OPIS TECHNICZNY Chrobrego 22

OPIS TECHNICZNY
do projektu architektoniczne - budowlanego
elewacji budynku mieszkalnego przy ul. Chrobrego 22 w Gorzowie Wlkp.
I. DANE OGÓLNE
1.0 Podstawa opracowania
-zlecenie Inwestora,
-podkład sytuacyjno - wysokościowy terenu w skali l: 500,
-uzgodnienia z Inwestorem,
-pomiary własne.
2.0 Zakres opracowania
Opracowaniem objęto projekt renowacji fasady kamienicy mieszkalnej oraz
docieplenie elewacji tylnej budynku głównego oraz oficyny. Projekt wykonano w
oparciu o inwentaryzację własną.
3.0 Lokalizacja
Kamienica mieszczańska przy ul. Chrobrego 22 /przed 1945 r. - Neue Strasse,
Hindenburgstrasse/ w Gorzowie Wlkp. zlokalizowana jest na głównej ulicy
historycznego, tzw. Nowego Miasta, XIX-wiecznego centrum Gorzowa. Dzielnica ta
wytyczona została w 1876 roku, w dolinie Kłodawki, na pm. od Starego Miasta, właśnie
wzdłuŜ ul. Chrobrego. Kamienica usytuowana jest w zach. pierzei ulicy, na odcinku: ul.30
Stycznia - ul. Krzywoustego. Od strony pm. graniczy z powstałą rok później, 3-kond.
kamienicą naroŜną, wybudowaną dla piekarza Sieninga w 1889 roku, wg proj. Migelina1.
Od strony płd. - równieŜ z 3-kond., rok starszą kamienicą mieszczańską nr 232.
4.0 Układ kompozycyjny elewacji frontowej - fasady
4.1 Podstawowe dane dotyczące obiektu.
Posiada 3 pełnej wysokości kondygnacje nadziemne - parter, I i II piętro. W części
płd., jest wysoko podpiwniczona /znajduje się tutaj suterena adaptowana obecnie na
usługi/. W części płn. znajduje się sklep z nową współczesną witryną,
'Zachowane są jej akta - Akta Policji Budowlanej w Gorzowie z lat 1889-1943 /sygn. I1130/
Akta miasta Gorzowa, Archiwum Państwowe w Szczecinie, Oddział w Gorzowie Wlkp.
2
Zachowane są jej akta - Akta Policji Budowlanej w Gorzowie z lat 1887-1943 /sygn. 11131/
Akta miasta Gorzowa, Archiwum Państwowe w Szczecinie, Oddział w Gorzowie Wlkp.
dostępny z poziomu chodnika. Zwieńcza ją płaski, pulpitowy dach, pokryty papą /pierwotnie - blachą/, kryjący niskie
poddasze. Od strony ulicy dach zasłonięty jest attyką w formie pełnej balustrady.
Nieznany jest projektant kamienicy. Pierwszy właściciel - Kruchtner (?) 3. Akta Policji Budowlanej budynku nie zachowały się. Kamienica powstała w latach 1887-88, zgodnie z datą umieszczoną na osi głównej
kamienicy, w środkowej partii fryzu zwieńczającego osiowy ryzalit pozorny.
4.2
Fasada
Elementem charakterystycznym fasady kamienicy jest jej bardzo bogaty wystrój architektoniczny. Fasada
wykazuje cechy charakterystyczne dla budowli eklektycznych, gdzie zastosowane, róŜnorodne formy detalu
architektonicznego nawiązują bezpośrednio do form historycznych. Takie fasady były typowe w kamienicach
mieszczańskich powstających w Gorzowie w końcu XIX wieku.
Fasada tej 3-kondygnacyjnej kamienicy jest 7-osiowa. Jej kompozycja jest symetryczna, o zrównowaŜonym
układzie kompozycyjnym. Horyzontalny układ attyki, fryzu i gzymsu koronującego, gzymsu kordonowego nad
parterem, cokołu oraz, połączonych płaskimi pasami tynku na filarach międzyokiennych I i II piętra, gzymsów
podokiennych i nadokiennychych, równowaŜy wertykalny układ 6 osi okiennych, l-osiowego, pozornego ryzalitu
środkowego z głównym wejściem i wykuszem, ujętego na całej wysokości w skrajne, boniowane lizeny oraz
analogiczne, skrajne lizeny, ujmujące na pełnej wysokości, całą fasadę. Symetrię fasady zakłóca współczesna
witryna sklepowa wprowadzona po płn. stronie parteru.
Płd. partia fasady posadowiona jest na wydzielonym gzymsem, boniowanym, wysokim cokole.
Środkowa partia fasady, zaakcentowana jest ryzalitem pozornym, który na wysokości I piętra przechodzi w
formę prostokątnego wykusza, zwieńczonego niewielkim tarasem, dostępnym z II piętra. Na osi ryzalitu w poziomie
parteru znajduje się główne wejście w formie bramy przejazdowej. Fasadę wieńczy attyką w formie pełnej
balustrady. Pod nią dekoracyjny fryz z wkomponowanymi na głównych osiach okiennych, okrągłymi okienkami
poddasza oraz profilowany, drewniany gzyms koronujący, z motywem denticuli występującym w jego dolnej części.
4.3
Ryzalit środkowy
To główny akcent kompozycyjny i dekoracyjny fasady o bardzo bogatej formie architektonicznej i dekoracji.
Na jego osi, w poziomie parteru znajduje się półkoliście zamknięta brama przejazdowa, będąca teŜ głównym
wejściem do kamienicy. Zamykają ją nowe, stylizowane wrota dwuskrzydłowe z nadświetlem. Półkoliste zamknięcie
bramy zdobione jest profilowaną archiwoltą. Nad bramą przejazdową /w zworniku łuku i pod płytą wykusza/ znajduje
się sztukatorska dekoracja festonowa z osiowo umiejscowionym maszkaronem.
3
wg danych z planu sytuacyjnego dla sąsiedniej kamienicy nr 21
Ryzalit, na całej wysokości ujęty w skrajne, boniowane lizeny, na wysokości I piętra
przechodzi w formę prostokątnego wykusza, zwieńczonego niewielkim tarasem,
dostępnym z poziomu II pietra. Wykusz wsparty jest na dwóch, dekoracyjnych,
wolutowych konsolach. Sześciopodziałowe okno w wykuszu, ujęte zostało w bardzo
bogatą oprawę architektoniczną. Ujmują je dwa pilastry hermowe na postumentach,
podtrzymujące profilowany gzyms wieńczący wykusz i balustradę tarasu nad wykuszem.
Okno obramione jest ozdobną, uszatą opaską z kluczem. Płycina podokienna wypełniona
jest dekoracją sztukatorską /motyw rollwerkowy/. Pełna balustrada tarasu pokryta jest
ornamentem okuciowym /kratka z polami wypełnionymi rozetkami z akantu/ i ozdobiona
dekoracją kartuszową na osi.
W poziomie II piętra, drzwi tarasowe takŜe zostały ujęte bogatą oprawą
architektoniczną. Obramione są profilowaną opaską. Zwieńcza je półowalny fronton,
podparty wolutowymi konsolami i wypełniony dekoracją kartuszowo-roślinną.
Ryzalit zwieńcza dekoracyjny fryz i, wsparty na dwóch wolutowych konsolach
/z maszkaronem w partii frontowej/, trójkątny fronton z wypełnionym bogatą dekoracją
kartuszowo-roślinną tympanonem. Pierwotnie ryzalit posiadał jeszcze osiowe zwieńczenie
w poziomie attyki. Zachowały się obecnie jedynie jego relikty. Pierwotna forma jest
nieznana.
