21. Co mówił Jezus o naszej śmierci

nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
Wielu geniuszów ludzkości zyskuje sobie sławę po śmierci, ale istnieje jeszcze inny
rodzaj nieśmiertelności: daleko lepszy i doskonalszy niż ten, który człowiek osiąga
przy pomocy swego talentu. Nie jest to nieśmiertelność osiągalna przez czynienie
dobra, ale nieśmiertelność, której człowiek może dostąpić za łaską Jezusa
Chrystusa. Została ona zapewniona człowiekowi zanim powstał świat, gdyż została
dana nam w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami. Teraz zaś objawiona
została „przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć
zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię” 2Tm 1,1.
W jaki sposób Zbawiciel przedstawił nam życie nieśmiertelne? Otóż dokonał tego
przez swoje słowo, przez uczynki oraz przez zmartwychwstanie. Dla wielu myślicieli
żyjących w dniach Chrystusa śmierć była końcem wszystkiego. Epitafia, które
spotykamy na nagrobkach starożytnych cmentarzy, świadczą o takim właśnie
wyobrażeniu. Śmierć — to koniec. Grób zamyka wszystko. Czytając te epitafia
można się zorientować, że ludzie umierali nie mając nadziei na spotkanie
kiedykolwiek tych, których kochali.
Jezus był z Ojcem przy stwarzaniu świata i człowieka, o czym czytamy w Słowie
Bożym: „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go” Rdz
1,27. Jezus wiedział o życiu i śmierci więcej niż myśliciele wszystkich stuleci razem
wzięci. Powiedział wyraźnie, że śmierć — to sen.
Pewnego razu Zbawiciel przyszedł do domu, gdzie leżała zmarła córka
przełożonego synagogi, a wszyscy płakali nad nią w serdecznym żalu. Rzekł wtedy:
„Nie płaczcie, nie umarła, lecz śpi. I wyśmiewali go, bo wiedzieli, że umarła. On zaś,
ująwszy ją za rękę, zawołał głośno: „Dziewczynko, wstań! I powrócił duch jej, i
zaraz wstała, a On polecił, aby jej dano jeść” Łk 8,52-55.
W Ewangelii Jana, w rozdziale jedenastym czytamy o śmierci Łazarza, wiernego,
oddanego przyjaciela Chrystusa. Dowiedziawszy się o jego zgonie Jezus rzekł do
swych uczniów: „Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął; ale idę zbudzić go ze snu. Tedy
rzekli uczniowie do niego: Panie! Jeśli zasnął, zdrów będzie. Ale Jezus mówił o jego
śmierci; oni zaś myśleli, że mówił o zwykłym śnie. Wtedy to rzekł im Jezus
wyraźnie: Łazarz umarł” J 11,11-14.
Jezus wprowadził w umysłach ludzkich ogromną zmianę w pojmowaniu śmierci. Dla
każdego, kto wierzy w Jezusa, śmierć jest tylko zmianą i stanem przejściowym tak
jak sen i nie jest w swoim okrucieństwie stała i ostateczna. Człowiek myślący i
czujący zgodnie z chrześcijańskimi kategoriami traktuje życie doczesne jako coś
przejściowego, a nie jak ostateczność zakończoną śmiercią.
strona 1 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
Śmierć przestała być więc końcem drogi ludzkiej, fatalną i przerażającą
ostatecznością. Jest to po prostu sen, odpoczynek, chwila wytchnienia po trudach
życia doczesnego. W drodze do nowej Jerozolimy mamy do przebycia stan, który
zwie się śmiercią. W Ewangelii Jana czytamy, co powiedział Jezus: „Zaprawdę,
zaprawdę powiadam wam, jeśli kto zachowa słowo moje, śmierci nie ujrzy na
wieki” J 8,51.
„Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu; gdy się
Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w
chwale” Kol 3,3.4. To Chrystus w swej niezmierzonej miłości do człowieka przyniósł
światło i życie wieczne, „śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię
wywiódł przez ewangelię” 2Tm 1,1. To Chrystus przyniósł ludziom tę błogosławioną
nadzieję i zapewnił im przyszłą nieśmiertelność, obdarzając ich swą łaską. On sam
jest objawionym życiem wiecznym: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna
swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot
wieczny” J 3,16.
Paweł tak pisał o zmarłych chrześcijanach: „A nie chcemy, bracia, abyście byli w
niepewności co do tych, którzy zasnęli, abyście się nie smucili, jak drudzy, którzy
nie mają nadziei” 1Tes 4,13. Chrześcijanie mogą cierpieć i smucić się, ale nigdy nie
jest to smutek beznadziejny! Chrześcijanin zawsze ma nadzieję, wie, że po śnie
nastąpi przebudzenie. W czasie tego snu traci się rachubę czasu. Tak jest z tymi,
którzy zasypiają w Chrystusie. Zamykają oczy, żegnając się z tym światem, i
otwierają je w dniu powrotu Chrystusa na ziemię, w pełni Jego chwały. Daniel
napisał: „Wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzą się” Dn 12,2. Wielu
widziało wskrzeszenie Łazarza i miało nadzieję usłyszeć o niezwykłych rzeczach
pozagrobowego życia, lecz rozczarowali się. Łazarz nic im nie opowiedział. Jego
śmierć była, według słów Jezusa, snem, a On zbudził go ze snu.
O stanie umarłych, śpiących w grobach, Pismo Święte mówi: „Wiedzą bowiem żywi,
że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą” Koh 9,5. „W tymże dniu giną
wszystkie zamysły jego” Ps 146,4. Nawet świątobliwi ludzie nie idą do nieba od
razu po śmierci, lecz czekają na dzień zmartwychwstania. W Dz 2,34 jest napisane:
„Albowiem nie Dawid wstąpił do nieba”. „Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje?”
— pyta Job. I odpowiada: „Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę
oczekiwał przyszłej odmiany mojej” Hi 14,14 (BG).
„Albowiem to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co
śmiertelne musi przyoblec się w nieśmiertelność. A gdy to, co skażone, przyoblecze
się w to, co nieskażone, i to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność,
wtedy wypełni się słowo napisane: „Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie! 1Kor
15,53.54. Zwycięstwo, o którym mówi apostoł Paweł, będzie miało miejsce przy
zmartwychwstaniu.
Człowiek nie jest samym tylko duchem, ale potrójnym bytem, złożonym z ducha,
duszy i ciała. Na początku tchnął Bóg w nowo stworzone ciało ludzkie tchnienie
strona 2 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
życia i stworzył istotę żywą (patrz Rdz 2,7). Nadejdzie czas, kiedy ci, którzy umarli,
przebudzą się i powstaną do życia wiecznego, nieśmiertelnego. „Ożyją twoi umarli
— woła prorok Izajasz — twoje ciała wstaną, obudzą się i będą radośnie śpiewać ci,
którzy leżą w prochu” Iz 26,19. Będzie to dzień chwały niebiańskiej, o którym
psalmista mówi: „Ale ja dzięki sprawiedliwości ujrzę oblicze twoje, kiedy się
obudzę, nasycę się widokiem twoim” Ps 17,15.
Gdyby zmartwychwstanie rzeczywiście nie miało nastąpić, wówczas nie byłoby
życia wiecznego z Chrystusem. Gdyby nie było zmartwychwstania, śmierć
oznaczałaby koniec wszystkiego. „Jeśli bowiem umarli nie bywają wzbudzeni, to i
Chrystus nie został wzbudzony. Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli”
1Kor 15,16.18.
Kiedy nastąpi to zmartwychwstanie? „Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos
archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli
w Chrystusie” 1Tes 4,16. A więc nastąpi to przy powtórnym przyjściu Chrystusa.
Umarli powstaną wówczas, aby móc wyjść „na spotkanie Pana” (w. 17). Będzie to
spotkanie na zawsze, bez bólu rozłąki, ale tej łaski dostąpią tylko ci, którzy umarli
w Chrystusie.
