespołów
klasztornych na naszych ziemiach, jest miejscem, w
którym modlił się król Władysław Jagiełło przed wyprawą
pod Grunwald. Mury tego klasztoru pochodzą z czasów
Bolesława Krzywoustego, a łaskami słynący obraz Matki
BoŜej -z 1612 roku.
Najstarsza wzmianka pochodzi z 1065 roku.
Spominki Sochaczewskie z przełomu XIV i XV wieku
podają, Ŝe „w 1124 roku Aleksander, biskup płocki, za
czasów Bolesława ufundował kościół w Czerwińsku ku
czci Błogosławionej Maryi Dziewicy". Do klasztoru sprowadzono kanoników regularnych opactwa św. Idziego w
Liege (Belgia). Zachowała się bulla protekcyjna Offici
nostri nos papieŜa Hadriana IV z 1155 roku do przeora
Gwidona. W 1161 roku Bolesław Kędzierzawy i Henryk
Sandomierski nadali klasztorowi nowe przywileje. W 1254
roku zmarł i został tutaj pochowany ksiąŜę Konrad
Mazowiecki.
W średniowieczu Czerwińsk dzielił się na Biskupi i
Klasztorny. Prawa miejskie Czerwińsk Biskupi otrzymał w
1373 roku, Klasztorny zaś dopiero w 1582 roku.
Zakonnicy oddawali się nie tylko pracy duszpasterskiej,
ale takŜe oświatowej i gospodarczej. Oprócz szkółki
ludowej prowadzili szkołę wyŜszego stopnia, w której
wychowanie i wykształcenie pobierał „kwiat młodzieŜy
szlacheckiej". Jako jedni z pierwszych w Polsce
zorganizowali teŜ szpital i dom opiekuńczy, w którym „
wszyscy przebywający otrzymali chętnie i szczodrze
pomoc duchową i materialną".
Hołdy królów
Dzień odpustu Nawiedzenia Najświętszej Maryi
Panny - 2 lipca 141O roku - Władysław Jagiełło wraz z
wielkim księciem litewskim Witoldem, starszyzną i
rycerstwem spędzili w Czerwińsku. Przedtem przeprawił
się pod Wyszogrodem przez tzw. most łyŜwowy, „jakiego
nikt nie widział". W czasie uroczystego naboŜeństwa
podniosłe kazanie do rycerstwa wygłosił biskup płocki
Jakub Kurdwanowski. Po zwycięskiej bitwie król złoŜył w
kościele czerwińskim dziękczynne wotum w postaci
hełmu drucianego, zwanego misiurką. Jeszcze dwukrotnie - w latach 1419 i 1422 - wojska polskie i litewskie
spotykały się pod Czerwińskiem przed kolejnymi
wyprawami na KrzyŜaków.
W 1593 r. Zygmunt III Waza, udając się do Szwecji,
wstąpił do Czerwińska, aby w obecności nuncjusza, abpa
poznańskiego i bpa płockiego wprowadzić - wbrew
przepisom zakonnym - na urząd opata kardynała Andrzeja Batorego, bratanka króla Stefana.
JuŜ po zainstalowaniu w tutejszym kościele obrazu
Matki BoŜej, namalowanego przez Łukasza z Łowicza w
1612 roku, Czerwińsk nawiedzają kolejni władcy polscy Władysław IV złoŜył WspomoŜycielce Wiernych duŜe
srebrne wotum za odzyskane zdrowie. Najczęstszym jed-
25 stycznia 2004 r.
nak gościem był tu Jan Kazimierz, który modlił się przed
wyprawą przeciw Chmielnickiemu, a po zwycięstwie pod
Beresteczkiem w 1651 r. zdobyte chorągwie złoŜył przed
ołtarzem głównym jako wota dziękczynne. Ze starych wot
pozostało jeszcze 1O3, a nowych wciąŜ przybywa.
