Celebracja-Dziekczynienie za sakrament pokuty

CELEBRACJA:
„DZIĘKCZYNIENIE ZA SAKRAMENT POKUTY”
Zaleca się, aby w drugą niedzielę Wielkiego Postu, na wszystkich Mszach Świętych, wyrazić
dziękczynienie Bogu za dar sakramentu pokuty i wyznać wiarę w szczególne działanie Boga w tym
sakramencie. Celebracja ta składa się podobnie jak poprzednie z ukazania znaku, wyznania wiary
i wyraŜenia dziękczynienia.
Pomoce do przeŜycia celebracji
Przygotowanie znaku
Oto kilka propozycji wykorzystania znaku w dzisiejszej dziękczynnej celebracji. MoŜna wybrać
jeden z nich lub przygotować kilka.
1. Prostym znakiem, przypominającym o sakramencie pokuty, moŜe być naczynie z popiołem lub
fioletowa stuła. Umieszcza się je przed ołtarzem w miejscu widocznym dla wszystkich.
2. Znak pojednania. Kapłan, po dojściu procesji do ołtarza i po zakończeniu śpiewu na wejście,
zanim rozpocznie celebrację znakiem krzyŜa, zwraca się do zgromadzonych tymi lub podobnymi
słowami:
Drodzy Bracia i Siostry! PrzeŜywamy dziś kolejną juŜ w Roku Wiary dziękczynną celebrację za dar
sakramentów. U progu Wielkiego Postu pragniemy gorąco dziękować Bogu za łaskę sakramentu pokuty
i wyrazić gotowość przyjęcia wymagań, jakie Chrystus nam stawia. Jedno z nich wyraził słowami: „Jeśli
więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, Ŝe brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam
dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!”
(Mt 5,23-24). Pomyślmy więc o wszystkich, którzy mogą mieć coś przeciwko nam i na znak, Ŝe
pragniemy być lepsi dla nich i dla innych ludzi, których spotykamy, podajmy sobie nawzajem dłonie.
Dopiero wtedy uczynimy na naszym ciele znak krzyŜa i rozpoczniemy celebrację Eucharystii.
3. Akt pokuty. W przeŜycie aktu pokuty mogą się dziś włączyć wierni świeccy, odczytując lub
śpiewając wezwania:
Pierwsza osoba: Panie, Ty umarłeś na krzyŜu, aby nas obmyć z grzechów i napełnić nas swoją
łaską. Zmiłuj się nad nami.
Druga osoba: Chryste, Ty ustanowiłeś sakrament pokuty, abyśmy mogli nieustannie doznawać
Twego miłosierdzia. Zmiłuj się nad nami.
Trzecia osoba: Panie, Ty dałeś nam Ducha Świętego, aby przekonywał nas o grzechu i otwierał
nasze serca na Twoją łaskę. Zmiłuj się nad nami.
Kapłan: Niech się zmiłuje nad nami Bóg wszechmogący i odpuściwszy nam grzechy, doprowadzi
nas do Ŝycia wiecznego. Amen.
Myśli do homilii
W homilii kałan, nawiązując do czytań, a szczególnie do Ewangelii o przemienieniu Jezusa na
górze Tabor, budzi i umacnia wiarę zgromadzonych na Eucharystii w moc sakramentu pokuty. W taki
właśnie sposób pisze o tym sakramencie Jan Paweł II w adhortacji Reconciliatio et paenitentia (nr 2830):
„Kościół znalazł w Synodzie jasne potwierdzenie swojej wiary w tym, co odnosi się do
Sakramentu, poprzez który kaŜdy chrześcijanin i cała wspólnota wierzących otrzymują pewność
przebaczenia mocą odkupieńczej Krwi Chrystusa.
Warto odnowić i potwierdzić tę wiarę w chwili, gdy mogłaby ona osłabnąć, utracić coś ze swej
integralności czy teŜ wejść w obszar cienia i milczenia, zagroŜona – jak to się dzieje – wspomnianym
juŜ kryzysem z jego ujemnymi zjawiskami. Sakrament Pokuty bowiem jest z jednej strony, zagroŜony
przez zaciemnienie zmysłu moralnego i religijnego, osłabienie poczucia grzechu, wypaczenie pojęcia
skruchy, znikome dąŜenie do Ŝycia prawdziwie chrześcijańskiego; z drugiej zaś strony przez taki
sposób myślenia, czasem dość rozpowszechniony, wedle którego przebaczenie moŜna otrzymać
bezpośrednio od Boga takŜe w sposób zwyczajny, bez przystępowania do Sakramentu pojednania, czy
teŜ przez pozbawioną nieraz Ŝaru i prawdziwej spontaniczności rutynę w praktykowaniu Sakramentu,
która, być moŜe, została wywołana błędnymi i wypaczonymi poglądami na skutki Sakramentu.
