Wiara w pojęciu Nowego Testamentu

Wiara w pojęciu Nowego Testamentu
Chrystus rozpoczął swoje przepowiadanie od
zdania: „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię”.
Samo słowo wiara, czy w formie czasownikowej wierzyć nie wyczerpują pojęcia wiary
w Nowym Testamencie. Teksty Nowego Testamentu, a zwłaszcza Ewangelie ukazują pojęcie
wiary w sposób narracyjny, to znaczy opowiadają żywo o wierze, pomijając często jej terminologię. Te różne aspekty wiary są właśnie
przedmiotem niniejszego wykładu.
1. Wiara jest łaską
1.1. Przemówienie Jezusa w Kafarnaum.
Ludzie odchodzą, bo nie rozumieją nauki
o Chlebie życia, o Eucharystii. Wtedy Jezus
mówi:
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał (J 6, 44).
Idea przyciągania ku czemuś lub do kogoś
w Biblii i w środowisku biblijnym ma określone znaczenie. Przyciąganie łączy się z użyciem
siły, jest czymś, co zmusza do ruchu w kierunku przyciągania. W Starym Testamencie
Bóg przyciągał ludzi do siebie i jest to wyraz
Jego szczególnej miłości. Natomiast oryginalną
2
cechą wypowiedzi Jezusa w Kafarnaum jest
ruch przyciągania przez Boga do Chrystusa.
Chrystus powtarza tę myśl jeszcze raz:
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli mu to nie zostało dane przez Ojca (J 6, 65).
1.2. Po wyznaniu Piotra pod Cezareą, Jezus
mówi do niego:
Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?»
Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz,
Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem
nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój,
który jest w niebie (Mt 16, 15-17).
Ciało i krew, to określenie naturalnego,
ludzkiego sposobu myślenia i rozumowania.
Wyznanie Piotra jest łaską, a nie wynikiem jego rozumowania.
2. Wiara jest zaufaniem
2.1. Najpiękniejszym nowotestamentalnym
modelem wiary jako zaufania do Boga jest Maryja Bogurodzica. Ten aspekt wiary ilustruje
scena zwiastowania. Treść zwiastowania niewiarygodna, niemożliwa z ludzkiego punktu
widzenia i niezrozumiała. A jednak Maryja zaufała Bogu i powiedziała:
Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska,
niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy
odszedł od Niej anioł (Łk 1, 38).
2
3
Dlatego Elżbieta chwali Maryję: „Błogosławiona jesteś, bo uwierzyłaś”.
2.2. Scena powołania apostołów:
Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego,
ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem,
i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro;
byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za
Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł
stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba,
syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem
swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci.
Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź
i ojca i poszli za Nim (Mt 4, 18-22).
Poszli, bo zaufali.
2.3. Zaufanie Bogu jest odpowiedzią człowieka na jego słowo. Bóg prowokuje, on
pierwszy podejmuje inicjatywę i mówi do człowieka:
Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się
słyszy, jest słowo Chrystusa (Rz 10, 17).
Pięknie wyraził to Piotr po nieudanym wystąpieniu Jezusa w Kafarnaum:
Rzekł więc Jezus do Dwunastu: „Czyż i wy chcecie
odejść?” Odpowiedział Mu Szymon Piotr: „Panie,
do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6, 67-69).
2.4. Zaufanie trzeba wciąż odnawiać. Przykładem Piotr kroczący po jeziorze (Mt 14, 283
4
31). Idzie na wezwanie Jezus, na jego słowo.
Kroczy po głębi, słowo Jezusa ściele mu drogę.
Ufa Jezusowi, ale w jednej tylko chwili zabrakło tego zaufania i tonie. Przychodzi pokusa,
moment wahania, fala. Piotr boi się, odczuwa
strach, tonie i woła o ratunek.
3. Wiara jest decyzją
Akt zaufania Chrystusowi jest decyzją, która rodzi się w sercu jako odpowiedź na jego
słowo. Chrystus wymaga, aby to była decyzja
radykalna, nie odsuwana na później.
3.1. Taką decyzję podejmowali apostołowie
powoływani przez Jezusa w najmniej oczekiwanych momentach, przy pracy. Piotr, Andrzej, Jakub i Jan podczas łowienia ryb w Jeziorze Galilejskim (Mt 4, 18-22):
A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za
Nim (Mt 4, 22).
Iść za Jezusem, to wyraz wiary jako decyzji.
3.2. Urzędnik finansowy, celnik Mateusz
(Mk 2,13-17 i par.):
A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź
za Mną!». On wstał i poszedł za Nim (Mk 2, 14).
3.3. Nie dla wszystkich była to łatwa decyzja, o czym świadczą następujące sceny:
A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę
za Tobą, dokądkolwiek się udasz!» Jezus mu od4
5
powiedział: «Lisy mają nory i ptaki powietrzne
gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie
by głowę mógł oprzeć». Do innego rzekł: «Pójdź za
Mną!» Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi
najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!» Odparł
mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych,
a ty idź i głoś królestwo Boże!» Jeszcze inny rzekł:
«Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw
pożegnać się z moimi w domu!» Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa,
a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa
Bożego» (Łk 9, 57-62).
4. Wiara jest czynem i świadectwem
4.1. Na konieczność czynu, jako świadectwa
wiary wskazuje Chrystus w przypowieści
o dwóch synach wobec polecenia ojca:
Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do
pierwszego i rzekł: «Dziecko, idź dzisiaj i pracuj
w winnicy!» Ten odpowiedział: «Idę, panie!», lecz
nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: «Nie chcę». Później jednak
opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca? Mówią Mu: «Ten drugi» (Mt 21, 2831).
4.2. Wiarę trzeba wyznawać, głosić swoim
życiem. Wiarę trzeba czynić. Charakterystyczne, że u św. Jana, który najwięcej o wierze
napisał nie ma rzeczownika „wiara”, tylko czasownik „wierzyć”. Nie jest istotne pojęcie teoretyczne, ale czyn, działanie. Biblia nie zna rozdźwięku między poznaniem i działaniem. Kato5
6
lik wierzący i niepraktykujący, to w pojęciu
biblijnym nonsens. Niewierzący, to ten, który
twierdzi, że nie ma Boga (Ps 14, 1; 53, 2), ale
on nie jest ateistą, on nie liczy się z Bogiem,
ale wierzy, że Bóg jest.
4.3. O świadectwie życia chrześcijańskiego,
życia z wiary mówi Jezus w kazaniu na górze:
Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby
widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5, 16).
4.4. O taką wiarę trzeba walczyć. Pięknie
wyraził to św. Paweł w Flp 1, 27-30:
Tylko sprawujcie się w sposób godny Ewangelii
Chrystusowej, abym ja, czy to gdy przybędę i ujrzę
was, czy też będąc z daleka mógł usłyszeć o was,
że trwacie mocno w jednym duchu, jednym sercem walcząc wspólnie o wiarę w Ewangelię,
i w niczym nie dajecie się zastraszyć przeciwnikom. To właśnie dla nich jest zapowiedzią zagłady,
a dla was zbawienia, i to przez Boga. Wam bowiem
z łaski dane jest to dla Chrystusa: nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć, skoro toczycie
tę samą walkę, jaką u mnie widzieliście, a o jakiej
u mnie teraz słyszycie.
O łaskę wiary, o ufność do Boga o życie
zgodne ze słowem Boga trzeba się modlić. Jest
to jedno z ważnych zadań naszej pracy wielkopostnej.
6