I Sesja Magistrantów i Doktorantów Łódzkiego Środowiska Chemików

Transkrypt

Wydział Chemiczny Politechniki Łódzkiej
Łódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Chemicznego
I Sesja Magistrantów i Doktorantów
Łódzkiego Środowiska Chemików
pod patronatem
JM Rektora Politechniki Łódzkiej
prof. dr hab. inż. Stanisława Bieleckiego
Łódź, 22 czerwca 2010
Organizatorzy
Komitet Honorowy
 prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń – Przewodniczący Zarządu Oddziału Łódzkiego PTCh
 prof. dr hab. Piotr Paneth – Dziekan Wydziału Chemicznego PŁ
 prof. dr hab. Maria Koziołkiewicz – Dziekan Wydziału Biotechnologii i Nauk o Żywności PŁ
 prof. UŁ dr hab. Bogusław Kryczka – Dziekan Wydziału Chemii UŁ
Komitet Organizacyjny
 dr hab. inż. Magdalena Szadkowska-Nicze – przewodnicząca
 dr hab. inż. Krzysztof Strzelec
 dr inż. Małgorzata Czerwińska
 Bogumiła Kozdoj-Bodych
 mgr inż. Michał Jaskólski
 mgr inż. Przemysław Michalak
 dr inż. Lesław Sieroń
 Studenckie Koło Naukowe Wydziału Chemicznego PŁ
Redakcja materiałów sesji
 mgr inż. Michał Jaskólski
Projekt okładki
Na okładce przedstawiony komputerowy model polimerów przewodzących.
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść publikowanych streszczeń.
ISBN 978-83-61215-29-5
Wydawnictwo Media Press
93-578 Łódź, ul. Wróblewskiego 19A
Tel./fax (42) 682 60 25, 682 58 06
www.media-press.com.pl
2
Program sesji
08:00 – 09:30
Rejestracja uczestników, rozwieszanie posterów (Gmach
Wydziału Chemicznego PŁ, I piętro)
09:30 – 09:45
Uroczyste otwarcie Sesji:
 JM Rektor PŁ prof. dr hab. S. Bielecki
 Dziekan Wydziału Chemicznego PŁ prof. dr hab.
P. Paneth
 Przewodniczący Oddziału Łódzkiego PTCh prof.
dr hab. G. Mlostoń
09:45 – 10:45
Sesja posterowa cz. I (numery nieparzyste)
11:00 – 12:45
Seminarium doktorantów (sala CH-1, Gmach Wydz.
Chemicznego PŁ, II piętro):
 Przewodniczący Sesji dr hab. inż. Jerzy Lech
Gębicki, Kierownik Studiów Doktoranckich PŁ
13:00 – 14:00
Sesja posterowa cz. II (numery parzyste)
14:00 – 15:00
Podsumowanie Sesji, wręczenie nagród i uroczyste
zamknięcie (sala CH-1, Gmach Wydz. Chemicznego PŁ,
II piętro)
3
Streszczenia prac doktorantów
REAKCJA HEMOGLOBINY I JEJ POCHODNYCH Z REAKTYWNYMI
FORMAMI TLENU W UKŁADACH HOMOGENICZNYCH
I MIKROHETEROGENICZNYCH
mgr inż. Ewa Banasiak
Promotor pracy: dr hab. Lidia Gębicka, prof. PŁ
Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej, Wydział Chemiczny,
Politechnika Łódzka
Generowanie reaktywnych form tlenu (RFT) in vivo jest konsekwencją
życia w warunkach tlenowych. Składnikiem krwi będącym ważnym biologicznie
celem ataku RFT jest hemoglobina (Hb) zawarta w erytrocytach.
Pierwszy etap pracy dotyczył określenia wpływu mikrootoczenia na
metHb oraz reakcji Hb z wybranymi RFT. Zaobserwowaliśmy, że w obecności
surfaktantów anionowych tworzących micele proste, AOT i SDS, następuje
modyfikacja metHb do hemichromu. Śledząc zmiany absorpcyjne w widmach
metHb z surfaktantami anionowymi oraz fluorescencję, przy użyciu
spektrofotometru stopped-flow zbadaliśmy kinetykę tych reakcji. Natomiast w
micelach odwrotnych utworzonych w układzie AOT/n–heptan oraz w obecności
niejonowego surfaktantu Brij 35 nie zaobserwowaliśmy transformacji metHb do
hemichromu. Konsekwencją modyfikacji metHb przez surfaktanty anionowe jest
zwiększona podatność na destrukcyjne działanie RFT. Podczas, gdy w wodnych
układach homogenicznych H2O2 utleniał metHb oraz oksyHb do ferrylowej
pochodnej Hb, to w przypadku reakcji H2O2 z metHb zmodyfikowaną przez SDS
następowała degradacja hemu.
W kolejnym etapie pracy zbadaliśmy kinetykę zmiatania pochodnej
ferrylowej Hb, posiadającej udokumentowane własności prooksydacyjne in vivo,
przez wybrane flawonoidy. Uzyskane wyniki badań świadczą o potencjalnym
zastosowaniu flawonoidów jako substancji redukujących skutki stresu
oksydacyjnego w Hb spowodowanych działaniem wodoronadtlenków. Ponadto
biorąc pod uwagę mechanizm reakcji metHb i oksyHb z H 2O2 wywnioskowaliśmy,
że obecność flawonoidów może o połowę obniżyć konwersję oksyHb do formy
metHb.
Z biologicznego punktu widzenia szczególne znaczenie jeśli chodzi o
uszkodzenia Hb w warunkach stresu oksydacyjnego posiada kwas podchlorawy.
Stwierdziliśmy, że zmiany konformacyjne w cząsteczce Hb zainicjowane przez
HOCl/OCl- doprowadziły w rezultacie do rozerwania pierścienia porfirynowego
Hb i uwolnienia z niego żelaza. Postulujemy, że produktem pośrednim tych reakcji
jest hemichrom.
5
SYNTEZA -AMINO- -(TRIFLUOROMETYLO)ALKOHOLI Z
WYKORZYSTANIEM -IMINOKETONÓW
mgr Emilia Obijalska
Promotor pracy: Prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń
Uniwersytet Łódzki, Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej, ul. Tamka 12, Łódź
Synteza związków fluoroorganicznych stanowi intensywnie rozwijający się dział
chemii organicznej [1]. Jedną z dogodnych metod wprowadzenia grupy
trifluorometylowej jest nukleofilowe trifluorometylowanie z wykorzystaniem
(trifluorometylo)trimetylosilanu CF3SiMe3 (odczynnik Rupperta) [2].
Opisano
kilka metod syntezy β-amino-α-(trifluorometylo)alkoholi jednak
opracowanie nowych, uniwersalnych syntez tych związków zarówno w formie
racemicznej jak i enancjomerycznie czystej stanowi ciągle aktualne wyzwanie w
syntezie organicznej [3]. Łatwo dostępne α-iminoketony typu 1 [4] i 4 [5] nie były
do tej pory wykorzystane jako substraty do syntez tego typu połączeń.
R
Ar
O
N
NR
1
Ar
F3C
NR
O
2
R
Ar
F3C
N
OSiMe3
OSiMe3
3
4
CF3
OH
NHR
OH
NHR
5
6
H
CF3
W wyniku chemoselektywnej addycji odczynnika Rupperta do grupy C=O
w iminoketonach 1 lub 2 otrzymano odpowiednie addukty 3 lub 4. Związki 3 (R =
t-Bu, i-Pr) potraktowane borowodorkiem sodu, w wyniku redukcji wiązania
iminowego oraz desililowania, dały aminoalkohole 5. Addukty 3 (R = OMe)
poddano działaniu glinowodorku litu otrzymując aminoalkohole 5 (R =H ).
W przypadku adduktów 4 reakcje z borowodorkiem sodu prowadziły wyłącznie do
endo-trifluorometylo-α-iminoalkoholi, które po redukcji DIBAL-H dały
enancjomerycznie czyste β-amino-α-(trifluorometylo)alkohole 6 (R = Me, Ph).
Otrzymane aminoalkohole 5 stanowią atrakcyjne bloki budulcowe do
syntez związków heterocyklicznych zawierających grupę CF3. [6].
Literatura: [1] P. Kirsch, Modern Fluoroorganic Chemistry, Wiley-VCH,
Weinheim, Germany, 2004. [2] G. K. S. Prakash, M. Mandal, J. Fluorine Chem.,
2001, 112, 123. [3] G. Mlostoń, E. Obijalska, H. Heimgartner, J. Fluorine Chem.,
2010, in press. [4] B. Alcaide, G. Escobar, R. Pérez-Ossorio, J. Plumet, D. Sanz, J.
Chem. Res. Mini Print, 1984, 1464. [5] S. E. Denmark, I. Riviera, J. Org. Chem.,
1994, 59, 6887. [6] E. Obijalska, G. Mlostoń, T. Linden, H. Heimgartner, Helv.
Chim.
Acta,
in
press.
6
CHEMICZNA SYNTEZA TIOFOSFORANOWYCH ORAZ
DITIOFOSFORANOWYCH ANALOGÓW LIZOFOSFOLIPIDÓW (KWASU
LIZOFOSFATYDOWEGO – LPA, CYKLICZNEGO KWASU
FOSFATYDOWEGO – CPA ORAZ LIZOFOSFATYDYLOCHOLINY – LPC)
mgr inż. Przemysław Rytczak
Promotor pracy: prof. dr hab. inż. Andrzej Okruszek
Politechnika Łódzka, Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności
Instytut Biochemii Technicznej
Lizofosfolipidy należą do klasy glicerofosfolipidów, w których do cząsteczki
glicerolu przyłączona jest jedna reszta kwasu tłuszczowego oraz reszta kwasu
fosforowego. Przedstawicielami lizofosfolipidów są kwasy lizofosfatydowe (LPA, 3fosforan-sn-1-acyloglicerolu), cykliczne kwasy fosfatydowe (cPA, 2,3-cykliczny
fosforan-sn-1-acyloglicerolu) oraz pochodne lizofosfatydylocholiny (LPC). Obok
funkcji strukturalnej, związki te działają jako przekaźniki międzykomórkowe, regulując
odpowiedź komórkową poprzez aktywację receptorów błonowych sprzężonych z
białkiem G (GPCR). Spełniają zasadniczą rolę w procesach m.in. proliferacji i migracji
komórek, agregacji płytek krwi, angiogenezy czy inwazji i metastazy komórek
nowotworowych. Ze względu na ich specyficzne właściwości biologiczne oraz
wynikający z nich potencjał terapeutyczny poszukuje się nowej klasy analogów
lizofosfolipidowych wykazujących określoną aktywność biologiczną oraz zwiększoną
stabilność metaboliczną.
W ramach prezentacji przedstawione zostaną syntezy nowych siarkowych
analogów lizofosfolipidów, obejmujących monotio-/ditiofosforanowe pochodne LPA,
cPA oraz LPC. W syntezie wyżej wymienionych związków z powodzeniem
wykorzystano metodę oksatiafosfolanową oraz ditiafosfolanową, pierwotnie
opracowane do otrzymywania siarkowych analogów nukleotydów i oligonukleotydów.
Każdy analog lizofosfolipidowy został zsyntetyzowany jako seria pięciu związków,
różniących się resztą kwasu tłuszczowego w cząsteczce (otrzymano pochodne kwasów
12:0, 14:0, 16:0, 18:0 oraz 18:1). Otrzymane analogi zostały oczyszczone
chromatograficznie, a ich struktury potwierdzono technikami NMR oraz MS. Badania
właściwości biologicznych otrzymanych związków są w toku.
O
O
O
R
O
X
-
R
O
OCH 3
R
S
O
O
P
X
P
OH
OCH 3
O
-
O
X
-
P
S
S
O
O
CH3
+
N
CH3
CH3
X=O,S
R - reszta kwasu laurowego, mirystynowego, palmitynowego, stearynowego, oleinowego
Struktury tio- i ditiofosforanowych analogów LPA, cPA oraz LPC.
7
KOPOLIMERYZACJA L,L-LAKTYDU Z CYKLICZNYMI WĘGLANAMI W
WARUNKACH WYELIMINOWANIA TRANSESTRYFIKACJI
mgr Marta Socka
Promotor pracy: Prof. Andrzej Duda
Opiekun pracy: Prof. Andrzej Duda
Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych Polskiej Akademii Nauk
Poliestry alifatyczne stanowią klasę polimerów o użytecznych właściwościach,
takich jak biozgodność oraz podatność na degradację hydrolityczną i biologiczną.
Odpowiednie monomery do syntezy poliestrów alifatycznych mogą być
otrzymywane z surowców odnawialnych (węglowodany pochodzenia rolniczego
i dwutlenek węgla).
Prezentacja
dotyczy
zastosowania
chiralnych
alkoholanów
glinu
z rozbudowanymi przestrzennie ligandami [np. pochodnymi zasad Schiffa:
(R)-()- lub (S)-(+)-2,2‟-[1,1‟-binaftylo-2,2‟-diylbis-(nitrylometylidyno)] difenolanu izopropoksy glinu (SBO2Al-OiPr) (SB, od ang. Schiff‟s base)] jako
inicjatorów pozwalających na wyeliminowanie transestryfikacji wewnątrzi międzycząsteczkowej [1-3] oraz dysproporcjonowania grup końcowych.
Zastosowanie SBO2Al-OiPr w kontrolowanej syntezie poliestrów zostanie
przedstawione na przykładach homo- i kopolimeryzacji cyklicznych węglanów:
trimetylenowego (TMC) i 2,2-dimetylotrimetylenowego (DTC) oraz laktydu (LA).
H3C
H3C
O
O
O
O
O
O
H3C
O
O
O
O
CH3
( TMC )
( DTC )
( LA )
Po raz pierwszy otrzymano kopolimery di- i multiblokowe z wykorzystaniem
inicjowania polimeryzacji węglanów żyjącym poli(LA) [1,3].
[1]. M. Florczak, J. Libiszowski, J. Mosnacek, A. Duda, S. Penczek, Macromol.
Rapid Commun. 28, 1385 (2007).
[2]. M. Florczak, A. Duda, Angew. Chem. Int. Ed. 47, 9088-9091 (2008).
[3]. M. Socka, A. Duda, Pol. J. Appl. Chem., vol LIII, nr 2,181, (2009)
8
NOWE METODY SYNTEZY NUKLEOZYDÓW I OLIGONUKLEOTYDÓW
MODYFIKOWANYCH KLASTERAMI BORU
mgr Błażej Wojtczak
Promotor pracy: Zbigniew J. Leśnikowski
Opiekun pracy: Zbigniew J. Leśnikowski
Laboratorium Wirusologii Molekularnej i Chemii Biologicznej,
Instytut Biologii Medycznej, Polska Akademia Nauk
Wiele leków, szczególnie przeciwwirusowych i przeciwnowotworowych
jest pochodnymi nukleozydów, nukleotydów, i coraz częściej, kwasów
nukleinowych. Chemiczna modyfikacja ma na celu nie tylko optymalizację
oddziaływania leku z jego obiektem docelowym takim jak enzymy, receptory,
białka transportujące, kwasy nukleinowe i inne ale też optymalizację jego
farmakokinetyki tj. wchłaniania, dystrybucji i metabolizmu (w tym trwałości leku i
jego wydalania).
W procesie syntezy bibliotek związków do badań przesiewowych i
modyfikacji związków wiodących wykorzystuje się wiele podejść i strategii
chemicznych. W Pracowni Wirusologii Molekularnej i Chemii Biologicznej
Instytutu Biologii Medycznej PAN od szeregu lat prowadzone są badania nad
wykorzystaniem klasterów boru do modyfikowania kwasów nukleinowych i ich
komponentów nukleozydowych. Klastery boru, szczególnie para-karboran
(C2B10H12) charakteryzują się wyjątkową lipofilowością - ok. 350 razy większą niż
podstawnik fenylowy. Z tego powodu jak i ze względu na sztywną, dobrze
zdefiniowaną, zbliżoną kształtem do kuli, trójwymiarową strukturą przestrzenną
wykorzystywane są często w projektowaniu leków jako farmakofory i modulatory
lipofilowości.
Jak wykazały wcześniejsze badania prowadzone w naszym Laboratorium,
modyfikacje tego typu nie tylko zmieniają lipofilowość modyfikowanych cząstek,
ale również powodują zmianę aktywności biologicznej w porównaniu do
związków wyjściowych, a w przypadku wykorzystania ich do modyfikacji DNAoligonukleotydów, zwiększają odporność modyfikowanych oligomerów na
działanie enzymów nukleolitycznych. Istotnym ograniczeniem badań nad
połączeniami nukleozydów i klasterów boru była do niedawna ograniczona ich
dostępność, ze względu na ograniczenia lub brak metod syntezy tego typu
pochodnych.
Badania mające na celu częściowe wypełnienie tej luki i opracowanie
nowych metod modyfikacji nukleozydów, nukleotydów i oligonukleotydów
klasterami boru oraz ich wstępne badania fizyko-chemiczne są przedmiotem
niniejszego wystąpienia.
9
Streszczenia prac magistrantów
poster nr 1
WYKORZYSTANIE 1-[FENYLO-(N--FENYLOETYLOAMINO)]METYLO-2NAFTOLU W SYNTEZIE WYBRANYCH POŁĄCZEŃ ZE
STEREOGENICZNYM ATOMEM SIARKI LUB FOSFORU
Anna Aftyka
Kierownik pracy: prof. dr hab. Józef Drabowicz (CBMiM)
Opiekun ze strony UŁ: dr Michał Rachwalski
Opiekun bezpośredni z CBMiM: mgr Dorota Krasowska
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej
Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych Polska Akademia Nauk
Optycznie czynne aminoalkohole są szeroko wykorzystywane jako
chiralne substancje pomocnicze w syntezie asymetrycznej. Stosowany w badaniach
1-[fenylo-(N--fenyloetyloamino)]metylo-2-naftol
jest
łatwo
dostępnym
odczynnikiem, otrzymywanym w formie czystego diastereoizomeru, w
jednoetapowej syntezie z -naftolu, benzaldehydu i enancjomerycznie czystej: (-)
lub (+)--fenyloetyloaminy1.
Badania skoncentrowano na reakcji kondensacji prawoskrętnego diastereoizomeru
otrzymanego aminonaftolu z chlorkiem tionylu, tert-butylo(fenylo)dichlorofosfiną,
dichlorkiem kwasu fenylo(n-propylo)fosfonowego, fenylotiofosfonowego oraz
O-mentoksydichlorofosfiną w obecności trietyloaminy, otrzymując odpowiednie
cykliczne
produkty,
charakteryzujące
się
różnymi
nadmiarami
diastereomerycznymi. Diastereomerycznie czyste produkty wyizolowano na
drodze chromatografii kolumnowej. Stereochemiczny przebieg badanych reakcji i
ustalenia strukturalne zostaną przedyskutowane w komunikacie.
[1] Cimarelli C., Mazzanti A., Palmieri G., Volpini E. J. Org. Chem, 2001, 66,
4759-4765
11
poster nr 2
SELEKCJA GRUP OCHRONNYCH DLA WPROWADZENIA
CMNM5U I ΤM5U W SEKWENCJE RAMIENIA ANTYKODONU
ODPOWIEDNIO mt-tRNALeu (S. cerevisiae) i mt-tRNALeu (ludzki)
Anna Antos
Promotor pracy: dr inż. Grażyna Leszczyńska,
Opiekun pracy: prof. dr hab. inż. Andrzej Małkiewicz
Instytut Chemii Organicznej, Wydział Chemiczny, Politechnika Łódzka
Mutacje w genomie mitochondrialnym (mt-DNA) lub genomie jądrowym,
kodującym białka specyficzne dla mitochondriów, są przyczyną występowania
wieloobjawowych chorób mitochondrialnych, zwanych mitochondriopatiami.
Objawy tych chorób dotykają tkanek o największym zapotrzebowaniu
energetycznym, przy czym znaczna grupa chorób mitochondrialnych jest
wywołana mutacjami punktowymi nukleotydów w obrębie genów kodujących
mitochondrialne tRNA (mt-tRNA) [1], m.in. mutacje w genie kodującym
mt-tRNALeu skutkująca utratą modyfikacji m5U34, objawia się ciężkimi
syndromami chorobotwórczymi określanymi jako syndrom MELAS.
Prowadzone przeze mnie badania nakierowane są na syntezę fragmentów mttRNA, głównie 17-merów o sekwencji ramienia antykodonu mt-tRNALeu
(S. Cerevisiae) i mttRNALeu (ludzki) (Rys.1), zawierających w pozycji 34
specyficzne jednostki nukleotydowe –odpowiednio- cmnm5U oraz m5U. Synteza
oligorybonukleotydów wymagała przygotowania odpowiednio zabezpieczonych
3‟-O-amidofosforynów
modyfikowanych
jednostek
(Rys.2,3):
a) wyselekcjonowania użytecznych w syntezie oligomerów „na nośniku” grup
ochronnych dla funkcji karboksylowej i sulfonowej reszt aminokwasowych,
b) opracowania efektywnych metod sprzęgania nukleozydu z resztą
aminokwasową.
5‟-AUACΨCUcmnm5UAAm1GAΨGUAU-3‟
5‟-AUACΨCUm5UAAm1GAΨGUAU-3‟
Rys.1.
O
DMTr-O
O
O
N
HN
N
O
O
COCF3O
Si
N
O
O
O
S
N
HN
F
O
O
NC
O P
O
COCF3
DMTr-O
OTBDMS
F
O
N
O-TBDMS
F
NCCH2CH2O P
N(iPr)2
Rys.2
Rys.3
[1]Rifa E., et al.; RNA. Biol.; 2007, 4:1, 38
12
poster nr 3
WPŁYW DODATKU WYBRANYCH CIECZY JONOWYCH NA
WŁŚCIWOŚCI GUMY
Rafał Anyszka
Promotor pracy: Dariusz M. Bieliński
Opiekun pracy: Otmar Dobrowolski, Joanna Kleczewska, Magdalena Kmiotek,
Mariusz Siciński
Wydział Chemiczny Politechniki Łódzkiej, Instytut Technologii Polimerów i
Barwników
Dzięki swoim specyficznym właściwościom takim jak: podatność na
wielokrotne odkształcenia elastyczne, zdolność tłumienia drgań, niski ciężar
właściwy oraz dobre właściwości mechaniczne w stosunku do gęstości guma
znalazła szereg zastosowań będąc w nich niezastąpionym materiałem.
Jedną z cech, która utrudnia bądź uniemożliwia stosowanie gumy w wielu
dziedzinach jest jej podatność na spalanie oraz stosunkowo niska stabilność
termiczna. Celem podstawowym niniejszej pracy było zbadanie możliwości
zastosowania wybranych cieczy jonowych jako dodatków podwyższających
odporność wulkanizatów zarówno na działanie płomienia jak i wysokich
temperatur.
Ponadto dokonano szeregu badań mających na celu wyznaczenie wpływu
dodatku cieczy jonowych na inne charakterystyki wulkanizatów, takie jak:
właściwości mechaniczne, tribologiczne i dielektryczne. W celu interpretacji
uzyskanych wyników posłużono się oznaczeniem stopnia dyspersji i dystrybucji
cieczy jonowych i ich nośników w matrycy kauczukowej oraz scharakteryzowano
powierzchnię napełniaczy modyfikowanych cieczami jonowymi.
Zastosowane spektrum badawcze pozwoliło na dokładną charakterystykę
zmodyfikowanych napełniaczy oraz bogaty opis właściwości zarówno mieszanek
kauczukowych jak i ich wulkanizatów. Okazało się, że obecność cieczy jonowych
wpływa na szereg właściwości gumy nie tylko w kontekście jej podatności na
spalanie i stabilność w podwyższonej temperaturze, ale również jeżeli chodzi o
tarcie, właściwości mechaniczne i dielektryczne.
13
poster nr 4
SYNTEZA POCHODNYCH 1-PODSTAWIONYCH ESTRÓW KWASU
(NAFTALEN-2-YLO)KARBAMINOWEGO
Ewelina Augustowska
Promotor pracy: dr Adam Bieniek
Opiekun pracy: dr Zbigniew Malinowski
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej
Celem pracy było zbadanie możliwości syntezy nowych pochodnych (naftalen-2ylo)karbaminianu tert-butylu, podstawionych w położeniu 1 grupą hydroksyalkilową. Połączenia tego typu są potencjalnymi związkami wyjściowymi
w syntezie układów steroidowych, w tym azasteroidów. Mogą one również
stanowić cenne reagenty do reakcji Mitsunobu.
E
O
O
O tBu
NH
O tBu
NH
E+
t-BuLi
+
O tBu
O
NH
E
Schemat 1.
Przyjęta strategia obejmowała, wykorzystanie w funcjonalizowaniu pochodnej
2-naftyloaminy, reakcji aromatycznego orto-metalowania.
W pracy przedstawione zostaną wyniki reakcji (naftalen-2-ylo)karbaminianu tertbutylu z tert-butylolitem oraz produkty podstawienia elektrofilowego uzyskanych
dilitopochodnych (schemat 1).
14
poster nr 5
OPTYMALIZACJA SYNTEZY 3‟-O-AMIDOFOSFORYNU 2‟DEOKSYRYBOFURANOZYDU 4-PIRYMIDYNONU
Paulina Bartos
Promotor pracy: Elżbieta Sochacka
Wydział Chemiczny Politechniki Łódzkiej, Instytut Chemii Organicznej
Analogi naturalnych nukleozydów modyfikowane w obrębie zasady
heterocyklicznej, wbudowane w łańcuch oligonukleotydowy, są szeroko
wykorzystywane w badaniach zależności pomiędzy strukturą a funkcją cząsteczek
DNA. Przedstawicielem tego typu nukleozydów jest -D-2‟-deoksyrybofuranozyd
4-pirymidynonu (dH2o4U, 1)
O
O
N
N
N
N
O
O
HO
DMTrO
HO
O
NC
H2o4dU (1)
P
N
O
(2)
Celem pracy była optymalizacja syntezy dH2o4U oraz jego 3‟-O-amidofosforynu
(2), jednostki monomerycznej pozwalającej na wprowadzenie nukleozydu w
łańcuch oligonukleotydowy metodą amidofosforynową na nośniku polimerowym.
Synteza 2‟-deoksynukleozydu 1 została przeprowadzona na drodze
oksydatywnej desulfuracji pertoluilowej pochodnej 2‟-deoksy-2-tiourydyny
(ds2U), otrzymanej uprzednio metodą sililową tworzenia wiązania
N-glikozydowego. Najlepsza selektywność i wydajność desulfuracji została
uzyskana przy zastosowaniu 0.1M kwasu m-chloronadbenzoesowego w układzie
pirydyna/chloroform (wyd.85%).
3‟-O-Amidofosforyn 2 został otrzymany na dwóch drogach - w wyniku 3‟fosfitylacji 5‟-O-dimetoksytrytylowej pochodnej dH2o4U lub na drodze
oksydatywnej desulfuracji 5‟-O-dimetoksytrytylowej pochodnej ds2U a następnie
przekształceniu produktu w 3‟-O-amidofosforyn 2. Synteza z wykorzystaniem
ds2U jest bardziej ogólna, z uwagi na możliwość wykorzystania 5‟-DMTr-ds2U
jako wspólnego substratu do otrzymania jednostki monomerycznej, pozwalającej
wbudować w oligonukleotyd zarówno ds2U jak i dH2o4U.
15
poster nr 6
PROCESY UTLENIANIA POCHODNYCH KWASU SALICYLOWEGO
Katarzyna Bereda
Promotor pracy: dr Sławomir Domagała
Opiekun pracy: dr Lech Leszczyński
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii,
Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, 91-403 Łódź, ul. Tamka 12.
Chinony są to cykliczne, nienasycone diketony o właściwościach
utleniająco-redukujących. Wiele z nich posiada intensywne zabarwienie.
Najbardziej znanymi przedstawicielami tej grupy związków są 1,2- i 1,4benzochinon. Chinony i ich pochodne są szeroko rozpowszechnione w świecie
organizmów żywych i odgrywają znaczącą rolę w procesach biologicznych,
np. uczestniczą w transporcie elektronów (plastochinon) i łańcuchu oddechowym
(ubichinon). Niektóre z nich pełnią również funkcję witamin (witamina E).
W warunkach laboratoryjnych chinony używanie są w reakcjach utleniania i jako
substraty w syntezach związków policyklicznych.
Celem pracy było zbadanie procesów utleniania kwasu salicylowego
i jego halogenowych pochodnych.
Utleniaczem stosowanym w badaniach były jony ceru(IV) w środowisku kwasu
chlorowego(VII). W wodnych roztworach w/w kwasu jony ceru(IV) są
mediatorem, nie są kompleksowane przez jony chloranowe(VII). Najlepiej
stosować je w kwaśnych roztworach (pH<0,5), gdyż przy pH ok. 1 następuje
hydroliza jonu Ce(IV) i tworzy się osad wodorotlenku ceru(IV).
Metodami badawczymi wykorzystanymi w toku badań były:
spektrofotometria UV-VIS, potencjometria oraz chronowoltamperometria
cykliczna.
Z pomiarów czasów konwersji kolejno dodawanych porcji Ce(IV),
odpowiadającym przemianom jednoelektrodowym i na podstawie widm UV-VIS
wynika, że produkty pośrednie utleniania chlorowcopochodnych kwasu
2-hydroksybenzoesowego powstają już podczas przemiany dwuelektrodowej
i występują w formie mieszaniny związków dimerycznych i polimerycznych.
Można uznać, że reakcje utleniania pochodnych kwasu 2-hydroksybenzoesowego
mają złożony charakter i prowadzą do otrzymywania mieszaniny produktów, w
tym chinonów.
16
poster nr 7
6-(FERROCENYLO)HEKSANOTIOL JAKO KATALIZATOR REDOKS
Aleksandra Białecka
Opiekun pracy: dr Sławomir Domagała
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii,
Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, 91-403 Łódź, ul. Tamka 12.
Jednym z najbardziej obiecujących trendów w elektrochemii jest
postępujący rozwój elektrod modyfikowanych znajdujących zastosowanie jako
sensory lub biosensory. Modyfikacja powierzchni elektrod pozwala na
przeprowadzenie procesów redoks dla takich substratów, dla których procesy te są
zahamowane bądź nie mogą zachodzić na elektrodach bez modyfikacji ich
powierzchni.
Celem pracy było zbadanie właściwości złota modyfikowanego
6-(ferrocenylo)heksanotiolem (SAM – self assembled monolayer), oraz
stwierdzenie mediatorowych właściwości tego kompleksu. Mediatorowe
właściwości 6-(ferrocenylo)heksanotiolu na warstwie przewodzącej ze złota
określono w procesach elektroutleniania hydrochinonów i ich pochodnych.
