załącznik b deklaracja zasad prawa międzynarodowego

ZAŁĄCZNIK B
DEKLARACJA ZASAD PRAWA MIĘDZYNARODOWEGO
DOTYCZĄCYCH PRZYJAZNYCH STOSUNKÓW I WSPÓŁDZIAŁANIA PAŃSTW
ZGODNIE Z KARTĄ NARODÓW ZJEDNOCZONYCH (FRAGMENTY)
Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego 2625(XXV), 24 października 1970
Zgromadzenie Ogólne,
Przypominając obowiązek państw powstrzymania się w swych stosunkach międzynarodowych od wojskowej,
politycznej, gospodarczej lub jakiejkolwiek innej postaci przymusu skierowanego przeciw politycznej
niepodległości lub integralności terytorialnej jakiegokolwiek państwa,,
Uważając za istotne, że wszystkie państwa w ich stosunkach międzynarodowych powinny powstrzymać się od
groźby lub użycia siły przeciw integralności terytorialnej lub niepodległości politycznej jakiegokolwiek państwa,
lub w inny sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych,
Uważając za równie istotne, że wszystkie państwa powinny regulować ich spory międzynarodowe środkami
pokojowymi zgodnie z Kartą,
Potwierdzając, zgodnie z Kartą, podstawowe znaczenie suwerennej równość i podkreślając, że cele Narodów
Zjednoczonych mogą być osiągnięte jedynie, gdy państwa korzystają z suwerennej równości i w pełni stosują się
do wymagań tej zasady w ich stosunkach międzynarodowych,
Przekonane, że podporządkowanie ludów obcej przemocy, panowaniu i wyzyskowi stanowią poważną
przeszkodę w popieraniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa,
Przekonane, że zasada równych praw i samostanowienia ludów stanowi znaczny wkład do współczesnego prawa
międzynarodowego, i że jej skuteczne stosowanie posiada najważniejsze znaczenie w popieraniu przyjaznych
stosunków między państwami, opartych na poszanowaniu zasady suwerennej równości,
Przekonane w rezultacie, że wszelka próba częściowego lub całkowitego rozbicia jedności narodowej i
terytorialnej integralności jakiegoś państwa lub kraju lub jego politycznej niepodległości nie da się pogodzić z
celami i zasadami Karty,
Biorąc pod uwagę przepisy Karty jako całości i uwzględniając znaczenie odpowiednich rezolucji przyjętych
przez kompetentne organy Narodów Zjednoczonych dotyczące treści tych zasad,
Biorąc pod uwagę stopniowy rozwój i kodyfikację następujących zasad:
(a) zasada, że państwa w ich stosunkach międzynarodowych powinny powstrzymać się od groźby lub użycia siły
przeciw integralności terytorialnej lub niepodległości politycznej jakiegokolwiek państwa, lub w inny sposób
niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych,
(b) zasada, że państwa powinny regulować ich spory międzynarodowe środkami pokojowymi w taki sposób, by
pokój międzynarodowy, bezpieczeństwo i sprawiedliwość nie zostały zagrożone,
(c) obowiązek niemieszania się w sprawy należące do wewnętrznej jurysdykcji jakiegokolwiek państwa, zgodnie
z Kartą,
(d) obowiązek państw współdziałania ze sobą zgodnie z Kartą,
(e) zasadę równouprawnienia i samostanowienia ludów,
(f) zasadę suwerennej równości państw,
(g) zasadę, że państwa powinny wykonywać w dobrej wierze zobowiązania zaciągnięte przez nie zgodnie z
Kartą, i że takie zapewnienie ich bardziej skutecznego stosowania w ramach wspólnoty międzynarodowej
przyczyni się niechybnie do realizacji celów Narodów Zjednoczonych,
Rozważywszy zasady prawa międzynarodowego dotyczące przyjaznych stosunków i współdziałania między
narodami,
(l.) Uroczyście proklamują następujące zasady:
Zasada, że państwa w ich stosunkach międzynarodowych powinny powstrzymać się od groźby lub użycia
siły przeciw integralności terytorialnej lub niepodległości politycznej jakiegokolwiek państwa, lub w
jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych.
Każde państwo ma obowiązek powstrzymywania się w jego stosunkach międzynarodowych od groźby lub
użycia siły przeciw integralności terytorialnej lub niepodległości politycznej jakiegokolwiek państwa lub w
jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych. Groźba taka lub użycie siły stanowi
pogwałcenie prawa międzynarodowego i Karty Narodów Zjednoczonych i już nigdy nie powinny zostać użyte
jako środek załatwiania spornych problemów międzynarodowych.
