D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

Sygn. akt II K 481/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 września 2016 roku
Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski
Protokolant: st. sekr. sąd. Jadwiga Jankowska
przy udziale Prokuratora: Katarzyny Jarząbkowskiej
po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 5 sierpnia i 7 września 2016 r.
sprawy S. M. urodzonego (...) w B. syna K. i K. z domu N.
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 12 maja 2016 r. ok. godz. 14.55 na drodze publicznej w m. Ł. gmina B. kierował samochodem osobowym mki H. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia: 1.65 mg/l o godz. 16.45, 1.43 mg/l o godz.
17.11 i 1,56 mg alkoholu etylowego / litr wydychanego powietrza o godz. 17.51, przy czym czynu tego dopuścił się w
okresie obowiązującego go zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego
w Bełchatowie sygn. II K 816/14,
tj. o czyn z art. 178a § 4 kk
II. dnia 12 maja 2016 r. ok. godz. 14.55 w m. Ł. gmina B. usiłował udzielić korzyści majątkowej w kwocie 200 zł
funkcjonariuszom policji z Komendy Powiatowej Policji w B.: sierż. sztab. Z. P. (1) i st. sierż. A. C. w zamian za
odstąpienie przez nich od prawnych czynności służbowych w związku z zatrzymaniem go jako sprawcy czynu z art.
178 a § 4 kk
tj. o czyn z art. 229 § 1 i 3 kk
1. uznaje S. M. w miejsce czynu opisanego w punkcie I za winnego tego, że w dniu 12 maja 2016 r. ok. godz. 14:55
na drodze publicznej w Ł. (gm. B., woj. (...)), będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu
mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 16 października 2014 r. sygn. akt
II K 816/14 a także, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego
wymienionym wyrokiem w związku ze skazaniem za przestępstwo, znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym
do stężenia na poziomie 1,65 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu (o godz. 16.45) prowadził w ruchu
lądowym pojazd mechaniczny – samochód marki H. (...) nr rej. (...) i za tak opisany czyn wyczerpujący dyspozycję art.
178a § 4 kk na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
2. uznaje S. M. w miejsce czynu opisanego w punkcie II za winnego tego, że w dniu 12 maja 2016 r. w godz. 15.15
– 16.45 w Ł. (gm. B., woj. (...)), usiłował udzielić osobom pełniącym funkcję publiczną, w związku z pełnieniem
tej funkcji, korzyść majątkową w kwocie 200 (dwustu) złotych, aby skłonić funkcjonariuszy policji z Komendy
Powiatowej Policji w B.: sierż. sztab. Z. P. (1) i st. sierż. A. C. do naruszenia przepisów prawa poprzez odstąpienie
przez wymienionych policjantów od prawnych czynności służbowych w związku z zatrzymaniem oskarżonego jako
osoby podejrzanej o popełnienie czynu zabronionego polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu
lądowym w stanie nietrzeźwości, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę przyjęcia korzyści i za tak
opisany czyn wyczerpujący dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 229 § 1 i 3 kk na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art.
229 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
3. na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu S. M. karę łączną 1 (jednego) roku i 6
(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
4. na podstawie art. 42 § 3 kk w związku z czynem przypisanym w punkcie 1 (pierwszym) orzeka oskarżonemu S. M.
zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego dożywotnio;
5. na podstawie art. 43a § 2 kk w związku z czynem przypisanym w punkcie 1 (pierwszym) orzeka od oskarżonego
S. M. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie
10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;
6. na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci dwóch banknotów o nominałach 100
zł szczegółowo opisanych w wykazie dowodów nr I/177/16/P z karty 57 akt sprawy pod poz. 1- 2 zarejestrowanych za
numerami Drz 388/16 i Drz 389/16;
7. na podstawie art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania
od 12 maja (godz. 15:15) do 13 maja (godz. 16:30) 2016 r.;
8. pobiera od S. M. kwotę 300 (trzystu) złotych opłaty i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 387,47
zł (trzystu osiemdziesięciu siedmiu złotych i czterdziestu siedmiu groszy) tytułem zwrotu poniesionych w sprawie
wydatków.
Sygn. akt II K 481/16
UZASADNIENIE
W dniu 12 maja 2016 r. V. W. (1) i J. W. (1) jechali z B. do R.. Samochodem marki O. (...) nr rej. (...) kierował J. W. (1).