Metodą
chronowoltamperometrii
cyklicznej
scharakteryzowano
elektrochemiczne właściwości modyfikowanej fazy przewodzącej, a na postawie
preparatywnego elektroutleniania oraz pomiarów spektroskopowych określono
skład i wydajności produktów końcowych.
i[A]
1,00E-04
2
5,00E-05
1
0,00E+00
-5,00E-05
0
0,5
1
E[V]
1,5
Rys.Chronowoltamperogramy cykliczne 1) 2,5-ditertbutylohydrochinon (5•10-3M w
0.1 M C16H36NClO4/CH3CN na Au, 0.1V/s; 2) 2,5-ditertbutylohydrochinon (5•103
M w 0.1 M C16H36NClO4/CH3CN na Au modyfikowanym 6(ferrocenylo)heksanotiolem, 0.1V/s
2,5-ditertbutylohydrochinonu.
17
poster nr 8
SZCZEPIENIE RADIACYJNE POLIMERÓW TERMOSTEROWALNYCH NA
FOLII POLIPROPYLENOWEJ
Katarzyna Blaźniak
Promotor pracy: dr hab. Piotr Ulański
Opiekun pracy: mgr Justyna Komasa
Proces hodowli tkankowej metodą in vitro jest stosunkowo dobrze
poznany i szeroko wykorzystywany. Hodowla skóry polega na rozmnażaniu
pobranych od dawcy komórek naskórka – keratynocytów na odpowiednio
przygotowanym podłożu. Najbardziej problematyczny jest ostatni etap hodowli,
podczas którego należy oddzielić wyhodowany arkusz komórek od podłoża
hodowlanego. Najczęściej wykorzystywane tym celu są dwie metody:
mechaniczna, polegająca na zeskrobywaniu komórek i enzymatyczna (przy użyciu
proteaz). Pierwsza metoda powoduje uszkodzenie komórek, druga dezintegrację
arkusza co powoduje obumieranie keratynocytów i problemy w przyjęciu się
przeszczepu. Dlatego postanowiono wykorzystać właściwości komórek, które
namnażają się na podłożu hydrofobowym, ale nie wykazują adhezji do podłoży
hydrofilowych aby oddzielać komórki w nieinwazyjny sposób. Pomysł polegał na
skonstruowaniu podłoży, które zmieniałyby swoje właściwości w kontrolowany
sposób. Do tego celu można zastosować polimery termoczułe. Charakteryzują się
one krytyczną temperaturą rozpuszczalnościw której układ polimer-rozpuszczalnik
ulega przemianie fazowej. Jednym z najlepiej poznanych polimerów termoczułych
jest poli(N-izoprolyloakrylamid) - poliNIPAAm, którego temperatura przejścia
fazowego wynosi 32˚C. Jeśli powierzchnia naczynia do hodowli komórek pokryta
jest kowalencyjnie przyłączoną warstwą tego polimeru, po wyjęciu naczynia z
komórkami z inkubatora (37˚C) i ochłodzeniu go do temperatury poniżej 32˚C
charakter powierzchni polimeru zmienia się z hydrofobowego na hydrofilowy.
Celem mojej pracy jest opracowanie metody wytwarzania
termoprzełączalnych powierzchni do hodowli komórkowych metodą radiacyjną.
Metoda ta polega na radiacyjnym szczepieniu monomeru – NIPAAm – na stałych
powierzchniach polimerowych. Szczepienie N-izopropyloakrylamidu prowadziłam
na folii izopropylenowej. Badałam zależność wydajności szczepienia od różnych
warunków procesu: dawki promieniowania, szybkości dawkowania i stężenia
monomeru. Efekty szczepienia badałam za pomocą spektroskopii w podczerwieni,
pomiaru kąta zwilżania oraz mikroskopii elektronowej.
18
poster nr 9
MIARECZKOWANIE KALORYMETRYCZNE WODNYCH ROZTWORÓW
KILKU WYBRANYCH BROMKÓW ALKILOTRIMETYLOAMONIOWYCH
Część II:
Bromek decylotrimetyloamoniowy w wodzie, w wodnym roztworze NaBr, oraz
mieszanina bromku decylotrimetyloamoniowego z n-heksan-1-olem w wodzie.
Agnieszka Budzeń
Promotor pracy: prof. dr hab. Henryk Piekarski
Opiekun pracy: dr Michał Wasiak
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Fizycznej
Celem mojej pracy było wyznaczenie i porównanie wartości krytycznego stężenia
micelizacji c.m.c. oraz entalpii micelizacji ∆Hmic następujących układów:
- bromek decylotrimetyloamoniowy (C10TAB) w wodzie
- bromek decylotrimetyloamoniowy w roztworze NaBr o stężeniu 3 mol·kg-1
- bromek decylotrimetyloamoniowy z n-heksan-1-olem w stosunku molowym 1:1
w wodzie.
Pomiary wykonane zostały za pomocą kalorymetru do miareczkowań VP–ITC
produkcji MicroCal. Miareczkowanie kalorymetryczne prowadzone było
w warunkach izotermiczno – adiabatycznych w zakresie temperatur od 293,15 K
do 313,15 K. Na podstawie uzyskanych entalpogramów, opisanych za pomocą
zmodyfikowanego sigmoidalnego równania SBE, otrzymałam wartości
krytycznego stężenia micelizacji oraz entalpii micelizacji.
Tworzenie się micel bromku decylotrimetyloamoniowego w temperaturach
293,15 K i 298,15 K jest procesem endotermicznym, zaś w temperaturach
303,15 K i 313,15 K egzotermicznym. Proces micelizacji bromku
decylotrimetyloamoniowego z n-heksan-1-olem w wodzie w temperaturach
293,15 K, 298,15 K i 303,15 K jest endotermiczny zaś w temperaturze 313,1 K
egzotermiczny. Tworzenie micel C10TAB w roztworze NaBr o stężeniu 3 mol·kg-1
we wszystkich badanych temperaturach jest procesem egzotermicznym.
Dodatek n-heksan-1-olu oraz NaBr do wodnego roztworu bromku
decylotrimetyloamoniowego wpływa na łatwiejsze tworzenie się micel, a więc
powoduje, że proces micelizacji zachodzi przy niższych wartościach c.m.c., przy
czym dodatek soli obniża znacznie jego wartość. Dodatek n-heksan-1-olu
powoduje zwiększenie entalpii micelizacji ΔHmic, natomiast dodatek soli NaBr
powoduje jej zmniejszenie, w porównaniu z roztworami C10TAB bez dodatków.
19
poster nr 10
BADANIE RÓWNOWAG KWASOWO-ZASADOWYCH ELEKTROD
ZŁOTYCH POKRYTYCH SAMOORGANIZUJĄCYMI SIĘ
MONOWARSTWAMI WYBRANYCH TIONÓW I SELONÓW
Joanna Burtka
Promotor pracy: prof. dr hab. Grzegorz Andrijewski
Opiekun pracy: dr Paweł Urbaniak
Współpraca: dr Waldemar Tejchman*
Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, Wydział Chemii,
Uniwersytet Łódzki, ul. Tamka 12, 91-403 Łódź
*- Zakład Chemii i Dydaktyki Chemii, Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN,
ul. Podchorążych 2, 30-084 Kraków
Jednym z najintensywniej rozwijających się działów nanochemii jest badanie
procesu samoorganizacji cząsteczek. Proces ten polega na samorzutnym
porządkowaniu się cząsteczek w układzie. Porządkowanie może odbywać się
w oparciu o stałe podłoże, co wykorzystywane jest m.in. przy konstrukcji faz
przewodzących odpowiednich elektrod. Tak otrzymane określane są jako elektrody
o samozorganizowanych monowarstwach - SAM.
Właściwości kwasowo-zasadowe substancji zaadsorbowanej na stałej
powierzchni różnią się od właściwości wykazywanych „w głębi roztworu”.
Dla danej substancji wartości pKa mogą różnić się nawet o kilka jednostek
logarytmicznych. Przykładowo, procesy protonowania są konkurencyjne
w stosunku do procesów przyłączania jonów metali. Stąd powstaje konieczność
wyznaczenia wartości pKa dla poszczególnych samozorganizowanych
monowarstw.
Celem prezentowanej pracy było otrzymanie na powierzchni
polikrystalicznego złota monowarstw czterech związków – trzech posiadających
atom siarki łączący się z powierzchnią złota: 4-merkaptopirydyny (I),
5-[1-(4-dimetyloaminofenylo)-metylideno]-2-tioksotiazolidyn-4-onu (II), 3-pirydyn-2-ylometylo-2-tiooksotiazo-lidyn-4-onu (III) i jednego łączącego się
za pomocą atomu selenu: 3-butylo-5-[1-fenylo-metylideno]-2-selenoksotiazolidyn4-onu (IV) oraz wyznaczenie stałych kwasowości dla powierzchni
zmodyfikowanych związkami (I-III). W tym celu wykorzystano metodę
miareczkowania elektrochemicznego. Technika ta polega na wykonaniu szeregu
woltamperogramów cyklicznych wzorcowego układu redoks przy zmienianych
wartościach pH kolejnych roztworów. Jako wzorzec zastosowano układ redoks
Fe(CN)63-/Fe(CN)64-.
20
poster nr 11
ZASTOSOWANIE FENYLOIZOTIOCYJANIANU W
PRECHROMATOGRAFICZNEJ DERYWATYZACJI W DETEKCJI
GLIFOSATU W TLC
Aneta Chrebelska
Promotor pracy: dr hab. Robert Zakrzewski
Uniwersytet Łódzki, Zakład Analizy Instrumentalnej,
Pomorska163, 90-236 Łódź
Glifosat (N-fosfonometyloglicyna) jest syntetycznym kwasem aminofosfonowym,
będącym aktywnym składnikiem handlowego herbicydu o nazwie Roundup.
Glifosat to nieselektywny, dolistnie stosowany herbicyd do zwalczania szerokiej
gamy chwastów. Jego stosunkowo niska toksyczność na ssaki odpornych na
glifosat przyczyniły się do jego popularności. Jest on najczęściej
wykorzystywanym herbicydem na świecie. Jego szerokie zastosowanie generuje
problemy związane z zanieczyszczeniem środowiska, dlatego rozwój
niezawodnych metoda analitycznych jest wymagany do monitorowania zawartości
tego herbicydu w glebie, wodzie, zbożach, warzywach i owocach.
W pracy jako odczynnik derywatyzujący użyto fenyloizotiocyjanian
(PITC) w połączeniu z zastosowaniem metody detekcji opartej na reakcji jodoazydkowej. Reakcja ta jest indukowana związkami dwuwiązalnej siarki.
Przeprowadzono prechromatograficzną reakcję derywatyzacji w wyniku, której
otrzymano pochodną fenyloizotiokarbamylową (PTC-glifosat), będącą induktorem
reakcji jodo-azydkowej.
W celu reakcji derywatyzacji do kolbek o objętości V=5 ml wprowadzono
1 ml mieszaniny derywatyzującej [propan-2-ol-PITC-0,005 M bufor fosforanowy
(pH=12), (7:1:1, v/v/v)], 1 ml roztworu roboczego oraz 1 ml metanolu. Uzyskany
roztwór mieszano przez 30 minut, a następnie uzupełniano metanolem do kreski i
pozostawiano na 45 minut. Roztwór nakładano na płytkę TLC pokrytą żelem
krzemionkowym 60 F254 w postaci 8 mm pasm za pomocą aplikatora TLC Linomat
V. Jako fazę ruchomą użyto mieszaninę metanol-woda-eter dietylowy (2:1:1,
v/v/v). Droga migracji wynosiła 40 mm. Po rozwinięciu płytki suszono i
równomiernie spryskiwano mieszaniną 2 %-owego roztworu azydku sodu, 1 %owego roztworu skrobi oraz roztworu jodku potasu o stężeniu 0,01 mol/l i o
pH=5,5. Następnie płytki umieszczano w komorze jodowej na 10 sekund. W
rezultacie otrzymano białe plamki na niebieskofioletowym tle. Odbarwienie plam
jest spowodowane zużyciem jodu w indukowanej reakcji jodo-azydkowej.
21
poster nr 12
POCHODNE ALKOHOLI PERFLUOROKUMYLOWYCH
FUNKCJONALIZOWANE W POZYCJI ORTO WYBRANYMI
PODSTAWNIKAMI Z ACHIRALNYM
LUB STEREOGENICZNYM ATOMEM SIARKI
Beata Ciepielowska
Kierownik pracy: prof. dr hab. Józef Drabowicz (CBMiM)
Opiekun ze strony UŁ: dr Krzysztof Gębicki
Opiekun bezpośredni z CBMiM: mgr Adrian Zając
Związki zawierające stereogeniczny atom siarki, pomimo że posiadają
bogatą historię badań, wciąż cieszą się dużym zainteresowaniem.
W mojej pracy zajęłam się badaniem sulfoksyimin, które są szczególnie
interesujące ze względu na to, że mogą być wykorzystywane w alternatywnej,
opartej na pomiarach CD metodzie określania konfiguracji absolutnej sulfotlenków
bez konieczności izolowania monokryształów.1 W tym celu przeprowadziłam
syntezy wybranych sulfoksyimin 3 wykorzystując odpowiednie sulfotlenki 2 jako
substancje wyjściowe. Związki 2 zostały otrzymane w reakcji utleniania
asymetrycznego siarczków 1. Uzyskane przeze mnie związki zostały w pełni
scharakteryzowane metodami NMR, MS, IR i CD.
F3C
OH
CF3
S
F3C
OH
CF3
R
odczynnik
Tamury
R
S
O
utlenianie
asymetryczne
MIESZANINA
PRODUKTÓW
CH2Cl2, rt
2
1
O
N NH2
(AcO)4Pb
CH2Cl2, rt
O
dla R = Ph, p-Tol
dla R = Me, Et, nPr, iPr
F3C
OH
CF3
O
R
S N N
O
O
1. J. Gawroński, J.
M. Mikołajczyk, J. Org.
3
OH
F3C
CF3
O
S R
O
produkty
uboczne
Grajewski, J. Drabowicz,
Chem. 2003, 68, 9821
22
poster nr 13
BIBLIOTEKI FLUOROGENICZNYCH RECEPTORÓW
Łukasz Dąbrowski
Promotor pracy: Zbigniew J. Kamiński
Opiekun pracy: Justyna Frączyk
Rozwój nowoczesnej chemii organicznej, farmacji, medycyny oraz biologii
molekularnej zależny jest od dostępu do czułych metod analitycznych. Do
najczęściej wykorzystywanych technik zalicza się metody spektrofotometryczne
obejmujące UV, IR, oraz fluorescencję. W ostatnich latach obserwuje się ogromne
zainteresowanie fluorescencją jako metodą analityczną najczulszą spośród powyżej
wymienionych [1]. Przedmiotem moich badań była synteza 32 elementowej
biblioteki sztucznych receptorów zawierających znaczniki fluorescencyjne
połączone kowalencyjnie z łańcuchem bocznym kwasu asparaginowego lub lizyny
i ulokowane wewnątrz kieszeni wiążącej.
O
O
NH
O
R
O
Me
Me
N
NH
HN
Me
R
O
O
N
Me
HN
NH
O
S N
O H
O
N S
H O
HN
NH
N
MeO
N
N
N
O
OH
HO
O
OH
O
O
HO
OH
OH
HO
O
O
OH
O
OH
OH
R'
O
O
HN
NH
O
O
O
O
O
R
O
O
NH
O
Me
N
OH
Me
N
H
O
HO
NH
N
H
NH
HN
N
N
Oczekujemy,
że
biblioteka
sztucznych receptorów zawierających
wbudowane znaczniki fluorogeniczne
umożliwi selektywne monitorowanie
procesu
dokowania
wyselekcjonowanych
ligandów
wykazujących
fluorescencję
w
obecności innych ligandów na bardzo
wysokim
poziomie
czułości
oznaczenia.
O
O
O HO
n
R
O
N
OMe
N
R'
HN
N
O
OH
O
O
HO
MeO
Zastosowanie dwóch znaczników
fluorescencyjnych
spowodowało
uzyskanie
dwóch
podbibliotek,
znakowanych chlorkiem dansylu oraz
7-amino-4-metylokumaryną.
R'
R'
HN
N
O
OH
O
OH
OH
HO
O
O
OH
O
HO
O
O
OH
OH
HO
O
O
O HO
OH
N
N
OMe
O
O
OH
n
R: reszty Ala, Leu, Phe, Tyr, Ser, Gly, Trp, Pro
R' = reszta kwasu pelargonowego i palmitynowego
[1] M. S. T. Gonçalves, Chem. Rev. 2009, 109, 190
23
poster nr 14
ZASTOSOWANIE METOD CHROMATOGRAFICZNYCH W ANALIZIE
FARMACEUTYCZNEJ
Daria Diakow
Promotor pracy: dr inż. Joanna Kałużna - Czaplińska
Opiekun pracy: dr inż. Joanna Kałużna - Czaplińska
Metody chromatograficzne zainicjowane pracami Cwieta u progu naszego wieku,
początkowo nie odgrywała ważniejszej roli. Dopiero z czasem zaczęto zauważać
takie zalety tej techniki jak: wysoka rozdzielczość, stosunkowo krótki czas analizy
oraz mała ilość próbki niezbędna do wykonania analizy. Chromatografia zaczęła
się bardzo szybko rozwijać, poszukiwano rozwiązań dostarczających coraz
lepszych analiz.
Analizie chemicznej częstokroć poddaje się próbki, w których skład wchodzą
złożone mieszaniny różnych, czasami bardzo podobnych do siebie związków
chemicznych. W celu poprawnego identyfikowania substancji w tak złożonych
roztworach musimy użyć metody, która cechuje się bardzo niskim minimalnym
progiem wykrywalności i dużym zakresem liniowości pomiaru. Wysokie
wymagania stawiane analizie tego typu próbek spełniają techniki
chromatograficzne sprzężone z spektrometrią mas: chromatografia gazowa –
spektrometria mas (GC-MS) oraz chromatografia cieczowa – spektrometria mas
(LC-MS).
Celem mojej pracy będzie zaprezentowanie zastosowania technik sprzężonych w
analizie farmaceutycznej. Na podstawie analiz leków za pomoc a LC-MS oraz GCMS przedstawię, która metoda jest korzystniejsza i częściej stosowana w analizie
farmaceutycznej, nawet w tak trudnych do analizy matrycach jak osocze, włosy
czy tkanka mięśniowa.
24
poster nr 15
BIOROZKŁADALNE MATERIALY POLIMEROWE ZAWIERAJĄCE
HYDROLIZAT PYŁU SKÓRZANEGO
Karolina Diakowska
Promotor pracy: dr hab. inż. Anita Przepiórkowska prof. PŁ
Opiekun pracy: mgr Aleksandra Tadeusiak
W trakcie procesów wyprawy skór a także podczas ich przetwórstwa
występują, w postaci uciążliwych odpadów, znaczne straty kolagenu (ponad 50 %).
Utylizacja tych odpadów tj. pyłu skórzanego nastręcza w dzisiejszych czasach
bardzo wiele problemów, głównie z punktu widzenia ekologii. Odpady te są
bowiem w większości przypadków szkodliwe zarówno dla życia ludzkiego jak i
dla środowiska. W celu minimalizacji ich szkodliwości podejmuje się wiele
działań.
Coraz większa ilość prac badawczych, dąży w kierunku otrzymania tworzyw
sztucznych z dodatkiem odpadowego kolagenu, które po eksploatacji będą
częściowo lub całkowicie biodegradowalne.
Cel mojej pracy to uzyskanie hydrolizatów kolagenu z pyłu skórzanego przy
użyciu hydrolizy enzymatycznej oraz przeprowadzenie charakterystyki
otrzymanych obiektów. Następnie wprowadzeniu ich do mieszanek kauczukowych
w celu otrzymania biorozkładalnych elastomerów, a co za tym idzie uzyskanie
częściowego rozwiązania problemu utylizacji tych szkodliwych odpadów.
Kolagen z pyłu skórzanego pochodzi z odpadów przemysłu garbarskiego.
Odpowiednio rozdrobniony i wysuszony poddawany jest hydrolizie enzymatycznej
(enzym NUE12MP, 2,5 godz., temp. 50oC).
Gotowy hydrolizat z różnymi częściami wagowymi odpadowego kolagenu
charakteryzowany jest poprzez oznaczenie wielkości cząstek (Zetasizer Nano S90),
potencjału zeta (Zetasizer 2000) oraz wykonanie widm w podczerwieni FTIR (BioRad 175 C). Hydrolizaty kolagenu z pyłu skórzanego charakteryzuje się wielkością
cząstek: od 208 do 468 nm. Punkt izoelektryczny dla hydrolizatów mieści się w
zakresie pH od 1,2 do 2,0.
Uzyskane
hydrolizaty
stosowane
są
jako
napełniacze
mieszanek
karboksylowanego kauczuku butadienowo - akrylonitrylowego XNBR (Krynac
X7.50). Hydrolizaty jako napełniacze kauczuku wpłynęły na wzrost gęstości
usieciowania, twardość, zawartości węzłów jonowych, wytrzymałości na
rozciąganie oraz odporności na starzenie termiczne.
Kolejnym krokiem będą następne modyfikacje, mające na celu uzyskanie
emulgatorów, które również będą użyte jako napełniacze dla kauczuku XNBR.
25
poster nr 17
NISKOTEMPERATUROWA SPEKTROSKOPIA EMISYJNA I
ABSORPCYJNA TETRASULFONOWANEJ FTALOCYJANINY ŻELAZA
Karolina Dolecka
Promotor pracy: prof. dr hab. Halina Abramczyk
Opiekun pracy: mgr inż. Arkadiusz Jarota
Politechnika Łódzka, Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej
Cząsteczki ftalocyjanin składają się z czterech pierścieni pirolowych
połączonych mostkami azometinowymi (rys.1). Związki te znajdują zastosowanie
m.in. jako barwniki, fotokatalizatory oraz fotouczulacze w fotodynamicznej terapii
nowotworów (PDT).
Rys.1 Budowa cząsteczki tetrasulfonowanej ftalocyjaniny żelaza
Celem mojej pracy jest zbadanie właściwości fotochemicznych
tetrasulfonowanej ftalocyjaniny żelaza w kontekście zastosowania tego związku
jako sensybilizatora w PDT. W ramach pracy magisterskiej zostały wyznaczone
stałe agregacji w roztworze wodnym oraz w DMSO oraz wydajność kwantowa
fluorescencji w H2O. Wykonano również pomiary emisyjne na spektrometrze
Ramana w zakresie temperatur 293 - 77 K. Fluorescencję zaobserwowaną w
roztworze wodnym dla temperatur 200 - 77 K przypisano rodnikom
ftalocyjaninowym powstającym w wyniku fotoindukowanej dysocjacji
zagregowanych form ftalocyjanin. W roztworze DMSO nie zaobserwowano
fluorescencji charakterystycznej dla tych rodników, zaobserwowano zaś
przesunięcia się pasm fluorescencji wraz z obniżaniem temperatury, które
prawdopodobnie związane są z przejściami fazowymi zachodzącymi w roztworze.
26
poster nr 16
ANALIZA ODDZIAŁYWAŃ METAL- LIGAND W WYBRANYCH
KOMPLEKSACH METALI PRZEJŚCIOWYCH ZAWIERAJĄCYCH
CZĄSTECZKĘ 1,3,5,7-CYKLOOKTATETRAENU.
Justyna Dominikowska
Promotor pracy: dr hab. Marcin Palusiak
Opiekun pracy: dr hab. Marcin Palusiak
Uniwersytet Łódzki
Obiekt badań stanowią kompleksy metali przejściowych zawierające
niepodstawiony pierścień 1,3,5,7-cyklooktatetraenu (COT). Ze względu na to, że w
cząsteczce COT występują wiązania podwójne może być ona ligandem typu π. W
związkach kompleksowych COT występuje często w konformacji płaskiej, która
nie jest stanem uprzywilejowanym energetycznie w przypadku cząsteczki
izolowanej. Stabilność płaskiej cząsteczki COT w związkach kompleksowych jest
często tłumaczona aromatyzacją pierścienia COT, która ma wynikać z
przeniesienia ładunku i w konsekwencji utworzenie płaskiego dianionu COT 2-.W
celu zbadania związku pomiędzy płaską geometrią pierścienia COT a jego
aromatycznością, dla struktur z Krystalograficznej Bazy Danych (CSD),
zawierających niepodstawiony pierścień COT, dokonano analizy zależności
pomiędzy stopniem pofałdowania COT, a indeksem aromatyczności HOMA.
Ponadto dla wybranych układów modelowych wykonano obliczenia
kwantowochemiczne, a także topologiczną analizę gęstości elektronowej zgodnie z
kwantową teorią „Atoms in Molecules” (QTAIM).
27
poster nr 18
BIOROZKŁADALNE MATERIALY POLIMEROWE ZAWIERAJĄCE
HYDROLIZAT KERATYNY SIERŚCI BYDLECEJ
Ewa Durka
Opiekun pracy: dr Mirosława Prochoń
Badania materiałów polimerowych prowadzone na świecie w dużym stopniu koncentrują się
nad zwiększeniem ich stabilności i odporności na działanie czynników atmosferycznych, biologicznych,
termicznych i innych. Jednakże zwiększona trwałość materiałów polimerowych powoduje znaczne
obciążenie środowiska naturalnego. Dlatego też coraz więcej prac badawczych poświeconych jest
uzyskiwaniu polimerów syntetycznych, które po eksploatacji ulegałyby biodegradacji całkowitej bądź
częściowej. Jednakże podstawowym problemem rozwoju bidegradowalnych materiałów polimerowych
jest uzyskanie takiego tworzywa, które łączyłoby ze sobą właściwości biodegradowalnosci z
zadowalającymi właściwościami mechanicznymi i przetwórczymi, a także niską ceną.
Celem moich badań jest uzyskanie hydrolizatu keratyny sierści bydlęcej przy użyciu
hydrolizy alkalicznej, enzymatycznej oraz kwasowej. Kolejnym krokiem w mojej pracy jest
przeprowadzenie charakterystyki otrzymanych obiektów i wprowadzeniu ich do mieszanek
kauczukowych w celu otrzymania materiałów biorozkładalnych.
Keratyna stanowi rodzinę białek włóknistych skóry i jej produktów, takich jak: włosy, wełna
kopyta, rogi, łuski gadów, pióra ptaków, a także paznokcie ludzkie. Keratyna jest nierozpuszczalnym
białkiem o stabilnej strukturze. Skład keratyny zależy od pochodzenia histologicznego, gatunkowego, a
także od sposobu oczyszczania. Zawiera glicynę, prolinę, tyrozynę, a także cystynę, która występuje w
znacznej ilości w białku. Zwartą strukturę keratyna posiada dzięki wiązaniom S-S. Mostki
dwusiarczkowe pełną rolę kleju spajającego cząsteczki keratyny. Dzięki nim struktura keratyny jest
silna i sprężysta oraz ma dużą wytrzymałość mechaniczną.
Prezentowane badania dotyczą keratyny, która jest pozyskiwana z sierści bydlęcej - odpadów
przemysłu garbarskiego. Następnie jest rozdrabniana i poddane hydrolizom: kwasowej (3M H 2SO4,
godz.; temp.110oC), enzymatycznej (enzym NUE12MP, 2, 5 godz., temp. 50 oC), oraz alkalicznej (1M
NaOH, 1 godz., temp. 60oC).
Następnie uzyskane hydrolizaty scharakteryzowano poprzez oznaczenie wielkości cząstek (Zetasizer
Nano S90), potencjału zeta (Zetasizer 2000) oraz wykonanie widm w podczerwieni FTIR (Bio-Rad 175
C). Hydrolizaty keratyny charakteryzują się wielkością cząstek: od 0, 5 do 1,5 μm. Punkt izoelektryczny
dla hydrolizatów keratyny mieścił się w zakresie pH od 2, 7 do 5,2.
Uzyskane hydrolizaty zastosowano jako napełniacze mieszanek karboksylowanego
kauczuku butadienowo-akrylonitrylowego XNBR (Krynac X 7.50). Hydrolizaty keratyny jako
napełniacze kauczuku wpłynęły na wzrost:
- gęstości usieciowania,
- zawartości węzłów jonowych,
- wytrzymałości na rozciąganie,
- odporności na starzenie termiczne,
- twardości.
Uzyskane hydrolizaty będą poddane kolejnej modyfikacji w celu uzyskania emulgatorów i w takiej
postaci również zostaną dodane jako napełniacz do kauczuku XNBR.
28
poster nr 19
POLIMORFIZM SUBSTANCJI FARMACEUTYCZNIE CZYNNYCH NA
PRZYKŁADZIE MESYLANU IMATINIBU
Tomasz Dymitruk
Promotor pracy: dr inż. Waldemar Maniukiewicz
Opiekun pracy: dr inż. Waldemar Maniukiewicz
Celem niniejszej pracy dyplomowej było wykazanie istnienia zjawiska
polimorfizmu wśród substancji farmaceutycznie czynnych. Badaniami objęto
związek o zwyczajowej nazwie mesylan imatinibu (Rys.1), substancję aktywną
leku przeciwnowotworowego o nazwie Glivec.
Rys.1
W wyniku rekrystalizacji powyższego związku w różnych układach
N
N
NH
H+
N
NH
CH3SO 3
-
CH3
N
O
H3C
N
rozpuszczalników otrzymano odmienne formy polimorficzne imatinibu. W oparciu
o metody rentgenografii proszkowej (XRPD), podczerwieni (IR), różnicowej
kalorymetrii skaningowej (DSC), zdjęć mikroskopowych oraz temperatury
topnienia dokonano analizy wytrąconych kryształów. Uzyskane tymi metodami
widma i obrazy analityczne oraz wizualne różnice w morfologii kryształów
pozwoliły nie tylko na potwierdzenie istnienia wśród nich różnych odmian
polimorficznych, ale w odniesieniu do danych literaturowych także ich dokładne
określenie.
29
poster nr 20
ANALIZA KONFORMACYJNA MODYFIKOWANYCH NUKLEOZYDÓW
Katarzyna Ebenryter
Promotor pracy: Stefan Jankowski
Spektroskopia magnetycznego rezonasu jądrowego służy do określania
konformacji i dynamiki nukleozydów. W szczególności wyznaczane są parametry
konformacyjne pierścienia cukrowego (kąt fazowy i amplituda pofałdowania) oraz
położenie heterocyklicznej zasady 2.
