Analiza mikroruchów w relacji implant

Implantologia ogólna
Połączenie implant-łącznik, implantoprotetyka, mikroruchy
W porównaniu: połączenie implant-łącznik
Aktualizacja 16.10.2011
Ze
względu
na
zalety
kliniczne
i
techniczno-protetyczne
systemy
implantologiczne dwu- i wieloczęściowe stosowane są w implantologii o
wiele częściej niż implanty jednoczęściowe. W przypadku dwuczęściowych
systemów implantologicznych z wewnętrznym połączeniem śrubowym
wysokość kości wokół implantu może się różnić w zależności od użytego
systemu i łącznika. Na wysokość kości wokół implantu wpływ mają
mechaniczne i mikrobiologiczne aspekty połączenia implantu z łącznikiem.
Na przykład z powodu niedokładnego dopasowania może dojść pod
wpływem obciążeń funkcjonalnych do spowodowanego mechanicznie
obluzowania łącznika albo nawet do złamania w obszarze połączenia
implant-łącznik [6].
Występowanie mikroruchów w miejscu połączenia implantu z łącznikiem oraz
spowodowane mikroruchami poszerzenie mikroszczelin, zależne od działającej
siły, było badane i zostało udowodnione przez różne grupy robocze [9, 10].
Zipprich i współpracownicy (2007) udowodnili w warunkach symulowanego
obciążenia funkcjonalnego, stosując filmową radiowizjografię, że pod wpływem
obciążenia żującego powstają mikroruchy w obszarze połączenia implant-łącznik z
luźnym pasowaniem. Takich mikroruchów nie stwierdzono w systemach z
precyzyjnie wykonanym połączeniem stożkowym z pasowaniem wtłaczanym. W
użyciu klinicznym znajdują się połączenia implant-łącznik o skrajnie różniącej się
konstrukcji. W produktach firmy Nobel Biocare można znaleźć trzy różne
1
połączenia: w implantach Brånemark nadal stosuje się z powodzeniem połączenie
z heksagonem zewnętrznym, które pozwala na zamocowanie łącznika w sześciu
do dwunastu różnych pozycjach. W serii implantów Replace połączenie powstaje
za pośrednictwem wewnętrznego połączenia trzykanałowego. Implant NobelActive
posiada połączenie stożkowe z heksagonem wewnętrznym (Ilustracje 1 a - c).
Zdjęcia
Firma Straumann stawia w implantach Straumann® Bone Level na połączenie
CrossFitTM z wewnętrznym stożkiem o kącie nachylenia 15° (Ilustracje 2 a – c).
Cztery wewnętrzne karby gwarantują właściwe pozycjonowanie elementów
protetycznych. W klasycznym systemie implantów stomatologicznych Straumann ®
(„Soft Tissue Level“): w implantach Standard, Straumann Standard Plus oraz
Tapered Effect zastosowano również połączenia stożkowe z wewnętrznym
połączeniem śrubowym, jednakże ze stożkiem o bardziej płaskim kącie nachylenia
i oktagonem wewnętrznym.
Firma Camlog używa w systemie implantologicznym Camlog® połączenia „Tubein-Tube”, które zapewnia stabilność rotacyjną i optymalny rozkład sił (Ilustracje 3
a – c). W systemie Conelog® wprowadzono połączenie stożkowe z kątem
nachylenia 7,5° i indeksacją pozycji łącznika za pomocą trzech par rowków i
wypustek.
Zdjęcia
Friadent oferuje system implantologiczny Xive® z połączeniem implantu z
łącznikiem za pośrednictwem głębokiego wewnętrznego heksagonu (Ilustracje 4 a
– c). Jednocześnie firma DENTSPLY Friadent produkuje implanty Ankylos ® z
2
przyjaznym
dla
tkanek
połączeniem
(TissueCare-Connection),
które
jest
połączeniem stożkowym (4°) (Ilustracje 5 a – c). Łącznik w tym systemie
implantologicznym wymaga mniejszej siły dokręcania, wynoszącej 15 Nm. Można
go zaopatrzyć w elementy protetyczne z indeksacją pozycji, jak i w elementy
pozycjonowane swobodnie bez indeksacji.