W czasie jak wymienione przed chwilą osoby przejeżdżały przez Ł. (około godz. 14:55) z jednej z posesji (oznaczonej
numerem (...)) wyjeżdżał tyłem inny pojazd. Przystanął on wystając na jezdnię. W momencie jednak kiedy Państwo
W. przejeżdżali obok niego, auto to dalej energicznie zaczęło się wycofywać uderzając swoim tyłem w rejon tylnego
prawego zderzaka przejeżdżającego za nim O.. J. W. (1) zatrzymał się i wraz z V. W. (1) podeszli do pojazdu, który
w nich uderzył. Samochód H. znajdował się już w tym czasie po drugiej stronie jezdni. Od strony pasażera wysiadł
z niego szczupły mężczyzna, który zaczął przepraszać osoby poruszające się O. za swojego kolegę, który siedział za
kierownicą. V. W. (1) wezwała Policję. J. W. (1) chciał uniemożliwić dalszą jazdę kierowcy H., ale ten kazał się mu
cofnąć, a następnie wjechał z powrotem na teren swojej posesji. Następnie mężczyźni poruszający się H. zamknęli
bramę wjazdową i schowali się w domu. Sposób ich zachowania, bełkotliwa mowa oraz bijąca od nich woń alkoholu
wskazywały, że znajdują się oni pod wyraźnym działaniem alkoholu.
/zeznania V. W. k. 15-16 i 93-94, zeznania J. W. k. 19 i 94/
Przybyły na miejsce zdarzenia patrol Policji, w skład którego wchodzili sierż. sztab. Z. P. (1) i st. sierż. A. C. po
wysłuchaniu relacji V. i J. W. (1) udał się na teren posesji oznaczonej nr (...) w Ł., na której znajdował się samochód
H. (...) nr rej. (...). Uszkodzenia tego auta korelowały z przebiegiem wydarzeń podawanym przez osoby poruszające
się O. (...). Funkcjonariusze Policji zauważyli w oknie mężczyznę, który po ich poleceniu otworzył drzwi. Został on z
całą stanowczością rozpoznany przez Państwa W. jako osoba kierująca samochodem H..
/zeznania V. W. k. 15-16 i 93-94, zeznania J. W. k. 19 i 94, zeznania Z. P. k. 12-13 i 95, zeznania A. C. k. 9-10 i 107-108/
Po wylegitymowaniu mężczyzny okazał się nim być S. M., którego wygląd i sposób zachowania wskazywały na to,
że znajdował się pod wyraźnym działaniem alkoholu. Został on doprowadzony do radiowozu i poinformowany,
że zostanie zabrany do Komendy Powiatowej Policji w B. celem przeprowadzenia dalszych czynności. Poza tym,
oskarżonego przebadano urządzeniem A. na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu uzyskując wynik 1,19 mg/
l (godz. 15:28).
/zeznania Z. P. k. 12-13 i 95, zeznania A. C. k. 9-10 i 107-108, protokół użycia AS k. 4/
W czasie interwencji S. M. zwracał się do funkcjonariuszy Policji ze słowami: „ile mam dać za załatwienie sprawy?”.
Z. P. (1) odrzekł mu na to, że nie ma takiej możliwości i przywoływał go do porządku.
/zeznania Z. P. k. 12-13 i 95, zeznania A. C. k. 9-10 i 107-108/
S. M. był jednak dalej natarczywy i wsunął dwa stuzłotowe banknoty pod udo siedzącego na przednim fotelu sierż.
sztab. Z. P. (1), który zabezpieczył pieniądze wkładając je do woreczka strunowego. Z całokształtu sytuacji wynikało,
że pieniądze były przeznaczone dla obydwu funkcjonariuszy Policji: sierż. sztab. Z. P. (1) i st. sierż. A. C., którzy ich
jednak nie przyjęli i złożyli na ręce Komendanta Powiatowego Policji w B. odpowiednie raporty w tym przedmiocie.
/zeznania Z. P. k. 12-13 i 95, zeznania A. C. k. 9-10 i 107-108, protokół oględzin rzeczy k. 21-22, wykaz dowodów
rzeczowych k. 57, raporty k. 6 i 7/
Po przewiezieniu na Komendę Powiatową Policji w B. S. M. został ponownie przebadany na stan trzeźwości.