4.4 Partia cokołowa i parter.
Płd. partia fasady posadowiona jest na wydzielonym gzymsem, boniowanym,
wysokim cokole. W cokole znajdują się trzy otwory, dwa wejściowe prowadzące do usług
/I i II oś/ oraz jeden okienny, kompozycyjnie związane z osiami okiennymi wyŜszych
kondygnacji. Związane są one z kondygnacją piwnic, która, wysoko posadowiona, tworzy
stosunkowo dobrze doświetloną przestrzeń uŜytkową /suterenę/, adaptowaną
obecnie na usługi. Otwory sklepione są odcinkowo. Nad otworami wejściowymi, gzyms
cokołowy dostosowuje swój przebieg do ich odcinkowego zwieńczenia.
W części płd. parteru fasada jest otynkowana. Pod warstwą, współczesnego,
cienkiego tynku - czytelne jest delikatne boniowanie. Okna parteru obramione są płaskimi,
uszatymi opaskami, z duŜymi kluczami, ozdobionymi dekoracją kartuszową. W
podokienniku występują, gładkie, pozbawione wystroju płyciny podokienne.
Płn. partię fasady w poziomie parteru zajmuje duŜa, wypełniająca niemal całą powierzchnię
ściany witryna sklepowa z nową, schematyczną stolarką. Istniejące jeszcze tutaj
fragmenty pierwotnego wystroju fasady, zostały mocno zdewaloryzowane, a część
pierwotnej dekoracji – zniszczona.
Kondygnację parteru, na całej długości fasady, wydziela, profilowany gzyms kordonowy z
motywem denticuli występującym w jego dolnej części.
4.5 Boczne partie fasady powyŜej parteru.
Tło fasady powyŜej parteru /w ryzalicie środkowyum i w partiach bocznych/, aŜ do
fryzu, pokryte jest czerwoną, elewacyjną płytką ceramiczną, obecnie poma/owaną na
biało.
Okna I piętra bocznych, 3-osiowych partii fasady, podobnie jak okno w ryzalicie
wykuszu, ujęte zostały w bogatą oprawę architektoniczną o zróŜnicowanych
formach.
Okna w l, 3, 5 i 7 osi, ujęte są profilowaną opaską poszerzoną w partii nadproŜa
i tam spiętą pseudoklińcem,. Zwieńcza je prosty, profilowany gzyms. Okna środkowe
partii bocznych, na osi 2 i 6, obramione zostały w sposób bardziej dekoracyjny. Ujęte
zostały profilowaną opaską o zmienionej nieco formie w partii nadproŜa. Zwieńcza je
trójkątny fronton, podparty wolutowymi konsolami i wypełniony dekoracją kartuszowe roślinną.
Podokienniki wszystkich okien I piętra rozwiązane są juŜ identycznie. Płyciny
podokienne pokryte są dekoracją sztukatorską /motyw rollwerkowy/, analogiczną jak w
oknie wykusza.
Okna II piętra ujęte są profilowaną opaską, poszerzoną w partii nadproŜa i tam
spiętą pseudoklińcem w formie konsoli podpierającej zwieńczający okno fronton z
falistymi, wolutowymi gzymsami ukośnymi spiętymi muszlą. Wieńczy je, podparty dwoma
konsolami, zdobionymi liściem akantu, odcinkowo zwieńczony fronton. Płyciny
podokienne wszystkich okien II piętra rozwiązane są juŜ identycznie. Płyciny
podokienne wypełnione są dekoracją roślinną ujmującą centralnie usytuowany motyw
muszli.
4.6
Zwieńczenie fasady.
Fasadę wieńczy tynkowana attyka w formie pełnej, wypełnionej gładkimi płycinami
balustrady, zintegrowana kompozycyjni z osiami okiennymi. Dzieli się na trzy części
zwieńczające poszczególne partie fasady. Pod nią ozdobny, płycinowy fryz równieŜ
zintegrowany kompozycyjnie z osiami okiennymi. Płyciny wypełnione są dekoracją roślinną
z motywem muszli, ujmującą centralnie zlokalizowane, okrągłe, małe okienka poddasza.
Fryz przechodzi w profilowany, drewniany gzyms koronujący, z motywem denticuli
występującym w jego dolnej części.
4.7
Stolarka okienna i drzwiowa.
W fasadzie kamienicy, w większości okien /oprócz okna w 3 osi II piętra/,
zachowała się jeszcze pierwotna stolarka okienna. Są to głównie okna
skrzynkowe: dwupoziomowe, dwudzielne, czteroskrzydłowe, z pozornym krzyŜem
okiennym, tzn. z dekoracyjnie profilowanym siemieniem i plastycznie ukształtowaną
listwą przymykową pełniącą rolę słupka.
Główne drzwi wejściowe, nawiązujące w formie do wrót bramnych, są nowe.
Wykonane z drewna, dwuskrzydłowe z półkolistym nadświetlem wydzielonym
profilowanym nadproŜem, pełne, płycinowe, stylizowane /być moŜe wykonane w oparciu
o nieistniejące juŜ wrota pierwotne/. Kompozycja wrót
symetryczna. W kompozycji drzwi wydzielone zostały dwa skrzydła uŜytkowe o
zmniejszonej wysokości.
opis elewacji zawarty w punktach I. 3.0 do I. 4.6 opracował
mgr inŜ. arch. Henryk Kustosz
H. DANE SZCZEGÓŁOWE - ELEWACJA FRONTOWA - FASADA
1.0
1.1
Stwierdzenie stanu istniejącego
Źródła zawilgocenia murów
Stwierdzono silne zawilgocenie ścian piwnicznych. Wilgoć
przenikająca do ścian pochodzi z kilku źródeł:
zewnętrznej warstwy gruntu przylegającej do bocznej powierzchni murów
(tzw. przesiąkanie poprzeczne - wilgoć gruntowa),
a/ woda infiltracyjna - szczególnie dotyczy elewacji od strony wnętrza
podwórza o nawierzchni gruntowej,
b/ woda z rozbryzgów od chodników, gzymsów, balkonów, pokryć wykuszy,
c/ higroskopijny pobór wilgoci z pomieszczeń piwnicznych, zniszczone rynny i rury spustowe oraz opierzenia lub ich brak.
1.2 Okienka piwniczne, studzienki doświetlające
Studzienki doświetlające piwnic w obecnym kształcie pełnią rolę dodatkowego źródła
zawilgocenia ścian piwnicznych m.in. ze względu na brak odprowadzenia wody opadowej.
Zniszczona stolarka okienna pogłębia ten stan rzeczy. Proponuje się zastosowanie
doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z rusztem kratowym dostosowanym
do przejazdu samochodem osobowym.
Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o
średnicy 100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie
kanalizacji deszczowej w chodniku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie
wody opadowej ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających
wodę z dachu i balkonów (brak jakichkolwiek kratek ł uskoków w chodniku).
Stolarkę okienną piwnic naleŜy wymienić na plastikową rozwierno - uchylną.
1.3 Elewacja - ocena wizualna stanu istniejącego
Obecny stan elewacji w dolnej partii (cokół, ściany parteru) jest wynikiem m.in. wpływu
wody opadowej w róŜnej formie oddziaływującej na elewację (rozbryzgi,
infiltracje, przesiąkanie poprzeczne itp.) przy jednoczesnym braku izolacji
poziomej i pionowej.
Podniesienie się wilgoci w murach ma wpływ na zmniejszenie izolacyjności
przegrody. Prowadzi to do duŜych strat ciepła, przemarzania części ścian (mostki
termiczne) a w konsekwencji do pojawiania się pleśni, grzybów.
Wykonanie w/w izolacji jest niezbędne. Odsłonięcie ścian piwnicznych i połoŜenie
izolacji pionowej jest tym bardziej zalecane, Ŝe wykonujemy je niejako przy okazji
wykonania studzienek doświetlających.
W partii cokołowej występują znaczne ubytki lub zniszczenia tynków, uszkodzone
są nadproŜa okienek piwnicznych, zanieczyszczone studzienki doświetlające
piwnice (pełniące rolę magazynów wilgoci).
Zniszczeniu uległy profile płycin podokiennych i parapetów, równieŜ z powodu
niewłaściwej lokalizacji skrzynek przyłączeniowych.
