Problem wykorzystania rachunkowości agresywnej przez managerów

dr Kaczmarek Marcin
Problem wykorzystania rachunkowości agresywnej
przez managerów
Wstęp
Rynek kapitałowy, rynek towarów i usług oraz siły roboczej przesądzają o efektywności gospodarki. Na szczególną rolę zasługuje rynek kapitałowy,
który wpływa na konkurencję między właścicielami kapitału oraz tymi którzy
go wykorzystują do finansowania dzielności gospodarczej. Inwestorzy konkurując między sobą dążą do minimalizacji ryzyka oraz maksymalizacji wartości
swojego kapitału poszukując możliwie najwyższej stopy zwrotu. Powiernicy
natomiast starają się sfinansować swoje przedsięwzięcia gospodarcze minimalizując koszt a maksymalizując wartość powierzonych kapitałów, tak aby obie
strony były zadowolone.
Optymalny stan konkurencyjności na rynkach kapitałowych ma miejsce
wówczas, gdy wszyscy uczestnicy rynku mają jednakowy dostęp do takiego
zasobu istotnych i rzetelnych informacji, który pozwala im właściwie ocenić
ryzyko inwestycyjne. Niestety zarządy spółek często są „pchane przez podaż”1
rynku kapitałowego, ponieważ często prezentują w sprawozdaniach finansowych tylko te informacje, które chcą opublikować, zamiast oczekiwanych przez
uczestników rynku kapitałowego. Mając podstawowy wpływ na jakość i zakres
ujawnianych w sprawozdaniach informacji, zarządy spółek nierzadko kierują
się własnym interesem, niekoniecznie spójnym z oczekiwaniami inwestorów,
wierzycieli, i innych zainteresowanych podmiotów. Do realizacji swoich egoistycznych zamierzeń posługują się instrumentarium z obszaru polityki bilansowej określanego mianem rachunkowość kreatywna.
1
M. Kutera, A. Hołda, S.T. Surdykowska, Oszustwa Księgowe – teoria i praktyka,
Difin Warszawa 2006, s. 9.
2. Polityka bilansowa, rachunkowość kreatywna, rachunkowość
agresywna
Relacje między polityką bilansową, rachunkowością kreatywną a rachunkowością agresywną zostały przedstawione na rysunku 1.
Rysunek 1. Relacje między polityką bilansową, rachunkowością kreatywną i rachunkowością agresywną.
Źródło: opracowanie własne.
Polityka bilansowa jest często określana jako sztuka nie tylko tego co
możliwe, lecz również sztuką tego, co jest prawem dozwolone. W ramach polityki bilansowej wyróżnia się instrumenty: materialne, formalne i czasowe. Zakres instrumentów w dużej mierze pokrywa się z zakresem polityki rachunko-
wości, którą zobowiązane są określić jednostki gospodarcze w ramach organizacji rachunkowości. Zauważa się również różnice między tymi politykami,
które zostały pokazane w tabeli 1.
Tabela 1. Różnice między polityką bilansową a polityką rachunkowości
Polityka bilansowa
Polityka rachunkowości
• wybór terminu przedłożenia, zatwierdzenia i opublikowania sprawozdania finansowego w przedziale czasowym
przewidzianym przepisami ustawy o
rachunkowości,
• podział zysku,
• wybór momentu powstania zdarzenia
gospodarczego przed lub po dniu bilansowym.
