Paradoksy polityki tom 2 - spis treści

Spis treści
Wstęp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
I. Granice podmiotowości
Krystian Pałyska, Chaos i przypadek w działaniach politycznych . . . . . . . . . . . . 15
Rachunek prawdopodobieństwa – na ile obiektywny? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Chaos jako stan idealny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Od mechaniki statystycznej do nauk społecznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Implikacje polityczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
16
23
35
41
Monika Gmurek, Pułapki i paradoksy pojęcia wyboru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44
II. Mechanizm uwikłania
Maciej Sadowski, Brudne ręce w polityce i paradoksy im towarzyszące . . . . . 59
Paradoks reprezentacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61
Paradoks aksjologiczny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Paradoks prawny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Marta Kubik, Paradoksy i pułapki toksycznej relacji pomiędzy
terroryzmem a mediami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Terroryzm a terror . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Definicje terroryzmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks uprzedmiotowienia mediów przez terrorystów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks mediów jako pośrednika komunikacji na linii: terroryści – władza –
społeczeństwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks toksycznej symbiozy mediów i terrorystów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pułapka hiperbolizacji zagrożenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pułapka pogoni za sensacją czyli jak media stają się tubą terrorystów . . . . . . . . .
Pułapka zbyt wysoko zawieszonej poprzeczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pułapka rutynizacji terroryzmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks osiągnięcia celów jako powodu porażki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rola terroryzmu we współczesnym świecie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
68
70
71
73
74
75
76
78
79
80
81
6
Spis treści
Tadeusz Klementewicz, Polityka w kominiarce. Paradoks neoliberalnej
depolityzacji: zawodny rynek, niesprawne państwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Problem depolityzacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Statofobia i jej „naukowe” podstawy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Neoliberalna polityka fiskalna i pieniężna – mechanizm długu publicznego . . . .
Staro-nowe funkcje państw w erze globalnego kapitalizmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
83
86
87
91
III. Antynomie i paradoksy reżimów politycznych
Marcin Tobiasz, Polityzacja pluralizmu czy pluralizacja polityki? . . . . . . . . . . . 97
Paradoksy współczesnego pluralizmu politycznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
M. Walzer w obronie pluralizmu politycznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ch. Mouffe i krytyka liberalnego pluralizmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Zamiast podsumowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
97
99
102
104
Marta de Zuniga, Dylematy społeczeństwa obywatelskiego w Rosji . . . . . . . . . 108
Jak rozumieć termin społeczeństwo obywatelskie w Rosji? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Ewoluujące społeczeństwo obywatelskie w Rosji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Debaty o społeczeństwie obywatelskim za czasów Putina . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Jacek Ziółkowski, Paradoksy syndromu oblężonej twierdzy w reżimach
niedemokratycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Charakterystyka reżimów niedemokratycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pojęcie „syndromu oblężonej twierdzy” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Atrybuty syndromu oblężonej twierdzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mechanizmy syndromu oblężonej twierdzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Polityczny wymiar syndromu oblężonej twierdzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Polityczne skutki syndromu oblężonej twierdzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoksy syndromu oblężonej twierdzy w systemach niedemokratycznych . . . . .
Paradoks nadmiernej mobilizacji w obliczu wroga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks konformizmu w obliczu wroga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks nierzeczywistego wroga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
117
119
119
122
123
124
125
126
128
129
Kamil Łukasz Mazurek, Paradoks nowoczesności? Nowy porządek świata
wobec koncepcji neośredniowiecza i współczesnego rozproszenia władzy
w systemie międzynarodowym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Wstęp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rzeczywistość neośredniowieczna i rozproszenie suwerenności . . . . . . . . . . . . . . .
Policentryczność wobec multilateralizmu i globalnego zarządzania . . . . . . . . . . . .
