ROLA MATKI - ROLA OJCA Najważniejszym elementem w

ROLA MATKI - ROLA OJCA
Najważniejszym elementem w pełnieniu roli matki jest
odpowiedzialność, opiekuńczość i dominacja. Przyswojenie tych cech zależy w
znacznej mierze od doświadczeń nabytych już od wczesnego dzieciństwa. Kobieta,
która nie doznała miłości macierzyńskiej, sama nie będzie potrafiła dać jej własnemu
dziecku. W rodzinach, gdzie matka nie potrafi zaspokoić potrzeb uczuciowych, dzieci
czują się odrzucone i często przejawiają zachowania agresywne. Z punktu widzenia
psychologii, stopień ważności roli matki wobec dziecka wyraża się w tym, że jest ona
podstawowym czynnikiem uczuciowego rozwoju dziecka. Wszelkie przeżycia
matki, jej radości i niepokoje przenoszą się na dziecko. Od natężenia matczynej
miłości zależy przyszła uczuciowość dziecka.
W późniejszym okresie coraz większą rolę zaczyna odgrywać
ojciec. Pod względem swego wpływu niekiedy przestaje ustępować matce, a często
w zakresie niektórych spraw jego pozycja w rodzinie staje się dominująca.
Skuteczność działania ojca zależy od jego nastawienia do żony, otaczającego świata
i do swych dzieci. Ojciec stanowi wzorzec do naśladowania dla syna, dla córki
jest przykładem męskości co oznacza, że jej przyszły partner życiowy będzie
podobny do niego. Niezależnie od faktycznej czy subiektywnie odczuwanej przez
dziecko przewagi jednego z rodziców, w zaspokajaniu potrzeb rola każdego z nich
jest odmienna i znacząca dla prawidłowego rozwoju jednostki.
Autorytet matki kojarzy się głównie z poczuciem miłości i
przywiązania. Natomiast autorytet ojca zawiera w sobie elementy pewnej groźby. W
rodzinach, w których ojciec jest osobą mało stanowczą, nie przejawiającą skłonności
do nadawania tonu życiu rodzinnemu, proces wychowania, a szczególnie wdrażanie
dzieci do dyscypliny natrafia na trudności.
O ile we wczesnym okresie życia rodzice stanowią jedyny i
niepodważalny autorytet, o tyle w okresie dorastania sytuacja ta może się zmienić.
Nawiązywanie nowych kontaktów społecznych poza domem i czynne uczestnictwo w
rozmaitych grupach rówieśniczych powodują oddalanie się od rodziny, uleganie
wpływom i naciskom społecznym innych środowisk. Mimo, że w tym wieku poszerza
się krąg osób znaczących, które oddziałują bezpośrednio na zachowanie młodzieży,
rodzice nie przestają być dla nich swoistymi wzorcami zachowania.
Ważnym czynnikiem, który warunkuje zmianę stosunków między
dziećmi i rodzicami jest dążenie do samodzielności i uniezależnienia się od nakazów
i zakazów dorosłych, a także samodzielność myślenia i rozwijający się krytycyzm.
Dorastający chcą wyzwolić się spod kontroli i opieki dorosłych, pragną sami o
sobie decydować i odpowiadać za swoje postępowanie. W tym czasie, rodzice
nie stanowią już jedynego terenu zaspokajania potrzeby kontaktu uczuciowego.
Zastępują go rówieśnicy, przyjaciele, czy wreszcie- sympatia. Młodzież uczy się w
inny sposób zaspokajać potrzebę miłości. Pewna powściągliwość w okazywaniu
uczuć i przywiązaniu do rodziców zastępuje szacunek do nich, podziw, zrozumienie i
tendencja do utrzymywania kontaktu psychicznego.
Rodzicom przeważnie trudno jest pogodzić się z nowymi
postawami dziecka i często wydaje im się, że tracą kontrolę wychowawczą, przez co
maleje ich autorytet. Trudności tej sytuacji potęgują się też przez to, że dorośli
niejednokrotnie
niewłaściwie
traktują
młodzież.
Z
jednej
strony
wymagają
bezwzględnego posłuszeństwa i bezkrytycznego poddania się ich autorytetowi, z
drugiej- wymagają postępowania dojrzałego i samodzielnego.
Jednak w rzeczywistości rodzice mogą nadal być wzorem
postępowania dla swych dzieci, ale tylko wtedy, gdy łączy ich wzajemna więź
emocjonalna i umiejętność współżycia. W sytuacji, kiedy decyzje zapadają na
zasadzie arbitralnych poleceń czy zakazów, sprzeciw młodzieży może przybrać
formę buntu przeciw autorytetowi rodziców.