O
N
N
O
O
H
O
O
H
1
N
N
N
N
O
N
O
H
O
H
O
O
O
H
2
N
O
H
O
H
O
H
O
N
3
N
O
S
H
O
H
O
H
O
O
O
H
4
H
O
O
H
5
Celem pracy było określenie geometrii cząsteczek modyfikowanych
nukleozydów: β-D-rybofuranozydu 2-pirymidynonu (H4o2U, 1), β-Drybofuranozydu 4-pirymidynonu (H2o4U, 2), β-D-2‟-deoksyrybofuranozydu 4pirymidynonu (dH2o4U, 3), β-D-rybofuranozydu 6-pirymidynonu (H2,4o6U, 4) oraz
2-tiozebularyny (5) w oparciu o wicynalne stałe sprzężenia uzyskane na podstawie
pomiarów jedno- i dwuwymiarowych widm NMR. Konformacje odpowiednich
pierścieni cukrowych zostały określone z wykorzystaniem interfejsu graficznego
do obsługi programu MATLAB oraz porównane z danymi wyznaczonymi za
pomocą programu PSEUROT. Wyniki pomiarów w roztworze odniesione zostały
do danych krystalograficznych, wyznaczonych dla nukleozydów 1- 5.
Interesującym wynikiem badań było stwierdzenie, że cząsteczka 2-tiozebularyny 5
w roztworze, w przeciwieństwie do zebularyny 1 i 2-tiourydyny, przyjmuje
praktycznie wyłącznie konformację C3‟-endo.
2
Thibaudeau C., Acharya P., Chattopadhytaya J., Stereoelectronic Effects in
Nucleosides and Nucleotides and Their Structural Implications, Department of
Bioorganic Chemistry, Uppsala University.
30
poster nr 21
DYNAMIKA WIBRACYJNA NA GRANICY FAZ
BŁONA BIOLOGICZNA – WODA
Sylwia Ferenc
Promotor pracy: prof. dr hab. inż. Halina Abramczyk
Opiekun pracy: dr inż. Beata Brożek - Płuska
Laboratorium Laserowej Spektroskopii Molekularnej, Międzyresortowy Instytut
Techniki Radiacyjnej, Wróblewskiego 15, 93-590 Łódź
Najmniejszą funkcjonalną i strukturalną jednostką organizmów żywych
zdolną do przeprowadzania wszystkich procesów życiowych jest komórka. Każda
komórka otoczona jest błoną komórkową, która jest kompleksowym układem
białkowo – lipidowym. Błony komórkowe tworzą granicę oddzielającą wnętrze
komórki od środowiska zewnętrznego, także część organelli takich jak np.: jądro,
mitochondria, lizosomy jest oddzielona, od cytosolu błonami jedno- lub
dwuwarstwowymi. Obecność błon umożliwia zachowanie poszczególnym
organellom odrębności, ale i zapewnia komunikację dzięki zachowaniu
regulowanego transportu metabolitów. Zewnętrzna błona biologiczna zbudowana
jest głównie z lipidów (fosfolipidów, glikolipidów i cholesterolu), białek oraz
glikokaliksu.
Celem prowadzonych badań jest poznanie i scharakteryzowanie głównych
składników budulcowych błon biologicznych oraz określenie charakteru
oddziaływań lipid – woda na granicy faz membrana biologiczna – woda. Drugi
nurt badań dotyczy określenia różnic w widmach Ramana zdrowej i zmienionej
nowotworowo tkanki ludzkiego gruczołu piersiowego ze szczególnym
uwzględnieniem roli lipidów, jako czynnika różnicującego tkankę prawidłową od
zmienionej chorobowo.
Przedstawione zostaną widma Ramana: zmienionej nowotworowo tkanki
ludzkiego gruczołu piersiowego, tkanki o utkaniu prawidłowym oraz wybranych
fosfo- i glikolipidów. Zaprezentowane zostaną także widma IR dipalmitylo
fosfatydylocholiny (DPPC) w układach o kontrolowanej wilgotności.
Literatura:
[1] J. M.Berg, J.L. Tymoczko, L. Stryer, „Biochemia”, PWN, Warszawa, 2007
[2] H. Abramczyk, J. Surmacki , B. Brożek – Płuska, Z. Morawiec, M. Tazbir
“The Hallmarks of Breast Cancer by Raman Spectroscopy” J.Mol.Struc.
924-926, 2009, 175-182
[3] B. Brozek-Pluska, P. Ciacka, J. Gudej, S. Ferenc, H. Abramczyk “Vibrational
Properties and Ultrafast Dynamics of Water at the Phospholipid MembraneWater Interface” in preparation
31
poster nr 22
OTRZYMYWANIE ALKINOWYCH POCHODNYCH 1,1‟DIFOSFAFERROCENU W REAKCJI FRIEDEL-CRAFTSA
Rafał Flamholc
Arkadiusz Kłysa, Janusz Zakrzewskib
a
Pracownia Spektroskopii Molekularnej, Uniwersytet Łódzki 91-403 Łódź, Tamka 12
Katedra Chemii Organicznej, Uniwersytet Łódzki 91-403 Łódź, Tamka 12
b
słowa kluczowe: 1,1‟-difosfaferrocen, acylowanie Friedela-Carftsa, kwasy
alkinowe
Reakcja acylowanie Friedla-Craftsa jest jedną z najważniejszych metod
tworzenia wiązania C-C. Pełni ona również bardzo istotna rolę w przypadku
chemii ferrocenu i 1,1‟-difosfaferrocenu gdzie pozwala na łatwe pozyskanie monoi di-acylowych pochodnych tych związków[1].
Me
Me
Me
Me
P
COOH
( )n
Fe
Me
Me
TFAA / CH2Cl2
P
Me
P
n
O
( )n
P
+
Fe
Me
Me
( )
P
Me
O
Fe
Me
Me
P
O
( )n
gdzie n = 1,2,3,4
W niniejszym komunikacie przedstawione zostanie acylowanie FriedelaCraftsa pochodnej 1,1‟-difosfaferrocenu szeregiem kwasów alkinowych.
Odmiennie niż w przypadku ferrocenu przedstawiona reakcji prowadzi również do
otrzymania związków 2,2‟-dipodstawionych.
Otrzymane związki mogą posłużyć jak substraty do otrzymania nowych
podstawionych grupą 1,1‟-difosfasferrocenu związków heterocyklicznych[2] lub
jako substraty w azydkowo-alkinowej reakcji „kliknięcia” [3] .
1. D. Plażuk, J. Zakrzewski J. Organomet. Chem., 2009, 694, 1802-1806
2. T.J.J. Muller, B. Willi, Arkivoc, 2008 195.
3. http://www.scrips.edu/chem/sharpless/click.htlm
32
poster nr 23
AKTYWNOŚĆ I SELEKTYWNOŚĆ UKŁADÓW PD/NOŚNIK
ORAZ PD-BI/NOŚNIK W REAKCJI WODOROODCHLOROWANIA
2,4-DICHLOROFENOLU. WPŁYW DODATKU KWASÓW HUMUSOWYCH
Kamila Gawłowska
Promotor pracy: dr hab. Stanisław Karski, prof. PŁ
Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny, Instytut Chemii Ogólnej i Ekologicznej,
90-924 Łódź, ul. Żeromskiego 116, tel. 42 631 30 94
Chlorofenole, szeroko stosowane w XX wieku, stanowią obecnie
zanieczyszczenia prawie wszystkich głównych komponentów środowiska
naturalnego. Zastosowanie podstawionych chlorem fenoli jako prekursorów
pestycydów, herbicydów i defoliantów, wielu preparatów farmaceutycznych oraz
jako stabilizatorów w przemyśle papierniczym i włókienniczym, a także
wykorzystanie ich w preparatach konserwujących drewno, spowodowało poważny
problem ekologiczny związany z usuwaniem tych związków ze środowiska
naturalnego.
Katalityczne wodoroodchlorowanie jest obecnie postrzegane jako bardzo
obiecująca technologia unieszkodliwiania związków chloroorganicznych. Procesy
te przebiegają w niskiej temperaturze nie powodując emisji do środowiska
naturalnego toksycznych tlenków oraz nie generują niebezpiecznych dioksyn i
dibenzofuranów, produktem jest łatwy do usunięcia HCl. Najczęściej stosowanymi
katalizatorami w procesach wodoroodchlorowania są nośnikowe układy
polimetaliczne, oparte głównie na metalach takich jak: Pt, Pd, Rh.
Ważnym zagadnieniem z punktu widzenia zastosowania praktycznego
takiego procesu jest zbadanie wpływu substancji znajdujących się w wodach
naturalnych, np. kwasów humusowych, na właściwości katalityczne układów
mono- i bimetalicznych. Kwasy humusowe mają zdolność do adsorbowania się na
powierzchni katalizatorów i w ten sposób mogą blokować ich centra aktywne, co
może prowadzić do dezaktywacji katalizatorów.
W pracy zostaną przedstawione wyniki badań wpływu kwasów
humusowych na aktywność i selektywność układów Pd/nośnik oraz Pd-Bi/nośnik
w reakcji wodoroodchlorowania 2,4-dichlorofenolu. Do testów katalitycznych
użyto kwasy humusowe firmy FLUKA (ash~20%, Szwajcaria).
Obecność kwasów humusowych w mieszaninie reakcyjnej powoduje
obniżenie aktywności, zarówno katalizatorów palladowych, jak również
nośnikowych układów bimetalicznych: Pd-Bi. Kwasy humusowe prawdopodobnie
adsorbują się na miejscach aktywnych zmniejszając szybkość procesu
wodoroodchlorowania.
33
poster nr 24
ORGANOKATALITYCZNE REAKCJE MICHAELA
Z UDZIAŁEM DIETOKSYFOSFORYLOOCTANU ETYLU
LUB 2-DIETOKSYFOSFORYLOAKRYLANÓW ETYLU.
Emilia Góreczna
dr inż. Jacek F. Koszuk
Instytut Chemii Organicznej, Politechnika Łódzka
Polifunkcyjne fosfoniany są użytecznymi prekursorami w syntezie organicznej.
Analogicznie do opisanych w literaturze reakcji addycji Michaela malonianu
dietylowego do enonów [1] oczekiwaliśmy, że i fosfonooctan 1 w odpowiednio
dobranych warunkach będzie się zachowywał podobnie. Konkurencyjną do addycji
Michaela mogła być tu reakcja Knovenagla oraz reakcja Hornera-WadsworthaEmmonsa. [2]
O
O
O
(EtO)2P
CHO
CO2Et + Ph
1
(EtO)2P
(EtO)2P
HNR2
CO2Et
CO2Et
+
Ph
2
CHO
3
4
Ph
W ramach niniejszej prezentacji zostanie przedstawiony dobór katalizatorów do
sterowania tymi reakcjami. Na wynik mają wpływ zarówno rodzaj użytej aminy,
jak i zastosowany rozpuszczalnik.
Kolejnym zagadnieniem było sprawdzenie możliwości syntezy polifunkcyjnych
fosfonianów 7 z wykorzystaniem reakcji Michaela prowadzonej w warunkach
organokatalizy z dietoksyfosforyloakrylanami 5.
O
O
(EtO)2P
O
CO2Et
+
R
5
2
HNR2
(EtO)2P
CO2Et
R
R1
COR2
R
6
7 R1
Otrzymane w ten sposób związki o strukturze 7 są analogami otrzymanego
poprzednio związku 3 i uzupełniaja zakres możliwych struktur.
[1] Wascholowski V., et al. Chem.Eur.J., 14, 20, 2008, 6155.
[2] Arai T., Sasai H., Yamaguchi K. and Shibasaki M., J.Am.Chem.Soc. 120, 1998, 441.
34
poster nr 25
CZY ELEKTRODA BŁONKOWA NOWEJ GENERACJI NADAJE SIĘ DO
OZNACZANIA ZWIĄZKÓW ORGANICZNYCH W PRÓBKACH
BIOLOGICZNYCH?
Daria Górnicka
Promotor pracy: dr Sławomira Skrzypek
Opiekun pracy: dr Sławomira Skrzypek
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Nieorganicznej i
Analitycznej, Zakład Analizy Instrumentalnej
Moroksydyna jest lekiem antywirusowym przyjmowanym doustnie w celu leczenia
takich chorób jak grypa, ospa, półpasiec, zapalenie ślinianek przyusznych czy
opryszczka. Jej lecznicze działanie polega na hamowaniu replikacji i dojrzewania
wirusa, utrudniając polimeryzację jego kwasów nukleinowych Wiadomo także, że
wpływa na mechanizmy obronne organizmu – pobudza fagocytozę i wytwarzanie
przeciwciał. Moroksydynę badano techniką woltamperometrii z falą prostokątną
SWV na elektrodzie błonkowej nowej generacji – elektrodzie srebrnej
z odnawialnym filmem rtęci Hg(Ag)FE. Budowa tej elektrody oparta jest na
bardzo prostej konstrukcji, pozwalającej na szybkie utworzenie świeżego filmu
rtęci przed każdym pomiarem. Film, którym pokrywany jest srebrny drucik to
amalgamat uzyskany z rtęci i srebra. W odróżnieniu od czystej rtęci, amalgamat
ten umożliwia stabilne funkcjonowanie elektrody przez wiele cykli regeneracji,
używanie nawet do kilku miesięcy a przede wszystkim zawiera niewiele
szkodliwej rtęci zachowując przy tym jej zalety. Oznaczenie moroksydyny
techniką woltamperometryczną możliwe było dzięki obecności w jej strukturze
grupy guanidynowej. Sugeruje ona zachodzenie mechanizmu elektrodowego
związanego z katalityczną redukcją wodoru, w którym moroksydyna pełniłaby rolę
elektrokatalizatora. Badania prowadzone w buforach fosforanowych,
cytrynianowych i cytrynianowo-fosforanowych wykazały obecność piku prądu
redukcji w środowisku kwaśnym. Potencjał piku i natężenie prądu zależy od pH
środowiska, składu i stężenia buforu. Optymalne warunki do oznaczenia
ilościowego moroksydyny stwierdzono w buforze fosforanowym o pH 6.1
i stężeniu buforu vbuf : vH2O = 9:1 w próbce, potencjał kondycjonujący -2 V,
amplituda 60 mV, częstotliwość 180 Hz, krok potencjału 15 mV, czas ustalania
równowagi 20s. Zależność liniową I=f(c) uzyskano w zakresie 1x10 -7 – 1x10-6
molL-1 oraz 1x10-6 – 6x10-6 molL-1 moroksydyny. Określono powtarzalność,
precyzję, dokładność, a także LOD i LOQ metody. Opracowaną metodę
zastosowano do oznaczenia moroksydyny w moczu osoby zdrowej metodą prostej
wzorcowej
oraz
metodą
dodatku
wzorca.
35
poster nr 26
SYNTEZA ANALOGÓW CYKLOLINOPEPTYDU A MODYFIKOWANYCH
p-ACETAMIDOFENYLOALANINĄ
Małgorzata Grabowska
Promotor pracy: dr inż. Jadwiga Olejnik
Opiekun pracy:
Cyklolinopeptyd A (CLA) jest naturalnym cyklicznym nonapeptydem o sekwencji
c(Leu-Ile-Ile-Leu-Val-Pro-Pro-Phe-Phe). CLA posiada silne właściwości
immunosupresyjne, w niskich dawkach porównywalne z cyklosporyną A, używaną
w terapii posttransplantacyjnej. Oba te związki mają podobny mechanizm działania
[1]. Cyklosporyna A obarczona jest wieloma efektami ubocznymi, których
pozbawiony jest natywny Cyklolinopeptyd A.
Uważa się, że za aktywność biologiczną odpowiada tetrapeptydowy fragment ProPro-Phe-Phe. Dwa istotne elementy cząsteczki CLA odgrywają ważną rolę w
procesie jego wiązania z receptorem komórkowym: obecność w układzie
tetrapeptydowym Pro-Pro-Phe-Phe wiązania cis-amidowego pomiędzy resztami
proliny oraz oddziaływania typu „edge to face” pomiędzy pierścieniami
aromatycznymi obydwu reszt fenyloalaniny [2].
Przeprowadziłam syntezę trzech nowych cyklicznych analogów CLA, w których
reszty fenyloalaniny zostały zastąpione p-acetamidofenyloalaniną (1-3).
Spodziewam się, że grupa elektrodonorowa (p-AcNH) wpłynie na oddziaływanie
,,edge to face” między fenyloalaninami.
1 c[Leu-Ile-Ile-Leu-Val-Pro-Pro-(p-AcNH)Phe-Phe]
2 c[Leu-Ile-Ile-Leu-Val-Pro-Pro-Phe-(p-AcNH)Phe]
3 c[Leu-Ile-Ile-Leu-Val-Pro-Pro-(p-AcNH)Phe-(p-AcNH)Phe]
Otrzymane związki zostały poddane badaniom biologicznym w testach na
immunologiczną odpowiedź komórkową i humoralną.
Literatura:
[1] Siemion, I. Z. at al., J. Peptide Res. 1991, 4, 275
[2] Siemion, I. Z. at al., Arch. Immunol. Ther. Exp. 1994, 42, 459
36
poster nr 27
BADANIE ODDZIAŁYWAŃ DENDRYMERU PAMAM G4
Z PARACETAMOLEM I HYDROKSYMOCZNIKIEM
Aleksandra Grala
Promotor pracy: dr hab. Bartłomiej Pałecz, prof. UŁ
Opiekun pracy: mgr Adam Buczkowski
Katedra Chemii Fizycznej, Uniwersytet Łódzki
Dendrymery poliamidoaminowe są rodziną polimerów, o regularnej, „drzewiastej”
architekturze makromolekularnej. Charakterystycznymi cechami dendrymerów jest
wysoka gęstość wysycenia powierzchni grupami funkcyjnymi oraz obecność
wewnętrznych przestrzeni (jam) w których mogą być zamykane mniejsze
cząsteczki, na przykład cząsteczki leków. Dendrymery mogą zatem znaleźć
zastosowanie jako nanokontenerowe nośniki substancji leczniczych.
Celem pracy było zbadanie oddziaływań dendrymeru PAMAM generacji G4 o
rdzeniu etylenodiaminy z wybranymi modelowymymi lekami – paracetamolem
(lekiem przeciwbólowym) i hydroksymocznikiem (lekiem onkologicznym) w
roztworach wodnych. Pomiary efektów entalpowych oddziaływania składników
badanych układów w temperaturze 25°C przeprowadzono wykorzystując
kalorymetr do miareczkowań MicroCal VP-ITC. Liczba cząsteczek paracetamolu
wiązanych z jedną cząsteczką dendrymeru PAMAM G4 została wyznaczona także
w wodnych nasyconych roztworach leku w temperaturze 20°C
spektrofotometrycznie przy użyciu spektrofotometru Specord 50 Analityc Jena.
Uzyskane wyniki wskazują, że w środowisku wodnym jedna cząsteczka
dendrymeru PAMAM G4 wiąże około kilkudziesięciu cząsteczek badanych leków.
37
poster nr 28
OPRACOWANIE METODY WYTWARZANIA BIODEGRADOWALNYCH
OSŁONEK POLIMEROWYCH DO WSPOMAGANIA REGENERACJI
USZKODZONYCH NERWÓW ORAZ OCENA ICH WŁAŚCIWOŚĆI.
Anna Grzybkowska
Prof. Dr hab. Janusz M. Rosiak
Dr inż. Radosław Wach
Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny, Międzyresortowy Instytut Techniki
Radiacyjnej
Niniejsza praca dyplomowa jest częścią projektu „Osłonki do regeneracji nerwów
wytwarzane z biomateriałów na bazie polimerów syntetycznych i polisacharydów” częściowo
finansowanego przez Unię Europejską. Celem tego projektu jest odpowiedni dobór polimerów
syntetycznych,
głównie
poliestrów
i
poliwęglanów
oraz
wytworzenie
z
nich
mieszanin
modyfikowanych polisacharydami, które mogą posłużyć jako materiał do wytworzenia osłonek. Rurki
te planuje się zastosować do wspomagania naprawy uszkodzeń nerwów peryferyjnych. Aby proces
regeneracji mógł przebiegać poprawnie, substancje odżywcze powinny mieć swobodny dostęp do
uszkodzonego nerwu, dlatego ściany osłonek powinny być porowate lub przepuszczalne w stopniu
pozwalającym na wymianę płynów ustrojowych. Dotychczas osłonki były wytwarzane poprzez
kilkakrotne, naprzemienne zanurzanie formy w roztworze polimeru, który osadzał się na powierzchni
formy oraz w nierozpuszczalniku, co powodowało wytrącenie się polimeru. Ponieważ wspomniana
powyżej metoda wytwarzania osłonek nie zapewniała dobrej powtarzalności otrzymywanych rurek pod
względem grubości oraz wielkości i rozkładu porów, niniejsza praca poświęcona jest opracowaniu
nowej metody, w której wykorzystuje się nowoczesną aparaturę skonstruowaną w Międzyresortowym
Instytucie Techniki Radiacyjnej. W tej pracy, stanowiącej pierwszy etap badań z wykorzystaniem wyżej
wspomnianego urządzenia, stosowany jest jedynie polimer syntetyczny poli(kwas mlekowy) PLLA oraz
mieszaniny PLLA z poli(węglanem trimetylenu) PTMC. Osłonki wytwarzane są poprzez natryskiwanie
roztworu polimerów w dioksanie na obracającą się formę. Dzięki takiemu rozwiązaniu polimer jest
równomiernie nanoszony na formę, a dobierając szybkość nanoszenia roztworu oraz ilość powtórzeń
można wpływać na grubość osłonek, co ma odzwierciedlenie w ich właściwościach. Tak przygotowane
osłonki są poddawane badaniom wytrzymałości na zrywanie oraz obserwacjom struktury powierzchni i
przekroju poprzecznego ścian rurki, w celu oceny porowatości, za pomocą Skaningowego Mikroskopu
Elektronowego.
38
poster nr 29
ODDZIAŁYWANIE LIPIDÓW Z WODĄ NA GRANICY FAZ
BŁONA BIOLOGICZNA-WODA
Joanna Gudej
Opiekun pracy: dr inż. Beata Brożek-Płuska
Laboratorium Laserowej Spektroskopii Molekularnej, Międzyresortowy Instytut
Techniki Radiacyjnej, Wróblewskiego 15, 93-590 Łódź
Komórka jest najmniejszą strukturalną i funkcjonalną jednostką organizmów żywych zdolną
do przeprowadzania wszystkich procesów życiowych takich jak. rozmnażanie, wzrost czy też
przemiana materii. Granice każdej komórki wyznacza błona biologiczna, która jednocześnie zapewnia
doskonałą izolację od otoczenia, a dzięki mechanizmom selektywnego transportu kontakt ze
środowiskiem zewnętrznym.
Ułożeniem, jakie w środowisku wodnym godzi silnie przeciwstawne właściwości lipidów
błonowych- właściwości hydrofilowe i hydrofobowe są warstwy bimolekularne. Struktura każdej
dwuwarstwy
składa
się
z dwu monomolekularnych warstw lipidów, ułożonych w taki sposób, że ich hydrofobowe,
węglowodorowe łańcuchy skierowane są do środka, a części hydrofilowe na zewnątrz.
Zewnętrzna błona biologiczna zbudowana jest głównie z lipidów oraz białek. Celem
prowadzonych badań jest scharakteryzowanie głównych składników budulcowych błon biologicznych
oraz określenie charakteru oddziaływań lipid – woda na granicy faz membrana biologiczna – woda.
Drugi nurt badań dotyczy wskazania biomarkerów, które mogą stanowić znaczniki
wykorzystywane
w szybkiej i małoinwazyjnej diagnostyce onkologicznej ludzkiego gruczołu piersiowego z
wykorzystaniem spektroskopii Ramana ze szczególnym uwzględnieniem roli lipidów jako
potencjalnych markerów pozwalających odróżnić tkankę o utkaniu prawidłowym od tkanki zmienionej
nowotworowo.
Przedstawione zostaną widma Ramana tkanki ludzkiego gruczołu piersiowego zmienionej
nowotworowo, tkanki o utkaniu prawidłowym oraz widma wybranych fosfo- i glikolipidów m.in.:
gliceryny, kwasu oleinowego, fosfatydyloseryny oraz mioinositolu. Zaprezentowane zostaną także
widma IR dipalmitylo fosfatydylocholiny (DPPC) w układach o kontrolowanej, zmiennej wilgotności.
Literatura:
[1] J. M.Berg, J.L. Tymoczko, L. Stryer, „Biochemia”, PWN, Warszawa, 2007
[2] H. Abramczyk, J. Surmacki , B. Brożek – Płuska, Z. Morawiec, M. Tazbir “The Hallmarks of Breast
Cancer
by Raman Spectroscopy” J.Mol.Struc. 924-926, 2009, 175-182
[3] B. Brozek-Pluska, P. Ciacka, J. Gudej, S. Ferenc, H. Abramczyk “Vibrational Properties and
Ultrafast
Dynamics of Water at the Phospholipid Membrane-Water Interface” in preparation
39
poster nr 30
BADANIE ZAWARTOŚCI RTĘCI W WYBRANYCH SUPLEMENTACH
DIETY ZAWIERAJĄCYCH OLEJE
Adriana Idczak
Promotor pracy: dr hab.inż. Małgorzata I. Szynkowska, prof.PŁ
Instytut Chemii Ogólnej i Ekologicznej, Politechnika Łódzka, Żeromskiego116, 90924 Łódź
Rtęć uważa się za osobliwy pierwiastek chemiczny, ze względu na silną aktywność chemiczną i
biologiczną oraz na zmienność postaci występowania (gazowa i ciekła), jak i zdolność biologicznej
akumulacji (biokumulacji) [1].
W środowisku rtęć może występować w trzech postaciach: formie elementarnej, w postaci
związków nieorganicznych lub organicznych [2].
Rtęć jest jednym z najbardziej toksycznych metali ciężkich w naszym środowisku włączając
litosferę, hydrosferę, atmosferę i biosferę [3]. Toksykologia rtęci organicznej jest wyższa niż rtęci
nieorganicznej [4].
Suplementy diety to produkty spożywcze, których celem jest uzupełnienie normalnej diety, są one
skoncentrowanym źródłem witamin, składników mineralnych i innych substancji, wykazujące efekt
odżywczy lub inny fizjologiczny, wprowadzone do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie,
przeznaczone
do
spożycia
w
małych,
odmierzonych
ilościach
jednostkowych,
z
wyłączeniem
produktów
posiadających
właściwości
produktu
leczniczego
w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego [5].
Celem pracy jest oznaczenie zawartości rtęci w wybranych suplementach diety zawierających
oleje
pochodzenia
rybnego,
oleje
roślinne,
witaminy,
a
także
w olejach jadalnych. Zawartość rtęci oznaczono na automatycznym analizatorze rtęci Mercury SP-3D
japońskiej firmy NIPPON INSTRUMENTS CORPORATION, który jest absorpcyjnym spektrometrem
działającym na zasadzie zimnych par rtęci [6]. Uzyskane wyniki porównano z obowiązującymi
normami.
Literatura:
1. Dżygóra W.: Środowisko– człowiek– zdrowie. Wybrane problemy ekologiczne i
ekologiczno– zdrowotne., Kolegium Karkonoskie (Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa),
Jelenia Góra 2009
2. Piotrowski J. K.: Podstawy toksykologii, Wydawnictwo Naukowo- Techniczne, Warszawa
2006
3. Castro- Gonzalez M. I., Mendez- Armenta M.:, Heavy metals: Implications associated to fish
consumption, Environmental Toxicology and Pharmacology, 263-271, 26, 2008
4. Tuzen M., Karaman I., Citak D., Solak M.: Mercury (II) and methyl mercury determinations
in water and fish samples by using solid phase extraction and cold vapour atomic absorption
spectrometry combination, Food and Chemical Toxicology, 1648- 1652, 47, 2009
5. Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, Dz.U. Nr 171,
poz. 1225
6. „TESTCHEM” Instrukcja Obsługi Automatycznego Analizatora Rtęci MERCURY SP-3D
40
poster nr 31
OCENA WPŁYWU RODZAJU OPAKOWANIA NA ZAWARTOŚĆ JONÓW
GLINU W NAPOJACH DOSTĘPNYCH NA RYNKU
Justyna Jackowska-Ociepa
Promotor pracy: dr hab. inż. Elżbieta Łodyga-Chruścińska, Prof. PŁ
Opiekun pracy: mgr Monika Turek
Politechnika Łódzka, Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności, Instytut Podstaw
Chemii Żywności
Glin jest pierwiastkiem znanym i stosowany przez ludzi od wielu lat. Czysty glin jest
srebrzystobiałym, kowalnym i ciągliwym metalem. Znalazł bardzo szerokie
zastosowanie. Wykorzystywany jest m.in. w transmisji energii elektrycznej, w
architekturze oraz w przemyśle spożywczym.
Glin zalicza się do metali obojętnych i jest dopuszczany do użytku w gastronomii.
Jednak w przypadku termicznej obróbki żywności, glin przenika do pożywienia.
Dodatkowo bardzo dobrze uwalnia się w środowisku kwaśnym.
Celem pracy było oznaczenie ilości glinu w napojach z puszek i butelek oraz określenie
różnic w zawartości tego pierwiastka między napojami
w poszczególnych opakowaniach jednostkowych i ustalenie czy opakowanie
aluminiowe ma wpływ na zwiększoną zawartość jonów glinu.
Materiał badawczy stanowiły napoje, pakowane w aluminiowe puszki i tożsame,
pakowane w plastikowe butelki. Napoje były zróżnicowane, badano zawartość jonów
glinu w napojach gazowanych, niegazowanych oraz
z zawartością alkoholu. Zmierzono pH wszystkich próbek, aby ustalić ewentualny
wpływ charakteru kwaśnego napojów na przenikanie jonów glinu z aluminiowego
opakowania do cieczy.
Próbki przed pomiarem zostały poddane mineralizacji przy użyciu energii
mikrofalowej w systemie zamkniętym, na mineralizatorze Magnum II, ERTEC.
Zawartość jonów glinu w napojach oznaczono metodą krzywej kalibracyjnej z
wykorzystaniem eriochromocyjaniny R. Podstawą tej metody jest reakcja między
jonami glinu a eriochromocyjaniną R w środowisku kwaśnym,
w której powstają barwne różowoczerwone związki kompleksowe glinu. Pomiary
wykonywano na spektrofotometrze UV-Vis Hewlett Packard z oprogramowaniem 845x
UV-Visible Chemstation.
Zaobserwowano różnicę zawartości jonów glinu pomiędzy napojami
przechowywanymi w aluminiowych puszkach, a ich odpowiednikami pakowanymi w
butelki typu PET. Napoje z puszek aluminiowych oznaczały się większym stężeniem
jonów glinu, niż ich odpowiedniki z butelek. Dodatkowo środowisko kwaśne
niektórych napojów powodowało, iż różnica zawartości jonów glinu pomiędzy
napojami z puszek i butelek była większa.