Sposób prowadzenia ksiąg, w tym co
najmniej:
• zakładowego planu kont, ustalającego
wykaz kont księgi głównej, przyjęte zasady klasyfikacji zdarzeń, zasady prowadzenia kont ksiąg pomocniczych oraz ich
powiązania z kontami księgi głównej,
• wykazu ksiąg rachunkowych, a przy
prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy
użyciu komputera - wykazu zbiorów
danych tworzących księgi rachunkowe na
komputerowych nośnikach danych z
określeniem ich struktury, wzajemnych
powiązań oraz ich funkcji w organizacji
całości ksiąg rachunkowych i w procesach przetwarzania danych,
• opisu systemu przetwarzania danych, a
przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych
przy użyciu komputera - opisu systemu
informatycznego, zawierającego wykaz
programów, procedur lub funkcji, w zależności od struktury oprogramowania,
wraz z opisem algorytmów i parametrów
oraz programowych zasad ochrony danych, w tym w szczególności metod zabezpieczenia dostępu do danych i systemu
ich przetwarzania, a ponadto określenie
wersji oprogramowania i daty rozpoczęcia jego eksploatacji,
• systemu służącego ochronie danych i
ich zbiorów, w tym dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych i innych dokumentów stanowiących podstawę dokonanych w nich zapisów.
Źródło: opracowanie własne.
Analizując treść tabeli 1, można dojść do wniosku, że w zakresie polityki bilansowej wykazuje się elementy, które nie są regulowane ustawą o rachunkowości
a jednocześnie mogą mieć one znaczący wpływ na obraz sprawozdań finansowych. Natomiast w zakresie polityki rachunkowości wyróżnia się elementy
techniczne prowadzenia rachunkowości, które w bezpośredni sposób nie oddziaływują na sprawozdania finansowe.
Przypadki występowania rachunkowości kreatywnej miały miejsce w praktyce światowej i w Polsce2 Przejawiało się to między innymi3:
•
zbyt precyzyjnymi prognozami i zgodnością z rzeczywistością,
•
nieproporcjonalnie wysokim poziomem nagród dla kierownictwa za
osiągi i wyniki,
•
zmianami zasad rachunkowości w zakresie uznawania przychodów,
•
radykalnym wzrostem lub spadkiem marży brutto,
•
zyskami rosnącymi szybciej niż przepływy pieniężne,
•
zbyt licznymi rezerwami restrukturyzacyjnymi i jednorazowymi odpisami,
•
ogólnikową informacją dodatkową w sprawozdaniu finansowym.
Jednak rachunkowość kreatywna4 może mieć nie tylko negatywne zna-
czenie. W pozytywnym ujęciu jest to proces manipulowania danymi, wykorzystania luk w zasadach rachunkowości oraz wybór takich metod pomiaru i sposobu prezentacji informacji w sprawozdaniu finansowym, by można było stworzyć pożądany wizerunek finansowy i skłonić inwestorów do oczekiwanych
2
Przypadki nadużyć, wykorzystania rachunkowości kreatywnej:
Enron – ukrywanie strat koncernu w firmach zależnych, których sprawozdania nie były
konsolidowane,
WorldCom – księgowanie w latach 2000-2001 kosztów operacyjnych w nakłady inwestycyjne, oraz rezerwy za złe długi i obowiązkowe opłaty,
Xerox – zawyżał wyniki zaliczając do bieżącej sprzedaży przyszłe przychody.
BIG Bank Gdański – operowanie rezerwami mające na celu zawyżenie wyniku finansowego.
3
ibidem.
4
K. J. Zwykłe nadużycie czy narzędzia polityki, „Rzeczpospolita”, „Dobra Firma”,
17.10.2002, publikacja internetowa.
zachowań.5 Charakterystycznymi cechami pozytywnej rachunkowości kreatywnej są:6
•
prezentowanie danych w sprawozdaniach finansowych w sposób najkorzystniejszy dla jednostki, z naruszeniem obiektywizmu informacji,
•
kreowanie zdarzeń gospodarczych w celu uzyskania określonego efektu w
sprawozdaniu finansowym,
•
brak elementu nielegalności, ponieważ wszystkie rozwiązania są zgodne z
prawem.
Pozytywna rachunkowość kreatywna nie jest łamaniem prawa, ponieważ
jest zgodna zarówno z literą prawa, jak i standardami rachunkowości, ale jednocześnie może być sprzeczna z ich duchem. Polega ona na posługiwaniu się
normami prawnymi, wykorzystywaniu ich elastyczności i niespójności, aby w
sprawozdaniach finansowych przedstawić obraz inny niż rzeczywisty dzięki
naginaniu prawa i wykorzystywaniu jego luk7.