Giovanniego Grevi koncepcja współbiegunowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Zakończenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
132
133
137
139
141
IV. Format polityków i jakość ich działania
Mirosław Karwat, Paradoksalny typ mierności. Model zjawiska . . . . . . . . . . . . . 145
„Mierność” jako pojęcie intencjonalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Potoczny stereotyp mierności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Spis treści7
Istota i spektrum mierności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dwa typy mierności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mierność „naturalna” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mierność paradoksalna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mierność naturalna jako rodzaj konieczności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Okolicznościowa relatywizacja przymiotów i ułomności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Stosunek miernych wykonawców do swego zadania i własnej roli . . . . . . . . . . . . .
Defekty podziału pracy i przydziału zadań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
148
151
152
153
155
156
157
160
Mikołaj Ostrowski, Mirosław Karwat, Paradoksy politycznego
dyletantyzmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Wyróżniki dyletantyzmu w polityce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks pierwszy: dyletantyzacja profesjonalistów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks drugi: symbioza profesjonalizmu i dyletantyzmu w polityce . . . . . . . . . .
Paradoks trzeci: omnipotentna impotencja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks czwarty: zwodniczość wyróżnialności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks piąty: pułapka medialności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks szósty: zawód zaufania publicznego jako przedmiot powszechnej
nieufności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks siódmy: pustka domniemanej kompetencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks ósmy: klepsydra (nie)kompetencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
165
167
168
168
170
171
173
174
175
V. Tożsamość podmiotów polityki
Mirosław Karwat, Amoralność politycznych moralizatorów . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
Moralistyka a moralizatorstwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Aprioryczność i arbitralność ocen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Polaryzacja i kumulacja dobra i zła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Moralistyczny sztafaż dla uzurpacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dwa bieguny – i szantaż moralny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Potencjał inkwizytorski i… zapobiegliwość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Parawan „apolityczności” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Strona „bezstronna” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dobro i zło wcielone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mariaż moralizatorstwa z demagogią . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Syndrom nosorożca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Sędzia we własnej sprawie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Agresywna hipokryzja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wzniosłe bojówkarstwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Arbitralizm polityczny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
182
184
186
187
189
190
190
191
192
193
195
196
197
198
199
Katarzyna Kropiak, Paradoksy albańskiej dekomunizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203
Paradoks
Paradoks
Paradoks
Paradoks
pierwszy: między wolnością a anarchią . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
drugi: dekomunizacja dokonana przez komunistów . . . . . . . . . . . . . . . .
trzeci: demokracja czy dyktatura? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
czwarty: samospełniająca się przepowiednia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
204
205
208
210
8
Spis treści
Paradoks piąty: czy komunizm w ogóle istniał w Albanii? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Zakończenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 213
VI. Przywództwo i władza
Łukasz Smalec, G2 – dyskurs naukowy oraz publicystyczny czy globalne
kondominium? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Od jednobiegunowości do świata multi(bi-)polarnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
G2, Chinamerica czyli… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Droga do powstania G2? Ewolucja stosunków bilateralnych od 2001 r. . . . . . . .
G2 a G20. Współpraca bilateralna na forum wielostronnym . . . . . . . . . . . . . . . . .
Problemy, kontrowersje, przeciwności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wnioski oraz perspektywy na przyszłość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
217
218
219
221
225
227
229
Jacek Ziółkowski, Między autorytetem a przemocą: paradoksy legitymizacji
władzy politycznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 231
Istota i źródła legitymizacji politycznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Władza jako zjawisko polityczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Specyfika autorytetu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Relacje na linii władza–autorytet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Władza jako przemoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks autorytetu jako elementu opresyjnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks delegitymizacji władzy opartej na czystym autorytecie . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks relatywizacji aksjologicznej przemocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks zrutynizowanej charyzmy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
231
233
235
236
240
242
244
246
247
Jacek Ziółkowski, Paradoksy personalizacji przywództwa w dobie
mediatyzacji polityki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 249
Definiowanie przywództwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Typy przywódców . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Przywódca wobec warunków środowiskowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoksy kreacji przywódców politycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks projekcji życzeń a jakość przywództwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Flecista z Hamelin czy marionetka? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks fałszywej personalizacji przywództwa w demokracji . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoks personalizacji a mediatyzacja polityki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Personalizacja a mediatyzacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Paradoksy przywództwa politycznego w epoce globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
250
252
254
255
257
258
258
259
260
261
Noty o autorach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263
Wstęp
Oddając czytelnikom drugi tom pracy zbiorowej pt.: Paradoksy polityki należy
się im kilka słów wyjaśnienia intencji autorów. Tematyka paradoksalności zjawisk
i mechanizmów polityki nie jest nowa. Została ona już wcześniej podejmowana
w obszernej pracy zbiorowej pod redakcją prof. dr hab. Mirosława Karwata pt.:
Paradoksy polityki z roku 2007. Niniejsze opracowanie należy traktować jako
pokłosie, uzupełnienie i kontynuację tematyczną tej pracy. Tu zamierzenia są
zmodyfikowane. Praca obejmuje problematykę dwóch ze sobą połączonych, choć
przecież nie tożsamych zagadnień: paradoksów i pułapek polityki.
