O POLSKICH SPORTOWCACH NA PARAOLIMPIADACH ZIMOWYCH

O POLSKICH SPORTOWCACH NA
PARAOLIMPIADACH ZIMOWYCH
Często mówi się i pisze „Sport bez
granic”. Tymi krótkimi słowami można określić
bardzo wiele. Sport ludzi niepełnosprawnych,
podobnie jak sport osób sprawnych wyraża
radość i dążenie do sukcesów. Katarzyna Rogowiec, dwukrotna mistrzyni paraolimpijska
z Turynu (2006 r.) mówiła, że uprawianie
sportu było jej zwycięstwem nad sobą.
Oświadczyła m.in. „Dzięki sportowi uwierzyłam, że żyję i mogę cieszyć się sukcesami,
walczyć i wygrywać. Miałam w swoim życiu
takie momenty, że chowałam się przed ludźmi. Za parawan służyły mi protezy. Nosiłam
takie koszule, żeby nie było widać, że nie
mam rąk. W pewnym momencie się przełamałam. Dzisiaj mówię, że jestem takim samym człowiekiem jak każdy inny." Dla wielu
osób niepełnosprawnych sport jest szansą otwarcia się na życie, zdobycie akceptacji
w środowisku czy wreszcie przeżycie wspaniałej przygody i zwiedzenie świata. Startujący w igrzyskach paraolimpijskich pobijają
rekordy, walczą, prezentują ambitną postawę,
zyskują sympatię i popularność. W ostatnich
igrzyskach ich zmagania śledziło 1000 dziennikarzy!
Międzynarodowy ruch
paraolimpijski
Głównymi założeniami ruchu paraolimpijskiego jest umożliwienie współzawodnictwa sportowego osobom niepełnosprawnym na takich samych zasadach jak osobom
sprawnym. Igrzyska paraolimpijskie rozgrywane są na tych samych obiektach, co osób
sprawnych, dlatego mają swoją wymowę. Do
tego są największym i najważniejszym spotkaniem sportowców niepełnosprawnych.
Twórcą igrzysk paraolimpijskich był Sir Ludwik Guttman. W 1984 roku zorganizował on
pierwsze nieoficjalne igrzyska (Międzynarodowe Igrzyska Osób na Wózkach). Impreza
ta nawiązywała do olimpiady w Londynie.
Miała na celu zwrócenie uwagi społeczeństwa na inwalidów wojennych. Guttman był
lekarzem w szpitalu w Stoke Mandeville. Tam
wprowadził sportowe formy do rehabilitacji
osób z porażeniami. „Dla niepełnosprawnego
sport powinien być skutecznym środkiem
przywrócenia kontaktu ze światem zewnętrznym i ułatwienia mu w ten sposób jego integrowania się ze społecznością jako pełnoprawnego obywatela”. Tak to określił Ludwik
Guttman. Pierwsze oficjalne igrzyska sportowców niepełnosprawnych odbyły się w Rzymie w 1960 r. Papież Jan XXIII określił wtedy
Ludwika Guttmana „Coubertinem Igrzysk
Paraolimpijskich”. Ruch paraolimpijski od tego czasu rozwijał się dynamicznie. Do sportu
garnęły się osoby z amputacją, uszkodzeniem wzroku, a także porażeniem mózgowym oraz upośledzeni umysłowo. W 1989
roku powstał Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (IPC). Celem Komitetu było dążenie
do rozwoju ludzi niepełnosprawnych oraz integracja sportowców pełnosprawnych i niepełnosprawnych. Symbolem zbliżenia stało
się zapalenie znicza olimpijskiego w 1992
roku w Barcelonie przez niepełnosprawnego
łucznika Antonie Rebolo, który z dużej odległości płonącą, wystrzeloną strzałą zapalił
olimpijski znicz. Swoją postawą udowodnił,
że silna wola człowieka może przezwyciężyć
wszelkie przeszkody. Wielką wymowę miała
również w 1996 r. w Atlancie ceremonia zapalenia znicza. Dokonał tego znakomity bokser
Muhammad Ali, cierpiący na chorobę Parkinsona. Igrzyska te odbywały się pod hasłem:
„Zwycięstwo Ducha Ludzkiego”.