Na poziomie parteru zachowały się bonie na tyle, Ŝe moŜna bez większych
trudności odtworzyć profile oraz układ kompozycyjny. JednakŜe całość jest mocno
zniszczona i nie nadaje się do zachowania.
Pozostała część tynku elewacji tj. poziom I, II i III piętra jest mocno zniszczona
jednakŜe pozwalająca jeszcze na odtworzenie kompozycji i profili opasek,
przewiązek, sztukaterii. W najlepszym stanie zachowały się konsolki poddasza
oraz gzyms wieńczący.
Rynny i rury spustowe są uszkodzone, woda z rur jest niewłaściwie wyrzucana na
chodnik.
Pierwotna stolarka okienna piwnic jest bardzo zniszczona lub jej brak.
Pozostała część stolarki okiennej jest w róŜnym stopniu uszkodzona poprzez wodę
wnikającą poprzez róŜne nieszczelności oraz z powodu braku zabezpieczeń
powierzchni farbą.
Elementy sztukatorskie zachowały się w najlepszym stanie. Pozwala to na ich
renowację lub pełne odtworzenie. Znacznym zniszczeniom uległy balustrady
balkonów oraz konstrukcja wsporcza. Dla dalszej właściwej oceny elementów
konstrukcyjnych naleŜy wykonać odkrywki.
1.4 Ocena instrumentalne — laboratoryjna stanu istniejącego elewacji
Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy wykonać badania celem
stwierdzenia:
1.stopnia zawilgocenia,
2.rozkładu wilgoci na wysokości i grubości ścian,
3.występowania soli w materiałach murowych ich ilości oraz rodzaju.
Pozwoli to na uaktualnienie zakresu prac jak i przyjętych metod renowacyjnych.
2.0 Izolacje przeciwwilgociowe
Istniejący stan techniczny budynku ze względu m.in. na ponadnormatywny stan zawilgocenia ścian
wymaga kompleksowego jego zabezpieczenia poprzez wykonanie pionowych izolacji
przeciwwilgociowych zewnętrznych oraz przepony poziomej. Spowoduje to radykalny spadek
zawilgocenia od wpływu wód opadowych. Przewiduje się wykonanie drenaŜu opaskowego.
2.1 Izolacja pionowa (technologię oparto o materiały i wytyczne firmy Remmers)
Oględziny budynku wykazały niewielki wpływ wilgoci kapilarnej na stopień zawilgocenia murów
wewnętrznych. Wynika to z faktu, Ŝe ściany wewnętrzne nie wykazują prawie Ŝadnych zniszczeń od
działania wilgoci. Przyczyną zawilgocenia ścian zewnętrznych w strefie cokołowej jest sposób
odprowadzania wody opadowej z budynku i podwórza i jego zawodność. Proponuje się
wykonanie izolacji pionowej zewnętrznej. Zabezpieczenie to spowoduje w tym przypadku radykalny
spadek zawilgocenia od wpływu wód opadowych, a zwłaszcza bezpośredniego sprowadzenia ich
pod budynek z powodu niekorzystnego wyprofilowania chodników i jezdni oraz podwórza.
Zakłada się równieŜ wykonanie drenaŜu opaskowego.
2.1.1
Prace wstępne i oczyszczenie
Po zdjęciu płyt chodnikowych i odkopaniu ścian piwnicznych aŜ do fundamentu powierzchnię ścian
naleŜy bardzo dokładnie oczyścić mechaniczne oraz usunąć wszystkie zabrudzenia i ewentualne resztki
starych izolacji bitumicznej. Zmurszałe spoiny naleŜy usunąć na głębokość min. 2 cm. Urobek naleŜy
na bieŜąco usunąć poza wykop.
2.1.2
Naprawy
Głębokie spoiny, ubytki naleŜy uzupełnić zaprawą przygotowaną z zaprawy szlamowej zuboŜonej
grubym piaskiem w stosunku 1:2.
2.1.3
Wykonanie fasety uszczelniającej
Jeśli wystąpi wyraźny fundament, na styku ściana - fundament wykonać:
a/ pojedynczy cykl krzemionkowania na szerokość 20 cm na murze i fundamencie
-gruntowanie preparatem
-szlamowanie powierzchni szlamem b/ wyokrąglenie (fasetę) z zaprawy stosując wyokrąglenie
o promieniu 5 cm c/ po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywicznobitumicznej
stosując pacę zębatą , po wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜenie pacą gładką
drugą warstwę.
W przypadku braku wyraźnego oddzielenia konstrukcji fundamentu od ścian piwnicznych
izolację pionową naleŜy sprowadzić jak najniŜej, co najmniej poniŜej posadzki w piwnicach i wykonać: a/
pojedynczy cykl krzemionkowania:
-gruntowanie preparatem
-szlamowanie powierzchni szlamem
b/ po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywiczno-bitumicznej stosując
pacę zębatą. Po wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜyć pacą gładką drugą warstwę.
10
Uwaga.
1.Przed
zasypaniem wykopu
naleŜy
sprawdzić
czy
materiał
całkowicie
stwardniał (nie moŜe nastąpić przesuniecie materiału względem podłoŜa).
2.NaleŜy
ułoŜyć
warstwę
ochronną
izolacji
przed
uszkodzeniem
przy
zasypywaniu z maty ochronnej
lub folii. Mogą one stanowić równieŜ element
systemu
drenaŜowego
poprawiającego
sprawność odprowadzenia
wód
gruntowych i opadowych.
2.1.4. Doświetlenie piwnic
Proponuje się zastosowanie doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z
rusztem kratowym dostosowanym do przejazdu samochodem osobowym.
Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o średnicy
100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie
kanalizacji deszczowej w chodniku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie
wody opadowej ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających wodę
z dachu i balkonów (brak jakichkolwiek kratek i uskoków w chodniku).
3.0 Iniekcja przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie (przepona pozioma)
Iniekcję poziomą naleŜy wykonać na poziomie zapewniającym odcięcie
podciągania tak, by nie następowało zawilgocenie ścian i stropów nad poziomem
piwnic.
Proponuje się wykonanie iniekcji nad poziomem posadzki piwnic.
Technologię wykonać w oparciu o system …..
3.1 Wiercenie otworów:
Na załoŜonej wysokości wywiercić ciąg otworów iniekcyjnych o średnicy 18 mm
w odstępach co 12 cm, kąt nachylenia 30°
Otwory powinny przecinać co najmniej jedną spoinę poziomą.
Do wiercenia naleŜy uŜywać elektronarzędzi pneumatycznych wyposaŜonych w
odpowiednie wiertła, pracujące moŜliwie bezwibracyjnie.
Puste przestrzenie, rynny i wykruszone spoiny do 5 mm naleŜy wypełnić przed
rozpoczęciem
wiercenia
zaprawą
wykonaną
ze
szlamu zmieszanego w
stosunku l : l z piaskiem do zapraw.
Głębokość otworów winna wynosić ok. 5 cm mniej niŜ grubość muru. Przed
rozpoczęciem nasączania naleŜy usunąć kurz.
3.2 Nasączenie ściany preparatem
Tłoczenie naleŜy zakończyć kiedy przez wypływ preparatu uwidaczniają się cylindryczne
obszary nasyconego muru wokół odwiertów.
3.3 Zamkniecie otworów
Po nasączeniu wypełnić otwory substancja cementową
11
Uwagi
1.Po wykonaniu iniekcji pozostawić ściany piwnic nieotynkowane, usuwając
wszystkie tynki zawilgocone, zmurszałe zagrzybione celem ich osuszenia.
2.O ile to moŜliwe naleŜy wykonać wentylację grawitacyjną piwnic.
3.Przestrzegać instrukcji technicznych firmy.