Negatywna postać rachunkowości kreatywnej, określana mianem rachunkowości agresywnej jest definiowana jako zamiar rozmyślnej defraudacji.8 W
tym pojęciu mieszczą się wszystkie nieprawidłowe działania, przez niektórych
błędnie kwalifikowane do „rachunkowości kreatywnej”.9 Rachunkowość agresywna związana jest z nadużywaniem swobody, którą pozostawia prawo bilansowe, tendencyjnym wyborem polityki bilansowej, a także dokonywaniem
„sztucznych operacji gospodarczych”. Rachunkowość agresywna jest wypaczeniem stosowanej przez firmę polityki bilansowej, przekroczeniem jej granic.
5
Ibidem.
I. Górski, Creative accouting czyli „upiększanie sprawozdań finansowych”, Ekspert
1998, nr 1, s. 85.
7
M. Jameson, A practical Guide to Creative accounting, Kogan Page, Londyn 1988,
s.20.
8
K.J. Zwykłe nadużycie czy narzędzie polityki, „Rzeczpospolita”, „Dobra Firma”,
17.10.2002, publikacja internetowa.
9
W. Grzegorczyk za E. Mączyńska, Kreatywna księgowość nie zawsze oznacza oszustwo, „Rzeczpospolita”, 25.11.2002, publikacja internetowa.
6
Kształtowanie zamknięcia rocznego w określonym celu ma, bowiem swoje
granice, które określa nie tylko obowiązujące prawo, standardy rachunkowości,
ale także zasady rachunkowości wypracowane przez teorię rachunkowości.10
3. Definicja i geneza oszustwa i nadużycia gospodarczego
W literaturze spotyka się stwierdzenie, że w świecie biznesu przedsiębiorcy
ponoszą koszty wytworzenia i sprzedaży swoich towarów i usług. W zakres
tych kosztów wchodzą: koszty bezpośrednie takie jak robocizna, materiały,
reklama, czynsze, badania i rozwój oraz oszustwa i nadużycia.11 Jednak wymienione na końcu pozycje kosztowe mają specyficzny charakter ponieważ są one
ukryte i nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w rachunku zysków i strat.
W najszerszym ujęciu oszustwo może oznaczać dokonane w złej wierze
wprowadzenie osoby w błąd, nie wyprowadzenie osoby z błędu i następnie
wykorzystanie błędu lub wyzyskiwanie niezdolności do należytego pojmowania
działania np. osoby małoletniej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (bezpośrednio lub pośrednio). Sprawca popełnia oszustwo wtedy, kiedy działa w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej. Z uwagi na konieczność działania w określonym celu oszustwo stanowi tzw. przestępstwo kierunkowe (czyli popełnione w
określonym celu, z określonej pobudki, lub z określonego motywu). Oszustwo
jest popełnione nie tylko wtedy, gdy sprawca sam chce osiągnąć korzyść majątkową, lecz także wtedy, kiedy chce jej przysporzyć innej osobie kosztem pokrzywdzonego.12 Według prawa zwyczajowego do zaistnienia oszustwa konieczne jest wystąpienie czterech warunków:
10
Polityka bilansowa i analiza finansowa, Nowoczesne instrumenty zarządzania, red. K.
Sawicki, Ekspert, Wrocław 2002, s.19.
11
J. T. Wells, Corporate Fraud Handbook: Prevention and Detection, LexisNexis Sp. z
oo, Warszawa 2006, s. 1.
12
http://pl.wikipedia.org/wiki/Oszustwo
a) istotne zafałszowanie informacji,
b) świadomość fałszu w momencie składania oświadczenia,
c) poleganie przez ofiarę na fałszywej informacji,
d) szkoda jako skutek.
