piwo ferment

18
PIWO
lata 2011
WITBIER
Gdy przygotowywałam materiał do tego artykułu, dotarła do mnie smutna wiadomość
o śmierci niezwykłego człowieka – piwowara Pierre`a Celisa. To właśnie jemu
zawdzięczamy odrodzenie zapomnianego stylu, jakim przez długi czas był Witbier.
Tekst: Dorota Chrapek
Ale wracając do korzeni… Oryginalne białe
piwa sprzed wieków były piwami fermentacji
spontanicznej, leżakującymi w drewnianych
beczkach. Zielony słód był suszony, rozłożony
na dachach. Piwowarzy do doprawiania piwa
używali różnorakich ziół i owoców. Ponoć dość
popularnym dodatkiem były figi. Dopiero później w czasach podbojów kolonialnych zaczęto używać curaçao i kolendry, a fermentację
spontaniczną zastąpiła fermentacja prowadzona przez specjalnie wyizolowane szczepy górnej
fermentacji.
Odtworzony przez Celisa Hoegaarden White warzony był z użyciem mniej więcej równych
proporcji słodu jęczmiennego i niesłodowanej
pszenicy. W obecnie warzonej wersji udział pszenicy wynosi 45%. Ekstrakt brzeczki podstawowej
12°Blg, zawartość alkoholu objętościowo 4,8%.
Hoegaarden chmielony jest chmielami East Kent
Goldings (UK) dla goryczki i Saazem (CZ) dla
aromatu. Doprawiany oczywiście skórką gorzkiej
pomarańczy i kolendrą. Niektóre źródła spekulują nad dodatkiem trzeciej przyprawy – Michael Jackson podejrzewał, że może to być kminek.
Pierre Celis urodził się w 1925 r. w miasteczku
Hoegaarden w belgijskiej Brabancji. Miasteczko
to otoczone polami obsianymi pszenicą słynęło
z doskonałych białych piw warzonych z dużym
udziałem właśnie pszenicy. Pierre był synem
hodowcy bydła. Pracował jako mleczarz, ale
pomagał także w jednym z niewielu ocalałych
browarów warzących Witbiera.
Foto: www.belgianflavors.com, www.wheretotastebeer.com
W
itbier, Bierè Blanche, Piwo Białe
– jak dla mnie to idealny trunek na
letnie upały. Orzeźwiający jak chyba żadne inne piwo, o pięknym cytrusowym
zapachu, mętne, z czapą gęstej, białej piany.
W smaku owocowe z lekko kwaśną nutą. Dla
piwowara ma jeszcze jedną niebagatelną zaletę
– można je warzyć także latem, gdyż fermentuje w wysokich temperaturach i jest szybko zdatne do picia.
Pierre Celis urodził się w 1925 r. w miasteczku
Hoegaarden w belgijskiej Brabancji. Miasteczko to otoczone polami obsianymi pszenicą słynęło z doskonałych białych piw warzonych
z dużym udziałem właśnie pszenicy. Pierre
był synem hodowcy bydła. Pracował jako mleczarz, ale pomagał także w jednym z niewielu ocalałych browarów warzących Witbiera.
W 1957 r. ostatni browar warzący białe piwo
zniknął z piwnej mapy, a unikalne piwo zastąpił wszechobecny jasny lager. Jednak tęsknota za mętnym, orzeźwiającym Witbierem była
wciąż silna. Pierre Celis zakupił więc urządzenia po jednym z zamkniętych browarów.
Po konsultacji z ostatnim żyjącym w miasteczku piwowarem rozpoczął produkcję Witbiera, nazywając swój browar Brouwerij Celis.
Kilka lat później zmienił nazwę na De Kluis, czyli klasztor, upamiętniając w ten sposób
zakonników produkujących w XIV w. w miasteczku zarówno piwo, jak i wino. Do sukcesu
Witbiera przyczyniła się niewątpliwie moda
na produkty naturalne, tradycyjne. Piwo białe z jego naturalnym zmętnieniem doskonale
wpisało się w ten nurt. Mimo braku reklamy
popyt na Witbiera wciąż się zwiększał i przerastał moce produkcyjne browaru. Mimo
niebywałego sukcesu Pierre Celis popadł
w kłopoty finansowe spowodowane pożarem
browaru. W 1985 r. sprzedał browar i markę
firmie Interbrew, a sam przeniósł się do Teksasu. W Austin założył browar produkujący
oczywiście piwa białe. Historia znów się powtórzyła: najpierw wielki sukces, następnie
browar przeszedł w ręce Millera, a niedługo potem został zamknięty. Interbrew podobnie postąpił z Browarem De Kluis, czyli
zamknął zakład, a produkcję Hoegaardena
przeniósł do supernowoczesnego browaru
specjalizującego się w produkcji pilznera,
a mianowicie do browaru Jupiler.