Kancelarie Prawne Ochrona własności intelektualnej i praw autorskich

Kancelarie Prawne
Kancelarie prawne specjalizują się w świadczeniu usług prawnych, obejmujących swoją działalnością dochodzenie należnych praw na drodze
sądowej i pozasądowej, przed organami administracji rządowej i samorządowej oraz prowadzą kompleksową obsługę osób prawnych jak i osób
fizycznych. Kancelarie prawne działają szczególnie na polu ochrony własności intelektualnej i praw autorskich. Poprzez swoje wieloletnie
doświadczenie zapewniają kompleksową obsługę firm przemysłu filmowego, producentów i dystrybutorów oprogramowania komputerowego,
branży wydawniczej oraz przemysłu muzycznego. Specjalizują się w dochodzeniu na rzecz swoich Klientów roszczeń odszkodowawczych z tytułu
bezprawnego wykorzystywana i rozpowszechniania utworów przez użytkowników portali internetowych.
Zapraszamy do współpracy
Adwokat Bartłomiej Józef Wieczorek
Radca Prawny Przemysław Łokuciejewski
Ochrona własności intelektualnej i praw autorskich
Prawo autorskie jest zbiorem zasad chroniących prawa autora do stworzonego przez niego dzieła, z drugiej strony – określających warunki
korzystania z tego dzieła przez osoby inne niż autor. W Polsce podstawowe regulacje zawiera ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i
prawach pokrewnych (Dz. U. 06.90.631 z późniejszymi zmianami).
W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
- wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne,naukowe, kartograficzne oraz programy
komputerowe);
- plastyczne;
- fotograficzne;
- lutnicze;
- wzornictwa przemysłowego;
- architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
- muzyczne i słowno-muzyczne;
- sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
- audiowizualne (w tym filmowe).
Autorskie prawa osobiste reguluje art. 16. Prawa Autorskiego który stanowi, iż. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste
chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do: autorstwa utworu;
oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo; nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego
rzetelnego wykorzystania; decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności; nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.
Jeśli prawo do utworu zostało naruszone właścicielowi służy żądanie zaniechania takiego bezprawnego działania. Reguluje to art. 78 Prawa
Autorskiego który stanowi, iż Twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego
działania. W razie dokonanego naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do
usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd
może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie twórcy - zobowiązać sprawcę,
aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, po jego śmierci z
powództwem o ochronę autorskich praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w przypadku jego braku: zstępni, rodzice, rodzeństwo,
zstępni rodzeństwa. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, osoby wymienione powyżej są uprawnione w tej samej kolejności do wykonywania
autorskich praw osobistych zmarłego twórcy. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust. 2, może również wystąpić
stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj twórczości lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.
Natomiast Kodeks cywilny wskazuje w art. 24 § 1 iż, ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania
tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się
naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w
odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej
sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. W § 2 i § 3 art 24 kc ustawodawca wskazał, że jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została
wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom
przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.
Z naruszeniem praw autorskich wiążą się pewne konsekwencje. Ustawodawca uregulował je w art. Art. 79 ust. 1-3 Prawa Autorskiego który
stanowi, iż
1. Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa: zaniechania naruszania;
usunięcia skutków naruszenia; naprawienia wyrządzonej szkody: na zasadach ogólnych albo poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości
odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego
dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu; wydania uzyskanych korzyści.
2. Niezależnie od roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się domagać: jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie
oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie lub podania do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia sądu wydanego w
rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie określonym przez sąd; zapłaty przez osobę, która naruszyła autorskie prawa majątkowe,
odpowiedniej sumy pieniężnej, nie niższej niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnionych korzyści odniesionych przez sprawcę z dokonanego
naruszenia, na rzecz Funduszu, o którym mowa w art. 111, gdy naruszenie jest zawinione i zostało dokonane w ramach działalności gospodarczej
wykonywanej w cudzym albo we własnym imieniu, choćby na cudzy rachunek.
3. Sąd może nakazać osobie, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, na jej wniosek i za zgodą uprawnionego, w przypadku gdy naruszenie
jest niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli zaniechanie naruszania lub usunięcie skutków naruszenia
byłoby dla osoby naruszającej niewspółmiernie dotkliwe.
4. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec na wniosek uprawnionego o bezprawnie wytworzonych przedmiotach oraz środkach i
materiałach użytych do ich wytworzenia, w szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet należnego
odszkodowania lub zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz interesy osób trzecich.
5. Domniemywa się, że środki i materiały, o których mowa w ust. 4, są własnością osoby, która naruszyła autorskie prawa majątkowe.
6. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub obchodzenia technicznych zabezpieczeń przed dostępem, zwielokrotnianiem
lub rozpowszechnianiem utworu, jeżeli działania te mają na celu bezprawne korzystanie z utworu.
7. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub zmiany bez
upoważnienia jakichkolwiek elektronicznych informacji na temat zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, a także świadomego
rozpowszechniania utworów z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi takimi informacjami.
Z powyższym wiążą się również konsekwencje karne. Zostały one uregulowane w art. 115, 116 i 119 Prawa Autorskiego.
Art. 115 Prawa Autorskiego
1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci
opracowania, artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony w ust. 1 lub ust. 2 narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne
określone w art. 16, art. 17, art. 18, art. 19 ust. 1, art. 191, art. 86, art. 94 ust. 4 lub art. 97, albo nie wykonuje obowiązków określonych w art.
193 ust. 2, art. 20 ust. 1-4, art. 40 ust. 1 lub ust. 2,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 116 Prawa Autorskiego:
1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne
wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust.
1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.
Art. 119 Prawa Autorskiego
Kto uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie prawa do kontroli korzystania z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo
odmawia udzielenia informacji przewidzianych w art. 47, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Prawo autorskie bardzo mocno związane jest z postępem technicznym, zwłaszcza z tymi jego przykładami, które odpowiadają za ekspresję myśli
ludzkiej. Naturalnym procesem jest ciągłe dostosowywanie istniejących rozwiązań prawnych do nowych stanów faktycznych, a także tworzenie
nowych przepisów prawnych, gdy istniejące regulacje nie są adekwatne do zaistniałych zmian. Prawo autorskie niejako zawsze „podąża” kilka
kroków za nowymi metodami wyrazu. Im szybciej dokonuje się postęp techniczny, tym szybsze jest tempo zmian prawnych.
Z chwilą upowszechnienia się Internetu, a wraz z tym zjawiskiem masowego wprowadzania utworów w formie cyfrowej do sieci www przy
nieograniczonej praktycznie możliwości ich kopiowania, powielania i przekazywania, okazało się, że dotychczasowe regulacje prawne, być może
nie są adekwatne do zaistniałej sytuacji. Również w zakresie oceny możliwości zastosowania istniejącego prawa autorskiego do zjawisk
zachodzących w Internecie, ścierają się sprzeczne opinie prawników, a wypowiadane poglądy znacznie różnią się od siebie. Sytuację utrudnia fakt,
iż istnieje stosunkowo niewiele orzeczeń sądowych przesądzających kwestie prawne w spornych sprawach dotyczących Internetu. Ta niepewna
sytuacja powinna podpowiadać użytkownikom bardzo rozsądne i przemyślane korzystanie z Internetu, tak przez osoby umieszczające w nim swoje
utwory, jak i z nich korzystające.
Jednakże wykorzystując instrumenty prawne dane nam przez ustawodawcę Kancelaria Prawna poprzez swoje wieloletnie doświadczenie z
powodzeniem dochodzi roszczeń na rzecz swoich klientów na polu piractwa internetowego.
Kompleksowe prowadzenie postępowań podatkowych, gospodarczych, cywilnych, karnych i karno
- skarbowych
Kancelaria prawna prowadzi kompleksowe postępowania podatkowe, gospodarcze, karne i karno-skarbowe.
