w sprawie przyznania Medalu

UCHWAŁA NR XVI/110/2011
RADY MIASTA LUBOŃ
z dnia 15 grudnia 2011r.
w sprawie przyznania Medalu “Zasłużony dla Miasta Luboń”.
Na podstawie art. 6 ust. 1 oraz art. 18 ust. 1 i ust. 2 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o
samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz §1 ust.2 i 3,
§2 ust. 1 załącznika nr 1 do uchwały nr XXVIII/170/2009 Rady Miasta Luboń z dnia 5
lutego 2009r. w sprawie Regulaminu nadawania honorowych wyróżnień: medalu „Zasłużony dla Miasta Luboń” i tytułu - „Honorowy Obywatel Miasta Luboń”, Rada Miasta
Luboń uchwala, co następuje:
§ 1. Przyznaje się pośmiertnie Medal “Zasłużony dla Miasta Luboń” Panu Włodzimierzowi
Kaczmarkowi.
§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu Rady Miasta Luboń.
§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Uzasadnienie do wniosku o przyznanie medalu „Zasłużony dla Miasta Luboń”
śp. Włodzimierzowi Kaczmarkowi.
Śp. Włodzimierz Kaczmarek urodził się 13 maja 1944 r. w Stęszewie. Od 1945 r. mieszkał
w Luboniu. Studiował na Wydziale Handlowo – Towaroznawczym Wyższej Szkoły Ekonomicznej
w Poznaniu. Po uzyskaniu dyplomu w 1967 r. był asystentem, następnie adiunktem w Instytucie
Gospodarki Przestrzennej tejże uczelni. Pełnił też funkcję zastępcy dyrektora Instytutu ds.
wychowawczo – dydaktycznych. Specjalizował się w ekonomice transportu. Tytuł doktora nauk
ekonomicznych uzyskał w 1976 r. Jest autorem książek, podręczników akademickich i artykułów z
zakresu ekonomiki transportu i gospodarki przestrzennej. Został dwukrotnie nagrodzony nagrodą
indywidualną przez Ministra Edukacji Narodowej za pracę dydaktyczną i naukową.
W pierwszych wolnych wyborach samorządowych w maju 1990 r. startując z
Samorządowego Komitetu Obywatelskiego został wybranym radnym Rady Miasta Luboń, która
desygnowała Go na stanowisko Burmistrza Miasta. Angażując się w działalność tego Komitetu był
przekonany o „konieczności upodmiotowienia społeczności lokalnych i potrzebie oddania w ich
ręce rozstrzygania lokalnych spraw”.*
Był Burmistrzem Lubonia przez 4 kolejne kadencje, w latach 1990 – 2006. 3 razy wybierany
był na to stanowisko przez Radę Miasta. W 2002 r. w pierwszych bezpośrednich wyborach uzyskał
mandat od mieszkańców. Stanowił on potwierdzenie zaufania społeczności lokalnej dla Jego
dotychczasowej publicznej działalności.
Zasadniczym filarem Jego służby miastu były niezłomne zasady moralno – etyczne. Do
pełnienia funkcji Burmistrza Miasta predestynowały go także wykształcenie oraz doświadczenie
zawodowe i naukowe. Wśród cech osobowościowych pozwalających na wieloletnią owocną
współpracę z Zarządem Miasta i Radą Miasta wymienić należy: umiejętność współpracy w zespole,
wysoką kulturę osobistą, spokój i opanowanie, lojalność wobec współpracowników, szacunek dla
podwładnych, wyrozumiałość i szukanie kompromisowych rozwiązań.
Luboń postrzegał jako „swój dom – miejsce całego dotychczasowego życia, z którym jest
emocjonalnie związany i za który czuje się odpowiedzialny”. Zmagając się z jednej strony z
nadmiarem słusznych i ważnych celów rozwoju miasta, z drugiej z brakiem środków finansowych
do ich realizowania, konsekwentnie prezentował stanowisko, że środki finansowe należy kierować
tam, gdzie będą mogły służyć jak największej grupie mieszkańców. Przez cały czas sprawowania
władzy uważał, że politykę lokalną należy kreować z dala od ogólnopolskich partii politycznych m.
in. po to, aby poglądów, spraw, konfliktów, problemów, które dotyczą struktur centralnych nie
przenosić na grunt społeczności lokalnej. Prezentował pogląd, że w zarządzaniu miastem należy
kierować się realizmem wspólnoty samorządowej, który polega na „myśleniu kategoriami interesu
wspólnego, interesu miasta, a nie poszczególnych jego części czy struktur”.
W pełni oddany pracy na rzecz miasta – był głównym współtwórcą lubońskiego samorządu
po raz pierwszy wybranego w demokratycznych wyborach. Od pierwszych dni sprawowania
władzy, nie mając żadnych wzorców ani doświadczenia w pracy samorządowej wraz ze
współpracownikami i Radą Miasta współtworzył samorządność lubońską od podstaw, bazując na
entuzjazmie i poczuciu misji społecznej. Miał świadomość, że samorządności na szczeblu
podstawowym wprowadzane są na nowo rządy demokratyczne. Będąc liderem społeczności
lokalnej wraz ze współpracownikami tworzył od podstaw prawo lokalne: statuty, regulaminy,
strukturę Urzędu Miasta, nowe zakresy obowiązków pracowników Urzędu Miasta, studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, strategię rozwoju miasta, plany
miejscowe, służby miejskie, przedsiębiorstwa usług komunalnych, straż miejską. Uczył nie tylko
młodych urzędników, ale i tych z długim stażem pracy zmian, które wprowadzał nowo tworzący się
ustrój samorządowy w Polsce.
