OTR 6/2013 (/styczeń)

OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
PRZEGLĄDOWA
1. Profilaktyka przeciwzakrzepowa w zabiegach artroskopowych
Jakub BRYLL, Janusz PŁOMIŃSKI
Streszczenie
Profilaktyka i epidemiologia choroby zakrzepowo zatorowej po dużych zabiegach ortopedycznych jest szeroko
opisywanym na świecie zagadnieniem. Znacznie mniej miejsca poświęcano w ubiegłych latach profilaktyce
przeciwzakrzepowej po zabiegach artroskopowych. W ostatnich latach pojawiają się liczne kontrowersje,
wynikające ze sprzecznych ze sobą wytycznych różnych ośrodków. Prowadzone badania kliniczne na
prospektywnych grupach pacjentów owocują publikowaniem zaleceń towarzystw ortopedycznych. Najbardziej
opiniotwórczymi są wytyczne American College of Chest Phisicians ACCP. Najnowszą edycję opublikowano w
2012roku. W Wielkiej Brytanii wytyczne dotyczące profilaktyki choroby zakrzepowo zatorowej publikuje
National Institute for Health and Clinical Excellence NICE, obecnie obowiązujące Guideline 92 z 2010 roku.
Polskie wytyczne opracowała Grupa Robocza pod przewodnictwem prof. dr hab. med. Krystyny Zawilskiej.
Polskie Towarzystwo Ortopedii i Traumatologii dotychczas nie przyjęło i nie rekomendowało wytycznych
zaproponowanych przez Grupę Roboczą w 2012 roku. W zakresie ortopedii w tym zabiegów artroskopowych
aktualne są wytyczne PTOiTR. Porównanie wytycznych międzynarodowych i Polskich wskazuje na znaczące
rozbieżności w podejściu do stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej w zabiegach artroskopowych.
Z punktu widzenia lekarza ortopedy najbardziej istotne jest wybranie i zaproponowanie choremu sposobu
właściwego postępowania profilaktycznego. Począwszy od rozmowy z pacjentem i wyjaśnienia mu potrzeby
stosowania profilaktyki, przez ocenę czynników ryzyka wystąpienia zakrzepicy oraz stosowanie wymiernych
narzędzi takich jak skala Wellsa.
Oprócz szeroko znanej i stosowanej w Polsce profilaktyki farmakologicznej w zabiegach artroskopowych
istotne jest stosowanie profilaktyki mechanicznej. Jest ona w wielu ośrodkach pomijana lub stosowana w
ograniczonym zakresie. W ostatnich latach przeprowadzono w USA badania na dużych grupach pacjentów w
zakresie profilaktyki i występowania choroby zakrzepowo zatorowej po zabiegach artroskopowych stawu
kolanowego, biodrowego i barku. Stwierdzono częstość występowania zakrzepicy żylnej po artroskopii stawu
kolanowego na poziomie 0.42%, stawu biodrowego 3.7% i barku 0.31%.
Wyniki tych badań potwierdzają zasadność zaleceń American College of Chest Phisicians z 2012r.
Słowa kluczowe:
Zakrzepica żył głębokich, tworzenie i obecność zakrzepu w naczyniach żylnych
Choroba zakrzepowo zatorowa, wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, zamknięcie naczynia żylnego przez
zakrzep
Zatorowość płucna, zamknięcie tętnicy płucnej lub odgałęzień przez zakrzep.
ORYGINALNE
2. Aloplastyka stawu kolanowego a jego sprawność sensomotoryczna
Anna Słupik, Marcin Kowalski, Dariusz Białoszewski
Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena wpływu uszkodzeń związanych z zaawansowaną gonartrozą oraz zabiegu
endoprotezoplastyki na zmianę czucia głębokiego i kontroli sensomotorycznej stawu kolanowego.
Materiał i metody. Grupę badaną stanowiły 62 osoby w średnim wieku 68,8 lata, u których przeprowadzono
zabieg endoprotezoplastyki stawu kolanowego z powodu gonartrozy. Grupa kontrolna składała się z 74 osób
zdrowych o średniej wieku 67,5 lat. Przeprowadzono test czucia pozycji stawu kolanowego (JPS) w 45° zgięcia
oraz autorski Test Kontroli Sensomotorycznej (TKS, oceniający sprawność sensomotoryczną w skali od 0 do
5). W grupie badanej oceny dokonano trzykrotnie: przed zabiegiem oraz 8 dni i 100 dni po operacji. Badanie
grupy kontrolnej przeprowadzono jednokrotnie.