Prowadzone postępowania rozpoczynają się od tego, że Klient w porozumieniu z Kancelaria Prawna przygotowuje komplet dokumentów
związanych ze sprawą oraz przedstawia swój problem ustnie lub mailowo adwokatowi lub radcy prawnemu. Na podstawie zebranej dokumentacji
oraz ustnej jak i mailowej informacji, Kancelaria przygotowuje odpowiednie pisma procesowe mające na celu inicjowanie procesu lub podejmuje
próby polubownego załatwienia sporu.
Kancelaria prowadzi też negocjacje w imieniu swoich Klientów. W przypadku braku możliwości polubownego załatwienia sporu sprawa kierowana
jest do Sądu celem ochrony praw Klientów. Po uzyskaniu stosownego wyroku sądowego, a w przypadku spraw cywilnych nakazu zapłaty wraz z
klauzulą wykonalności, roszczenie Klienta kierowane jest na drogę postępowania egzekucyjnego. Dzięki informacjom zdobytym w trakcie
windykacji polubownej wskazujemy Komornikowi mienie Dłużnika, z którego ma być prowadzona egzekucja, oraz wskazujemy najbardziej
optymalny czas egzekucji. Pozwala to na zwiększenie efektywności egzekucji komorniczej.
Reprezentacja Klientów
Kancelaria Prawna reprezentuje swoich Klientów przed wszelkimi urzędami i władzami, sądami powszechnymi, sądami administracyjnymi, Sądem
Najwyższym, Trybunałem Konstytucyjnym oraz sądami arbitrażowymi.
Poprzez profesjonalne przygotowanie Kancelaria Prawna skutecznie realizuje prawa swoich Klientów.
Kancelaria Prawna współpracuje z kilkudziesięcioma adwokatami i radcami prawnymi na terenie całego kraju (w ramach substytucji) co pozwala
prowadzić procesy bez ograniczenia terytorialnego.
Sprawy spadkowe stwierdzenie nabycia praw do spadku, dział spadku i inne
Przejście obowiązków i praw majątkowych z właściciela na jego krewnych reguluje prawo spadkowe. Jest to gałąź prawa cywilnego, dlatego
wszystkie przepisy znajdują się w kodeksie cywilnym, a konkretniej w jej czwartej księdze.
Prawo spadkowe określa osoby będące spadkobiercami, przy czym mogą to być osoby określone przez ustawę (mamy wówczas do czynienia z
dziedziczeniem ustawowym) - jeśli spadkodawca nie powołała spadkobiercy, albo żadna z osób, które powołał nie chce lub nie może dziedziczyć
lub też mogą to być osoby oznaczone przez samego spadkodawcę, który — za życia — może zadecydować kto będzie po nim dziedziczył
sporządzając testament.
Prawo spadkowe ściśle określa krąg osób, które dziedziczą po spadkodawcy z ustawy. Określa również jaką formę powinien mieć testament, by
był ważny i wywierał skutki prawne.
Oprócz wspomnianych wyżej zagadnień prawo spadkowe określa również sytuację prawną spadkobiercy, pozwalając mu m.in. decydować o
przyjęciu i odrzuceniu spadku, czy też dając możliwość wykazania praw do spadku poprzez stwierdzenie nabycia spadku czy też poświadczenie
dziedziczenia.
Kancelaria Prawna doradza i prowadzi postępowania m.in. o:
- stwierdzenie nabycia praw do spadku,
- dochodzenie roszczeń z tytułu zachowku,
- unieważnienie testamentu lub darowizny, umowny i sądowy dział spadku.
- doradza w zakresie prawidłowego sporządzenia testamentu m.in. z uwzględnieniem wydziedziczenia.
Sprawy z zakresu prawa pracy
Kancelaria Prawna zajmuje się kompleksową obsługą prawną z zakresu prawa pracy (o roszczenia ze stosunku pracy, o ustalenie istnienia
stosunku pracy, o odszkodowania dochodzone od zakładu pracy). Doradza i przygotowuje opinie oraz projekty dokumentów stanowiących
podstawę do nawiązania stosunku pracy (umowy o pracę, kontrakty menedżerskie, umowy cywilnoprawne, umowy o świadczenie usług na
warunkach zlecenia, umowy o dzieło, umowy o świadczenie usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), jak i jej bezkonfliktowego
rozwiązania. Reprezentuje przed sądem pracowników w sprawach ze stosunku pracy (wynagrodzenia, odszkodowania, przywrócenie do pracy,
wypadki przy pracy, klauzule o zakazie konkurencji, odpowiedzialność materialna pracowników itp.), oraz pracodawców w przypadkach prawem
przewidzianych.
Kancelaria prawna z bardzo dużą skutecznością dochodzi roszczeń pracowniczych w postępowaniach upadłościowych.
Kancelaria Prawna poprzez swoje wieloletnie doświadczenie doradza oraz przygotowuje opinie prawne w zakresie wykonywania w ramach
stosunku pracy funkcji w organach spółek handlowych, spółdzielni i innych podmiotów gospodarczych (członek zarządu, rada nadzorcza, komisji
rewizyjnej itp.).
Kancelaria prawna reprezentuje swoich Klientów w dochodzeniu odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę i krzywdę wywołane wypadkiem
przy pracy, chorobą zawodową, a także mobbingiem oraz niedozwoloną dyskryminacją.
Kancelaria Prawna negocjuje również ze związkami zawodowymi.
Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych
Kodeks postępowania cywilnego wymienia jakie sprawy uważane są za sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych.
Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących:
- ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego,
- emerytur i rent,
- innych świadczeń w sprawach należących do właściwości Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
- odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową albo służbą w Policji lub Służbie
Więziennej,
Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się także sprawy wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we
właściwym terminie, a także sprawy, w których wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o stopniu
niepełnosprawności oraz sprawy o roszczenia ze stosunków prawnych między członkami otwartych funduszy emerytalnych a tymi funduszami lub
ich organami.
Sprawy z zakresu postępowania nakazowego i upominawczego (pozwy o zapłatę, pozwy o zapłatę
zobowiązania z weksla lub czeku)
Postępowanie nakazowe i upominawcze należą do postępowań odrębnych w ramach trybu procesowego. Modelowo postępowania dzielą się na
dwa etapy:
pierwszy - zainicjowany wniesieniem pozwu a kończący się wydaniem nakazu (niejawny, pisemny, ograniczający kontradyktoryjność, zawężający
katalog środków dowodowych do dokumentów);
drugi - kontradyktoryjny, wiąże się z wdaniem się w spór przez pozwanego, zainicjowany zostaje wniesieniem przez niego zarzutów bądź
sprzeciwu.
Przedmiotem postępowania nakazowego jest dochodzenie roszczeń pieniężnych albo świadczenia innych rzeczy zamiennych. Wydanie nakazu
możliwe jest jedynie w przypadku dołączenia do pozwu wymienionych w przepisie art. 485 KPC dokumentów.
Postępowanie upominawcze jest postępowaniem (odrębnym), będącym sui generis postępowaniem wstępnym; postępowanie upominawcze może
być stosowane w każdej sprawie, w której powód dochodzi roszczenia pieniężnego (bez względu na jego wysokość), oraz gdy przepis szczególny
tak stanowi.
Nieprawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym uprawnia już sam w sobie do skutecznego złożenia wniosku do komornika o
zabezpieczenie roszczenia (nie mylić z zajęciem roszczenia). Natomiast nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym nie uprawnia (bez
dodatkowej procedury) do zabezpieczenia roszczenia. Ponadto, to dłużnik jeżeli wniesie zarzuty od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym,
musi wcześniej uiścić opłatę od zarzutów, która bywa niemała, gdy wartość przedmiotu sporu jest wysoka.
Nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydawany jest najczęściej na podstawie weksla, na podstawie potwierdzenia salda do niezapłaconej
faktury tudzież ewentualnie na podstawie uznania długu w innej formie jako dodatkowego dokumentu w sprawie (np. zobowiązanie się przez
dłużnika do zwrotu pożyczki jako dodatkowy dokument do istniejącej umowy pożyczki).