41
poster nr 32
SYNTEZA 2-TIOZEBULARYNY I JEJ BLOKOWANEGO
3‟-O-AMIDOFOSFORYNU
Rafał Jakubowski
Promotor pracy: Elżbieta Sochacka
2-Tiozebularyna 1 jest analogiem zebularyny - nukleozydu 2-pirymidynonu o
dobrze udokumentowanej aktywności w procesie inhibicji metylotransferaz DNA.
Hamowanie metylowania DNA jest istotnym celem w epigenetycznej terapii
przeciwnowotworowej.
N
N
N
HO
N
S
S
HO
O
DMTrO
O
N
S
NC
N
O
O
P O O Si
N
HO
OH
1
HO
3
OH
2
Synteza 2-tiozebularyny przeprowadzona została z wydajnością 87,1% metodą
sililową
tworzenia
wiązania
N-glikozydowego
w reakcji 1-O-acetylo-2,3,5-tri-O-benzoilo-D-rybozy z sililową pochodną
2-merkaptopirymidyny
i
następczej
deprotekcji
grup
benzoilowych
zabezpieczających funkcje hydroksylowe rybozy za pomocą 0,1M roztworu
MeONa/MeOH. Wyizolowane zostały również niewielkie ilości S-izomeru 2
(wyd. 3%). Czystość i struktura nukleozydów 1, 2 została potwierdzona za pomocą
technik chromatograficznych (TLC, HPLC) oraz spektroskopowych (FAB-MS,
UV oraz 1H i 13C NMR).
2-Tiozebularyna w wyniku kolejnych reakcji zabezpieczenia funkcji
5‟-OH grupą dimetoksytrytylową (DMTr), ochrony funkcji 2‟-OH grupą
tert-butylodimetylosililową, a następnie 3‟-fosfitylacji, została wydajnie
przekształcona w jej 3‟-O-amidofosforyn 3, jednostkę monomeryczną służącą do
wbudowywania nukleozydu w łańcuch oligonukleotydowy.
Ponadto przeprowadzone
zostały szczegółowe
badania trwałości
2-tiozebularyny w warunkach syntezy oligonukleotydów. Wykazały one stabilność
nukleozydu 1 w kwasowych warunkach detrytylowania, natomiast usuwanie grup
zasadowolabilnych oligomeru może być przeprowadzone efektywnie jedynie za
pomocą 0.05M roztworu K 2CO3/MeOH, z uwagi na stwierdzoną degradację
nukleozydu 1 w standardowych warunkach deprotekcji (wodne roztwory NH 3).
42
poster nr 33
WPŁYW UTRWALACZY HISTOPATOLOGICZNYCH NA WIDMA
RAMANA ZMIENIONYCH NOWOTOWOROWO WYCINKÓW GRUCZOŁU
PIERSIOWEGO NA PRZYKŁADZIE FORMALINY.
Magdalena Janczak
Opiekun pracy: mgr inż. Jakub Surmacki
Radiacyjnej, Laboratorium Laserowej Spektroskopii Molekularnej
W ciągu ostatnich lat obserwujemy ogromny rozwój spektroskopii
Ramana w badaniu układów biologicznych, a przede wszystkim obrazowania
Ramanowskiego. Technika ta okazała się skutecznym oraz cennym narzędziem
wykorzystywanym w diagnostyce medycznej. Dostarcza ona specyficznych
informacji molekularnych o składzie biochemicznym tkanek, co pozwala na
efektywne wykrycie i określenie typu zmian nowotworowych1.
Spektroskopia Ramana wykorzystywana jest do poznania składu tkanki
gruczołu piersiowego ex vivo, charakterystyki nowotworu piersi oraz skutecznego
odróżnienia łagodnych i złośliwych typów raka1,2.
Najczęściej stosowanym utrwalaczem w technice histologicznej jest
formalina. Niski koszt, łatwość stosowania i dobre wyniki przebiegu procesu
konserwacji preparatów zwierzęcych, spowodowały, iż związek ten stał się
idealnym utrwalaczem – wiele enzymów zachowuje swoją aktywność, a tkanki nie
obkurczają się i można je przechowywać przez długi czas3.
Prezentowane
będą
wyniki
ilustrujące
wpływ
utrwalaczy
histopatologicznych na widma Ramana zmienionych nowotworowo wycinków
gruczołu piersiowego na przykładzie formaliny, uzyskane w Laboratorium
Laserowej Spektroskopii Molekularnej Politechniki Łódzkiej.
Źródła finansowania: grant 3845/B/T02/2009/37, grant 4097/B/T02/2010/38, Dz.
St 2010.
Literatura:
1. Keller M. D., Kanter E. M., Mahadevan-Jansen A. Raman Spectroscopy for Cancer
Diagnosis, Spectroscopy, 2006, 11, 175-182.
2. Abramczyk H., Surmacki J., Brożek-Płuska B., Morawiec Z., Tazbir M. The hallmarks of
breast cancer by Raman spectroscopy. J. Mol. Struc. 2009, 924-926, 175-182.
3. Sawicki W. Histologia. Warszawa 2005, 17-63.
43
poster nr 34
WPŁYW ŚRODKÓW STOSOWANYCH DO USUWANIA ŚLISKOŚCI
ZIMOWEJ NA ROŚLINNOŚĆ PRZYDROŻNĄ
Jadwiga Janiszewska
Promotor pracy: dr inż. Joanna Kobyłecka
Opiekun pracy: dr inż. Joanna Kobyłecka
Wydział Chemiczny, Politechnika Łódzka
Celem pracy jest określenie wpływu stosowania środków odladzających
na pobieranie metali z gleby przez rośliny przydrożne na przykładzie określonej
mieszanki traw.
Przeprowadzono
doniczkową
uprawę
trawy
w
laboratorium
w trzech seriach: z dodatkami MgCl2 lub NaCl oraz bez dodatku środków
odladzających. Posłużono się „Mieszanką Uniwersalną Univers firmy ROLIMPEX
Nasiona” o szerokim zastosowaniu. Środki odladzające: MgCl2 i NaCl dodano
do gleby w trzech różnych dawkach. Trawę uprawiano przez trzy tygodnie,
następnie ścięto i umyto części nadziemne rośliny, wysuszono w suszarce do stałej
masy, zmielono w laboratoryjnym młynku wibracyjnym i zmineralizowano próbki
(na mokro w układzie zamkniętym z wykorzystaniem energii mikrofalowej).
W źdźbłach traw oznaczono zawartość metali śladowych: Co, Pb, Cu, Zn, Mn, Ni i
Cd metodami atomowej spektrometrii absorpcyjnej: F-AAS z atomizacją
płomieniową i GF-AAS z atomizacją elektrotermiczną. Oznaczono także
zawartość metali wchodzących w skład stosowanych środków odladzających
(Mg i Na) w celu zbadania akumulacji tych pierwiastków w roślinach. Sód
oznaczono metodą emisyjnej spektrometrii atomowej, a magnez dostosowaną
do tego celu metodą kompleksometryczną.
Wykonane zostały także analizy:
- substancji odladzających (składniki główne i zawartości oznaczanych
w trawie metali śladowych stanowiących ich zanieczyszczenie);
- gleby stosowanej w uprawach trawy, w której oznaczono zawartość
przyswajalnych form badanych metali, pH (metodą potencjometryczną)
i zawartość substancji organicznych (metodą wagową).
Otrzymane wyniki pozwolą na określenie wpływu substancji odladzających na
migracje badanych metali w układzie gleba – roślina.
44
poster nr 35
PRZETESTOWANIE, PORÓWNANIE I OPTYMALIZACJA METOD
OZNACZANIA STOPNIA DEACETYLACJI CHITOZANU
Diana Jarosińska
Promotor pracy: dr hab.inż. Piotr Ulański
Opiekun pracy: dr hab.inż. Piotr Ulański
Celem mojej pracy jest przetestowanie różnych metod oznaczania stopnia
deacetylacji chitozanu – kationowego polisacharydu pochodzenia naturalnego,
porównanie i ocena tych metod ze szczególnym uwzględnieniem tych spośród
nich, które nie wymagają skomplikowanej aparatury badawczej, oraz
optymalizacja jednej z tych metod.
Chitozan jest kopolimerem D-glukozoaminy i N-acetylo-Dglukozoaminy, połączonych wiązaniami b-1,4-glikozydowymi. Pozyskuje się go
głównie poprzez deacetylację chityny, drugiego pod względem rozpowszechnienia
polisacharydu w przyrodzie. Za chitozan uważa się chitynę o takim stopniu
deacetylacji, że staje się ona rozpuszczalna w wodnych roztworach kwasów
octowego i mrówkowego. Chitozan jest nietoksyczny, biokompatybilny,
odnawialny, łatwo dostępny i biodegradowalny. Dzięki swoim właściwościom
znalazł wiele zastosowań m.in. w medycynie, jako środek odchudzający,
grzybobójczy, bakteriobójczy oraz w systemach podawania leków i genów.
Najważniejsze parametry fizykochemiczne opisujące chitozan to ciężar
cząsteczkowy i stopień deacetylacji (DD). DD to molowa zawartość merów
D-glukozoaminy, najczęściej wyrażana w procentach. Istnieje wiele metod
oznaczania tej wartości, m.in. miareczkowanie potencjometryczne, spektroskopia
UV-VIS, spektroskopia w podczerwieni, spektroskopia 1H, 13C, 15N NMR, analiza
elementarna i dichroizm kołowy. Niektóre z nich wymagają użycia drogiej i
skomplikowanej aparatury badawczej. Moim zadaniem jest wybranie
i optymalizacja takiej metody wyznaczania stopnia deacetylacji, której stosowanie
będzie możliwe w wielu laboratoriach, również mniej zaawansowanych
technicznie, dzięki czemu wyniki będą mogły być bezpośrednio porównywane.
Wybór takiej techniki oparty będzie na powtarzalności otrzymanych dzięki niej
wyników oraz zgodności z wartościami, które uzyskam stosując bardziej
zaawansowane metody pomiarowe.
45
poster nr 36
SYNTEZA CIEKŁYCH KRYSZTAŁÓW OPARTYCH NA RODNIKACH
WERDAZYLOWYCH I BENZO[1,2,4]TRIAZYNOWYCH
Katarzyna Jastrzębska
Promotorzy pracy:
prof. dr hab. P. Kaszyński (Vanderbilt University, Nashville,
USA),prof. dr hab. Z. H. Kudzin (Uniwersytet Łódzki)
Uczelnia:
Katedra Chemii Organicznej, Wydział Chemii, Uniwersytet
Łódzki,
ul. Tamka 12, 91-403 Łódź
Ciekłe kryształy znalazły szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach techniki i
nauki ze względu na anizotropię właściwości optycznych, dielektrycznych i
magnetycznych charakterystyczną dla ciał stałych oraz stosunkowo małą lepkość i
zdolność deformacji swoiste dla cieczy. Istotną cechą molekuł
ciekłokrystalicznych jest ich anizotropia kształtu (molekuły prętopodobne,
dyskopodobne a także bananokształtne) [1].
W prezentacji przedstawione zostaną wyniki badań nad otrzymywaniem rodników
werdazylowych 1[2] oraz benzo[1,2,4]triazynowych 2[3] – bananokształtnych
związków o potencjalnych właściwościach ciekłokrystalicznych.
Y
Y
Y
Y
N
N
NH
N
N
Cl
O
X
X
Y
NH2
HN
[O]
NH
HN
N
N
N
N
N
O
X
X'
N
N
O
X
N
N
O
X'
Ar'
Ar
X'
1
Y
Y
Y
Y
Y
N
NH
O
X
[O]
N
Cl
X
NH2
HN
N
H
X
4
4
N
3
NH
N
+
X
X'
X'
N
1
N
3
N
2
N
1
2
X'
Ar
Ar'
2
Ar, Ar' = CnH2n+1(O)k
L1
L2
L1, L2 = COO, CH=N, CH2O;
Y = Ph, CF3; X, X' = H, NO2, OCH2Ph, I, OCH3
Słowa kluczowe: bananokształtne ciekłe kryształy, trwałe rodniki, rodniki werdazylowe, rodniki
benzo[1,2,4]tri azynowe
[1] Takezoe H.; Takanishi Y., Jpn. J. Apll. Phys., 45, 2006, Bent - core Liquid Crystals: Their
Mysterious and Attractive World.; [2] Koivisto B.; Hicks R., Coord. Chem. Rev., 249, 2005, The
magnetochemistry of verdazyl radical – based materials.; [3] Neugebauer F. A.; Umminger I., Chem.
Ber., 113, 1980, Über 1,4-Dihydro-1,2,4-benzotriazinyl-Radicale.
46
poster nr 37
BADANIA WPŁYWU PIERŚCIENIA
(BENZEN, BICYKLO[2.2.2]OKTAN, P-KARBORAN)
ORAZ PODSTAWNIKA ALKILOFLUOROWANEGO NA GENEROWANIE
FAZ SMEKTYCZNYCH W DWÓCH SERIACH ZWIĄZKÓW
Martyna Jatczak
Promotorzy: prof. dr hab. P. Kaszyński (Vanderbilt University, Nashville, USA)
prof. dr hab. Z.H. Kudzin (Uniwersytet Łódzki)
Katedra Chemii Organicznej, Wydział Chemii, Uniwersytet Łódzki, ul. Tamka 12, 91403 Łódź
Fazy smektyczne to jedne z najbardziej zróżnicowanych rodzajów faz
ciekłokrystalicznych.
Fazy te można podzielić ze względu na orientację warstw smektycznych względem
direktora
(fazy
ortogonalne
i pochylone). Występowanie faz smektycznych zależy od pewnych elementów w strukturze
cząsteczki. Najczęściej w generowaniu tych faz stosuje się pierścienie sześcioczłonowe
(cykloheksan, bicyklo[2.2.2]oktan, benzen) oraz łańcuchy alifatyczne. 1,2.3
Aby lepiej zrozumieć wpływ struktury elementów cząsteczki LC na generowanie
faz smektycznych zbadałam dwie serie ciekłokrystalicznych związków 1 i 2. W obu seriach
modyfikowany był centralny pierścień (P) (benzen, bicyklo[2.2.2]oktan, p-karboran) oraz
końcowy łańcuch (R) (alifatyczny, alkilofluorowany).
R
P
A
P
C 5H 11
C 5H 11
P
O
COO
R
O
1
a
(CH 2 )6
C 6H 13
b
(CH 2 )6
C 6F13
B
R
2
C
Fazy ciekłokrystaliczne badano przy użyciu DSC (Differential Scanning
Calorimetry) oraz mikroskopu polaryzacyjnego. Obecność łańcucha alkilofluorowanego w
związkach 1 i 2 powodowała występowanie faz smektycznych (SmA, SmC). Natomiast
obecność w związku łańcucha alkilowego i pierścienia benzenowego smektyki SmA, SmC i
fazę E. Pierścienie bicyklo[2.2.2]oktanu i p-karboranu wpływały na generowanie zarówno
faz smektycznych (SmA, SmB, SmF) jak i fazy nematycznej. Większość z otrzymanych
związków wykazuje niską temperaturę przejść fazowych (od 28 oC do 140 oC).
1. Januszko A., Glab K.L., Kaszynski P., Liq. Cryst. 2008, 35, 549-553.
2. Januszko A., Kaszynski P., Liq. Cryst. 2008, 35, 705-710.
3. Douglass A.G., Czuprynski K., Mierzwa M., Kaszynski P., Chem. Mater. 1998, 10, 23992402.
47
poster nr 38
DESTRUKCJA HALOGENOPOCHODNYCH FENOLU PRZY UŻYCIU
CERU(IV)
Cezary Kaczmarski
Opiekun pracy: dr Krzysztof Prawicki
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Nieorganicznej i
Analitycznej, 91-403 Łódź, ul. Tamka 12
Celem
pracy
było
zbadanie
możliwości
unieszkodliwiania
halogenopochodnych fenolu przy użyciu chloranu(VII) ceru(IV).
Pomiary wykonano dla następujących halogenopochodnych fenolu: 2fluorofenol, 3-chlorofenol, 3,5-dichlorofenol, 2,6-dichlorofenol, 2,4-dichlorofenol,
2,4,5-trichlorofenol, 2,4,6-trichlorofenol, pentachlorofenol.
Badane związki wykazują wysoką toksyczność wobec organizmów
żyjących w środowisku wodnym oraz ludzi. Występują jako składniki: olejów
transformatorowych, biocydów, środków impregnujących drewno, wody
zawierającej fenol poddanej procesowi uzdatniania za pomocą chlorowania.
Degradacja badanych związków może zachodzić w wyniku: reakcji
utleniania, reakcji polimeryzacji, rozerwania pierścienia aromatycznego. Opisane
procesy mają na celu przemianę toksycznych substancji do nieszkodliwych
związków chemicznych, nie ulegających dalszym przemianom, w ten sposób
mogących stanowić ścieki lub balast. Chloran(VII) ceru(IV) jest jednym z
najsilniejszych utleniaczy, niezbyt szeroko wykorzystywanym w syntezie
organicznej ze względu na małą selektywność.
W pomiarach zastosowano potencjometrię i spektroskopię UV-VIS. Na
podstawie otrzymanych rezultatów stwierdzono, iż: mono- i dipodstawione
pochodne lepiej rozpuszczają się w wodzie niż wyżej podstawione pochodne,
szybszy jest proces ich degradacji, w procesie utleniania 2,6-dichlorofenolu
powstaje pochodna difenochinonu.
Zastosowana metoda jest odpowiednia z uwagi na: wysoki potencjał redox zastosowanego utleniacza w badanym środowisku, możliwość regeneracji
zastosowanego utleniacza co zmniejsza koszty operacyjne i ilość odpadów
poreakcyjnych oraz wykorzystania produktów utlenienia halogenopochodnych
fenolu w dalszych aplikacjach.
48
poster nr 39
WPŁYW DAWEK CYNKU NA WZROST I AKUMULACJĘ FE, CU I MN
W STRUKTURACH PSZENICY W UPRAWIE HYDROPONICZNEJ
Piotr Kaczorowski
Promotor pracy: dr inż. E. Skiba
Opiekun pracy: dr inż. E. Skiba
Niniejsza praca dotyczy wpływu cynku na pobór wybranych pierwiastków (Fe,
Cu, Mn) przez pszenicę uprawianą w pożywkach hydroponicznych. Spośród opisywanych w
literaturze pożywek wybrano roztwór Hoagland‟a zawierający potrzebne roślinom do
prawidłowego wzrostu makro i mikroskładniki:
-makro: KNO3, Ca(NO3)*4 H2O, MgSO4*7 H2O, KH2PO4, NH4NO3;
-mikro: FeEDTA, H3BO3, MnCl2*4H2O, ZnSO4*5H2O, CuSO4*5H2O,
Na2MoO4*2H2O.
W badaniach porównano ze sobą poziomy akumulowanych pierwiastków w roślinach w
trzech seriach upraw:
- bez żadnych dodatków do roztworu pożywki (próbka kontrolna),
- z dodatkiem cynku na poziomie końcowego stężenia w roztworze wynoszącym:
50 mg/ml,
- z dodatkiem cynku na poziomie końcowego stężenia w roztworze wynoszącym:
300 mg/ml.
Uprawa została wykonana przy współpracy Wydziału Biologii i Ochrony
Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego, w kontrolowanych warunkach (stała temperatura,
określona ilość światła, zdefiniowany czas oświetlenia i stała wilgotność otoczenia).
Uprawa została rozpoczęta z początkiem marca. Przez pierwszy tydzień pszenica
była uprawiana na roztworze pożywki Hoaglanda bez dodatku ZnSO 4, jako związku
wywołującego stres u roślin (skażenie chemiczne). W czasie trwania uprawy zmiana
pożywki następowała co 3 dni. W czasie trwania uprawy stwierdzono występowanie
następujących zmian: u roślin uprawianych z niższa dawką cynku - spowolnienie
transpiracji i wzrostu, a u roślin z wyższa dawką - jeszcze wyraźniejsze zahamowanie
wzrostu oraz występowanie plam nekrotycznych. Po zakończeniu upraw oddzielano
korzenie roślin od części zielonych, suszono je i mineralizowano mieszaniną stężonych
kwasów cz. d. a.: azotowego(V) i chlorowodorowego. W tak przygotowanych
mineralizatach oznaczono zawartość Zn, Fe, Cu, Mn, metodą absorpcyjnej sprektrometrii
atomowej (FAAS). Na podstawie wyników analiz wyciągnięto wnioski na temat interakcji
pomiędzy występowaniem cynku w środowisku a poborem badanych pierwiastków.
Przeanalizowano także obserwowane interakcje pomiędzy cynkiem a pozostałymi metalami
ciężkimi.
49
poster nr 40
BADANIE TERMOSIECIOWANIA KAUCZUKU CHLOROPRENOWEGO(CR)
Roman Kajkowski
Promotor pracy: prof. dr hab. inż. Władysław M. Rzymski
Opiekun pracy: mgr inż. Kinga Bociong
Uczelnia Politechnika Łódzka
Kauczuk chloroprenowy charakteryzuje się dobrymi właściwościami
fizyczno-mechanicznymi, zadowalająca jest zarówno jego zdolność do obróbki ze
składnikami mieszanek kauczukowych jak również z innymi elastomerami.
Produkty jego sieciowania posiadają wiele wartościowych właściwości, w tym
dobrą wytrzymałość mechaniczną, odporność na starzenie tlenowe i ozonowe,
odporność na benzynę i smary, dobrą adhezję, małą palność, odporność na
ścieranie oraz małą przepuszczalnością gazów. Kauczuk chloroprenowy sieciuje
się tlenkami metali, nadtlenkami, a także CR jest podatny do sieciowania
termicznego. Termosieciowanie kauczuku chloroprenowego zachodzi w przedziale
temperatur 150-2000 C.
Moja praca polegała na zbadaniu wpływu temperatury, czasu oraz
obecności wybranych substancji (takich jak MgO, ZnO, kwasu stearynowego) na
termosieciowanie kauczuku chloroprenowego (CR), a także zbadanie właściwości
powstałych wulkanizatów.
Z przeprowadzonych badań wynika, że ze wzrostem temperatury
sieciowania wzrasta gęstość usieciowania, wytrzymałość mechaniczna oraz
odporność na rozpuszczalniki. Stwierdziłem również, że dodatek MgO znacznie
przyspiesza sieciowanie CR, a produkty usieciowania charakteryzują się
zadowalającym stopniem usieciowania, znacznie wyższym niż produkty
sieciowania termicznego CR.
50
poster nr 41
BADANIE UKŁADÓW Z UGRUPOWANIEM IMINOWYM, POCHODNYCH
AMINOKWASÓW
Barbara Kaleta
Promotor pracy: dr inż. Agata Trzęsowska-Kruszyńska
Wydział Chemiczny, Politechnika Łódzka
Celem pracy było otrzymanie nowych zasad Schiffa pochodnych
aminokwsów oraz zbadanie ich właściwości koordynacyjnych w stosunku do
metali d-elektronowych. Badania nad tego typu iminami budzą zainteresowanie
naukowców z dwóch powodów, po pierwsze służą one jako modelowe związki do
badania reakcji zachodzących w metaloenzymach, po drugie, większość z imin jest
barwna (z uwagi na obecność chromoforu jakim jest grupa azometinowa), tworzy
barwne połączenia z jonami metali i dlatego są wykorzystywane jako wysoce
selektywne odczynniki analityczne zwłaszcza w spektroskopowych metodach
oznaczania metali.
Do otrzymania zasad Schiffa została wykorzystana reakcja kondensacji
przeprowadzona w obecności soli metali przejściowych oraz przy ich braku. Do
wyżej wymienionych reakcji użyto aminokwasu (glicyny), aldehydy (2-furaldehyd,
2,4-dichlorobenzaldehyd, p-dimetyloaminobenzaldehyd) oraz soli organicznych
metali (octan miedzi, octan niklu, octan manganu). Reakcje przebiegały w
środowisku metanol/woda, w temperaturze pokojowej oraz przy stosunku
molowym substratów 1:1:1 oraz 2:2:1. Do analizy otrzymanych związków
zastosowano następujące metody:
 metody spektroskopowe w zakresie światła widzialnego, ultrafioletu i
podczerwieni
 metody dyfrakcji promieni rentgenowskich na próbkach poli- i
monokrystalicznych
Na podstawie przeprowadzonych analiz potwierdzono powstanie związku
koordynacyjnego zasady Schiffa, pochodnej glicyny z jonami miedzi. W
przypadku p-dimetyloaminobenzaldehyd oraz 2,4-dichlorobenzaldehydu nie
zaobserwowano tworzenia oczekiwanej zasady Schiffa, ani w formie
nieskoordynowanej ani skoordynowanej.
51
poster nr 42
SYNTEZA NOWYCH PREKURSORÓW UKŁADU -(ALLILO)PALLADU
I PRÓBA ICH WYKORZYSTANIA W SYNTEZIE POCHODNYCH
TETRAHYDROFURANU
Marzena Kapturska
Promotor pracy: dr hab. prof. UŁ Bogusław Kryczka
Opiekun pracy: dr Anna Zawisza
Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej Uniwersytetu Łódzkiego
Związki heterocykliczne stanowią największą grupę związków
organicznych. Wiele z nich znajduje liczne zastosowania w technice, a także
wykazuje aktywność biologiczną. Z tych powodów, chemicy organicy podejmują
intensywne wysiłki w opracowaniu nowych skutecznych metod syntezy tej ważnej
klasy związków.
Wśród licznych nowoczesnych metod otrzymywania układów
heterocyklicznych, jednymi z bardziej atrakcyjnych okazały się reakcje
katalizowane kompleksami palladu.
W ramach pracy dyplomowej przeprowadzono syntezę licznych
prekursorów układu -(allilo)palladu, wśród których znalazły się alkohole allilowe
4-5, jak również węglany allilowe 6-7 (Schemat 1). Pochodne takie poddane
reakcji cyklizacji w warunkach katalizy, odpowiednio kompleksami Pd(II) oraz
Pd(0) mogą prowadzić do 2,5-podstawionych pochodnych tetrahydrofuranu 8
(Schemat 1).
Cl
OH
HO
OH
SOCl2, Py
2
1
O
O
, Na
O
O
OH
KBH 4
LiCl, THF
R1MgX,
R1=Me, Bn, CH=CH2
3
OH
OH
OH
OH
Pd(II)
Pd(II)
4
R2 OCOCl, Py
CH2Cl2, 00C
R1
OH
O C OR2
OH
Pd(0)
O
6
R2=CH3, CH2CH(CH3)2
5
R2 OCOCl, Py
CH2Cl2, 00C
O
Pd(0)
R1
O C OR2
R1
O
7
R2=CH3, CH2CH(CH3)2
Schemat 1
52
poster nr 43
ANALIZA JAKOŚCIOWA I ILOŚCIOWA ŻÓŁCIENI POMARAŃCZOWEJ I
CZERWIENI KOSZENILOWEJ W ARTYKUŁACH SPOŻYWCZYCH
DOSTĘPNYCH NA RYNKU
Aneta Kędra
Opiekun pracy: dr Anna Sykuła-Zając
Chemii Żywności
Żółcień pomarańczowa (E 110) i czerwień koszenilowa (E 124) stanowią
grupę syntetycznych barwników monoazowych i są one często stosowane w barwieniu
żywności, napojów, środków leczniczych i kosmetyków. Wg Rozporządzenia Ministra
Zdrowia z dnia 18 września 2008 roku ich zawartość w napojach bezalkoholowych
aromatyzowanych, lodach spożywczych, deserach, wyrobach ciastkarskich, pieczywie
cukierniczym i wyrobach cukierniczych nie może przekraczać 50 mg/kg lub 50 mg/l.
Celem pracy było ekstrakcyjne wydzielenie żółcieni pomarańczowej
i czerwieni koszenilowej z próbek popularnych i ogólnie dostępnych galaretek
spożywczych oraz ich wstępna analiza jakościowa i ilościowa metodą spektrofotometrii
absorpcyjnej i chromatografii cienkowarstwowej.
Materiał badawczy stanowiły galaretki spożywcze o smaku truskawkowym
i pomarańczowym zawierające odpowiednio czerwień koszenilową i żółcień
pomarańczową. W pierwszej kolejności wykonano ekstrakcję barwników z próbek
deserów na kolumnie chromatograficznej z tlenkiem glinu jako wypełnieniem.
Następnie, uzyskane eluaty zatężono, a znajdujące się w nich pojedyncze barwniki
zidentyfikowano i oznaczono przy użyciu spektrofotometru UV-Vis (Hewlett Packard
8453) z oprogramowaniem 845x UV-Visible Chemstation. Przy użyciu chromatografii
cienkowarstwowej i magnetycznego rezonansu jądrowego potwierdzono obecność
barwnika E 110 i E 124 w badanych próbkach galaretek.
W celu oszacowania ilości obydwu barwników w analizowanych materiałach
sporządzono wykresy krzywych wzorcowych dla czerwieni koszenilowej max=506 nm
i żółcieni pomarańczowej max=485 nm. Otrzymane ilości odpowiednich barwników
E 110 i E 124 z próbek deseru przekraczały zawartość dopuszczoną w Rozporządzeniu
Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2008 roku. W celu sprawdzenia dokładności
metody oznaczania barwników wykonano badania odzysków. Statystyczna ocena
wyników zawartości E 110 i E 124 w próbkach popularnych deserów pozwoliła
określić ich zakres, średnią zawartość, odchylenie standardowe (SD), błąd standardowy
(SE) i współczynnik zmienności (CV).
53
poster nr 44
FUNKCONALIZACJA SKROBI GRUPAMI KARBOKSYLOWYMI
Grzegorz Klimczak
Opiekun pracy: dr inż. Aleksandra Smejda-Krzewicka
Instytut Technologii Polimerów i Barwników Politechniki Łódzkiej,
Stefanowskiego 12/16, 90-924 Łódź
Skrobia należy do tanich i powszechnie dostępnych
polimerów
biodegradowalnych, składającym się z mieszaniny polisacharydów liniowej
amylozy i rozgałęzionej amylopektyny. Największe ilości tego surowca zużywa
przemysł spożywczy do produkcji mąki alkoholu etylowego i glukozy.
W przemyśle chemicznym skrobia stosowana jest do wytwarzania klejów lub
dekstryn. Aby nadać skrobi szersze zastosowania, przeprowadza się jej
modyfikację.
Celem niniejszej pracy było otrzymanie pochodnych skrobi poprzez
wprowadzenie do polisacharydu grup estrowych oraz próba ich wykorzystania
w syntezie termoplastycznych elastomerów.
Na temat estryfikacji skrobi powstało wiele prac. Warunki, w jakich
prowadziłem modyfikację skrobi, znacząco się różniły od dotychczas opisanych
w literaturze. Reakcja została przeprowadzona w mikromieszarce zamkniętej typu
Plasti-Corder, firmy Brabander. Jako środek acylujący został użyty bezwodnik
bursztynowy. Estryfikację prowadziłem w środowisku wodnym w obecności
katalizatora, jakim był wodorotlenek sodu.