Angażował się osobiście w każdą dziedzinę życia miasta. Obejmując w 1990 r. stanowisko
Burmistrza Miasta za najważniejsze dla rozwoju Lubonia uznał: budowę kanalizacji sanitarnej i
rozbudowę lubońskich szkół.
W 1990 r. – poza osiedlem spółdzielczym – Luboń nie posiadał w ogóle kanalizacji
sanitarnej. Podczas Jego rządów skanalizowano Żabikowo i Stary Luboń, przygotowano projekty
pod budowę kanalizacji w Lasku. Dzięki Jego wieloletniemu i osobistemu zaangażowaniu w
negocjacje z Aqanetem, Luboń uzyskał gwarancję przyjęcia wszystkich ścieków sanitarnych przez
system poznański, co pozwoliło uniknąć kosztów budowy oczyszczalni ścieków.
Systematycznie dbał o rozbudowę bazy lubońskiej oświaty. Przez 16 lat sprawowania
funkcji Burmistrza Miasta lubońska oświata zawdzięcza Mu: dokończenie budowy Szkoły
Podstawowej nr 3, rozbudowę Szkoły Podstawowej nr 2, salę gimnastyczną przy Szkole
Podstawowej nr 2, wybudowanie i oddanie do użytku I segmentu Gimnazjum nr 2, następnie II
segmentu Gimnazjum i rozpoczęcie budowy Hali Widowiskowo – Sportowej.
W 2002 r. wynegocjował od inwestora autostrady budowę dla miasta tzw. północnej
obwodnicy miejskiej wraz z oświetleniem, chodnikiem, ścieżką rowerową, nowym rondem, a także
rekultywacją wysypiska śmieci i budową Parku Papieskiego. Wszystkie te inwestycje powstały
wyłącznie ze środków zewnętrznych, których wartość oszacowano na ok. 15 mln zł. Został za to
uhonorowany ogólnopolską nagrodą: Gospodarczo – Samorządowy Hit 2003. Pod koniec Jego
rządów Luboń zajmował wysokie miejsca w niezależnych rankingach samorządowych. Wśród nich
wymienić można:
1) 9 miejsce pod względem poziomu życia mieszkańców wśród 535 małych miast w Polsce w
2005 r.;
2) 8 miejsce w Polsce w 2006 r. w wydatkach na administrację w przeliczeniu na 1
mieszkańca;
3) 1 miejsce w kategorii małych miast w Wielkopolsce w 2005 r. pod względem wydatków
bieżących na oświatę w stosunku do otrzymanej subwencji oświatowej;
4) 18 miejsce w Polsce na sukces infrastrukturalny (przyrost infrastruktury) w grupie małych
miast za lata 2002 – 2006; (ranking obejmował około 600 gmin).**
W 1998 r. wprowadził Luboń do tzw. Złotej Setki gmin w Polsce w rankingu
ekonomicznym „Rzeczypospolitej”, a w 2004 r. zwyciężył w plebiscycie na najlepszego
samorządowca powiatu poznańskiego.
Był ceniony również poza granicami Polski. Nawiązał współpracę i wymianę młodzieży z
gminami z Niemiec i Holandii. Zwieńczeniem zapoczątkowanej w roku 1994 nieformalnej
współpracy między Gostyniem, Luboniem i piętnastoma gminami Płaskowyżu Wschodniego Rouen
we Francji była podpisanie w 2002 r. przez śp. Włodzimierza Kaczmarka polsko – francuskiej
„Karty Przyjaźni”. Wymiana i zacieśnianie więzów między rodzinami lubońskimi i gminami
francuskimi trwa nadal.
W 2006 roku – po 16 latach sprawowania funkcji Burmistrza Miasta Luboń śp. Włodzimierz
Kaczmarek postanowił nie ubiegać się to stanowisko na kolejną kadencję. Jednak swoją wiedzą i
doświadczeniem służył nadal miastu. Wybrany przez mieszkańców radnym V kadencji 2006 – 2010
pracował w komisjach: Budżetu i Finansów, Rewizyjnej oraz Komunalnej, której był
Przewodniczącym. W VI kadencji był członkiem Komisji Budżetu i Finansów oraz Rewizyjnej.
Zmarł 25 października 2011 r. W chwili śmierci był ostatnim samorządowcem w Radzie
Miasta Luboń, któremu mieszkańcy nieprzerwanie przez VI kadencji powierzali mandat zaufania
społecznego w samorządzie. Był postrzegany jako jeden z najpracowitszych i najbardziej
skrupulatnych radnych.
W imieniu Stowarzyszenia „Wspólnota Lubońska”
Ewa Rogowicz
* Cytaty pochodzą z bezpośrednich wypowiedzi śp. Włodzimierza Kaczmarka.
** Dane z ogólnopolskich rankingów samorządowych – Czasopismo Samorządu Terytorialnego „Wspólnota”.