Kurs Excel Poziom I

Kurs Excel Poziom I
SPIS TREŚCI
I. PODSTAWOWE INFORMACJE O PROGRAMIE
1. Postać dokumentu, wygląd ekranu
2. Poruszanie się po arkuszu, adresowanie komórek
3. Menu programu (pełne, podręczne), paski narzędzi (standardowy,
formatowanie)
4. Postać wskaźnika myszy
II. ARKUSZ PROGRAMU EXCEL
1. Wstawianie i używanie arkuszy
2. Formatowanie danych (czcionki, wyrównanie, format, kolory, ramki)
3. Formatowanie kolumn, wierszy, komórek
III.OPERACJE WYKONYWANE NA ARKUSZU
1.Wpisywanie i kopiowanie danych
2. Przenoszenie i kopiowanie formuł oraz funkcji
3. Wypełnianie obszarów seriami danych
4. Przycisk Autosuma i proste funkcje
5. Operacje na danych w formatach daty i czasu
IV.TWORZENIE I FORMATOWANIE PROSTYCH WYKRESÓW
I. PODSTAWOWE INFORMACJE O PROGRAMIE
1. Postać dokumentu, wygląd ekranu
Microsoft Excel jest arkuszem kalkulacyjnym, pozwalającym na tworzenie skoroszytów,
wykresów, list a nawet stron sieci Web.
Interfejs Excela jest oparty o standardowe środowisko graficzne systemu Windows,
a dodatkowo oferuje swoje własne elementy, takie jak nowe przyciski, polecenia i elementy
sterujące.
Rys. 1. Okno programu Excel.
Opis elementów ekranu programu Excel
1. Pasek tytułowy
Wyświetla nazwę bieżącego dokumentu. Za pomocą tego paska możemy przesuwać
okno aplikacji po całym ekranie.
2. Pasek menu
Pasek menu pojawia się zawsze na górze ekranu - udostępnia użytkownikowi
poszczególne polecenia programu Excel.
3. Pasek formuły
Wyświetla zawartość aktywnej komórki arkusza, jak również jej adres.
2
4. Standardowy pasek narzędzi
Zawiera przyciski umożliwiające skorzystanie z podstawowych poleceń programu
Excel. Podobny pasek znajduje się we wszystkich aplikacjach pakietu Office.
5. Pasek narzędzi formatowania
Zawiera przyciski umożliwiające skorzystanie z poleceń formatujących.
6. Okno zadań
Umożliwia użytkownikowi prosty i szybki dostęp do najczęściej wykonywanych
operacji.
7. Wskaźnik aktywnej komórki
Wskaźnik aktywnej komórki ma postać pogrubionego, obramowania komórki.
Komórka aktywna jest to komórka, do której w danym momencie wprowadzasz dane.
8. Okno skoroszytu
Okno skoroszytu jest to obszar, w którym podczas pracy z Excelem wykonujemy
większość operacji. Jest ono podzielone na kolumny i wiersze, na przecięciu, których
znajdują się poszczególne komórki. Tworząc arkusz wprowadzamy do komórek dane
lub formuły.
9. Wskaźnik myszki
Jeżeli wskaźnik myszy zostanie umieszczony w obszarze okna skoroszytu, to
przyjmuje on postać pogrubionego znaku plus. Przy pomocy wskaźnika myszki można
zaznaczać komórki, wprowadzać dane, wybierać polecenia z menu oraz korzystać
z różnych przycisków.
10. Nagłówki kolumn
Są to uszeregowane alfabetycznie etykiety kolumn arkusza.
11. Nagłówki wierszy
Są to ponumerowane kolejno etykiety wierszy arkusza.
12. Zakładki arkusza
Każdy skoroszyt utworzony w programie Excel składa się z jednego lub więcej
arkuszy. Zakładki pozwalają na szybkie przełączanie się pomiędzy poszczególnymi
arkuszami skoroszytu. Aby skorzystać z danej zakładki, ustawiamy na niej wskaźnik
myszki a następnie klikamy lewym przyciskiem myszki.
13. Pasek stanu
W pasku statusu wyświetlane są różnego rodzaju informacje dotyczące bieżącego
arkusza.
Uruchamianie programu Excel
• Uruchamianie Excela z paska zadań
Wybranie z paska zadań polecenia Start Programy Microsoft Excel, powoduje
otwarcie nowego pustego skoroszytu o nazwie Zeszyt1 oraz okna zadań (Rys. 2).
3
Rys. 2. Uruchomienie Excela z paska zadań.
• Uruchamianie Excela poprzez otwieranie istniejącego pliku
1. Wyszukujemy na dysku dokument, który chcemy uruchomić (Rys. 3).
, w oknie aplikacji pojawi się otwierany
2. Dwukrotnie klikamy na ikonie pliku
dokument.
Rys. 3. Otwarcie istniejącego dokumentu.
Zamykanie programu Excel
Po napisaniu dokumentu wybieramy z menu głównego polecenie Plik Zakończ, co
powoduje zamknięcie otwartych i zapisanych dokumentów, a dokumenty nie zachowane,
można będzie zapisać na dysku, po ukazaniu się na ekranie okna dialogowego (Rys. 4).
Rys. 4 Zamykanie programu.
4
Tworzenie nowych dokumentów
Dokumenty tworzone i zapisywane przy użyciu programu Excel nazywane są skoroszytami.
Excel udostępnia dwie metody tworzenia skoroszytów:
• Pusty plik skoroszytu jest to pusty plik utworzony w oparciu o domyślne ustawienia
Excela. Użytkownik musi ręcznie wpisać wartości, formuły oraz sformatować
poszczególne komórki arkusza.
• Plik skoroszytu utworzony na podstawie szablonu dokumentu jest to plik, który może
zawierać szereg danych, formuł, sposobów formatowania, pasków narzędzi
zdefiniowanych przez użytkownika oraz makropoleceń; zapisanych i pobieranych
z danego szablonu.
Tworzenie pustego skoroszytu
1. Jeżeli okienko zadań nie jest widoczne, to należy wybrać z menu głównego polecenie
Plik Nowy, bądź nacisnąć kombinację klawiszy CTRL+N.
2. W sekcji Nowy okienka zadań odszukać i nacisnąć łącze Pusty skoroszyt (Rys. 5) lub
nacisnąć przycisk Nowy znajdujący się na standardowym pasku narzędzi.
Rys. 5. Sekcja Nowy skoroszyt okienka zadań.
Tworzenie skoroszytu w oparciu o szablon
1. Jeżeli okienko zadań nie jest widoczne na ekranie, wybieramy z menu głównego
polecenie Plik Nowy.
2. W sekcji Nowy z szablonu okienka zadań (Rys. 5) wybieramy łącze Szablony ogólne.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Szablony. Jeżeli to konieczne, to przechodzimy
na zakładkę Arkusze kalkulacyjne - znajdziemy tam dodatkowe szablony arkuszy.
4. Wybieramy żądany szablon (Rys. 6). W obszarze podglądu może się pojawić
miniaturowy widok wybranego szablonu.
5. Naciskamy przycisk OK.
5
Na ekranie pojawi się skoroszyt utworzony w oparciu o wybrany szablon. Aby wprowadzić
nowe wartości postępujemy zgodnie z informacjami umieszczonymi na szablonie.
Rys. 6. Zakładka Arkusze kalkulacyjne okna dialogowego Szablony.
2. Poruszanie się po arkuszu, adresowanie komórek
Uaktywnianie i zaznaczanie komórek
Informacje skoroszytu są wprowadzane do komórek. Komórka jest to obszar znajdujący się
na przecięciu danego wiersza i kolumny.
Każda komórka posiada swój unikalny adres (odwołanie do komórki). Adres komórki składa
się z litery (liter) odpowiadających danej kolumnie oraz numeru wiersza. Przykładowo,
komórka o adresie B6 znajduje się na przecięciu kolumny B oraz wiersza numer 6. Adres
zaznaczonej komórki pojawia się w Polu nazwy znajdującym się po lewej stronie paska
formuły (Rys. 7).
Rys.7. Adres aktywnej komórki pojawia się w Polu nazwy paska formuł.
Aby wprowadzić dane do komórki należy ją najpierw uaktywnić. Komórka aktywna jest
wyróżniona czarnym lub kolorowym obramowaniem nazywanym wskaźnikiem aktywnej
komórki. Kiedy komórka jest aktywna można wprowadzać do niej dane. W razie potrzeby
można zaznaczyć wiele komórek lub zakres komórek. Dzięki temu można wykonać daną
operację na wielu komórkach jednocześnie. Zakres komórek (Rys. 8) jest prostokątnym
obszarem zaznaczonych komórek zdefiniowanym przez dwie komórki: lewą górną i prawą
dolną komórkę obszaru.
6
Rys. 8. Zaznaczony zakres A3:B8.
Klawisze służące do przemieszczania wskaźnika aktywnej komórki:
Klawisz
↑
↓
→
←
Działanie klawiszy
W górę o jedną komórkę
W dół o jedną komórkę
W prawo o jedną komórkę
W lewo o jedną komórkę
Tab
W prawo o jedną komórkę
Shift+Tab
W lewo o jedną komórkę
Home
Do pierwszej komórki w bieżącym wierszu
Page Up
W górę o jeden ekran
Page Down
W dół o jeden ekran
Ctrl+Home
Do komórki A1
Ctrl+End
Do komórki znajdującej się na przecięciu ostatniej kolumny i ostatniego
wiersza zawierającego dane
Uaktywnienie komórki
Klikamy kursorem myszki na komórce, która ma być aktywna lub korzystając z klawiszy
przesuwamy wskaźnik aktywnej komórki w żądane miejsce.
Zaznaczanie zakresu komórek przy pomocy myszki
1. Ustawiamy wskaźnik myszki w pierwszej komórce, którą chcemy zaznaczyć.
2. Wciskamy i przytrzymujemy lewy przycisk myszki a następnie przeciągamy myszkę
tak, by zaznaczyć żądany obszar komórek
lub
1. Ustawiamy wskaźnik myszki w pierwszej komórce, którą chcemy zaznaczyć.
2. Naciskamy i przytrzymujemy klawisz Shift, a następnie klikamy w ostatniej komórce
wybranego zakresu - wszystkie komórki pomiędzy nimi zostaną zaznaczone.
Przechodzenie do wybranej komórki bądź zakresu komórek
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Przechodzimy do, naciskamy
kombinację klawiszy CTRL+G lub klawisz F5, a na ekranie pojawi się okno
dialogowe Przejdź do (Rys. 9).
7
Rys. 9. Okno dialogowe Przejdź do.
2. W polu Odwołanie wpisujemy adres komórki, do której chcemy przenieść wskaźnik
aktywnej komórki lub zakres komórek, który chcemy zaznaczyć. Naciskamy przycisk
OK. Jeżeli podaliśmy adres pojedynczej komórki, to zostanie ona uaktywniona; jeżeli
wpisaliśmy zakres komórek, to zostanie on zaznaczony.
Zaznaczanie całej kolumny
1. Ustawiamy wskaźnik myszki na nagłówku kolumny, którą chcemy zaznaczyć.
Wskaźnik myszki zmieni kształt na czarną,
skierowaną w dół strzałkę.
2. Klikamy lewym przyciskiem myszki - zostanie
zaznaczona cała kolumna.
Zaznaczanie całego wiersza
1. Ustawiamy wskaźnik myszki na nagłówku wiersza, który chcemy zaznaczyć.
Wskaźnik myszki zmieni kształt na czarną, skierowaną w prawo
strzałkę.
2. Klikamy lewym przyciskiem myszki - zostanie zaznaczony cały wiersz.
Zaznaczanie kilku kolumn lub wierszy
1. Ustawiamy wskaźnik myszki na nagłówku pierwszej kolumny lub wiersza.
2. Wciskamy lewy przycisk i przeciągamy myszkę wzdłuż kolejnych nagłówków
dopóty, dopóki nie zostaną zaznaczone wszystkie żądane wiersze/kolumny.
Zaznaczanie całego arkusza
1. Ustawiamy wskaźnik myszki na przycisku Zaznaczamy
wszystko, znajdującym się w prawym górnym rogu okna
skoroszytu. Wskaźnik myszki zmieni kształt na pogrubiony
znak plus .
2. Klikamy lewym przyciskiem myszki lub naciskamy kombinację klawiszy CTRL+A.
Cały arkusz zostanie zaznaczony.