Badania nad optymalizacją procesu estryfikacji skrobi jak i dalszym
wykorzystaniem produktu funkcjonalizacji pozostają w toku.
54
poster nr 45
ODDZIAŁYWANIE ALKALOIDÓW AROMATYCZNYCH z DNA i HSA
Anna Konarska
Promotor pracy: dr inż. Marian Wolszczak
Opiekun pracy: mgr inż. Milena Marszałek
Politechnika Łódzka, Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej
Berberyna, palmatyna, koralina, sangwinaryna i chelerytryna są
substancjami pochodzenia roślinnego należącymi do rodziny alkaloidów
izochinolinowych. Posiadają szerokie spektrum działań fizjologicznych m.in.:
antybakteryjne, przeciwzapalne i obniżające ciśnienie krwi. Ostatnie badania
wskazują na możliwość ich zastosowania również w terapii fotodynamicznej i w
radioterapii.
O
D
MeO
C
N
+
OMe
OMe
O
OMe
OMe
A
A
B
C
D
N
MeO
OMe
+
A
MeO
D
B
BERBERYNA
D
C
B
O
B
A
O
N
+
KORALINA
O
O
N
CH3
PALMATYNA
B
C
MeO
OMe
+
C
D
CH3O
CH3
A
O
N
+
CH3
OMe
O
SANGWINARYNA
CHELERYTRYNA
Koralina, sangwinaryna i chelerytryna należą do związków o płaskiej
strukturze przestrzennej (są alkaloidami całkowicie aromatycznymi) w
przeciwieństwie do berberyny i palmatyny, które charakteryzują się specyficznym
wygięciem pierścienia B (alkaloidy nie w pełni aromatyczne).
Przeprowadzone eksperymenty miały na celu scharakteryzowanie
oddziaływania alkaloidów aromatycznych z DNA i albuminą osocza krwi ludzkiej
(HSA) jako potencjalnych cytostatyków oraz porównanie wyników z danymi
literaturowymi dla berberyny i palmatyny. Stosując metody spektroskopii
optycznej z detekcją absorbancji i emisji (tak stacjonarne jak i rozdzielczoczasowe) wykazano, że wszystkie alkaloidy aromatyczne interkalują do
dwuniciowej helisy DNA. Badane alkaloidy w formie iminowej nie oddziaływują z
HSA, natomiast chelerytryna i sangwinaryna (w formie enolowej) wnikają do
wnętrza HSA. Technika radiolizy impulsowej pozwoliła zarejestrować widma
absorbancji przejściowej produktów reakcji utleniania i redukcji alkaloidów
wywołanych promieniowaniem jonizującym w obecności i nieobecności związków
biologicznie
ważnych.
55
poster nr 46
ENZYMATIC RESOLUTION OF -METHYLSERINE ENANTIOMERS
Bartłomiej Koźniewski
Promotor pracy: dr hab. inż. Janina Ewa Kamińska, profesor nadzwyczajny PŁ
Uczelnia: Politechnika Łódzka
In nature there are twenty amino acids coded in the genome. But these are
not all of the amino acids that can be found in a living organism. One of the noncoded amino acids is α-methylserine (Fig. 1) – an amino acid found in the structure
of amicetin – an antibiotic produced by Streptomyces plicatus, as well as in (+)conagenin – a secondary metabolite from Streptomyces roseosporus.
CH3 OH
N
H2N
O
CH3
O
O
N
O
OH
OH
CH3
H
O
OH
O
CH3
Fig. 1. α-Methylserine and its derivatives
Unfortunately, current methods of synthesis of enantiopure α-methylserine
are costly due to the used chiral catalysts. This led to the concept of utilizing
enzymatic resolution processes to separate the racemic mixture of α-methylserine
derivatives into enantiomers. This kind of process has not yet been used in regard
to any kind of α-disubstituted amino acid anywhere, and no publications on the
topic exist.
From all available enzymes that could be used the choice fell on lipases.
This was due to the wide availability of these enzymes, the fact that they come
from various organisms and have different properties, and that they show
promiscuous activity in different conditions.
The performed processes led to the protection of α-methylserine on amine
and carboxyl groups. Amine group was protected as a benzoyl amide and the
carboxyl group was either protected as an ethyl ester or closed into oxazolone ring
structure. The obtained derivatives were then acetylated, using different acetyl
donors and reaction conditions, as well as different lipases as biocatalysts in a
series of screening processes.
Out of sixteen enzyme preparations eight shown a significant activity
towards the substrate. One of them, presenting the highest enantioselectivity, was
used in a preparative scale resolution process.
56
poster nr 47
OPTYCZNIE CZYNNY PENTACYKLO[5.4.0.02,6.03,10.05,9]-UNDEKAN-8DION – ROZDZIAŁ NA ENANCJOMERY I REAKCJE Z WYBRANYMI
NUKLEOFILAMI
Aneta Krawczyk
Promotor i opiekun pracy:
prof. nadzw. dr hab. Jarosław Romański
Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej, Uniwersytet Łódzki
W naszej Katedrze od wielu lat prowadzi się badania nad związkami
„klatkowymi‟, takimi jak monoketon 1 oraz diketon 4. Do tej pory nie poznano
preparatywnej metody rozdziału mieszaniny racemicznej monoketonu.
HO
COOMe
+
1
HO
O
COOMe
H
CH(OCH3)3
PTSA
benzen / toluen
COOMe
O
O
2
H
COOMe
Bz
CH2 OH
+
O
2
N
N
toluen
refluks
O CH2
Bz
O
1
3
CH2
N
Bz
Celem pracy było otrzymanie optycznie czystych enancjomerów
monoketonu „klatkowego‟ poprzez rozdział mieszaniny racemicznej z udziałem
pomocnika chiralnego oraz reakcje z wybranymi nukleofilami. Otrzymano
pochodne diastereomeryczne 2 i 3, odpowiednio z estrem dimetylowym kwasu
winowego oraz N-benzyloprolinolem. Rozdział diastereoizomerów jest w toku.
Przeprowadzono
także
reakcje
diketonu
„klatkowego‟
z odczynnikami nukleofilami, m.in. z aminami i odczynnikiem Grignarda.
57
poster nr 48
BADANIE WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNYCH WODNYCH
ROZTWORÓW -CYKLODEKSTRYNY Z 1,5-PENTANODIOLEM W
TEMPERATURZE 298,15K
Wioletta Krygielska
Promotor pracy: prof. dr hab. Henryk Piekarski
Opiekun pracy: dr Anetta Pietrzak
Katedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego
Cyklodekstryny – to cykliczne węglowodany z grupy dekstryn. Pomimo iż od ich
odkrycia minęło ponad 100 lat, wciąż uważane są za związki o nie odkrytym potencjale, i
wciąż rozwijane są nowe technologie z ich wykorzystaniem. Ważną właściwością
chemiczną cyklodekstryn jest to, że dzięki obecności hydrofobowej wnęki w cząsteczce
tworzą one w wodnych roztworach kompleksy inkluzyjne z lipofilowymi związkami
nierozpuszczalnymi w wodzie. Oddziaływania supercząsteczek typu gospodarz – gość tj.
oddziaływania pomiędzy częścią kompleksującą cząsteczki zwaną „gospodarzem‟ a częścią
kompleksowaną – „gościem‟ bada się stosując m. in. metody spektroskopowe,
potencjometryczne, chromatograficzne i kalorymetryczne.
Celem przedstawionej pracy jest zbadanie oddziaływań istniejących pomiędzy
cząsteczką -cyklodekstryny ( CD) z cząsteczką 1,5-pentanodiolu (1,5-PeD) w wodzie w
temperaturze 25°C. Wyniki badań temochemicznych cyklodekstryn z 1,4-butanodiolem,
przeprowadzone wcześniej w Katedrze wskazały na wybór obiektu niniejszej pracy.
Cząsteczki 1,5-pentanodiolu, jak wynika z danych literaturowych [f], nie tworzą
wewnątrzcząsteczkowych wiązań wodorowych, w przeciwieństwie do cząsteczki 1,4butanodiolu, a więc efekt wnikania do wnęki i jego dopasowanie we wnęce zapewne jest
różne w omawianych układach. W konsekwencji niekoniecznie tworzy się kompleks
inkluzyjny z 1,5-PeD.
Efekty energetyczne związane z rozcieńczaniem czy mieszaniem wodnych
roztworów cyklodekstryn i 1,5-pentanodiolu otrzymałam przy użyciu izotermicznego
kalorymetru miareczkującego VP-ITC. W celu zweryfikowania zastosowanej techniki
eksperymentalnej wykonałam również odpowiednie pomiary dla układu CD – 1,4BD w
wodzie w temperaturze 25°C i 15°C.
Dla pełniejszej analizy wyników badań uważałam za konieczne określenie
wpływu temperatury i obecności soli nieorganicznej na wspomniane oddziaływania. Z
uwagi na to, wybrałam następujące układy badawcze:

CD – 1,5-PeD w wodnym roztworze 1M chlorku sodu (NaCl),

CD – 1,5-PeD w wodzie w temperaturze 15°C,

TM CD – 1,5-PeD w wodzie w temperaturze 25°C i 15°C.
Analizę wyników przeprowadziłam na podstawie obliczonych zmian entalpii
przeniesienia alkanodiolu do wodnego roztworu cyklodekstryny. Wykazałam, że badanie
tworzenia kompleksu inkluzyjnego
cyklodekstryny z 1,5-pentanodiolem w wodzie przy
użyciu izotermicznego kalorymetru miareczkującego VP-ITC jest niemożliwe.
58
poster nr 49
ADDYCJA FOSFORYNÓW DIALKILOWYCH I FOSFORYNU DI(TRIMETYLOSYLILOWEGO) DO DIFERROCENYLIDENO- DIAMIN.
Agnieszka Kuropatwa
Promotor pracy: Dr hab. Jarosław Lewkowski, prof. nadzw. UŁ
Opiekun pracy: Dr hab. Jarosław Lewkowski, prof. nadzw. UŁ
Katedra Chemii Organicznej, Wydział Chemii, Uniwersytet Łódzki, ul. Tamka 12,
91-403 Łódź
Głównym celem pracy była synteza układów diaminofosfonowych (1)
zawierających w swej cząsteczce ugrupowanie ferrocenowe oraz fragment
poliaminowy.
NH
HN
NH
NH
OR
RO
P
P
Fe
O
RO
OR
1
Fe
O
R = H, Me, Et, Bn
Proponowaną początkowo metodą syntezy tych układów była addycja fosforynów
do azometinowego wiązania odpowiednich bis-imin, ta metoda jednakże okazała
się nieskuteczna. Skuteczną metodą okazała się być natomiast reakcja KabachnikaFieldsa, stosowana wprost lub z pewnymi modyfikacjami. Owe modyfikacje
polegały na zastosowaniu katalizatorów takich jak: I2 czy Mg(ClO4)2. Metodę tę
przetestowano syntezując znane i prostsze układy typu 2.
NH
NH
OR
RO
P
Fe
O
P
OR
RO
2
Fe
O
R = H, Me, Et, Bn
Wyniki prób syntezy związków typu 1 zdają się być obiecujące.
59
poster nr 50
OTWARCIE PIERŚCIENIA -LAKTONOWEGO -ALKILOSERYN ZA
POMOCĄ AMIN DRUGORZĘDOWYCH
Anika Lasota
Promotor pracy: dr hab. inż. Aleksandra Olma, prof. nadzw.PŁ
Instytut Chemii Organicznej, Wydział Chemiczny Politechnika Łódzka
Optycznie aktywne, nienaturalne i naturalne niekodowane α-aminokwasy są
blokami budulcowymi wielu biologicznie ważnych związków, takich jak inhibitory
enzymów, immunomodulatory, leki cytostatyczne czy antybiotyki peptydowe.
Wśród niekodowanych aminokwasów na szczególną uwagę zasługują α,αdipodstawione glicyny, zwłaszcza takie, które zawierają dodatkowe grupy
funkcyjne w łańcuchu bocznym, zmieniające ich hydrofobowość (hydrofilowść).
W Zespole Peptydowym I. Ch.Org. PŁ od wielu lat prowadzone są badania nad
syntezą oraz właściwościami α,α-dipodstawionych aminokwasów. Otrzymano
różne analogi aktywnych biologicznie peptydów modyfikowanych pochodnymi αalkiloseryn m.in. analogi peptydów opioidowych, LHRH, lipopentapeptydu, AVP,
CLA.
α-Alkiloseryny są dobrym źródłem β-podstawionych alanin [1], w tym również
zawierających w pozycji β funkcje aminowe. Celem mojej pracy jest synteza
pochodnych α-alkilo-β-aminoalanin, które otrzymałam na drodze nukleofilowego
otwarcia pierścienia -laktonowego -alkiloseryn. Reakcja otwarcia przebiega bez
racemizacji, prowadząc do enancjomerycznie czystych aminokwasów.
H
N
R
Boc
N
H
R
Boc
COOH
N
N
H
R
O
HN
S
Boc
O
N
H
H
N
H
N
N
S
O
R
R
Boc
N
H
Boc
COOH
N
H
COOH
N
N
O
R=CH3, (CH3)2CH, (CH3)2CHCH2, C6H5CH2
[1] A. Kudaj, A. Olma, Tetrahedron Lett. 2008, 49, 6445
60
COOH
poster nr 51
SIECIOWANIE MIESZANIN
KAUCZUKU BUTADIENOWO- STYRENOWEGO
Z ŻYWICĄ CHLOROKAUCZUKOWĄ
Agata Lis
Opiekun pracy: mgr inż. Kinga Bociong
Instytut Technologii Polimerów i Barwników
Z analizy literatury przedmiotu wynika, że istnieje możliwość sieciowania
kauczuku butadienowostyrenowego (SBR) w drodze alkilowania jego pierścieni
fenylowych polimerycznym polihalogenkiem tj. CSM lub kauczukiem
chlorobutylowym (CIIR). Reakcja alkilowania Friedela-Craftsa katalizowana jest
przez powstające in situ, w reakcji polimerycznego polihalogenku z tlenkiem
metalu, aprotonowe kwasy Lewisa – chlorki metalu. Podczas sieciowania
kauczuku butadienowo-akrylonitrylowego (NBR), w reakcji ZnO z żywicą CRR,
również powstaje in situ kwas Lewisa.
Dlatego celem mojej pracy było zbadanie sieciowania SBR w reakcji
alkilowania żywicą chlorokauczukową katalizowanego przez generowane in situ
kwasy Lewisa oraz zbadanie właściwości wytworzonych produktów, w tym ich
palności.
Z przeprowadzonych badań wynika, że wzrost temperatury ogrzewania
mieszaniny SBR/CRR przyśpiesza jej sieciowanie, zwiększa odporność
usieciowanego produktu na rozpuszczalniki oraz poprawia właściwości
mechaniczne. Istnieje optymalna zawartość prekursora kwasu - ZnO, przy której
sieciowanie zachodzi najkorzystniej i jest to 6 cz. wag. ZnO na 100 cz. wag. CRR.
Porównując zastosowanie różnych prekursorów okazało się, że najlepsze rezultaty
daje użycie pyłu cynkowego. Najmniejszą palnością charakteryzuje się produkt
usieciowania mieszanin SBR/CRR bez donora metalu, natomiast dodatek Zn,
Fe2O3, Fe3O4 lub SnO powoduje znaczne zwiększenie palności.
61
poster nr 52
SYNTEZA KETONÓW POCHODNYCH PROLINY ORAZ PRÓBY ICH
WYKORZYSTANIA W REAKCJACH NUKLEOFILOWEGO
TRIFLUOROMETYLOWANIA.
Wioletta Maćczak
Kierownik pracy: Prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń
Opiekun pracy: Dr Krzysztof Gębicki / Mgr Emilia Obijalska
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej,
ul. Tamka 12, 91-403 Łódź
Synteza związków fluoroorganicznych jest intensywnie rozwijającą się częścią
nowoczesnej chemii organicznej [1]. Szczególna uwaga skupia się na otrzymywaniu
pochodnych zawierających grupę trifluorometylową. Jednym z najpopularniejszych
odczynników służącym do jej wprowadzania jest (trifluorometylo)trimetylosilan zwany
odczynnikiem Rupperta [2].
Enancjomerycznie czyste amino alkohole, pochodne proliny, znajdują szerokie
zastosowanie w syntezie asymetrycznej jako organokatalizatory, ligandy lub pomocniki
chiralne[3]. Celem pracy było opracowanie syntezy β-amino-α-(trifluorometylo)alkoholi
wychodząc z enancjomerycznie czystych ketonów, pochodnych proliny.
O
O
OH
H
1
RMgX
O
N
N
N
Ph
1.CF3Si(CH3)3
OH
2. TBAF
N
OMe
N
R CF
3
R
Ph
3
2
Ph
4
R: Me, Et, CH2=CH-CH2
Syntezę związku 2, tzw. amidu Weinreba, przeprowadzono na dwa sposoby
opisane w literaturze. Początkowo prowadzono syntezę z wykorzystaniem
benzyloprolinianu metylu [4], jednak metoda ta charakteryzowała się słabymi
wydajnościami. Lepsze wydajności otrzymano drugą metodą, w której amid 2 zsyntezowano
bezpośrednio z N-benzyloproliny przy użyciu CDMT i NMM [5].
W wyniku reakcji amidu Weinreba 2 z odpowiednim odczynnikiem Grignarda
generowanym in situ w łaźni ultradźwiękowej otrzymano z dobrymi wydajnościami
kluczowe dla dalszych reakcji amino ketony typu 3. Nukleofilowa addycja odczynnika
Rupperta do ketonu 3 i następne desililowanie przy użyciu fluorku tetrabutyloamoniowego
prowadziło
do
otrzymania
mieszaniny
diastereoizomerycznych
β-amino-α(trifluorometylo)alkoholi 4 z dobrymi wydajnościami.
W komunikacie zostaną przedstawione wyniki badań nad syntezą amino alkoholi,
a także zostaną zaprezentowane ich właściwości spektroskopowe.
LITERATURA:
[1] P. Kirsch, Modern Fluoroorganic Chemistry, Wiley-VCH, Weinheim, Germany, 2004
[2] G.K.S. Prakash, M. Mandal, J. Fluorine Chem., 2001, 112, 123
[3] C. Palomo, A. Mielgo, Angew. Chem. Int. Ed., 2006, 45, 7876
[4] J. M. Yun, T. B. Sim, H. S. Hahm, W. K. Lee, J. Org. Chem., 2003, 68, 7675
[5] L. DeLuca, G. Giacomelli, M. Taddei,, J. Org. Chem, 2001, 66, 2534
62
poster nr 53
BADANIE WŁAŚCIWOŚCI TRIBOLOGICZNYCH WARSTW
FLUOROALKILOSILANOWYCH
Marlena Maltańska
Promotor pracy: dr Michał Cichomski
Opiekun pracy: dr Ireneusz Piwoński
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii
Katedra Technologii Chemicznej i Ochrony Środowiska
Gwałtowny rozwój nanotechnologii, spowodował powstanie nowych
urządzeń o rozmiarach pojedynczych mikrometrów. Powstałe mikroi nanosystemy elektromechaniczne (MEMS/NEMS) znajdują zastosowanie
w wielu gałęziach przemysłu np. lotniczym, elektronicznym i medycynie. W raz
z miniaturyzacją urządzeń napotka się na coraz większe problemy z tarciem
i zużyciem. Z tego tez powodu proponuje się zmianę podłoża na którym wytwarza
się mikrourządzenia a wiec zastąpienie powszechnie używanego krzemu na tytan
i glin. Proponuje się również rozwiązanie nadmiernego zużycia i zmniejszenia
tarcia poprzez użycie warstw typu SAM‟s (Self assembled monolayers), które
osadza się na podłożach w wyniku chemicznej modyfikacji.
W prezentowanej pracy dokonano modyfikacji warstw na powierzchni tytanu
i glinu związkami fluoroalkilosilanowymi, jak również wytworzono warstwy
dwuskładnikowe za pomocą metody stempla silikonowego. Przebieg modyfikacji
chemicznej został kontrolowany za pomocą techniki FT-IR. Badania tribologiczne
przeprowadzono w mikroskali. Na podstawie przeprowadzonych badań
wyznaczono korelację między współczynnikiem tarcia a budową strukturalną
nanoszonych warstw.
63
poster nr 54
ZASTOSOWANIE TECHNIKI TOF-SIMS DO BADAŃ ADSORPCJI
ALDEHYDU KROTONOWEGO NA POWIERZCHNI KATALIZATORÓW
Pt/Al2O3 i Pt/Ga2O3
Joanna Matras
Promotor pracy: dr hab. inż. Jacek Grams
Opiekun pracy: dr hab. inż. Jacek Grams
Politechnika Łódzka Wydział Chemiczny Instytut Chemii Ogólnej i Ekologicznej
Adsorpcja jest procesem samorzutnym, polegającym na zmianie stężenia
substancji na powierzchni adsorbenta. Spowodowane jest to różnicą między
stanem energetycznym atomów we wnętrzu fazy oraz na jej powierzchni. Po
zaadsorbowaniu różnych związków zostaje przywrócona równowaga sił na granicy
faz. Zjawisko adsorpcji jest bardzo ważnym elementem w reakcjach
katalitycznych.
Praca magisterska dotyczy katalizatorów platynowych (5%Pt/ Al 2O3 oraz
5%Pt/Ga2O3). Metal ten jest stosowany w wielu procesach np. przy utlenianiu
węglowodorów, utlenianiu CO do CO2, w katalizatorach samochodowych. Bardzo
ważnym procesem jest również uwodornienie α,β-nienasyconych związków
organicznych (np. aldehydu krotonowego do alkoholu krotylowego). Związek ten
ma duże znaczenie jako półprodukt w przemyśle farmaceutycznym,
perfumeryjnym, spożywczym.
Badania dotyczyły adsorpcji aldehydu krotonowego na powierzchni
wspomnianych katalizatorów. Celem była ocena możliwości zastosowania metody
TOF-SIMS (spektrometrii mas jonów wtórnych z analizatorem czasu przelotu) do
analizy tego procesu. Technika polega na bombardowaniu powierzchni wiązką
jonów pierwotnych i analizie wytworzonych jonów wtórnych.
Katalizatorom nadana została forma tabletek. Badane były wzorce (czyste
katalizatory), a następnie otrzymane widma porównane zostały z próbkami po
naniesieniu aldehydu krotonowego. Substancja została wprowadzona w formie
ciekłej (nastrzyknięto stężony aldehyd na tabletkę za pomocą strzykawki) oraz w
formie gazowej (mieszanina gazowa- aldehyd krotonowy i wodór zostały
przepuszczone przez katalizator znajdujący się w reaktorze szklanym).
Z widma wybrane zostały jony dodatnie i ujemne takie jak m.in. CHO+, C4H4O+,
C4H5O+, C4H6O+, C2O-, C2HO-, które wskazywały na obecność zaadsorbowanego
aldehydu. Po znormalizowaniu wyników porównane zostały ich intensywności. W
przypadku adsorpcji ciekłego aldehydu widoczna była różnica w porównaniu do
wzorca (liczba zliczeń dla wybranych jonów wzrosła). Dla adsorpcji mieszaniny
gazowej
niemożliwe
było
uchwycenie
takiej
zależności.
64
poster nr 55
OPTYMALIZACJA METODY ILOŚCIOWEGO OZNACZANIA
9-TETRAHYDROKANNABINOLU W SUSZU KONOPI
Z ZASTOSOWANIEM CHROMATOGRAFII GAZOWEJ
Krystyna Mądry
Promotor pracy: dr Dominik Szczukocki
Pracownia Zagrożeń Środowiska, Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej,
Wydział Chemii, Uniwersytet Łódzki
Konopie (Cannabis sativa) są rośliną szeroko rozpowszechnioną
w tropikalnych strefach klimatycznych Ziemi. Kwiatostany są produktem
handlowym, gdyż zawierają duże ilości związków zwanych kannabinoidami,
wśród których są substancje psychoaktywne. Najważniejszym i jednocześnie
najbardziej psychotropowym kannabinoidem jest 9-THC, którego stężenie
w materiale roślinnym decyduje o narkotycznej sile konopi.
Z konopi można otrzymać produkty o różnej zawartości procentowej
substancji psychoaktywnych: marihuanę (0,5% - 5% 9-THC), haszysz
(2% - 10%), olej haszyszowy (10% - 30%). W Polsce susz, żywica oraz wyciągi
z konopi, a także nalewki farmaceutyczne zostały zaliczone do grupy I-N środków
odurzających,
z
kolei
najbardziej
aktywny
składnik
Cannabis
9-tetra-hydrokannabinol (9-THC) do grupy II-P substancji psychotropowych.
Wymienione grupy stanowią załączniki do Ustawy o Przeciwdziałaniu Narkomanii
z dnia 29 lipca 2005 roku z późniejszymi zmianami.
Właściwe orzekanie o przestępczej działalności wymaga odpowiednich
badań fizykochemicznych zabezpieczonego materiału dowodowego. Orzekanie
dotyczy odpowiedniej kwalifikacji i odróżnienia surowca pochodzącego
z krajowego ziela konopi siewnej (odmiany włóknistej, zawierającej do 0,2%
9-THC w przeliczeniu na suchą masę) od odmiany ziela konopi innych niż
włókniste (zawierającej powyżej 0,2% 9-THC). Według polskiego
ustawodawstwa za produkt narkotykowy uznawane jest ziele Cannabis zawierające
powyżej 0,2%  9-THC.
W Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Wojewódzkiej Policji
w Łodzi prowadzone są badania ilościowego oznaczania 9-THC w suszu konopi,
jednak są one dosyć kosztowne i czasochłonne.
Prowadzone w pracy badania miały na celu zoptymalizowanie procedury
stosowanej w Laboratorium Kryminalistycznym KWP w Łodzi. Obejmowały one
m.in.: wpływ rodzaju i objętości rozpuszczalnika zastosowanego do ekstrakcji,
wpływ czasu i sposobu ekstrakcji oraz wpływ wielkości naważki suszu
na ostateczny wynik analizy ilościowej.
65
poster nr 56
BADANIE PROCESU TWORZENIA KOMPLEKSÓW ETERU
DIMETYLOWEGO GLIKOLU DIETYLENOWEGO (EGD-di-E) ORAZ ETERU
DIMETYLOWEGO GLIKOLU TETRAETYLENOWEGO (EGD-tetra-E)
Z KATIONEM SODOWYM W MIESZANINIE WODY Z ACETONEM
W TEMPERATURZE 298,15 K
Krzysztofa Michalska
Promotor pracy: dr hab. Małgorzata Jóźwiak prof. nadzw. UŁ
Opiekun pracy: dr hab. Małgorzata Jóźwiak prof. nadzw. UŁ, mgr Longina Madej
Glikole polietylenowe zwane inaczej glimami o wzorze ogólnym
CH3O(CH2CH2-O)nCH3 są „rozciętymi” odpowiednikami eterów koronowych.
Polietery otwarto łańcuchowe podobnie jak etery koronowe stanowią ciekawą
grupę związków, dlatego też znalazły zastosowanie w wielu dziedzinach życia.
Wspólną i niezwykle ważną cechą tych związków jest ich zdolność
kompleksowania jonów w różnych rozpuszczalnikach.
Celem pracy było wyznaczenie stałych tworzenia kompleksów eteru
dimetylowego glikolu dietylenowego oraz eteru dimetylowego glikolu
tetraetylenowego z kationem Na+ w mieszaninie wody z acetonem w temperaturze
298,15 K. Taki wybór organicznego rozpuszczalnika został podyktowany jego
szerokim zastosowaniem w wielu syntezach organicznych, a także w wielu
gałęziach przemysłu. Aceton jest doskonałym rozpuszczalnikiem dla wielu
substancji organicznych.
H3C
O
O
O
CH3
Cząsteczka eteru dimetylowego glikolu dietylenowego
Badania zostały przeprowadzone metodą konduktometryczną. Uzyskane
wartości stałych tworzenia posłużyły do wyznaczenia standardowej swobodnej
entalpii tworzenia kompleksu ΔfGo. Przebieg funkcji tworzenia kompleksów
diglimu jest odwrotny dla przebiegu funkcji tworzenia kompleksów tetraglimu
z kationem sodowym. Dla diglimu wartości Kf rosną wraz ze wzrostem zawartości
wody w mieszaninie acetonu z wodą (ACN-H2O), natomiast dla tetragloimu
wartości te maleją. Standardowa swobodna entalpia tworzenia kompleksów
wszystkich badanych glinów z kationem sodowym jest ujemna w całym zakresie
składu mieszanego rozpuszczalnika.
W pracy przedyskutowano powody, dla których obserwuje się odwrotny
przebieg funkcji fGo = f(xw) dla di- i tetra-glimu.
66
poster nr 57
SYNTEZA 3-FOSFORYLOWANYCH CHINOLIN-4-OLI,
N-ALKILOCHINOLINO-4(1H)-ONÓW
i 2-ALKILO-2,3-DIHYDROCHINOLIN-4(1H)-ONÓW
Adam Michalski
dr inż. Jacek F. Koszuk
Tytułowe związki 1, 2 i 3 są fosfonianowymi analogami N-alkilo-chinolinonów
-4(1H)-onów 4, związków o znanej aktywności biologicznej. [1]
OH
O
O
O
P(OEt)2
O
O
P(OEt)2
O
P(OEt)2
EWG
R
R1
N
1
R = H, Me, Et
1
N
R2
R2 = Me, Pr, i-Bu
2
R3
N
H
3
R = i-Pr, n-Pr, Ph
N
R
EWG = CO2R, CO2H, S(O)Me
4
3
Związki te mogą być otrzymane z wykorzystaniem jako materiału wyjściowego
β-ketofosfonianów 6 lub 7 [2]. Ich synteza jak również sposób otrzymania
wyjściowych N-alkilowanych estrów kwasu antranilowego 5 będzie przedmiotem
niniejszego wystąpienia.
O
O
COOMe
NH
5
O
P(OEt)2
R
NO2
NH2
R
7
O
P(OEt)2
P(OEt)2
NH
6
O
O
8
Reakcja cyklizacji β-ketofosfonianów 6 i 7 z różnymi ortoestrami prowadzi do
powstania cyklicznych związków 1 i 2.
Związek 3 można otrzymać w reakcji Mannicha z różnymi aldehydami. Reakcja
ta jest katalizowana przez kwasy Lewisa, badania nad doborem odpowiednich
warunków reakcji oraz stosownych katalizatorów zostaną również
zaprezentowane.
[1]
Gleckman R., Alvarez S., Joubert D.W., and Matthews S.J., Am. J. Health Syst. Pharm.