W Flp 1,21-24 czytamy słowa Pawła: „Albowiem dla mnie życiem jest Chrystus, a
śmierć zyskiem. A jeśli życie w ciele umożliwi mi owocną pracę, to nie wiem, co
wybrać. Albowiem jedno i drugie mnie pociąga: pragnę rozstać się z życiem i być z
Chrystusem, bo to daleko lepiej; lecz z drugiej strony pozostać w ciele, to ze
względu na was rzecz potrzebniejsza”. W wierszu dwudziestym tego rozdziału
apostoł daje wyraz swemu przekonaniu, że Chrystus przed całym światem
uwielbiony będzie w ciele Pawła bądź to przez życie, bądź przez śmierć. Ten
błogosławiony zysk, o którym mówi apostoł, jest dziełem Chrystusa i tylko
Chrystusa. W końcu Paweł opowiada się bardziej po stronie życia niż śmierci.
Dlaczego? „Bo to ze względu na was rzecz potrzebniejsza” (w. 24). Wybiera
obowiązek, opowiada się za pracą dla Chrystusa, chociaż uważa, że „najlepsze”
byłoby stałe i jak najszybsze przebywanie z Nim. Oto postawa godna
chrześcijanina!
Możemy zapytać: Dlaczego Paweł uważa za lepsze umrzeć jak najszybciej i
połączyć się z Chrystusem, skoro — jak wiemy — i tak nie nastąpi to przed
zmartwychwstaniem? Odpowiedzieć na to można w ten sposób, że żadna miara ani
rachuba czasu nie istnieje dla tych, którzy zasnęli w Chrystusie. Choćby od śmierci
dzieliło Pawła tysiąc czy dwa tysiące lat, będzie mu się to wydawało tylko
zmrużeniem oczu. Jeden ze znanych komentatorów Pisma Świętego interpretuje to
następująco: „Apostoł, mówiąc o swej własnej sytuacji, wiązał naturalnie koniec
życia doczesnego z początkiem życia wiecznego, nie wspominając o przerwie
między nimi i nie troszcząc się o nią zupełnie”.
To, czego najbardziej pragnie apostoł Paweł, to zmartwychwstanie i życie wieczne.
Myśl tę wypowiada w Rz 8,23: „My także, którzy posiadamy zaczątek Ducha,
strona 3 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
wzdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego”. Zbawienie już
się dokonało, lecz nadzieją dopiero po nie sięgamy. W Flp 3,2.21 czytamy: „Nasza
zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa,
który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała
swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może”. Jest to ta sama myśl,
którą cytowaliśmy już z 1Kor 15,51-53: „Oto tajemnicę wam objawiam: nie wszyscy
zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na
odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie
skażeni, a my zostaniemy przemienieni. Albowiem to, co skażone, musi przyoblec
się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność”.
Cóż to znaczy „bez ubrania” czy „nie przyobleczony”? To właśnie jest stan śmierci i
tego jedynie apostoł nie pragnie. Natomiast pragnie „przyoblec się w domostwo
nasze, które jest z nieba” 2Kor 5,2. Nastąpi to w czasie powtórnego przyjścia
Chrystusa.
Możemy zapytać: Jak to możliwe jest „mieć” coś, co dopiero nastąpi, i w jakim
sensie jest to „prawdziwe domostwo”? Ap. Jan mówi, że „żywot wieczny dał nam
Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma syna, ma żywot; kto nie ma Syna
Bożego, nie ma żywota” 1J 5,11.12. To nieśmiertelne życie czeka nas jako nagroda
dzięki wierze i to obiecane nam życie jest równoznaczne z naszym domem, który
znajduje się w niebie. Tym samym mamy ten dom, posiadamy go naprawdę.