Pojęcie nadużycia zdefiniowane jest w różnych pozycjach literatury. W
Słowniku Webstera nadużycie (ang. Abuse) wywodzące się z łacińskiego abusus oznacza: czyn oszukańczy, oszustwo; oszustwo lub zwyczaj korupcyjny;
niewłaściwe wykorzystanie lub traktowanie.13W kodeksie karnym14nadużycie
określone jest jako działanie osoby, która będąc obowiązana na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej
albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, przez nadużycie
udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku,
wyrządza jej znaczną szkodę majątkową oraz działa w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej.
Do przykładów nadużyć popełnianych przez pracowników zalicza się między
innymi:15
a) wykorzystanie rabatów pracowniczych przy zakupie towarów dla przyjaciół i krewnych,
b) wynoszenie produktów należących do firmy,
c) pobieranie wynagrodzeń za nieprzepracowane godziny,
d) inkasowanie kwoty większej, niż w rzeczywistości z tytułu wydatków
służbowych,
e) przedłużanie przerw obiadowych i innych bez zgody zwierzchnika,
f) spóźnianie się i wcześniejsze wychodzenie z pracy,
13
Webster’s Dictionary, Houghton Miffilin, Boston 1996, s. 47.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997, Kodeks Karny, Dz. U. z 1997 Nr 88, poz. 553, art.
296.
15
J. T. Wells, Corporate Fraud Handbook, op. cit., s. 4.
14
g) przedstawianie fikcyjnych zwolnień lekarskich,
h) ociąganie się i nie przykładanie do pracy,
i)
wykonywanie powierzonych obowiązków pod wpływem alkoholu lub
narkotyków.
Jednak zdecydowanie większym kosztem przedsiębiorstwa są oszustwa i nadużycia powodowane przez osoby zajmujące znaczące stanowiska w strukturze
jednostki. Badania nad oszustwami i nadużyciami z wykorzystaniem stanowiska prowadzone były w wąskim zakresie mimo dużej skali negatywnych skutków. Do głównych amerykańskich autorów prac z tego zakresu zalicza się
Edwina H. Sutherlanda, Donalda E. Cresseya, W. Stevea Albrechta, Richarda
C. Hollingera.16
Edwin H. Sutherland jako pierwszy zdefiniował określenie „przestępstwa w białych kołnierzykach”, które oznaczało działalność przestępczą podmiotów gospodarczych i osób działających w ich imieniu. Definicja ta z czasem
ewoluowała do każdego przestępstwa finansowego i gospodarczego bez względu na to kto je popełnił. Ważnym wkładem E.H. Sutherlanda w zwalczanie
przestępstw w białych kołnierzykach była zmiana spojrzenia na zbrodnie.
Większość kryminologów i socjologów uważała, że ma ona wyłącznie podłoże
genetyczne, a kryminaliści płodzą kolejnych przestępców. Sutherland stwierdził, że przestępstw uczymy się podobnie jak innych dziedzin na przykład rachunkowości.17 Nauka przestępczości odbywa się w drodze komunikacji z innymi osobami a skłonności przestępcze nie pojawiają się bez ingerencji osób
trzecich.
Donald E. Cressey swój obszar badawczy skupił na defraudantach. W
wyniku badań opracował hipotezę mówiącą, że ludzie zaufani nadużywają tego
zaufania, kiedy uznają, że mają krępujący problem finansowy, wiedzą, że pro-
16
17
Ibidem, s. 5.
L. J. Siegel, Cryminology, wyd. 3, West Publishing Co., New York 1989, s. 193.
blem ten można po cichu rozwiązać, wykorzystując zaufanie związane ze stanowiskiem, oraz są w stanie racjonalnie wytłumaczyć swoje zachowanie w tej
sytuacji tak, by pogodzić swoje wyobrażenie o sobie jako człowieku zaufanym
ze swoim obrazem człowieka wykorzystującego powierzone mu fundusze i
mienie.18 Autor hipotezy problem finansowy podzielił na sześć głównych podtypów, motywów działania:
1) naruszenie przypisanych obowiązków,
2) problemy wynikające z niepowodzenia osobistego,
3) odwrócenie koniunktury,
4) fizyczna izolacja,
5) podnoszenie stopy życiowej,
6) stosunki między pracodawcą a pracownikiem.