Zimowe Igrzyska
Paraolimpijskie
Polscy sportowcy uczestniczą w igrzyskach
paraolimpijskich od 1976 r. Cztery lata wcześniej nasi zawodnicy zaznaczyli swoją obecność na paraolimpiadzie w sportach letnich.
I. Zimowa Paraolimpiada odbyła się w Szwecji (1976 r). Poprzedziły ją I Światowe Igrzyska Zimowe Inwalidów w Courchevel w 1972 r.
oraz Mistrzostwa Świata Inwalidów w GrandBornand w 1974 r. Reprezentacja Polski brała
udział w paraolimpiadach od samego początku. W I Paraolimpiadzie na 250 uczestników tylko 5 było z Polski. Zdobyliśmy wtedy
srebrny medal w biegu na 5 km. Program II
Paraolimpiady został rozbudowany. W tym
okresie nie zdołano przygotować naszej reprezentacji do startu, aby mogła ona odnieść
znaczące sukcesy i zrezygnowano z udziału.
W 1984 roku w Innsbrucku wystartowała 16osobowa kadra rywalizująca w narciarstwie
zjazdowym i biegowym. Zdobyliśmy 13 medali, w tym 3 złote, 2 srebrne i 8 brązowych.
Podczas IV Paraolimpiady polska ekipa liczyła 18 osób, co przełożyło się na dorobek
8 medali (1 złotego, 1 srebrnego i 6 brązowych). W 1988 r. także w Innsbrucku w biegach narciarskich pojawili się po raz pierwszy
niedowidzący z klas B2 i B3. 14-osobowa ekipa sportowców z Polski pojawiła się na V Paraolimpiadzie Zimowej we francuskim Albertville. Zdobywała jedynie medale w konkurencjach biegowych: 2 złote i 3 brązowe. Ostatnie lata pod względem medali były już
skromniejsze. W 1998 r. w Nagano wywalczyliśmy jedynie dwa brązowe. Start w 2002
roku w Salt Lake City przyniósł dorobek jednego złotego krążka w biegu na dystansie 10
km oraz dwa brązowe. Paraolimpiada w Turynie w 2006 roku przyniosła dwa złote medale.
Konkluzje
Rozwój ruchu paraolimpijskiego dał wielką
szansę niepełnosprawnym, którzy mogą tak
samo jak sprawni cieszyć się ze zwycięstwa
i pokonywania swojego kalectwa. Pomoc oka
-zuje wiele instytucji jak Polski Komitet Paraolimpijski. To właśnie on umożliwia pokazanie
się niepełnosprawnym sportowcom na europejskiej arenie, czy w świecie. Sport osób niepełnosprawnych przejął reguły treningów,
rywalizacji i współzawodnictwa ze sportu
osób zdrowych. Dążenie do bycia najlepszym
dotyczy tak samo osoby zdrowej, sprawnej
jak i niepełnosprawnej. Obserwuje się nadmierne forsowanie organizmu za wszelką
cenę, nie licząc się ze skutkami przeciążenia.
Nieuniknione stało się dążenie człowieka do
medali, sukcesów, splendoru. Z dokumentów
Rady Europy wynika, że na całym świecie
żyje około 500 milionów osób niepełnosprawnych. W Polsce jest 4, 5 miliona takich
osób. Statystyki Rady Europy wskazują, że
sport uprawia około 30 procent Europejczyków, odsetek osób niepełnosprawnych nie
przekracza 3 procent. Łącznie w dotychczasowych paraolimpiadach Polska wywalczyła
11 złotych medali, 7 srebrnych, 26 brązowych
co daje razem 44 zdobyte krążki.
Dariusz Grzyb
Sierpień - Wrzesień Nr 5/2009 23