Nie tylko w słowach, ale i w uczynkach Jezusa możemy znaleźć dowody na to, że
umarli będą żyli. W Ewangelii Jana czytamy o odwiedzinach Jezusa w Betanii, po
śmierci Łazarza. Spotkała Go Marta, jedna z dwóch sióstr Łazarza, i powiedziała:
„Panie! Gdybyś tu był, nie byłby umarł brat mój”. Jezus rzekł do niej:
„Zmartwychwstanie brat twój”. Marta odpowiedziała mu: „Wiem, że
zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym”.
Co wtedy powiedział Jezus? Oto dalszy przebieg rozmowy z Martą: „Jam jest
zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. A kto
żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to? Rzecze mu: Tak,
Panie! Ja uwierzyłam, że Ty jesteś Chrystus, Syn Boży, który miał przyjść na świat”
J 11,21-27. Potem Jezus udał się do grobu przyjaciela, gdzie płakały nie tylko jego
siostry, ale i towarzysze. Jezus też zapłakał, ponieważ potrafił „współczuć ze
słabościami naszymi” Hbr 4,15. Mimo że Jezus był Synem Bożym, miał naturę
ludzką i nadal każdy ludzki smutek poruszał Jego serce. Nic dziwnego, że stojący
przy grobie powiedzieli: Patrzcie, jak go miłował!
Następnie Zbawiciel kazał odwalić kamień. A potem wznosząc oczy w górę modlił
się: „Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał. A Ja wiedziałem, że mnie zawsze
wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na lud stojący wkoło, aby uwierzyli,
żeś Ty mnie posłał. A gdy to rzekł, zawołał donośnym głosem: „Łazarzu, wyjdź!”.
Zmarły leżał w grobie cztery dni i nie miał siły, by uwolnić się z różnych opasek,
którymi według ówczesnego zwyczaju wiązano zmarłych. Co wtedy powiedział
Zbawiciel? „Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść”. I znów Bóg współpracuje,
strona 4 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
współdziała z człowiekiem; to, co boskie — z tym, co ludzkie. Ludzie muszą
pracować i działać dla ludzi. Łazarz stał wolny przed zgromadzeniem.
Ten cud stanowił dowód boskości Chrystusa. Nawet śmierć musiała mu ulec. Tak
oto Bóg okazał swą władzę nad śmiercią również przez swoje czyny. Jezus jest
dawcą życia, jest Synem Bożym. „Żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w
Synu jego” 1J 5,12. Boskość Chrystusa daje nam niezachwianą pewność nagrody w
postaci życia wiecznego, jeśli tylko okażemy się jej godni. Stojąc nad grobem
Łazarza Zbawiciel objawił całą swoją moc, potęgę słowa i czynu, całą swoją władzę
dania życia wiecznego każdemu z nas. „Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają,
tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” 1Kor 15,22.
Pewnego razu Jezus spotkał kondukt żałobny wychodzący z miasteczka Nain. Matka
oddawała ziemi swego jedynego syna. „A gdy ją Pan zobaczył, użalił się nad nią i
rzekł do niej: Nie płacz. I podszedłszy, dotknął się noszy, a ci, którzy je nieśli,
stanęli. I rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię: Wstań. I podniósł się zmarły, i zaczął
mówić. I oddał go jego matce” Łk 7,13-15.
Możemy sobie wyobrazić tę cudowną noc, kiedy matka i syn rozmawiali z sobą
ponownie! O czym mogli mówić?
Być może syn pytał:
— Mamo, co się stało? Jak to się stało?
A matka opowiadała:
— Byłeś, synku, bardzo, bardzo chory. Wezwałam lekarzy, ale i oni nie mogli ci
pomóc. Znajomi i przyjaciele przyszli odwiedzić cię, ale ty bardzo szybko straciłeś
przytomność. Płakałam i modliłam się za ciebie. A potem umarłeś. Sąsiedzi pomogli
mi urządzić ci pogrzeb.
— A co było potem?