Skargi i wnioski do organów państwowych, organów jednostek samorządowych oraz organizacji i
instytucji społecznych
Kancelaria Prawna sporządza skargi i wnioski do organów państwowych, organów jednostek samorządowych oraz organizacji i instytucji
społecznych.
Wnioski mogą dotyczyć między innymi spraw ulepszenia organizacji, wzmocnienia praworządności, usprawnienia pracy i zapobiegania
nadużyciom. Skargi mogą wiązać się przede wszystkim z zaniedbaniami lub nienależytym wykonywaniem zadań przez właściwe organy czy przez
ich pracowników.
Petycje, skargi i wnioski mogą być składane do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z
zakresu administracji publicznej. Można je składać zarówno w interesie publicznym, własnym, jak i innej osoby za jej zgodą.
Zasady ogólne dotyczące skarg i wniosków jasno stanowią, że o tym, czy pismo jest skargą albo wnioskiem, decyduje treść pisma, a nie jego
forma zewnętrzna.
Zasadą jest ochrona składającego skargę lub wniosek. Przepisy wyraźnie stanowią, że nikt nie może być narażony na jakikolwiek uszczerbek lub
zarzut z powodu złożenia skargi lub wniosku oraz z powodu dostarczenia materiału do publikacji o znamionach skargi lub wniosku, jeżeli działał w
granicach prawem dozwolonych. Ponadto organy mają obowiązek przeciwdziałać hamowaniu krytyki i innym działaniom ograniczającym prawo do
składania skarg i wniosków lub dostarczania informacji - do publikacji - o znamionach skargi lub wniosku.
Organy państwowe, samorządu terytorialnego i inne organy samorządowe oraz organizacji społecznych rozpatrują oraz załatwiają skargi i wnioski
w ramach swojej właściwości. Organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.
Rozpatrywanie skarg i wniosków nie jest prawem, lecz obowiązkiem organu. Brak odpowiedzi na wniosek czy skargę nie pozostaje obojętny dla
urzędnika. Pracownik organu państwowego, pracownik samorządowy oraz organ organizacji społecznej, winny niewłaściwego i nieterminowego
załatwiania skarg i wniosków, podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej czy innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach
prawa.
Przedmiotem skargi może być w szczególności:
-zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników,
-naruszenie praworządności lub interesów skarżących,
-przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw.
Konstytucja Rzeczypospolitej Poleskiej stanowi a art. 63, że każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub
innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie
zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Tryb rozpatrywania petycji, wniosków i skarg określa ustawa.
Co do zasady skargi składa się do organów właściwych do ich rozpatrzenia. Jeżeli przepisy szczególne nie określają innych organów właściwych do
rozpatrywania skarg, to organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności:
-rady gminy, rady powiatu i sejmiku województwa jest wojewoda, a w zakresie spraw finansowych - regionalna izba obrachunkowa,
-organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego w sprawach należących do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej jest
wojewoda,
-wójta (burmistrza lub prezydenta miasta) i kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, z wyjątkiem spraw dotyczących zadań zleconych,
jest rada gminy,
-zarządu powiatu oraz starosty, a także kierowników powiatowych służb, inspekcji, straży i innych jednostek organizacyjnych, z wyjątkiem spraw
dotyczących zadań zleconych, jest rada powiatu,
-zarządu i marszałka województwa, z wyjątkiem spraw dotyczących zadań zleconych, jest sejmik województwa,
-wojewody w sprawach podlegających rozpatrzeniu według kodeksu - jest właściwy minister, a w innych sprawach - prezes Rady Ministrów,
-innego organu administracji rządowej, organu przedsiębiorstwa państwowego lub innej państwowej jednostki organizacyjnej jest organ wyższego
stopnia lub sprawujący bezpośredni nadzór,
-ministra jest prezes Rady Ministrów,
-organu centralnego i jego kierownika jest organ, któremu podlega.
Do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań i działalności organizacji społecznej właściwy jest organ bezpośrednio wyższego stopnia tej organizacji. W
stosunku do organu naczelnego organizacji - prezes Rady Ministrów lub właściwi ministrowie sprawujący nadzór nad działalnością tej organizacji.
Jeżeli organ, który otrzymał skargę, nie jest właściwy do jej rozpatrzenia, obowiązany jest niezwłocznie przekazać ją właściwemu organowi nie
później jednak niż w terminie siedmiu dni. Dodatkowo organ musi o fakcie przekazania skargi zgodnie z właściwością zawiadomić skarżącego albo
wskazać mu właściwy organ.
Organ właściwy do rozpatrzenia skargi może ją przekazać do załatwienia organowi niższego stopnia. Może to jednak zrobić tylko w przypadkach,
gdy skarga nie zawiera zarzutów dotyczących działalności tego organu. Skargę na pracownika można przekazać do załatwienia również jego
przełożonemu służbowemu, z obowiązkiem zawiadomienia organu właściwego do rozpatrzenia skargi o sposobie jej załatwienia. Również w tym
przypadku o przekazaniu skargi zawiadamia się równocześnie skarżącego. Ważne jest to, że skarga w sprawie indywidualnej, która nie była i nie
jest przedmiotem postępowania administracyjnego, powoduje wszczęcie postępowania, jeżeli została złożona przez stronę. Przepisy przewidują
też sposób postępowania w sytuacjach, gdy skarga dotyczy innej osoby. Jeżeli skarga taka pochodzi od innej osoby, może spowodować wszczęcie
postępowania administracyjnego z urzędu. Wyjątkiem będą tu tylko przypadki, gdy przepisy wymagają do wszczęcia postępowania żądania
strony. W tych przypadkach organem właściwym do rozpatrzenia skargi jest organ uprawniony do wszczęcia postępowania lub organ, przed
którym toczy się postępowanie.
W sprawie, w której toczy się postępowanie administracyjne, skarga złożona przez stronę podlega rozpatrzeniu w toku postępowania, zgodnie z
przepisami k.p.a. Jeżeli toczy się postępowanie administracyjne, skarga pochodząca od innych osób stanowi materiał, który organ prowadzący
postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu. Skargę w sprawie, w której w toku postępowania administracyjnego została wydana decyzja
ostateczna, uważa się zależnie od jej treści za żądanie wznowienia postępowania lub za żądanie stwierdzenia nieważności decyzji albo jej
uchylenia lub zmiany z urzędu. Należy podkreślić, że żądanie takie zostanie uwzględnione, gdy zachodzą przewidziane w k.p.a. warunki do
wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany. Skargi w tym przypadku rozpoznaje organ właściwy do
wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji albo do jej uchylenia lub zmiany.
Organ właściwy do załatwienia skargi powinien załatwić skargę bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca. Zostało wskazane, że
termin ten dotyczy organu właściwego do załatwienia sprawy. Oznacza to, że nie można mówić o przekroczeniu tego terminu, jeżeli skarga trafiła
do organu niewłaściwego w sprawie i zaistniała konieczność ustalenia, kto jest właściwy.
Urzędnik załatwiający skargę musi pamiętać o obowiązku zawiadomienia posła na Sejm, senatora i radnego, jeżeli to oni wnieśli skargę we
własnym imieniu albo przekazali do załatwienia skargę innej osoby. Gdyby jednak jej załatwienie wymagało zebrania dowodów, informacji lub
wyjaśnień, np. radny powinien zostać poinformowany także o stanie rozpatrzenia skargi, najpóźniej w terminie czternastu dni od dnia jej
wniesienia albo przekazania. O sposobie załatwienia skargi zawiadamia się skarżącego.
Może zdarzyć się sytuacja, w której załatwienie skargi w terminie miesiąca jest niemożliwe. Niedotrzymanie miesięcznego terminu do załatwienia
skargi pociąga za sobą określone konsekwencje. Zgodnie z k.p.a. również w odniesieniu do skarg o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w
terminie organ administracji publicznej obowiązany jest zawiadomić strony. Organ musi podać przyczyny zwłoki i wskazać nowy termin załatwienia
sprawy. Obowiązek powiadomienia o opóźnieniu, jego przyczynach i nowym terminie ciąży na organie administracji również w przypadku zwłoki w
załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu.