Cressey uważał, że oprócz wiedzy ogólnej sprawca nadużycia musi mieć w
danej dziedzinie kwalifikacje umożliwiające popełnienie oszustwa w tajemnicy.19
W. Steve Albrecht w latach 80-tych XX wieku przeprowadził wraz z
zespołem badania ankietowe 212 oszustw. Wnioski z ankiety zostały opublikowane w książce Deterring Fraud: The Internal Auditor’s Perspective. Badania
dotyczyły danych demograficznych i informacji o genezie popełnionych nadużyć. Jednym z wyników analizy była lista motywów działania sprawców
oszustw, które podzielono na dziewięć grup:20
1) życie ponad stan,
2) nieodparta żądza bogacenia się,
18
D. R. Cressey, Other People’s Money, Patterson Smith, Montclair, New York 1973, s.
30.
19
Ibidem, s. 86.
20
S. Albrecht, K. Howe, M. Rommey, Deterring Fraud: The Internal Auditor’s Perspective, The Institute of Internal Auditors Research Foundation, Altamonte Springs 1983, s.
xiv.
3) wysokie zadłużenie osobiste,
4) bliskie powiązania z klientami,
5) poczucie, że wynagrodzenie jest niewspółmierne do odpowiedzialności,
6) kombinatorstwo,
7) pokonanie systemu jako wyzwanie,
8) uzależnienie od hazardu,
9) nadmierna presja rodziny lub otoczenia.
W celu wyjaśnienia tej koncepcji Albrecht opracował „skalę oszustw”, która
uwzględnia presję sytuacji, dostrzeżone okazje i uczciwość osobistą. Skala
oszustw została przedstawiona w schemacie 1. Wynika z niego, że jeżeli presja
sytuacji i liczba okazji popełnienia jest duża i uczciwość osoby jest mała to
wystąpienie nadużycia jest bardzo prawdopodobne.
Schemat 1. Skala oszustw
Źródło: S. Albrecht, K. Howe, M. Rommey, Deterring Fraud: The Internal Auditor’s Perspective, op. cit., s.6.
R. C. Hollinger wraz z J. P. Clarkiem opublikowali wyniki badań 10
tysięcy pracowników i wnioski płynące przedstawili w książce „Theft by Employees”. Uznali oni, że do kradzieży skłaniają pracowników przede wszystkim
warunki pracy. Natomiast rzeczywiste koszty tego problemu są poważnie zaniżone.21
4. Podstawowe techniki oszustw księgowych
Jak już pokazano oszustwem księgowym jest łamanie prawa w sposób
bezpośredni lub pośredni przez praktyki wykorzystujące luki prawne dotyczące
języka rachunkowości. Celem tych praktyk jest wprowadzenie w błąd odbiorców informacji w postaci sprawozdań finansowych. Oszustwa księgowe mogą
być dokonywane w trakcie roku gospodarczego jednostki gospodarczej oraz na
koniec okresu czyli na dzień bilansowy. W praktyce większość technik oszustw
księgowych dotyczy fałszowania kategorii przychodów i kosztów co bezpośrednio wpływa na wynik finansowy jednostki w bieżącym okresie lub okresach
kolejnych. W mniejszym zakresie oszustwa odnoszą się bezpośrednio aktywów
i pasywów przedsiębiorstwa.22
Większość autorów określa zakres oszustw księgowych w następujący sposób:
•
techniki pozwalające na manipulowanie poziomem kosztów,
•
techniki pozwalające na manipulowanie poziomem przychodów,
•
techniki wpływające na wartość aktywów i pasywów majątku.