4.0 Wykonanie zabezpieczenia ścian od wewnątrz powyŜej poziomu iniekcji
(poziom parteru od strony mieszkań i przejazdów) - dotyczy równieŜ
elewacji tylnej
PoniewaŜ proces wysychania zawilgoconych i zasolonych ścian moŜe trwać kilkanaście
miesięcy celem wyeliminowania powstania wtórnych szkód od wilgoci (wykwity, plamy
wysolenia) naleŜy wykonać tynki renowacyjne wspomagające osuszanie ścian - 80 cm
powyŜej poziomu widocznych zmian na tynku.
4.1 Przygotowanie powierzchni.
NaleŜy usunąć zniszczone zawilgocone tynk i zaprawy ze spoin aŜ do głębokości
wykazującej spoistość zaprawy w murze (ok. 2-3 cm).
4.2 Odgrzybienie powierzchni
Powierzchnie po dokładnym oczyszczeniu z resztek zaprawy, odspojeń poddać
nasączaniu preparatem do zwalczania grzyba i pleśni w murze Preparat ten niszczy
istniejące grzyby i pleśnie oraz przeciwwdziała powstawaniu nowych ognisk zagrzybienia.
4.3 Tynki renowacyjne
Na powierzchni ścian przygotowanych pod tynki wykonać:
a/ pojedynczy cykl krzemiankowania:
-gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem
-naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego
b/ zamknięcie spoin i ewentualnie wyrównać nierówne powierzchnie wypełniając
zaprawą wykonaną ze szlamu zmieszanego w stosunku l: l z piaskiem do zapraw, c/
ponowne wykonanie cyklu krzemionkowania następnego dnia:
-gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem ,
-naniesienie warstwy szlamu ,
d/ wykonanie na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian
obrzutki materiałem , e/wykonanie tynku renowacyjnego w systemie (po trzech dniach):
-warstwa tynku renowacyjnego gr. 2 cm,
-wykonanie gładzi tynkarskiej .
4.4 Cokoły
4.4.1 Czyszczenie cokołów
W strefie cokołowej występuje znaczne zawilgocenie i zasolenie murów. Doprowadziło
to do znacznych zniszczeń tynków, rozwinięcie pod wpływem wilgoci glonów, porostów i
mchów.
NaleŜy skuć całość tynków, silnie przylegające zabrudzenia mechaniczne naleŜy
usunąć mechanicznie.
Na wstępnie oczyszczoną powierzchnię nałoŜyć wielokrotnie pędzlem preparat
, aŜ do nasycenia. Czas działania preparatu
powinien wynosić ok. 6 godzin.
Powierzchnię czyszczoną zmyć wodą pod ciśnieniem. W przypadku silnych
zabrudzeń moŜe być konieczne powtórzenie zbiegu.
4.4.2 Zabezpieczenie cokołów
Cokoły ze względu na stałe działanie wód opadowych oraz istniejące
zawilgocenie powinny zostać pokryte systemem tynku zapewniającym szczelność
na wpływy deszczu ł jednocześnie o odpowiedniej dyfuzyjności pozwalającej
wysychać zawilgoconym murom.
Proponuje się wykonanie zabezpieczenia na wysokość gzymsu podokiennego
parteru
Technologia:
1.Na powierzchni cokołowej wykonać pojedynczy cykl krzemiankowania:
- gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem ,
-naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego
2.Na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian wykonać
obrzutkę materiałem .
3. Po 3 dniach wykonanie tynku renowacyjnego w systemie
-warstwa tynku renowacyjnego gr. 2 cm,
-po dwóch tygodniach wykonanie warstwy tynku boniowanego z materiału
-wykonanie gładzi tynkarskiej .
Uwaga
Zakres prac objętych tą technologią moŜe ulec zwiększeniu ze względu
na postępującą degradację elewacji. W momencie przystąpienia do
prac renowacyjnych naleŜy uaktualnić zakres prac.
4.5 Wykonanie elementów ciągnionych
Dwuwarstwowe modyfikowane tynki ciągnione wykonuje się z gotowych
zapraw mineralnych o duŜej odporności na mróz, wodę deszczową lecz
otwartych dyfuzyjnie paroprzepuszczalne:
-zaprawa rdzeniowa ,
-zaprawa wykończeniowa .
Technologia:
1. Przygotowanie podłoŜa.
PodłoŜe pod profile musi być nośne, oczyszczone z luźnych i elementów,
wykwitów, zabrudzeń, starych farb.
2. Obrzutka.
Na mocno chłonące podłoŜa naleŜy wykonać obrzutkę z dodatkiem
preparatu poprawiającego przyczepność .
13
3. Rdzeń.
Po 3 dniach nakładać zaprawę , przeciągając profil, jedno- lub wielowarstwowo, stosując
ewentualnie elementy zbrojenia. Rdzenia nie wygładzać, pozostawić fakturę szorstką.
4. Warstwa wierzchnia.
Przed pokryciem drobnoziarnistą zaprawą , warstwy zaprawy gruboziarnistej musza
całkowicie związać i stwardnieć, (ok. 2 tygodnie).
4.6 Zabezpieczenie parapetów okiennych będących jednocześnie gzymsami
Przed wykonaniem powierzchni ciągnionych powierzchnie ceglane półek i gzymsu
dokładnie oczyścić. Głębokie spoiny i ubytki po zwilŜeniu uzupełnić zaprawą
przygotowaną z zaprawy szlamowej zuboŜonej grubym piaskiem w stosunku 1 : 2 . Na
powierzchni parapetu i gzymsu wykonać pojedynczy cykl krzemionkowania:
-gruntowanie preparatem ,
-szlamowanie powierzchni szlamem .
Na świeŜym szlamie wykonać obrzutkę materiałem Dalsze postępowanie zgodne z opisem
robót dotyczące elementów ciągnionych. Po wykonaniu powłoki barwnej z farby
silikonowej, moŜna dodatkowo zabezpieczyć powierzchnie parapetów warstwą
bezbarwnej farby . Wzmocniona zostanie dodatkowo odporność powłoki na uderzeniowe
działanie deszczu na powierzchnie poziome i zmywanie wodą spływającą z okien.
4.7
Renowacja elementów ciągnionych i sztukaterii z elementów
cementowych.
(Proponowana technologia renowacji gzymsu wieńczącego)
4.7.1
Wzmocnienie
W celu zachowania w jak największym stopniu oryginalnej formy rzeźbiarskiej
musi być przeanalizowany stan zachowania wystroju sztukatorskiego (z
rusztowania).
Osłabione partie podklejone metodą iniekcji suspensami mineralnymi , tak
aby w trakcie czyszczenia nie dopuścić do powstania strat.
Partie sztukaterii o duŜych walorach artystycznych, pozbawione spoiwa, osypujące
się, wzmocni się poprzez wprowadzenie spoiwa krzemionkowego zawartego w
preparacie , który utrwali płaszczące się fragmenty.
4.7.2 Czyszczenie
Zasadniczą metodą czyszczenia sztukaterii zwłaszcza o bogatej, przestrzennej formie,
wydaje się być czyszczenie ręczne stosując róŜne metody i media usuwające powłoki
i nawarstwienia. Zaleca się stosowanie wody jedynie w postaci pary wodnej, tak aby nie
nasączać wilgocią zaprawy i muru.
14
Podobnie jak w przypadku konserwacji kamienia czyszczenie zostanie rozpoczęte
od zastosowania gorącej pary wodnej ew. z dodatkiem środka powierzchniowo
czynnego np..
W przypadku trudności z usunięciem grubych powłok farb, bardziej radykalnym
sposobem ich usunięcia będzie uŜycie preparatów chemicznych. Jednym ze
sposobów rozmiękczenia starych powłok jest zastosowanie długo reagujących,
tiksotropowych kompresów, np. pasty . Zwarte, przylegające nawarstwienia
zostaną usunięte mechanicznie.
Proponuje się zastosowanie czyszczenia metodą piaskowania miękkim ścierniwem,
strumieniem o niskim ciśnieniu. Metoda ta znajduje zastosowanie do czyszczenia
partii twardego tynku pokrytego nakropem cementowym.
Oczywiście wszystkie sposoby będą wspomagane ręcznym mechanicznym
doczyszczaniem.