Jeśli chodzi o składającego skargę, to na niezałatwienie sprawy w terminie służy mu zażalenie do organu administracji publicznej wyższego
stopnia. Jeżeli organ uzna zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy. Konsekwencją zażalenia jest też
zarządzenie wyjaśnienia przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie. W razie potrzeby organ wyższego stopnia może też
podjąć środki mające zapobiec naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości.
Zawiadomienie o sposobie załatwienia wniosku powinno zawierać:
-oznaczenie organu, od którego pochodzi,
-wskazanie, w jaki sposób został on załatwiony,
-podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia wniosku.
Zawiadomienie o odmownym załatwianiu wniosku powinno zawierać dodatkowo uzasadnienie faktyczne i prawne.
Jeśli nie załatwiono sprawy w terminie pracownik organu administracji publicznej, który z nieuzasadnionych przyczyn nie załatwił sprawy, podlega
odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa. Takie same sankcje spotkają
urzędnika, jeżeli nie dopełnił obowiązku poinformowania o przekroczeniu tego terminu albo nie załatwił sprawy w dodatkowym ustalonym
terminie.
Nadzór i kontrolę nad przyjmowaniem i załatwianiem skarg i wniosków sprawują:
-ministrowie - gdy chodzi o skargi załatwiane przez ministerstwa i inne jednostki organizacyjne bezpośrednio podległe ministrowi,
-właściwi rzeczowo ministrowie we współdziałaniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej - gdy chodzi o skargi załatwiane przez
organy administracji rządowej,
-terenowe organy administracji rządowej - gdy chodzi o skargi załatwiane przez jednostki organizacyjne nadzorowane przez te organy,
-organy wyższego stopnia oraz właściwe organy naczelne - gdy chodzi o skargi załatwiane przez pozostałe organy państwowe i organy
państwowych jednostek organizacyjnych,
-prezes Rady Ministrów i wojewodowie - gdy chodzi o skargi załatwiane przez organy jednostek samorządu terytorialnego oraz samorządowe
jednostki organizacyjne.
Czynności związane z przyjmowaniem i rozpatrywaniem skarg i wniosków
-Skargę lub wniosek adresowane do właściwego organu i przesłane w odpisie do innego organu rozpatruje i załatwia, w ramach swojej
właściwości, organ, do którego były adresowane.
-Przyjmowanie i koordynowanie rozpatrywania skarg i wniosków powierza się wyodrębnionej komórce organizacyjnej lub imiennie wyznaczonym
pracownikom.
-W siedzibie danej jednostki organizacyjnej, w widocznym miejscu należy umieścić informację wskazującą komórkę organizacyjną lub
wyznaczonych pracowników przyjmujących oraz rozpatrujących skargi i wnioski.
-Określone organy państwowe, przekazując skargę do załatwienia właściwemu organowi niższego stopnia, mają prawo żądać od tego organu
informacji o sposobie jej załatwienia (art. 229 wz z art. 232 par. 1 k.p.a.).
Zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi powinno zawierać:
-oznaczenie organu, od którego pochodzi,
-wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona,
-podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi.
Zawiadomienie o odmownym załatwianiu skargi powinno zawierać ponadto uzasadnienie faktyczne i prawne. Odmowne załatwienie skargi może
spowodować jej ponowienie. W przypadku, gdy skarga, w wyniku jej rozpatrzenia, uznana została za bezzasadną i jej bezzasadność wykazano w
odpowiedzi na skargę, a skarżący ponowił skargę bez wskazania nowych okoliczności, organ właściwy do jej rozpatrzenia może, w odpowiedzi na
tę skargę, podtrzymać swoje poprzednie stanowisko. O takim sposobie załatwienia ponownie wniesionej skargi należy zawiadomić organ
wyższego stopnia. Sytuacja ta nie dotyczy skarg załatwianych przez organy naczelne. Gdy skarga dotyczy sprawy, która nie podlega rozpatrzeniu
według przepisów k.p.a. albo nie należy do właściwości organów administracji publicznej, przepisy art. 233-239 k.p.a., stosuje się odpowiednio. Z
tym zastrzeżeniem, że w miejsce pozostałych przepisów kodeksu stosuje się przepisy postępowania właściwego dla danej sprawy.
Przedmiotem wniosku mogą być w szczególności sprawy:
-ulepszenia organizacji,
-wzmocnienia praworządności,
-usprawnienia pracy,
-zapobiegania nadużyciom,
-ochrony własności,
-lepszego zaspokajania potrzeb ludności.
Wnioski składa się do organów właściwych ze względu na przedmiot wniosku. A w sprawach dotyczących zadań organizacji społecznych do
organów tych organizacji. Tak samo jak w przypadku skarg, jeżeli organ, który otrzymał wniosek, nie jest właściwy do jego rozpatrzenia,
obowiązany jest w ciągu siedmiu dni przekazać go właściwemu organowi. Również w tym przypadku o przekazaniu wniosku należy zawiadomić
równocześnie wnioskodawcę.
Organ powinien załatwić wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca a o sposobie załatwienia wniosku zawiadomić
równocześnie wnioskodawcę. W razie niemożności załatwienia wniosku w określonym terminie wnioskodawcę należy zawiadomić o czynnościach
podjętych w celu rozpatrzenia wniosku oraz o przewidywanym terminie załatwienia go.
Wnioskodawcy niezadowolonemu ze sposobu załatwienia wniosku służy prawo wniesienia skargi. Wnioskodawca, może ją też wnieść w przypadku
niezałatwienia wniosku w terminie przewidzianym do załatwienia wniosku albo jeżeli nie został on załatwiony w nowym terminie wskazanym w
zawiadomieniu o opóźnieniu w załatwieniu sprawy.
Do rozpatrzenia wniosków dotyczących zadań i działalności organizacji społecznej właściwy jest organ bezpośrednio wyższego stopnia tej
organizacji tak samo jak w przypadku skarg. W stosunku do organu naczelnego organizacji właściwy będzie prezes Rady Ministrów lub właściwi
ministrowie sprawujący nadzór nad działalnością tej organizacji.
Analogicznie jak w przypadku skargi organ ma obowiązek zawiadomienia posła na Sejm, senatora i radnego, którzy wnieśli wniosek we własnym
imieniu albo przekazali do załatwienia wniosek innej osoby, o sposobie załatwienia sprawy. Jeżeli załatwienie wniosku wymaga zebrania
dowodów, informacji lub wyjaśnień posła, senatora i radnego, zawiadamia się także o stanie rozpatrzenia wniosku. Zawiadomienia należy
dokonać najpóźniej w terminie czternastu dni od dnia wniesienia albo przekazania wniosku.
Zasady przyjmowania i rozpatrywania
O tym, jak ważne jest prawidłowe przyjmowanie i załatwienie skargi oraz wniosków obywateli, świadczy sposób uregulowania zasad dotyczących
związanych z nimi procedur. Oprócz przepisów dotyczących sposobu, terminu i właściwości załatwiania wniosków i skarg, określone zostało
szczegółowo, w jaki sposób zorganizować pracę urzędu, żeby zapewnić optymalne wywiązywanie się z nałożonych na urzędników obowiązków i
jednocześnie jak zapewnić obywatelom swobodny dostęp do skorzystania z ich uprawnień w tym zakresie.
Organy państwowe i organy samorządu terytorialnego zobowiązane są przyjmować obywateli w sprawach skarg i wniosków w ustalonych przez
siebie dniach i godzinach. Jednak kierownicy tych organów lub wyznaczeni przez nich zastępcy mają obowiązek przyjmować obywateli w sprawach
skarg i wniosków, co najmniej raz w tygodniu. Ponadto dni i godziny przyjęć powinny być dostosowane do potrzeb ludności. A minimum raz w
tygodniu praca w urzędzie powinna być tak zorganizowania, żeby przyjęcia mogły odbywać się w ustalonym dniu po godzinach pracy.
