Informacja o procedurach zakładania składu

Informacja o procedurach
zakładania składu wolnocłowego
oraz składu celnego w Niemczech.
2015-12-25 21:42:20
2
Informacja o procedurach zakładania składu wolnocłowego oraz składu celnego w Niemczech.
Informacja o procedurach zakładania składu wolnocłowego oraz składu celnego w Niemczech.
1. Podstawy prawne składu wolnocłowego
Podstawą prawną funkcjonowania wolnych obszarów celnych (niem. Freizone) i składów wolnocłowych (niem.
Freilager) w Niemczech jest rozdział 3 „Inne przeznaczenia celne" tytułu IV „Przeznaczenie celne" rozporządzenia
Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny. Przepisy art.
166–181 ww. rozporządzenia Rady definiują te instytucje, wskazują ich cele, sposób utworzenia, zakres
zastosowania, wprowadzanie i wyprowadzanie towarów, funkcjonowanie obu instytucji, obowiązki osób
prowadzących w nich działalność oraz nadawanie przeznaczenia towarom umieszczonym w wolnym obszarze
celnym lub składzie wolnocłowym. Zasadniczo są to towary z krajów trzecich, w przeciwieństw do składu
celnego, gdzie mogą również być składowane niektóre towary z krajów UE. Z przepisów rozporządzenia nr
2913/92 wynika więc podział na:
– składy wolnocłowe będące pomieszczeniami podmiotu gospodarczego, który posiada pozwolenie organu
celnego, znajdującymi się na wspólnotowym obszarze celnym;
– wolne obszary celne o kontroli typu I, czyli ogrodzone, gdzie przeprowadzane kontrole celne w dotyczą głównie
istnienia i dozoru ogrodzenia oraz dozoru towarów wprowadzanych oraz wyprowadzanych;
– wolne obszary celne o kontroli typu II, które nie muszą być ogrodzone, a zarówno kontrole i formalności celne,
jak i kwestie dotyczące długu celnego są unormowane zgodnie z procedurą
składu celnego.
W Niemczech istnieją obecnie 4 wolne obszary celne (jako tzw. wolne obszary portowe): Freihafen Bremerhaven
(4 mln mkw), Freihafen Cuxhaven (148 tys. mkw), Freihafen Deggendorf (150 tys. mkw) i Freihafen Duisburgu
(100 tys. mkw). W porcie Hamburg wolny obszar celny przestał istnieć z dniem 1.01.2013 r. W chwili obecnej nie
ma natomiast w Niemczech żadnego składu wolnocłowego, istnieją natomiast liczne składy celne (niem.
Zolllager).
2. Procedura ustanawiania składu wolnocłowego
Zgodnie z art. 167 rozporządzenia nr 2913/92 tworzenie wolnych obszarów celnych i składów wolnocłowych
pozostaje w gestii państw członkowskich. Państwa członkowskie mają za zadanie:
- wyznaczyć granice wolnego obszaru celnego,
- zatwierdzić pomieszczenia przeznaczone na skład wolnocłowy,
- wyznaczyć miejsca wejścia i wyjścia w każdym z wolnych obszarów celnych lub składów wolnocłowych (za
wyjątkiem obszarów o kontroli typu II),
- wydać pozwolenie na wykonywanie wszelkich prac budowlanych na terenie wolnego obszaru celnego.
W przypadku Niemiec wniosek o ustanowienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego może złożyć
każda osoba poprzez właściwy miejscowo, jeden z 43 okręgowych urzędów celnych (niem. Hauptzollamt). Urzędy
te znajdują sie w Aachen, Augsburg, Berlin, Bielefeld, Braunschweig, Bremen, Darmstadt, Dortmund, Dresden,
Duisburg, Düsseldorf, Erfurt, Frankfurt (M) Flughafen, Frankfurt (Oder), Gießen, Hamburg Hafen, Hamburg Jonas,
Hamburg Stadt, Hannover, Heilbronn, Itzehoe, Karlsruhe, Kiel, Koblenz, Köln, Krefeld, Landshut, Lörrach,
Magdeburg, München, Münster, Nürnberg, Oldenburg, Osnabrück, Potsdam, Regensburg, Rosenheim,
Saarbrücken, Schweinfurt, Singen, Stralsund, Stuttgart i Ulm.
3
Złożony wniosek okręgowy urząd celny przekazuje do Federalnego Ministerstwa Finansów. Ustanowienie
wolnego obszaru celnego następuje w drodze ustawowej, a składu celnego poprzez decyzję Federalnego Ministra
Finansów. Nie ma formalnego wzoru wniosku o utworzenie wolnego obszaru czy składu wolnocłowego. Władze
niemieckie powołują się wprost na zapisy §§ 807 i 808 Rozporządzenie Rady nr 2454/93 ustanawiającego
przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny odnoszących się
do wiarygodności i rzetelności wnioskodawcy dla zagwarantowania zgodnego z prawem funkcjonowania składu
(niekaralność, brak poważnego naruszenia prawa celnego, niezaleganie z podatkami itp.).