Wojna stanowiąca agresję jest zbrodnią przeciw pokojowi, która powoduje odpowiedzialność na podstawie
prawa międzynarodowego.
Zgodnie z celami i zasadami Narodów Zjednoczonych państwa mają obowiązek wstrzymania się od propagandy
wojen stanowiących agresję.
Każde państwo ma obowiązek wstrzymania się od groźby lub użycia siły celem naruszenia istniejących
międzynarodowych granic innego państwa lub jako środka rozwiązywania sporów międzynarodowych,
włączając w to spory terytorialne i problemy dotyczące granic państw.
Podobnie każde państwo ma obowiązek wstrzymania się od groźby lub użycia siły celem naruszenia
międzynarodowych linii demarkacyjnych, jak linie rozejmowe ustanowione przez lub w wyniku porozumień
międzynarodowych, których ono jest stroną, lub które z innych względów zobowiązane jest przestrzegać. Nic w
powyższych postanowieniach nie może być interpretowane jako naruszające sytuację zainteresowanych stron
odnośnie do statusu lub skutków takich linii 'na podstawie ich szczególnego reżimu lub jako dotyczące ich
tymczasowego charakteru.
Państwa mają obowiązek wstrzymania się od aktów odwetu obejmujących użycie siły.
Każde państwo ma obowiązek wstrzymania się od jakiejkolwiek akcji przymusowej, która pozbawia ludy, o
których mowa w rozwinięciu zasady równouprawnienia i samostanowienia, ich prawa do samostanowienia i
wolności oraz niepodległości. Każde państwo ma obowiązek powstrzymania się od organizowania lub
zachęcania do organizacji sił nieregularnych lub zbrojnych związków, włączając w to najemników celem
wtargnięcia na terytorium innego państwa.
Każde państwo ma obowiązek wstrzymania się od organizowania, podżegania, pomocy lub uczestnictwa w
aktach walki wewnątrzpaństwowej lub aktach terrorystycznych w innym państwie lub godzić się ze
zorganizowaną na jego terytorium działalnością mającą na celu popełnienie tego rodzaju aktów, gdy
wspomniane w tym paragrafie akty obejmują groźbę lub użycie siły.
Terytorium jakiegoś państwa nie może być przedmiotem okupacji wojskowej w wyniku użycia siły wbrew
postanowieniom Karty. Terytorium jakiegoś państwa nie może być przedmiotem nabycia przez inne państwo w
wyniku groźby lub użycia siły. Żadne nabytki terytorialne wynikające z groźby lub użycia siły nie mogą być
uznane za legalne. Nic w powyższym nie może być interpretowane jako wpływające na:
(a) Postanowienia Karty lub jakiegokolwiek porozumienia wcześniejszego od systemu Karty i wiążącego na
podstawie prawa międzynarodowego;
(b) Kompetencje przysługujące Radzie Bezpieczeństwa na podstawie Karty.
Wszystkie państwa powinny kontynuować w dobrej wierze rokowania celem rychłego zawarcia powszechnego
traktatu w sprawie ogólnego i całkowitego rozbrojenia pod skuteczną kontrolą międzynarodową i starać się o
przyjęcie właściwych środków dla zmniejszenia napięcia międzynarodowego i wzmocnienia zaufania między
państwami.
Wszystkie państwa powinny stosować się w dobrej wierze do ich zobowiązań na podstawie powszechnie
uznanych zasad i przepisów prawa owego w odniesieniu do utrzymania międzynarodowego pokoju i
bezpieczeństwa i powinny dążyć do większej skuteczności opartego na Karcie systemu bezpieczeństwa
Narodów Zjednoczonych.
Nic w powyższych paragrafach nie może być interpretowane jako rozszerzające lub uszczuplające w jakikolwiek
sposób zakres postanowień Karty dotyczących wypadków, w których użycie siły jest zgodne z prawem.
Zasada dotycząca obowiązku niemieszania się w sprawy należące do wewnętrznej jurysdykcji
jakiegokolwiek państwa, zgodnie z Kartą.
Żadne państwo ani grupa państw nie mają prawa mieszać się bezpośrednio lub pośrednio z jakiegokolwiek
powodu w wewnętrzne lub zewnętrzne sprawy jakiegokolwiek innego państwa. W związku z tym, interwencja
zbrojna oraz wszelkie inne formy mieszania się lub usiłowania gróźb przeciwko osobowości państwa lub
przeciwko jego politycznym, gospodarczym lub kulturalnym czynnikom, stanowią pogwałcenie prawa
międzynarodowego.