Wyniki. Grupa kontrolna uzyskała w TKS wynik średni 4,9, a w JPS średni wynik 3,9º. W grupie badanej
uzyskiwano w kolejnych badaniach TKS wyniki średnie: 3,1; 2,9 i 4,5 pkt. W teście JPS grupa ta uzyskała
wyniki średnie: 10,5°, 9,5° oraz 3,9°, a w kończynie zdrowej 8,1°.
Wnioski. 1. Duże deficyty propriocepcji i sprawności sensomotorycznej, obserwowane w grupie badanej mogą
przyczyniać się do szybszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych i zwiększać ryzyko upadku. 2. Własny test
Strona 1 z 6
OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
oceniający sprawność sensomotoryczną stawu kolanowego wydaje się być obiektywnym i kompleksowym
sposobem oceny sprawności kontroli sensomotorycznej stawu kolanowego w tej grupie chorych. 3. Ocena
dokonywana za pomocą testu własnego jest oceną jakościową i może mieć zastosowanie w klinicznej pracy z
pacjentem.
Słowa kluczowe: propriocepcja, endoprotezoplastyka stawu kolanowego, choroba zwyrodnieniowa,
sensomotoryka
3. Czynniki przebudowy regeneratu kostnego w osteogenezie dystrakcyjnej
Paweł Koczewski, Milud Shadi
Streszczenie
Dynamika i efektywność tworzenia się nowej tkanki kostnej (regeneratu) w procesie osteogenezy dystrakcyjnej
jest zależna od wielu czynników, które mogą w istotny sposób wpływać na czasu leczenia. Jednym ze
wskaźników potencjału gojenia jest indeks wydłużenia (lengthening index – LI) definiowany jako liczba
miesięcy stosowania aparatu Ilizarowa przypadająca na 1 cm uzyskanego wydłużenia.
Celem pracy jest ocena efektywności osteogenezy dystrakcyjnej na podstawie analizy indeksu wydłużenia w
zależności od wieku, wielkości nierówności kończyn, etiologii, segmentu, korekcji osi i uzyskanego wydłużenia.
Materiał poddany analizie stanowiło 251 chorych w wieku od 3 do 50 lat (średnia 15,3) leczonych metodą
Ilizarowa z powodu nierówności kończyn dolnych. W tej grupie chorych wykonano 319 procedur wydłużenia
segmentu kostnego metodą Ilizarowa (155 wydłużeń goleni, 164 – ud).
U wszystkich chorych określono całkowity czas leczenia (czas stosowania aparatu) oraz wielkość uzyskanego
wydłużenia w celu kalkulacji indeksu wydłużenia (LI). Chorzy zostali podzieleni na grupy badawcze w
zależności wyżej opisanych czynników.
Średnia LI w całym materiale wyniosła 1,6 mies/cm (od 0,7 do 5,9). Najniższy LI (1,4mies/cm) odnotowany u
najmłodszych chorych (wiek od 3 do 9 lat) wzrastał wraz z wiekiem uzyskując 1,6 mies/cm w grupie wiekowej
od 10 do 17 lat, 1,7 – od 18 do 21 lat i 2,4 – od 22 do 50 lat. Średnia LI dla wydłużeń uda była niższa (1,5) niż
dla goleni (1,8). W grupie 63 przypadków wydłużeń do 4 cm średnia LI wyniosła 2,3 podczas gdy w drugiej
grupie (wydłużenia od 4 do 7 cm – 189 procedur) – 1,6 a w ostatniej (wydłużenia ponad 7 cm) – 1,2. Nie
stwierdzono istotnej różnicy w zakresie LI pomiędzy grupami z korekcją osi i bez korekcji, natomiast
stwierdzono takie różnice pomiędzy grupami etiologicznymi: u chorych z achondroplazją średnia LI wyniosła
1,2, w etiologii pozapalnej i chorobie Olliera – 1,4, w wadach wrodzonych – 1,6, pourazowych – 1,8 a w
neurogennych i stopie końsko-szpotawej – 2,0
Efektywność procesu osteogenezy dystrakcyjnej oceniana na podstawie indeksu wydłużenia jest zależna od
wieku, etiologii skrócenia, wydłużanego segmentu oraz wielkości wydłużenia, natomiast nie jest zależna od
tego, czy równocześnie z wydłużeniem prowadzono korekcję osi kończyny.