Jednoczesne zaznaczanie wielu zakresów
1. Zaznaczamy wybraną komórkę (zakres komórek) przy pomocy dowolnie wybranej
metody.
8
2. Wciskamy i przytrzymujemy klawisz CTRL a następnie zaznaczamy kolejny zakres
komórek.
3. Powtarzamy krok 2 dotąd, aż zaznaczymy wszystkie żądane zakresy.
Usuwanie zaznaczenia
Klikamy w dowolnym miejscu skoroszytu lub naciskamy dowolny klawisz służący do
przemieszczania wskaźnika aktywnej komórki
Wprowadzanie wartości i formuł
Aby wprowadzić wartość lub formułę do wybranej komórki musimy ją najpierw uaktywnić.
Wpisywana informacja będzie się pojawiała zarówno w aktywnej komórce jak i na pasku
formuły. Po zakończeniu naciskamy klawisz Enter bądź naciskamy przycisk Wpis
znajdujący się na pasku formuły.
Podczas wprowadzania informacji do komórki pasek formuły jest aktywny. Pole nazw paska
formuł zamienia się wtedy w Listę funkcji oraz na pasku formuł pojawiają się dwa
.
dodatkowe przyciski
Wartości
Wartością może być dowolny tekst, liczba, data lub czas - czyli niemal wszystko, co jest
wprowadzane do komórki. Wartości są stałe - nie zmieniają się tak długo, jak długo
użytkownik ich nie zmodyfikuje.
Wprowadzanie wartości do komórki
1. Uaktywniamy komórkę, do której chcemy wprowadzić nową wartość.
2. Wpisujemy żądaną wartość - w trakcie wpisywania informacja będzie się pojawiała
zarówno w aktywnej komórce jak i w aktywnym pasku
formuł.
3. Aby zakończyć wprowadzanie wartości naciskamy
klawisz Enter bądź naciskamy przycisk Wpis znajdujący się na pasku formuł.
Podstawy tworzenia formuł
Excel dokonuje obliczeń w oparciu o formuły wprowadzane do komórek. Po zakończeniu
wprowadzania formuły Excel wyświetla rezultaty jej działania, a nie samą formułę.
Tworząc formuły należy pamiętać o kilku sprawach:
• Jeżeli formuła wykorzystuje odwołania do innych komórek i ich zawartość się zmieni,
to zmieni się również wynik obliczenia danej formuły.
•
Wszystkie formuły rozpoczynają się od znaku równości = dzięki temu Excel
rozpoznaje, że w danej komórce jest wpisana formuła a nie wartość.
•
Formuły mogą zawierać dowolną kombinację wartości, odwołań, operatorów oraz
funkcji.
•
W formułach małe i duże litery nie są rozróżniane. Oznacza to, że zapis formuły
=A1+B10 jest tożsamy z zapisem =a1+b10.
•
Podczas dokonywania
wykonywania operacji:
obliczeń
Excel
9
wykorzystuje
następującą
kolejność
1. Negacja
2. Wyrażenia w nawiasach
3. Procentowanie
4. Potęgowanie
5. Mnożenie lub dzielenie
6. Dodawanie lub odejmowanie
Podstawowe operatory matematyczne używane przez Excel:
Operator
Opis
Przykład zastosowania
+
Dodawanie
=A1+B10
-
Odejmowanie
=A1-B10
-
Negacja
=-A1
*
Mnożenie
=A1*B10
/
Dzielenie
=A1/B10
^
Potęgowanie
=A1^3
%
Procentowanie
=20%
W przypadku popełnienia błędu Excel natychmiast
Cię o tym poinformuje i dostarczy informacji
ułatwiających lokalizację błędu:
W wielu przypadkach Excel może
zaproponować automatyczną
korektę błędu:
Wpisywanie formuł z klawiatury
1. Uaktywniamy komórkę, do której chcemy wpisać formułę.
2. Wpisujemy żądaną formułę - w trakcie wpisywania formuła będzie się pojawiała
zarówno w aktywnej komórce jak i na pasku formuł.
3. Aby zatwierdzić formułę naciskamy klawisz Enter lub naciskamy przycisk Wpis
znajdujący się na pasku formuł.
Wprowadzanie formuł za pomocą myszki
1. Uaktywniamy komórkę, do której chcemy wprowadzić formułę.
10
2. Wpisujemy znak równości = rozpoczynający wprowadzanie formuły.
3. Aby wprowadzić odwołanie do danej komórki klika-my na niej lewym przyciskiem
myszki lub wpisujemy je z klawiatury.
4. Powtarzamy krok 3 dopóty, dopóki nie zostanie wpisana cała formuła.
5. Aby zatwierdzić formułę naciskamy klawisz Enter lub naciskamy przycisk Wpis
znajdujący się na pasku formuł.
3. Menu programu (pełne, menu podręczne), paski narzędzi (standardowy, formatowanie),
1. Menu
Wszystkie polecenia Excela są dostępne poprzez odpowiednie menu. Excel posiada trzy
rodzaje menu:
•
Menu personalizowane (Rys. 10) - pojawiają się tylko w menu głównym. Menu
personalizowane pokazują tylko najczęściej używane polecenia.
Rys. 10. Personalizowana wersja menu Edycja.
•
Pełne menu (Rys. 11) - pojawia się w menu głównym po dwukrotnym kliknięciu jego
nazwy, po otworzeniu menu personalizowanego i odczekaniu krótkiej chwili lub też
po kliknięciu na małą podwójną strzałkę zlokalizowaną na dole każdego menu
personalizowanego.
Rys. 11. Pełna wersja menu Edycja.
11
•
Podmenu (Rys. 12) – pojawia się po kliknięciu na „rozwijalną” opcję menu (na końcu
linii w menu znajduje się wtedy znak ).
Rys. 12. Podmenu Wypełnij menu Edycja.
•
Menu podręczne (Rys. 13) - pojawia się w pobliżu wskaźnika myszki w sytuacji,
kiedy klikniemy prawym przyciskiem myszki na wybranym elemencie.
Rys. 13. Przykład menu podręcznego dla wybranej komórki.
Poniżej przedstawiono kilka zasad, o których powinieneś pamiętać pracując z systemem
menu:
•
Polecenia menu wyróżnione kolorem szarym nie są aktywne i w związku z tym nie
mogą być wybierane.
•
Jeżeli w menu po nazwie polecenia występuje wielokropek (…) to oznacza to, że po
wybraniu tego polecenia zostanie wyświetlone okno dialogowe.
•
Jeżeli w menu po nazwie polecenia znajduje się mały, czarny, trójkątny symbol (), to
oznacza to, że po wybraniu tego polecenia zostanie wyświetlone podmenu zawierające
dodatkowe polecenia.
•
Jeżeli w menu po nazwie polecenia umieszczono nazwę kombinacji klawiszy to
oznacza to, że takie polecenie może być wybrane za pomocą skrótu klawiszowego.
•
to oznacza to, że dana
Jeżeli w menu przed nazwą polecenia znajduje się znaczek
opcja jest „włączona”. Aby włączyć/wyłączyć daną opcję, wybieramy ją z menu.
12
2. Paski narzędzi
Excel udostępnia wiele różnych pasków narzędzi przeznaczonych do realizacji różnorodnych
zadań. Każdy z nich posiada odpowiedni zestaw przycisków bądź poleceń menu
umożliwiających wykonywanie określonych operacji.
Domyślnie, po uruchomieniu Excel wyświetla dwa paski narzędzi.
•
Pasek Standardowy (Rys. 14) - udostępnia najczęściej wykonywane polecenia.
Rys. 14. Pasek narzędzi Standardowy - z wyświetlonymi wszystkimi przyciskami.
•
Pasek Formatowanie (Rys. 15) - udostępnia polecenia formatujące wybrane elementy
arkusza.
Rys. 15. Pasek narzędzi Formatowanie - z wyświetlonymi wszystkimi przyciskami.
Wyświetlanie lub ukrywanie pasków narzędzi
W menu Widok klikamy opcję Paski narzędzi a następnie z listy wybieramy nazwę paska,
który powinien zostać wyświetlony/ukryty. Jeżeli obok nazwy paska znajduje się symbol
to oznacza to, że pasek jest aktualnie wyświetlany i zostanie ukryty lub, jeżeli takiego znaku
nie ma, to dany pasek jest ukryty i zostanie wyświetlony.
4. Postać wskaźnika myszy
Wygląd wskaźnika myszki zależy od jego położenia w oknie Excela oraz elementu, na który
wskazuje. Poniżej przedstawiono kilka przykładów:
•
W oknie dokumentu wskaźnik
pogrubionego znaku plus .
•
Jeżeli wskaźnik myszki zostanie ustawiony nad dowolną opcją menu programu
myszki zazwyczaj przybiera postać
to przyjmuje on postać strzałki skierowanej w lewo
13
.
•
Na pasku formuły albo, kiedy umieścimy wskaźnik myszki nad aktualnie
edytowaną komórką to przyjmie on postać litery I
•
.
Jeżeli umieścimy wskaźnik na obrzeżu zaznaczonego obszaru, to przyjmie on
postać standardowej strzałki z czterema małymi strzałkami na końcu
•
Jeżeli umieścimy wskaźnik na linii pionowej między etykietami kolumn,
przyjmuje on postać dwóch poziomych strzałek skierowanych w dwóch
.
przeciwnych kierunkach
•
.
Jeżeli umieścimy wskaźnik na linii poziomej między numerami wierszy,
przyjmuje on postać dwóch pionowych strzałek skierowanych w dwóch
przeciwnych kierunkach
.
•
Jeżeli umieścimy wskaźnik w prawym dolnym rogu zaznaczonego obszaru to
przyjmuje on postać czarnego krzyżyka .
•
Jeżeli umieścimy wskaźnik w prawym dolnym rogu zaznaczonego obszaru
i wciśniemy klawisz CTRL, to przyjmuje on postać dużego czarnego krzyżyka
i drugiego małego czarnego krzyżyka.
•
Jeżeli wciśniemy przycisk „malarza formatów” i chcemy nadać wybrany
format jakiemuś obszarowi, to w czasie nadawania go wskaźnik przyjmuje
następującą postać
.
•
Jeżeli umieścimy wskaźnik w polu
nagłówka kolumny, wskaźnik przyjmuje
postać czarnej strzałki skierowanej w dół.
•
Jeżeli umieścimy wskaźnik w polu nagłówka wiersza, wskaźnik przyjmuje
postać czarnej strzałki skierowanej w prawo
II. ARKUSZ PROGRAMU EXCEL
1. Wstawienie i używanie arkuszy
Pliki programu Excel
Dokumenty programu Microsoft Excel nazywane są skoroszytami.
• Każdy skoroszyt może zawierać wiele arkuszy.
•
Skoroszyty pojawiają się w oknie dokumentu programu Excel.
•
Skoroszyty mogą być zapisywane na dysku, a następnie ponownie otwierane,
edytowane i drukowane.
Arkusze skoroszytu
Skoroszyty programu Excel mogą zawierać do 255 indywidualnych arkuszy, które tworzą
swego rodzaju kolejne „strony” skoroszytu. Domyślnie każdy skoroszyt składa się z trzech
arkuszy o nazwach odpowiednio Arkusz1, Arkusz2 oraz Arkusz3 (Rys. 16).
14
Rys. 16. Przykładowy arkusz danych.
Przeglądanie arkuszy
Odszukujemy zakładkę z nazwą żądanego arkusza (znajdują się na dole okna skoroszytu)
a następnie klikamy na niej lewym przyciskiem myszki, jeżeli żądana
zakładka nie jest widoczna na ekranie powinieneś skorzystać z przycisków przewijania
lub naciskamy kombinację klawiszy CTRL-Page Up bądź CTRL-Page Down, aby
przełączać się pomiędzy kolejnymi arkuszami skoroszytu.
Zaznaczanie kilku arkuszy jednocześnie
1. Kliknij na zakładce pierwszego arkusza, który chcemy zaznaczyć.
2. Naciskamy i przytrzymaj klawisz CTRL a następnie klikaj kolejno na zakładkach
pozostałych arkuszy, które chcemy zaznaczyć. Zakładki zaznaczonych arkuszy
zmieniają kolor na biały
.