— Potem ruszył kondukt pogrzebowy. Czułam, że serce pęknie mi z bólu. Zostałam
sama jedna na świecie. Wtedy zobaczyliśmy ludzi idących naprzeciw nam, a wśród
nich szedł Jezus. Zatrzymał kondukt, dotknął mar i powiedział: „Młodzieńcze,
wstań”. A ty wstałeś.
— Ja to słyszałem, mamo!
On naprawdę słyszał głos Jezusa. „Zbliża się godzina, owszem już nadeszła, kiedy
umarli usłyszą głos Syna Bożego, a ci, co usłyszą, żyć będą” J 5,25.
Jezus obwieścił wszystkim, że ma władzę nad śmiercią. Powiedział: „Albowiem jak
Ojciec wzbudza z martwych i ożywia, tak i Syn ożywia tych, których chce” J 5,21.
strona 5 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
„Ożywiać” — to tyle, co „przynosić życie”, mieć siłę i moc „tworzenia życia”. Jezus
posiadał właśnie taką, daną Mu przez Ojca, władzę „przynoszenia życia” zgodnie ze
swoją wolą. Życie Jego ludu kryje się w boskich dłoniach Jezusa. W J 1,28 czytamy
słowa Syna Bożego: „Daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze
ich z ręki mojej”.
Mamy wszelkie dowody przemawiające za tym, że są to słowa prawdy, że
powinniśmy w nie wierzyć. Jezus nie tylko uczył nas, że śmierć to sen, z którego
Jego dzieci się obudzą, On także objawił swoją władzę nad śmiercią, ukazał swą
moc wskrzeszania zmarłych. Aż wreszcie zmarł na krzyżu za grzechy całego świata,
„oddał życie swoje na okup za wielu” Mt 2,28, a potem triumfalnie
zmartwychwstał. Powiedział przecież: „Mam moc dać je [życie] i mam moc znowu
je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego” J 1,18. Nikt nie mógłby pozbawić
Jezusa życia bez Jego osobistej zgody. Jezus oddał swoje życie dobrowolnie, złożył
je w ofierze za grzechy całego świata.
Zbawiciel dokładnie przepowiedział swoją śmierć i zmartwychwstanie. „Dlatego
Ojciec miłuje mnie, iż kładę życie swoje, aby je znowu wziąć” — mówi Chrystus. To
stwierdzenie rozprasza wszelkie wątpliwości i nieporozumienia. Zbawiciel miał
władzę ofiarowania swego życia za grzechy całego świata i stało się właśnie tak,
jak postanowił. Miał również moc zmartwychwstania i zmartwychwstał. Możemy
wierzyć Mu z całą pewnością, z całą ufnością, że miał ima taką moc. Nasze życie
jest w Nim bezpieczne i powinniśmy w to uwierzyć.
Trzeciego dnia po śmierci na krzyżu Jezus zmartwychwstał. Posłuchajmy Jego słów:
„Oto idziemy do Jerozolimy, a Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom oraz
uczonym w Piśmie i skażą go na śmierć. I wydadzą go poganom na pośmiewisko i
na ubiczowanie i na ukrzyżowanie, a dnia trzeciego zostanie wzbudzony z
martwych” Mt 20,18.19. Podobne słowa znajdujemy w Mk 8,31 i w Łk 9,22. W J 2,21
Jezus przepowiada zniszczenie świątyni i odbudowanie jej w ciągu trzech dni: „Ale
On mówił o świątyni ciała swego”.
Czy Chrystus powstał z grobu dosłownie, cieleśnie i we własnej osobie?
Porównajmy opisy tego faktu we wszystkich czterech Ewangeliach. Anioł stojący
przy grobie „odezwał się i rzekł do niewiast: Wy się nie bójcie; wiem bowiem, że
szukacie Jezusa ukrzyżowanego. Nie ma go tu, bo wstał z martwych, jak
powiedział; chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idąc śpiesznie powiedzcie
uczniom jego, że zmartwychwstał, i oto poprzedza was do Galilei, tam go ujrzycie”
Mt 28,5-7. A wszedłszy do środka, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy z tego
powodu stały zakłopotane, ukazali im się nagle dwaj mężowie w lśniących szatach.