Słowa kluczowe: osteogeneza dystrakcyjna, wydłużanie kości, metoda Ilizarowa
4. Wiedza uczestników V Kongresu Polskiego Towarzystwa Stopy i Stawu Skokowo-Goleniowego
na temat diagnostyki i leczenia stóp płasko-koślawych w następstwie niewydolności ścięgna
mięśnia piszczelowego tylnego
Łukasz Kołodziej, Marek Napiontek Arkadiusz Kazimierczak
Streszczenie
Niewydolność ścięgna mięśnia piszczelowego tylnego (NMPT) jest jedną z najczęstszych przyczyn nabytej
stopy płasko-koślawej u dorosłych. Deformacja rozwija się przewlekle, charakterystycznymi etapami a
początkowe objawy są często bagatelizowane lub błędnie diagnozowane.
Celem pracy było poznanie wiedzy na temat diagnostyki i leczenia stopy płasko-koślawej wśród uczestników V
Kongresu Polskiego Towarzystwa Stopy i Stawu Skokowo-Goleniowego.
W anonimowej ankiecie przedstawiono obraz kliniczny hipotetycznego pacjenta z utrwaloną stopą płaskokoślawą nabytą w przebiegu NMPT w stopniu III według Johnsona i Stroma.
Rozprowadzono 65 ankiet i uzyskano 51 (78%) odpowiedzi. W badaniu wzięło udział 40 specjalistów ortopedii
oraz 11 rezydentów specjalizujących się w ortopedii i traumatologii. Średnia stażu pracy specjalistów wynosiła
17,5 roku, a rezydentów 3,5 roku. Właściwą diagnozę postawiło 36 (71%) badanych, w tym 29 (73%)
specjalistów i 7 (63%) rezydentów. Prawidłowe leczenie operacyjne zastosowało 28 (52%) uczestników - 24
(60%) specjalistów i 4 (36%) rezydentów. Poprawne kompleksowe postępowanie diagnostyczne i lecznicze
razem przeprowadziło jedynie 19 (35%) ankietowanych, w tym 17 specjalistów (32%) i 2 rezydentów (4%).
Mniej niż połowa ankietowanych prawidłowo zaplanowała diagnostykę i leczenie stopy płasko-koślawej nabytej
Strona 2 z 6
OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
w przebiegu NMPT a długość stażu pracy nie miała związku z proponowanym postępowaniem. Zauważa się
istotny brak wiedzy o NMPT wśród specjalizujących się. Członkowie PFAS w większości wybrali właściwy
sposób diagnostyki i leczenia, lecz różnice w stosunku do pozostałych uczestników badania nie okazały się
statystycznie istotne.
Słowa kluczowe: nabyta stopa płasko-koślawa u dorosłych; niewydolność ścięgna mięśnia piszczelowego
tylnego; stan wiedzy, diagnostyka, leczenie operacyjne
5. Zabiegi ortopedyczne u chorych na wrodzone skazy krwotoczne: doświadczenia własne
Ireneusz Kotela, Piotr Żbikowski, Paweł Ambroziak, Andrzej Kotela, Jacek Lorkowski, Ewa StefańskaWindyga, Piotr Wojdasiewicz, Filip Latawiec, Jerzy Indyga
Streszczenie
Samoistne krwawienia dostawowe w przebiegu wrodzonych skaz krwotocznych doprowadzają do wczesnego i
rozległego uszkodzenia stawów i struktur okołostawowych. Jedynym skutecznym sposobem leczenia tych
destrukcji jest aloplastyka całkowita. Zanim do tego dojdzie, istnieją metody operacyjne pośrednie (artroskopie,
osteotomie, itp.), pozwalające odroczyć zabieg aloplastyki, zwłaszcza że, choroba ta dotyczy osób młodych.
Celem pracy jest omówienie zakresu wykonywanych zabiegów urazowo – ortopedycznych u chorych na
wrodzone skazy krwotoczne. Przedstawiono również wstępne wyniki endoprotezoplastyk stawów u tych
pacjentów.
