Egzamer

Terminy egzaminu gimnazjalnego w roku szkolnym 2014/2015:
a) część humanistyczna – 21 kwietnia 2015r.(wtorek)
- z zakresu historii i wiedzy o społeczeństwie – godz. 9:00
- z zakresu języka polskiego – godz. 11:00
b) część matematyczno-przyrodnicza – 22 kwietnia 2015 r.(środa)
- z zakresu przedmiotów przyrodniczych – godz. 9:00
- z zakresu matematyki – godz. 11:00
c) język obcy nowożytny – 23 kwietnia 2015 r. (czwartek)
- na poziomie podstawowym – godz. 9:00
- na poziomie rozszerzonym – godz. 11:00
Jeśli podczas sprawdzania prac egzaminacyjnych stwierdzone zostanie niesamodzielne
rozwiązywanie zadań przez ucznia, to jego sprawdzian zostanie unieważniony. Decyzję w tej
sprawie podejmuje Dyrektor Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, w porozumieniu z
Dyrektorem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W tym przypadku uczeń przystępuje
ponownie do sprawdzianu w terminie ustalonym przez dyrektora CKE.
Warto wcześniej przygotować legitymację szkolną oraz przybory: pióro lub długopis z
czarnym tuszem, ołówek, gumkę, a w drugim dniu ponadto: linijkę, ekierkę, cyrkiel i
kątomierz. Nie ma nic bardziej stresującego, niż stwierdzenie w czasie wykonywania
zadań, że potrzebny jest np. cyrkiel, a nie ma go wśród przyniesionych przyborów!
W przeddzień egzaminu trzeba przygotować odpowiednie ubranie (na egzaminie
obowiązuje strój uroczysty). Odpowiednia ilość snu ma ogromne znaczenie. Przed każdą
częścią egzaminu trzeba zadbać o lekkie i pożywne śniadanie, przypomnieć o zabraniu
do szkoły legitymacji szkolnej i odpowiednich przyborów.
Każda z części egzaminu rozpoczyna się o godzinie 9.00, jednak uczeń powinien przyjść
do szkoły przynajmniej 20 minut wcześniej. To pozwoli uniknąć stresu. Proszę pamiętać o
tym, że na egzamin nie można się spóźnić! Pamiętaj!
Spóźnieni uczniowie nie zostaną wpuszczeni do sali egzaminacyjnej i nie przystąpią do
egzaminu!
Na salę egzaminacyjną można wnieść jedynie legitymacje i przybory szkolne. Maskotki,
telefon komórkowy itp. muszą być pozostawione w domu lub w wyznaczonym miejscu
szkole. W czasie pracy z zestawem egzaminacyjnym uczeń nie może opuszczać sali
egzaminacyjnej (w szczególnie uzasadnionej sytuacji przewodniczący zespołu może zezwolić
na opuszczenie sali po zapewnieniu warunków wykluczających możliwość kontaktowania się
zdającego z innymi osobami – nie dotyczy to sytuacji, w której konieczne jest skorzystanie z
pomocy medycznej), musi zachowywać się cicho i w żaden sposób nie przeszkadzać innym
zdającym.
Nieprzestrzeganie tych zasad może spowodować przerwanie przez przewodniczącego
szkolnego zespołu egzaminacyjnego pracy z zestawem egzaminacyjnym i unieważnienie
części egzaminu!
Członkowie Zespołu Nadzorującego mają obowiązek również przestrzegać określonych zasad
– nie wolno im rozmawiać z uczniami, pomagać uczniom w rozwiązywaniu zadań, poprawiać
prac uczniów. Mogą odpowiadać na pytania zdających, ale jedynie dotyczące spraw
formalnych na początku każdej z części egzaminu, przed zapisaniem w widocznym miejscu
godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy z arkuszem egzaminacyjnym. Na 10 minut przed
zakończeniem każdej części egzaminu przewodniczący zespołu powinien przypomnieć
uczniom o przeniesieniu odpowiedzi na kartę odpowiedzi.
Ciekawe linki:
Egzamer.pl to serwis dla uczniów, którzy przygotowują się do najważniejszych
egzaminów:
sprawdzianu szóstoklasisty
egzaminu gimnazjalnego
matury
Znajdą tu gotowe testy online złożone z pytań i zadań takich samych typów, jakie obowiązują
na prawdziwym egzaminie. Testom towarzyszą raporty wskazujące, co uczeń opanował
dobrze, a co musi jeszcze powtórzyć. Dodatkowe zadania pomagają uzupełnić wiedzę
i zdobyć nowe umiejętności.