Wtedy ogarnął je strach i pochyliły głowy ku ziemi. Tamci zaś rzekli do nich:
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma go tu, ale wstał z martwych.
Wspomnijcie, jak mówił wam, będąc jeszcze w Galilei, że Syn Człowieczy musi być
wydany w ręce grzesznych ludzi i musi być ukrzyżowany, a dnia trzeciego
powstać” Łk 24,5-7.
strona 6 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
W dwudziestym rozdziale Ewangelii Jana znajdujemy wiele szczegółów dotyczących
ukazania się Jezusa po zmartwychwstaniu Marii Magdalenie oraz apostołom
Piotrowi i Janowi. W Nowym Testamencie mowa jest o następujących przypadkach
ukazania się Jezusa Jego naśladowcom (do tych wydarzeń możemy dodać ukazanie
się Jezusa apostołowi Pawłowi):
1. Niewiasty zastały pusty grób, a w nim anioła, który oznajmił im, że Jezus
zmartwychwstał Mt 28,1-1.
2. Maria Magdalena ujrzała Jezusa J 2,11-18; Mk 16,9-11.
3. Dowiedział się o tym Piotr, który pobiegł sprawdzić, czy Jezus leży w grobie i
ujrzał tylko prześcieradła. Szczegółów Ewangelia nie podaje Łk 24,34; 1Kor 15,5.
4. Dwaj uczniowie, a byli to Kleofas i ktoś jeszcze, spotkali Jezusa na drodze do
Emaus tego samego popołudnia w dzień zmartwychwstania Mk 16,12.13; Łk
24,13-35.
5. Jezus ukazał się apostołom (podczas nieobecności Tomasza) tego samego
wieczoru po zmartwychwstaniu Mk 16,14-18; Łk 24,36-40; J 2,19-23; 1Kor 15,5.
6. Ukazał się jedenastu apostołom, przeszło tydzień po swoim zmartwychwstaniu,
prawdopodobnie wtym samym pomieszczeniu, co poprzednio J 2,26-29.
7. Na koniec objawił się siedmiu uczniom łowiącym ryby. Dokładny czas nie jest
znany J 21,1-23.
8. Jezus ukazał się na górze w Galilei apostołom oraz rzeszy ludzi liczącej około
pięciuset osób. Dokładny czas nie jest podany Mt 28,16-2; 1Kor 15,6.
9. Jezus ukazał się również Jakubowi w okolicznościach, o których autor 1 Listu do
Koryntian bliżej nas nie informuje (15,7).
10. Ponadto Jezus ukazał się swym uczniom
wniebowstąpieniem Mk 16,19; Łk 24,5-52; Dz 1,3-8.
w
Jerozolimie
tuż
przed
Zmartwychwstanie naszego Zbawiciela jest faktem historycznym. Jest ono
podstawą naszej teologii i nadziei. Przypominajmy sobie Jego słowa: „Bo ja żyję, i
wy żyć będziecie” J 14,19. Uwierzmy w to, że Chrystus naprawdę zmartwychwstał,
naprawdę żyje! Do swych zdumionych, a nawet przerażonych uczniów powiedział:
„Spójrzcie na ręce moje i nogi moje, że to Ja jestem. Dotknijcie mnie i patrzcie:
Wszak duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam” Łk 24,39. Rozmawiał z
nimi, a oni Go widzieli. We własnej osobie, dosłownie i cieleśnie Chrystus stał przed
nimi (w. 42.43). Nie powinniśmy zapominać również o władzy nad śmiercią, jaką
Chrystus miał na ziemi, zanim został ukrzyżowany! Wielokrotnie udowadniał to w
słowach
i
czynach,
uzdrawiając
chorych
i
wskrzeszając
zmarłych.
strona 7 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
Zmartwychwstanie — to końcowy akord, zamykający serię cudownych zjawisk.