4.7.3 Uzupełnienie ubytków.
Dwuwarstwowe modyfikowane tynki ciągnione (Są to gotowe zaprawy mineralne o duŜej
odporności na mróz, wodę deszczową, lecz otwarte dyfuzyjnie -paroprzepuszczalne):
-zaprawa rdzeniowa ,
-zaprawa wykończeniowa .
Technologia:
A. Przygotowanie podłoŜa.
PodłoŜe pod profile musi być nośne, oczyszczone z luźnych i piszczących elementów,
wykwitów, zabrudzeń, starych farb.
B. Obrzutka.
Na mocno chłonące podłoŜa naleŜy wykonać obrzutkę z dodatkiem preparatu
poprawiającego przyczepność .
C. Rdzeń.
Po 3 dniach nakładać zaprawę , przeciągając profil, jedno- lub wielowarstwowo,
stosując ewentualnie elementy zbrojenia. Rdzenia nie wygładzać, pozostawić fakturę
szorstką.
D. Warstwa wierzchnia.
Przed pokryciem drobnoziarnistą zaprawą , warstwy zaprawy gruboziarnistej musza
całkowicie związać i stwardnieć, (ok. 2 tygodnie).
4.8. Naprawy zniszczonych fragmentów sztukaterii
Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy dokonać przeglądu stanu
zamocowań sztukaterii. Na planszy graficznej nr 2 oznaczono które elementy są do
demontaŜu i po renowacji do ponownego zamontowania, a które są do
pozostawienia (ich ilość moŜe ulec zmianie po dokładnym bezpośrednim ich oglądnięciu
z rusztowania).
4.8.1 Uszkodzenia pojedyncze o małej powierzchni, ubytki na naroŜnikach,
kantach, rzeźbach, elementach dekoracyjnych:
- dokładne oczyszczenie powierzchni, usunięciu luźnych elementów,
15
-zagruntowanie podłoŜa Ŝywicą.
-na świeŜą warstwę szczepną nanosi się lekką zaprawę .
-po związaniu zaprawy w celu nadania zbliŜonej struktury powierzchni poddanej
renowacji z istniejąca, naleŜy na powierzchnię nanieść warstwę zaprawy
, przez odpowiednie
opracowanie (zatarcie, szpachlowanie) naleŜy nadać tej powierzchni odpowiednią
fakturę.
4.8.2 Wyrównanie powierzchni elementów ozdobnych, które zostały
zniszczone przez korozję powierzchniowych warstw:
- po oczyszczeniu powierzchni z luźnych ziaren , pyłu, kurzu i sadzy wykonanie
warstwy szczepnej z emulsji i zaprawy
- naniesienie
na powierzchnię warstwy szczepnej zaprawy i opracowanie
celu nadania odpowiedniej faktury.
w
4.9. Odtworzenie sztukaterii - formy sztukatorskie
Formy sztukatorskie
Wykonanie form sztukatorskich do odlewania kopii oryginalnych dekoracji (z
dwuskładnikowego kauczuku silikonowego):
-skladnik A,
-składnik B,
-zagęstnik
Odlewy
Repliki zniszczonych lub nie istniejących elementów wystroju architektonicznego, moŜna
odlać stosując fabryczną zaprawę sztukatorską , a następnie osadzić na elewacji
wykorzystując mineralną zaprawę do mocowania sztukaterii .
4.10 Iniekcje zarysowanych nadproŜy z elementami zdobnymi
Jedna z zasad konserwacji jest dąŜenie do maksymalnego zachowania substancji
zabytkowej i jak najmniejsza ingerencja w nią.
W przypadku naszej fasady dotyczy to zarysowań nadproŜy okiennych. JeŜeli
istnieje moŜliwość naprawy nadproŜy bez ich rozkuwania i niszczenia elementów
sztukatorskich - naleŜy z niej skorzystać.
W części konstrukcyjnej podano sposób wzmocnienia nadproŜy z uŜyciem stali,
poniŜej poprzez iniekcję. Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych naleŜy
powtórnie dokonać przeglądu spękań w ramach nadzoru autorskiego celem
wskazania metody naprawy uszkodzeń.
1. Zarysowanie nadproŜy objawiające się jako zarysownia powierzchni elementu
zdobnego z przemieszczeniami oraz uszkodzeniami zmuszają do zdjęcia tego elementu
i odtworzenia metodą odlewów.
16
Iniekcja nadproŜa odbywa się jak dla kaŜdego elementu konstrukcyjnego:
-usuniecie odspojonych części muru,
wywiercenie
otworów
iniekcyjnych,
oczyszczenie
(przedmuchanie
rysy),
osadzenie pokerów iniekcyjnych,
-zamknięcie rys zaprawą cementową ,
-wtłoczenie suspensji ,
-ciśnieniowe z uŜyciem pompy ,
-bezciśnieniowe.
2. Zarysowanie nadproŜy objawiające się jako zarysowanie powierzchni elementu
zdobnego gdzie nastąpiło przemieszczenie lub zniszczenie elementu. Iniekcję naleŜy
wykonać stosując następujące etapy:
-podkleić
elementy
sztukaterii
stosując
iniekcję
bezciśnieniową tak
aby
zapewnić dobre i pełne przyklejenie tych elementów do nadproŜa i zsklepienie
rysy w samej sztukaterii,
-wykonać iniekcję nadproŜy:
-wywiercenie otworów iniekcyjnych przez elementy sztukatorskie i mur
wbijając punkty wiercenia sztukaterii o najmniejszej grubości,
-oczyszczenie (przedmuchanie rysy przez wywiercone otwory),
-osadzenie pokerów iniekcyjnych o długości zapewniającej ich kotwienie w
murze nadproŜa,
-wtłoczenie suspensji ciśnieniowe z uŜyciem pompy z kontrolowaniem wypływu
suspensji przez wybrany paker iniekcyjny odpowietrzający.
4.11 Tynki
4.11.1 Elementy elewacji poziomu parteru powyŜej cokołów
Powierzchnie tynków boniowanych znajdują się w bardzo złym stanie technicznym. Liczne
ubytki, zniszczenia powierzchni i w znacznej części odspojenia od podłoŜa nie pozwalają
na ich zachowanie.
Prace wstępne
Skucie powierzchni tynku do cegły, dokładne oczyszczenie cegły i spoin.
Przygotowanie podłoŜa i wykonanie nowych tynków.
1.Nasączenie wątku preparatem wzmacniającym .
2.Obrzutka powierzchni zaprawą odporną na siarczany ,
3.W ykonanie tynku zasadniczego w warstwie 1,5 cm z zaprawy gotowej,
4.Wykonanie warstwy boniowanej po związaniu warstwy podkładowej z tego
samego materiału,
5.Wykończenie powierzchni,
6.Wykonanie gładkiego lica z gładzi tynkarskiej .
17
4.11.2 Powierzchnie tynkowane powyŜej parteru
Powierzchnie otynkowane znajdują się w bardzo złym stanie technicznym. Znaczne
powierzchnie są odsppjone, występują liczne ubytki - całość nie nadaje się do zachowania.
Prace wstępne
Skucie powierzchni tynku do cegły, dokładne oczyszczenie cegły i spoin.
Przygotowanie podłoŜa i wykonanie nowych tynków.
1.Nasączenie wątku preparatem wzmacniającym .
2.Obrzutka powierzchni zaprawą odporną na siarczany ,
3.W ykonanie tynku zasadniczego w warstwie 1,5 cm z zaprawy gotowej,
4.Wykonanie gładkiego lica z gładzi tynkarskiej .
„Antygrafitti"
Część elewacji dostępną z poziomu chodnika naleŜy zabezpieczyć powłokami
„antygrafitti" dopuszczonymi przez producenta farb elewacyjnych.
4.12. Renowacja cegły - Czyszczenie cegły pomalowanej
Starą powlokę z farby na okładzinie klinkierowej usuwa się stosując do tego celu pastę .