W Klinice Ortopedii i Traumatologii Centralnego Szpitala Klinicznego MSW w Warszawie w latach 2010-2013
wykonano 168 zabiegów urazowych i ortopedycznych u chorych na wrodzone zaburzenia krzepnięcia krwi.
Wśród tych zabiegów były aloplastyki całkowite stawów (79 - stawów kolanowych, 30 - stawów biodrowych, 3 stawów skokowo-goleniowych i 1 - stawu łokciowego), artroskopie stawów, wypełnianie przeszczepami torbieli
kostnych, oraz operacje urazowe. Do oceny wyników klinicznych leczenia w przypadku aloplastyki stawów
biodrowych, kolanowych, skokowo-goleniowych i łokciowego wykorzystano odpowiednio skale HHS, KSS,
AOFAS i MEPS. Natężenie dolegliwości bólowych oceniano za pomocą skali VAS. W przypadku operacji
aloplastyki stawów kolanowych oceniano parametry jakości życia na podstawie skali WOMAC.
U chorych po endoprotezoplastyce stawu biodrowego stwierdzono wzrost wartości w skali HHS o 50,22 pkt., a
w skali VAS o 6,34 pkt. U pacjentów poddanych aloplastyce stawu kolanowego uzyskano poprawę w skali KSS
o 116,41 pkt., zaś w skali VAS o 6,67 pkt. Dodatkowo w skali WOMAC odnotowano poprawę po operacji o 53,8
pkt. Przy ocenie wczesnych wyników aloplastyki stawu skokowo-goleniowego w skali AOFAS uzyskano średnią
poprawę o 35,5 pkt., w skali VAS o 5 pkt. W skali MEPS oceniającej wyniki aloplastyki stawu łokciowego
uzyskano poprawę z 15 do 70 pkt., w skali VAS uzyskano poprawę z 6 do 2 punktów.
Zabiegi ortopedyczne u chorych na wrodzone skazy krwotoczne wymagają starannego przygotowania pacjenta
oraz ścisłej współpracy zespołów ortopedycznego i hematologicznego. Wczesne kliniczne doniesienia są
obiecujące. Obserwuje się zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresu ruchu w stawach oraz
poprawę jakości życia operowanych chorych.
Słowa kluczowe: hemofilia, endoprotezoplastyka, artropatia, artroskopia
6. Stabilność posturalna chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego
Aleksandra Truszczyńska, Justyna Drzał-Grabiec, Kazimierz Rąpała, Gmitrzykowska Elżbieta
Streszczenie
Podczas aloplastyki stawu biodrowego operacji dochodzi do przecięcia torebki stawowej, co może powodować
uszkodzenie receptorów i wpływać na kontrolę postawy oraz zwiększać ryzyko upadów.
Celem pracy było określenie czy stabilność posturalna została zaburzona przez całkowitą aloplastykę stawu
biodrowego z dostępu tylko- bocznego.
Materiał i metody
Badaniem przy użyciu dwupłytowej platformy tensometrycznej objęto 16 pacjentów (8 kobiet i 8 mężczyzn) z
jednostronnymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego w wieku średnio 57,13 (± 10,7) lat, wzrost 173,
38(±9) cm, masa 90, 21 (±16,9). BMI 30,07 (± 2,87) kg/m2.
Wyniki
Po operacji równowaga uległa poprawie. Zmniejszeniu uległa długość ścieżki statokinezjogramu w
płaszczyźnie AP istotnie statystycznie, a w płaszczyźnie boczno – przyśrodkowej miała silna tendencję.
Maksymalne wychylenie COP od punktu 0 w kierunku osi Y uległo zmniejszeniu. Średnia prędkość poruszania
się punktu COP w osi Y uległa istotnemu zmniejszeniu, a w osi X w mm/s zmniejszeniu o silnej tendencji.
Wnioski
Strona 3 z 6
OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
1.
2.
3.
Założenie endoprotezy stawu biodrowego z dojścia tylno- bocznego nie prowadziło do pogorszenia stabilności
postawy w wczesnym okresie pooperacyjnym.
Parametry równowagi obejmujące długość ścieżki statokinezjogramu i średnią prędkość poruszania się punktu
COP (centre of pressure) w płaszczyźnie przednio-tylnej uległy istotnej statystycznie poprawie.
Maksymalne wychylenie COP w płaszczyźnie czołowej uległo zmniejszeniu i wykazywało silną tendencję.