Manipulowanie poziomem kosztów może się odbywać przez:
1) aktywowanie niewłaściwych kosztów,
2) wadliwą prezentację kosztów prac badawczo-rozwojowych,
3) manipulowanie odpisami amortyzacyjnymi i nakładami na ulepszenie,
4) tworzenie fikcyjnych (cichych) rezerw,
5) odpisy aktualizujące aktywów (w szczególności zapasów i należności),
6) brak uwzględnienia normalnego rozmiaru działalności w wycenie zapasów.
21
R. C. Hollinger, J. P. Clark, Theft by employees, Lexington Books, Lexington 1983,
s.6.
22
M. Kutera, A. Hołda, S.T. Surdykowska, Oszustwa księgowe, op. cit., s. 57.
Wśród oszustw księgowych wpływających na poziom przychodów wyróżnia się
następujące:
1) przyspieszone fakturowanie i manipulowanie okresem ujęcia przychodów,
2) sprzedaże z klauzulą odkupu,
3) rozwiązywanie nieuzasadnionych rezerw,
4) fikcyjną sprzedaż,
5) szacunek przychodu w kontraktach długoterminowych,
6) wykorzystanie cen transferowych.
Ostatnią grupę oszustw księgowych stanowią działania wpływające na składniki
aktywów i pasywów majątku przedsiębiorstwa. Zalicza się do nich:
1) manipulowanie terminami płatności,
2) niewłaściwym klasyfikowaniem rozrachunków ze względu na termin
płatności,
3) niewłaściwym klasyfikowaniem aktywów finansowych ze względu na
ich faktyczny okres użytkowania,
4) ujęcie zobowiązań warunkowych,
5) manipulowanie aktywowaniem kosztów jeżeli wydatki lub zużycie
kosztów będzie dotyczyło okresów innych niż okres w którym je poniesiono,
6) brak rzetelnego wyodrębnienia strumieni działalności kontynuowanej i
niekontynuowanej,
7) nieujawnianie realnych zagrożeń kontynuacji działalności.
W opracowaniach dotyczących oszustw i nadużyć księgowych
czy też rachunkowości kreatywnej na konkretnych przykładach
przedstawia się jak przedsiębiorstwa „poprawiły” sprawozdania
finansowe. Dotychczas nie ukazała syntetyczna klasyfikacja
procedur obejmujących wymienione zagadnienia. Z drugiej
strony techniki oszustw rozwijają się stając naprzeciw zmieniającym się regulacjom prawa oraz na skutek rozwoju rynków kapitałowych.
5. Przykłady oszustw księgowych stosowane w polskiej praktyce gospodarczej
Wykrycie oszustw i nadużyć gospodarczych jest bardzo skomplikowane
i wymaga wiedzy z dziedzin takich jak prawo, finanse, rachunkowość. Wymaga
również umiejętności łączenia faktów, szukania powiązań, motywów działania
oszustów i znalezienia dowodów. Należy wziąć pod uwagę również to, że mające zamiar dokonania oszustwa lub nadużycia stoją o krok z przodu w stosunku do osób kontrolujących.23
Dotyczy to również polskich warunków gospodarczych. Wchodząc do Unii
Europejskiej przyjęliśmy wraz z nią pozytywne oraz negatywne „zasady gry
rynkowej”. Praktyka gospodarcza wskazuje, że księgowi w polskich przedsiębiorstwach z coraz większym zainteresowaniem patrzą na mechanizmy kreowania sytuacji majątkowo-finansowej w sprawozdaniach finansowych. Autorzy
publikacji dokonują podziału oszustw na dwie grupy:24
1. Manipulacje księgowe stosowane w sprawozdaniach finansowych.
2. Oszustwa księgowe stosowane podczas konsolidacji sprawozdań finansowych.
Do pierwszej grupy oszustw zalicza się:
a. Oszustwa księgowe związane z wyceną udziałów i akcji posiadanych w
innych spółkach prawa handlowego.