Informacja o dniach i godzinach przyjęć powinna być wywieszona na widocznym miejscu w siedzibie danej jednostki organizacyjnej oraz w
podporządkowanych jej jednostkach organizacyjnych.
Prezes Rady Ministrów lub właściwy minister oraz naczelny organ organizacji społecznej mogą ustalać sposób, dni i godziny przyjmowania
obywateli w sprawach skarg i wniosków przez podporządkowane im organy i jednostki organizacyjne. Skargi i wnioski składane i przekazywane do
organów państwowych i organów samorządu terytorialnego oraz związane z nimi pisma i inne dokumenty rejestruje się i przechowuje w sposób
ułatwiający kontrolę przebiegu i terminów załatwiania poszczególnych skarg i wniosków. Pracownik, który otrzymał skargę dotyczącą jego
działalności, obowiązany jest przekazać ją niezwłocznie swojemu przełożonemu służbowemu.
Początkiem terminu określonego w dniach jest pewne zdarzenie, przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia, w którym zdarzenie
nastąpiło. Upływ ostatniego z wyznaczonej liczby dni uważa się za koniec terminu.
Terminy określone w tygodniach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu.
Terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby
takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.
Jeżeli koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni.
Dodatkowo organizację przyjmowania oraz rozpatrywania skarg i wniosków, składanych do organów państwowych, organów jednostek samorządu
terytorialnego oraz organów samorządowych jednostek organizacyjnych regulują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r.
w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków. Dotyczą one także skarg i wniosków składanych do organów organizacji i
instytucji społecznych, gdy pozostają one w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Ponadto
przepisy rozporządzenia będą miały zastosowanie do skarg i wniosków przekazanych właściwym organom przez redakcje prasowe, radiowe i
telewizyjne oraz organizacje i instytucje społeczne. A także materiałów prasowych i innych opublikowanych wiadomości, jeżeli mają znamiona
skargi lub wniosku i zostały przesłane właściwym organom przez redakcje prasowe, radiowe i telewizyjne.
Sposób wnoszenia skarg i wniosków ujęty został bardzo szeroko. Mogą one być wnoszone nie tylko pisemnie, ale także telegraficznie lub za
pomocą dalekopisu, telefaksu, poczty elektronicznej, a nawet ustnie do protokołu. Urzędnik w razie zgłoszenia skargi lub wniosku ustnie,
przyjmując je sporządza protokół. Dokument podpisują wnoszący skargę lub wniosek i przyjmujący zgłoszenie. W protokole należy umieścić datę
przyjęcia skargi lub wniosku, imię, nazwisko (nazwę) i adres zgłaszającego oraz zwięzły opis treści sprawy. Jeżeli wnoszący skargę lub wniosek
zażąda potwierdzenia, przyjmujący ma obowiązek je spełnić.
Jeżeli rozpatrzenie skargi lub wniosku wymaga uprzedniego zbadania i wyjaśnienia sprawy, organ właściwy do rozpatrzenia skargi lub wniosku
zbiera niezbędne materiały. W tym celu może zwrócić się do innych organów o przekazanie niezbędnych materiałów i wyjaśnień. Jeżeli skarga lub
wniosek dotyczy kilku spraw podlegających rozpatrzeniu przez różne organy, organ, do którego wniesiono skargę lub wniosek, rozpatruje sprawy
należące do jego właściwości. Pozostałe zaś przekazuje niezwłocznie właściwym organom, przesyłając odpis skargi lub wniosku, i zawiadamia o
tym równocześnie wnoszącego skargę lub wniosek. Przekazanie musi nastąpić nie później niż w terminie siedmiu dni.
Nad sprawnym załatwianiem wniosków czuwają nie tylko osoby wyznaczone do ich przyjmowania i załatwiania, ale również ich przełożeni.
Dodatkowo kwestia ta została poddana nadzorowi i kontroli.
Nadzór i kontrolę nad przyjmowaniem i załatwianiem skarg i wniosków w organach organizacji społecznych sprawują statutowe organy nadzorcze
tych organizacji oraz organy wyższego stopnia.
Organy powołane do nadzoru i kontroli dokonują okresowo ocen przyjmowania i załatwiania skarg i wniosków przez organy i jednostki
organizacyjne poddane ich nadzorowi. Wojewodowie dokonują okresowo ocen sposobu przyjmowania i załatwiania skarg i wniosków przez
wszystkie organy administracji publicznej i innych jednostek organizacyjnych oraz organizacji społecznych działających na ich terenie.
Ocena nie jest tylko formalnością mającą na celu uzupełnienie statystyk. W wyniku przeprowadzonych kontroli oraz ocen organy te obowiązane są
podejmować środki zmierzające do usunięcia przyczyn skarg oraz do pełnego wykorzystania wniosków dla polepszenia działalności poszczególnych
organów i innych państwowych jednostek organizacyjnych oraz organizacji społecznych.
Sprawy w postępowaniu egzekucyjnym, skarga na czynności komornika
Kancelaria Prawna prowadzi sprawy w postępowaniu egzekucyjnym oraz sporządza skargi na czynności komornika.
Postępowanie egzekucyjne jest to zespół norm prawnych wchodzących w skład postępowania cywilnego, których celem jest przymusowe
urzeczywistnienie praw i obowiązków ze stosunków z zakresu cywilnego prawa materialnego (rozumianego jako "sprawa cywilna" - art. 1 k.p.c.).
Są to głównie sprawy dotyczące przymusowego wykonania orzeczeń i innych aktów wydanych w sprawach cywilnych, które stanowią tytuły
egzekucyjne określone przez przepisy księgi drugiej kodeksu postępowania cywilnego. Zupełnie odrębnie jest uregulowane i funkcjonuje
postępowanie egzekucyjne w administracji, którego przedmiotem jest wymuszanie przez organy administracyjne wykonania obowiązków o
charakterze administracyjno-prawnym.
Przed niewłaściwymi praktykami w trakcie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego można się bronić poprzez
wniesienie skargi.
Skarga generalnie służy przeciwko nieprawidłowym czynnościom komornika. Skarga może być składana wielokrotnie. Wniesienie skargi powoduje,
że czynności komornika poddane są kontroli i ocenie sądu. Celem kontroli jest zbadanie legalności działań komornika. Komornik nie jest
bezkarnym urzędnikiem, a za swoje błędy odpowiada przed sądem.
Komornik jest funkcjonariuszem publiczny, obowiązanym do postępowania zgodnie z przepisami prawa, złożonym ślubowaniem i zasadami etyki
zawodowej (art. 16 Ustawy z 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji). Oznacza to, że wykonując czynności zawodowe komornik musi
stosować przewidziane prawem procedury, a za ich naruszenie ponosi określoną odpowiedzialność.
Prawo do złożenia skargi przysługuje stronom postępowania tj. dłużnikowi lub wierzycielowi oraz osobie, której prawa zostały przez czynności lub
zaniechanie komornika naruszone bądź zagrożone (art. 767 §2 kpc). Należy pamiętać, że użyty w art. 767 § 1 zd. 2 k.p.c. termin zaniechanie
dokonania czynności nie obejmuje bezczynności powodującej przewlekłość postępowania, na którą nie przysługuje skarga na czynności komornika
(wyrok Sądu Najwyższego, sygn. I CR 250/73).
Skarga na czynność komornika powinna czynić zadość wymaganiom pisma procesowego, określone w art. 126 i n. kpc, oraz określać zaskarżone
działanie lub czynność, której zaniechano. Dodatkowo należy złożyć wniosek o zmianę, uchylenie lub dokonanie czynności wraz z uzasadnieniem
(art. 767 §3 kpc). Skargę wnosi się do sądu w terminie jednego tygodnia od dnia dokonania czynności, gdy skarżący był obecny przy czynności lub
był o jej terminie zawiadomiony. Gdy takie okoliczności nie zaistniały, skarżący ma ten sam czas, ale liczony od dnia zawiadomienia go o
dokonaniu czynności. W innym przypadku, od dnia w którym czynność powinna być dokonana (art. 767 §4 kpc).
