029_Izabela Jag³a_Tajfun

„Słowa”
pod moją skórą
kryją się słowa:
słone słowa smutku
trujące słowa nienawiści
czarne słowa bólu
gnijące słowa zawiści
gorzkie słowa żalu
słodkie słowa miłości
błękitne słowa szczęścia
bezbarwne słowa obojętności
dławiące słowa tęsknoty
drażniące słowa bezsilności
obezwładniające słowa strachu
uśmiechnięte słowa radości
słowa które kłują
które pocieszają
które ranią
które zabijają
które kochają
które leczą
które przytulają
które koją
które ogrzewają
ludzkie serca
jak sionce jak noże
jak wiatr jak róża
jak niebo jak morze
jak deszcz jak burza
słowa które czasem uciekają
przez niedomknięte drzwi
przez szeroko otwarte
oczy usta dłonie
pod moją skórą
kryją się słowa- cegły mojej duszy
„Z głębin"
płynę łódką
po odmętach mojej duszy
wyławiam z niej słowa
błyszczące jak perły
to właśnie te słowa
uczucia marzenia nadzieje i wiara
są wiatrem w moich żaglach
dzięki nim płynę
po nowych morzach
dzięki nim fruwam
pod nowymi gwiazdami
dzięki nim stąpam
po nowych ścieżkach
dzięki nim mam siłę
by iść dalej
by wciąż wstawać
gdy los zadaje mi cios
dzięki nim żyję
tysiącem barw
"Duszy"
zamknęły mi usta
związały ręce
na szyję założyły kamień
splątały ciemnością
kazały biec
boso bez tchu bez snu po omacku
potykając się o kamienie
raniąc stopy kolana dłonie
kazały umierać powoli
chcę się zatrzymać
zerwać pęta
rozproszyć ciemność
otworzyć usta
i krzyczeć krzyczeć
najgłośniej jak umiem
chcę poczuć smak wolności
chcę wreszcie je zdjąć
chcę zdjąć moje maski
i zobaczyć w lustrze
swoją prawdziwą twarz