Usuwa ona lakiery dyspersyjne akrylowe, Ŝywiczne, nitro, powłoki matowe.
Sposób stosowania:
Na pomalowaną, przeznaczoną do czyszczenia powierzchnię nanieść pędzlem lub
wałkiem pastę . Czas działania w temp. ok. 20 °C
powinien wynosić około l godziny przy niewielkiej grubości warstwy farby
(pojedyncza warstwa).
Preparat na powierzchni czyszczonej naleŜy chronić przed wyschnięciem.
Zalecane jest w trudnych warunkach (duŜy przewiew lub nasłonecznienie)
przykrycie powierzchni z naniesioną pastą cienką folią ochronną.
Powierzchnie czyści się ostatecznie stosując zmywanie urządzeniem
wysokociśnieniowym z ciepłą wodą.
Stosowanie zimnej wody zdecydowanie pogarsza efekt czyszczenia.
W celu określenia optymalnego czasu działania pasty naleŜy wykonać
powierzchnię próbną czyszczenia.
4.13 Renowacja spoin.
Wariant I.
W przypadku gdy czyszczenie nie spowoduje powstania znacznych ubytków w spoinach
proponuje się odświeŜenie spoiny przez wykonanie spoinowania metodą szlamowania w
następujący sposób:
18
wykonanie wstępnej impregnacji wyczyszczonej cegły preparatem , co pozwoli na
ograniczenie powstania zabrudzeń w trakcie szlamowania,
wypełnienie pojedynczych
ubytków zaprawą będącą mieszanką szlamu
z piaskiem w stosunku 1:1,
szlamowanie przeprowadzać po związaniu zaprawy wypełniającej ubytki,
renowacja
spoin
metodą
szlamowania
materiałem
,
wyczyszczenie powierzchni drobnoporowatą gąbką,
po związaniu zaprawy w spoinach dokonać ostatecznego czyszczenia stosując
rozpuszczalny w wodzie środek , usuwający z powierzchni cegły naloty i wykwity
wapienne.
Wariant II.
W przypadku powstania duŜych ubytków w spoinie naleŜy pogłębić spoiny do
głębokości 2 cm, po odkurzeniu spoin wypełnić gotowa zaprawą do spoinowania
stosując gotową zaprawę do spoinowania odporną na siarczany (zawarte w starej
spoinie) w kolorze starej bieli lub szarym
trasowym.
Po stwardnieniu i wyschnięciu spoiny całość elewacji z klinkieru zaimpregnować
preparatami hydrofobizującymi.
4.14 Hydrofobizacja
Proponuje się przeprowadzić hydrofobizację preparatem .
Ze względu na niewielkie płaszczyzny klinkieru naleŜy stosować metodę
nasączania pędzlem, powtarzanego aŜ do nasączenia całkowitego okładziny i
spoiny. lub w przypadku gdy powierzchnia cegieł po oczyszczeniu będzie zmatowiona,
co pozwoli na podkreślenie i wydobycie rzeczywistej barwy cegły.
Impregnację ostateczna powierzchni środkiem hydrofobizującym (po dokładnym
wyschnięciu elewacji) wykonać poprzez polewanie od góry powierzchni elewacji,
tak aby impregnat spływał po jej powierzchni równomiernie.
4.15 Powłoki barwne na elementach tynkowanych
Do gruntowania podłoŜa przed malowaniem zaleca się wykorzystanie wodnego preparatu
chroniącego podłoŜe przed penetracją wody opadowej preparat
(impregnat
hydrofobizująco-wzmacniający). Zabieg ten dodatkowo zabezpieczy tynk, ułatwi
równomierne wchłanianie i zmniejszy zuŜycie samych farb.
Malowanie proponuje się wykonać farbami krzemoorganicznymi(silikonowymi).
UmoŜliwiają one oddychanie ścian i cechują się wysoką trwałością. Jako spoiwo
zastosowano w nich związki krzemoorganiczne o właściwościach hydrofobowych.
19
Wariant I.
Wykonanie powłoki z 2 warstw kryjącej .
Wariant H.
Pierwsze malowanie farbą j.w., a kolejne laserunkowe, farbą z wypełniaczem
wapiennym .
Alternatywnie moŜna zastosować produkty firmy
-do gruntowania - środek głęboko penetrujący ,
-wykonanie powłoki z 2 warstw kryjącej farby silikonowej .
Uwaga:
Celem dobrania właściwego odcienia naleŜy wykonać próby kolorystyczne na obiekcie.
4.16 Elementy drewniane (gzyms)
Po dokładnym oczyszczeniu elementów wykonać ochronę przeciw szkodnikom
drewna stosując (bezwonny środek do ochrony drewna przed szkodnikami o duŜej sile
przenikania).
Jako
wzmocnienie
powierzchniowe
stosuje
się
emulsję do wzmacniania
rozmiękczonych przez kwaśne sole powierzchni.
4.17. Obróbki i opierzenia
NaleŜy dokonać przeglądu obróbek blacharskich ścianek ogniowych i w razie
stwierdzenia złego stanu technicznego wymienić na nowe z blachy stalowej
ocynkowanej. Ściany szczytowe sąsiednich budynków naleŜy otynkować. Rynny naleŜy
wykonać z blachy tytanowe - cynkowej o średnicy 153 mm, rury spustowe o średnicy
100 mm .
5.0 Balkony
Odwodnienia balkonów wykonać rurą spustową z blachy tytanowo - cynkowej o średnicy
80 mm . Szczególną uwagę naleŜy zwrócić na wykonanie uszczelnienie wpustów.
Celem podniesienia balustrad do wymaganej wysokości min. 110 cm naleŜy „nałoŜyć"
na nakrywę balustrady tzw. kwietniki wykonane w metalu powlekanym. Zaleca się
wykonanie docieplenia bruzd za rurami spustowymi wełną mineralną twardą gr. 5 cm plus
tynk strukturalny. Wskazane jest ocieplenie stropu poddasza lub pasa szer. min. 1,0 m
wzdłuŜ ściany zewnętrznej wełną mineralną grubości 20 cm.
5.1 Warstwy podłogowe balkonów:
-płytki gresowe antypoślizgowe mrozoodporne układane na klej,
-izolacja przeciwwilgociowa powłokowa mrozoodporna,
-warstwa wyrównawcza betonu B -l 5 gr. 5 cm,
,.-.. konstrukcja stropu: belki stalowe walcowane, wypełnienie – deski,
tynk wapienno - cementowy na siatce stalowej.
5.2 Technologia wykonania balkonów
1.
Przygotowanie powierzchni.
Nowe podłoŜe betonowe przed wykonaniem izolacji musi być dobrze związane, pozbawione kurzu, powietrznie
suche.
2. Styk ściana - podłoga.
N a o c z ys z c z o n e p o d ł o Ŝ e n a n i e ś ć w a r s t wę s z l a m u (pasy pionowe i poziome wzdłuŜ styku) i następnie
wkleić taśmę uszczelniającą .
3. Wykonanie izolacji przeciwwilgociowej.
Na mocne, czyste, matowo wilgotne podłoŜe nanieść pierwszą warstwę szlamu , wcierając dokładnie w podłoŜe (w
przypadku moŜliwości powstania rys zatopić równieŜ siatkę zbrojącą z tworzywa sztucznego). Warstwę
wyciągnąć na powierzchnie pionowe styku ściana -podłoga.
Uwaga:
Tak wykonana izolacja musi dokładnie związać i wyschnąć.
Izolację wykonać przy pewnej, bezdeszczowej pogodzie.
NaleŜy chronić ją przed gwałtownym wysychaniem (zabezpieczyć przed
działaniem słońca).
Wykonanie posadzki z płytek moŜna rozpocząć po 48 godzinach po wykonaniu
izolacji.
4.Na wyschnięta powłokę przykleić klejem płytki. Po
przyklejonych płytkach moŜna chodzić po ok. 24 godzinach. Spoinowanie
wykonać stosując zaprawę do spoinowania.