Wstawianie nowych arkusz danych
1. Klikamy na zakładce arkusza, przed którym chcemy wstawić nowy arkusz.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wstaw Arkusz.
Nowy
arkusz
danych
jest
wstawiany
zawsze
przed
arkuszem
zaznaczonym
.
Usuwanie arkusza
1. Klikamy na zakładce arkusza, który chcemy usunąć.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Usuń arkusz.
3. Na ekranie pojawi się okno z ostrzeżeniem. Jeżeli jesteśmy pewni, że chcemy usunąć
arkusz, naciskamy przycisk Usuń.
Zmiana nazwy zakładki wybranego arkusza
1. Klikamy na zakładce, której nazwę chcemy zmienić.
15
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Arkusz Zmień nazwę lub
dwukrotnie klikamy na wybranej zakładce.
3. Nazwa zakładki zostanie podświetlona
i wciskamy klawisz Enter.
wpisujemy nową nazwę zakładki
Ukrycie arkusza
1. Zaznaczamy arkusz(e), które chcemy ukryć.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Arkusz Ukryj.
3. Arkusz oraz reprezentująca go zakładka znikną z ekranu, tak jakby arkusz został
usunięty jednak arkusz nadal istnieje w skoroszycie.
„Odkrycie” (wyświetlenie) arkusza
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Arkusz Odkryj.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Odkryj- zaznacz nazwę arkusza, który chcemy
odkryć (Rys. 17).
Rys. 17. okno dialogowe Odkryj.
3. Naciskamy przycisk OK.
Przeniesienie lub skopiowanie arkusza
1. Zaznaczamy zakładkę arkusza, który chcemy przenieść bądź skopiować.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Przenieś lub kopiuj arkusz na
ekranie pojawi się okno dialogowe Przenieś lub kopiuj arkusz (Rys. 18).
Rys. 18. Okno Przenieś lub kopiuj arkusz.
3. Z listy Do skoroszytu wybieramy arkusz docelowy.
16
4. Z listy Przed arkuszem wybieramy arkusze, przed którymi zostanie umieszczony
przenoszony (kopiowany) arkusz.
5. Jeżeli zamiast przenoszenia chcemy utworzyć duplikat arkusza, powinieneś zaznaczyć
opcję Utwórz kopię.
6. Naciskamy przycisk OK.
2. Formatowanie danych (czcionki, wyrównanie, format, kolory,
ramki)
Podstawy formatowania
Excel oferuje cały szereg opcji formatowania, które można zastosować w swoich
skoroszytach.
Uwaga! Przed zmianą formatu komórek zawsze należy zaznaczyć obszar, którego
dotyczą zmiany.
1. Formatowanie czcionek - pozwala na zmianę wyglądu czcionek, za pomocą, których są
prezentowane teksty i liczby.
W każdej chwili możemy zmienić sposób formatowania czcionek w dowolnym obszarze
arkusza.
Zmiany formatowania czcionek możemy dokonać za pomocą paska narzędzi formatowania,
skrótów klawiszowych oraz okna dialogowego Formatuj komórki.
1.1. Zmiana sposobu formatowania czcionki za pomocą paska narzędzi formatowania
lub klawiszy skrótu
1. Zaznaczamy komórki lub znaki, w których chcemy zmienić sposób formatowania
czcionki.
2. Aby zmienić krój czcionki wybieramy odpowiedni krój z
listy rozwijanej Czcionka.
3. Aby zmienić rozmiar czcionki wybieramy odpowiednią opcję z listy rozwijanej
Rozmiar czcionki.
4. Aby zmienić styl czcionki naciskamy dowolną kombinację przycisków stylów
czcionki lub naciskamy odpowiadające im kombinacje klawiszy:
•
lub kombinacja klawiszy CTRL-B – powoduje
Przycisk Pogrubienie
pogrubienie zaznaczonego tekstu
•
Przycisk Kursywa
lub kombinacja klawiszy CTRL-I – powoduje pochylenie
zaznaczonego tekstu.
•
Przycisk Podkreślenie
lub kombinacja klawiszy CTRL-U – powoduje
podkreślenie zaznaczonego tekstu.
17
5. Aby zmienić kolor zaznaczonych znaków, wybieramy odpowiednią opcję z menu
podręcznego
Kolor czcionki
1.2. Zmiana sposobu formatowania czcionki za pomocą okna dialogowego Formatuj
komórki
1. Zaznaczamy komórki lub znaki, dla których chcemy zmienić sposób formatowania
czcionki.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki – przechodzimy na
zakładkę Czcionka (Rys. 19).
4. Wybieramy odpowiednie opcje:
•
Wybieramy krój czcionki z listy Czcionka lub wpisujemy nazwę wybranej
czcionki w polu tekstowym powyżej listy czcionek.
•
Wybieramy styl czcionki z listy Styl czcionki lub wpisujemy nazwę wybranego
stylu w polu tekstowym powyżej listy stylów.
•
Wybieramy rozmiar czcionki z listy Rozmiar lub wpisujemy wybrany rozmiar
czcionki w polu tekstowym powyżej listy rozmiarów czcionek.
•
Wybieramy sposób podkreślenia z listy rozwijanej Podkreślenie.
•
Wybieramy kolor czcionki z listy rozwijanej Kolor.
•
Zaznaczamy wybrane opcje z grupy Efekty.
5. Kiedy tekst w polu Podgląd będzie odpowiadał Twoim potrzebom, naciskamy
przycisk OK.
Rys. 19. Zakładka Czcionka okna dialogowego Formatuj komórki.
18
2. Wyrównywanie – pozwala na zmianę sposobu wyrównywania danych wyświetlanych w
poszczególnych komórkach.
Excel oferuje szereg opcji umożliwiających zmianę sposobu wyrównywania danych
zapisanych w komórkach (Rys. 20):
• Opcje wyrównywania tekstu pozwalają na zmianę położenia tekstu w obrębie
komórki.
•
Opcje orientacji pozwalają na modyfikację kąta, o jaki obrócony będzie tekst
wyświetlany w komórkach.
•
Opcje kontroli wyświetlania pozwalają na modyfikację sposobu wyświetlania tekstu
w komórce.
•
Opcje kierunku tekstu pozwalają na zmianę kierunku wyświetlania tekstu (opcje te
są szczególnie użytecznie w przypadku używania języków, w których słowa
zapisywane są od prawej do lewej).
Sposób wyrównywania dla zaznaczonych komórek może być modyfikowany za pomocą
paska narzędzi formatowania, bądź opcji zlokalizowanych na zakładce Wyrównanie okna
dialogowego Formatuj komórki.
Rys. 20. Przykłady komórek sformatowanych przy użyciu różnych opcji wyrównywania.
2.1. Zmiana sposobu wyrównywania komórki za pomocą paska narzędzi formatowania
W celu nadania wybranym komórkom jedenego z predefiniowanych sposobów
wyrównywania udostępnionych na pasku narzędzi formatowania wystarczy kliknąć na ikonie
reprezentującej dany format:
• Przycisk Wyrównaj do lewej
powoduje wyrównanie zawartości komórki do
lewego marginesu.
•
Przycisk Wyśrodkuj
•
Przycisk Wyrównaj do prawej
prawego marginesu.
ustawia zawartość dokładnie po środku komórki.
powoduje wyrównanie zawartości komórki do
2.2. Zmiana sposobu formatowania komórki za pomocą opcji okna dialogowego
Formatuj komórki
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki (Rys. 21) lub
naciskamy kombinację klawiszy CTRL-1.
19
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Wyrównanie.
3. Wybieramy odpowiednie opcje z listy rozwijanej Wyrównanie tekstu: Poziomo.
Opcja wyrównania
Ogólne
Lewa (Wcięcie)
Środek
Wynik działania opcji
Nadanie komórce formatu ogólnego
Wyrównanie zawartości komórki do lewego marginesu, jak
również umożliwienie dokonywania wcięć tekstu
Ustawienie zawartości po środku komórki
Prawa (Wcięcie)
Wyrównanie zawartości komórki do prawego marginesu, jak
również umożliwienie dokonywania wcięć tekstu
Wypełnienie
Powielenie zawartości danej komórki aż do jej całkowitego
wypełnienia
Wyjustuj
Takie formatowanie komórki, by wpisana zawartość
z wyjątkiem ostatniego wiersza została wyrównana do obydwu
marginesów
Wyrównaj do środka
Wycentrowanie zawartości aktywnej komórki w całym obszarze zaznaczonych komórek
Rozłożone (Wcięcie)
Rozmieszczenie tekstu poziomo w komórce
4. Wybieramy odpowiednie opcje z listy rozwijanej Wyrównanie tekstu: Pionowo:
Opcja wyrównania
Wynik działania opcji
Górne
Wyrównanie zawartości do górnej krawędzi komórki
Środek
Wyrównanie zawartości na środku komórki pomiędzy jej górną i dolną krawędzią.
Dolne
Wyrównanie zawartości do dolnej krawędzi komórki
Wyjustuj
Wyrównanie zawartości do środka komórki
Rozłożone
Wyrównanie zawartości komórki w pionie symetrycznie
w całej komórce.
5. Naciskamy przycisk OK.
20
Rys. 21. Zakładka Wyrównanie okna dialogowego Formatuj komórki.
2.3. Definiowanie wcięcia zawartości komórki za pomocą paska narzędzi formatowania
Aby nadać wybranym komórkom żądane wcięcie wystarczy kliknąć na przycisku
reprezentującym dany rodzaj wcięcia:
• Przycisk Zmniejsz wcięcie - zmniejsza wielkość wcięcia zawartości komórki.
•
Przycisk Zwiększ wcięcie
- zwiększa wielkość wcięcia zawartości komórki.
2.4. Definiowanie wcięcia zawartości komórki za pomocą okna dialogowego Formatuj
komórki
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Wyrównanie (Rys. 21).
3. Z listy rozwijanej Wyrównanie tekstu: Poziomo wybieramy opcję Lewa (Wcięcie)
.
4. W polu Wcięcie wpisz żądaną wielkość wcięcia.
5. Naciskamy przycisk OK.
2.5. Ustawianie opcji sterowania tekstem za pomocą okna dialogowego Formatuj
komórki (zawijanie tekstu, dopasowanie tekstu, scalanie komórek)
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Wyrównanie (Rys. 21).
3. Ustawiamy żądane opcje z grupy Sterowanie tekstem.
21
4. Naciskamy przycisk OK.
2.6. Scalanie i wyśrodkowanie komórki za pomocą paska narzędzi formatowania
1. Zaznaczamy
komórkę(ki),
której
zawartość
chcemy
wyśrodkować,
z sąsiednimi scalanymi komórkami
łącznie
.
znajdujący się na pasku narzędzi
2. Naciskamy przycisk Scal i wyśrodkuj
formatowania.
Zawartość zaznaczonej komórki zostanie przesunięta i umieszczona pośrodku
zaznaczonego obszaru
.
2.7. Scalanie i wyśrodkowanie komórki za pomocą okna dialogowego Formatuj komórki
1. Zaznaczamy komórkę(ki),
z sąsiednimi komórkami.
której
zawartość
chcemy
wyśrodkować,
łącznie
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Wyrównanie. Z listy rozwijanej Wyrównanie tekstu: Poziomo wybieramy
opcję Środek.
4. Zaznaczamy opcję Scalaj komórki.
5. Naciskamy przycisk OK.
2.8. Zmiana orientacji komórki za pomocą okna dialogowego Formatuj komórki
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki (Rys. 21) lub
naciskamy kombinację klawiszy CTRL-1.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Wyrównanie.
3. Ustaw odpowiednie opcje w obszarze Orientacja, używając jednej z
poniższych metod:
•
Aby zawartość komórki była wyświetlana w pionie powinieneś
nacisnąć przycisk Orientacja pionowa.
•
Aby zawartość komórki była obrócona o określony kąt przeciągnij ramię
oznaczone czerwonym rombem tak, by ustawić żądany kąt obrotu tekstu.
•
Aby zawartość komórki była obrócona o określony kąt wpisz wartość wybranego
kąta w polu Stopnie.
4. Naciskamy przycisk OK.
3. Formatowanie liczb – pozwala na modyfikację sposobu wyświetlania liczb, dat i czasu.
Domyślnie Excel nadaje wszystkim komórkom arkusza format Ogólny, który powoduje
wyświetlanie liczb w komórkach w taki sposób, w jaki zostały wprowadzone.