Zjawiska polityczne pełne są sprzeczności, bez sprzeczności, konfliktu nie ma
polityki. Zbiór poniższych artykułów nie podejmuje jednak wątków roli sprzeczności w polityce. Paradoksalność polityki to sprzeczności logiczne, zaskakujące
efekty, kontrastujące elementy, niezamierzone efekty. Tu do zagadnienia paradoksu można podejść z różnych stron. Z jednej strony paradoksy mogą być lub
są wbudowane w samą politykę: podmioty polityczne, mechanizmy, relacje. Stąd
część podejmowanych tu wątków dotyczy właśnie takich sprzeczności, kontrastów, dylematów. Często to sami politycy są postawieni w sytuacjach sprzeczności,
ambiwalencji. Drugim ważnym aspektem paradoksalności polityki jest zwrócenie
uwagi obserwatorów życia politycznego: zawodowych i okazjonalnych na zawiłości
tej sfery. Sfera polityki jak mało która inna jest pełna uproszczeń, stereotypów,
nieuprawnionych supozycji lub wręcz myślenia mitycznego. Pozornie proste i klarowne sytuacje, dylematy, które wydają się oczywiste dla łatwego rozstrzygnięcia
okazują swą złożoność, logiczną „kwadraturę koła” i zapętlenie lub wręcz nierozstrzygalność na możliwych do akceptacji przez strony warunkach. To ważne, aby
politolog ukazywał złożoność zjawisk politycznych, czasami tą złożoność nawet
przejaskrawiając. Ważne, aby także odbiorcy mieli świadomość licznych i nierzadko
wzajemnie wykluczających się uwarunkowań i determinantów działań i procesów
politycznych. Nader często polityka jest wyjaśniana za pomocą atrybucji niemających pokrycia w rzeczywistości.
Polityka jako sfera aktywności człowieka pełna jest także pułapek i zasadzek.
Pułapkę należy tu rozumieć jako sytuację, wytworzoną intencjonalnie lub nie-
10
Wstęp
wolicjonalnie w jakiej znajdują się podmioty polityczne. Pułapka to sytuacja bez
wyjścia lub też bez dobrego wyjścia. Wyjście z pułapki może oznaczać poniesienie
określonych kosztów, które mogą przełożyć się na porażkę w danym wymiarze.
Koszty takie mogą dotyczyć sfery finansowej, etycznej, kapitału poparcia, swobody
działania itp.
Polityka pełna jest pułapek, w które wpadają lub są wciągane, co najmniej trzy
grupy podmiotów. Po pierwsze sami politycy, których aktywność może daleko
odbiegać od sfery swobody. Tu wejście „w politykę” jest najczęściej przyspieszonym kursem uświadamiania sobie uwarunkowań, turbulentności środowiska,
limitu możliwości, zakresu oporu czy niemożności realizacji różnych zamierzeń.