Zachęcamy do korzystania z zasobów serwisu EGZAMER, który powstał z myślą o
przygotowaniu do egzaminów na koniec szkoły podstawowej, gimnazjum oraz matury.
Platforma udostępnia próbne testy online, mobilizuje do pracy oraz zwiększa szanse na
każdym egzaminie. Wystarczy rejestracja.
Egzamer.pl na facebooku
http://szybkanauka.net/
www.kula.gov.pl - przewodnik po polskich miastach - bardzo interesujący -dla najmłodszych
dzieci i rodziców :)
http://Edulandia.pl/ - powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów
https://pl-pl.facebook.com/gimnazjalipsa - powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów
http://bdp.ibe.edu.pl – powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów
Ciekawe artykuły. Rodzicu, warto przeczytać!
O przyczynach niechęci do szkoły
Rzadko zdarza się, aby dziecko nie lubiło szkoły tylko dlatego, że
trzeba do niej uczęszczać, że wymaga to wysiłku i przystosowania do
określonych rygorów.
Uczeń nie lubi szkoły wówczas, gdy:
- spotykają go w niej niepowodzenia i przykrości ze strony nauczycieli i kolegów,
- gdy rodzice mają do niego pretensje, że nie spełnia ich oczekiwań, naraża ich opinię na
szwank,
stawia
ich
w
sytuacjach
przykrych
i
kłopotliwych.
Wiele konfliktów i rozczarowań powstaje w wyniku nieliczenia się dorosłych z potrzebami
psychicznymi dziecka. Zadania szkoły traktowane są często wyłącznie w kategoriach
obowiązku zdobywania wiedzy i umiejętności. Zapomina się o tym, że lata spędzone w szkole
zbiegają się z silnymi potrzebami dziecka w zakresie potwierdzenia własnej wartości,
potrzebą autorealizacji i akceptacji.
Nieliczenie się z potrzebami psychicznymi dziecka wywołuje jego protest i
niezadowolenie.
Początkowo to niezadowolenie nie jest sprecyzowane i nie ujawnia się od razu. Narasta ono
stopniowo i przybiera różne postaci, m.in. liczne reakcje frustracyjne. Aby temu zapobiec,
należy dbać o stworzenie klimatu sprzyjającego rozwojowi osobowości i indywidualności
dziecka. Należy wspomagać go w trudnych chwilach, wyzwalać w nim ambicję i
mobilizować do przezwyciężania napotykanych trudności.
Każdy uczeń powinien świadomie uczestniczyć w procesie zdobywania wiedzy. Aby to było
możliwe, musi być emocjonalnie związany ze szkołą, musi czuć się w niej bezpiecznie i
widzieć w szkole szansę osiągnięcia sukcesu. Pamiętajmy o tym, że sukcesem dla ucznia
mało zdolnego może być utrzymanie się dzięki własnej pracy na poziomie ocen
dostatecznych lub dopuszczających i odwrotnie - oceny bardzo dobre u ucznia bardzo
zdolnego nie muszą być wynikiem sukcesu, a jedynie wypadkową innych czynników. Każde
dziecko musi mieć świadomość i wewnętrzne przeświadczenie, że jego starania i postawa
zostaną sprawiedliwie ocenione i doprowadzą do osiągnięcia takich wyników, na jakie
faktyczne zasłużyło, do których samo doszło. Jeśli w porę nie usuniemy czynników
zniechęcających dziecko do szkoły, wcześniej czy później spotkamy się z jego obojętnością
na wszelkie poczynania wychowawcze, z jego wrogością wobec wszystkiego, co wiąże się ze
szkołą i nauczycielami.
Dzieci są bardzo bystrymi obserwatorami i dostrzegają wszelkie nieprawidłowości w
naszym postępowaniu.
Mają silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości i są bardzo wrażliwe na wszelkie przejawy
krzywdy i upokorzenia. Często mówimy dzieciom o życzliwości i szacunku dla innych ludzi,
zapominając równocześnie, że jedna rzucona w gniewie obelga może podważyć wszystkie
nasze dotychczasowe poczynania wychowawcze. Pamiętajmy, że w kontaktach z dziećmi
szkodliwe jest zarówno pięknosłowie, nie mające pokrycia w rzeczywistości, jak i wulgarność
czy też brutalność.