Słowa kluczowe: stabilność posturalna, zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego, aloplastyka całkowita
stawu biodrowego
7. Weryfikacje ryzyka złamania ocenionego metodą FRAX u pacjentów z rejonu Krakowa na
podstawie 11 letniej obserwacji
Edward Czerwiński, Przemysław Borowy, Anna Kumorek, Jarosław Amarowicz, Maciej Górkiewicz
Streszczenie
FRAX jest algorytmem zaakceptowanym przez WHO do oceny ryzyka złamania osteoporotycznego u kobiet po
40r.ż. Celem pracy była weryfikacja ryzyka złamania metodą FRAX w populacji kobiet z regionu Krakowa na
podstawie obserwacji 11-letnich.
Materiał i metody
Przeprowadzono retrospektywne badanie kohortowe oceniające występowanie złamań osteoporotycznych w
obserwacji 11-letniej. Z grupy ok. 100.000 pacjentów Krakowskiego Centrum Medycznego wylosowano 5092
kobiet w wieku powyżej 50 r.ż, które w latach 1997-2001 zgłosiły się do Centrum celem odbycia badania
densytometrycznego. Ostatecznie do badania zrandomizowano 1024 kobiety. Po średnio 11 latach w wybranej
grupie przeprowadzono telefoniczne badanie ankietowe wg kwestionariusza analogicznego jak w pierwszym
badaniu.
Obliczono dla każdej osoby 10-letnie ryzyko złamania stosując metodę FRAX na podstawie BMI (Body Mass
Index), a u 886 pacjentek również na podstawie BMD (Bone Mineral Density) dla szyjki kości udowej. Walidacji
polskiej wersji kalkulatora FRAX, dokonano poprzez porównanie prognozowanego ryzyka złamania z jego
faktycznym wystąpieniem w okresie 11 letniej obserwacji.
Obliczone metodą FRAX 10-letnie ryzyko głównego (major) złamania osteoporotycznego w całej grupie na
podstawie BMI wynosiło 5,3% (I/III kwartyl: 3,5-8,5%) i dla bkk udowej 1,3 % (0,7%-2,4%). U 886 kobiet, u
których dysponowano danymi BMD T-score szyjki k. udowej, średni FRAX BMD major obliczono na 4,9% (3,37,9%), a dla FRAX hip 0,9% (0,3% do 2,3%).
Rzeczywiste bezwzględne ryzyko złamania określone na podstawie znajomości liczby osób, u których
wystąpiło złamanie w okresie obserwacji było niespodziewanie wielokrotnie wyższe od przewidywanego. Dla
złamania major w badanej grupie stwierdzono 17,7%, a bliższego końca kości udowej 3%.
Wnioski
FRAX jest bardzo dobrym narzędziem skriningowym, natomiast może zawodzić, jako narzędzie diagnostyczne.
Słowa klucze: osteoporoza, FRAX, ryzyko złamania, złamanie główne
8. Rola wybranych zmiennych w diagnostyce szyjnych zespołów zaburzeń strukturalnych
Grażyna Guzy, Tomasz Ridan, Malwina Szpitalak, Bogusław Frańczuk
Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była analiza zależności pomiędzy wybranymi zmiennymi w szyjnych zespołach
derangement.
Materiał i metody. Wśród 63 chorych przeprowadzono pomiary bólu (VAS, Kwestionariusz Bólu McGill’a),
ruchomości (goniometr CROM), zawrotów, nudności, długości obecnego epizodu i liczby poprzednich
epizodów (wywiad). Zastosowano t Studenta oraz chi2 testy oraz korelację r Pearsona,
Wyniki. Poziom ogólnie odczuwanego bólu wykazywał dodatnią zależność ze wskaźnikami Kwestionariusza
Bólu McGill’a, z długością obecnego epizodu, intensywnością proksymalnych i dystalnych dolegliwości oraz
ujemną z protrakcją i wyprostem. Ból głowy wykazywał dodatni związek z bólem szyi oraz negatywny z
retrakcją. Ból odcinka szyjnego korelował negatywnie z licznymi ruchami tego odcinka oraz pozytywnie z
intensywnością dystalnych dolegliwościami. Zaobserwowano pozytywną zależność pomiędzy dolegliwościami
obręczy barkowej i kończyn górnych. Chorzy z wyższym ogólnie odczuwalnym bólem, mniejszym bólem
obręczy barkowej częściej doświadczali zawrotów. Im dłuższy aktualny epizod tym więcej poprzednich
epizodów, częściej odczuwane nudności i bardziej ograniczone wyprost i protrakcja. Nudności współistniały z
zawrotami i zmniejszoną protrakcją. Im bardziej ograniczone zgięcie, tym więcej wcześniejszych epizodów.