5.Uszczelniacze złącz dylatacyjnych masą silikonową .
Celem podniesienia balustrad do wymaganej wysokości min. 110 cm naleŜy „nałoŜyć" na nakrywę balustrady tzw.
kwietniki wykonane w metalu powlekanym.
Zaleca się wykonanie docieplenia bruzd za rurami spustowymi wełną mineralną twardą gr. 5 cm plus tynk strukturalny.
Wskazane jest ocieplenie stropu poddasza lub pasa szer. min. 1,0 m wzdłuŜ ściany zewnętrznej wełną mineralną
grubości 20 cm.
6.0 Uwagi końcowe
6.1 Renowacja stolarki
JuŜ wstępne zapoznanie się ze stolarką drzwiową i okienną świadczy o ichartystycznych i zabytkowych
walorach. Stolarka drzwi i okien wymaga przebadania w celu znalezienia pierwotnej polichromii, stanu
zachowania, późniejszych nawarstwień itd.
Być moŜe konieczne będzie wymontowanie skrzydeł drzwiowych i kolejno stolarki okiennej w całości. Ułatwiłoby to proces
impregnacji, a takŜe pozostałe czynności związane z konserwacją. Wstępne oględziny pozwalają stwierdzić, Ŝe
drewno wymaga usunięcia pfzemalowań olejnych np. zmywaczem powłok i miejscowego wzmocnienia osłabionego
drewna preparatem .
Dekoracja snycerska występująca na drzwiach wymaga uzupełnienia ubytków p o p r z e z d o r z e ź b i e n i e i
d o k l e j e n i e b r a k u j ą c y c h e l e m e n t ó w . Podobnym sposobem proponuje się uzupełnić większe ubytki drewna
powstałe w wyniku uszkodzeń mechanicznych. Mniejsze ubytki zostaną uzupełnione masą do naprawy stolarki
drewnianej . Po wyszlifowaniu powierzchni impregnację zapobiegającą sinieniu drewna naleŜy wykonać gruntem .
Wstępne malowanie proponuje się wykonać farbą gruntującą
a końcowe wg ustalonej kolorystyki wodorozcieńczalnym lakierem renowacyjnym o wysokiej jakości . Dopuszcza się wymianę stolarki istniejącej na nową
drewnianą jednoramową ze szkłem k^ 1,3 o podziałach identycznych z istniejącymi.
6.2 Zalecenia i wytyczne dotyczące funkcji uŜytkowych
Parter i piwnica
Istnieje moŜliwość zamiany % funkcji mieszkalnej na usługową nieuciąŜliwą z bezpośrednimi wejściami z palenia.
Przy zmianie sposobu ogrzewania (centralne lub etaŜowe gazowe) do części usługowej moŜna włączyć piwnice
połączone z usługami w parterze wewnętrznymi schodami.
Uzasadnione jest pozostawienie istniejącego obrysu okienek piwnicznych i wykonanie nowych studzienek.
Cały budynek wymaga przeprowadzenia analizy
pod względem wentylacji grawitacyjnej (dot. równieŜ piwnic).
III. DANE SZCZEGÓŁOWE - ELEWACJA TYLNA
1.0 Prace wstępne - odwodnienie podwórka
Przed wykonaniem docieplenia elewacji naleŜy wykonać odwodnienie terenu wraz z odebraniem wody z dachu poprzez
rynny i rury spustowe. Wody opadowej nie naleŜy prowadzić rurami pod budynkiem celem jej zrzutu do kanalizacji
biegnącej w ulicy.
Skutki takiego postępowania mamy obecnie widoczne na elewacji i w piwnicy: odparzenie tynku, zasolenie, podwyŜszona
wilgotność ścian piwnicznych i parteru, zniszczone elementy konstrukcji stropu nad piwnicami itd.
22
Pod wpływem wilgoci rozwinęły się glony, porosty i mchy na powierzchni muru
(widoczne zazielenienie powierzchni przyziemia). Prowadzą one do powaŜnych
strat ciepła spowodowanych zatrzymaniem wilgoci w murze przez te organizmy.
Jako skuteczną metodę zatrzymania tego procesu proponuje się wykonanie izolacji
pionowej oraz poziomej poprzez iniekcję.
Przed przystąpieniem do prac zabezpieczających cokół lub prac
termorenowacyjnych konieczne jest usuniecie wszelkich nalotów z organizmów
biologicznych ze wszystkich partii muru zaatakowanych organizmami
biologicznymi
Całość musi być poprzedzona wykonaniem odwodnienia terenu z wykorzystaniem
drenaŜu opaskowego.
Zaleca się wykonanie sieci deszczowej obejmującej budynki połoŜone wzdłuŜ ulicy
Chrobrego na odcinku od ulicy 30 Stycznia do ul. Krzywoustego od strony wnętrza
kwartału. Rozwiązałoby to problem odprowadzenia wód opadowych wszystkich podwórek.
2.0Izolacja pionowa
2.1Prace wstępne i oczyszczenie.
1.Skucie tynków na poziomie piwnic (ponad terenem) oraz parteru do wysokości
co najmniej 80 cm ponad poziom stwierdzonego zasolenia lub zawilgocenia,
2.Odsłonięcie ścian piwnicznych,
3.Oczyszczenie z resztek zaprawy tynków zmurszałych spoin na głębokość 2 cm
itp. od zewnątrz i wewnątrz celem usunięcia soli i wilgoci zmagazynowanej w
tynkach i pozostawienie na okres ok. 4 tygodni celem „podsuszenia" murów,
2.2 Technologia usunięcia zabrudzeń biologicznych
Silnie przylegające zabrudzenia naleŜy usunąć mechanicznie.
Na wstępnie oczyszczoną powierzchnię nałoŜyć wielokrotnie pędzlem preparat
aŜ do nasycenia.
Czas działania preparatu powinien wynosić ok. 6 godzin.
Powierzchnię czyszczoną zmyć wodą pod ciśnieniem (z urządzenia
wysokociśnieniowego) W przypadku silnych zabrudzeń moŜe być konieczne
powtórzenie zabiegu.
2.3 Naprawy
Głębokie spoiny, ubytki uzupełnić zaprawą przygotowaną z zaprawy szlamowej
zuboŜonej grubym piaskiem w stosunku 1:2.
2.4 Wykonanie fasety uszczelniającej.
Jeśli wystąpi, wyraźny fundament, na styku ściana - fundament wykonać:
23
- pojedynczy cykl krzemiankowania na szerokość 20 cm na murze i fundamencie
-gruntowanie preparatem
-szlamowanie powierzchni szlamem
- wyokrąglenie (fasetę) z zaprawy , stosując wyokrąglenie o promieniu 5 cm.
W przypadku braku wyraźnej konstrukcji fundamentu izolację pionową naleŜy sprowadzić
jak najniŜej, co najmniej poniŜej posadzki w piwnicach.
2.5 Wykonanie warstwy izolacyjnej.
1. Na naprawionych i zwilŜonych powierzchniach ścian wykonać pojedynczy cykl
krzemiankowania.
-gruntowanie preparatem
-szlamowanie powierzchni szlamem
2. Po stwardnieniu warstwy szlamu nałoŜyć pierwszą warstwę masy Ŝywicznobitumicznej stosując pacę zębatą , po
wyschnięciu pierwszej warstwy nałoŜenie pacą gładką drugiej warstwy.
Wysokość wykonania - 30 cm powyŜej terenu.
3.
Po zakończeniu prac hydroizolacyjnych i stwardnieniu nałoŜonej warstwy
naleŜy przykleić płyty ochronne grubości 10 cm stanowiące
jednocześnie izolację termiczną. Przykleja się je za pomocą masy Ŝywiczne bitumicznej nakładanego punktowo na
powierzchnię kaŜdej płyty w formie placków o średnicy ok. 15 cm (w obrębie
terenu opaskowe - punktową).
3.0 Okienka piwniczne, studzienki doświetlające
Studzienki doświetlające piwnic w obecnym kształcie pełnią rolę dodatkowego źródła
zawilgocenia ścian piwnicznych m.in. ze względu na brak odprowadzenia wody opadowej.