Sposób wysławiania się niektórych uczniów odbiega od tego, co powszechnie uważane jest za
poprawne. Dzieci często używają wyrażeń wulgarnych czy obelżywych, dlatego należy
uczulać je na sposób wysławiania się. Samo uczulanie jednak nie wystarczy. Młodzież musi
zaakceptować wzór osobowy człowieka kulturalnego i przyjąć jako własny. Pewne grupy
młodzieży są przekonane, że wulgarny i brutalny sposób bycia czyni z nich dorosłych. Takie
przekonanie godzi w nas, starszych. Musimy pamiętać, że w szkole nie może być miejsca na
wulgarność, na obrzucanie kogokolwiek wyzwiskami typu "idiota", "kretyn", "debil",
"głupek" itp.
Przyczyną negatywnego zachowania ucznia może być także sytuacja rodzinna. Rodzice
nie stanowią jednolitej grupy.
Większość reaguje prawidłowo na sprawy szkolne, są jednaki tacy, którzy mają wygórowane
wyobrażenia o możliwościach swojego dziecka. Nie przyjmują więc do wiadomości, że uczeń
może napotykać trudności, mieć niepowodzenia lub źle się zachowywać. Inni znów
podchodzą do tego ambicjonalnie oczekując, że ich dziecko nie będzie gorsze od innych. Są i
tacy, którzy nie mogą dać sobie rady ze swoim dzieckiem, uważają więc, że szkoła jest od
tego, aby wychowywać, podczas gdy na uwagi pod ich adresem reagują zniecierpliwieniem.
Wszystkie wymienione postawy rodziców negatywnie wpływają na
psychikę dziecka. Jeśli rodzice nie wyrażą woli współpracy ze
szkołą, niechęć dziecka do szkoły z pewnością będzie się umacniać i
przybierać coraz to drastyczniejsze formy. Rodzice, którzy rozumieją
problemy dziecka, powinni podjąć współpracę ze szkołą. Jej
pozytywne rezultaty na pewno będą widoczne po pewnym czasie.
Muszą mieć większe zaufanie do nauczyciela i muszą sobie zdawać
sprawę z tego, że jedynie współdziałanie obu środowisk wychowawczych, rodzinnego i
szkolnego, jest skuteczne w kształtowaniu osobowości dziecka. Dlatego należy zacieśniać
kontakty obu środowisk i usuwać wszystkie elementy, które rodzą nieufność, brak
zrozumienia i wzajemnej akceptacji .
Na podstawie: A. Faber, E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole.
MOTYWACJA TO TAKA SIŁA, BEZ KTÓREJ CAŁA NASZA MĄDROŚĆ I
TALENTY NIC NIE ZNACZĄ
(R. Wolińska)
Chcąc zmotywować do podjęcia pracy, trzeba pamiętać o tym, że:
- zarówno pozytywne, jak i negatywne emocje potrafią zakłócić proces uczenia się, dlatego
trzeba najpierw uporać się z problemami dnia codziennego, by móc skupić się na nauce.
Warto zatem „obgadać” to, co nas gryzie albo wprowadza w euforię.
- każdy chce mieć poczucie sprawstwa, czyli wiedzieć, że coś od niego zależy, że potrafi sam
coś osiągnąć, dlatego należy wdrażać od najmłodszych lat do samodzielności, która buduje
poczucie wartości dziecka, a później dorosłego. Nie odrabiaj lekcji z dzieckiem, siedząc obok,
ale bądź blisko i zajmij się codziennymi czynnościami. Niech dziecko prosi o pomoc, o
sprawdzenie, pozwól mu się wykazać. W szkole przecież musi liczyć na siebie
- schemat dnia, który dotyczy czasu na odpoczynek, sport, naukę, sprzątanie, spotkania z
przyjaciółmi itp., wprowadza poczucie bezpieczeństwa. Pozwala nauczyć się planowania
pracy
- długie wywody, mające na celu zachęcenie do nauki, przynoszą odwrotny skutek, bo nudzą i
zniechęcają, szczególnie, gdy zaczynają się od słów: "Ile raz ci mówiłem/am", "Ja chcę tylko,
żebyś miał/miała lepiej ode mnie"
- nikt nie cieszy się z niepowodzeń, min. słabych ocen, gdyż sprawiają, że człowiek czuje się
nikim. Jeśli w domu potwierdzisz to uczucie, zniechęcisz do dalszej pracy. Razem z
dzieckiem zastanów się, dlaczego oceny są negatywne. Wspólne rozwiązanie problemu może
pomóc Twojemu dziecku i Tobie!