Po prawie siedmiu wiekach obecności kanoników
laterańskich, zaborca rosyjski usunął ich z klasztoru. Na
ich miejsce przyszły z Płocka norbertanki. Siostry
otworzyły pensjonat dla córek okolicznych dziedziców.
Uczyły je nie tylko czytania i pisania, ale takŜe muzyki i
śpiewu, ogrodnictwa, haftu i robótek ręcznych. Ale i one
po upadku powstania styczniowego nie mogły przyjmować nowicjuszek, a w 1902 r. musiały opuścić Czerwińsk.
Sanktuarium maryjne przeszło pod opiekę księŜy
diecezjalnych.
Pod opieką salezjanów
Dzięki staraniom ks. kanonika Eugeniusza
Gruberskiego, w 1923 r. bp Antoni Julian Nowowiejski
przekazał kościół i zrujnowany klasztor zgromadzeniu
księŜy salezjanów, które wkrótce otworzyło tu nowicjat. W
1930 r. w Czerwińsku przebywał prezydent Ignacy
Mościcki. W 1933 r. spłonęły dachy klasztorne i z trudem
udało się uratować kościół. Jesienią 1939 r. Niemcy
wywieźli księŜy salezjanów i nowicjuszy do Generalnej
Guberni, zostawiając tylko proboszcza, wikariusza i
trzech braci, a klasztor zamienili na szkołę dla
Ŝandarmerii.
Po wojnie do Czerwińska powrócił nowicjat
salezjanów, a w klasztorze prowadzono przez kilka lat
dom dziecka dla sierot po powstańcach warszawskich.
Salezjanie - przy pomocy Pracowni Konserwacji Zabytków w Warszawie - przywracali zabytkowe obiekty do
dawnej świetności. W latach pięćdziesiątych odkryto w
Kaplicy UkrzyŜowanego freski z XII wieku.
Stolica Apostolska przyznała w 1967 r. sanktuarium
w Czerwińsku tytuł bazyliki mniejszej. W 1970 roku
koronacji obrazu Matki BoŜej WspomoŜycielki Wiernych,
Pani Mazowsza, dokonał kardynał prymas Stefan
Wyszyński. Uroczystościom w pierwszą rocznicę
koronacji przewodniczył kardynał Karol Wojtyła. JuŜ jako
Jan Paweł II przekazał czerwińskiemu sanktuarium
kielich mszalny z pateną.
Obecnie Czerwińsk liczy około 170O mieszkańców.
Ich głównym źródłem utrzymania są rolnictwo,
ogrodnictwo i sadownictwo. W dni odpustowe zerwińsk
zapełnia się pielgrzymami: Zwiastowanie Najświętszej
Maryi Panny - 25 marca, Zesłanie Ducha Świętego,
Wniebowzięcie - 15 sierpnia i Narodzenie Najświętszej
Maryi Panny - 8 września.
W okresie świąt BoŜego Narodzenia księŜa salezjanie urządzają jasełka, a w Wielkim Poście -Misterium
Męki Pańskiej. W maju odbywa się tutaj „Mariasong" ogólnopolski przegląd pieśni i piosenki maryjnej. Przy
okazji pielgrzymek i wycieczek moŜna zwiedzić wystawę
eksponatów z terenów misji salezjańskich oraz izbę
pamięci po, naleŜącym do zgromadzenia salezjanów,
kardynale prymasie Auguście Hlondzie.
"Po górach, dolinach..."
Redaguje kolegium: Barbara Langhammer (red. naczelny), ks. Wiesław Firlej (red. odpowiedzialny),
s. Aneta Folkert, Barbara Górniok, Roman Langhammer (skład komputerowy).
Redakcja zastrzega sobie prawo skracania nadesłanych materiałów i zmiany tytułów.
Wydawca: Fundacja „Źródło” Kraków. Adres Redakcji: 43-450 Ustroń, ul. M.Konopnickiej 1, tel. 854-30-23.