Uczniowie Chrystusa, cierpiący za wiarę, przelewali swą męczeńską krew pełni
ufności i nadziei. Znajdujemy także w Piśmie Świętym wzmianki o tym, że
Zbawiciel spożywał wieczerzę — jadł i pił z apostołami już po zmartwychwstaniu,
po okazaniu swej władzy nad śmiercią. Ta potężna siła władzy Chrystusa nad
śmiercią służyła ludziom przez stulecia za niezawodny oręż w walce z
przeciwnościami losu. Widać to na przykładzie nieustannego rozwoju
chrześcijaństwa, misji apostolskich, męczeństwa pierwszych chrześcijan i
niepowstrzymanego postępu samego Kościoła.
Swymi słowami, uczynkami i swym zmartwychwstaniem Zbawiciel dał ludziom
nadzieję wieczną. Powiedział zupełnie wyraźnie: „Nie dziwcie się temu, gdyż
nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co
dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd” J
5,28.29. Tę samą myśl rozwija apostoł Paweł, mówiąc: „Pokładając w Bogu
nadzieję (...) , że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych”
Dz 24,15.
Jezus oświadczył, że zapłatą za wszystko, co dobre, będzie zmartwychwstanie
sprawiedliwych. Oto co powiedział faryzeuszowi, który zaprosił Go na ucztę:
„Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” Łk 14,14.
Posłuchajmy Jego obietnic: „A to jest wola tego, który mnie posłał, abym z tego
wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym. A to
jest wola Ojca mego, ażeby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot
wieczny, a Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym. (...) Nikt nie może przyjść do mnie,
jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał, a Ja go wskrzeszę w dniu
ostatecznym. (...) Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny,
a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (...) Kto spożywa ten chleb, żyć będzie na
wieki” J 6,39.40.44.54.58.
Jakież słowa mogą mieć dla nas większe znaczenie od tych, które wypowiedział
Chrystus? Nic więc dziwnego, że apostoł Piotr odpowiedział: „Panie! Do kogo
pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty
jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego” J 6,68.69. Na tych, którzy zasnęli w
Chrystusie, czeka cudowne życie, przewyższające wszelkie nadzieje i oczekiwania.
Zbawiciel powiedział: „W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej,
byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję
wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem i wy
byli” J 14,2.3.
Tak — życie wieczne istnieje. Wiemy o tym dobrze, ponieważ sam Jezus to
powiedział i potwierdził swymi czynami. On nam otworzył drzwi do tego miejsca.
„Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim,
jakim jest. I każdy, kto tę nadzieję w nim pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest
czysty” 1J 3,2.3. A oto, co stwierdza apostoł Paweł: „Nasza zaś ojczyzna jest w
niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni
strona 8 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego” Flp 3,20.21.
Dla wszystkich, którzy sprawiedliwie żyli, nie będzie już po zmartwychwstaniu
śmierci. Oto słowa Chrystusa z Łk 2,36: „Gdyż już nie mogą umrzeć, są bowiem
równi aniołom, a jako uczestnicy zmartwychwstania są synami Bożymi”. O tych,
którzy umrą w wierze, Jezus powiedział: „Oni żyć będą”. W Ewangelii Mateusza
czytamy o pobycie zbawionych w niebie: „Wtedy sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce
w Królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!” Mt 13,43.
Zanim Chrystus przyszedł na świat, na ludzkich grobach widniała beznadziejność.
Zbawiciel przyniósł ludziom światło ewangelii, życie i nieśmiertelność. Światło
zajaśniało wszędzie, rozżarzyło się i nie gaśnie — od nowego grobu Józefa, gdzie
złożono ciało ukrzyżowanego Chrystusa, aż po najodleglejsze krańce świata.
Za nami pozostał stary świat, pełen beznadziejności i rozpaczy, mroczny jak noc i
smutny, jak wszystko, co przemija. Przed nami jest świat nieśmiertelnego trwania,
świat zmartwychwstania naszych ciał, nowy świat, do którego się przychodzi po
przespaniu snu śmierci.