Excel oferuje cały szereg predefiniowanych rodzajów formatowania liczb, przeznaczonych do
różnych zastosowań:
22
Format
Zastosowanie
Liczbowy
Służy do wyświetlania liczb
Walutowy
Służy do wyświetlania wartości pieniężnych
Księgowy
Powoduje, że przecinek dziesiętny i symbole waluty są wyświetlane za
liczbą
Data
Służy do wyświetlania danych w formacie dat
Czasu
Służy do wyświetlania danych w formacie czasu
Procentowy
Służy do wyświetlania wartości procentowych liczb
Ułamkowy
Służy do wyświetlania wartości dziesiętnych jako ułamków
Naukowy
Służy do wyświetlania liczb w formacie naukowym
Tekstowy
Służy do wyświetlania zawartości komórek w postaci tekstu, niezależnie od tego, jaki rodzaj danych zawierają
Specjalny
Udostępnia kilka specjalnych opcji formatowania
Niestandardowy Pozwala na utworzenie swojego własnego sposobu formatowania
Sposób formatowania komórek możemy zmienić za pomocą opcji dostępnych na pasku
narzędzi formatowania bądź za pomocą opcji zlokalizowanych za zakładce Liczby okna
dialogowego Formatuj komórki.
3.1. Formatowanie liczb w zaznaczonym obszarze przy użyciu paska narzędzi
formatowania
W celu nadania wybranym komórkom jednego z predefiniowanych formatów liczbowych
udostępnionych na pasku narzędzi formatowania (Rys. 22) należy kliknąć na ikonie
reprezentującej dany format:
- powoduje wyświetlenie liczby w zapisie walutowym;
• Przycisk Waluta
w zależności od ustawień, przed lub po liczbie dodawany jest symbol waluty; liczba
jest wyświetlana z dwoma miejscami dziesiętnymi.
•
Przycisk Zapis procentowy
- przedstawia liczbę w zapisie procentowym; obok
liczby wyświetlany jest znak procentu; liczba jest wyświetlana z dwoma miejscami
dziesiętnymi.
•
- powoduje wyświetlenie liczby w zapisie dziesiętnym,
Przycisk Zapis dziesiętny
z dwoma miejscami po przecinku.
Rys. 22. Pasek narzędzi formatowania.
3.1.1. Zmiana liczby miejsc dziesiętnych
W celu zmiany liczby miejsc dziesiętnych (po przecinku), po podświetleniu wybranego
obszaru, naciskamy jeden z przycisków Zwiększ dziesiętne lub Zmniejsz dziesiętne
znajdujących się na pasku narzędzi formatowania.
23
•
•
Przycisk Zwiększ dziesiętne
- powoduje zwiększanie liczby wyświetlanych miejsc
dziesiętnych.
Przycisk Zmniejsz dziesiętne
- powoduje zmniejszenie liczby wyświetlanych
miejsc dziesiętnych.
3.2. Formatowanie obszaru przy pomocy okna dialogowego Formatuj komórki
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Liczby (Rys. 23).
Rys. 23. Okno dialogowe Formatuj komórki.
3. Z listy Kategoria wybieramy żądany sposób formatowania.
4. Jeżeli to konieczne, ustaw dodatkowe opcje formatowania. Dostępne opcje różnią się
w zależności od wybranej kategorii. W polu Przykład wyświetlany jest wygląd
aktywnej komórki po wybraniu danego sposobu formatowania.
5. Naciskamy przycisk OK.
4. Obramowania – pozwalają na tworzenie ramek dookoła poszczególnych komórek.
Do zmiany obramowania komórek możemy wykorzystać pasek narzędzi formatowania bądź
odpowiednie opcje okna dialogowego Formatuj komórki.
4.1. Dodanie obramowania za pomocą paska narzędzi formatowania
1. Zaznaczamy komórkę(ki), do których chcemy dodać obramowanie.
2. Z menu podręcznego przycisku Obramowanie
wybieramy odpowiednią opcję.
4.2. Dodanie obramowania za pomocą okna dialogowego
Formatuj komórki
1. Zaznaczamy komórkę(ki), do których chcemy dodać obramowanie.
24
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Obramowanie (Rys. 24).
Rys. 24 Zakładka Obramowanie okna dialogowego Formatuj komórki.
4. W grupie opcji Linia wybieramy odpowiedni styl linii obramowania.
5. Jeżeli to konieczne, z listy rozwijanej Kolor wybieramy odpowiedni kolor linii
obramowania.
6. Ustaw rodzaj obramowania korzystając z jednej z poniższych metod:
•
Aby wybrać jeden z predefiniowanych rodzajów obramowania naciskamy
wybrany przycisk z grupy Ustawienia wstępne (naciśnięcie przycisku Brak
spowoduje usunięcie obramowania).
•
Aby dodać obramowanie wybranej krawędzi naciskamy odpowiadający jej
przycisk z grupy Obramowanie.
7. Powtarzamy kroki 4, 5 i 6 aż do uzyskania żądanego wyglądu obramowania.
8. Naciskamy przycisk OK.
5. Cieniowanie komórek – pozwala na wypełnianie tła komórek kolorami, cieniowanie
komórek oraz dodawanie różnego rodzaju kreskowania.
Mechanizm cieniowania komórek pozwala na wypełnianie tła komórek wybranym kolorem
i/lub deseniem. Operacji takiej możemy dokonać za pomocą paska narzędzi formatowania
bądź opcji okna dialogowego Formatuj komórki.
5.1. Dodanie cieniowania
formatowania
komórek
za
pomocą
paska
narzędzi
1. Zaznaczamy komórkę(ki), do których chcemy dodać cieniowanie.
2. Wybieramy odpowiedni kolor z menu podręcznego przycisku Kolor
wypełnienia.
25
5.2. Dodanie cieniowania za pomocą okna dialogowego Formatuj komórki
1. Zaznaczamy komórkę(ki), do których chcemy dodać cieniowanie.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Komórki lub naciskamy
kombinację klawiszy CTRL-1.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj komórki - przechodzimy na
zakładkę Desenie (Rys. 25).
4. Wybieramy odpowiedni kolor z palety kolorów w obszarze Cieniowanie komórki:
Kolor - opcja ta ustawia kolor tła komórki.
5. Z listy rozwijanej Deseń wybieramy deseń, który zostanie
tłem komórki.
6. Jeśli rezultat widoczny w polu Przykład jest zadowalający,
naciskamy przycisk OK.
Rys. 25. Zakładka Desenie okna dialogowego Formatuj komórki.
6. Malarz formatów – pozwala na kopiowanie formatu komórki do innych komórek.
Korzystanie z malarza formatów
1. Zaznaczamy komórkę, której sposób formatowania chcemy przenieść do innej
komórki.
2. Naciskamy przycisk Malarz formatów
znajdujący się na pasku narzędzi
formatowania. Wskaźnik myszki zmieni kształt na coś w rodzaju pędzla a dookoła
zaznaczonej
komórki
pojawi
się
animowane obramowanie.
26
3. Korzystając z myszki zaznaczamy komórki, do których chcemy skopiować sposób
formatowania komórki źródłowej. Po zwolnieniu przycisku myszki wybrane
komórki zostaną sformatowane na wzór komórki źródłowej.
7. Usuwanie formatowania
1. Zaznaczamy komórki, z których chcemy usunąć formatowanie.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wyczyść Formaty.
Formatowanie zostaje usunięte, ale zawartość komórek pozostaje nienaruszona.
3. Formatowanie kolumn, wierszy, komórek
Formatowanie kolumn i wierszy - pozwala na zmianę szerokości kolumn oraz wysokości
wierszy, co umożliwia dopasowanie rozmiarów komórek do rozmiarów zapisanych w nich
informacji.
Istnieje wiele sposobów formatowania komórek: możemy skorzystać z przycisków paska
narzędzi formatowania, klawiszy skrótów, poleceń menu lub też mechanizmów formatowania
warunkowego lub autoformatowania.
Dobieranie szerokości kolumn i wysokości wierszy
Jeżeli wprowadzone do komórki dane przekraczają jej rozmiar, to możemy tak powiększyć
szerokość kolumny, by odpowiednio dopasować rozmiar komórki. Oczywiście w razie
potrzeby można zmniejszać szerokość kolumn - mamy wtedy możliwość umieszczenia na
ekranie/wydruku większej ilości danych. Wysokość wierszy jest dobierana automatycznie, ale
można również ręcznie wprowadzić niezbędne modyfikacje. Excel oferuje dwa sposoby
modyfikacji szerokości kolumn i wysokości wierszy: za pomocą myszki bądź przy użyciu
poleceń menu Format.
Zmiana szerokości kolumny lub wysokość wiersza przy użyciu myszki
1. Ustawiamy wskaźnik myszki na linii dzielącej nagłówki kolumn
lub wierszy
, których
szerokość/wysokość chcemy zmodyfikować. Wskaźnik myszki zmieni kształt na
czarną belkę z dwiema małymi strzałkami.
2. Wciskamy i przytrzymujemy wciśnięty lewy przycisk myszki przeciągając go
w następujący sposób:
•
by zmniejszyć szerokość kolumny przeciągamy myszkę w lewo.
•
by zwiększyć szerokość kolumny przeciągamy myszkę w prawo.
•
by zmniejszyć wysokość wiersza przeciągamy myszkę w górę.
•
by zwiększyć wysokość wiersza przeciągamy myszkę w dół.
3. Zwalniamy przycisk myszki - szerokość kolumny/wysokość wiersza zostanie
zmodyfikowana.
27
Zmiana szerokości kolumny lub wysokości wiersza przy pomocy polecenia Format
1. Zaznaczamy kolumny/wiersze, których szerokość/wysokość chcemy zmodyfikować.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Kolumna Szerokość (lub
Format Wiersz Wysokość).
3. W oknie dialogowym Szerokość kolumn
lub Wysokość wierszy
wprowadzamy nowe wartości. Naciskamy przycisk OK.
Ukrywanie kolumn lub wierszy
1. Zaznaczamy kolumnę/kolumny lub wiersz/wiersze, które chcemy ukryć.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Kolumna Ukryj lub Format
Wiersz Ukryj.
Odkrywanie kolumn lub wierszy
1. Zaznaczamy sąsiednie kolumny/wiersze ukrytej kolumny/wiersza.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Kolumna Odkryj lub Format
Wiersz Odkryj.
Autodopasowanie
Mechanizm Autodopasowania pozwala na automatyczne
kolumny/wysokości wiersza do rozmiaru zapisanych w nich danych.
dobranie
szerokości
Korzystanie z mechanizmu Autodopasowania
1. Zaznaczamy kolumny/wiersze, których szerokość/wysokość chcemy zmodyfikować.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Kolumna Autodopasowanie
obszaru lub Format Wiersz Autodopasowanie lub dwukrotnie klikamy na
prawej krawędzi nagłówka danej kolumny lub dolnej krawędzi nagłówka wiersza.
Rozmiary kolumny/wiersza zostaną automatycznie dopasowane do zawartości.
Autoformatowanie
Mechanizm Autoformatowania umożliwia szybkie nadanie tworzonemu arkuszowi bardziej
atrakcyjnego i przejrzystego wyglądu w podany poniżej sposób:
1. Zaznaczamy obszar arkusza, który chcemy sformatować.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Format Autoformatowanie. Na ekranie
pojawi się okno dialogowe Autoformatowanie (Rys. 26).
3. Wybieramy z listy odpowiedni styl formatowania arkusza.
28
4. Naciskamy przycisk OK.
Rys. 26. Okno dialogowe Autoformatowanie.
III. OPERACJE WYKONYWANE NA ARKUSZU
1. Wpisywanie i kopiowanie danych
Edytowanie zawartości komórki podczas wprowadzania danych i formuł
1. Jeżeli zmieniamy zawartość komórki, ustawiamy punkt wstawiania w odpowiednim
miejscu komórki lub paska formuł.
2. Za pomocą klawisza Backspace kasujemy znaki znajdujące się po lewej stronie
punktu wstawiania (kursora) lub klawiszem Delete kasujemy znaki ustawione za
migającym wskaźnikiem kursora, następnie wpisujemy nową zawartość w miejscu
wstawiania.
Edytowanie istniejącej zawartości komórki
1. Dwukrotnie klikamy lewym przyciskiem myszki w wybranej komórce, co spowoduje
włączenie trybu edycji zawartości komórki.