Kolejnym stożkowym połączeniem implantu z łącznikiem jest wewnętrzne
połączenie dwunastokątne Conical Seal Design™ w systemie implantologicznym
Astra Tech (Ilustracje 6 a – c). Ze stożkową strefą kontaktu implant-łącznik
funkcjonują również implanty ICX-templant® (Ilustracje 7 a – c). Dyskutuje się na
temat rozmaitych zalet i wad stosowanych kątów nachylenia stożka. Stożek o zbyt
ostrym kącie może na przykład prowadzić do nadmiernie mocnego połączenia, za
bardzo rozwarty kąt natomiast zmniejsza utrzymanie łącznika i może ewentualnie
sprawić, że wskutek rotacji łącznik ulegnie odchyleniu [10].
Zdjęcia
Stożek o nadzwyczaj ostrym kącie znajduje się już od wielu lat w użyciu w
systemie Bicon. Połączenie implantu z łącznikiem w tym systemie jest nawet
stabilizowane bez połączenia śrubowego, jedynie z wykorzystaniem samej frykcji.
Coelho i współpracownicy (2008) oraz Lorenzino i współpracownicy (2011) badali
w różnych systemach implantologicznych przepuszczalność mikroszczeliny w
kierunku od wewnątrz na zewnątrz, aplikując do wnętrza implantu markery
barwnikowe. Po wkręceniu łącznika implant umieszczano w roztworze soli
kuchennej. W warunkach bez obciążenia można było stwierdzić w zależności
czasowej wzrastające stężenie markera barwnikowego w roztworze otaczającym
implant [4, 7].
Broggini i współpracownicy (2006) wykazali w badaniach na psach, że zależnie od
głębokości wszczepienia implantu (poziom kości brzeżnej < powyżej kości
brzeżnej < poniżej kości brzeżnej), po zaopatrzeniu protetycznym można
stwierdzić
w
obszarze
obojętnochłonnych
komórek
połączenia
zapalnych,
implantu
a
wokół
z
łącznikiem
implantu
przyrost
dochodzi
do
3
wzmożonego zaniku kości [2]. Odpowiada to szerokości biologicznej, która tworzy
się wokół implantu bezpośrednio po wszczepieniu implantu gojącego się
przezdziąsłowo lub po odsłonięciu implantu w przypadku systemów gojących się
poddziąsłowo.
Dzięki wprowadzeniu platform switching można stosować łączniki, których
średnica jest mniejsza, niż średnica implantu. Canullo i współpracownicy (2011)
wykazali za pomocą metody elementów skończonych, że zastosowanie platform
switching redukuje obciążenie kości wokół implantu, a w związku z tym można się
spodziewać mniejszego zaniku kości wokół implantu [3].
W aspekcie mikrobiologicznym mikroszczelina pomiędzy implantem i łącznikiem w
dwuczęściowych implantach stanowi pewną osobliwości. Ze względu na
występowanie mikroruchów można przyjąć, że pod wpływem obciążenia
funkcjonalnego ruch wywołuje działanie pompujące i ruch cieczy, a bakterie lub
ewentualnie tylko ich endotoksyn dostają się przez mikroszczelinę do rowka
dziąsłowego. Mikroszczelina może stanowić dodatkowo rezerwuar dla bakterii
wywołujących choroby przyzębia [5]. Nie można uniknąć skażenia wnętrza
implantu podczas wszczepiania implantu, przy jego odsłanianiu, przy zaopatrzeniu
protetycznym lub poprzez samą mikroszczelinę.