OSOBOWOŚĆ KSZTAŁTUJE SIĘ NIE PRZEZ PIĘKNE SŁOWA, LECZ PRACĄ I
WŁASNYM WYSIŁKIEM (A.Einstein)
Łatwo się zniechęcić do pracy, gdy:
- nie dostrzega się sukcesów, nawet tych małych, a roztrząsa się porażki, nawet te
najmniejsze
- ktoś nam rozkazuje ( Siadaj do lekcji!, Posprzątaj !). Nawet jeśli "schowa" to za słowem
PROSZĘ (Siadaj do lekcji, proszę!)
- zamiast opisać problem, wyjaśnić swój punkt widzenia, zaproponować rozwiązanie ktoś:
oskarża (Jesteś taka niechlujna), poniża (Kolejna jedynka, kto zechce chłopaka tępaka?),
ośmiesza (Ty to jesteś geniusz, córka napisać przez U), zniechęca (Dopiero tyle zrobiłaś? W
tym tempie do jutra nie skończysz!), zawstydza (Wstydź się, twoja młodsza siostra już to
potrafi), grozi (Jak tego nie zrobisz, możesz pomarzyć o prezencie pod choinkę)
- neguje się uczucia (Czego ty się boisz?; To nie jest trudne, pomyśl)
-uogólniamy, używając słów : znowu, ciągle nigdy (Znowu dostałeś tróję, stać cię na więcej;
Ciągle
są
z
tobą
problemy;
Nigdy
nie
można
na
tobie
polegać)
- w domu źle się mówi o szkole i nauczycielach (Co oni tam znowu wymyślili, Ta to już
niczego nie nauczy, Ten to się uwziął), bo Wasz stosunek do szkoły i do nauczyciela ma
wpływ na stosunek do nauki Waszego dziecka
Praca ( w domu, w szkole czy zawodowa) powinna być dla każdego źródłem
satysfakcji, budować poczucie wartości, a nie być przykrym obowiązkiem.
Bowiem tylko dzięki ciężkiej pracy i systematyczności możemy odnieść w życiu sukces!
Na podstawie: A. Faber, E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole.
„Dla rodziców nie jest najważniejsze,
co się dzieje, gdy są przy dziecku,
ale to, co się dzieje, gdy ich obok nie ma.”
Dr Spencer Johnson
Poczucie wartości jest jak trampolina, od której odbijamy się, by osiągać nasze cele. To
sposób w jaki myślimy o sobie, a także przeżywamy siebie. Kształtuje się we wczesnym
dzieciństwie. W wielkim skrócie można powiedzieć, że myślimy o sobie to, co myśleli o
nas nasi rodzice i widzimy siebie tak, jak oni na nas patrzyli.
Poczucie wartości, czy inaczej mówiąc - pewność siebie - składa się z kilku rzeczy. Oto 5
zasad, które pomogą wam rodzicom wspierać dzieci, budować w nich pewność siebie i
poczucie szczęścia.
Słuchaj i przyjmuj myśli i uczucia dzieci.
Kiedy dzieci naprawdę wiedzą, że zostały wysłuchane, będą nie tylko czuły się kochane i
wartościowe, lecz będą także szybciej rozwijały dojrzałe zachowania.
Powstrzymuj się od oceniania tego, co dzieci powiedziały. Pozwalaj im wyrażać swoje
pozytywne i negatywne emocje. Poprzez zadawanie pytań okaż dzieciom, że jesteś
zainteresowany ich myślami i uczuciami. Zachęcaj dzieci by rozwijały swoje wypowiedzi.
Organizuj tak sytuacje, by dzieci doświadczały poczucia sukcesu, a nie porażki.
Komunikuj swoje oczekiwania wobec dzieci w konkretny i pozytywny sposób, np. chcę, abyś
wyrzucił śmieci, kiedy będziesz wychodził do szkoły.
Sprawdź, w jaki sposób dzieci rozumieją sformułowane przez ciebie oczekiwania,
np. powiedz, jak rozumiesz moje polecenie.
Podaj uzasadnienie dla swoich oczekiwań oraz jasno werbalizuj swoje oczekiwania. Zachęcaj
dzieci – określ, jakiej nagrody mogą się spodziewać po wypełnieniu twoich oczekiwań.
Proponuj swoją pomoc wprost, np. w jaki sposób mogę ci pomóc?
Stwarzaj dzieciom możliwość sprawowania odpowiedzialnej kontroli nad
własnym życiem.