Zniszczona stolarka okienna pogłębia ten stan rzeczy. Proponuje się zastosowanie
doświetlaczy okiennych wykonanych z polipropylenu z rusztem kratowym dostosowanym do
przejazdu samochodem osobowym.
Wpadająca woda deszczowa zostaje odprowadzona poprzez syfon z sitkiem o średnicy
100 mm, umieszczony w najgłębszym punkcie do kanalizacji deszczowej. UłoŜenie kanalizacji
deszczowej w podwórku poniŜej dna studzienek pozwoliłoby na odbieranie wody opadowej
ze studzienek piwnicznych oraz rur spustowych odprowadzających wodę z dachu. Stolarkę
okienną piwnic naleŜy wymienić na plastikową rozwierno - uchylną.
24
4.0 Technologia zabezpieczenia ścian do wysokości 80 cm powyŜej
widocznych zawilgoceń
1. Na powierzchni cokołowej wykonać pojedynczy cykl krzemiankowania:
-gruntowanie powierzchni wilgotnego muru środkiem ,
-naniesienie warstwy szlamu uszczelniającego
2.Na tak przygotowanym podłoŜu i na pozostałej powierzchni ścian wykonać
obrzutkę materiałem .
3.Docieplenie wełną mineralną twardą gr. 10 cm.
5.0 Technologia docieplenia ściany powyŜej pasa widocznych zawilgoceń
1.Skucie uszkodzonych tynków (odparzenia, zawilgocenia tynku itp.),
2.Przesmarowanie miejsc zawilgoconych środkiem grzybobójczym ,
3.Uzupełnienie ubytków zaprawą wapienno - cementową,
4.Wykonanie docieplenia (dopuszcza się uŜycia jako materiału termoizolacyjnego
płyt styropianowych F S 15) - kolejność czynności:
a/ przymocowanie materiału termoizolacyjnego - na zaprawie klejowej szarej,
metodą opaskowe - punktową,
b/ kołkowanie - kołek z trzpienia metalowego o długości 1=180 mm,
c/ zatopienie siatki zbrojącej - siatka z włókna szklanego zatopiona w
masie zbrojącej
d/ wykonanie tynku strukturalnego - tynk mineralny lekki K 2 o strukturze
baranka o uziarnieniu 2 mm, e/ malowanie dwukrotne elewacji - farbą silikonową
6.0 Obróbki i opierzenia
NaleŜy dokonać przeglądu obróbek blacharskich ścianek ogniowych i w razie
stwierdzenia złego stanu technicznego wymienić na nowe z blachy stalowej
ocynkowanej.
Rynny naleŜy wykonać z blachy tytanowe - cynkowej o średnicy 153 mm, rury
spustowe o średnicy 100 mm.
7.0 Stolarka
Dopuszcza się wymianę stolarki istniejącej na nową drewnianą lub plastikową
jednoramową ze szkłem k < 1,3 o podziałach identycznych z istniejącymi.
opracował: mgr inŜ. arch. Waldemar
Kłosowski
25
KOLORYSTYKA ELEWACJI budynku mieszkalnego
przy ul. Chrobrego 22 w Gorzowie WIkp.
Elewacja frontowa - fasada
Dobór farb według próbnika kolorystycznego firmy REMMERS
1.14-3 OLLIYOCKER
2.17-4 UMBRA
Elewacja tylna i oficyny
Dobór farb według próbnika kolorystycznego firmy ISPO 1.
240/12
Uwaga!
Przed malowaniem wykonać próbki kolorystyczne na tynku do akceptacji
projektanta.
opracował: mgr inŜ. arch. Waldemar
Kłosowski
Uszczelnianie ścian zewnętrznych piwnicy Sposób postępowania
ELNIENIE ZEWNĘTRZNEJ ŚCIANY PIWNICY
W RAZIE
^POTRZEBY:
INIEKCJA
"PRZEZ WYWIER
CONE OTWORY
IW
DBEŃUJAEA :'•• )^/ Sr
••
, •gi:.'v---.Ń.A|OASULFATEXSCHtAMME
ELNIENIE PIWNICY OD WEWNĄTRZ
»fa^"^m
MPXT '
'•&>.
$?<^-^Ą
||^- vv^:|
_ _____ . ^KOWANIA:
^IAKIA'SULFATEXSCHLA
MME
'
'
PRACE WSTĘPNE PRZYUSZCZELNIANIU ŚCIANY:
USUNĄĆ STARY TYNK T
KRZEMIONKOWANIE GRATUJĄCE:
AIDA WESÓŁ l AIDA SULFA
B(SCHLAMME WYPEŁNIENIE SPOIN:
AIDASPERRMORTEL
LUB AIDA SULFATEXSCHL4MME Z PIASKIEM 1:1
USZCZELNIENIE W KILKI CYKLACH
KRZEMIONKOWANIA:
AIDA WESÓŁ l AIDA SULFA EXSCHLAMME
OBRZUTKA:
AISIT SPEZIALVORSPRITZłjlORTEL NOWY
TYNK:
AISIT UNWER _
STRUKTURA POSADŹ
OD SPOSOBU UśYTKOWANIA
U. Przepona pozioma przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie
ych przypadkach samo uszczelnienie zewnętrznych ścian c nie zapewnia
wystarczająco niezawodnej i długotrwałej ochro-jólnie wtedy, gdy stwierdzi
się, Ŝe zawilgocenie występuje przekroju muru. Przyczyną jest często
wilgoć wnikająca i cegiet od dotu i podnoszona kapilarnie. i renowacji
ścian zewnętrznych pomieszczeń nie podpiwni-;h, ale takŜe pomieszczeń
piwnicznych konieczne jest dlatego fejszenie kapilarnego podciągania
wilgoci do wartości normal-}0d kilkudziesięciu lat bardzo dobrze sprawdza się
w praktyce mipona pozioma wykonywana metoda iniekcji
rywiersane N mune: iachrsika
N
3twory
'cić poziomy rząd otworów: lnica
otworu: 0 30 mm
lory naleŜy wykonać od zewnątrz lub od wewnątrz, zaleŜnie od
ajumuru 10-30 cm powyŜej posadzki względnie terenu lub na lej
krawędzi powierzchniowej warstwy uszczelniającej, stęp otworów: 1015 cm (pomiędzy osiami)
\ muru stabo chłonącego naleŜy zmniejszyć odstęp do n,
przy mocno chłonącym murze zwiększyć do 12-15 cm.
rte rysy i pustki naleŜy wypełnić suspensją Aida Bohrlochsu-n. Po
stwardnieniu ponownie wywiercić otwory (w razie po-
neralna przepona pozioma wykonywana metodą iniekcyjną z zastosowaniem preparatu Aida Kiesol.
Technologia ta odpowiada wymogom instrukcji WTA 1-86 „Wytyczne
wykonawczo-techniczne chemicznej iniekcji przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie" (nowe wydanie z 5/94: „Iniekcje w murach
przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie"). Patrz takŜe orzeczenie A.
nr 87/924/86 z 24 października 1986, Urząd Prób Budowlano-Technicznych i Badań w Salzburgu.
Przy stosowaniu w technologii niskociśnieniowej (ok. 3-5 barów)
średnica otworów wynosi 18 mm.
Kat pochylenia otworów wynosi 30° do 45 3 w przypadku metody bezciśnieniowej. Otwory powinny przecinać co najmniej jedną spoinę
wsporną. Głębokość otworów -10 cm przed końcem muru. Następnie
usunąć pyt z wiercenia.
(patrz rys.) i na zakończenie zamknąć suspensją Aida Bohrlochsuspension.
/- zaleŜnie od chłonności - wypełniać wielokrotnie do nasyawlewając (z reguły: 2 razy) 'świeŜe na świeŜe1 lub z zasobnika
O
g
0.
9
1.1
1.3
1,5 1,9