2. Jeżeli komórka zawiera wartość to postępujemy zgodnie z poleceniami podanymi
powyżej, a jeżeli komórka zawiera formułę, to Excel przy użyciu kolorowych
obramowań oznaczy komórki, do których odwołuje się dana formuła.
Istnieją trzy sposoby modyfikacji odwołań do komórek:
1. Możemy zmodyfikować istniejące odwołania w sposób już opisany.
2. Ustawiamy mysz na obramowaniu wybranej komórki i przeciągamy ją w żądane
miejsce - podczas przeciągania wskaźnik
myszki wygląda jak strzałka.
3. Ustawiamy mysz na obramowaniu komórki, a następnie przeciągamy tak, by
zmniejszyć bądź powiększyć zakres zaznaczonych komórek – podczas przeciągania
wskaźnik myszki wygląda jak dwustronna, czarna strzałka.
29
Usuwanie zawartości komórki
1. Zaznaczamy zakres komórek, których zawartość chcemy usunąć.
2. Z menu głównego lub podręcznego wybieramy polecenie Edycja Wyczyść Zawartość lub naciskamy klawisz Delete.
Wstawianie i usuwanie komórek
Przy pomocy poleceń menu Wstaw i Edycja możemy dodawać bądź usuwać z arkusza
komórki, kolumny i wiersze.
•
Wstawienie nowych komórek do arkusza powoduje przesunięcie istniejących komórek
w dół lub w prawo tak, by zrobić miejsce dla nowych komórek.
•
Usunięcie istniejących komórek powoduje przesunięcie pozostałych komórek w górę
lub w lewo tak, by wypełnić powstałą lukę.
Wstawianie kolumny lub wiersza
1. Zaznaczamy kolumnę lub wiersz.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wstaw Kolumny, Wstaw Wiersze lub
Wstaw Komórki. Na arkuszu pojawi się nowa kolumna lub wiersz oraz przycisk
opcji wstawiania.
3. W razie potrzeby korzystamy z podręcznego menu opcji wstawiania i wybieramy
odpowiednie opcje formatowania wstawionej kolumny lub wiersza.
Usuwanie wierszy lub kolumn
1. Zaznaczamy wybrany wiersz lub kolumnę.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Usuń.
3. Z menu podręcznego wybieramy polecenie Usuń.
Wstawianie komórek
1. Zaznaczamy komórkę bądź kilka komórek. Z menu głównego lub podręcznego
wybieramy polecenie Wstaw Komórki.
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Wstaw (Rys. 27). Wybieramy odpowiednią
opcję (Przesuń komórki w prawo lub Przesuń komórki w dół) by określić sposób,
w jaki Excel przesunie pozostałe komórki arkusza.
3. Naciskamy przycisk OK.
Rys. 27. Okno dialogowe Wstaw.
30
Usuwanie komórek
1. Zaznaczamy komórkę (komórki), które mają być usunięte z arkusza.
2. Z menu głównego lub podręcznego wybieramy polecenie Edycja Usuń.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Usuń (Rys. 28). Wybieramy odpowiednią
opcję (Przesuń komórki w lewo lub Przesuń komórki do góry) by określić sposób,
w jaki Excel przesunie pozostałe komórki arkusza.
4. Naciskamy przycisk OK.
Rys. 28. Okno dialogowe Usuń.
Kopiowanie komórek
Microsoft Excel udostępnia kilka sposobów kopiowania zawartości komórek: polecenia
Kopiuj i Wklej, wykorzystanie uchwytu wypełniania oraz polecenia Wypełnij.
Sposób kopiowania komórek zależy nie tylko od zastosowanej metody, ale również od
zawartości kopiowanych komórek.
• Podczas kopiowania komórek za pomocą kombinacji poleceń Kopiuj i Wklej, Excel
tworzy dokładną kopię takich komórek, włączając w to sposób formatowania.
•
Jeżeli do kopiowania komórek zawierających wartości wykorzystujesz uchwyt
wypełniania lub polecenie Wypełnij, to Excel może utworzyć albo dokładną kopię
zawartości komórek (włączając w to sposób formatowania) bądź utworzyć serię
danych opartą na zawartości komórek źródłowych (Rys. 29).
•
Jeżeli kopiujesz komórki zawierające formuły, to Excel kopiuje formuły oraz
modyfikuje wszystkie odwołania względne znajdujące się w tych formułach tak, by
odpowiadały nowej lokalizacji.
Rys. 29. Kopiowanie komórki zawierającej słowo Poniedziałek za pomocą uchwytu kopiowania powoduje
utworzenie serii danych odpowiadającej kolejnym nazwom dni tygodnia.
Polecenia Kopiuj i Wklej
W programie Microsoft Excel polecenia Kopiuj i Wklej działają w bardzo podobny sposób
jak w innych programach pracujących pod kontrolą systemu Windows. Aby skorzystać z tych
poleceń powinieneś najpierw zaznaczyć wybraną komórkę(ki), skopiować je do schowka
systemu Windows poleceniem Kopiuj a następnie zaznaczyć komórkę(ki) docelową
i wstawić zawartość schowka poleceniem Wklej.
31
Kopiowanie zawartości komórki za pomocą poleceń Kopiuj i Wklej
1. Zaznaczamy komórkę(ki), którą chcemy skopiować.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Kopiuj - zamiast tego możemy
również nacisnąć kombinację klawiszy CTRL+C albo nacisnąć przycisk Kopiuj
znajdujący się na standardowym pasku narzędzi. Dokoła zaznaczonego
obszaru pojawi się animowane obramowanie Zaznaczamy komórkę(ki), do której
chcemy skopiować zawartość komórki źródłowej. Jeżeli kopiujesz kilka komórek
naraz, możemy zaznaczyć albo pierwszą komórkę obszaru docelowego bądź też
cały obszar docelowy.
3. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wklej - zamiast tego możemy
również nacisnąć kombinację klawiszy CTRL-V, nacisnąć klawisz Enter albo
nacisnąć przycisk Wklej
znajdujący się na
standardowym pasku narzędzi. Komórki
źródłowe zostaną skopiowane do nowej
lokalizacji i obok pojawi się przycisk opcji
wklejania. Jeżeli to konieczne wybieramy
z menu podręcznego opcji wklejania żądane
opcje.
Przenoszenie komórek
Excel udostępnia dwa sposoby przenoszenia zawartości komórek w inne miejsce arkusza: za
pomocą kombinacji poleceń Wytnij i Wklej oraz za pomocą standardowej techniki
„przeciągnij i upuść”.
Przenoszenie komórki za pomocą kombinacji poleceń Wytnij i Wklej
1. Zaznaczamy komórki, które chcemy przenieść w inne miejsce arkusza.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wytnij - zamiast tego można
nacisnąć kombinację klawiszy CTRL+X bądź też nacisnąć przycisk Wytnij
znajdujący się na standardowym pasku narzędzi. Dookoła zaznaczonego obszaru
pojawi się animowane obramowanie.
3. Zaznaczamy komórki docelowe,
zaznaczonych komórek.
do
których
chcemy
przenieść
zawartość
4. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wklej - zamiast tego można również nacisnąć kombinację klawiszy CTRL-V, nacisnąć klawisz Enter albo nacisnąć
przycisk Wklej
znajdujący się na standardowym pasku narzędzi. Zawartość
zaznaczonych wcześniej komórek zostanie przeniesiona w wybrane miejsce.
Przenoszenie komórki przy użyciu metody „przeciągnij i upuść”
1. Zaznaczamy komórki, które chcemy przenieść w inne miejsce arkusza.
2. Ustawiamy wskaźnik myszki na obramowaniu zaznaczonego obszaru. Na górze wskaźnika myszki pojawią się
czarne, skrzyżowane strzałki.
32
3. Wciskamy i trzymamy lewy przycisk myszki a następnie przeciągamy myszkę tak,
aby przenieść zaznaczone komórki w żądane miejsce. Podczas
przeciągania na ekranie pojawi się szare obramowanie o takim
samym kształcie, co zaznaczony wcześniej obszar oraz żółty
prostokącik zawierający informację o bieżącej lokalizacji
przeciąganego obszaru
4. Zwalniamy przycisk myszki - zaznaczone komórki zostaną
przeniesione w nowe miejsce arkusza
2. Przenoszenie i kopiowanie formuł oraz funkcji
Kopiowanie formuł
Komórki zawierające formuły mogą być kopiowane dokładnie w ten sam sposób, jak to ma
miejsce w przypadku innych komórek arkusza: możemy skorzystać z kombinacji poleceń
Kopiuj i Wklej, posłużyć się uchwytem wypełniania bądź też poleceniem Wypełnij.
Wszystkie trzy metody zostały już omówione w poprzednich podrozdziałach.
Excel podczas kopiowania nie tworzy dokładnej kopii danej formuły - w rzeczywistości
sposób kopiowania jest uzależniony od rodzaju odwołań do innych komórek użytych w danej
formule. Jeżeli formuła korzysta z odwołań względnych, to podczas kopiowania Excel
modyfikuje je tak, aby odpowiadały lokalizacji docelowej. Przykład takiego kopiowania
formuł przedstawiono na rysunkach 30 i 31.
Rys. 30.
Na rysunku przedstawiono tworzenie formuły
obliczającej procentowy narzut dla poszczególnych produktów. Wyobraźmy sobie teraz
sytuację, w której firma posiada w asortymencie 763 pozycje towarów - raczej nie byli byśmy
zadowoleni z konieczności ręcznego przepisywania tej formuły jeszcze 762 razy.
Kopiowanie formuł może zaoszczędzić naprawdę
sporą ilość czasu. Jeżeli pierwsza formuła zostanie prawidłowo zapisana, to również po
skopiowaniu da poprawne wyniki w innych komórkach.
Rys. 31.
Rysunek przedstawia sytuację, w której formuła
z komórki C11 została skopiowana do komórki o adresie F7. Niestety, skopiowana formuła
nie będzie działała zgodnie z intencją użytkownika, gdyż w tych dwóch przypadkach
sumowaniu podlegają zupełnie inne zakresy komórek - formułę dla komórki F7 musimy
Rys. 32.
33
napisać ręcznie, a później możemy ją wykorzystać dodatkowo w komórkach od F8 do F10.
Więcej informacji na temat sumowania znajduje się w rozdziale 4.
3. Wypełnianie obszaru seriami danych
Uchwyt wypełniania
Uchwyt wypełniania jest to mały, czarny (lub czasem kolorowy) kwadracik
zlokalizowany w prawym, dolnym narożniku wskaźnika aktywnej komórki
lub zaznaczonego obszaru. Korzystając z uchwytu wypełniania możemy
skopiować zawartość wybranych komórek do komórek sąsiednich.
Korzystanie z uchwytu wypełniania
1. Zaznaczamy komórkę(ki), której zawartość chcemy skopiować.
2. Ustaw wskaźnik myszki na uchwycie wypełniania.
Wskaźnik myszki zmieni kształt na mały, czarny znak +
3. Naciskamy i trzymamy lewy przycisk myszki a następnie
przeciągamy myszkę do sąsiednich komórek. Dokoła zaznaczonego obszaru pojawi
się szare obramowanie.
4.
Po zaznaczeniu żądanego obszaru zwalniamy przycisk myszki - komórki docelowe
zostaną wypełnione skopiowaną zawartością i obok pojawi się przycisk opcji
wypełniania
5. Jeżeli to konieczne, wybieramy z
menu podręcznego opcji wypełniania żądane opcje .
Polecenie Wypełnij
Polecenie Wypełnij działa dosyć podobnie do uchwytu wypełniania - pozwala na kopiowanie
informacji do komórek sąsiednich. Aby z niego skorzystać powinniśmy zaznaczyć od razu
obszary źródłowy i docelowy a następnie wybrać z menu głównego polecenie Edycja Wypełnij. Podmenu polecenia Wypełnij udostępnia dodatkowe opcje kopiowania informacji
do komórek sąsiednich:
• Opcja W dół - powoduje skopiowanie górnych komórek zaznaczonego obszaru do
komórek leżących poniżej.
•
Opcja W prawo - powoduje skopiowanie komórek leżących po lewej stronie
zaznaczonego obszaru do komórek leżących po jego prawej stronie.
