Untitled - Polski Instytut Sztuki Filmowej
Transkrypt
Untitled - Polski Instytut Sztuki Filmowej
Polski Instytut Sztuki Filmowej - Filmoteka Szkolna Inspiracje literackie w filmie STOISKO PISF (22-25 maja) Goście stoiska Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej będą mieli okazję porozmawiać ze specjalistami z zakresu edukacji filmowej. Tematem przewodnim obecnym na stoisku Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej będą dwa programy: Filmoteka Szkolna i Akademia Polskiego Filmu, omawiane szczególnie pod kątem wykorzystania zasobów edukacyjnych dostępnych w Internecie. W marcu szkoły ponadpodstawowe w całym kraju uzyskały bezpłatny dostęp do wybranych polskich filmów na portalu www.filmotekaszkolna.pl. Z kolei słuchacze Akademii Polskiego Filmu mogą korzystać ze strony projektu, na której znalazły się m.in. wideo-wykłady filmoznawców, biogramy twórców i artykuły dotyczące polskich filmów fabularnych. WARSZTATY (22-23 maja) Warsztat: „Jak pisać lepsze opowiadania wykorzystując techniki scenariopisarskie?” Prowadzenie: Agnieszka Kruk W trakcie spotkania uczestnicy przyjrzą się podstawowym technikom, które stosują profesjonalni scenarzyści przy poszukiwaniu pomysłów, powoływaniu do życia ciekawych postaci oraz konstruowaniu wciągającej fabuły. Te podane w pigułce informacje mogą pomóc zarówno tym, którzy poważnie myślą o karierze pisarskiej, udziale w konkursach literackich bądź scenariopisarskich, jak też tym, którym ciarki przechodzą po plecach na myśl o pisaniu szkolnego wypracowania. Warsztat: Inspiracje literackie w filmie. Warsztat animacji dla gimnazjalistów. Prowadzenie: Magdalena Bryll, Marta Stróżycka, Agnieszka Konarska Uczestnicy będą mieli do dyspozycji stanowiska do animacji wycinankowej. W ramach przygotowanego wcze- śniej scenariusza będą układać własne scenki i animować je samodzielnie, pod okiem prowadzących. Sami stworzą postaci i elementy scenografii niezbędne do wykonania filmu. W ten sposób z papieru, plasteliny, farby, klocków i innych nieoczekiwanych przedmiotów powstanie krótki film inspirowany motywem książki. NAMIOT KINOWY (24-25 maja) Filmy Filmoteki Szkolnej – programu edukacyjnego Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej SYZYF reż. Zdzisław Kudła „W utworach poetyckich aktualizacja mitu częstokroć dokonywana była poprzez ukazywanie analogii łączących mitologiczną postać z człowiekiem współczesnym, z jego doświadczeniami i niepokojami. W Hymnie Syzyfa Romana Brandstaettera motywy mitologiczne powiązane zostają z biblijnymi. Z kolei Urszula Kozioł w wierszu zatytułowanym Wieczny Syzyf przywołuje antyczną opowieść w rozważaniach na temat kondycji poety i podejmowanych przezeń wysiłków twórczych. Zofia Dormanowska w liryku Syzyf nawiązuje do mitologicznej opowieści, przedstawiając podejmowany przez człowieka wysiłek, by nadawać sens swojemu życiu i ocalić je przed nicością wbrew świadomości, że każdy dzień nieuchronnie przybliża nas do śmierci. Bogdan Ostromęcki w wierszu Syzyf akcentuje głównie heroiczne zmagania bohatera, który chociaż wie, że nie osiągnie swego celu, podejmuje jednak kolejne próby. Zarówno motto utworu (Sama walka w drodze na szczyty wystarcza, aby zapełnić serce człowieka), jak i zamykający wers ukazujący szczęśliwego Syzyfa, zaczerpnięte zostały z eseju Alberta Camusa Mit Syzyfa.” Dr Justyna Czaja ŁAGODNA reż. Piotr Dumała „Oniryczność, fantastyczna aura i niezwykłość rzeczy uważanych powszechnie za normalne i naturalne – to klimat nie tylko filmowych opowieści Dumały. Jest on bowiem także autorem mniejszych i większych form literackich. w pisarstwie Dumały, obok fantastyki można dostrzec upodobanie do archetypów i toposów znanych z literatury i malarstwa. zarówno filmowe, jak i literackie utwory Dumały posiadają swój szlachetny rodowód, czerpiący z baśni i przypowieści odwołujących się do naszych ukrytych pragnień, obsesji i fobii. Literackie myślenie fantastycznymi obrazami przenosi więc Dumała na gipsowe płyty i ożywia dzięki kamerze filmowej.” Dr Piotr Skrzypczak PAN TADEUSZ. KSIĘGA I. GOSPODARSTWO reż. Julian Antonisz „Epopeja narodowa została przeniesiona na taśmę filmową (z jakąż dosłownością mamy tu do czynienia!) w sposób skrajnie różny od oczekiwań odbiorców. Widzą oni szkicowe, wibrujące non-camerowe rysunki, następujące po sobie w momentami szalonym wręcz tempie, słyszą zaś szaloną, intensywną muzykę, na którą składają się m.in. wariacje (używam tego słowa także ze względu na jego dwuznaczność) na podstawie poloneza i muzyki ludowej, dźwięki pozytywki i – jak można sądzić – mechanicznego pianina (urządzenia wykorzystywanego podczas projekcji z okresu początków kina), a do tego głos dziecięcego narratora, zresztą dziewczynki. Wrażenie szoku jest nieuniknione. (...) Antonisz odkrywa zatem – przez hiperbolizację – te elementy, które chętnie zakrywamy, czytając Mickiewicza w sposób kompensacyjny.” Dr Przemysław Kaniecki