Witold Mrozek Nastrój Czerwonej trawy Leszek Bzdyl podkreśla, że

Witold Mrozek
Nastrój Czerwonej trawy
Leszek Bzdyl podkreśla, że Czerwona trawa Borisa Viana była jedną z ważniejszych książek w
jego życiu. Powracające i wprost deklarowane literackie inspiracje to coś, co zdecydowanie
wyróżnia Teatr Dada von Bzdulow na polskiej scenie tańca. W spektaklu inspirowanym Vianem
treść powieści płynie sobie gdzieś - dość płytko – pod nurtem niespiesznego, zalotnego tańca. Tych
wszystkich uśmiechów, wisienek, całej tej mieszaniny uśmiechu, słodyczy, erotyzmu w stylu
wakacyjnego retro. Choć na scenie widoczne są motywy z książki Viana – sam układ postaci (dwie
młode dziewczyny i dwóch raczej dojrzałych mężczyzn) czy ślady wątków fabuły - to Czerwona
trawa jest przede wszystkim zaproszeniem do bycia razem z artystami, uczestniczenia w pewnym
specyficznym nastroju; wydarzeniu, które niekoniecznie musi mieć początek środek i koniec. We
flircie wymieniają się konfiguracje duetów – damski i męski na przemian z dwoma damskomęskimi. W klimacie zaproszenia widzów do uczestnictwa we wspólnym nastroju, w tej samej
zabawie utrzymane są bezpośrednie interakcje z publicznością, do których dochodzi w drugiej
połowie spektaklu, gdy Bzdyl i Hewelt wchodzą między rzędy widowni w swych pomarańczowych
kombinezonach.
Kolejny – obok literackich odniesień - wyróżnik Teatru Dada to „polityka personalna”. W
odróżnieniu od innych powstałych w latach 90. ważnych grup – Polskiego Teatru Tańca czy
Śląskiego Teatru Tańca - zespół nie pozwolił sobie nigdy na instytucjonalne okrzepnięcie. Obok
Leszka Bzdyla i Katarzyny Chmielewskiej – stałego rdzenia Dada – z teatrem współpracuje cała
konstelacja niezależnych artystów, współtworzących poszczególne projekty. W Czerwonej trawie
pojawia się Radosław Hewelt - powracający po latach dawny współpracownik teatru. Ula Zerek i
Tatiana Kamieniecka natomiast to nowe nabytki, przedstawicielki młodego pokolenia trójmiejskiej
sceny tanecznej.
Na tle zinstytucjonalizowanych teatrów tańca Teatr Dada von Bzdulow ma wyjątkowe szczęście do
świetnych realizatorów i współpracowników, rozpoznawalnych szeroko także poza tanecznym
światkiem. Potwierdza to też Czerwona trawa - z lekką, nienachalną i wciągającą muzyką Mikołaja
Trzaski – często współpracującego z zespołem - oraz interesującą scenografią Macieja
Chojnackiego. Pole działań scenicznych wyznaczają dwie biało-białe szachownice – jedna to
podłoga, druga – ekran, z którego w finale przemówi aktor. Jego rządzący się osobliwą logiką tekst
– potok żartobliwych skojarzeń o politycznych odniesieniach, pełen neologizmów i przekręconych
wyrazów – z jednej strony odsyła do - dadaistycznych przecież - korzeni Dady, z drugiej –
surrealnych konotacji powieści Viana. Jest jednak jeszcze drugi autor, silniej jeszcze związany z
twórczością gdańskich artystów, którego obecność wyczuć można w Czerwonej trawie. Napięcie
między młodością a starością, zawoalowane erotyczne obsesje, gra z granicami ciała i otaczającej je
intymnej sfery – wszystko to znamy z Gombrowicza, którego Bzdyl nieraz przywoływał.