•
Opcja W górę - powoduje skopiowanie dolnych komórek zaznaczonego obszaru do
komórek leżących powyżej.
•
Opcja W lewo - powoduje skopiowanie komórek leżących po prawej stronie
zaznaczonego obszaru do komórek leżących po jego lewej stronie.
Korzystanie z polecenia Wypełnij
1. Zaznaczamy komórki, które chcemy skopiować oraz sąsiednie komórki docelowe.
34
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wypełnij a następnie
odpowiednią opcję z podmenu polecenia Wypełnij (W dół, W prawo, W górę lub
W lewo) - komórki docelowe zostaną wypełnione zgodnie z wybraną opcją lub, jeżeli
chcemy wypełniać w dół możemy od razu nacisnąć kombinację klawiszy CTRL-D
lub, jeżeli chcemy wypełniać w prawo możemy od razu naciskamy kombinację
klawiszy CTRL-R.
Rys. 33. Podmenu Wypełnij polecenia Edycja.
Serie danych i opcja Autowypełnianie
Seria danych jest to szereg komórek, których kolejne zawartości tworzą logicznie
uporządkowaną całość. Excel udostępnia opcję Autowypełnianie, która umożliwia
automatyczne generowanie serii liczb, nazw miesięcy, nazw dni tygodnia, dat itp.
Tworzenie serii danych za pomocą uchwytu wypełniania
1. Wpisujemy w danej komórce pierwszy element serii, a następnie naciskamy klawisz
Enter bądź przycisk Wpis znajdujący się na pasku formuł.
2. Ustawiamy wskaźnik myszki na uchwycie wypełniania, wciskamy lewy przycisk
myszki, trzymamy go i przeciągamy w żądanym kierunku. Zakres komórek, w którym
zostanie wygenerowana seria danych zostanie otoczony szarym obramowaniem,
a obok w małym, żółtym prostokącie
pojawi się ostatnia wartość generowanej serii danych.
3. Zwalniamy przycisk myszki - w zaznaczonym obszarze zostanie wygenerowana
odpowiednia seria danych.
Tworzenie serii danych za pomocą polecenia Serie danych
1. Wpisujemy w danej komórce pierwszy element serii.
2. Zaznaczamy zakres komórek, w którym powinna zostać wygenerowana seria danych,
włączając w to komórkę zawierającą pierwszy element serii.
3. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wypełnij Serie danych.
4. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Serie odszukaj i zaznaczamy w nim opcję
Autowypełnianie.
35
5. Naciskamy przycisk OK, co spowoduje zamknięcie okna dialogowego oraz
wygenerowanie w zaznaczonym zakresie komórek żądanej serii danych.
Rys. 34. W oknie dialogowym Serie odszukaj i zaznacz opcję Autowypełnianie.
4. Przycisk Autosuma i proste funkcje
Funkcje
Funkcja jest to predefiniowana formuła, która realizuje ściśle określony rodzaj obliczeń.
Korzystanie z funkcji zdecydowanie przyspiesza tworzenie nawet bardzo skomplikowanych
formuł.
Na przykład, jeżeli chcemy podsumować kolumnę liczb przedstawioną na rysunku 35 za
pomocą operatora dodawania (+) można utworzyć np. taką formułę:
=C4+C5+C6+C7+C8+C9+C10+C11
Powyższa formuła nie jest skomplikowana, ale zamiast czasochłonnego wpisywania
kolejnych adresów sumowanych komórek możemy posłużyć się prostą funkcją SUMA:
=SUMA(C4:C11)
Funkcja SUMA jest tylko jedną z ponad 200 funkcji dostępnych w programie Excel.
Rys. 35. Zastosowanie funkcji SUMA.
Anatomia funkcji, części składowe funkcji
Każda funkcja składa się z 2 głównych części: nazwy i argumentów. Czcionką wytłuszczoną
wyróżniono elementy, które funkcja musi posiadać.
1. Nazwa funkcji - określa rolę, jaką spełnia dana funkcja.
2. Argumenty funkcji - określają wartości bądź odwołania do komórek, które mają być
wykorzystywane w obliczeniach. Argumenty funkcji podawane są w nawiasach
okrągłych a kolejne argumenty są od siebie oddzielane średnikami.
np. SUMA(liczba1; liczba2;…)
36
Argumenty funkcji
Argumentami funkcji mogą być następujące elementy:
•
Liczby - podobnie jak w przypadku formuł, rezultat działania funkcji, której
argumentami są podane bezpośrednio liczby nie ulegnie zmianie tak długo, jak
długo wartości liczbowe będące jej argumentami pozostaną niezmienione.
•
Łańcuchy tekstowe
•
Odwołania do komórek - jest to najczęściej używany typ argumentów funkcji.
Korzystanie z odwołań powoduje, że jeżeli zawartość danej komórki ulegnie
zmianie to rezultat działania funkcji, która się do takiej komórki odwołuje zostanie
automatycznie uaktualniony.
•
Formuły - zastosowanie formuł jako argumentów funkcji pozwala na tworzenie
bardzo złożonych formuł, wykonujących całe serie obliczeń.
•
Funkcje - jeżeli argumentem funkcji jest inna funkcja, to mówimy wtedy o tzw.
zagnieżdżeniu funkcji.
•
Wartości błędów- użycie wartości błędów jako argumentów odpowiednich
funkcji często umożliwia zlokalizowanie błędu bądź informacji, których brakuje
na arkuszu danych.
•
Wartości logiczne - niektóre funkcje wymagają podania jako argumentów
wartości logicznych PRAWDA bądź FAŁSZ.
Wprowadzanie funkcji
Excel pozwala na wprowadzanie funkcji na kilka sposobów:
•
wpisywanie z klawiatury
•
wpisywanie z klawiatury i wprowadzanie przy użyciu myszki
•
wykorzystanie okna dialogowego Wstawianie funkcji.
Wpisywanie funkcji z klawiatury
1. Wprowadzanie formuły rozpoczynamy od wpisania znaku równości =.
2. Wpisujemy nazwę funkcji.
3. Wpisujemy nawias otwierający listę argumentów.
4. Wpisujemy pierwszy argument funkcji.
5. Jeżeli funkcja będzie posiadała więcej argumentów, to powinniśmy je od siebie
oddzielać znakami średnika.
6. Wpisujemy nawias zamykający listę argumentów.
7. Naciskamy klawisz Enter lub naciskamy przycisk Wpis znajdujący się na pasku
formuły. W danej komórce zostanie wyświetlony wynik działania funkcji.
Tworzenie funkcji przy pomocy klawiatury i myszki
1. Wprowadzanie formuły rozpocznij od wpisania znaku równości =.
37
2. Wpisujemy nazwę funkcji.
3. Wpisujemy nawias otwierający listę argumentów.
4. Wpisujemy pierwszy argument funkcji lub klikamy na komórce, do której odwołanie
będzie pierwszym argumentem funkcji.
5. Jeżeli funkcja będzie posiadała więcej argumentów, wpisujemy znak średnika, a
następnie wpisujemy kolejny argument lub klikamy na komórce, do której odwołanie
będzie kolejnym argumentem funkcji. Krok ten powtarzamy dopóty, dopóki nie
zostaną wprowadzone wszystkie niezbędne argumenty funkcji.
6. Wpisujemy nawias zamykający listę argumentów.
7. Naciskamy klawisz Enter lub naciskamy przycisk Wpis znajdujący się na pasku
formuły. W danej komórce zostanie wyświetlony wynik działania funkcji.
Wykorzystywanie okna dialogowego Wstawianie funkcji
1. Z menu głównego wybieramy polecenie Wstaw Funkcja lub naciskamy przycisk
Wstaw funkcję
znajdujący się na pasku formuły. Na ekranie pojawi się okno
dialogowe Wstawianie funkcji (Rys. 36).
2. Z listy rozwijanej wybieramy kategorię, do jakiej należy dana
funkcja.
3. Odszukujemy i wybieramy z listy żądaną funkcję - w razie
potrzeby skorzystaj z pasków przewijania.
4. Naciskamy przycisk OK. Na ekranie pojawi się okno
dialogowe Argumenty funkcji (Rys. 37). Znajdziesz dodatkowe informacje
o wybranej funkcji oraz pola, w których możemy podać argumenty funkcji.
5. W poszczególnych polach wpisz wartości poszczególnych argumentów funkcji.
6. Po zakończeniu wprowadzania argumentów naciskamy przycisk OK.
Okno dialogowe Argumenty funkcji zniknie z ekranu, a w komórce zawierającej funkcję
pojawi się wynik jej działania.
Rys. 36. Okno dialogowe Wstawianie funkcji.
38
Rys. 37. Okno dialogowe Argumenty funkcji.
Funkcje matematyczne i trygonometryczne
Funkcje matematyczne i trygonometryczne dostępne w programie Microsoft Excel wykonują
standardowe obliczenia matematyczne i trygonometryczne. Poniżej omówimy najczęściej
używane funkcje.
Funkcja SUMA
Funkcja SUMA pozwala na sumowanie liczb. Składnia funkcji jest następująca:
SUMA(liczba1; liczba2;…)
Pomimo, że funkcja SUMA może mieć do 30 argumentów (oddzielonych od siebie
średnikami), to wymaga posiadania, co najmniej jednego.
Korzystanie z przycisku Autosumowania
1. Ustawiamy wskaźnik aktywnej komórki w komórce poniżej kolumny lub po prawej
stronie wiersza liczb, które chcemy zsumować.
znajdujący się na standardowym pasku
2. Naciskamy przycisk Autosumowanie
narzędzi. Excel sprawdzi arkusz i podpowiada, które komórki chcemy zsumować.
W aktywnej komórce pojawi się odpowiednio zapisana formuła a „odgadnięty” obszar
zostanie otoczony animowanym obramowaniem (Rys. 38).
3. Jeżeli zakres „odgadniętych” komórek nie jest prawidłowy, to powinniśmy albo
wpisać nową formułę albo skorygować sugerowany przez Excela zakres. Ponieważ
odwołanie do zakresu komórek w formule jest już podświetlone, to zostanie od razu
zastąpione wpisywanym tekstem.
4. Jeżeli formuła jest poprawna, naciskamy klawisz Enter albo naciskamy przycisk
Wpis
znajdujący się na pasku formuły lub też naciskamy powtórnie przycisk
Autosumowanie
. Rezultat działania formuły pojawi się w wybranej komórce.
Rys. 38. Po naciśnięciu przycisku Autosumowanie, Excel podpowiada, jaki zakres komórek chcemy zsumować.
39
Korzystanie z przycisku Autosumowania dla wielu komórek
1. Zaznaczamy zakres komórek sąsiadujący z kolumnami lub wierszami, które chcemy
podsumować.
2. Naciskamy przycisk Autosumowanie
w zaznaczonych komórkach.
. Excel zapisze odpowiednie formuły
lub
1. Zaznaczamy zakres komórek, które chcemy podsumować.
2. Naciskamy przycisk Autosumowanie
. Excel zapisze odpowiednie formuły
w komórkach leżących bezpośrednio pod zaznaczonym obszarem.
lub
1. Zaznaczamy obszar komórek, który chcemy zsumować łącznie z jednym pustym
wierszem pod tym obszarem oraz jedną pustą kolumną po prawej stronie tego obszaru.
2. Naciskamy przycisk Autosumowanie
. Excel zapisuje odpowiednie formuły
w dolnym wierszu oraz prawej kolumnie zaznaczonego obszaru.
5. Operacje na danych w formatach daty i czasu
Funkcje daty i czasu
Excel udostępnia szereg funkcji operujących na danych w formacie daty i czasu. Poniżej
omówimy kilka najczęściej używanych funkcji.
Funkcja DATA
Funkcja DATA oblicza liczbę reprezentującą określoną datę. Składnia funkcji jest
następująca:
DATA(rok;miesiąc;dzień)
Funkcja wymaga podania wszystkich trzech argumentów, reprezentujących kolejno rok,
miesiąc i dzień wybranej daty.
