Streszczenie. Katecheza XII. Ks. Jan Klinkowski. Potrzeba ascezy i

Streszczenie. Katecheza XII. Ks. Jan Klinkowski. Potrzeba ascezy i akomodacji
w życiu chrześcijańskim.
W historii zbawienia praktykowane były różne formy pokutne, które miały
prowadzić do doskonalenia się w cnotach. Nie zewnętrzny post jest
najważniejszy, ale przemiana życia jest formą zadośćuczynienia za popełnione
grzechy. Prorok Zachariasz pisze: „To mówi Pan Zastępów: Wydawajcie wyroki
sprawiedliwe, okazujcie sobie wzajemnie miłość i miłosierdzie. Nie krzywdźcie
wdowy i sieroty, cudzoziemca i biednego! Nie żywcie w sercach waszych złości
względem bliźniego!” (Za 7,9-10).
Chrześcijanin w poście powinien naśladować samego Mistrza, który udał się na
pustynię i poszcząc, uczył nas podejmować walkę ze złem. Człowiek poszcząc
uczestniczy w pragnieniu, które Jezus znosił na krzyżu. W praktykach
ascetycznych chrześcijanin wprowadza kontrolę nad swoim życiem, przede
wszystkim nad namiętnościami oraz poprzez praktyki medytacyjne
i kontemplację rozpoznaje wolę Bożą w dziejach świata. Pracy nad sobą powinna
towarzyszyć pogoda ducha, by żyć pełniej dla innych. Autentyczna asceza
powinna przejawiać się w dobrym wypełnianiu obowiązków stanu, w duchu
pokuty i miłosierdzia, w uległym i ochotnym przyjmowaniu ciężarów i udręk,
jakie niesie ze sobą życie.
Asceza to postawa dobrowolnych praktyk wyrzeczenia się pewnych dóbr,
wartości, sposobu bycia ukierunkowana na uświęcenie i osiągnięcie zbawienia.
Do najczęściej spotykanych praktyk ascetycznych należą posty, pokuta,
kontemplacja, modlitwa oraz milczenie. Asceza w postaci różnorodnych postów
musi posiadać właściwą motywację. Odmawianie sobie czegoś: pokarmu czy
napoju, może przybierać rozmaite znaczenie i nie zawsze jest wyrazem
religijności.
Chrześcijanin musi pamiętać, że nie jest zwolniony z pracy nad sobą w duchu
pokuty, bo to „z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa,
cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha,
głupota” (Mk 7,21-22). Post powinien być czasem doskonalenia się w cnotach
życia chrześcijańskiego, poprzez które zrodzą się owoce ducha: „miłość, radość,
pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga
5,22).
Wchodząc na drogę chrześcijańskiej ascezy, stajemy się ludźmi bardziej wolnymi.
Z jednej strony przezwyciężamy słabości, które nas zniewalają, a z drugiej strony
jesteśmy bardziej użytecznymi dla innych, więcej możemy ofiarować ludziom,
posiadamy większą wolność w dawaniu. Ograniczając własne potrzeby, stajemy
się bardziej wolni. Ignacy Loyola wyraził te postawę w takiej maksymie:
„Zachowaj wolność ducha w stosunku do rzeczy sobie przeciwstawnych, tak żebyś
zawsze mógł robić coś wręcz przeciwnego niż to, co teraz robisz. Nie pozwól sobie
odebrać tej wolności. Nigdy nie powinieneś jej utracić”. O takiej ascezie i wolności
pisał św. Paweł: „umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkiego jestem
zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku” (Flp
4,12).