Wypada zatem przypomnieć zasadnicze wymiary tego wielkiego Sakramentu.
«Którym odpuścicie»
Pierwsze podstawowe dane, których dostarczają nam Księgi Święte Starego i Nowego Testamentu,
dotyczą miłosierdzia Boga i Jego przebaczenia. W Psalmach i w przepowiadaniu Proroków imię
miłosierny jest tym imieniem, które chyba najczęściej jest przypisywane Panu, wbrew uparcie
powielanemu schematowi, wedle którego Bóg Starego Testamentu przedstawiany jest przede
wszystkim jako Bóg surowy i karzący. Tak więc wśród Psalmów długi wywód sapiencjalny, czerpiąc
z tradycji Wyjścia, przypomina łaskawe działanie Boga pośród swego ludu. Działanie to, choć
przedstawione w formie antropomorficznej, jest bodaj jedną z najbardziej wymownych
starotestamentalnych proklamacji miłosierdzia BoŜego. Wystarczy przytoczyć tutaj ten werset: «On
jednak litując się odpuszczał winę, a nie wytracał, i często odwracał swój gniew, i nie pobudzał całej
swej zapalczywości. Przypominał sobie, Ŝe są tylko ciałem i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca».
Kiedy nadeszła pełnia czasu, Syn BoŜy, przychodząc jako Baranek, który gładzi i bierze na siebie
grzech świata, jawi się jako ten, który ma władzę sądzenia czy teŜ odpuszczania grzechów, który nie
przyszedł, aby potępiać, ale aby przebaczać i zbawiać.
OtóŜ tę władzę odpuszczania grzechów Jezus przekazuje przez Ducha Świętego zwykłym ludziom,
którzy sami podlegają zasadzkom grzechu, czyli swoim Apostołom: «Weźmijcie Ducha Świętego!
Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». Jest to
jedna z najwspanialszych nowości ewangelicznych! Udziela tej władzy Apostołom równieŜ z prawem
przekazywania jej – tak rozumiał to Kościół od samego zarania – następcom, obdarzonym przez
tychŜe Apostołów misją i odpowiedzialnością za kontynuowanie ich dzieła głosicieli Ewangelii
i szafarzy zbawczego dzieła Chrystusa.
Objawia się tu w całej swej wielkości postać szafarza Sakramentu Pokuty, który prastarym
zwyczajem jest nazywany spowiednikiem.
Tak jak przy ołtarzu, gdzie sprawuje Eucharystię, jak w kaŜdym z Sakramentów, kapłan, szafarz
Pokuty, działa «in persona Christi». Chrystus, który przez osobę spowiednika jest uobecniony i za
jego pośrednictwem dokonuje tajemnicy odpuszczenia grzechów, jest tym, który okazuje się bratem
człowieka, miłosiernym, wiernym i współczującym arcykapłanem, pasterzem gotowym szukać
zbłąkanej owcy, lekarzem, który leczy i pociesza, jedynym nauczycielem, który jest prawdomówny
i naucza drogi BoŜej, «sędzią Ŝywych i umarłych», który sądzi prawdziwie, a nie według pozorów
[…].
Sakrament przebaczenia
Z objawienia wartości tego posługiwania i władzy odpuszczania grzechów, przekazanej przez
Chrystusa Apostołom i ich następcom, rozwinęła się w Kościele świadomość znaku przebaczenia,
udzielanego poprzez Sakrament Pokuty. To znaczy pewność, Ŝe sam Pan Jezus ustanowił i powierzył
Kościołowi, jako dar swojej dobroci i swojej «philantropia» wobec wszystkich, specjalny Sakrament
dla odpuszczania grzechów popełnionych po Chrzcie.