1979, 36, 1077-1079.
[2] Yanagisawa H., Nakao H. and Ando A., Chem.Pharm. Bull. 21, 1973, 1080.
67
poster nr 58
POSZUKIWANIE BIOLOGICZNIE AKTYWNYCH POCHODNYCH
PIRYDYNY W EKSTRAKTACH ROŚLINNYCH
Bartosz Michałowski
Promotor: prof. dr hab. inż. Jerzy Gębicki
Opiekun pracy: mgr inż. Łukasz Piotrowski
Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej, Politechnika Łódzka
Poszukiwanie biologicznie aktywnych pochodnych pirydyny, jak również analiza
czwartorzędowych soli pirydyniowych w próbkach pochodzenia naturalnego
często staje się problemem ze względu na ich złożoność chemiczną. Substancje
te mogą oddziaływać z kolumną chromatograficzną co uniemożliwia prawidłowy
rozdział oraz oznaczenie. Celem pracy było opracowanie prostej metody
oczyszczania próbek pochodzenia roślinnego tak, aby efekt matrycy nie
przeszkadzał w ilościowym i jakościowym oznaczeniu pożądanych substancji.
O
O
W tym celu użyto metody
ekstrakcji do fazy stałej (SPE NH2
O
Solid Phase Extraction), która
CH3
+
+
+
+
N
N
N
N
umożliwia w łatwy sposób
CH3
CH3
CH3
CH3
rozdzielenie analitu od matrycy
(1)
(2)
(3)
(4)
organicznej.
Do rozdziału 1,2-dimetylo-pirydyny (1) oraz 1,4-dimetylopirydyny (1), 1metylopirydyny (2),
1-metylonikotynamidu (3) i trygoneliny (4)
w ekstraktach z kawy Arabica Santos oraz alg Wakame użyto komercyjnie
dostępnych kolumn chromatograficznych SPE typu Bakerbond ®-CBA, gdzie
grupami funkcyjnymi są reszty kwasu karboksylowego. Wykorzystano następujący
mechanizm rozdziału:
Czwartorzędowe
pochodne
pirydyny
posiadają
szereg
H
H
H
H
H
H H H
O
O
Si
Si
H
interesujących
właściwości
O
OH
H H H
H H H
H
H
biologicznych. Chlorek
1metylonikotynamidu (3) wykazuje
R
R
N
N
działanie
prze-ciwzakrzepowe
oraz prze-ciwzapalne, a także
R
R
działa na śródbłonek naczyniowy
regulując jego prawidłowe działanie. Zawartość soli pirydyniowych w ekstraktach
z kawy oraz alg zależy głównie od obróbki cieplnej produktów roślinnych, dlatego
ważne jest opracowanie szybkich i łatwych
w użyciu metod oznaczania
ww. substancji o tak szerokim spektrum zastosowań.
ELUCJA
RET ENCJA
+
+
+
-
+
+
Ionic interaction
2
2
+
1
+
pH > 6.8
1
pH < 2.8
68
poster nr 59
SYNTEZA I WŁAŚCIWOŚCI TETRAPEPTYDU AcSDKP
Konrad Milewski
Promotor pracy: prof. dr hab. inż. Janusz Marian Rosiak
Opiekun Pracy: dr inż. Sławomir Kadłubowski
Radiacyjnej, Wróblewskiego 15, 90-924 Łódź
Peptydy ze względu na swą aktywność biologiczną są jednymi z
najważniejszych związków organicznych stosowanych w medycynie. Bardzo
ważnymi z punktu widzenia medycyny są cząsteczki zbudowane od 2-óch do 10ciu aminokwasów, czyli krótkie peptydy tzw. oligopeptydy. Synteza jednego z
oligopeptydów składającego się z czterech aminokwasów oraz grupy acylowej, NAcetylo-Ser-Asp-Lys-Pro (AcSDKP) stała się inspiracją tej pracy.
Podczas syntezy tetrapeptydu AcSDKP stosowana była strategia t-Boc/benzylowa.
Polegała ona na tym, iż każdy z kolejno przyłączanych aminokwasów posiadał
zablokowaną grupę boczną ugrupowaniem benzylowym. Każdy z aminokwasów
posiadał także zablokowaną grupę aminową za pomocą ugrupowania t-Boc (tertbutoksykarbonylowego), które było usuwane przed przyłączeniem kolejnego
aminokwasu. Usuwanie grupy t-Boc odbywało się w warunkach kwasowych
poprzez traktowanie 1,4-dioksanem nasyconym kwasem solnym. Odczynnikami
stosowanymi do sprzęgania ze sobą aminokwasów były EDCI (1-etylo-3-(3dimetyloaminopropylo)karbodiimid), iBuOCOCl (chloromrówczan izobutylu) oraz
HOBT (N-hydroksybenzotriazol). Jako substancji acylującej powstały tetrapeptyd
SDKP użyto bezwodnika octowego. Ostatni etap syntezy miał na celu usunięcie
wszystkich ugrupowań benzylowych z grup bocznych każdego z połączonych
aminokwasów. W tym celu zastosowano hydrogenolizę, w której jako katalizatora
użyto 10% palladu na węglu aktywnym. Do badania czystości otrzymanego po
każdym etapie peptydu stosowano technikę łączącą wysokosprawną
chromatografię cieczową oraz spektrometrię mas tzw. LCMS i jeżeli zaszła taka
potrzeba oczyszczano produkt od powstałych w trakcie syntezy produktów
ubocznych stosując chromatografię cieczową typu flash.
Praca została częściowo sfinansowana z Projektu Badawczo-Rozwojowego Nr N
R05 0073 06/2009.
69
poster nr 60
ENTALPIE ROZPUSZCZANIA GLICYNY W WODNYCH ROZTWORACH
WYBRANYCH ELEKTROLITÓW TYPU 1:1.
Aleksandra Miniszewska
Promotor pracy: dr hab. Bartłomiej Pałecz, prof. UŁ
Opiekun pracy: mgr Joanna Dunal
Katedra Chemii Fizycznej, Uniwersytet Łódzki
Wszystkie białka zbudowane są z 20 naturalnych L-α-aminokwasami. Poza
aminokwasami związanymi w białkach, w komórkach tkanek i w płynach
ustrojowych organizmów, występują wolne aminokwasy,
niezbędne do
prawidłowego funkcjonowania organizmów żywych. Aminokwasy obecne w
cytoplazmie oddziałują ze wszystkimi składnikami płynów komórkowych,
zarówno z jonami fizjologicznymi, jak również jonami, których śladowe ilości są
niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Jony te dostarczane są w
postaci leków czy pożywienia.
Celem mojej pracy było wyznaczenie entalpii rozpuszczania glicyny w wodzie i
wodnych roztworach wybranych elektrolitów takich jak: chlorek amonu, azotan
amonu, fluorek sodu oraz bromek sodu w temperaturze 298,15 K. Pomiary entalpii
rozpuszczania wykonałam przy użyciu kalorymetru nieizotermiczno nieadiabatycznego. Otrzymane wartości entalpii rozpuszczania wykorzystałam do
obliczenia entalpowych współczynników oddziaływania heterogenicznych par
stosując zmodyfikowaną teorię McMillana – Mayera [1,2]. Wyznaczone entalpowe
współczynniki dobrze opisują efekty energetycznych oddziaływań pomiędzy
zwitterionem glicyny oraz badanymi jonami, które zachodzą przy konkurencyjnym
udziale cząsteczek wody.
Literatura cytowana
[1] Mc Millan W.G., Mayer J. E., J. Chem. Phys., 1945, 13, 276-305
[2] Desnoyers J.E., Perron G., Avedikian L., Morel J.-P. J. Solution Chem., 1976,
5, 631- 644.
70
poster nr 61
BADANIA ZAWARTOŚCI RTĘCI CAŁKOWITEJ
W SKÓRKACH I SOKACH OWOCÓW JADALNYCH
Magdalena Nawrotek
Promotor i opiekun pracy: dr inż. Ewa Leśniewska
Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny, Instytut Chemii Ogólnej i Ekologicznej
Obecnie rtęć zajmuje jedno z pierwszych miejsc na liście najbardziej
niebezpiecznych, globalnych zanieczyszczeń środowiska. Nie pełni ona żadnej
znanej roli biologicznej, jest natomiast toksyczna dla wszystkich żywych
organizmów. Skażenie rtęcią początkowo postrzegane jako poważny problem
lokalny, dzisiaj stanowi problem powszechny [1].
Celem pracy było oznaczenie zawartości rtęci całkowitej w próbkach
skórek i soków owoców egzotycznych oraz porównanie zawartości rtęci w sokach
z obowiązującą normą [2].
Zawartość rtęci całkowitej oznaczono za pomocą
analizatora rtęci Mercury SP-3D japońskiej firmy
CORPORATION [3]. Poprawność uzyskanych wyników
zweryfikowano na podstawie analizy materiału odniesienia
zawartością rtęci: 4 Carrot CS-CR-1 oraz INCT-MPH-2.
automatycznego
INSTRUMENTS
zawartości rtęci
z certyfikowaną
Literatura:
1.
2.
3.
Leśniewska E., Szynkowska M. I., Paryjczak T., „Główne źródła rtęci
w organizmach ludzi nie narażonych zawodowo”, ŚrodkowoPomorskie Towarzystwo Naukowe Ochrony Środowiska, 2009,Tom
11, 403 – 419.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 stycznia 2003 r. w sprawie
maksymalnych
poziomów
zanieczyszczeń
chemicznych
i biologicznych, które mogą znajdować się w żywności, składnikach
żywności, dozwolonych substancjach dodatkowych, substancjach
pomagających w przetwarzaniu albo na powierzchni żywności.
Szynkowska M. I., Leśniewska E., Paryjczak T., „Konieczność
kontrolowania stężenia rtęci w środowisku” Przem. Chem., 2003,
82(3), 240.
71
poster nr 62
SUPERHYDROFOBIZACJA POWIERZCHNI WYBRANYCH POLIMERÓW
Klaudia Niewęgłowska
Promotor pracy: Stanisław Płaza
Opiekun pracy: Jarosław Grobelny
Katedra Technologii Chemicznej i Ochrony Środowiska
Celem pracy było wytworzenie powierzchni superhydrofobowej czyli takiej, na
której krople wody przybierają formę niemal idealnych kul. Dzięki
hierarchicznej strukturze topograficznej powierzchni, krople utrzymują się nad
zagłębieniami wypełnionymi powietrzem, co ogranicza obszar styku podłoża i
wody. Kąt kontaktu uzyskany na takich powierzchniach jest wyższy niż 150° a kąt
ślizgania mniejszy niż 10°.
Praca obejmuje metodę odwzorowania powierzchni roślin o właściwościach
superhydrofobowych oraz wybrane metody modyfikacji warstwy wierzchniej
polimerów, w celu uzyskania efektu superhydrofobowego. Opisane są teoretyczne
aspekty technik wytwarzania powłok oraz metody badawcze powierzchni
superhydrofobowych.
Najsilniejszy efekt superhydrofobowy uzyskano na powierzchni kompozytu
żywicy epoksydowej z nanocząstkami SiO2 i szklanymi kulami. Zbadano wpływ
składu
ilościowego substratów stanowiących mikro- i nano- strukturę
powierzchni, metody nakładania warstwy i plazmowej hydrofobizacji otrzymanej
powierzchni.
Rezultatem badań było wytworzenie powierzchni, na której kąt kontaktu kropli
wody wynosi ponad 155° a kąt ślizgania jest poniżej 10°.
Kropla wody na powierzchni żywicy epoksydowej z
nanocząstkami SiO2 i szklanymi kulami
72
poster nr 63
BADANIA ZAWARTOŚCI WYBRANYCH METALI TOKSYCZNYCH
W SKÓRKACH I SOKACH OWOCÓW JADALNYCH
Agnieszka Nowak
Promotor i opiekun pracy: dr inż. Ewa Leśniewska
Owoce powszechnie uznawane są za źródło witamin i wielu substancji
korzystnie wpływających na dobrą kondycję ludzkiego organizmu. Szczególną
uwagę zwraca się na jak najczęstsze spożywanie produktów wytwarzanych
bezpośrednio ze świeżych owoców, soków owocowych, oraz samych owoców. Nie
zawsze może się to jednak wiązać z korzyścią dla naszego organizmu. Problemem
może okazać się na przykład zbyt duża ilość pierwiastków toksycznych zawartych
w owocach, które mogą prowadzić do komplikacji zdrowotnych.
Celem pracy było oznaczenie zawartości wybranych metali toksycznych
(ołowiu, kadmu, arsenu) w skórkach i sokach owocowych oraz odniesienie
otrzymanych wyników (dla próbek soków) do obowiązujących norm [1].
Wszystkie badane owoce zakupione zostały w marketach na terenie Łodzi,
czyli miejscach najczęściej odwiedzanych przez potencjalnych konsumentów.
Badania wykonano metodą spektrometrii mas z jonizacją w plazmie
indukcyjnie sprzężonej (ICP-MS) [2-4]. Próbki do analizy przygotowano poprzez
roztworzenie z wykorzystaniem energii mikrofalowej w systemie zamkniętym [2].
Poprawność stosowanych metod sprawdzono wykonując analizę materiałów
odniesienia z certyfikowaną zawartością oznaczanych pierwiastków: 4 Carrot CSCR-1 oraz INCT-MPH-2.
Literatura:
4.
5.
6.
7.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 stycznia 2003 r. w sprawie
maksymalnych
poziomów
zanieczyszczeń
chemicznych
i biologicznych, które mogą znajdować się w żywności, składnikach
żywności, dozwolonych substancjach dodatkowych, substancjach
pomagających w przetwarzaniu albo na powierzchni żywności.
Cygański A, „Metody spektroskopowe w chemii analitycznej”,
Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, wyd. IV, Warszawa, 2009.
Szynkowska M.I., „Spektrometria mas”, Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego, red. P. Sudera, J. Silberring, wyd. I, Kraków, 2006, str.
74-83.
Skrzydlewska E., Balcerzak M., Wiad. Chem., 57, (2003).
73
poster nr 64
WPŁYW NAPEŁNIACZY NA WŁAŚCIWOŚCI MIESZANIN KAUCZUKU
BUTADIENOWO STYRENOWEGO (SBR) Z CHLOROSULFONOWANYM
POLIETYLENEM(CSM)
Iwona Nowak
Promotor pracy: dr hab. inż. Władysław M. Rzymski, prof. PŁ
Współpraca
: dr hab. inż. Grażyna Janowska, prof. PŁ
Opiekun pracy: mgr inż. Kinga Bociong / mgr inż. Agnieszka Kucharska
Uczelnia: Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny
Instytut Technologiii Polimerów i Barwników.
Kauczuk
butadienowo-styrenowy
należy
do
najbardziej
rozpowszechnionych kauczuków syntetycznych. Jego właściwości i cena
przełożyły się na różnorodne zastosowanie, począwszy od opon samochodowych,
poprzez obuwie a kończąc na gumowych artykułach technicznych.
Biorąc pod uwagę rosnące wymagania stawiane materiałom, coraz
większego znaczenia nabiera proces modyfikacji chemicznej elastomerów.
Badania nad wytwarzaniem nowych materiałów elastomerowych przyczyniły się
do odkrycia niekonwencjonalnej metody sieciowania kauczuku butadienowostyrenowego z chlorosulfonowanym polietylenem. W mieszaninach tych możliwe
jest sieciowanie mieszanin SBR na drodze alkilowania pierścieni fenylowych, za
pomocą polimerycznego polihalogenku, w reakcji Friedela-Craftsa katalizowanej
przez generowany in situ kwas Lewisa.
Celem mojej pracy jest zbadanie sieciowania kauczuku butadienowostyrenowego w reakcji alkilowania polimerycznym polihalogenkiem w obecności
napełniaczy oraz właściwości wytworzonych produktów w tym termicznych
i palności.
74
poster nr 65
KOMPLEKSY 3, 3‟, 4, 4‟-TETRAMETYLO-1,1‟-DIFOSFAFERROCENO-2KARBALDEHYDU Z FRAGMENTAMI M(CO)5 (M=CR LUB MO)
Marcin Olczyk
Promotor pracy: prof. dr hab. (UŁ) Janusz Zakrzewski
Opiekun: dr Arkadiusz Kłys
Uczlenia: Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej,
Uniwersytetu Łódzkiego 90-136, ul. Tamka 12
Ferrocenylowe związki typu „push-pull” wykazują silne nieliniowe
właściwości optyczne rzędu drugiego, które można modyfikować po przez zmianę
stopnia utlenienia atomu żelaza („redox switchable NLO-Phores”). W przypadku
pochodnych 1,1‟-difosfaferrocenu możliwa jest również zmiana właściwości po
przez koordynację fragmentów metalicznych do jednego lub obydwu atomów
fosforu.
Me
Me
CHO
P
Me
Me
Fe
+
Me
Me
P
Me
Me
Fe
M(CO)5
Me
Me
P
1
CHO
P
Fe
Me
Me
CHO
P
Me
Me
+
Fe
2
M(CO)5
Me
Me
P
M(CO)5
CHO
P
3
P
M(CO)5
gdzie M= Cr lub Mo
W niniejszym komunikacie przedstawiona zostanie selektywna synteza
chiralnych planarnie kompleksów 1,1‟difosfaferrocenylowych 1-3 zarówno w
postaci racemicznej jak i czystych enancjomerów.
Związki 1-3 mogą posłużyć jak substraty do otrzymania nowych chromoforów
NLO. W przypadku pochodnych zawierających skoordynowany fragment
Mo(CO)5 stwierdzono dynamiczną zmianę koordynacji w roztworze.
Literatura
1. S. Di Bella, Chem. Soc. Rev., 2001, 6, 355-366
75
poster nr 66
WŁAŚCIWOŚCI OPATRUNKÓW HYDROŻELOWYCH ZAWIERAJĄCYCH
TETRAPEPTYD ACETYLO-N-SER-ASP-LYS-PRO.
Paweł Organiściak
Promotor pracy: prof.dr hab. Janusz. M. Rosiak
Opiekun pracy:dr inż. Sławomir Kadłubowski
Radiacyjnej, Wróblewskiego 15, 90-924 Łódź
Definicja biomateriału obejmuje wszystkie rodzaje materiałów i wyrobów
przeznaczonych do funkcjonowania w kontakcie z żywą tkanką i/lub płynami
ustrojowymi. Hydrożele są to układy co najmniej dwuskładnikowe w których
jeden ze składników jest polimerem hydrofilowym nierozpuszczalnym w wodzie z
powodu połączenia jego łańcuchów w sieć przestrzenną natomiast drugim
składnikiem jest woda. Hydrożele, ze względu na liczne zalety mają ogromne
zastosowanie m. in. w farmacji oraz medycynie. Przemysł farmaceutyczny
wykorzystuje hydrożele np. jako materiały opatrunkowe, nośniki leków, materiały
do tworzenia
matryc oraz otoczek kapsułek doustnych. Modyfikacje w
kompozycji
hydrożelu pozwalają osiągnąć właściwy stopień uwalniania
zamkniętych w nim substancji czynnych. W ramach pracy zaplanowane zostało
opracowanie metody otrzymywania opatrunków hydrożelowych zawierających
aktywny przyśpieszający gojenie się ran tetrapeptyd acetylo-N-Ser-Asp-Lys-Pro
(AcSDKP). Zastosowanie tego typu opatrunków powinno znacznie skrócić czas
leczenia ran w wyniku lokalnego i kontrolowanego uwalniania angiogennego
czynnika. Wykazano, iż tetrapeptyd (AcSDKP) indukuje proces nowotworzenia
naczyń krwionośnych poprzez stymulację komórek śródbłonka. Nowa generacja
opatrunków hydrożelowych zawierających tetrapeptyd AcSDKP wymaga
opracowania metod zachowania jego aktywności biologicznej podczas produkcji
opatrunków i ich sterylizacji. Dlatego zbadany został między innymi wpływ
promieniowania jonizującego na ACSDKP. Wyznaczone zostały stałe szybkości
reakcji przejściowych produktów radiolizy wody (rodnik hydroksylowy oraz
elektron uwodniony) z tetra peptydem. Zbadane zostały także zmiany zachodzące
w strukturze tetrapeptydu podczas jego napromieniania w wodzie oraz z dodatkiem
polisacharydu (agaru) w celu zbadania jego efektu ochronnego na AcSDKP.
Praca została częściowo sfinansowana z Projektu Badawczo-Rozwojowego Nr N
R05 0073 06/2009.
76
poster nr 67
PEPTYDOWE CHELATORY JONÓW MIEDZI
Justyna Pawlak
Opiekun pracy: mgr Monika Turek
Chemii Żywności
Enkefaliny należą do grupy endogennych neuropeptydów o właściwościach
opiatów. Enkefaliny są syntetyzowane w komórkach nerwowych i magazynowane
w synapsach wewnątrz zakończeń nerwowych. Mechanizm ich uwalniania może
być zakłócony poprzez oddziaływanie z jonami metali. Zostało udowodnione, że
stężenie enkefalin w ludzkiej surowicy krwi jest związane z obecnością jonów
Cu(II) dostarczanych w pożywieniu. Z uwagi na swoją zmienną drugorzędową
strukturę mają one zdolność do wiązania się z różnymi typami receptorów
opiatowych. Ta grupa peptydów była obiektem wielu strukturalnych modyfikacji
mających na celu zwiększenie ich wiązalności do określonego typu receptorów.
Badania dotyczące konformacji enkefalin ujawniły, że ich preferencyjną
konformacją w roztworze wodnym jest  -zgięcie. Wprowadzenie jonów Cu(II) do
struktury neuropeptydu wzmacnia biologicznie aktywną konformację -zgięcia i
wpływa na zwiększenie jego wiązalności do receptorów opiatowych.
Przedmiotem badań były dwa analogi leucynowej enkefaliny: apy-Gly-PheLeuNH2 i 4-OHBzl- apy-Gly-Phe-LeuNH2.
OH
O
O
O
CH2
C
HN
H
C
C
O
H
N
H
C
C
H
N
C
CH
C
NH2
NH
NH
H
CH2
HN
H
C
C
O
H
N
H
C
C
O
H
N
CH
C
H2N
HN
O
O
O
H
CH2
CH2
CH2
CH
CH3
O
CH
CH3
CH3
CH3
4-OHBzl- apy-Gly-Phe-LeuNH2
apy-Gly-Phe-LeuNH2
Przeprowadzone badania miały na celu ustalenie zdolności chelatujących tych
enkefalin. Badania przeprowadzone za pomocą spektroskopii UV-VIS, dichroizmu
kołowego oraz potencjometrii pozwoliły ustalić skład, trwałość i miejsca
koordynacji tworzących się w tym układzie form kompleksowych metalopeptydu.
Stwierdzono, że wprowadzenie tego nowego wiązania cis-peptydowego prowadzi
do otrzymania efektywnego chelatora peptydowego dla jonów Cu(II).
77
NH2
poster nr 68
MODYFIKOWANIE KATALIZATORÓW PALLADOWYCH POPRZEZ
WPROWADZENIE TELLURU W REAKCJI SELEKTYWNEGO UTLENIANIA
GLUKOZY DO KWASU GLUKONOWEGO
Anna Piaseczna
Promotor pracy: dr inż. Izabela Witońska
90-924 Łódź, ul. Żeromskiego 116
Węglowodany stanowią główną część biomasy a ich chemiczne
przekształcenia prowadzić mogą do otrzymania różnych produktów o
interesujących właściwościach. Na przykład w procesie utleniania glukozy jednym
z głównych produktów jest kwas glukonowy, który to kwas oraz jego sole znalazły
zastosowanie w różnych gałęziach przemysłu (farmaceutyczny, kosmetyczny,
spożywczy). Produktem katalitycznego utleniania glukozy w fazie ciekłej jest,
między innymi, kwas glukonowy. Kwas ten i jego sole są nietoksycznymi
środkami stabilizującymi i chelatującymi, które ulegają łatwo biodegradacji.
Utlenianie zawiązków organicznych z udziałem nośnikowych
katalizatorów metalicznych jest istotnym zagadnieniem z uwagi na to, iż
katalizatory takie są bezpieczniejsze dla środowiska naturalnego, mniej
energochłonne i zazwyczaj bardziej selektywne niż alternatywne procesy
utleniania biochemicznego lub zachodzące bez udziału katalizatora.
W celu poprawienia selektywności, aktywności oraz zmniejszenia
dezaktywacji katalizatorów palladowych, stosuje się modyfikacje różnymi
promotorami metalicznymi (Bi, Tl, Pb). Brak jest danych eksperymentalnych
dotyczących wpływu dodatku telluru do katalizatorów palladowych na ich
selektywność w reakcji utleniania glukozy.
W pracy zbadano wpływ dodatku telluru na właściwości katalityczne
palladu, naniesionego na krzemionkę, w reakcji utleniania glukozy w fazie ciekłej
do kwasu glukonowego. Katalizatory stosowane w badaniach otrzymano metodą
mokrej impregnacji nośnika. Jako substancji wyjściowych użyto wodnego
roztworu chlorku palladu (PdCl2, POCh S.A.) i kwasu tellurowego (H6TeO6,
Sigma-Aldrich ).
Na podstawie danych doświadczalnych stwierdzono, że dodatek Te
powoduje zwiększenie aktywności układu 5%Pd/SiO2 oraz polepszenie
selektywności do glukonianu sodu, przy czym najlepsze wyniki uzyskano dla
katalizatorów o małej zawartości telluru. Polepszenie właściwości katalitycznych
układu palladowego naniesionego na krzemionkę przypisuje się między innymi
obecności związków międzymetalicznych na powierzchni katalizatora, co zostało
potwierdzone
badaniami
XRD
i
ToF-SIMS.
78
poster nr 69
ROZDZIAŁ WYBRANYCH ZWIĄZKÓW HETEROATOMOWYCH NA
KOLUMNACH Z CHIRALNĄ FAZĄ STACJONARNĄ W UKŁADZIE HPLC
Izabela Pietrzak
Kierownik pracy: prof. dr hab. Zbigniew H. Kudzin (UŁ) / prof. dr hab. Józef
Drabowicz (CBMiM)
Opiekun bezpośredni z CBMiM: mgr Adrian Zając
Praca dotyczy syntezy oraz badania właściwości fizykochemicznych
wybranych związków heteroatomowych, w tym chiralnych sulfotlenków 1 oraz
racemicznych tioureidoalkano-fosfonianów 2.
CF3
OH
CF3
O
H
N
1
O
H
N
Ar
S
R1
O
1
R = -C12H25;
P(OPh)2
CH
R
2
;
;
N
N
Sulfotlenki 1 otrzymano na drodze utleniania asymetrycznego
prekursorów siarczkowych, pochodnych alkoholu perfluorokumylowego.
Tioureidoalkanofosfoniany 2 otrzymywano wg. procedury Kudzina i Steca
[Kudzin & Stec, 1978].
Podjęto próby chromatograficznego rozdziału (HPLC) racemicznych
sulfotlenków 1, jak i tioureidoalkanofosfonianów 2 na kolumnach z chiralną fazą
stacjonarną.
Dla izolowanych optycznie czystych związków heteroatomowych
wyznaczono charakterystykę chiralo-optyczną, w tym nadmiary enancjomeryczne.
1. Z.H. Kudzin, W.J. Stec (1978): Synthesis of 1-aminoalkanephosphonic acids via
thioureidoalkanephosphonates. Synthesis: 469-472.
79
poster nr 70
OZNACZANIE LECYTYNY METODĄ CHROMATOGRAFII
CIENKOWARSTWOWEJ
Katarzyna Pietrzak
Promotor pracy: prof. Witold Ciesielski
Opiekun pracy: mgr Katarzyna Dyńska-Kukulska
Uniwersytet Łódzki, Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, Zakład Analizy
Instrumentalnej
Celem pracy było opracowanie metody detekcji i oznaczania lecytyny (PC) metodą
chromatografii cienkowarstwowej z zastosowaniem techniki „imagine analysis”. Lecytyna,
to nazwa zwyczajowa fosfatydylocholiny substancji wyjątkowej, która w świecie produktów
naturalnych nie ma sobie równych. Lecytyna pobudza układ nerwowy, tym samym
wzmacniając pamięć i koncentrację.
Ilościowe oznaczanie tego fosfolipidu oparte było na izolacji grupy fosforanowej, a
następnie reakcji uwolnionych grup ortofosforanowych (V) z molibdenianem (VI) amonu w
środowisku kwaśnym. Powstała w wyniku reakcji sól redukowana była za pomocą chlorku
cyny (II), dając tzw. błękit molibdenowy. Proces ten można zapisać w postaci następującego
schematu:
-
PO43
(NH4)2MoO4
(NH4)3P(Mo3O10)4
SnCl2
(Mo2O5 * MoO)3
Tok analizy przedstawiony jest poniżej:
Optymalizacja badanej metody pozwoliła na wyznaczenie zależności prostoliniowej
pomiędzy polem powierzchni piku a ilością lecytyny, a także oznaczenie jej zawartości w
preparacie EGG PROTEIN 80. Tabela przedstawiająca zoptymalizowane parametry
prezentowana jest poniżej:
Zoptymalizowane parametry
Czas wysycania komory/suszenie płytki
Faza ruchoma
Opcje skanowania
Stosunek kwas-woda w roztworze
molibdenianu amonu
Stosunek molibdenian amonu-chlorek cyny (II)
Rozcieńczenie mieszaniny spryskującej wodą
Szybkość aplikacji
Granice detekcji
Zakres liniowości
15 minut/na powietrzu
chloroform: aceton: metanol: kwas octowy: woda (50: 20: 10: 10:
5, v/v/v/v/v)
Funkcja skanowania – miliony kolorów
Rozdzielczość skanowania 300 dpi
2:1
1:1
1:0,2
250 l/min
LODHPTLC=0,1 g/plamkę, LODTLC=0,2 g/plamkę,
LODHPTLC_TLSee®=0,2 g/plamkę, LODTLC_TLSee®=0,5 g/plamkę
1-25 g/plamkę
80
poster nr 71
MODYFIKACJA KAUCZUKU BUTYLOWEGO (IIR) ROZDROBNIONYMI
WULKANIZATAMI ŻYWICZNYMI IIR (RCIIR)
Adam Piwowarczyk
Promotor pracy: dr hab. inż. Władysław M. Rzymski, prof.. PŁ
Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny, Instytut Technologii Polimerów i
barwników, ul. Stefanowskiego 12/16 90-924 Łódź
Przemysł gumowy generuje znaczne ilości odpadów poprodukcyjnych
i poużytkowych. Wynika to ze specyfiki procesu technologicznego. Ostateczną
formę i parametry użytkowe wyrobów uzyskuje się w nieodwracalnym procesie
wulkanizacji. Dlatego też ponowne przetworzenie gumy wymaga kosztownych
i pracochłonnych zabiegów umożliwiających jej destrukcję, przy czym otrzymany
recyklat posiada gorsze właściwości.