ZWYCIĘSTWO NAD ŚMIERCIĄ
Dlaczego w Piśmie Świętym śmierć nazwana jest snem?
Dlatego, że w czasie śmierci nie myśli się, nie działa i nie ma świadomości
istnienia. Nie pamięta się nawet o Bogu. „Jego dzieci zdobywają szacunek — lecz
on o tym nie wie; gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa” Hi 14,21. „Gdy
opuszcza go duch, wraca do prochu swego; w tymże dniu giną wszystkie zamysły
jego” PS. 146,4. „Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie
wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, gdyż ich imię idzie w zapomnienie.
Zarówno ich miłość, jak ich nienawiść, a także ich gorliwość dawno minęły; i nigdy
już nie mają udziału w niczym z tego, co się dzieje pod słońcem” Koh 9,5.6.
Gdzie umarli oczekują poranka zmartwychwstania?
„Czego mam oczekiwać? Kraina umarłych moim domem. W ciemności uścielę sobie
łoże” JOB 17,13. „Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń
według możności twojej, albowiem nie masz żadnej pracy, ani myśli, ani
umiejętności, ani mądrości w grobie, do którego ty idziesz” Koh 9,10 (BG).
Czy istnieje nadzieja zmartwychwstania?
„Z ręki grobu wybawię ich, od śmierci wykupię ich. O śmierci! będę śmiercią twoją;
o grobie! będę skażeniem twoim” Oz 13,14 (BG). „Skoro bowiem przyszła przez
człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w
Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” 1Kor
15,21.22.
strona 9 / 10
nadzieja.pl - brak - 21. Co mówił Jezus o naszej śmierci
Czy w dniach, kiedy żył Chrystus, powątpiewano o zmartwychwstaniu?
„Potem
przystąpili
do
niego
zmartwychwstaniu” Łk 20,27.
niektórzy
saduceusze,
zaprzeczający
Czy Jezus w swych naukach wywodził zmartwychwstanie ze Starego Testamentu?
„A że umarli wzbudzeni będą, to i Mojżesz zaznaczył przy krzaku gorejącym, gdy
nazywa Pana Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba. Nie jest On
przeto Bogiem umarłych, ale żywych. Dla niego bowiem wszyscy żyją” Łk 20,37-39.
Argument, którym posłużył się tu Zbawiciel, zmierza do tego, że skoro wszyscy są
żywi, muszą zmartwychwstać. Jest to prawda. W planie Bożym zmartwychwstanie
nie jest wcale mniej pewne niż to, co już się stało zgodnie z Jego wolą. Ap. Paweł
mówi o Bogu jako o tym, „który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje
do bytu” Rz 4,17.
Kto zmartwychwstanie?
„Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą
głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle
czynili, by powstać na sąd” J 5,28.29. Pismo Święte odróżnia dwa
zmartwychwstania: pierwsze sprawiedliwych, drugie — bezbożnych, tysiąc lat
później (patrz Dz 24,15; Ap 20,4.5). To zagadnienie będzie szczegółowo
rozpatrzone w rozdziale na temat tysiąclecia.
Kto posiada nieśmiertelność?
„Błogosławiony i jedyny władca, Król królów, Pan panów, jedyny, który ma
nieśmiertelność, który mieszka w światłości niedostępnej” 1Tm 6,15.16. Jedynie
Bóg jest nieśmiertelny i On jest źródłem życia. Wszystko, co jest stworzone, musi
otrzymać ją od Boga.
Czy w Biblii jest powiedziane, że ludzie mają nieśmiertelny byt czy też dążą ku
niemu?
„Tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i
nieśmiertelności, da żywot wieczny” Rz 2,7.
Gdzie jest ten „żywot wieczny”?
„A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w
Synu jego. Kto ma syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota” 1J
5,11.12. Życie wieczne — to dar Boży w Chrystusie. „Owce moje głosu mojego
słuchają i Ja znam je, a one idą za mną. I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na
wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej” J 10,27.28.
strona 10 / 10
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)