23
24
M. Kutera, A. Hołda, S.T. Surdykowska, Oszustwa księgowe …, op. cit., s. 109.
Ibidem, s.111
b. Manipulacje księgowe związane z wyceną bilansową należności i zapasów.
c. Wpływanie na poziom wyniku finansowego przez manipulowanie wysokością podatku odroczonego.
d. Zwiększenie płynności finansowej spółki z wykorzystaniem weksli.
e. Zagadnienia prawidłowego pokrywania kapitału zakładowego spółek prawa
handlowego.
f.
Manipulowanie ewidencją księgową spółki przekazującej aport na pokrycie
kapitału podstawowego jednostki zależnej.
g. Wykorzystanie możliwości konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy
spółki w celu poprawy sytuacji majątkowo-finansowej prezentowanej w
sprawozdaniu.
h. Oszustwa związane z celowym zwiększeniem przychodów między jednostkami powiązanymi.
i.
Niewłaściwe stosowanie zasad kompensat wzajemnych rozrachunków.
Do oszustw księgowych stosowanych w konsolidacji sprawozdań finansowych
zalicza się:
a. Celowe zniekształcanie struktury grupy kapitałowej.
b. Odmienne zasady wyceny oraz prezentacji aktywów i pasywów.
c. Celowe stosowanie innej metody konsolidacji.
d. Unikanie pełnych wyłączeń transakcji dokonanych między jednostkami
powiązanymi.
e. Celowe dokonanie korekt podwyższających wynik finansowy grupy.
Oszustwa i nadużycia najczęściej pojawiają się w rozbudowanych strukturach jednostek powiązanych. Im większa jest liczba spółek wchodzących w
skład danej grupy, tym łatwiej jest zastosować różne manipulacje księgowe i
trudniej jest je wykryć.
Zakończenie
Działalność polegająca na stosowaniu rachunkowości kreatywnej podważa zaufanie do księgowych, audytorów, mimo że odpowiedzialność za te
czyny w pierwszej kolejności spoczywa na podmiotach, które mają w tym interes. Krąg wtajemniczonych w proceder może obejmować zarząd przedsiębiorstwa, doradców zewnętrznych, firmy konsultingowe, audytorów, radę nadzorczą i właścicieli.
Literatura
1. Albrecht S., Howe K., Rommey M., Deterring Fraud: The Internal Auditor’s Perspective, The Institute of Internal Auditors Research Foundation, Altamonte Springs 1983.
2. Cressey D. R., Other People’s Money, Patterson Smith, Montclair, New
York 1973.
3. Górski I., Creative accouting czyli „upiększanie sprawozdań finansowych”, Ekspert 1998, nr 1.
4. Grzegorczyk W. za Mączyńska E., Kreatywna księgowość nie zawsze
oznacza oszustwo, „Rzeczpospolita”, 25.11.2002, publikacja internetowa.
5. Hollinger R. C., Clark J. P., Theft by employees, Lexington Books,
Lexington 1983.
6. Jameson M., A practical Guide to Creative accounting, Kogan Page,
Londyn 1988.
7. K. J. Zwykłe nadużycie czy narzędzia polityki, „Rzeczpospolita”, „Dobra Firma”, 17.10.2002, publikacja internetowa.
8. K.J. Zwykłe nadużycie czy narzędzie polityki, „Rzeczpospolita”, „Dobra Firma”, 17.10.2002, publikacja internetowa.
9. Kutera M., Hołda A., Surdykowska S.T., Oszustwa Księgowe – teoria i
praktyka, Difin Warszawa 2006.
10. Polityka bilansowa i analiza finansowa, Nowoczesne instrumenty zarządzania, red. K. Sawicki, Ekspert, Wrocław 2002.
11. Siegel L. J., Cryminology, wyd. 3, West Publishing Co., New York
1989.
12. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997, Kodeks Karny, Dz. U. z 1997 Nr 88,
poz. 553 z póź. zm.
13. Webster’s Dictionary, Houghton Miffilin, Boston 1996.
14. Wells J. T., Corporate Fraud Handbook: Prevention and Detection, LexisNexis Sp. z oo, Warszawa 2006.