Stwarzanie dzieciom możliwość przemyślenia ich problemów i podejmowania samodzielnych
decyzji pomaga w budowaniu ich poczucia własnej wartości.
Informuj, dlaczego czegoś zabraniasz, i co proponujesz w zamian, np. nie możesz dzisiaj iść
na basen, ale będziesz mógł pójść w przyszły wtorek. Podejmuj negocjacje,
np. porozmawiajmy o tym i ustalmy wspólny, sensowny plan.
Wzmacniaj dzieci, by czuły się kochane i zdolne.
W procesie budowania poczucia własnej wartości bardziej skuteczne jest wzmacnianie tego,
co jest prawidłowe w zachowaniu dzieci, niż narzekanie na to, co bywa niewłaściwe.
Bądź precyzyjny, kiedy chwalisz swe dziecko, np. Podoba mi się, jak wspólnie, zgodnie
budujecie domek z klocków. Zachowaj również precyzję, gdy udzielasz dziecku nagany
np. Trzaskasz drzwiami. Proszę zamykaj drzwi delikatnie.
Wzmacniaj dzieci za to kim są oraz za to, co zrobiły, np. Jestem szczęśliwa, że jesteś moją
córką.
Informuj dzieci, że nadal je kochasz, choć nie akceptujesz niewłaściwego zachowania.
Pamiętaj, że po każdej naganie, (która dotyczy zachowania dziecka) musisz dziecko przytulić
i zapewnić je, że bardzo je kochasz.
Kształtuj pozytywny obraz siebie samego w oczach dziecka.
Ponieważ poczucie wartości może być częściowo „przejmowane” od dorosłych, powinniśmy
mówić i działać w taki sposób, by zapewnić nasze dzieci, że czujemy się kochani i
kompetentni.
Dostarczaj dzieciom okazji, by mogły widzieć, że jesteś rzeczywiście szczęśliwy z samym
sobą. Powtarzaj dzieciom, że popełnianie błędów jest rzeczą ludzką i że powinny zachować
pozytywną samoocenę mimo tych błędów. Skupiaj uwagę na poprawianiu błędów i
rozwiązywaniu problemów. Wypowiadaj się w pozytywny sposób o swoich umiejętnościach.
Modeluj pozytywną postawę dzieci przez pozytywne stwierdzenia na temat własnych
zdolności. Pokazuj, że dobre przygotowanie może prowadzić do odniesienia sukcesu.
Informuj dzieci, że zachowujesz dobre samopoczucie także wtedy, gdy popełniasz błędy.
Modeluj poczucie własnej wartości u dzieci poprzez spokojne, konkretne reagowanie na
krytykę. Pokaż dzieciom, że myślenie o innych daje radość i jest rzeczą przyjemną.
Rodzic powinien uczyć dzieci, żeby lubiły siebie i akceptowały swoje zachowanie.
Jak udzielać pochwały:
- chwal dobre zachowanie dziecka,
- mów dziecku, gdy zrobi coś dobrze,
- wyrażaj to, co czujesz, np. jestem dumna, szczęśliwa
- przytulaj dziecko,
- mów mu, że je kochasz.
Jak udzielać nagany:
- krytykuj złe zachowanie,
- mów dziecku, co zrobiło źle,
- wyrażaj to, co czujesz, np. jestem rozczarowany, smutny,
- przypominaj dziecku, że jest wspaniałe i dobre, a tylko jego zachowanie było złe,
- przytulaj dziecko i powiedz mu jak bardzo je kochasz.
Książki, które warto przeczytać:
Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole
Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchały. Jak słuchać , żeby z nami rozmawiały
Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny .
Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły
Rodzeństwo bez rywalizacji. Jak pomóc własnym dzieciom żyć w zgodzie, by samemu żyć z
godnością
Szantaż emocjonalny. Jak się obronić przed manipulacją i wykorzystaniem
Toksyczni rodzice. Jak się uwolnić od bolesnej spuścizny i rozpocząć nowe życie
NAUCZYCIELE OCZEKUJĄ OD RODZICÓW:
kultury w zachowaniu
obiektywności
współpracy
pozytywnego nastawienia wobec szkoły
dobrych wzorców
motywacji dziecka do pracy
mądrości życiowej
jednomyślności działań
nieoceniania nauczyciela przy dziecku
wykonywania swoich obowiązków zgodnie z przepisami zawartymi w Ustawie o
Systemie Oświaty oraz Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym
Zapraszamy Państwa do współpracy!!!