Wnioski. 1. Natężenie ogólnie odczuwalnego bólu i dolegliwości proksymalnych, mobilność odcinka szyjnego,
Strona 4 z 6
OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
długość obecnego epizodu oraz zawroty głowy są pomocne w diagnostyce. 2. Poziom dystalnych dolegliwości,
liczba poprzednich epizodów oraz doświadczanie nudności powinny być szczególnie monitorowane.
Słowa kluczowe: radikulopatia szyjna, ból, ruchomość, zawroty, nudności, długość i liczba epizodów
9. Wpływ uogólnionej hipermobilności stawowej na wielkość strzałkowych krzywizn kręgosłupa u
dzieci w wieku 10-13 lat
Dariusz Czaprowski, Paulina Pawłowska
Streszczenie
Dzieci powszechnie obejmowane są programami terapeutycznymi z powodu zaburzeń strzałkowych krzywizn
kręgosłupa. Podczas planowania ćwiczeń zazwyczaj nie bierze się pod uwagę występowania u badanych
dzieci uogólnionej hipermobilności stawowej (HS). Celem pracy była ocena wpływu HS na wielkość
strzałkowych krzywizn kręgosłupa.
Materiał i metody
Badaniem objęto 38 dziewcząt oraz 37 chłopców w wieku 10-13 lat z rozpoznaną HS (wynik testu Beightona
≥5 punktów dla dziewcząt, ≥4 dla chłopców). Grupę kontrolną stanowiło 197 dziewcząt oraz 150 chłopców.
Grupy były zgodne pod względem wieku, wysokości ciała, masy ciała, BMI.
Za pomocą inklinometru Saundersa dokonano pomiarów nachylenia krzyżowego (NK), lordozy lędźwiowej (LL),
kifozy piersiowej (KP) oraz jej dolnej (DK) i górnej (GK) części. Porównano wyniki uzyskane przez dzieci z,
oraz bez HS.
Wyniki
Nie stwierdzono istotnych (p>0.05) różnic między dziewczętami z, oraz bez HS w zakresie wielkości NK
(22.5°±9.9 vs 23.0°±8.0), LL (31.0°±14.0 vs 33.0°±10.0), KP (39.0°±10.4 vs 39.6°±10.0), DK (8.7°±6.9 vs
7.9°±7.8), GK (31.3°±7.1 vs 32.3°±7.3). U chłopców także nie stwierdzono istotnych (p>0.05) różnic między
obiema grupami (19.0°±7.9 vs 19.7°±6.6; 30.6°±9.0 vs 31.9°±8.4; 42.7°±8.0 vs 40.6°±8.7; 9.7°±7.9 vs 8,2°±7.8;
33.7°±5.0 vs 32.8°±7.0, odpowiednio dla NK, LL, KP, DK, GK).
Wielkość krzywizn strzałkowych kręgosłupa nie różni się między dziećmi z, oraz bez HS co może utrudnić
optymalne planowanie terapii. Rutynowe badanie kliniczne narządu ruchu powinno być więc uzupełniane o
ocenę występowania HS.
Słowa kluczowe: postawa ciała, kręgosłup, hipermobilność stawowa
OPIS PRZYPADKU
10. Alloplastyka całkowita stawu biodrowego u pacjentów HIV seropozytywnych – opis przypadku i
przegląd piśmiennictwa
Jacek Lorkowski, Wiesław S. Nowak, Ireneusz Kotela
Streszczenie
Alloplastyka stawów biodrowych jest powszechnie stosowaną metodą terapeutyczną u pacjentów z chorobą
zwyrodnieniową stawów, w szczególności z posterydową martwicą głowy kości udowej. U pacjentów HIV
seropozytywnych zabieg ten nie jest jednak opisywany w polskim piśmiennictwie i nie jest uznawany za
standard. W pracy przedstawiono
przypadek chorego HIV seropozytywnego, u którego z powodu
posterydowej martwicy jałowej głowy kości udowej wykonano alloplastykę stawu biodrowego bez istotnych
powikłań. Na kanwie tego przypadku przedstawiono sugerowane postępowanie w tej grupie chorych.