Sąd rozpoznaje skargę w terminie jednego tygodnia od dnia jej wpływu do sądu. Gdy skarga zawiera braki formalne, sąd wzywa pisemnie
skarżącego, pod rygorem zwrócenia pisma, do ich uzupełnienia w terminie tygodnia (art. 130 kpc). Dopiero, po spełnieniu tego obowiązku przez
skarżącego, sąd rozpatruje skargę. Należy pamiętać, że wniesienie skargi nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego ani wykonania zaskarżonej
czynności, chyba że sąd zawiesi postępowanie lub wstrzyma dokonanie czynności (art. 7672 §2 kpc). Jeżeli skargę wniesiono po terminie albo nie
uzupełniono w terminie jej braków, sąd odrzuca skargę (art. 7673 kpc).
Do skargi należy dołączyć stosowną liczbę jej odpisów (po jednym dla każdego uczestnika i dla komornika). Wniesienie skargi podlega opłacie
sądowej w wysokości 100zł, jednakże osoba może wystąpić o zwolnienie jej z tych kosztów. Osoba wnosząca skargę może jednocześnie złożyć
wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego w całości lub części.
Kancelaria współpracuje z kilkunastoma kancelariami komorniczymi na trenie Polski.
Sprawy z zakresu prawa rodzinnego : rozwód, orzeczenie separacji, alimenty, zniesienie
wspólności majątkowej
Kancelaria Prawna prowadzi sprawy o rozwód, orzeczenie separacji, alimenty oraz o zniesienie wspólności majątkowej.
Rozwód jest to rozwiązanie ważnego związku małżeńskiego przez Sąd na żądanie jednego lub obojga małżonków. Rozwód oprócz owdowienia i
unieważnienia małżeństwa jest jedną z okoliczności kończących małżeństwo.
Rozwód jest trwałym i zupełnym rozkład małżeństwa (Art. 56 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Mimo istnienia wszystkich przesłanek
dopuszczalności rozwodu, nie można go udzielić, jeżeli z jego powodu ucierpiałoby dobro małoletnich dzieci lub jeżeli udzielenie rozwodu byłoby
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (Art. 56 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).
Decyzję o rozwodzie podejmuje Sąd. Kodeks postępowania cywilnego zawiera wiele obostrzeń na temat rozwodów. Zgodnie z nim pozew
rozwodowy należy wnieść do sądu okręgowego właściwego dla ostatniego wspólnego miejsca zamieszkania małżonków i przynajmniej jeden z
małżonków musi nadal zamieszkiwać w jego okręgu. Jeżeli tak nie jest to pozew rozwodowy kieruje się do sądu właściwego dla miejsca
zamieszkania pozwanego. Jeżeli nie można tego ustalić pozew o rozwód wnosi się do sądu w miejscu zamieszkania powoda.
Opłata za wniesienie pozwu rozwodowego wynosi 600 zł. Opłatę tą można przesłać na konto sądu przelewem bankowym, lub opłacić je wykupując
w kasie sądu znaki służące do opłat.
Separacja polega na uchyleniu wspólnoty małżeńskiej, jednak bez prawa wstępowania przez małżonków w nowy związek małżeński. W kodeksie
rodzinnym i opiekuńczym separacja jest uregulowana w artykułach od 61(1) do 61(6) KRO.
Przesłanką separacji jest zupełny rozkład pożycia małżonków (lecz niejednocześnie trwały, albowiem jest to przesłanką orzeczenia rozwodu). Nie
można jej jednak udzielić, jeżeli z tego powodu ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci lub jeżeli udzielenie separacji byłoby sprzeczne
zasadami współżycia społecznego. Separację można natomiast orzec na zgodny wniosek małżonków, gdy nie mają oni wspólnych małoletnich
dzieci (sąd nie orzeka wówczas o winie rozkładu pożycia, lecz następują takie skutki, jakby żaden z małżonków nie ponosił winy).
Zasadniczo orzeczenie separacji wywołuje takie same skutki, jak orzeczenie rozwodu. Wskutek orzeczenia separacji ustaje wspólność majątkowa
pomiędzy małżonkami, nie działa również domniemanie pochodzenia od męża matki dziecka urodzonego po upływie 300 dni od ustania separacji.
Sąd orzeka o zniesieniu separacji na zgodne żądanie małżonków. Jeżeli małżonkowie mają wspólne małoletnie dzieci, sąd rozstrzyga także o
władzy rodzicielskiej nad nimi. W momencie zniesienia separacji ustają jej skutki. Sąd wydaje postanowienie o separacji po przeprowadzeniu
rozprawy.
Postanowienie o zniesieniu separacji Sąd wydaje dopiero po przeprowadzeniu rozprawy. W momencie wszczęcia postępowania o zniesienie
separacji zawiesza się z urzędu postępowanie w sprawie o:
eksmisję jednego z małżonków pozostających w separacji ze wspólnego mieszkania,
korzystanie przez tychże małżonków ze wspólnego mieszkania.
Z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o zniesieniu separacji, postępowanie umarza się z urzędu. Postępowanie zostaje również umorzone
z chwilą śmierci jednego z małżonków.
Opłata za wniesienie pozwu o separację na zgodny wniosek stron wynosi 100 zł. Opłatę tą można przesłać na konto sądu przelewem bankowym,
lub opłacić je wykupując w kasie sądu znaki służące do opłat.
Alimenty są to regularne, obligatoryjne świadczenia na rzecz osób fizycznych, do których zobowiązywane są inne osoby fizyczne.
Obowiązek alimentacyjny wynika z:
pokrewieństwa
powinowactwa
małżeństwa
Obowiązek alimentacyjny obciąża zstępnych (dzieci,wnuki) przed wstępnymi (rodzicami, dziadkami), a wstępnych przed rodzeństwem; krewnych
bliższych stopniem przed dalszymi. Krewnych w tym samym stopniu obciąża obowiązek alimentacyjny w częściach odpowiadających ich
możliwościom zarobkowym i majątkowym. Krewni z linii prostej (tj. rodzice, dziadkowie, dzieci) oraz rodzeństwo zobowiązani są do wzajemnej
alimentacji, jeżeli osoba do tego uprawniona znajduje się w potrzebie. Zakres tego obowiązku kształtuje się różnie i obejmuje on środki niezbędne
do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb życiowych (w przypadku dziecka także środków wychowania i wykształcenia). Przy ustalaniu zakresu
alimentów należy brać pod uwagę zarówno potrzeby uprawnionego, jak i możliwości zobowiązanego.
Podstawą prawną regulującą zakres i zasady świadczeń alimentacyjnych jest Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. "Kodeks rodzinny i opiekuńczy",
wraz z kolejnymi zmianami.
Zgodnie z art 133 k.r.o. § 1. Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się
samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. W § 2 Poza powyższym
wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku. Natomiast w § 3 rodzice mogą uchylić się od
świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie
dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. Niewłaściwe jest twierdzenie iż obowiązek alimentacyjny rodziców
wobec dzieci trwa z zasady do 18 roku życia, lub do ukończenia przez dziecko nauki w szkole publicznej w systemie dziennym, nie dłużej jednak
niż do ukończenia 25 roku życia.
Świadczenie wobec dziecka niepełnosprawnego, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie jest dożywotnie.
Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci precyzuje art. 135 kro, który wskazuje iż do ustalenia wysokości alimentów sąd bierze
pod uwagę usprawiedliwione potrzeby dziecka, ograniczając równocześnie maksymalną wysokość świadczenia do możliwości zarobkowych i
majątkowych rodziców.