Przy zastosowaniu urządzeń kontrolno – pomiarowych w powietrzu wydychanym przez oskarżonego stwierdzono
następujące zawartości alkoholu:
I. godz. 15.56 – 1,14 mg/l;
II. godz. 16.45 – 1,65 mg/l;
III. godz. 17.11 – 1,43 mg/l;
IV. godz. 17.51 – 1,56 mg/l.
/protokoły użycia urządzeń kontrolno – pomiarowych do ilościowego oznaczenia alkoholu
w wydychanym powietrzu k. 3 i 4/
S. M. był zatrzymany w czasie od 12 maja (godz. 15:15) 2016 r. do 13 maja (godz. 16:30) 2016 r.
/kserokopia protokołu zatrzymania osoby k. 99, pismo KPP (...) k. 98/
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 16 października 2014 r. sygn. akt II K 816/14 S. M. został skazany za
czyn z art. 178a § 1 kk na grzywnę w wysokości 180 stawek dziennych po 15 zł oraz orzeczono wobec niego zakaz
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat z zaliczeniem na jego poczet
okresu zatrzymania prawa jazdy od 27 sierpnia 2014 r.
/informacja o osobie z K. k. 52, odpisy ww. wyroku k. 53/
Oskarżony jest rozwiedziony; posiada na utrzymaniu konkubinę; z zawodu jest mechanikiem maszyn i urządzeń
górnictwa odkrywkowego; utrzymuje się z renty w wysokości (...) zł miesięcznie; był uprzednio karany.
/oświadczenie oskarżonego k. 91/
W toku postępowania oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Podał, że z uwagi na wysoki stan upojenia
alkoholowego nic nie pamięta i nie jest w stanie ani potwierdzić, ani zaprzeczyć stawianym mu zarzutom. Z drugiej
jednak strony wykluczał wyjeżdżał samochodem H. (...) na drogę i nie kojarzył aby miał w kogoś uderzyć (k. 25-26,
41 i 92).
Sąd zważył co następuje:
Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się na zeznaniach V. W. (1), J. W. (1), Z. P. (1) i A.
C.. W przekonaniu Sądu zeznania wymienionych osób nie budzą najmniejszych wątpliwości, gdyż są spójne, logiczne,
konsekwentne, konkretne oraz wzajemnie ze sobą korespondują. Poza tym, świadkowie nie mieli najmniejszych
powodów do tego, aby niesłusznie obciążać oskarżonego. Państwo W. znaleźli się bowiem na miejscu zdarzenia
całkowicie przypadkowo i nie znali S. M., a funkcjonariusze Policji nie posiadali żadnego interesu w składaniu
niekorzystnych dla oskarżonego zeznań. Ponadto, wersji przedstawianej przez świadków nie zaprzeczają wyjaśnienia
oskarżonego, gdyż tak naprawdę nie odniósł się on w sposób konkretny i kategoryczny do stawianych mu zarzutów.
Stan bowiem upojenia alkoholowego oskarżonego spowodował, że kompletnie nie pamiętał on tego co robił w
czasie wydarzeń, do których nawiązuje akt oskarżenia. W związku z tym, te fragmenty jego wyjaśnień w których
zaprzeczał aby wyjeżdżał autem są zdaniem Sądu jedynie jego domysłami i stanowią przyjętą linię obrony, której w
świetle kategorycznych i pewnych wypowiedzi wspomnianych na wstępie świadków nie sposób jest przypisać waloru
wiarygodności.
Sąd przyznał moc dowodową protokołom badania stanu trzeźwości oskarżonego, gdyż nie stwierdził żadnych
nieprawidłowości w ich sporządzaniu, a nadto ich treść nie była kwestionowana.
W ocenie Sądu, moc dowodową posiadają także nieosobowe źródła dowodowe w postaci odpisu wyroku, protokołu
zatrzymania z uzupełnionego przez Policję i informacji o osobie z K., albowiem wymienione dokumenty zostały
sporządzone rzetelnie, przez uprawnione podmioty, nie budziły wątpliwości oraz podobnie jak wcześniej już
wymienione dokumenty, także nie były podważane przez strony.
Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego
i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd uznał, że S. M.:
I w dniu 12 maja 2016 r. ok. godz. 14:55 na drodze publicznej w Ł. (gm. B., woj. (...)), będąc uprzednio prawomocnie
skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie
z 16 października 2014 r. sygn. akt II K 816/14 a także, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich
pojazdów mechanicznych orzeczonego wymienionym wyrokiem w związku ze skazaniem za przestępstwo, znajdując
się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia na poziomie 1,65 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym
powietrzu (o godz. 16.45) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny – samochód marki H. (...) nr rej. (...),
przez co wypełnił znamiona czynu z art. 178a § 4 kk,
II w dniu 12 maja 2016 r. w godz. 15.15 – 16.45 w Ł. (gm. B., woj. (...)), usiłował udzielić osobom pełniącym
funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, korzyść majątkową w kwocie 200 złotych, aby skłonić
funkcjonariuszy policji z Komendy Powiatowej Policji w B.: sierż. sztab. Z. P. (1) i st. sierż. A. C. do naruszenia
przepisów prawa poprzez odstąpienie przez wymienionych policjantów od prawnych czynności służbowych w związku
z zatrzymaniem oskarżonego jako osoby podejrzanej o popełnienie czynu zabronionego polegającego na prowadzeniu
pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na
odmowę przyjęcia korzyści, przez co wypełnił znamiona czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 229 § 1 i 3 kk.
Opisane w punkcie I zachowanie wypełnia znamiona występku określonego w art. 178a § 4 kk. Oskarżony prowadził
bowiem pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Nie ulega przecież wątpliwości,
że samochód osobowy jest pojazdem mechanicznym. Oskarżony prowadził go przejeżdżając przez drogę publiczną,
a więc w ruchu lądowym. Zawartość zaś alkoholu w wydychanym powietrzu przekroczyła wartość określoną w
art. 115 § 16 kk, który zawiera definicję stanu nietrzeźwości. Ponadto, przypisanego czynu oskarżony dopuścił się
będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem
Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 16 października 2014 r. sygn. akt II K 816/14 oraz w okresie obowiązywania
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego także tym wyrokiem. Dlatego też, kwalifikacja
wymieniona na wstępie wydaje się być w pełni uzasadniona.
W odniesieniu natomiast do kwalifikacji czynu z punku II stwierdzić należy, iż stosownie do treści art. 229 §
1 kk odpowiedzialności za przestępstwo przekupstwa odpowiada ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści
majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji.
Osobą pełniącą funkcję publiczną jest przede wszystkim funkcjonariusz publiczny
(art. 115 § 19 kk), którym zgodnie z art. 115 § 13 pkt 7 kk jest między innymi funkcjonariusz organu powołanego
do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Nie może więc ulegać najmniejszym wątpliwościom, że funkcjonariusze
Policji mogą być adresatami korzyści lub jej obietnicy. Stosownie bowiem do art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o
Policji (Dz. U. 2015 r. poz. 355) Policję utworzono jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą społeczeństwu i
przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Ponadto, z całą pewnością pieniądze w kwocie 200 zł które S. M. wsuwał pod udo sierż. sztab. Z. P. (1) stanowiły
korzyść majątkową, która bez wątpienia była udzielana w związku z pełnieniem funkcji publicznej, gdyż wiązała się
z wykonywaniem przez policjantów swoich obowiązków służbowych podczas przeprowadzanej interwencji. Poza tym
jednak S. M. wręczał ową korzyść po to aby skłonić funkcjonariuszy Policji do naruszenia przepisów prawa. Stosownie
bowiem do treści art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. 2015 r. poz. 355) Policjant jest
obowiązany dochować obowiązków wynikających z roty złożonego ślubowania, a więc między innymi przestrzegać
dyscypliny służbowej (art. 27 ust. 1 ww. ustawy), której naruszeniem jest np. zaniechanie czynności służbowej, albo
wykonanie jej w sposób nieprawidłowy (art. 132 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy). Skoro natomiast jednym z podstawowych
zadań Policji jest wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców (art. 1 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy), to
z pewnością wręczana przez oskarżonego korzyść miała skłonić policjantów do naruszenia przepisów prawa poprzez
odstąpienie lub nienależyte wykonanie prawnych czynności służbowych.
W związku z powyższym, przyjąć należało, iż drugi z czynów oskarżonego stanowił kwalifikowany występek
przekupstwa określony w art. 229 § 1 i 3 kk. Z racji jednak tego, że funkcjonariusze Policji w ustalonym stanie
faktycznym nie przyjęli oferowanej korzyści majątkowej, działanie przekupującego skierowane bezpośrednio na
udzielenie tym osobom korzyści stanowiło usiłowanie przestępstwa przekupstwa, a nie dokonanie tego przestępstwa.
Ostatecznie zatem przyjęto, iż czyn przypisany S. M., który został opisany w punkcie II wypełniał znamiona występku
z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 229 § 1 i 3 kk.
Przypisane oskarżonemu czyny miały charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym S. M. mógł zachować
się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę.
