Zasady konstruowania prac magisterskich

Zasady konstruowania prac magisterskich
Katedra Prawa Cywilnego i Rodzinnego
1. Uwagi ogólne
Objętość pracy – ok. 80 stron (max 120); strony ponumerowane;
Tekst powinien być wyjustowany – dotyczy to także przypisów; interlinia 1,5; czcionka 12,
Times New Roman;
Należy stosować akapity;
Nie stosuje się „wyliczanek”;
Co do zasady należy budować krótkie zdania;
Zwroty obcojęzyczne (np. łacińskie) należy pisać kursywą;
Nie przytacza się in extenso treści przepisów; przepisy obcojęzyczne należy przetłumaczyć;
Unika się stosowania cytatów – cudzą myśl należy opisać własnymi słowami;
Nie przywołuje się w treści pracy nazwisk konkretnych przedstawicieli doktryny (np. przy
okazji referowania ich poglądów) – zamiast tego należy zastosować np. zwrot: niektórzy
sądzą, w doktrynie został wyrażony pogląd, etc. Nazwisko podać natomiast w przypisie;
Praca nie powinna być pisana w 1 os. l. poj. lub mnogiej. Autor dla zaakcentowania
własnego poglądu może odwołać się do wyrażenia: „wydaje się”, „sądzić należy”, „jak się
wydaje”, etc.
Na końcu wersu nie zostawia się pojedynczych literek – należy przenieść je do wersu
następnego;
Jeśli Autor wprowadza w pracy skróty, przy pierwszym użyciu należy skrót objaśnić i być
konsekwentnym w jego używaniu;
2. Spis treści
Wg wzoru:
Wykaz skrótów ………………………………………………………………...…………1
Wstęp ……………..…………………………………………………...………………….2
Rozdział I............................................................................................................................3
Podrozdział 1……………………………………………………………...………………3
Punkt 1.1…………………………………...………………………………………………3
Zakończenie ……………………………………………………………...………………10
Literatura…………………………………………………………………………………14
3. Rozdziały, podrozdziały i punkty
Oznaczanie rozdziałów, podrozdziałów i punktów powinno wyglądać następująco:
Rozdział I
Podrozdział 1
Punkt 1.1.
Tytuły rozdziałów i podrozdziałów NIE kończą się żadnym znakiem interpunkcyjnym;
Raczej nie wyróżnia się mniejszych jednostek redakcyjnych niż punkt;
Rozdział nie powinien mieć mniej niż 5 stron; podrozdział/punkt – min. pół strony;
Jednostka redakcyjna (np. podrozdział, punkt) nie powinien być obszerniejszy niż 5 stron.
Jeśli jest większy, wprowadzić należy podpunkt;
4. Literatura
W spisie literatury podaje się w pierwszej kolejności inicjał imienia, następnie nazwisko,
tytuł kursywą, miejsce i rok wydania (gdy monografia) lub czasopismo i rok jego ukazania
się oraz numer. Taka sama zasada dotyczy prasy codziennej np. Gazety Prawnej. Numerów
stron nie uwzględnia się;
Przykład: J. Nowacki, „Odpowiednie” stosowanie przepisów prawa, PiP 1964, z. 3.
Glosy traktuje się jako odrębną pozycję literatury; glos nie dopisuje się do orzeczeń;
Poszczególne pozycje literatury należy uporządkować alfabetycznie;
Jeśli przywołanych jest więcej prac jednego Autora, wówczas należy je uszeregować
poczynając od najstarszej;
W spisie literatury należy zawrzeć zarówno artykuły, jak i monografie, komentarze,
podręczniki;
Można wyodrębnić wykaz aktów prawnych (uszeregowanych według hierarchii oraz
chronologicznie) oraz orzeczeń (układ chronologiczny)
5. Przypisy
Przypis – wyjustowany; czcionka 10px; pojedyncza interlinia
Każdy przypis należy rozpocząć z wielkiej litery oraz zakończyć kropką;
Numer przypisu w tekście stawia się przed znakiem interpunkcyjnym;
Zawsze podaje się numer strony dzieła, z którego korzysta Autor pracy;
Przypisy mają jedynie dokumentować wykorzystane dzieła lub orzeczenia; wszelkie
wyjaśnienia i uwagi powinny zostać przeniesione do tekstu głównego;
Trzeba uczciwie podawać źródła, z których Autor korzysta. Nie jest akceptowana sytuacja,
gdy kilka stron nie ma w ogóle przypisu;
Jeśli w kolejnych przypisach Autor powołuje się na to samo dzieło, wówczas stosuje się
Ibidem oraz numer strony
Przykład: 1 R. Tokarczyk, Kultura prawa europejskiego [w:] C. Mik (red.), Europeizacja
prawa krajowego, Toruń 2000, s. 21.
2
Ibidem, s. 22.
Jeżeli w pracy kilkakrotnie jest przywoływane to samo dzieło, wtedy podaje się inicjał
imienia, nazwisko, początkowe słowa tytułu i trzy kropki, numer strony
Przykład: 1 M. Smyk, Pełnomocnictwo według kodeksu cywilnego, Warszawa 2010, s. 106.
2
K. A. Dadańska, Działanie osoby prawnej, Warszawa 2006, s. 30 – 36.
3
M. Smyk, Pełnomocnictwo…, s. 200.
Jeśli wykorzystywane są źródła elektroniczne, nie jest wystarczające podanie adresu strony
www. Należy również napisać, co się na stronie znajduje. Trzeba także usunąć hiperłącza.
Przykład 1: U.S. Department of Justice, Executive Office for United States Trustees, Report
to Congress: Impact of the Utilization of Internal Revenue Service Standards for
Determining Expenses on Debtors and the Court, July 2007, s. 28. Dostępny on-line:
http://www.justice.gov/ust/eo/public_affairs/reports_studies/docs/Rpt_to_Congress_on_IRS
_Standards.pdf.
Przykład 2: ABI Consumer Bankruptcy Center, More Details on the Bankruptcy Process.
Dostępne on-line: http://consumer.abiworld.org/?q=node/23.
6. Przypisy – wzory
Akty prawne
o Ustawa z dnia 25.2.1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Dz.U. z 1964, Nr 9, poz.
59 ze zm.
(zawsze „ze zm.” nigdy „z późn. zm.” – każda zmiana jest późniejsza!)
o Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5.4.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków
w umowach konsumenckich, Dz.U. UE L 095 z 1993 r., s. 29 – 34.
Orzeczenia sądowe
o Wyrok SN z dnia 25.4.2007 r., IV CSK 34/07, LEX nr 461601.
o Uchwała SN z dnia 16.12.1987 r., III CZP 91/87, OSNC 1988, nr 4, poz. 42.
Artykuł
o J. Nowacki, „Odpowiednie” stosowanie przepisów prawa, PiP 1964, z. 3, s. 372
o S. Brewer, Exemplary Reasoning: Semantic, Pragmatics, and the Rational Force of
Legal Argument by Analogy, Harvard Law Review 1996, tom 109, s. 926
Monografia/podręcznik
o L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 215.
o T. A. Filipiak, J. Mojak, M. Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin
2008, s. 68.
Dzieło zbiorowe
o T. Giaro, Wykładnia bez kodeksu. Uwagi historyczne o normatywności interpretacji
prawniczej [w:] P. Winczorek (red.), Teoria i praktyka wykładni prawa, Warszawa
2005, s. 16.
o Z. Radwański [w:] Z. Radwański (red.), System prawa prywatnego. Prawo cywilne –
część ogólna. Tom II, Warszawa 2002, s. 224.