bolończyk

Wzorzec FCI nr 196 /20.04.1998/, wersja angielska
BOLOŃCZYK
2
POCHODZENIE: Włochy.
DATA
PUBLIKACJI
27.11.1989.
KLASYFIKACJA:
OBOWIĄZUJĄCEGO
WZORCA:
Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 9 Psy
ozdobne
i
do
towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.
ZARYS HISTORII RASY: Pochodzenie rasy mylone jest z
pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras
były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322
p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie
Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym
darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski
(1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do
Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król
Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci
dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego
darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski sa najbardziej
królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”.
Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela
Starszego oraz Goi.
WRAŻENIE OGÓLNE: Mały, o krępej i zwartej budowie ciała,
okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.
ISTOTNE PROPORCJE: Kwadratowa budowa ; długość tułowia
równa wysokości w kłębie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Bardzo spokojny ; zazwyczaj
niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle
przywiązany do swego pana i jego otoczenia.
FCI-St n° 196
3
GŁOWA: Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie.
Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada
długości.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku
strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych
bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś
długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie
lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy.
Stop: Dość zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z
profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.
Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a
boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal
graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.
Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi.
Profil dolnej części kształtuje żuchwa.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte;
górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo
ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny
także zgryz cęgowy.
Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte,
duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna
nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie
powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.
Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u
nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od
czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.
SZYJA: Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.
TUŁÓW: Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego
krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.
Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.
FCI-St n° 196
4
Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi
harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.
Mostek: Nieznacznie wystający.
Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione
żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie.
Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie
nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.
OGON: Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Rozpatrywane w całości, idealnie proste i
równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.
Barki : Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka
ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej
płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą
swobodę ruchu.
Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej
długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.
Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.
Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z
przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione
lekko ukośnie.
Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach
i bardzo mocnych, czarnych pazurach.
KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu,
stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do
podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.
Udo : Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne –
od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe
względem środkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie : Dłuższe, niż udo.
Staw skokowy : Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie : Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco
mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.
Tyle łapy : Podobne do przednich, lecz mniej owalne.
RUCH: Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.
FCI-St n° 196
5
SKÓRA: Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała.
Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.
SZATA
WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po
łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz
układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.
MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.
WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie:
Psy od 27 do 30 cm.
Suki od 25 do 28 cm.
Waga:
Od 2,5 do 4 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy
uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem
ich stopnia i zasięgu.
POWAŻNE WADY:
• Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
• Wypukła kufa (rzymski nos).
• Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
• Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm i
powyżej 32 cm u suk.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
• Depigmentacja nosa.
• Nos innej barwy, niż czarna.
• Przodozgryz.
• Obustronna depigmentacja powiek.
• Zez.
• Brak ogona.
• Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
• Inna maść, niż biała.
• Łaty i cętki.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości,
powinien zostać zdyskwalifikowany.
FCI-St n° 196
6
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra,
całkowicie opuszczone do moszny.
FCI-St n° 196