Ponadto, czyny oskarżonego były bezprawne, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.
Przy wymiarze kary Sąd na niekorzyść oskarżonego poczytał jego uprzednią karalność.
W przekonaniu Sądu wymierzone oskarżonemu kary po 1 roku pozbawienia wolności (za czyn I na podstawie art. 178a
§ 4 kk a za czyn II w oparciu o art. 14 § 1 kk w zw. z art. 229 § 3 kk) odpowiadają przede wszystkim stopniowi winy
oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Podkreślić bowiem trzeba, że S. M. w obydwu
przypadkach działał umyślnie. Znajdował się w stanie wysokiego upojenia alkoholowego, a sposobem swojej jazdy
stwarzał duże niebezpieczeństwo dla bezpieczeństwa w komunikacji. Odjechał z miejsca kolizji i schował się w domu
na terenie swojej posesji. Był już wcześniej karany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.
Pomimo przywoływania do porządku przez policjantów uporczywie dążył do przekupienia ich. Wszystko to oznacza,
że stopień niedochowania wierności prawu przez S. M. jest niebagatelny, a w przypadku czynu z punktu I wysoki,
dlatego też kara za niego wyraźnie przekracza dolną granicę ustawowego zagrożenia.
W oparciu o art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności, gdyż jedynie sankcja w tak zauważalnej wysokości pozwala na osiągnięcie w stosunku do
skazanego celów zapobiegawczych i wychowawczych oraz realizuje potrzeby w zakresie kształtowania świadomości
prawnej społeczeństwa. Orzeczona bowiem wcześniej wobec oskarżonego grzywna nie przyniosła żadnych rezultatów,
gdyż powrócił on do przestępstwa, i to występku tego samego rodzaju ignorując jednocześnie orzeczony zakaz
prowadzenia pojazdów. Poza tym, w celu uniknięcia odpowiedzialności za ten czyn usiłował przekupić za wszelką cenę
policjantów. Jedynie zatem stanowcza reakcja prawno – karna jest w stanie spełnić wymogi prewencji generalnej i
indywidualnej, a także oddaje w pełni stopień bezprawia zachowań oskarżonego. S. M. naruszył przecież nie tylko
istotnie bezpieczeństwo w komunikacji, ale i także próbował poważnie ugodzić w prawidłowość funkcjonowania
instytucji publicznych oraz bezinteresowność osób pełniących funkcje publiczne, a także nadwyrężyć zaufanie
społeczne do działań Policji walczącej z plagą nietrzeźwych kierujących.
Z uwagi na wysokość orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności (powyżej 1 roku) możliwość warunkowego
zawieszenia jej wykonania była wykluczona, gdyż sprzeciwia się temu obecna regulacja przepisu art. 69 § 1 kk.
Stosownie do treści art. 42 § 3 kk, z racji popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 kk Sąd zobligowany był do
orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Dlatego też, dookreślając strefę,
której dotyczy wymieniony zakaz jako strefę ruchu lądowego orzeczony został przedmiotowy środek karny.
Kolejną konsekwencją skazania za przestępstwo przeciwko komunikacji określone
w art. 178a § 4 kk musiało być orzeczenie na podstawie art. 43a § 2 kk świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Jego wysokość zgodnie z wymienionym przepisem wynosi
co najmniej 10.000 zł, a Sąd doszedł do przekonania, że brak jest wystarczających podstaw do jego orzekania w
wysokości przekraczającej jego minimalną ustawową wysokość.
W związku z kolei z tym, że zabezpieczone w sprawie dowody rzeczowe w postaci dwóch banknotów o nominałach 100
zł były przedmiotami służącymi do popełnienia przestępstwa, Sąd na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł ich przepadek.
Na podstawie art. 63 § 4 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres od 12
maja (godz. 15:15) do 13 maja (godz. 16:30) 2016 r., gdyż w tym czasie w świetle protokołu zatrzymania i uzupełniającej
informacji KPP w B. S. M. był zatrzymany w niniejszej sprawie.
W oparciu o art. 627 kpk i art. 616 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd pobrał od oskarżonego na rzecz Skarbu
Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 387,47 zł tytułem zwrotu
poniesionych w sprawie wydatków, na które złożyły się zryczałtowane koszty doręczeń (40 zł), opłata za informację o
osobie z K. (30 zł) oraz koszty postępowania związanego z wykonaniem postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym
(317,47 zł – k. 80).
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku z 7 września 2016 r.