Słowa kluczowe: Alloplastyka, staw biodrowy, głowa kości udowej, jałowa martwica, HIV
11. Zastarzałe tylne zwichnięcie stawu łokciowego. Opis Przypadku
Magdalena Pieniężna-Ćwirko, Mariusz Urban, Piotr Zakrzewski, Stanisław Pomianowski
Streszczenie
Zastarzałe zwichnięcie stawu łokciowego jest złożonym i trudnym zagadnieniem dla chirurga a jego
zaopatrzenie ma znaczący wpływ na dalsze funkcjonowanie chorego. W literaturze doniesień na temat
leczenia zastarzałego zwichnięcia jest niewiele, a większość opiera się na obserwacji pojedynczych chorych.
Materiał i metody
W Klinice Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu i Ortopedii CMKP w latach 2004-2012 odnotowano 9 przypadków
zastarzałych tylnych zwichnięć w stawie łokciowym. Czas od momentu urazu do momentu wykonania repozycji
Strona 5 z 6
OTR 6/2013 (/styczeń)
/układ merytoryczny - wybrane artykuły /
wynosił średnio 5,6 tyg. U 8 chorych współwystępowało złamanie głowy kości promieniowej, u 5 złamanie
wyrostka dziobiastego, natomiast 8 chorych miało znacznego stopnia uszkodzenie kompleksu więzadła
pobocznego bocznego. Wszystkich chorych zakwalifikowano do operacyjnej repozycji zwichnięcia, następnie
po maksymalnie dwutygodniowym unieruchomieniu w opatrunku gipsowym chorzy kierowani byli na
intensywną rehabilitację ruchową. Podczas wizyt kontrolnych oceniano stabilność, zakres ruchu oraz funkcję
stawu łokciowego wg skali MEPI.
Wyniki
U żadnego z chorych nie wystąpiła niestabilność stawu łokciowego w naszej obserwacji. Powikłania, które
zaobserwowaliśmy w naszym materiale to przykurcz pourazowy stawu łokciowego, skostnienia okołostawowe
oraz obluzowanie endoprotezy głowy kości promieniowej.
Zostały sformułowane zalecenia postępowania w tych trudnych przypadkach.
Słowa kluczowe: zwichnięcie stawu łokciowego, endoprotezoplastyka głowy kości promieniowej, zastarzałe
zwichnięcie, kompleks więzadła pobocznego bocznego
12. Unusual operative treatment and outcome of femoral shaft fracture in a non-ambulatory
Cerebral Palsy patient
mostafa (1st name) hassanein (surname)
Abstract:
Cerebral palsy patients are prone to spontaneous fractures due to poor bone quality. The treatment options of
femoral fractures include conservative and operative management which is tailored according to the patient’s
needs, co-morbidities and the presence of skilled surgeon. We present a 20 year old non-ambulatory CP
patient who had a fractured femoral shaft which was treated by surgical excision of the fracture which is a
surgical modality that according to our knowledge hasn’t been addressed before in literature.
Key words: operative; femoral fracture; shaft; non-ambulatory; cerebral palsy
13. Severe Destructive Arthritis of the Carpometacarpal Joint: A Diagnosis of Exclusion
Kalpesh R Vaghela, Nirav K Patel, Khaled M Sarraf, Kate Owers
Abstract
We present a case of severe destruction of the thumb carpometacarpal joint (CMCJ) and surrounding
structures on a background of osteoarthritis and seronegative rheumatoid arthritis. Imaging studies suggested
a soft tissue lesion consistent with pigmented villonodular synovitis (PVNS), synovial osteochondromatosis or
giant cell tumour (GCT). Due to the possibility of malignant transformation and deteriorating symptoms the
mass was excised. Histological analysis of the lesion revealed severe degenerative disease with no evidence
of malignancy or infection. This represents an atypical presentation of thumb carpometacarpal joint arthritis,
which should be diagnosed once more sinister pathology has been excluded.
LIST DO RED
14. ALESSANDRO G ERACI,
AND
U MBERTO MARTORANA
Strona 6 z 6