Praktyka tego Sakramentu, jeśli chodzi o jego sprawowanie i formę, przeszła długi proces
rozwojowy, o czym świadczą najstarsze sakramentarze, dokumenty Soborów i Synodów biskupich,
przemówienia Ojców i nauczanie Doktorów Kościoła. Natomiast co do istoty tego Sakramentu,
istniała zawsze w świadomości Kościoła mocna i niezmienna pewność, Ŝe z woli Chrystusa
przebaczenie dawane jest kaŜdemu poprzez sakramentalne rozgrzeszenie, którego udzielają szafarze
Sakramentu Pokuty: pewność ta ze szczególną mocą została potwierdzona zarówno przez Sobór
Trydencki, jak przez Sobór Watykański II: «Ci (zaś), którzy przystępują do Sakramentu Pokuty,
otrzymują od miłosierdzia BoŜego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie
dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich
nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą». Raz jeszcze, jako zasadniczy element wiary odnoszącej
się do wartości i celu Pokuty naleŜy potwierdzić, Ŝe Zbawiciel nasz Jezus Chrystus ustanowił
w swoim Kościele Sakrament Pokuty, aby wierni, którzy popełnili grzech po Chrzcie, mogli otrzymać
łaskę i pojednać się z Bogiem”.
Wyznanie wiary
Kapłan: W celebracjach Roku Wiary staramy się wyznać naszą wiarę w cudowne i zbawcze
działanie Boga w sakramentach świętych. TakŜe dziś, kiedy w sposób szczególny pragniemy Bogu
dziękować za niezwykły dar sakramentu pokuty, pytamy siebie samych, jak mocno wierzymy
w skuteczność BoŜego działania oraz czy dość cenimy sobie ten sakrament i często z niego
korzystamy. Pozostańmy na chwilę w ciszy z tymi pytaniami i wyznajmy w sercu wiarę, Ŝe sakrament
pokuty naleŜy do największych darów, jakich Chrystus nam udziela w swoim Kościele.
Chwila ciszy.
Kapłan: A teraz wyznajmy ustami naszą wiarę w Boga, który nas miłuje i jest pośród nas obecny.
Wierzę w jednego Boga.
Propozycja modlitwy powszechnej
Wstęp: Pełni skruchy i Ŝalu za grzechy, prośmy Boga o miłosierdzie dla nas i całego świata.
1. Wejrzyj, miłosierny BoŜe, na wszystkich członków Kościoła, którzy w swej ziemskiej wędrówce
poddani są słabości i upadają. Umocnij ich wiarę, aby nigdy nie wątpili w Twoje przebaczenie.
2. Wejrzyj, miłosierny BoŜe, na cały świat, który według słów Chrystusa, jest w mocy Złego. Poślij
tych, których wybrałeś, aby zanieśli zwycięską moc Zbawiciela wszystkich pozostającym w niewoli
grzechu.
3. Wejrzyj, miłosierny BoŜe, na rodziny, w których nie ma zgody i umiejętności wzajemnego
przebaczenia. Wspieraj je swoją łaską, aby ustąpiły podziały i walki, a zapanowała miłość i pokój.
4. Wejrzyj, miłosierny Ojcze, na wszystkich, którzy rzadko przystępują do sakramentu pokuty.
Ześlij na nich swego Ducha, aby przekonał ich o grzechu i otworzył ich serca na przyjęcie daru
przebaczenia.
5. Wejrzyj, miłosierny Ojcze, na naszych zmarłych (szczególnie N.), którzy w swoim ziemskim
Ŝyciu równieŜ byli dotknięci nieszczęściem grzechu. Oczyść ich serca swoją miłością, aby byli godni
zamieszkać we wspólnocie świętych.
6. Wejrzyj, miłosierny Ojcze, na nas tutaj zgromadzonych, którzy z głębi serca dziękują Ci za dar
sakramentu pokuty. Spraw, aby kaŜde przeŜycie tego sakramentu było dla nas prawdziwym
nawróceniem serca.
Modlitwa: Z wiarą zanosimy do Ciebie, Ojcze, nasze pokorne prośby. Racz je przyjąć i obdarzyć
nas hojnie swoimi darami. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Dziękczynienie po Komunii Świętej
Po Komunii Świętej zaleca się śpiew Magnificat poprzedzony krótkim komentarzem
wprowadzającym.
Komentator: „Miłosierdzie Boga trwa z pokolenia na pokolenie” – śpiewa Matka Najświętsza
w swoim Magnificat. TakŜe nasze pokolenie doznaje, i to ze szczególną hojnością, BoŜego
Miłosierdzia. Dociera do nas orędzie św. Faustyny i bł. Jana Pawła II o nieskończonym miłosierdziu
Boga. Doznajemy go w róŜny sposób, a szczególnie w sakramencie pokuty. Niech nasz radosny śpiew
Magnificat, w którym łączymy się z Maryją wielbiącą miłosierdzie Boga, będzie wyrazem naszego
dziękczynienia za łaskę przebaczenia grzechów.
Śpiew: Magnificat.