Podczas ustalania wysokości świadczenia brane są pod uwagę realne potrzeby dziecka (sąd zazwyczaj prosi o przedstawienie rzeczywistych
miesięcznych wydatków na dziecko) z odniesieniem do średniego poziomu życia w Polsce. W obecnej praktyce orzeczniczej dla rodziców
zarabiających powyżej średniej krajowej, wysokość alimentów nie zależy od dochodów - przyjmuje się, że uzasadnione potrzeby dziecka nie
ulegają zmianie pomimo wzrostu dochodów któregoś z rodziców. Pod pojęciem uzasadnione potrzeby dziecka sąd weźmie pod uwagę typowe
koszty związane z wyżywieniem, opieką medyczną, mieszkaniem, nauką itd.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy w art 135 precyzuje, iż świadczenie alimentacyjne może być zaspokojone poprzez osobiste starania
uprawnionego. Oznacza to, iż możliwa jest sytuacja, w której w wyroku określone będą czynności, które ma obowiązek wykonać któraś
co skutkuje obniżeniem kwoty alimentów. Może to być np. dowóz dziecka do szkoły, albo opłacenie zajęć lub szkoły bezpośrednio. W
orzeczniczej sądy rodzinne coraz chętniej skłaniają się ku tego typu rozwiązaniom, podkreślając znaczenie starań z obu stron w
wychowania dziecka.
na rzecz
ze stron,
praktyce
procesie
Obowiązek alimentacyjny dzieci wobec rodziców powstaje, gdy rodzice znajdują się w niedostatku, tzn. gdy nie są oni w stanie własnymi siłami
zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb, w szczególności gdy nie mają niezbędnych środków i nie mogą ich uzyskać ze względu na wiek,
stan zdrowia itp. Zakres obowiązku alimentacyjnego zależy od możliwości zarobkowych i majątkowych dzieci. Jeżeli rodzice mają kilkoro dzieci to
wszystkie one zobowiązane są do alimentacji względem rodziców. Każde z dzieci zobowiązane jest w części odpowiadającej jego możliwościom.
Jeżeli jedno z dzieci nie jest w ogóle w stanie spełnić ciążącego na nim obowiązku, cały ciężar alimentów rozkłada się na pozostałe.
W stosunku do rodzeństwa zobowiązany może uchylić się od świadczeń alimentacyjnych, jeżeli są one połączone z nadmiernym uszczerbkiem dla
niego lub dla jego najbliższe rodziny.
Obowiązek alimentacji może powstać także pomiędzy powinowatymi, ale tylko wówczas, gdy żądanie alimentów odpowiada zasadom współżycia
społecznego.
Obowiązek alimentacyjny ojczyma lub macochy wobec pasierba albo pasierba wobec ojczyma lub macochy powstaje dopiero wówczas, gdy nie
ma w ogóle krewnych zobowiązanych do alimentacji albo gdy zobowiązane osoby nie są w stanie uczynić zadość swojemu obowiązkowi.
Również dziecko może żądać świadczeń alimentacyjnych od ojczyma lub macochy, jeżeli odpowiada to zasadom współżycia społecznego, którą
przez swój związek założyli.
W czasie trwania małżeństwa oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych,
przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny. Pozyskane środki materialne przeznaczone są dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania nie
tylko całej rodziny, ale każdego z jej członków (także współmałżonka) przy zachowaniu przez wszystkich takiej samej stopy życiowej. Oznacza to,
że każdy z małżonków może dochodzić przed sądem alimentów zarówno wówczas, gdy z małżeństwa urodziły się dzieci, jak i wtedy, gdy dzieci nie
ma.
Obowiązek wzajemnego alimentowania się małżonków trwa także wtedy, gdy pozostają oni w faktycznej separacji. Małżonek, który nie był winny
zerwania pożycia, może w czasie trwania choćby już tylko formalnego związku małżeńskiego żądać zaspokojenia swoich potrzeb na zasadzie
równej stopy życiowej.
Prawo do alimentów zachowuje małżonek nie ponoszący winy za rozkład pożycia. Małżonek, który nie został uznany za winnego (rozwód bez
orzekania o winie), ma prawo żądać alimentów od drugiego małżonka, jeśli znajduje się w niedostatku. Zakres tego obowiązku, uzależniony od
potrzeb uprawnionego i możliwości zobowiązanego, trwa 5 lat, licząc od daty uprawomocnienia się wyroku rozwodowego. W wyjątkowych
okolicznościach może zostać przedłużony.
„Małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka
niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku”. Obowiązek ten ma na celu wyrównanie stopy życiowej małżonka niewinnego, nawet
jeśli rozwód nie pociągnął za sobą istotnego pogorszenia jego sytuacji materialnej i nie jest ograniczony w czasie. Trwa aż do śmierci małżonka
niewinnego lub zawarcia nowego małżeństwa.
Podział majątku małżonków.
Małżonkowie mogą dokonać podziału majątku w trakcie rozwodu, a także po nim: umownie lub w sądzie. Zgodnie z Kodeksem rodzinnym i
opiekuńczym na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli
przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. Po rozwodzie należy złożyć do sądu odpowiedni wniosek.
Podziałowi podlegają aktywa majątku wspólnego małżonków.
Zgodnie z art. 43 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Jednak z ważnych powodów, każdy
z nich może żądać, aby ustalenie udziałów nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.
Przy ocenie tego w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego bierze się pod uwagę również nakład
osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym
Koszty uzależnione są od sposobu podziału. Wniosek do sądu o podział majątku po rozwodzie podlega opłacie w wysokości 1000 zł lub 300 zł,
jeżeli małżonkowie przedstawią zgodny plan podziału. Należy pamiętać o kosztach sądowych, które obciążają strony w sposób określony w
Kodeksie postępowania cywilnego, o ewentualnym wynagrodzeniu biegłego, kosztach mediacji, a także wynagrodzeniu adwokata lub radcy
prawnego.
Sposób korzystania ze wspólnego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania przez małżonków stanowi jedno z rozstrzygnięć wyroku
rozwodowego.
Sprawy z zakresu postępowania nieprocesowego
Kancelaria prawna prowadzi sprawy z zakresu postępowania nieprocesowego (wnioski o pozbawienie lub ograniczenie władzy rodzicielskiej, o
przysposobienie, pomoc przy sporządzaniu wszelkiego rodzaju umów cywilnoprawnych).
Postępowanie nieprocesowe jest to jeden z rodzajów trybów, w jakim toczy się cywilne postępowanie sądowe. W postępowaniu nieprocesowym
nie istnieją przeciwne strony procesowe, a jedynie uczestnicy postępowania, których liczba zależy jedynie od liczby osób zainteresowanych
wynikiem tego postępowania, nie jest z góry określona. Zainteresowanym jest każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania.
Postępowanie nieprocesowe różni się od procesu przede wszystkim podmiotami postępowania ( strony w procesie, uczestnicy w nieprocesie),
sposobem wszczęcia postępowania (proces tylko na wniosek, nieproces - czasem z urzędu), orzeczeniami sądu (w procesie merytoryczne to
wyroki i nakazy, niemerytoryczne to postanowienia, w postępowaniu nieprocesowym tylko postanowienia), rozprawą (w procesie zasada, w
postępowaniu nieprocesowym tylko, gdy ustawa tak stanowi).
Sprawy należące do postępowania nieprocesowego to:
sprawy z zakresu prawa osobowego: ubezwłasnowolnienie, uznanie za zmarłego i stwierdzenie zgonu;
sprawy z zakresu prawa rzeczowego: stwierdzenie zasiedzenia, przepadek rzeczy, zniesienie współwłasności, ustanowienie drogi
koniecznej, postępowanie wieczystoksięgowe;
sprawy z zakresu prawa spadkowego: zabezpieczenie spadku, spis inwentarza, przyjmowanie świadczeń o przyjęciu i odrzuceniu spadku,
ogłoszenie testamentu, stwierdzenie nabycia spadku, dział spadku oraz inne sprawy spadkowe;
sprawy z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego: podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami,
separacja na zgodny wniosek i zniesienie separacji, pozbawienie, ograniczenie i przywrócenie władzy rodzicielskiej;
sprawy depozytowe;
sprawy z zakresu przepisów o przedsiębiorstwach;
postępowanie rejestrowe;
sprawy przekazane do rozpoznania w trybie nieprocesowym na podstawie przepisów pozakodeksowych.