Sama polityka może być traktowana jako pułapka. Tu sidła zastawiane są przez
skonfliktowane grupy interesów, mechanizmy psychologiczne i socjologiczne, niedostatek środków (organizacyjnych, materialnych itp.) czy presję czasu. Także
reguły gry politycznej wykazują liczne paradoksy i pułapki. Politycy muszą sobie
z nich zdawać (i często zdają) sprawę. W pułapki polityki wpadają także aktywni
jej obserwatorzy i komentatorzy. Tu analiza życia politycznego pełna jest nieuprawnionych hipotez, projekcji, prognoz. Pewne tezy są bezwiednie powielane tworząc
fałszywy obraz rzeczywistości. Sprzyja temu medializacja polityki, gdzie sfera mitu
najczęściej skutecznie zastępuje realia, gdzie blichtr miesza się z faktami, a wola
z działaniami i efektami. To etap pułapek i paradoksów „postpolityki”. W pułapkę
polityki wciągnięci są także postronni obserwatorzy. Ci znając politykę z wypreparowanych treści medialnych muszą zachować szczególną czujność wobec pułapek
i paradoksów postrzegania polityki, rozumienia polityki czy oceniania polityki
i polityków. Nader często w parze idzie tu dyletantyzm wspomagany poczuciem
wszechwiedzy i kompetencji poznawczych.
Tom: „Paradoksy polityki” (2) to miejsce publikacji dla osób, które problematykę tę ćwiczą już od dłuższego czasu. Warte jednak także podkreślenia jest, iż
w zbiorze tym znalazło się miejsce dla naukowych debiutów. To ważne, aby również
młodzi naukowcy, dostrzegali złożoność i paradoksalność zjawisk na pozór tylko
prostych, oczywistych i łatwych. To niezwykle istotny krok, aby nauce jako takiej
nadać niezbędną dynamikę. Sfera poszukiwania paradoksów i pułapek polityki to
poszukiwanie „dziury w całym”, wykazania sprzeczności i antynomii tam, gdzie
wszystko się wydawało już wyjaśnione. W dobie monizmu neoliberalnego przedstawianego jako „świat bez ideologii” to cenna, a rzadka, umiejętność.
Struktura pracy została podzielona na kilka części, które należy traktować dość
umownie, gdyż linie demarkacyjne między poszczególnymi koncepcjami są także
umowne. W pierwszej części Autorzy podejmują wątki podmiotowości polityków.
Krystian Pałyska bada tu zagadnienia chaosu i przypadku w działaniach politycznych, a Monika Gmurek podejmuje wątek pułapek i paradoksów wyboru.
W części drugiej Autorzy badają zagadnienia mechanizmów uwikłania w politykę.
Maciej Sadowski dokonuje analizy paradoksu „brudnych rąk”, tekst Marty Kubik
Wstęp11
przybliża paradoksy relacji na linii media-organizacje terrorystyczne. W tej także
części znajduje się artykuł Tadeusza Klementewicza o paradoksach neoliberalnej
depolityzacji. Część trzecia to paradoksy i antynomie reżimów politycznych. Tu
swoje miejsce znalazły teksty Marcina Tobiasza o paradoksach pluralizmu politycznego, Marty de Zunigi o dylematach społeczeństwa obywatelskiego w Rosji
oraz piszącego te słowa: o paradoksach „syndromu oblężonej twierdzy” w reżimach niedemokratycznych. Kamil Łukasz Mazurek opisuje tu paradoksy porządku
świata w koncepcjach neośredniowiecznych i współczesnych. Część czwarta to
problematyka formatu i jakości działań polityków. Tu swe miejsce znalazł tekst
Mirosława Karwata o paradoksalnym typie mierności w polityce oraz tekst wspólny
Mikołaja Ostrowskiego i Mirosława Karwata o paradoksach politycznego dyletantyzmu. Kolejna część dotyczy tożsamości podmiotów politycznych. Tu został
opisany przez Mirosława Karwata wątek amoralności politycznych moralizatorów,
Katarzyna Kropiak opisuje paradoksy albańskiej dekomunizacji. Ostatnia część
to problematyka paradoksów przywództwa i władzy. W części tej Łukasz Smalec
przedstawia paradoksy współczesnego przywództwa globalnego na przykładzie
G2. Tu także artykuły redaktora tego tomu: o paradoksach legitymizacji władzy
politycznej oraz tekst o paradoksach personalizacji przywództwa politycznego
w dobie mediatyzacji polityki.
Jacek Ziółkowski