Przykłady interpretacji dat i godzin w programie Excel:
Wprowadzamy
Interpretacja w formacie
ogólnym
2002-10-14
37543
1957-06-29
21000
14:45
0,614583333
10:02:56
0,418703704
1900-01-01
1
00:00:00
(północ)
0
Funkcja DATA
Funkcja DATA pozwala obliczyć ilość dni pomiędzy dwiema datami
40
Wprowadzamy dwie daty w dwóch osobnych komórkach arkusza, a następnie wykorzystując
operator odejmowania (-) w kolejnej komórce zapisujemy formułę odejmującą datę
wcześniejszą od daty późniejszej Składnia funkcji jest następująca: DATA()
lub w wybranej komórce arkusza wpisujemy formułę, wykorzystującą funkcję DATA
=DATA(01;10;15)-DATA(01;5;8)
Funkcje TERAZ i DZIŚ
Funkcje TERAZ i DZIŚ obliczają liczbę kolejną bieżącej daty
i godziny (funkcja TERAZ) lub liczbę kolejną bieżącej daty (funkcja
DZIŚ). Wyniki działania są automatycznie formatowane i automatycznie aktualizowane za każdym razem, kiedy arkusz jest przeliczany lub otwierany.
Składnia funkcji jest następująca:
TERAZ()
DZIŚ()
Mimo, że zarówno pierwsza jak i druga funkcja nie posiadają żadnych argumentów, to jednak
umieszczenie pustych nawiasów jest wymagane.
Funkcje DZIEŃ, DZIEŃ.TYG, MIESIĄC i ROK
Funkcje DZIEŃ, DZIEŃ.TYG, MIESIĄC i ROK obliczają odpowiednio dzień miesiąca,
numer dnia tygodnia, numer miesiąca lub rok dla podanego argumentu. Składnia funkcji jest
następująca:
DZIEŃ(liczba_kolejna)
DZIEŃ.TYG(liczba_kolejna)
MIESIĄC(liczba_kolejna)
ROK(liczba_kolejna)
Argument liczba_kolejna może być odwołaniem do komórki, liczbą lub datą zapisaną
w postaci tekstowej, jak np. 1981-09-26 czy 17 luty 2002.
IV. TWORZENIE I FORMATOWANIE PROSTYCH WYKRESÓW
Wykres jest graficzną reprezentacją danych. Wykres może być narysowany bezpośrednio na
arkuszu danych bądź może zostać umieszczony na osobnym arkuszu wykresów. Microsoft
Excel pozwala na tworzenie całego szeregu różnorodnych typów wykresów.
Kreator wykresów
Kreator wykresów przeprowadza użytkownika krok po kroku przez cały proces tworzenia
wykresu. Każdy kolejny etap jest reprezentowany przez osobne okna dialogowe, które
pozwalają na obserwowanie wyglądu wykresu na każdym etapie jego tworzenia.
W dowolnym momencie pracy z kreatorem możemy powrócić do wcześniejszych okien
i zmodyfikować żądane elementy. Po zakończeniu pracy z kreatorem i umieszczeniu wykresu
na arkuszu zawsze istnieje możliwość ponownej edycji i formatowania wykresu.
41
Korzystanie z kreatora wykresów
1. Zaznaczamy serie danych, które chcemy umieścić na wykresie.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wstaw Wykres lub naciskamy przycisk
Kreator wykresów znajdujący się na standardowym pasku narzędzi.
3. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Kreator wykresów (Rys. 39) – Krok 1 z 4 –
Typ wykresu. Z listy Typ wykresu wybieramy żądany rodzaj wykresu a następnie
wybieramy podtyp wykresu i naciskamy przycisk Dalej.
4. Na ekranie pojawi się kolejne okno dialogowe Kreator wykresów – krok 2 z 4 –
Źródło danych (Rys. 40). Upewnij się, że zakres komórek widoczny w polu Zakres
danych odpowiada zakresowi, który powinien zostać przedstawiony na wykresie.
Jeżeli analiza zakresu sprawia trudność, to możemy nacisnąć przycisk minimalizacji
okna kreatora wykresu , dzięki czemu można obejrzeć arkusz danych łącznie
z zaznaczonym zakresem komórek (Rys. 41). Jeżeli okaże się, że zakres nie jest
prawidłowy, to możemy teraz go poprawić. Aby powrócić do okna dialogowego
kreatora wykresu, powinniśmy nacisnąć przycisk rozwijania okna kreatora wykresu .
Jeżeli chcemy zmienić układ prezentowanych na wykresie danych wybieramy jedną
z opcji Serie w, a następnie naciskamy przycisk Dalej.
Rys. 39. Pierwsze okno kreatora wykresów pozwala na wybranie rodzaju tworzonego wykresu.
42
Rys. 40. Kolejne okno kreatora wykresów daje możliwość sprawdzenia zakresu danych prezentowanych na
wykresie i modyfikacji tego zakresu.
Rys. 41. Po zminimalizowaniu okna kreatora wykresów można sprawdzić zaznaczony zakres danych
bezpośrednio na arkuszu danych.
5. Na ekranie pojawi się kolejne okno dialogowe: Kreator wykresów – Krok 3 z 4 –
Opcje wykresu (Rys. 42). Za pomocą zakładek umiejscowionych na górze tego okna
możemy ustawiać modyfikować szereg opcji formatowania wykresu:
•
Zakładka Tytuły - pozwala na nadanie nazw poszczególnym osiom wykresu oraz
zdefiniowanie tytułu całego wykresu.
•
Zakładka Osie - pozwala na zdefiniowanie osi, które pojawią się na wykresie.
•
Zakładka Linie siatki - pozwala na zdefiniowanie podziałek poszczególnych osi
wykresu.
•
Zakładka Legenda - pozwala na określenie lokalizacji legendy wykresu oraz
zdefiniowanie, czy legenda będzie wyświetlana.
•
Zakładka Etykiety danych - pozwala na zdefiniowanie opcji etykiet danych
wykresu.
•
Zakładka Tabela danych - umożliwia dołączenie tabeli danych do wykresu.
Powyższe opcje mogą być ustawiane wedle upodobań użytkownika - efekt zmian
opcji będzie automatycznie wyświetlany w oknie podglądu kreatora wykresów. Po
zakończeniu ustawiania opcji wykresu naciskamy przycisk Dalej.
43
Rys. 42. Zakładka Tytuły.
6. Na ekranie pojawi się kolejne okno dialogowe: Kreator wykresów – krok 4 z 4 –
Położenie wykresu (Rys. 43), pozwalające na określenie docelowej lokalizacji
wykresu:
•
Opcja Jako nowy arkusz - powoduje umieszczenie wykresu na osobnym arkuszu.
W polu tekstowym znajdującym się obok możemy podać nazwę tworzonego
arkusza wykresu.
•
Opcja Jako obiekt w - powoduje osadzenie wykresu na istniejącym arkuszu
danych. Arkusz docelowy możemy wybrać z listy rozwijanej znajdującej się obok.
Rys. 43. Ostatnie okno kreatora wykresów.
7. Naciskamy przycisk Zakończ.
Wykres zostanie utworzony i umieszczony w wybranej lokalizacji.
Ponowne korzystanie z kreatora wykresów
1. Przechodzimy na arkusz wykresu bądź klikamy na wykresie osadzonym na arkuszu
danych.
2. Naciskamy przycisk Kreator wykresów
narzędzi.
znajdujący się na standardowym pasku
3. Wprowadzamy żądane zmiany postępując zgodnie z opisanymi wcześniej
instrukcjami.
44
Powiązania arkusza danych z wykresem
Po utworzeniu wykresu w oparciu o dane arkusza następuje automatyczne połączenie tych
elementów. Excel dokładnie „wie”, które komórki arkusza zostały przedstawione na wykresie
i dzięki temu, jeżeli zawartość danej komórki zostanie zmodyfikowana, to powiązany z nią
element wykresu również zostanie automatycznie zmieniony.
Serie i punkty danych
Seria danych jest to inaczej mówiąc grupa danych połączonych ze sobą na wykresie. Serie
danych zazwyczaj odpowiadają wartościom kolejnych komórek danej kolumny lub wiersza.
Na wykresie każda seria danych prezentowana jest za pomocą innego koloru lub desenia.
Poszczególne komórki serii danych są nazywane punktami danych. Punkty danych są
indywidualnie zaznaczane na wykresie. Serie danych mogą być modyfikowane za pomocą
jednej z czterech poniższych metod:
1. Modyfikowanie serii danych za pomocą uchwytów wypełnienia
1. Klikamy na wybranym wykresie. Dookoła poszczególnych
przedstawionych na wykresie pojawi się kolorowe obramowanie.
serii
danych
2. Ustawiamy wskaźnik myszki na uchwycie serii danych, którą chcemy zmodyfikować.
Wskaźnik myszki zmienia kształt na strzałkę z dwoma grotami.
3. Naciskamy lewy przycisk myszki i przeciągamy tak, aby zaznaczyć wybrany zakres
serii.
4. Po zwolnieniu przycisku myszki zakres serii zostanie zmodyfikowany i jednocześnie
zmieni się powiązany z nią wykres.
2. Modyfikowanie serii danych za pomocą okna dialogowego Kreator wykresów – krok
2 z 4 – Źródło danych: Serie
1.
Otwieramy arkusz wykresu lub klikamy na wykresie osadzonym w arkuszu.
3.
Przechodzimy na zakładkę Zakres danych (Rys. 44):
•
Aby zmienić zakres danych przedstawionych na wykresie zaznaczamy nowy zakres
danych - spowoduje to automatyczne wpisanie zaznaczonego zakresu w polu Zakres
danych.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wykres Dane źródłowe- na ekranie
pojawi się okno dialogowe Kreator wykresów – krok 2 z 4 – Źródło danych.
45
Rys. 44. Zakładka Zakres danych okna dialogowego Dane źródłowe.
•
Aby zmienić układ danych (kolumny/wiersze) wybieramy odpowiednią opcję w
grupie Serie w lub
Przechodzimy na zakładkę Serie (Rys. 45):
Rys. 45. Zakładka Serie okna dialogowego Dane źródłowe.
•
Aby dodać serię danych naciskamy przycisk Dodaj, a następnie w polach Nazwa
i Wartości wprowadzamy informacje o wybranym zakresie danych.
•
Aby zmodyfikować wybraną serię danych zaznaczamy nazwę serii, a następnie modyfikujemy w polach Nazwa i Wartości informacje o wybranym zakresie danych.
•
Aby usunąć wybraną serię danych zaznaczamy nazwę serii, a następnie naciskamy
przycisk Usuń.
4. W oknie podglądu możemy na bieżąco obserwować efekty wprowadzanych zmian. Po
zakończeniu modyfikacji zakresu naciskamy przycisk OK.
46
4. Dodanie serii danych za pomocą poleceń Kopiuj i Wklej
1. Zaznaczamy na arkuszu serię danych, którą chcemy dołączyć do wykresu.
2. Zaznaczamy nagłówki kolumny lub wiersza, które mają pełnić rolę etykiet.
3. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Kopiuj, naciskamy kombinację
klawiszy CTRL-C lub naciskamy przycisk Kopiuj
znajdujący się na
standardowym pasku narzędzi. Dookoła zaznaczonych komórek pojawi się
animowane obramowanie.
4. Uaktywniamy wykres, do którego chcemy dołączyć nową serię danych.
5. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wklej lub naciskamy kombinację
klawiszy CTRL-V lub naciskamy przycisk Wklej znajdujący się na standardowym
pasku narzędzi. Nowa seria danych zostanie dodana do arkusza.
4. Dodawanie serii danych za pomocą metody „przeciągnij i upuść”
1. Zaznaczamy na arkuszu serię danych, którą chcemy dołączyć do wykresu.
2.
Zaznaczamy nagłówków kolumny lub wiersza, które mają pełnić rolę etykiet.
3. Ustawiamy wskaźnik myszki na obramowaniu zaznaczonego obszaru. Obok wskaźnika myszki pojawi się czterogrotowa strzałka.
4. Wciskamy i trzymamy lewy przycisk myszki a następnie przeciągamy zaznaczony
zakres na obszar wykresu - obok wskaźnika myszki pojawi się mały znaczek plus
a obramowanie wykresu ulegnie zmianie (Rys. 46).
5. Zwalniamy przycisk myszki. Wykres zostanie automatycznie zmodyfikowany
(Rys. 47).
Rys. 46. Przeciągnij zaznaczony zakres na obszar wykresu.
47
Rys. 47. Po zwolnieniu przycisku myszki nowa seria danych zostanie umieszczona na wykresie.
Usuwanie serii danych
1. Zaznaczamy na wykresie serię danych, którą chcemy usunąć. Na poszczególnych
punktach wybranej serii danych pojawią się uchwyty zaznaczenia.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Edycja Wyczyść Serie danych lub
naciskamy klawisz Delete.