Kompleksowa obsługa jednostek administracji publicznej
Kancelaria prawna prowadzi kompleksową obsługę jednostek administracji publicznej.
W szczególności Kancelaria Prawna:
opiniuje pod kątem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa projekty uchwał jednostki administracji publicznej,
opiniuje i weryfikuje projekty umów zwieranych z kontrahentami zewnętrznymi jednostki administracji publicznej,
opracowuje oraz opiniuje projekty aktów prawnych,
udziela porad prawnych w zakresie przedmiotu działania jednostek administracji publicznej,
sporządza opinie prawne na wniosek jednostki administracji publicznej,
opiniuje i weryfikuje projekty decyzji administracyjnych wydawanych przez jednostkę administracji publicznej w sprawach indywidualnych,
świadczy porady prawne w sprawach związanych z realizacją ustawowych zadań jednostki administracji publicznej, o które będą zwracać
się pracownicy,
sporządza opinie prawne z zakresu zatrudnienia i wynagradzania pracowników jednostki administracji publicznej,
opiniuje i weryfikacje wewnętrzne akty prawne jednostki administracji publicznej: regulaminów, instrukcji, zarządzeń i innych,
reprezentuje jednostkę administracji publicznej wobec osób trzecich w zakresie powierzonych spraw,
prowadzi zastępstwo procesowe jednostki administracji publicznej przed sądami powszechnymi, administracyjnymi, NSA, SN, etc.,
bierze udział w mediacjach i uzgodnieniach stanowisk ze związkami zawodowymi, organizacjami społecznymi, pozarządowymi i innymi,
Sprawy o zwolnienie z kosztów postępowania procesowego, ustanowienie obrońcy z urzędu,
przewlekłość postępowania
Kancelaria prawna prowadzi sprawy o zwolnienie z kosztów postępowania procesowego, ustanowienie obrońcy z urzędu, przewlekłość
postępowania.
Koszty sądowe są to opłaty sądowe i zwrot wydatków sąd. Zwolnienia od kosztów sądowych może domagać się osoba fizyczna, która złoży
oświadczenie, że nie jest w stanie ponieść ich bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie powinno obejmować
dokładne dane o stanie rodzinnym, majątku i dochodach. Od sądu zależy uznanie tego oświadczenia za dostateczne do zwolnienia od kosztów
sądowych. Osobie prawnej (np. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością), jak również organizacji niemającej osobowości prawnej (np. spółce
jawnej) może być przyznane zwolnienie od kosztów sądowych, jeżeli wykaże, że nie ma dostatecznych środków na te koszty. Wniosek o
zwolnienie od kosztów sądowych można także zgłosić ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa ma być wytoczona lub już się toczy. Można
go zgłosić w każdym stanie sprawy, aż do jej prawomocnego zakończenia.
Nie ma obowiązku uiszczania kosztów dochodzący ojcostwa i roszczeń z tym związanych; dochodzący roszczeń alimentacyjnych; prokurator i
organizacja społeczna; kurator wyznaczony przez sąd orzekający lub sąd opiekuńczy wnoszący o uznanie postanowień umownych za
niedozwolone.
Nie mają obowiązku uiszczania opłat pracownik i ubezpieczony w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń (także inspektor pracy). Sąd
orzeka o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie, przy czym obciążenie kosztami pracownika może nastąpić tylko w szczególnych
przypadkach (przy ubezpieczeniach koszty ponosi Skarb Państwa). Kosztów nie ponoszą również: Skarb Państwa, instytucje państwowe nie
prowadzące działalności gospodarczej, jednostki samorządu terytorialnego (wyj. Sprawy gospodarcze lub wieczystoksięgowe).
Strona zwolniona przez sąd od kosztów sądowych w całości lub części ma prawo zgłosić, na piśmie lub ustnie do protokołu, wniosek o
ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu.
Udział adwokata, czy radcy prawnego w sprawie będzie potrzebny zwłaszcza w sytuacji, gdy strona wnosząca o jego ustanowienie jest
nieporadna, ma trudności z samodzielnym podejmowaniem czynności procesowych albo gdy sprawa jest skomplikowana pod względem
faktycznym lub prawnym.
Wniosek taki strona zgłasza w sądzie, w którym sprawa ma być wytoczona lub już się toczy. Dotyczy to także strony korzystającej z ustawowego
zwolnienia od kosztów sądowych.
Podatki
Nasze Kancelarie prawne oferują klientom usługi doradztwa podatkowego o najwyższym standardzie w oparciu o wieloletnie doświadczenie
zdobyte w trakcie pracy w Urzędach Skarbowych. Naszym Klientom proponujemy indywidualne podejście do problemu poprzez praktyczne
rozwiązania nastawione na bezpieczeństwo i efektywność.
Ciągła dynamika na polu prawa podatkowego stwarza poczucie braku stabilizacji ekonomiczno-podatkowej dla przedsiębiorców jak i osób
fizycznych. Rodzi to potrzebę pernamentnego monitoringu skomplikowanych przepisów prawa podatkowego. Korzystanie z naszej oferty usług
podatkowych przez naszych Klientów zwalnia ich z mozolnej i absorbującej pracy nad prawem podatkowym. Naszym atutem jest terminowość i
profesjonalizm wykonywanych zleceń, a także umiejętność wyszukiwania nowatorskich rozwiązań problemów podatkowych, w zależności od
indywidualnych potrzeb Klientów.
W ramach oferty podatkowej Kancelarii mieści się m.in.
reprezentowanie Klienta przed organami podatkowymi, organami skarbowymi i sądami administracyjnymi,
uczestniczenie w czynnościach kontrolnych dokonywanych u podatnika przez organy podatkowe i skarbowe,
sporządzanie odwołań, zażaleń, podań i innych pism z zakresu postępowania administracyjnego,
opinie, wyjaśnienia i porady podatkowe,
sporządzanie interpretacji przepisów prawa podatkowego,
audyt oraz analiza działalności przedsiębiorcy pod względem obciążeń podatkowych,
Nasze Kancelarie oferują kompleksowe usługi m.in. w zakresie:
podatku dochodowego od osób prawnych CIT,
podatku dochodowego od osób fizycznych PIT,
podatku od towarów i usług VAT,
podatek akcyzowy,
zarządzanie ryzykiem podatkowym,
audyt podatkowy w przedsiębiorstwie,
planowanie podatkowe,
postępowanie przed organami podatkowymi i sądami administracyjnymi,
szkolenia i warsztaty dla przedsiębiorców.
Sporządzanie, interpretacja umów, regulaminów oraz opinii prawnych.
Kancelaria prawna sporządza na żądanie swoich klientów interpretacje umów, regulaminów oraz opinii prawnych.
Udzielanie porad i konsultacji prawnych, negocjacji z kontrahentami Mocodawców.
Kancelaria prawna udziela porad i konsultacji prawnych swoim Klientom. Na życzenie też prowadzi negocjacje z kontrahentami Klientów.
Kontakt
Kancelaria Adwokacka
BARTŁOMIEJ WIECZOREK
nr: 331
ul. Cieplicka 98 58-560 Jelenia Góra
NIP 611-121-62-55
Regon 021739401
tel: +48 663 201 910
[email protected]
Kancelaria Radcy Prawnego
PRZEMYSŁAW ŁOKUCIEJEWSKI
nr: WR/WR/1992
ul. Opolska 77/5 52-010 Wrocław
NIP 884-132-36-97
Regon 021405232
tel: +48 505 902 214
[email protected]
Do pobrania oferta Kancelarii prawnych w formacie PDF
Wydruk oferty Kancelarii prawnych
www.lex-specialis.pl