Żadnemu państwu nie wolno używać lub zachęcać do użycia gospodarczych, politycznych lub jakiegokolwiek
innego rodzaju środków przymusu mających na celu podporządkowanie drugiego państwa w wykonywaniu jego
suwerennych praw oraz celem zapewnienia sobie od niego jakiegokolwiek rodzaju korzyści. Ponadto, żadne
państwo nie powinno organizować, pomagać, podburzać, finansować, wywoływać lub tolerować działalności
wywrotowej, terrorystycznej lub zbrojnej skierowanej w celu obalenia siłą reżimu innego państwa, bądź wtrącać
się do walki wewnętrznej w innym państwie.
Użycie siły celem pozbawienia ludów ich narodowej tożsamości stanowi pogwałcenie ich niezbywalnych praw
oraz zasady nieinterwencji.
Każde państwo posiada niezbywalne prawo wyboru swojego systemu politycznego, gospodarczego, społecznego
i kulturalnego bez ingerencji w jakiejkolwiek formie ze strony innego państwa.
Nic w poprzednich paragrafach nie należy interpretować jako naruszające odpowiednie postanowienia Karty
Zasada równouprawnienia i samostanowienia ludów.
Zgodnie z zasadą równouprawnienia i samostanowienia ludów, wyrażoną w Karcie Narodów Zjednoczonych,
wszystkie ludy mają prawo swobodnie określać, bez zewnętrznej ingerencji, ich status polityczny i dążyć do
swego gospodarczego, społecznego i kulturalnego rozwoju, zaś każde państwo ma obowiązek szanować to
prawo zgodnie z postanowieniami Karty.
Każde państwo ma obowiązek popierać, drogą wspólnej i indywidualnej akcji, realizację zasady
równouprawnienia i samostanowienia ludów, zgodnie z postanowieniami Karty, oraz udzielać pomocy Narodom
Zjednoczonym w wypełnianiu nałożonych na nie przez Kartę zadań odnośnie urzeczywistnienia tej zasady, w
celu:
(a) popierania przyjaznych stosunków i współdziałania między państwami, oraz
(b) doprowadzenia do szybkiego kresu kolonializmu, należycie uwzględniając swobodnie wyrażoną wolę
zainteresowanych ludów, oraz pamiętając, że poddanie ludów obcemu panowaniu i wyzyskowi stanowi
pogwałcenie tej zasady jak również zaprzeczenie podstawowych praw człowieka, i jest sprzeczne z Kartą.
Każde państwo ma obowiązek popierania poprzez wspólną i indywidualną akcję powszechnego szanowania i
przestrzegania praw człowieka oraz podstawowych wolności zgodnie z Kartą.
Powstanie suwerennego i niepodległego państwa, swobodne stowarzyszenie się lub zjednoczenie się z
niezależnym państwem bądź wystąpienie w jakiejkolwiek innej politycznej postaci swobodnie określonej przez
lud, stanowią sposoby realizacji prawa samostanowienia przez ten lud,
Każde państwo ma obowiązek powstrzymania się przed jakąkolwiek działalnością przymusową, która pozbawia,
wyżej wspomniane przy rozwijaniu niniejszej zasady, ludy ich prawa do samostanowienia, wolności i
niezależności. W ich działaniach przeciwstawiania się takim przymusowym działaniom w dążeniu do
korzystania z ich prawa do samostanowienia, ludy takie są uprawnione szukać poparcia i korzystać z niego
zgodnie z celami i zasadami Karty.
Terytorium kolonii lub innego obszaru niesamodzielnego posiada na mocy Karty status odrębny i różny od
terytorium państwa nim administrującego, zaś taki odrębny i różny status na mocy Karty powinien istnieć aż do
czasu, gdy lud kolonii lub obszaru niesamodzielnego wykona swoje prawo do samostanowienia zgodnie z Kartą,
w szczególności z jej celami i zasadami.
Nic w poprzednich paragrafach nie powinno być interpretowane jako upoważniające lub zachęcające do
jakiejkolwiek działalności, która by rozbijała lub naruszała, w całości lub w części, integralność terytorialną lub
jedność polityczną suwerennych i niepodległych państw, postępujących zgodnie z zasadą równouprawnienia i
samostanowienia ludów, jak to zostało wyżej opisane, a zatem rządzony przez rząd reprezentujący cały lud
należący do danego terytorium bez względu na rasę, wyznanie lub kolor skóry.
Każde państwo powstrzyma się od jakiejkolwiek działalności zmierzającej do częściowego lub całkowitego
rozbicia jedności narodowej oraz integralności terytorialnej jakiegokolwiek innego państwa lub kraju.