W mojej pracy zająłem się zbadaniem właściwości wulkanizatów
otrzymanych w wyniku wprowadzenia do mieszanki kauczukowej niczym nie
modyfikowanego miału żywicznego, jak również miału żywicznego z dodatkiem
nadtlenku dikumylu modyfikowanego w mikromieszarce typu Plasti-corder firmy
Brabender. Oznaczyłem właściwości mechaniczne otrzymanych wulkanizatów,
wykonałem badanie pęcznienia równowagowego oraz przeprowadziłem ekstrakcję
zarówno mieszanek kauczukowych jak i wulkanizatów. Wyniki mojej pracy będę
miał zaszczyt zaprezentować na najbliższej Sesji Magistrantów i Doktorantów
Łódzkiego Środowiska Chemików.
81
poster nr 72
SIECIOWANIE KAUCZUKU CHLOROPRENOWEGO TLENKAMI METALI
Paweł Pizon
Opiekun: mgr. inż. Kinga Bociong
Promotor: prof. dr. hab. Władysław M. Rzymski
Instytut Technologii Polimerów i Barwników, Politechnika Łódzka, ul.
Kauczuk chloroprenowy posiada dobre właściwości mechaniczne i
wytrzymałościowe, a także trwałością w zetknięciu z rozcieńczonymi i stężonymi
zasadami oraz odporność na działanie czynników pogodowych 1. Obecność atomu
chlor powoduje, że jest on elastomerem polarnym, o dużej odporności na działanie
płomieni.
Dotychczas w Polsce i na świecie znana była możliwość sieciowania
kauczuku chloroprenowego tlenkiem cynku z dodatkiem tlenku magnezu w
obecności przyspieszaczy2. Jak się okazuje istnieje jednak możliwość zastosowania
innych tlenków metali. Tematem mojej pracy jest użycie wcześniej nie
wypróbowanych tlenków żelaza jako zespołu sieciującego. Otrzymane przeze nas
wyniki świadczą o dobrych właściwościach powstałych wulkanizatów w
zależności od ilości użytej substancji sieciującej oraz temperatury procesu.
1
Gaczyński R. (Red.): Guma. Poradnik inżyniera i technika, WNT, Warszawa 1981
Coran A.Y.: Vulcanization, rozdział 7 w, Science and technology of rubber, (Red. J.
E. Mark,B. Erman,F. R. Eirich) Elsevier Inc 2005
2
82
poster nr 73
ASYMETRYCZNE REAKCJE CYJANOSILILOWANIA Z
WYKORZYSTANIEM CHIRALNYCH LIGANDÓW IMIDAZOLOWYCH
Malwina Przygodzka
Promotor pracy: prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń
Opiekun pracy: dr Katarzyna Urbaniak
Uniwersytet Łódzki, Wydział Chemii, Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej,
ul. Tamka 12
Celem badań podjętych w pracy było znalezienie metody enancjoselektywnej addycji
cyjanotrimetylosilanu (TMSCN) do imin 5 oraz ketonów 7 z zastosowaniem enancjomerycznie
czystych pochodnych imidazolu 1a-b i bis-imidazolu 2a-b w roli organokatalizatorów [1, 2]. Jako
katalizatory reakcji asymetrycznego cyjanosililowania testowano również optycznie czyste
czwartorzędowe sole imidazoliowe 3 oparte na szkielecie (R)- i (S)-α-metylobenzyloaminy oraz sole
bis-imidazoliowe
4,
pochodne
(R,R)-trans-1,2-diaminocykloheksanu [3].
R
R
N
N
R
Me
1
R
N
2
N
N
R
N
R
alkil
alkil
1
Me
Me
N+
2
N
Me
+
alkil
N
BF4
N+
N
Me
2 Br
N
Ph
Ph
Ph
Ph
Me
1a-b
1a: R=Me
1b: R=Ph
3
2a-b
4
2a: R1=Me, R2=Ph
2b: R1=Ph, R2=Ph
Reakcje cyjanosililowania imin 5 przeprowadzono w obecności katalitycznych układów
KF/sól imidazoliowa i Ti(O-iPr)4/1a-b oraz Ti(O-iPr)4/2a-b. We wszystkich reakcjach uzyskano
aminonitryle
6
z dobrymi wydajnościami chemicznymi. Pomiary HPLC wykonane dla produktów 6 wykazały jednak
całkowity brak czynności optycznej.
3
R
N
1
R
3
NHR
kat*
Me3SiCN
+
*
1
R
2
R
CN
2
R
6
5
W reakcjach asymetrycznego cyjanosililowania ketonów uzyskano oczekiwane sililowane
etery
8
z dobrymi wydajnościami. Związki te po oczyszczeniu chromatograficznym wydzielono w postaci
bezbarwnych olejów. Przeprowadzono reakcje z acetofenonem oraz propiofenonem w obecności
katalitycznych układów KF/sól imidazoliowa i Ti(O-iPr)4/2a-b. Dalsze badania mają na celu oznaczenie
nadmiarów enancjomerycznych otrzymanych pochodnych 8 metodą HPLC.
OSiMe3
O
R
+
Me3SiCN
R = Me lub Et
7
[1] G. Mlostoń, P. Mucha, K. Urbaniak, K. Broda, Helv. Chim. Acta, 2008, 91, 232
[2] P. Mucha, G. Mlostoń, M. Jasiński, A. Linden, H. Heimgartner, Tetrahedron: Asymmetry, 2008, 19, 1600
[3] G. Mlostoń, P. Mucha, R. Tarka, K. Urbaniak, A. Linden, H. Heimgartner, Polish J. Chem., 2009, 83, 1105
83
*
kat*
R
8
CN
poster nr 74
GLIKOZYLOWANIE PEPTYDÓW
Inga Relich
Promotor pracy: Beata Kolesińska
Ważna grupa procesów posttranslacyjnego modyfikowania białek polega na
zmianie ich struktury w wyniku dołączenia wiązaniem kowalencyjnym
dodatkowego fragmentu modyfikującego strukturę jednej bądź większej liczby
reszt aminokwasowych [ 1]. Proces ten powszechnie występuje w naturze,
prowadząc do zróżnicowania właściwości i funkcji białek. Jedną z najważniejszych
posttranslacyjnych modyfikacji białek są szeroko rozumiane procesy
glikozylacji[2]. Glikozylowane białka (peptydy) obejmują dwie grupy: N-glikany
połączone z resztą asparaginy (Asn) oraz O-glikany połączone do reszt Ser lub
Thr.
O
H2N
HO
O
O NH
OH
OH OH
O-glikozylowany
aminokwas
OH
HO
HO
R
O
OH
O
OH
H2N
R
R
N+ R'SO 3
N
H
COOH
N-glikozylowany
aminokwas
O
N
N
O
NR3: N-metylomorfolia, N-metylopiperydyna,
N-metylopirolidyna
R'SO3-: kw. p-toluenosulfonowy, kw. trifluorometanosulfonowy,
kw. metanosulfonowy
Przedmiotem moich badań było porównanie przydatności biblioteki stabilnych
triazynowych
odczynników
kondensujących
w
syntezie
podwójnie
glikozylowanego fragmentu białka gp120 292-300 o sekwencji aminokwasowej
N(Glc)ESVAIN(Glc)CT [3] oraz syntetycznego, monoglikozylowanego epitopu
Stwardnienia Rozsianego (SM) CSF 114 o sekwencji aminokwasowej
TPRVERN(Glc)GHSVFLAPYGWMVK [4].
[1] (a) R. Ling, M. Yoshida, P. S. Mariano, J. Org. Chem. 1996, 61, 4439; (b) H. A. Doyle,
M. J. Mamula, Trends Immunol. 2001, 22, 443.
[2] Y. Tzur, A. Markovich, R.G. Lichtenstein, J. Proteome Res. 2008, 7, 1188.
[3] P. Botarelli, B.A. Houlden, N.L. Haigwood, C. Servis, D. Montagna, S. Abrignani, J.
Immunol. 1991, 147, 3128.
[4] F. Lolli, B.Mulinacci, A. Carotenuto, B. Bonetti, G. Sabatino, B. Mazzanti, A. M. D'Ursi,
E. Novellino, M. Pazzagli, L. Lovato, M. C. Alcaro, E. Peroni, M. C. Pozo-Carrero, F. Nuti,
L. Battistini, G. Borsellino, M. Chelli, P. Rovero, A. M. Papini, PNAS. 2005, 102, 10273.
84
poster nr 75
NOWE OPTYCZNIE CZYNNE LIGANDY IMIDAZOLOWE – SYNTEZA I
PRÓBY ICH WYKORZYSTANIA W ASYMETRYCZNYCH REAKCJACH
TYPU HENRY‟EGO
Dorota Rygielska
prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń
dr Marcin Jasiński
Uniwersytet Łódzki, Zakład Związków Heteroorganicznych, 91-403 Łódź, Tamka
12
2-Niepodstawione N-tlenki imidazolu stanowią łatwo dostępne substraty o szerokim
spektrum zastosowań w syntezie organicznej, w tym biologicznie aktywnych pochodnych [1]. W
ostatnich latach opisano syntezy oraz reaktywność enancjomerycznie czystych N-tlenków
otrzymywanych z odpowiednich chiralnych komponentów aminowych, takich jak aminoalkohole, estry
aminokwasów oraz diaminy [2]. Szczególnie interesujący wątek obejmuje syntezy N-tlenków bisimidazolu oparte na wykorzystaniu optycznie czynnych form trans-1,2-diaminocykloheksanu [3a].
Serię takich N-tlenków o symetrii C2 skutecznie zastosowano jako ligandy w stereokontrolowanych
reakcjach allilowania aldehydów aromatycznych [3b]. W ramach niniejszej pracy, stanowiącej
kontynuację wcześniej podjętych badań w Zakładzie przygotowano nowe, chiralne pochodne imidazolu
o ogólnych wzorach 1 i 2 w celu zastosowania ich jako ligandy w syntezie asymetrycznej (Rysunek 1).
Rysunek 1
Jako związki wyjściowe wybrano łatwo dostępne w enancjomerycznie czystych formach
(1R,2R)-trans-1,2-diaminocykloheksan oraz (S)-(-)-α-metylobenzyloaminę. Pochodne imidazolu 1 i 2
otrzymano
w
wyniku
kondensacji
odpowiednich
α-(hydroksyimino)-ketonów
z
formaldiminami
oraz
następczej
reakcji
przeniesienia
siarki [4]. W komunikacie przedstawione zostaną szczegółowe informacje dotyczące syntezy oraz
wybranych właściwości fizykochemicznych nowych pochodnych.
Schemat 1
W uzupełnieniu zostaną omówione wstępne wyniki badań obejmujących zastosowanie
nowych imidazolo-2-tionów jako ligandów w reakcjach typu Henry‟ego (Schemat 1).
Literatura:
[1]
a) H. Lettau et al., Pharmazie 1991, 46, 412; b) J. F. Callahan et al., J. Med. Chem. 2002, 45, 999;
c) S. Laufer et al., Angew. Chem. Int. Ed. 2002, 41, 2290; d) G. Aguirre et al., Arch. Pharm. Pharm. Med.
Chem. 2004, 337,
259; e) G. Meier et al., J. Med. Chem. 2004, 47, 2678.
[2]
a) M. Jasiński, G. Mlostoń, P. Mucha, A. Linden, H. Heimgartner, Helv. Chim. Acta 2007, 90, 1765;
b) M. Jasiński, G. Mlostoń, A. Linden, H. Heimgartner, Helv. Chim. Acta 2008, 91, 1916.
[3]
a) P. Mucha, G. Mlostoń, M. Jasiński, A. Linden, H. Heimgartner, Tetrahedron: Asymmetry 2008, 19, 1600;
b) P. Kwiatkowski, P. Mucha, G. Mlostoń, J. Jurczak, Synlett 2009, 11, 1757.
[4]
G. Mlostoń, T. Gendek, H. Heimgartner, Helv. Chim. Acta 1998, 81, 1585.
85
poster nr 76
GRUPA SULFINYLOWA JAKO CHIRALNY POMOCNIK W
ASYMETRYCZNEJ SYNTEZIE CYKLOPROPANÓW O ZNACZENIU
BIOLOGICZNYM
Aneta Rzewnicka
Promotor pracy: doc. dr hab. Wanda Halina Midura, (CBMiM)
Opiekun pracy: doc. dr hab. Wanda Halina Midura, dr Jerzy Krysiak (CBMiM)
Opiekun z Uniwersytetu Łódzkiego: dr Robert Kołodziuk
Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych, Zakład Chemii
Heteroorganicznej
Chiralny pierścień cyklopropanu stanowi szkielet wielu produktów naturalnych,
stąd w ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie reakcjami
asymetrycznego cyklopropanowania. Cyklopropany z podstawnikiem fosfonowym
są usztywnionymi analogami wielu substancji naturalnych wykazujących czynność
biologiczną. Celem mojej pracy jest synteza aminokwasu, który w swojej budowie
posiada pierścień cyklopropanu podstawiony grupą fosfonową. Otrzymany
związek stanowić będzie fosfonowy analog kwasu L – glutaminowego, który może
działać jako neurotransmiter w ośrodkowym układzie nerwowym1.
O
HO
P
OH
*
*
*
COOH
NH2
1.Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters 16 (2006) 196–199
86
poster nr 77
WYTWARZANIE I WŁAŚCIWOŚCI HYDROŻELOWYCH UKŁADÓW
ZAWIERAJĄCYCH LAMININĘ
Katarzyna Sadowska
Promotor pracy: dr inż. Sławomir Kadłubowski
Radiacyjnej, ul. Wróblewskiego 15, 90-924 Łódź
Prowadzone przeze mnie badania stanowią część Projektu Europejskiego „Artemis”.
Jego celem jest opracowanie i optymalizacja neuronalnych układów
in vitro, mających w niedalekiej przyszłości zastąpić zmodyfikowane genetycznie
zwierzęta w badaniach nad procesami uczenia się i zapamiętywania oraz w analizie
struktury i funkcjonowania tkanki nerwowej.
Układy te składają się z trójwymiarowej, przypominającej naturalną tkankę sieci,
zbudowanej z synaptycznych połączeń pomiędzy komórkami neuronalnymi
wytworzonymi z embrionalnych komórek macierzystych. Neurony znajdują się
wewnątrz polimerowej matrycy, której dodatkowym składnikiem są odpowiednie
związki kierujące rozwojem sieci synaptycznej, np. laminina.
Laminina to białko należące do glikoprotein o masie 240 kDa, zbudowane z trzech
podjednostek, łańcuchów α, β oraz γ. Syntetyzowana jest przez komórki nabłonkowe.
Stanowi główny składnik substancji międzykomórkowej - blaszki jasnej w błonie
podstawnej. Wykorzystanie lamininy w matrycy hydrożelowej ma na celu nadanie sieci
neuronalnej niehomogeniczności skupisk komórek oraz połączeń międzykomórkowych
charakterystycznej
dla
układów
znajdujących
się
in vivo.
W ostatecznym etapie badań układ połączony będzie
z wieloelektrodowymi
ugrupowaniami wykorzystywanymi do jego elektrycznej stymulacji oraz rejestrowania
odpowiedzi.
W celu otrzymania struktury hydrożelowej zastosowałam polimeryzację radiacyjną.
Metoda ta umożliwia jednoczesne prowadzenie procesu tworzenia i sterylizacji
hydrożelu. Ponadto nie wymaga użycia inicjatorów chemicznych, które po zakończeniu
procesu musiałyby zostać usunięte.
Podczas badań przeanalizowałam proces otrzymywania sieci hydrożelowej oraz jej
parametry, takie jak: dawka żelowania (Dg), stosunek wydajności radiacyjnej
degradacji do wydajności radiacyjnej sieciowania (p0/q0), stopień spęcznienia (DS),
stopień przemiany (SP) itp. Zbadałam także kinetykę uwalniania lamininy z matrycy
hydrożelowej oraz określiłam wpływ promieniowania na to białko.
Praca została częściowo sfinansowana z VI PR UE, STRP “ARTEMIS”; Projektu
Międzynarodowego Współfinansowanego Nr 503/6.PR UE/2007/7 z dnia 30 listopada
2007
87
poster nr 78
MECHANOCHEMICZNA DEGRADACJA WULKANIZATÓW KAUCZUKU
BUTYLOWEGO
Justyna Skrodzka
Instytut Technologii Polimerów i Barwników Politechniki Łódzkiej;
Rozwój techniki niesie ze sobą czerpanie, ze środowiska naturalnego
surowców pierwotnych, efektem czego jest ich ciągłe zmniejszanie się, dlatego
niezbędne staje się przetwarzanie materiałów i wprowadzanie ich do obiegu jako
surowce wtórne. W dzisiejszych czasach recykling jest istotnym procesem
zarówno ze względów ekologicznych, jak i ekonomicznych.
Celem mojej pracy magisterskiej jest zbadanie możliwości i opracowanie
warunków mechanochemicznej regeneracji kauczuku butylowego (IIR)
usieciowanego żywicami (RCIIR) oraz sprawdzenie właściwości wytworzonego
regeneratu.
Materiał wejściowy do badań miał postać miału poddawanego obróbce
mechanochemicznej prowadzonej w mikromieszarce zamkniętej typu Plasti-Corder, firmy Brabender, w podwyższonej temperaturze (160 oC – 200 oC).
W celu sprawdzenia możliwości degradacji IIR pod wpływem nadtlenku dikumylu
(DCP) obróbce mechanochemicznej poddałam również miał żywiczny
w obecności DCP (5 mmol/100 g). W temperaturze 180 oC obróbce podlegał miał
z różną zawartością DCP (1-5 mmol/100 g). Czas mieszania w mikromieszarce był
różny i wynosił od 10 do 20 min. Ponadto prowadziłam ekstrakcję ilościową
otrzymanych materiałów i ich wulkanizatów (T=150 oC, t = 30 min) w acetonie
i heptanie. Badałam pęcznienie równowagowe w toluenie i heptanie. Następnym
etapem pracy było połączenie usieciowanej mieszanki IIR z regeneratem oraz
zbadanie jego właściwości mechanicznych.
Badania wykazały, że na właściwości regeneratu ma wpływ temperatura,
zawartość DCP oraz czas obróbki mechanochemicznej w mikromieszarce.
Stwierdziłam ponadto, że wprowadzenie regeneratu do wulkanizatu z IIR prowadzi
do porównywalnych właściwości mechanicznych, jak w przypadku wulkanizatów
zawierających sam IIR.
88
poster nr 79
ZASTOSOWANIA SYNTETYCZNE 3-METOKSY I 3-(DIMETYLOAMINO)-2(DIETOKSYFOSFORYLO)PROPENIANÓW ETYLU
Dominika Słowak
Promotor pracy: prof. dr hab. Tomasz Janecki
Uczelnia: Politechnika Łódzka
Metylidenomaloniany 1 to dobrze znana grupa użytecznych syntetycznie
związków, które z powodzeniem użyto do otrzymywania wielu biologicznie
ważnych połączeń organicznych, głównie heterocyklicznych 1.
Celem mojej pracy było rozpoznanie użyteczności syntetycznej fosfonianowych
analogów metylidenomalonianów 2, w których jedna z grup karboestrowych
została zastąpiona grupą fosfonianową. Wybrane jako związki modelowe 2(dietoksyfosforylo)-3-metoksypropenian etylu (2a) i 2-(dietoksyfosforylo)-3(dimetyloamino)propenian etylu (2b) poddano reakcjom z wybranymi
nukleofilami azotowymi (Nu), takimi jak sole sodowe karbaminianu tert-butylu,
ftalimidu i indolu. W zależności od warunków reakcji otrzymano produkty
podstawienia 3 lub addycji 4. Fosforylopropenian 2a poddano także reakcjom z
aniliną (5) i aminopirydynami 6. Otrzymano oczekiwane produkty podstawienia,
które w warunkach termicznych cyklizowały do odpowiednich chinolinonów 7,
naftyrydynonów 8 lub pirydopirymidynonów 9.
1
Milata, V.; Claramunt, R. M.; Elguero, J.; Zalupsky, P., W: Targets in
Heterocyclic Systems, Attanasi, O. A.; Spinelli, D., Eds.; Italian Society of
Chemistry, Roma, 2000; Vol. 4, p. 167.
89
poster nr 80
BADANIE WŁASNOŚCI ELEKTROKATALITYCZNYCH ELEKTROD
MODYFIKOWANYCH WYBRANYMI WARSTWAMI POLIANILIN
Ewelina Socha
Promotor i opiekun pracy: dr Paweł Krzyczmonik
Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej
Celem prezentowanej pracy było zbadanie zdolności polianiliny do utleniania
kwasu askorbinowego w zależności od sposobu otrzymywania polianiliny, ilości
oraz sposobu domieszkowania tego polimeru. Dokładne poznanie własności
katalitycznych polianiliny i materiałów elektrodowych na bazie polianiliny jest
niezmiernie ważne gdyż substancje te znajdują wiele zastosowań w budowie
nowych baterii, akumulatorów i ogniw paliwowych.
Prezentowane badania wykonane były metodą woltamperometrii cyklicznej.
Pomiary wykonywano w środowisku kwasu chlorowego (VII) i siarkowego (VI) z
zastosowaniem soli sodowych i amonowych tych kwasów.
Badane też były własności katalityczne kopolimeru aniliny z kwasem
antranilowym.
0.02
I (A)
0.01
0
-0.01
-0.25
0
0.25
0.50
0.75
1.00
E (V)
Krzywe woltamperometryczne utleniania kwasu askorbinowego na elektrodzie
modyfikowanej polianiliną.
90
poster nr 81
ZASTOSOWANIE PODWÓJNEJ INDUKCJI ASYMETRYCZNEJ W
SYNTEZIE KWASÓW AMINOFOSFONOWYCH.
Aneta Stacherska
Promotor pracy: prof. UŁ, dr hab. Jarosław Lewkowski
Opiekun pracy: dr Piotr Łyżwa, Centrum Badań Makro i Makromolekularnych
PAN 90-363 Łódź, ul. Sienkiewicza 112
Uczelnia:
Uniwersytet Łódzki, Katedra Chemii Organicznej ul. Tamka 12,
91- 403 Łódź
Kwasy aminofosfonowe są strukturalnymi analogami aminokwasów. Wykazują szereg
ciekawych właściwości biologicznych, posiadają właściwości antybakteryjne,
antywirusowe, owadobójcze, chwastobójcze.[1,2] Aktywność biologiczna kwasów
aminofosfonowych zależy od konfiguracji stereogenicznego atomu węgla, do którego
przyłączona jest grupa aminowa.[3] Z tego powodu, istotnego znaczenia nabierają metody
syntezy chiralnych, nie racemicznych kwasów aminofosfonowych.
W niniejszym komunikacie przedstawione zostaną wyniki badań nad zastosowaniem
podwójnej indukcji asymetrycznej w syntezie kwasów α- i β-amino-fenylometanofosfonowych, z wykorzystaniem jako substratów enancjomerycznej benzylideno-ptoluenosulfiniminy i anionów optycznie czynnych fosforynów i fosfonianów dimentylowych
zgodnie ze schematem:
MentO
O
O
P
Ph
MentO
(MentO)2PO
-
p-Tol
S
H
N
(MentO)2P(O)CH 2
-
MentO
O
Ph
P
MentO
NHS(O)Tol-p
Ph
NHS(O)Tol-p
Powstające w przewadze diastereoizomery adduktów wyodrębniono chromatograficznie
i poddano hydrolizie, otrzymując wolne kwasy aminofosfonowe zarówno z dobrą
diastereoselektywnością, jak i dużą wydajnością chemiczną.
Przeprowadzono również syntezę 3-fenylo-2H-azyrydynofosfonianu dimentylowego z
wykorzystaniem reakcji addycji nukleofilowej anionu (-)-chlorometanofosfonianu
dimentylowego do (+)-S-benzylideno-p-toluenosulfiniminy i podjęto próby otwierania
otrzymanego pierścienia azyrydynowego.
Literatura :
[1] Aminophosphonic and Aminophosphinic Acid: Chemistry and Biological Activity; Kuchar, V. P.;
Hudson, H. R., Eds.; John Wiley: New York, 2000 and references cited therein.
[2] Kafarski, P.; Lejczak, B. Phosphorus Sulfur Silicon Relat. Elem. 1991, 63, 193-215.
[3] Mikołajczyk, M.; Łyżwa, P.; Drabowicz, J. Tetrahedron: Asymmetry 2002, 13, 2571-2576.
91
poster nr 82
SYNTEZA I WŁAŚCIWOŚCI HYDROŻELI WZBOGACONYCH W
NANOCZĄSTECZKI SREBRA DO ZASTOSOWAŃ BIOMEDYCZNYCH
Renata Stępniak
Promotor pracy: prof. dr hab. Janusz M. Rosiak
Opiekun pracy: mgr inż. Nina Bartoszek
Politechnika Łódzka, Wydział Chemiczny
Hydrożele, czyli dwu- lub wieloskładnikowe układy trójwymiarowej sieci
łańcuchów polimerowych i wody wypełniającej przestrzeń pomiędzy nimi, służą
do produkcji wielu użytecznych materiałów, m. in. stosowanych w medycynie.
Przykładem takich biomateriałów są soczewki kontaktowe, membrany do dializ,
podłoża do inżynierii tkankowej oraz opatrunki hydrożelowe używane w leczeniu
oparzeń i trudno gojących się ran. Oprócz zmniejszenia uczucia bólu opatrunki
hydrożelowe zapewniają absorpcje wydzielin, dostęp tlenu do rany, barierę
przeciwko bakteriom i nie przyklejają się do rany a przede wszystkim umożliwiają
przyśpieszenie gojenia się ran. Pomimo wielu zalet opatrunki same w sobie nie
wykazują aktywności biologicznej, chociaż istnieje możliwość wzbogacenia
opatrunku w substancje biologicznie czynne (leki). Coraz częściej, zwłaszcza przy
leczeniu ran oparzeniowych, oczekuje się, że sam opatrunek wykazywać będzie
działanie bakteriobójcze.
Celem mojej pracy była synteza opatrunku hydrożelowego wzbogaconego w
srebro w postaci nanocząstek, zbadanie właściwości takich opatrunków oraz
określenie cytotoksyczności i bakteriobójczości zarówno opatrunków jak i samych
nanocząsteczek srebra. Do otrzymania opatrunków hydrożelowych wykorzystałam
radiacyjną technologię opracowaną pod kierunkiem prof. Janusza M. Rosiaka.
Pierwsza część pracy dotyczyła scharakteryzowania nanocząstek srebra. Do badań
zostały wykorzystane nanocząsteczki (producent firma Amepox) o różnym stopniu
rozdrobnienia. Badania pozwoliły mi na określenie m. in. rozkładu wielkości
średnic nanocząsteczek, ich potencjału zeta oraz lepkości roztworów nanosrebra.
Podjęłam też próby wizualizacji nanocząstek srebra za pomocą elektronowego
mikroskopu skaningowego (SEM) oraz zbadanie cytotoksyczności ich roztworów.
Druga część pracy obejmowała syntezę opatrunków hydrożelowych z dodatkiem
nanocząsteczek srebra. Badania otrzymanych produktów miały na celu określenie
szybkości oraz ilości uwalniania się jonów srebra i nanocząstek z opatrunków. W
najbliższym czasie zostaną przeprowadzone testy biologiczne, które pozwolą na
określenie właściwości bakteriobójczych otrzymanych przeze mnie hydrożeli oraz
na wyznaczenie strefy martwej.
92
poster nr 83
ASYMETRYCZNA SYNTEZA USZTYWNIONYCH ANALOGÓW
FOSFONOGLICYNY
Anna Supeł
Promotor pracy: doc. dr hab. Wanda Halina Midura (CBMiM)
Opiekun pracy: dr hab. Wanda Halina Midura, dr Jerzy Krysiak (CBMiM)
Opiekun z Uniwersytetu Łódzkiego: dr hab., profesor UŁ Stanisław Leśniak
Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych, Zakład Chemii
Heteroorganicznej
Wzrost zainteresowania asymetryczną syntezą pochodnych cyklopropanów
spowodowany był odkryciem, iż struktury te stanowią szkielet wielu produktów
naturalnych, wyizolowanych z roślin, grzybów i mikroorganizmów oraz wchodzą
w skład struktur o działaniu biologicznym. Możliwość otrzymania tych związków
w formie optycznie czynnej odgrywa istotną rolę, gdyż jedynie optycznie czynne
związki, takie jak cyklopropyloaminokwasy, znajdują zastosowanie w przemyśle
farmaceutycznym.
Celem mojej pracy magisterskiej jest otrzymanie aminokwasu, analogu
fosfonoglicyny1, którego struktura usztywniona jest poprzez pierścień
cyklopropylowy.
O
HO P OH
C COOH
NH2
[1] Bioorganic & Medicinal Chemistry 15 (2007) 3161–3170
93
poster nr 84
HIPERMODYFIKOWANE KOMPONENTY TRNA; SYNTEZA
(R) I (S) 5-(METOKSYKARBONYLO(METOKSY)METYLO)URYDYNY
DO MODELOWYCH BADAŃ STEREOKONTROLI PROCESU BIOSYNTEZY
BIAŁEK
Janusz Szczepański
Promotor: dr inż. Agnieszka Dziergowska
Opiekun pracy: prof. dr hab. inż. Andrzej Małkiewicz
Prezentowana praca jest fragmentem projektu badań przybliżających nas
do odpowiedzi na pytanie o wpływ modyfikowanych nukleozydów na strukturę
i aktywność RNA w procesie dekodowania informacji genetycznej. Spośród licznych
opisanych modyfikowanych nukleozydów, z których większość przypada na sekwencje
tRNA, zidentyfikowano wyjątkową, diastereoizomeryczną parę modyfikacji: (R) i (S)
mchm5U,
wyizolowaną
odpowiednio
z
tRNAArg
wołu
Gly
1
(Bos taurus) i tRNA2 jedwabnika (Bombyx mori) (Rys.1A) [ ]. Oba diastereoziomery
znajdują się w 34 pozycji (zwanej „wahadłową”) odpowiednich sekwencji tRNA. W
procesie
translacji
oba
nukleozydy
uczestniczą
w dekodowaniu „family codon boxes” i mogą wykazywać restrykcję, bądź amplifikację
kodu genetycznego.