Zaznaczona seria danych zostanie usunięta z wykresu. Jeżeli wykres posiada legendę, to
jej zawartość zostanie automatycznie zaktualizowana.
Elementy wykresu
Każdy wykres składa się z wielu elementów, z których każdy może być niezależnie
zaznaczany, modyfikowany i formatowany zgodnie z potrzebami użytkownika.
Identyfikowanie elementu wykresu
Ustawiamy wskaźnik myszki na elemencie, który chcemy zidentyfikować. Excel wyświetla
nazwę elementu (w niektórych przypadkach również wartości) w małym, żółtym prostokącie
etykietki ekranowej.
Zaznaczanie wybranego elementu wykresu
Klikamy na element wykresu, który chcemy zaznaczyć. Dookoła zaznaczonego elementu
pojawią się uchwyty zaznaczenia lub obramowanie (a czasami obydwa) - (Rys. 48).
48
Rys. 48. Excel wyświetla nazwę elementu (a w niektórych przypadkach również wartości) w małym, żółtym
prostokącie etykietki ekranowej.
Typy wykresów
Microsoft Excel oferuje cały szereg różnego rodzaju typów wykresów. Wyboru rodzaju
wykresu możemy dokonać podczas pracy z kreatorem wykresów, aczkolwiek później
w dowolnym momencie możemy go zmienić. Istnieje również możliwość dodania
sformatowanego wykresu do galerii wykresów tak, by można z niego skorzystać
w przyszłości.
Zmiana typu wykresu
1. Otwieramy arkusz wykresu bądź zaznaczamy wykres osadzony na arkuszu danych.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wykres Typ wykresu. Na ekranie pojawi
się okno dialogowe Typ wykresu.
3. Przechodzimy na zakładkę Standardowe typy (Rys. 49):
•
By wybrać standardowy typ wykresu korzystamy z opcji Typ wykresu a następnie
Podtyp wykresu.
•
By zaaplikować wybrany typ wykresu do zaznaczonej serii danych zaznaczamy
opcję Zastosuj do zaznaczenia.
•
By usunąć formatowanie wykresu zaznaczamy opcję Formatowanie domyślne.
•
lub przechodzimy na zakładkę Typy niestandardowe:
By wybrać wbudowany typ wykresu zaznaczamy opcję Wbudowany a następnie
zaznaczamy wybrany Typ wykresu.
•
By wybrać wykres zdefiniowany przez użytkownika zaznaczamy opcję
Użytkownika a następnie zaznaczamy wybrany Typ wykresu.
4. Naciskamy przycisk OK.
49
Rys. 49. Zakładka Standardowe typy okna dialogowego Typ wykresu.
Opcje wykresów
Opcje wykresów pozwalają na dodawanie i formatowanie takich elementów wykresu jak
tytuły, osie, linie siatki, legenda etykiety danych czy tabele danych. Wspomniane opcje
dostępne są w oknie dialogowym Opcje wykresu.
Korzystanie z okna dialogowego Opcje wykresu
1. Otwieramy arkusz wykresu bądź zaznaczamy wykres osadzony na arkuszu danych.
2. Z menu głównego wybieramy polecenie Wykres Opcje wykresu. Na ekranie
pojawi się okno dialogowe Opcje wykresu (Rys. 50).
3. Przechodzimy na odpowiednią zakładkę okna dialogowego.
4. Ustawiamy żądane opcje.
5. Powtarzamy kroki 3 i 4 dla każdego zestawu opcji, który chcemy zmodyfikować.
6. Po zakończeniu naciskamy przycisk OK.
Rys. 50. Zakładka Tytuły okna dialogowego Opcje wykresu.
50
Tytuły
Tytuł wykresu jest to tekstowa etykieta wykresu, która pojawia się w określonym miejscu
wykresu.
Definiowanie tytułu wykresu
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Tytuły (Rys. 50).
2. Wprowadzamy odpowiednie tytuły w poszczególnych polach tekstowych:
•
Tytuł wykresu - pozwala na wpisanie tytułu całego wykresu, który pojawia się na
górze okna wykresu.
•
Oś kategorii (X) - pozwala na wpisanie tytułu kategorii osi X. Opcja ta jest dostępna
dla większości wykresów dwu- i trójwymiarowych. Opis pojawia się wzdłuż osi.
•
Oś serii (Y) - pozwala na wpisanie tytułu osi serii. Opcja ta jest dostępna dla
większości wykresów dwu- i trójwymiarowych. Opis pojawia się po lewej stronie
wykresów dwuwymiarowych lub na dole (z tyłu) wykresów trójwymiarowych.
•
Oś wartości (Z) - pozwala na wpisanie tytułu osi wartości. Opcja jest dostępna tylko
dla wykresów trójwymiarowych. Opis pojawia się na dole po lewej stronie wykresu.
Usuwanie tytułu wykresu
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Tytuły.
2. Usuwamy zawartość pól tekstowych odpowiadających tytułom, które chcemy usunąć.
Osie
Osie są liniami otaczającymi wykresy dwu- i trójwymiarowe, przedstawiającymi wartości
danych wykresu. Wykresy dwuwymiarowe posiadają dwie osie: X i Y; wykresy
trójwymiarowe posiadają trzy osie: X, Y i Z; natomiast wykresy kołowe i pierścieniowe nie
posiadają osi w ogóle.
Ustawianie opcji osi wykresu
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Osie (Rys. 51).
2. Zaznaczamy odpowiednie opcje dla osi, które powinny być wyświetlane:
•
Oś kategorii (X) - oś biegnąca na dole wykresu.
•
Oś serii (Y) - oś biegnąca po lewej stronie wykresów dwuwymiarowych lub na
dole (z tyłu) wykresów trójwymiarowych.
•
Oś wartości (Z) - oś jest dostępna tylko dla wykresów trójwymiarowych;
biegnie na dole po lewej stronie wykresu.
3. Jeżeli włączymy opcję Oś kategorii (X) (punkt 2) to możemy wybrać dla niej jedną
z dodatkowych opcji:
51
•
Automatyczna - Excel analizuje odpowiedni zakres danych i automatycznie
decyduje, czy oś powinna być wyskalowana jako skala czasu lub jako kategorie
danych.
•
Kategoria - oś zostaje wyskalowana jako kategorie danych.
•
Skala czasu - oś zostaje wyskalowana jako skala czasu.
Rys. 51. Zakładka Osie okna dialogowego Opcje wykresu.
Linie siatki
Linie siatki są liniami wyznaczającymi główne i pomocnicze punkty osi wykresu. Głównym
zadaniem linii siatki jest ułatwienie odczytywania wartości poszczególnych punktów danych.
Wykresy kołowe oraz pierścieniowe nie posiadają linii siatki.
Ustawianie parametrów linii siatki
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Linie siatki
(Rys. 52).
2. Włączamy odpowiednie opcje siatki dla poszczególnych osi wykresu:
•
Główne linie siatki - odpowiadają podstawowym odstępom jednostek
wyskalowania osi.
•
Pomocnicze linie siatki - odpowiadają pomocniczym odstępom jednostek
wyskalowania osi.
3. Aby nadać trójwymiarowemu wykresowi wygląd wykresu dwuwymiarowego
włączamy opcję Ściany 2-W - linie siatki. Opcja ta jest dostępna tylko dla niektórych
typów wykresów.
52
Rys. 52. Zakładka Linie siatki okna dialogowego Opcje wykresu.
Legenda
Legenda wykresu to prostokątne pole, w którym znajdują się kolorowe etykiety
identyfikujące poszczególne serie danych. Istnieje możliwość definiowania położenia legendy
wykresu jak również całkowitego jej usuwania.
Rys. 53. Zakładka Legenda okna dialogowego Opcje wykresu.
Dodawanie legendy do wykresu
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Legenda (Rys. 53).
2. Włączamy opcję Pokazuj legendę.
3. Wybieramy jedną z dostępnych opcji lokalizacji legendy wykresu:
Wybrane
położenie legendy
Wynik działania wybranej opcji lokalizacji legendy
Na dole
na środku, pod wykresem
W rogu
w prawym, górnym narożniku wykresu
Na górze
na środku wiersza, nad wykresem
Z prawej
na środku kolumny, po prawej stronie wykresu
Z lewej
na środku kolumny, po lewej stronie wykresu
53
Usuwanie legendy z wykresu
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Legenda.
2. Wyłączamy opcję Pokazuj legendę.
Etykiety danych
Etykiety danych dostarczają dodatkowych informacji na temat poszczególnych punktów
wykresu.
Dodawanie etykiet danych
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Etykiety danych
(Rys. 54).
2. Zaznaczamy dowolną dozwoloną kombinację opcji etykiet:
Nazwa serii
Wyświetla nazwy poszczególnych serii danych
Nazwa kategorii
Wyświetla nazwy poszczególnych kategorii danych
Wartość
Wyświetla wartości poszczególnych punktów danych
Wartość procentowa
Wyświetla procentowy udział poszczególnych punktów
w całej serii danych. Opcja ta jest dostępna tylko dla
wykresów kołowych i pierścieniowych
Rozmiar bąbelka
Wyświetla rozmiary poszczególnych bąbelków na wykresie
bąbelkowym
3. Aby określić typ separatora etykiet wybieramy odpowiednią opcję z listy rozwijanej
Separator.
4. Aby obok etykiet były wyświetlane kolorowe klucze legendy zaznaczamy opcję
Klucz legendy.
5. Aby dla wykresów kołowych i pierścieniowych wyświetlić linię łączącą punkty
danych z etykietami zaznaczamy opcję Pokazuj linie wiodące.
Usuwanie etykiet danych
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Etykiety danych.
2. Wyłączamy wszystkie opcje grupy Etykieta zawiera.
54
Rys. 54. Zakładka Etykiety danych okna dialogowego Opcje wykresu.
Tabela danych
Tabela danych jest to umieszczona na wykresie tabelaryczna prezentacja danych liczbowych
poszczególnych serii.
Dodawanie tabeli danych
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Tabela danych
(Rys. 55).
2. Zaznaczamy opcję Pokaż tabelę danych.
3. Aby w tabeli danych były wyświetlane kolorowe klucze legendy zaznaczamy opcję
Pokaż klawisze legendy.
Usuwanie tabeli danych
1. W oknie dialogowym Opcje wykresu przechodzimy na zakładkę Tabela danych.
2. Wyłączamy opcję Pokaż tabelę danych.
Rys. 55. Zakładka Tabele danych okna dialogowego Opcje wykresu.
55
Formatowanie elementów wykresu
Okno dialogowe Formatuj umożliwia formatowanie praktycznie wszystkich elementów
składowych wykresu. Okno udostępnia następujące zakładki:
Zakładka
Zadanie
Czcionka
Określenie kroju i atrybutów czcionek
Liczby
Zdefiniowanie formatu danych liczbowych
Wyrównanie
Zdefiniowanie wyrównania i orientacji tekstu
Desenie
Modyfikacja koloru i deseni wypełnienia poszczególnych
elementów wykresu jak również wyglądu znaczników osi
Położenie
Określenie lokalizacji legendy wykresu
Skala
Modyfikacja wyskalowania poszczególnych osi wykresu
Kształt
Modyfikacja kształtu punktów danych
Etykiety danych
Zdefiniowanie etykiet dla wybranych serii danych bądź punktów
danych
Kolejność serii
Modyfikacja kolejności serii danych prezentowanych na
wykresie
Opcje
Zdefiniowanie odstępów pomiędzy poszczególnymi seriami
danych prezentowanych na wykresie
Korzystanie z okna dialogowego Formatuj
1. Zaznaczamy element wykresu, którego sposób formatowania chcemy zmodyfikować,
a następnie z menu głównego wybieramy pierwsze polecenie menu Format (Rys. 56)
lub naciskamy kombinację klawiszy CTRL-1. lub dwukrotnie klikamy na wybranym
elemencie wykresu.
Rys. 56. Polecenie formatowania z menu Format
2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Formatuj. Przechodzimy na odpowiednią
zakładkę.
3. Ustawiamy żądane opcje formatowania.
4. Powtarzamy kroki 2 i 3 dla kolejnych kategorii opcji formatowania.
5. Po zakończeniu naciskamy przycisk OK.
56