Kevin Kenner

Rok 1990 był przełomowy dla Kevina Kennera. Pianista wygrał XII
Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w
Warszawie otrzymując również nagrodę publiczności i nagrodę za
najlepsze wykonanie poloneza. W tym samym roku zajął trzecie miejsce
otrzymując zdobył Brązowy Medal na Międzynarodowym Konkursie
Pianistycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Artysta był pierwszym
w historii Amerykaninem, któremu udało się jednocześnie zdobyć nagrody
na obu tych konkursach. Kevin Kenner otrzymał również nagrodę na
International Terrence Judd Award (Londyn,1990) oraz nagrodę na Van
Cliburn Piano Competition (Fort Worth 1989).
Osiągnięcia Kevina Kennera zostały docenione przez krytyków na całym
świecie. Został okrzyknięty „jednym z najwybitniejszych amerykańskich
pianistów ostatnich lat” (Howard Reich, Chicago Tribune), „…który
reprezentuje klasę tak wielkich chopinistów jak Rubinstein, BenedettiMichelangeli i Dinu Lipatti" (Winfried Wild, Schwaebische Zeitung,
Niemcy). Adrian Jack z gazety London Independent uznał wykonanie
Kennera Ballad Chopina jako „…najlepsze wykonanie czterech Ballad
Chopina jakie kiedykolwiek słyszał w sali koncertowej”. Financial Times
opisał pianistę jako „muzyka pełnego wdzięku, subtelności i siły,
dojrzałego w ujęciu dramatyzmu i proporcji, w skrócie: dojrzałego muzyka
u szczytu formy”. Washington Post ostatnio nazwał Kennera „wybitnym
talentem, artystą którego intelekt, wyobraźnia i zmysł muzyczny
przemawiają silnie i elokwentnie”. Dyrygent Stanisław Skrowaczewski,
który nagrywał z takimi pianistami jak Artur Rubinstein, wspominał
interpretacje Chopina stworzone przez Kennera jako bardzo emocjonalne i
piękne.
Kevin Kenner urodził się w południowej Kaliforni. Już od najmłodszych lat
interesował się fortepianem. Naukę rozpoczął u Krzysztofa Brzuzy. Jako
nastolatek przyjechał do Polski, gdzie profesor Ludwik Stefański
przygotował go do wzięcia udziału w Międzynarodowym Konkursie
Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1980). Kevin Kenner
był wówczas najmłodszym uczestnikiem konkursu. Otrzymał nagrodę
specjalną dla bardzo obiecującego artysty.
Pianista przebywał w Polsce w bardzo burzliwym okresie historycznym,
czasach narodzin Solidarności. Wydarzenia te sprawiły, że bardzo silnie
związał się emocjonalnie z naszym krajem. Po śmierci swojego polskiego
profesora, przez kolejnych pięć lat kontynuował naukę z legendarnym
pianistą Leonem Fleisherem w Peabody Conservatory w Baltimore.
Następnie powrócił do Europy gdzie ukończył studia w Hanowerze pod
kierunkiem Karl-Heinza Kämmerlinga. Obecnie Kevin Kenner jest
nauczycielem w Royal College of Music w Londynie.
Kevin Kenner występował jako solista z orkiestrami światowej sławy, m.in.
Hallé Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Berlin Symphony Orchestra,
Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, Czech Philharmonic,
Belgian Radio and Television Philharmonic, NHK Symphony of Japan, oraz
z najlepszymi orkiestrami amerykańskimi z San Francisco, San Diego, Salt
Lake City, Kansas City, New Jersey, Rochester, Baltimore, St. Paul i
innymi. Pianista pracował z wybitnymi dyrygentami, takimi jak Sir Charles
Groves, Andrew Davis, Hans Vonk, Stanislaw Skrowaczewski, Jerzy
Maksymiuk, Kazimierz Kord, Jiri Belohlavek, Antoni Wit.
Artysta gra również muzykę kameralną i występował z takimi kwartetami
jak Belcea, Tokyo, Endellion, Vogler i Panocha. Koncertował również i
nagrywał z grupą Piazzoforte, wykonując specjalne aranżacje utworów
Astora Piazzolli, Chopina i Bacha. Pianista jest twórcą i dyrektorem
artystycznym zespołu Ensemble XIX, wykonującym muzykę Chopina na
dziewiętnastowiecznych instrumentach. Kevin Kenner zasiada w jury w
prestiżowych konkursach w Azji, Europie i Stanach Zjednoczonych. W roku
2010 artysta był jurorem na XVI Międzynarodowym Konkursie
Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Płyty z nagraniami Kevina Kennera zawierają utwory Chopina, Ravela,
Schumanna, Beethovena i Piazzolli. Za wykonanie tych ostatnich otrzymał
w Polsce nagrodę Fryderyka w kategorii muzyki kameralnej. Artysta nagrał
utwory Chopina na Pleyelu z 1848 roku (seria NiFC 2008). Nagranie to
zostało ocenione przez francuski magazyn Diapason jako znakomite.