Zaplanowane prace obejmują syntezy 17-merów - modeli do badania wpływu obecności
dodatkowego centrum chiralności w 5-podstawionych pochodnych urydyny pierwszej litery
antykodonu na przebieg procesu biosyntezy białek. Poza natywnymi modelami ramienia i
pętli antykodonu omawianych tRNA, zaplanowano wprowadzenie w wybrane sekwencje
analogu mchm5U, w którego cząsteczce „zamaskowano” donorowy charakter funkcji
hydroksylowej. Bezpośredni cel mojej pracy stanowiło otrzymanie pary diastereoizomerów
(R) i (S) mc(om)m5U (Rys.1B). Otrzymane nukleozydy po uprzednim przekształceniu w
odpowiednio blokowane 3‟-O-amidofosforyny zostaną włączone w pozycję 34
zaplanowanych w programie badań oligomerów.
O
HO
O
O
OH
O
N
HO
O
N
OH OH
OH OH
mchm5U
O
OMe
* COOMe
HN
* COOMe
HN
mc(om)m5U
A)
B)
Rys.1.A) Natywne sekwencje tRNA w których skład wchodzą diastereoizomeryczne
nukleozydy;
B) Struktury: mchm5U i otrzymany analog mc(om)m5U
[1] L. Songe-Møller et al. , Mol. Cell. Biol. 2010, 30 (7), 1814;
94
poster nr 85
BADANIE FUNKCJI OBJĘTOŚCIOWYCH UKŁADU
C12TAB – HEKSAN – 1 – OL + WODA
W ZAKRESIE TEMPERATUR 15 – 50oC
Artur Ślusarski
Promotor pracy: Prof. dr hab. Henryk Piekarski
Opiekun pracy: dr Kinga Kubalczyk
Celem pracy było wyznaczenie krytycznego stężenia micelizacji na podstawie
badań gęstości trójskładnikowego układu C12TAB – heksan – 1 – ol + woda w zakresie
stężeń 0,001 – 0,06 mol/kg, w którym zaobserwowano charakterystyczne zmiany
strukturalne. Pomiary te prowadzone były w zakresie temperatur 15 – 50oC (pomiar co
5 deg). Obiektem badań był bromek dodecylotrimetyloamoniowy (C 12TAB), zaliczany
do związków powierzchniowo czynnych (surfaktantów). Ze względu na specyficzne
oddziaływania występujące w omawianym układzie, cząsteczki alkoholu, zwanego
kosurfaktantem, mają zdolność do wbudowywania się w warstwę powierzchniową
tworzących się micel, bądź też umiejscawiać się w rdzeniu miceli. Roztwory takie
noszą nazwę mikroemulsji, a tworzące je micele mogą przyjmować kształt wydłużony,
bądź też spłaszczonych. Badania prowadzone w Katedrze Chemii Fizycznej miały na
celu uzupełnienie wiadomości dotyczących omawianego układu o badania
termodynamiczne. Gęstość badanych roztworów mierzona była przy pomocy
densymetru magnetycznego firmy Anton Paar, model DMA 5000. Urządzenie to
charakteryzuje się wysoka dokładnością i powtarzalnością wyników, odpowiednio
5×10-6 g/cm3 oraz 1×10-6 g/cm3. Stałość temperatury utrzymywana jest
z dokładnością 0,001oC. Zakres dla pomiarów gęstości waha się w granicach 0 – 3
g/cm3, dla temperatur od 0oC do 90oC. Zaletą przyrządu jest niewielka objętość badanej
próbki, ok. 2 ml. Wyznaczone wartości gęstości posłużyły do obliczenia pozornej
molowej objętości substancji rozpuszczonej. Zaobserwowano, że kształt krzywych
opisujących badane właściwości fizykochemiczne wodnych roztworów surfaktantu
C12TAB w funkcji molalności, związany jest ze zmianą indywidualnych cech i
przeobrażeniami strukturalnymi zachodzącymi w badanym układzie. Zmiany te mogą
być z powodzeniem opisane za pomocą funkcji objętościowych, które w wymiernym
stopniu obrazują przekształcenia strukturalne zachodzące w roztworach. Przebieg tych
krzywych pozwolił na wyznaczenie krytycznego stężenia micelizacji badanego układu.
Wartość CMC nie wykazała żadnej ogólnej prawidłowości związanej ze zmianą
temperatury. Zaobserwowano wzrost pozornej molowej objętości wraz ze wzrostem
temperatury. Punkty, odpowiadające wartości CMC dla poszczególnych temperatur,
mieszczą się w zakresie stężeń 0,020 – 0,024 mol/kg.
95
poster nr 86
SYNTEZA ZWIĄZKÓW KOMPLEKSOWYCH WYBRANYCH
POCHODNYCH IMIDAZOLU Z MIEDZIĄ
Paweł Tokarz
Promotor pracy: prof. dr hab. Grzegorz Andrijewski
Opiekun pracy: dr Paweł Urbaniak
Współpraca: prof. dr hab. Grzegorz Mlostoń*, dr Marcin Jasiński*
Katedra Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, Uniwersytet Łódzki, ul. Tamka 12,
91-403 Łódź
*-Katedra Chemii Organicznej i Stosowanej, Uniwersytet Łódzki, ul. Tamka 12,
91-403 Łódź
Pochodne N-podstawionego imidazolo-2(3H)-tionu stanowią interesującą
grupę
ligandów
będących
analogami
dobrze
poznanych
struktur
merkaptopirydynowych. Znajdują zastosowanie m.in. w medycynie (leczenie
chorób tarczycy, schistosomatozy, blokowanie wydzielania kwasu żołądkowego),
syntezie organicznej, przy wytwarzaniu modyfikowanych elektrod o złotej fazie
przewodzącej czy jako inhibitory korozji miedzi.
Ze względu na dwie ostatnie możliwości wykorzystania badanych tionów
niezwykle ważne jest poznanie ich właściwości kompleksotwórczych, m.in.
z jonami miedzi. Mimo to, wiedza na temat związków koordynacyjnych
tworzonych przez pochodne imidazolo-2(3H)-tionu podstawione w pozycjach
4 i 5 (rysunek) jest wciąż niewystarczająca.
W niniejszej pracy podjęto systematyczne badania nad otrzymywaniem
kompleksów pochodnych N-metyloimidazolo-2(3H)-tionu. Zastosowano kilka
metod syntezy, co pozwoliło zbadać wpływ obecności tlenu atmosferycznego oraz
zastosowanego rozpuszczalnika na stopień utlenienia miedzi w otrzymanych
kompleksach. Otrzymywane kompleksy były badane za pomocą spektroskopii IR
oraz UV/VIS. Metodą woltamperometrii cyklicznej przeprowadzono badania
powstałych w roztworach po zmieszaniu ligandów z jonami miedzi(II) układów
redoks. Dla części układów wykazano katalityczny wpływ jonów miedzi(II)
na utlenianie niektórych ligandów.
96
poster nr 87
WPŁYW BIAŁEK ZIEMNIACZANYCH NA WŁAŚCIWOŚCI
KARBOKSYLOWANEGO KAUCZUKU
BUTADIENOWO-AKRYLONITRYLOWEGO
Yves-Hervé Tshela Ntumba
Opiekun pracy: dr Mirosława Prochoń
W obecnych czasach dużym zainteresowaniem cieszą się biopolimery
pochodzenia naturalnego. Po wprowadzeniu decyzji Rady Europejskiej zakazującej
stosowanie białek zwierzęcych do środków spożywczych i pasz dla zwierząt
hodowlanych (776/2000/EG i 1774/2002/EG), zwiększyło się zainteresowanie
białkami roślinnymi takimi jak białko sojowe czy ziemniaczane.
Celem przeprowadzonych badań było uzyskanie biorozkładalnych elastomerów
zawierających odpadowe białka ziemniaczane.
Białka ziemniaczane były pozyskane z Przedsiębiorstwa Przemysłu Spożywczego
PEPEES S.A. z Łomży. Otrzymano je w wyniku termiczno-kwasowej koagulacji z
soku komórkowego ziemniaka –jako produkt odpadowy (w UE jest to 200 tys ton
rocznie) podczas przerobu surowego ziemniaka na skrobię.
W badaniach wykonano hydrolizę kwasową, enzymatyczną oraz alkaliczną białek
ziemniaczanych. Warunki hydroliz: kwasowa (3 godz., 3N H2SO4, temp. 105 –
110°C,); enzymatyczna (enzym NUE 12MP, temp. 50°C, 3 godz.); alkaliczna (1N
NaOH, 1 godz.. temp.90°C).
Uzyskane produkty zbadano metodą chromatografii cienkowarstwowej, oznaczono
wielkość cząstek (Zetasizer nano S90), potencjał zeta (Zetasizer 2000) oraz
wykonano widma w podczerwieni FTIR (Bio-Rad 175 C). Białka ziemniaczane
oraz hydrolizaty charakteryzują się rozmiarem cząstek w zakresie od 0,1 do 1 μm i
punktem izoelektrycznym IEP w zakresie pH od 3 do 4.
Białka ziemniaczane i jego hydrolizaty jako napełniacze kauczuku Krynac X7.50
wpłynęły na wzrost, gęstości usieciowania, zawartości węzłów jonowych,
wytrzymałości na rozciąganie, odporności na starzenie termiczne i twardości.
Uzyskane hydrolizaty będą poddane kolejnej modyfikacji w celu uzyskania
emulgatorów i w takiej postaci również zostaną dodane jako napełniacz do
kauczuku XNBR.
97
poster nr 88
BADANIA ZAWARTOŚCI RTĘCI CAŁKOWITEJ
W PRÓBKACH ŚRODOWISKOWYCH
Joanna Walczyńska
Promotor i opiekun pracy : dr inż. Ewa Leśniewska
Gleba, woda i powietrze są najważniejszymi elementami przyrody, które
tworzą środowisko życia dla człowieka, zwierząt i roślin. Magazynują one różne
zanieczyszczenia (w tym rtęć), które mogą przedostawać się do organizmów
żywych.
Rtęć i jej związki występują powszechnie, zarówno w przyrodzie
ożywionej, jak i nieożywionej. Obecnie zalicza się je do jednych z najbardziej
toksycznych substancji, szczególnie dla ludzi i zwierząt. Znaczenie rtęci jako
substancji skażającej środowisko naturalne wynika ze specyficznej natury tego
metalu, zdeterminowanej mnogością źródeł zanieczyszczenia, lotnością,
ruchliwością, trwałością i dużą toksycznością jej poszczególnych form
chemicznych, m.in. metylortęci i rtęci pierwiastkowej [1-3].
Celem pracy było oznaczenie zawartości rtęci całkowitej w próbkach
środowiskowych z wybranych parków Łodzi. Badanymi próbkami były: gleba,
woda, śnieg, powietrze i biowskaźniki (igły, mchy, porosty). Próbki pobierano w
różnych miesiącach i warunkach klimatycznych. Zawartość rtęci oznaczono na
automatycznym analizatorze rtęci MERCURY SP-3D japońskiej firmy Nippon
Instruments Corporation [4]. Uzyskane wyniki porównano z wynikami z ubiegłych
lat, a także z normami określającymi dopuszczalne ilości tego pierwiastka w
poszczególnych elementach środowiska i z danymi literaturowymi. Poprawność
metody zweryfikowano na podstawie analizy materiałów odniesienia
z certyfikowaną zawartością rtęci : gleba - Soil NCS ZC 73001, mchy i porosty INCT-MPH-2 i Lichen CRM 482, igły sosny - Pine Needles 1575a.
Literatura:
1. Dobrzański Z., Bubel F., „Rtęć – aspekty ekotoksykologiczne
i legislacyjne” Chemik, 2009, 62(3), 116.
2. Głodek A., Pacyna J. M., „Możliwość redukcji emisji rtęci ze spalania węgla” Ochrona
Powietrza i Problemy Odpadów, 2007, 41(2), 53.
3. Kowalski A., Niedzielski P., Siepak J., Broszke L., „Rtęć w środowisku przyrodniczym”
Przegląd Komunalny, 2005, 3(162), 18.
4. Szynkowska M. I., Leśniewska E., Paryjczak T., „Konieczność kontrolowania stężenia rtęci
w środowisku” Przem. Chem., 2003, 82(3), 240.
98
poster nr 89
BADANIE STRUKTURY CHEMICZNEJ SIECI
PRODUKTÓW SIECIOWANIA KARBOKSYLOWANEGO KAUCZUKU
BUTADIENOWO-AKRYLONITRYLOWEGO (XNBR)
Piotr Waliś
Promotor pracy: prof. dr inż. Władysław Rzymski
Instytut Technologii Polimerów i Barwników Politechniki Łódzkiej;
Karboksylowany kauczuk butadienowo-akrylonitrylowy (XNBR) jest elastomerem
zawierającym grupy karboksylowe i wiązania nienasycone. Taka struktura
kauczuku umożliwia jego sieciowanie nie tylko tlenkami metali
(z wykorzystaniem grup –CO-OH) lub siarką (z wykorzystaniem nienasyconych
wiązań >C=C<), ale również w sposób hybrydowy (tj. jednocześnie tlenkiem
metalu i siarką, w obecności odpowiedniego przyspieszacza).
Celem mojej pracy jest zbadanie struktury chemicznej sieci produktów, jakie
powstają w wyniku sieciowania XNBR różnym zespołem sieciującym.
Jako substancje sieciujące XNBR zastosowałem tlenek magnezu (MgO,
5 cz. wag), nadtlenek dikumylu (DCP, 1,62 cz. wag.), siarkę (S, 2,5 cz. wag.) lub
zespół składający się z siarki i MgO, w obecności odpowiedniego przyspieszacza
wulkanizacji.
Oznaczyłem właściwości mechaniczne produktów usieciowania XNBR,
a także gęstość usieciowanych kauczuków i odporność na działanie toluenu.
W celu zbadania struktury powstałych węzłów sieci próbki usieciowanego XNBR
poddałem działaniu rozpuszczalników, takich jak: 10 % i 20 % roztwór
etylenodiaminy, 25 % roztwór amoniaku w toluenie oraz odczynniki tiolowoaminowe zdolne do rozkładu wiązań siarczkowych powstałych w wyniku
sieciowania.
Największą wytrzymałością na zerwanie wykazuje XNBR usieciowany MgO lub
w sposób hybrydowy. Wyraźnie mniejszą wytrzymałość posiada XNBR
usieciowany DCP, a najniższą XNBR usieciowany siarką.
Przeprowadzona analiza struktury powstających węzłów sieci potwierdziła
obecność wiązań jonowych w XNBR usieciowanym MgO lub hybrydowo.
Potwierdzają to badania pęcznienia równowagowego w toluenie po działaniu par
amoniaku, etylenodiaminy lub odczynników tiolowo-aminowych.
99
poster nr 90
SYNTEZA I WŁAŚCIWOŚCI WYBRANYCH SOLI ZIPRASIDONU
Aleksandra Wańdoch
Promotor i opiekun: dr inż. Waldemar Maniukiewicz
90-924 Łódź, ul. Żeromskiego 116
Głównym celem mojej pracy była synteza nowych soli ziprasidonu z
farmakologicznie akceptowalnymi kwasami karboksylowymi, tj. bursztynian,
askorbinian, asparaginian, malonian, aminosulfonian, nikotynian oraz zbadanie ich
właściwości fizykochemicznych.
Ze względu na bardzo słabą rozpuszczalność w wodzie (ok. 0,3 μg/ml), ziprasidon
stosowany jest w leczeniu schizofrenii w postaci jednowodnego chlorowodorku
lub trójwodnego metanosulfonian (mesylanu) [1] (Rys. 1.).
Rys.1. Wzór strukturalny ziprasidonu w postaci:
*jednowodnego chlorowodorku; **trójwodnego metanosulfonianu [2]
W wyniku przeprowadzenia reakcji pomiędzy wolną aminą a
wymienionymi wyżej
kwasami w obecności tetrahydrofuranu otrzymałam
odpowiednie sole, co potwierdziły badania XRD. Askorbinian oraz bursztynian
ziprasidonu dodatkowo zostały scharakteryzowane przy pomocy analizy
termograwimetrycznej (TGA), różnicowej kalorymetrii skaningowej (DSC), oraz
spektroskopii w podczerwieni (IR).
[1] Portell A, Barbas R., The Royal Society of Chemistry: CrystEngComm, 2009,
11, 791
[2] http://www.lakemedelsverket.se
100
poster nr 91
ANALIZA KONFORMACYJNA CYKLOLINOPEPTYDU A Z
WYKORZYSTANIEM RESZTKOWYCH SPRZĘŻEŃ DIPOLARNYCH.
Aleksandra Wiktorowicz
Promotor pracy: Stefan Jankowski
Opiekun pracy: Stefan Jankowski
Cyklolinopeptyd A (CLA) jest naturalnym nonapeptydem cyklo(-Pro-Pro-PhePhe-Leu-Ile-Ile-Leu-Val-), o aktywności immunosupresyjnej porównywalnej z
aktywnością cyklosporyny A (CsA). Cyklosporyna jest stosowana w medycynie
jako silny lek zapobiegający odrzucaniu przeszczepów oraz w terapii niektórych
chorób autoimmunologicznych.
Struktura cząsteczki CLA została stosunkowo dobrze określona metodami
rentgenostrukturalnymi. W roztworach cząsteczka CLA posiada znaczną swobodę
konformacyjną, porównywalną z obserwowaną dla liniowych peptydów. Tylko w
roztworze deuterochloroformu w temperaturze 214 K udało się zaobserwować
konformację zbliżoną do struktury krystalicznej [1].
Celem pracy było określenie konformacji CLA za pomocą resztkowych
sprzężeń dipolowych (RDC) [2]. Resztkowe sprzężenia dipolowe pozwalają
określić wzajemną orientację fragmentów cząsteczki i są uzupełnieniem
izotropowych więzów strukturalnych: wartości efektów NOE oraz skalarnych
wicynalnych stałych sprzężenia.
Jako układ orientujący cząsteczki cyklolinopeptydu A zastosowałam żel
polidimetylosiloksanowy (PDMS) w deuterochloroformie w temperaturze 214 K.
Wartości sprzężeń RDC C-H wyznaczyłam na podstawie widm korelacyjnych 1H –
13
C. Stałe te obliczyłam jako różnicę stałych sprzężenia wyznaczonych w
roztworze izotropowym i w obecności PDMS.
Tak uzyskane wartości RDC wykorzystałam do obliczeń struktury CLA za
pomocą programu XPLOR.
[1] a) B. Di Blasio, F. Rossi, E. Benedetti, V. Pavone, C. Pedone, P. A. Temussi,
G. Zanotti, T. Tancredi, J. Am. Chem. Soc. 1989, 111, 9089-9098.
b) B. Di Blasio, E. Benedetti, V. Pavone, C. Pedone, M. Goodman, Biopolymers
1987, 26, 2099-2101. c) J. Wilson Quail, J. Shen, M. J. T. Reaney, R.
Sammynaiken, Acta Cryst. 2009, E65, o1913-o1914.
[2] N. Tjandra, A. Bax, Science, 1997, 278, 1111-1114.
101
poster nr 92
TERMODYNAMICZNE WŁAŚCIWOŚCI WYBRANYCH DWUPEPTYDÓW
W WODZIE W TEMPERATURZE 298,15 K
Aleksandra Wójcik
Promotor pracy: dr hab. Bartłomiej Pałecz, prof. nadzw. UŁ
Opiekun pracy: dr Sylwia Belica
Katedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego
Oddziaływania w jakich biorą udział aminokwasowe podstawniki boczne zarówno
w krótkich łańcuchach prostych peptydów, jak i w długich łańcuchach
polipeptydowych
struktur
białkowych
mają
podstawowe
znaczenie
w funkcjonowaniu białek i peptydów. Badanie oddziaływań aminokwasowych
łańcuchów polipeptydowych stwarza bardzo wiele trudności uniemożliwiających
ich właściwą interpretację. Dlatego prowadzone są badania związków
modelowych, takich jak naturalne aminokwasy, małe peptydy czy ich pochodne,
w celu opisania oddziaływań w jakich uczestniczą aminokwasowe podstawniki
boczne.
Celem badań prezentowanej pracy było wyznaczenie entalpowych
współczynników oddziaływania homogenicznych (hxx) i heterogenicznych par (hxy)
wywodzących się z teorii McMillana – Mayera charakteryzujących efekty
oddziaływań zachodzących pomiędzy cząsteczkami wybranych substancji
w roztworach wodnych. W kalorymetrze izotermicznym firmy SETARAM
MS 80D wykonano pomiary entalpii rozcieńczania dwupeptydów glicyny
z kwasem L-α-asparaginowym (GlyAsp) oraz kwasem L-α-glutaminowym
(GlyGlu) w wodzie, a także entalpii mieszania wodnych roztworów dwupeptydu
glicyny z kwasem L-α-glutaminowym z wodnymi roztworami mocznika w
temperaturze 298,15 K. Wyliczone entalpowe współczynniki hxx oraz hxy dobrze
opisują wzajemne oddziaływania pomiędzy rozpuszczonymi cząsteczkami homo- i
heterogenicznymi zachodzącymi przy konkurencyjnym udziale cząsteczek wody.
Otrzymane wartości entalpowych współczynników hxx i hxy zestawiono z
parametrami
opisującymi
właściwości
hydrofobowo
–
hydrofilowe
aminokwasowych podstawników bocznych. Na podstawie otrzymanych wyników
można wnioskować, że aminokwasowe podstawniki boczne zarówno w badanych
dwupeptydach, jak i cząsteczkach aminokwasów, małych peptydów czy ich
pochodnych (zawartych w skalach hydrofobowości) wnoszą podobny wkład w
wartości liczbowe korelowanych parametrów.
102
poster nr 93
ZANIECZYSZCZENIA ŻYWNOŚCI JONAMI NIKLU
Paulina Zdziarska
Promotor pracy: dr Anna Sykuła-Zając
Chemii Żywności
Nikiel znajduje się w aktualnym wykazie substancji niebezpiecznych.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 28 września 2005 roku
w sprawie wykazu substancji niebezpiecznych, wraz z ich klasyfikacją
i oznakowaniem, klasyfikowany jest jako substancja szkodliwa, rakotwórcza oraz
wywołująca uczulenia w kontakcie ze skórą.
Nikiel jest wszechobecnym metalem znajdującym się w powietrzu,
wodzie i glebie. Występuje również w żywności. Do pokarmów o stosunkowo
wysokiej zawartości niklu należą: kakao, soja, mąka owsiana, orzechy, migdały,
świeże i suszone warzywa strączkowe. Często wysokie stężenie niklu stwierdza się
również w artykułach spożywczych poddanych obróbce technologicznej. Do tej
grupy produktów zalicza się margaryny – utwardzone tłuszcze roślinne.
Utwardzanie olejów polega na przyłączeniu przez nienasycone kwasy tłuszczowe
wodoru w obecności silnie rozdrobnionego niklu jako katalizatora i zamianie
olejów w tłuszcze stałe. Dopuszczalna zawartość niklu w margarynach wynosi
0.20 mg/kg [1].
Celem pracy była ocena zawartości niklu w próbkach popularnych
i ogólnie dostępnych na rynku margaryn przy użyciu absorpcyjnej spektrometrii
atomowej (ASA) [2] w aparacie Solaar M5 firmy Thermo Elemental. Jednocześnie
wykonano badanie wpływu mineralizacji na poziom zawartości niklu w tłuszczach
za pomocą dwóch mineralizatorów: 900 Ethos firmy Milestone i Magnum II firmy
Ertec.
Metoda ASA pozwoliła szybko i sukcesywnie oznaczyć ilości niklu
w badanych próbkach. Dokładność metody wynosiła 20%, a jej zakres 0.011 mg/l.
Literatura:
1. Toksykologia współczesna pod redakcją Witolda Semczuka,
Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005,
2. Polska Norma: PN-A-86939-1 (Oleje i tłuszcze roślinne oraz zwierzęce.
Oznaczanie zawartości metali ciężkich metodą atomowej spektrometrii
emisyjnej. Przygotowanie próbek do badań.)
103
poster nr 94
BADANIE PROCESU TWORZENIA KOMPLEKSÓW ETERU
DIMETYLOWEGO GLIKOLU ETYLENOWEGO I ETERU DIMETYLOWEGO
GLIKOLU PENTAETYLENOWEGO Z KATIONEM SODOWYM
W MIESZANINIE WODY Z ACETONEM W TEMPERATURZE 298,15 K
Dariusz Ziarniak
Promotor pracy: dr hab. Małgorzata Jóźwiak, prof. nadzw. UŁ
Opiekun pracy: dr hab. Małgorzata Jóźwiak, prof. nadzw. UŁ, mgr Longina Madej
W 1987 roku Charles Pedersen, Donald Cram i Jean-Marie Lehn, za swoje
zasługi w zakresie rozwoju chemii otrzymali Nagrodę Nobla. Związki, które badali
naukowcy z racji swojej budowy przypominającej koronę, nazwano eterami
koronowymi. Rozciętymi odpowiednikami eterów koronowych są glikole
polietylenowe, nazywane popularnie glimami. Związki te z racji swoich ciekawych
właściwości cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem.
Celem mojej pracy było wyznaczenie stałych tworzenia kompleksów
eterów dimetylowych glikolu etylenowego i pentaetylenowego (monoglimu
i pentaglimu) z kationem sodowym w mieszaninie wody z acetonem
w temperaturze 298.15 K oraz obliczenie standardowej swobodnej entalpii
tworzenia kompleksów ΔfGo. Stałe tworzenia kompleksów zostały wyznaczone
metodą konduktometryczną.
Szerokie zastosowanie acetonu zarówno w przemyśle farmaceutycznym
oraz kosmetologii, jak również w wielu syntezach organicznych stanowiło główny
powód podjęcia badań z tym rozpuszczalnikiem.
H 3C
O
O
CH 3
Eter dimetylowy glikolu etylenowego (monoglim)
H3C
O
O
O
O
O
O
CH3
Eter dimetylowy glikolu pentaeylenowego (pentaglimu)
104
Organizatorzy ...................................................................................... 2
Program sesji ....................................................................................... 3
Doktoranci
mgr inż. Ewa Banasiak........................................................................ 5
mgr Emilia Obijalska .......................................................................... 6
mgr inż. Przemysław Rytczak ............................................................. 7
mgr Marta Socka ................................................................................. 8
mgr Błażej Wojtczak ........................................................................... 9
Magistranci
Anna Aftyka ...................................................................................... 11
Anna Antos ....................................................................................... 12
Rafał Anyszka ................................................................................... 13
Ewelina Augustowska ....................................................................... 14
Paulina Bartos ................................................................................... 15
Katarzyna Bereda .............................................................................. 16
Aleksandra Białecka ......................................................................... 17
Katarzyna Blaźniak ........................................................................... 18
Agnieszka Budzeń............................................................................. 19
Joanna Burtka .................................................................................... 20
Aneta Chrebelska .............................................................................. 21
Beata Ciepielowska ........................................................................... 22
Łukasz Dąbrowski............................................................................. 23
Daria Diakow .................................................................................... 24
Karolina Diakowska .......................................................................... 25
Karolina Dolecka .............................................................................. 26
Justyna Dominikowska ..................................................................... 27
Ewa Durka ........................................................................................ 28
Tomasz Dymitruk ............................................................................. 29
Katarzyna Ebenryter ......................................................................... 30
Sylwia Ferenc ................................................................................... 31
Rafał Flamholc ................................................................................. 32
Kamila Gawłowska .......................................................................... 33
Emilia Góreczna ............................................................................... 34
Daria Górnicka ................................................................................. 35
Małgorzata Grabowska ..................................................................... 36
Aleksandra Grala .............................................................................. 37
Anna Grzybkowska .......................................................................... 38
Joanna Gudej .................................................................................... 39
Adriana Idczak.................................................................................. 40
Justyna Jackowska-Ociepa ............................................................... 41
Rafał Jakubowski.............................................................................. 42
Magdalena Janczak ........................................................................... 43
Jadwiga Janiszewska ........................................................................ 44
Diana Jarosińska ............................................................................... 45
Katarzyna Jastrzębska ...................................................................... 46
Martyna Jatczak ................................................................................ 47
Cezary Kaczmarski ........................................................................... 48
Piotr Kaczorowski ............................................................................ 49
Roman Kajkowski ............................................................................ 50
Barbara Kaleta .................................................................................. 51
Marzena Kapturska ........................................................................... 52
Aneta Kędra ...................................................................................... 53
Grzegorz Klimczak ........................................................................... 54
Anna Konarska .................................................................................. 55
Bartłomiej Koźniewski ..................................................................... 56
Aneta Krawczyk ................................................................................ 57
Wioletta Krygielska .......................................................................... 58
Agnieszka Kuropatwa ....................................................................... 59
Anika Lasota ..................................................................................... 60
Agata Lis ........................................................................................... 61
Wioletta Maćczak ............................................................................. 62
Marlena Maltańska ............................................................................ 63
Joanna Matras ................................................................................... 64
Krystyna Mądry ................................................................................ 65
Krzysztofa Michalska ....................................................................... 66
Adam Michalski ................................................................................ 67
Bartosz Michałowski......................................................................... 68
Konrad Milewski............................................................................... 69
Aleksandra Miniszewska .................................................................. 70
Magdalena Nawrotek ........................................................................ 71
Klaudia Niewęgłowska ..................................................................... 72
Agnieszka Nowak ............................................................................. 73
Iwona Nowak .................................................................................... 74
Marcin Olczyk................................................................................... 75
Paweł Organiściak............................................................................. 76
Justyna Pawlak .................................................................................. 77
Anna Piaseczna ................................................................................. 78
Izabela Pietrzak ................................................................................ 79
Katarzyna Pietrzak............................................................................ 80
Adam Piwowarczyk.......................................................................... 81
Paweł Pizon ...................................................................................... 82
Malwina Przygodzka ........................................................................ 83
Inga Relich........................................................................................ 84
Dorota Rygielska .............................................................................. 85
Aneta Rzewnicka .............................................................................. 86
Katarzyna Sadowska ........................................................................ 87
Justyna Skrodzka .............................................................................. 88
Dominika Słowak ............................................................................. 89
Ewelina Socha .................................................................................. 90
Aneta Stacherska .............................................................................. 91
Renata Stępniak ................................................................................ 92
Anna Supeł ....................................................................................... 93
Janusz Szczepański ........................................................................... 94
Artur Ślusarski .................................................................................. 95
Paweł Tokarz .................................................................................... 96
Yves-Hervé Tshela Ntumba ............................................................. 97
Joanna Walczyńska .......................................................................... 98
Piotr Waliś ........................................................................................ 99
Aleksandra Wańdoch...................................................................... 100
Aleksandra Wiktorowicz ................................................................ 101
Aleksandra Wójcik ......................................................................... 102
Paulina Zdziarska ............................................................................ 103
Dariusz Ziarniak .............................................................................. 104

I Sesja Magistrantów i Doktorantów Łódzkiego Środowiska Chemików

Transkrypt

Podobne dokumenty

Czytaj więcej

Agenda Konferencyjna - Nowoczesne techniki badawcze