Rozmaite próby zmierzające do zamknięcia mikroszczeliny „uszczelniaczami“
wykazują w badaniach in vitro potencjalną zaletę, jednak in vivo nie udało się ich
dotychczas obiecująco zastosować. Pomysł, aby w miejsce konwencjonalnego
śrubowego
połączenia
implantu
z
łącznikiem
zastosować
połączenie
cementowane, został z powrotem porzucony, zapewne także z powodu trudności
klinicznych, jak np. osuszenie implantu przed aplikacją cementu. Chociaż w
jednym z badań in vitro prowadzonych przez Piattelli i współpracowników (2001)
stwierdzono wprawdzie w przypadku cementowanego połączenia implantu z
łącznikiem nieznacznie szersze szczeliny (7 μm w porównaniu z 3 – 7 μm przy
połączeniach śrubowych), to jednak przy połączeniu cementowanym nie udało się
potwierdzić w próbie penetracji cieczy i Pseudomonas aeruginosa we wnętrzu
implantu, który był umieszczony w błękicie toluidyny lub w pożywce dla
Pseudomonas aeruginosa [8].
W
badaniu
dotyczącym
wpływu
ukształtowania
powierzchni
łącznika
na
4
gromadzenie się płytki nazębnej nie stwierdzono żadnej różnicy między
maszynowo opracowanym łącznikiem tytanowym (R = 0,2 μm) a łącznikiem
ceramicznym wypolerowanym na wysoki połysk (R = 0,06 μm) [1]. W dyskusji
omówiono, że stosując materiały o porowatości poniżej 0,2 μm nie można już
bardziej zmniejszyć gromadzenia się płytki nazębnej.
Galeria zdjęć
DENT IMPLANTOL 15, 6, 368 - 372 (2011)
Piśmiennictwo
1.
Bollen CM, Papaioanno W, Van EJ, Schepers E, Quirynen M, van SD.
1996. The influence of abutment surface roughness on plaque accumulation and
peri-implant mucositis. Clin.Oral Implants.Res. 7: 201-211.
2.
Broggini N, McManus LM, Hermann JS, Medina R, Schenk RK, Buser D,
Cochran DL. 2006. Peri-implant inflammation defined by the implant-abutment
interface. J.Dent.Res. 85: 473-478.
3.
Canullo L, Pace F, Coelho P, Sciubba E, Vozza I. 2011. The influence of
platform switching on the biomechanical aspects of the implantabutment system. A
three dimensional finite element study. Med.Oral Patol.Oral Cir.Bucal. 16: e852e856.
4.
Coelho PG, Sudack P, Suzuki M, Kurtz KS, Romanos GE, Silva NR. 2008.
In vitro evaluation of the implant abutment connection sealing capability of different
implant systems. J.Oral Rehabil. 35: 917-924.
5.
Dibart S, Warbington M, Su MF, Skobe Z. 2005. In vitro evaluation of the
implant-abutment
bacterial
seal:
the
locking
taper
system.
Int.J.Oral
Maxillofac.Implants. 20: 732-737.
5
6.
Khraisat A, Hashimoto A, Nomura S, Miyakawa O. 2004. Effect of lateral
cyclic loading on abutment screw loosening of an external hexagon implant
system. J.Prosthet.Dent. 91: 326-334.
7.
Lorenzoni FC, Coelho PG, Bonfante G, Carvalho RM, Silva NR, Suzuki M,
Silva TL, Bonfante EA. 2011. Sealing Capability and SEM Observation of the
Implant-Abutment Interface. Int.J.Dent. 2011: 864183. Epub 2011 Jul 2.
8.
Piattelli A, Scarano A, Paolantonio M, Assenza B, Leghissa GC, Di BG,
Catamo G, Piccolomini R. 2001. Fluids and microbial penetration in the internal
part of cement-retained versus screw-retained implant-abutment connections.
J.Periodontol. 72: 1146-1150.
9.
Rack A, Rack T, Stiller M, Riesemeier H, Zabler S, Nelson K. 2010. In
vitro synchrotron-based radiography of micro-gap formation at the implantabutment interface of two-piece dental implants. J.Synchrotron.Radiat. 17: 289294.
10. Zipprich H, Weigl P, Lange B, Lauer H-C. 2007. Erfassung, Ursachen und
Folgen von Mikrobewewegungen am Implantat-Abutment-Interface. Implantologie
15: 31-46.
6