Trzeba pamiętać, że towary wprowadzane do wolnych obszarów lub składów uważa się – do celów stosowania
należności celnych przywozowych i obowiązujących w przywozie środków polityki handlowej – za nieznajdujące
się na obszarze celnym Wspólnoty. Niezbędny jest tu warunek, by towary te nie zostały dopuszczone do
swobodnego obrotu, nie zostały objęte inną procedura celną, ani też nie zostały użyte lub zużyte na warunkach
nieprzewidzianych przepisami prawa celnego. Dlatego też są to formy interesujące dla importerów towarów z
krajów trzecich oraz dla międzynarodowego ruchu tranzytowego towarów. Dla polskich przedsiębiorców bardziej
praktyczne znaczenie ma założenie w Niemczech składu celnego bądź korzystanie z już istniejących w celu np.
sprzedaży niektórych towarów z Polski w sklepach typu „duty free” (podróże do krajów trzecich) czy „travel
value” w podróżach pomiędzy krajami UE (w Niemczech jedynie na wyspie Helgoland można także nabyć towary
bez podatku obrotowego).
3. Podstawy prawne funkcjonowania składu celnego
Skład celny jest instytucją stanowiąca jeden z elementów wspólnotowej procedury celnej, uregulowana we
Wspólnotowym Kodeksie Celnym. Zgodnie z art. 98 ust. 2 Rozporządzenia Rady 2913/92 ustanawiającego
Wspólnotowy Kodeks Celny (składem celnym jest każde miejsce uznane przez organy celne i podlegające ich
kontroli, w którym towary mogą być składowane zgodnie z ustalonymi warunkami). Wyróżnia się składy celne
publiczne i prywatne. Składem celnym publicznym jest skład, z którego może korzystać każda osoba w celu
składowania towarów, a prywatnym skład celny przeznaczony do składowania towarów przez prowadzącego
skład. Procedura składu celnego pozwala na składowanie w składzie celnym:
- towarów niewspólnotowych, które w czasie tego składowania nie podlegają należnościom celnym
przywozowym ani środkom polityki handlowej;
- towarów wspólnotowych, którym odrębne przepisy wspólnotowe dają możliwość korzystania, w związku z ich
umieszczeniem w składzie celnym, ze środków zwykle stosowanych przy wywozie tego rodzaju towarów (np.
zwolnieniu z podatku VAT czy akcyzy – stąd możliwość sprzedaży w sklepach „duty free”).
Wspólnotowy Kodeks Celny wprowadził również systematykę składów celnych, dzieląc je na składy celne
publiczne (w Niemczech sa to składy typu A, B i F) oraz prywatne (w Niemczech są to składy typu C, D i E).
Największe jednak znaczenie mają składy prywatne, a w szczególności typu D („duty free”), w których dopuszcza
się możliwość stosowania procedury uproszczonej przy obejmowaniu towarów procedurą składu celnego, tj.
upraszczania czynności niezbędnych do objęcia towarów procedurą składu celnego poprzez zgłoszenie celne
uproszczone.
4. Procedura zakładania składu celnego w Niemczech
Wniosek o zezwolenie na założenie składu celnego (niem. Antrag auf Bewilligung eines Zollverfahrens mit
wirtschaftlicher Bedeutung/einer Überführung in den zollrechtlich freien Verkehr zur besonderen Verwendung)
składa się na formularzu nr 0212 dostępnym w wyszukiwarce formularzy na stronie internetowej:
http://www.zoll.de/DE/Service/Formulare-Merkblaetter/formulare-merkblaetter_node.html
Na tej samej stronie można też znaleźć formularz 0210 będą instrukcją wypełnienia wniosku nr 0212.
Wniosek składa się w okręgowym urzędzie celnym (lista Hauptzollämter j.w.), właściwym dla miejsca
4
prowadzenia głównej księgowości wnioskodawcy. Urząd celny sprawdza w terminie do 60 dni, czy spełnione są
warunki dla procedury składu celnego. Do warunków tych należą:
- przesłanki osobiste (miejsce zamieszkania w UE, brak zaległości celnych, podatkowych i na ubezpieczenia
społeczne, forma działalności gospodarczej i organizacja firmy świadcząca o zgodności z wnioskowanym typem
składu celnego. Urząd celny zasięga w tych sprawach opinii izby przemysłowo-handlowej, banków i władz
skarbowych zainteresowanego);
- przesłanki rzeczowe (lokalizacja oraz stan miejsca, w którym ma być prowadzony skład celny, oraz stan
wyposażenia muszą umożliwiać organom celnym skuteczne sprawowanie dozoru celnego i kontroli celnej oraz
wykonywanie działalności objętej wnioskiem);
- przesłanki ekonomiczne (zezwolenie wydawane jest tylko wtedy, gdy np. towary przeznaczane do reeksportu
nie są składowane dłużej niż średnio przez 30 dni);
- przesłanki proporcjonalności kosztu obsługi składu przez administrację celną do planowanych obrotów
handlowych składu;
- zakaz sprzedaży detalicznej ze składu (warunek oddzielenia terenu sklepu od miejsca magazynu/składu
celnego).
W przypadku składu typu D wymagane jest złożenie zabezpieczenia (np. w formie gwarancji bankowej) w
wysokości co najmniej 1,5-miesięcznej wysokości należnych świadczeń celnych i podatkowych w przypadku
zwykłego importu czy dostawy wewnątrzwspólnotowej towaru do Niemiec.
Załączniki:
Wniosek nr 0212
Instrukcja 0210
Opracował: Jan Masalski, Radca WPHI Berlin
5.04.2013 r.
5