D - Sąd Rejonowy w Goleniowie

Sygn. akt II K 146/14
Ds. 266/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 marca 2016r.
Sąd Rejonowy w Goleniowie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Michał Krzywulski
Protokolant: Beata Iwaniuk
przy udziale prokuratora Dominika Klukowskiego
po rozpoznaniu w dniach 09.12.2015 r., 27.01.2016 r. i 16.03.2016 r.
sprawy Ł. J., s. E. i H. z d. P., ur. (...) w G.,
oskarżonego o to, że :
w dniu 21 stycznia 2014 r. w Zakładzie Karnym w G. przy ul. (...) znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej D. P.
słowem powszechnie uznanym za obelżywe, podczas pełnienia przez tego funkcjonariusza publicznego obowiązków
służbowych wychowawcy w Zakładzie Karnym w G. oraz w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi
związanymi z wizytacją celi mieszkalnej nr (...) w pawilonie (...) wyżej wymienionej jednostki penitencjarnej,
tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.
I. oskarżonego Ł. J. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k.
wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10
(dziesięciu) złotych;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę (...),20 (tysiąc trzydzieści trzy 20/100) zł, w tym podatek VAT
w kwocie 193,20 (sto dziewięćdziesiąt trzy 20/100) zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu
z urzędu;
III. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r.
o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu
opłatę w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych.
Sygn. akt II K 146/14
UZASADNIENIE
W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
W dniu 21 stycznia 2014 roku funkcjonariusz Służby Więziennej pełniący funkcję wychowawcy w Zakładzie Karnym w
G. D. P. przyszedł do celi mieszkalnej nr (...), którą zgodnie ze swoimi obowiązkami służbowymi wizytował w pawilonie
B I.
W wizytacji uczestniczyli również funkcjonariusze Służby Więziennej N. K. i P. Ł.. D. P. poinformował Ł. J. o
negatywnym rozpoznaniu jego wniosku, który wcześniej oskarżony skierował do dyrektora jednostki penitencjarnej.
Ł. J. odpowiedział wówczas do D. P.: „jesteś niekompetentny, wypierdalaj stąd cwelu”. D. P. pouczył oskarżonego, że
w związku z jego zachowaniem zostanie sporządzony wniosek o ukaranie dyscyplinarne. W reakcji na powyższe Ł. J.
odparł: „w dupę sobie wsadź wniosek”. D. P. zamknął celę nr 117 i kontynuował wizytację kolejnych cel.
Dowody:
- wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. –k. 31v,
- zeznania świadka D. P. –k. 10, 253v,
- zeznania świadka P. Ł. –k. 11, 471,
- zeznania świadka N. K. –k. 12, 471,
- wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej –k. 4.
Oskarżony Ł. J. ma (...), posiada wykształcenie podstawowe. W dniu 2 września 2015r. zawarł związek małżeński.
Na wolności odbył staż pracowniczy w zakładzie tatuażu, a także kurs technologa robót wykończeniowych. Był
kilkukrotnie karany sądownie za różnorodzajowe czyny.
Dowody:
- dane osobopoznawcze – k. 65,
- karta karna – k. 460-462,
- wyroki skazujące- k. 41, 44-53,
- odpis aktu małżeństwa –k. 236-237,
- zaświadczenie –k. 240,
- opinia pracodawcy –k. 242.
W toku postępowania przygotowawczego Ł. J. został poddany jednorazowemu badaniu przez biegłych psychiatrów.
Według biegłych oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną. Nie jest też upośledzony umysłowo. Biegli rozpoznali
u niego osobowość nieprawidłową. Zdaniem biegłych w trakcie popełnienia zarzuconego mu czynu nie miał on z
przyczyn chorobowych zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznawania znaczenia czynu ani
kierowania własnym postępowaniem.
Dowód:
- opinia sądowo – psychiatryczna – k. 54-57.
Oskarżony Ł. J. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że słowo obelżywe wobec
pokrzywdzonego powiedział w nerwach. Był osadzony z osobą, z którą nie powinien razem odbywać kary ze względu
na niezgodność charakterów. Oczekiwał na wizytę u psychiatry. Wyraził żal z powodu swojego zachowania.
Sąd zważył, co następuje.
W świetle zgromadzonego i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego wina i sprawstwo
Ł. J. w zakresie przypisanego mu występku nie budzi wątpliwości. Za zajęciem takiego stanowiska przemawiają
wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się on do znieważenia funkcjonariusza i opisał okoliczności tego
zdarzenia. Wyjaśnienia oskarżonego są spójne oraz korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego D. P., a także z
zeznaniami naocznych świadków zdarzenia: N. K. i P. Ł.. Dowody te potwierdzają użycie przez Ł. J. w dniu 21 stycznia
2014r. względem pokrzywdzonego w trakcie wizytacji celi słowa znieważającego. Wykluczają też, aby zachowanie
pokrzywdzonego względem Ł. J. było niewłaściwe czy prowokacyjne.
Odnosząc się do dowodów z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy wskazać należy, iż Sąd uznał je za wiarygodne,
albowiem w toku postępowania nie ujawniły się okoliczności mogące wzbudzić zastrzeżenia co do ich prawdziwości.
Opierając rozstrzygnięcie na wskazanych wyżej dowodach, Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa
kwalifikowanego z art. 226 §1 k.k. W świetle tego przepisu, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do roku, kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu
przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Przedmiotem ochrony są godność i powaga
funkcjonariusza lub osoby mu przybranej, jak również powaga organu, który reprezentuje. Podkreślić należy, że czyn
musi być popełniony podczas i w związku z pełnieniem czynności. Niewątpliwie użycie przez Ł. J. słowa „cwel” wobec
pokrzywdzonego stanowiło znieważenie tego funkcjonariusza. Słowo to w szczególności w gwarze więziennej posiada
negatywny wydźwięk i oznacza mężczyznę zmuszanego do stosunków homoseksualnych, osobę, do której czuje się
odrazę. D. P. w trakcie tego zdarzenia pełnił czynności wychowawcy w zakładzie karnym i to właśnie w związku
z pełnieniem obowiązków służbowych, polegających na wizytacji celi oraz przekazaniu oskarżonemu informacji na
temat złożonego przez niego wniosku został przez Ł. J. znieważony. Czyn oskarżonego nie został przy tym wywołany
przez niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej. Z zeznań świadków wynikało,
że pokrzywdzony zachowywał się w sposób spokojny i w żadnej mierze nie prowokował oskarżonego. Również Ł. J. w
swoich wyjaśnieniach nie wskazał na żadne niewłaściwe zachowanie D. P.. Dlatego też uznać należało, że Ł. J. swoim
zachowaniem z dnia 21 stycznia 2014r.wyczerpał znamiona występku z art. 226 §1 k.k.
Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 k.k. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem
bezpośrednim, jego zachowanie było obliczone na znieważenie funkcjonariusza Służby Więziennej i było wysoce
niewłaściwe, tj. aroganckie i wulgarne. Nic nie usprawiedliwia zachowania oskarżonego. Natomiast na korzyść
oskarżonego w niniejszej sprawie przemawia to, że przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu i wyraził skruchę
z powodu swojego zachowania.
Mając na uwadze powyższe, Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze określonym w sentencji wyroku.
Zdaniem Sądu kara w takim wymiarze jest adekwatna do winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez
oskarżonego czynu. To właśnie kara o charakterze finansowym zdaniem Sądu podziała na oskarżonego prewencyjnie.
Uświadomi mu naganność jego zachowania. Wysokość stawki dziennej została określona na poziomie minimalnym i
uwzględnia trudną sytuację materialną i osobistą Ł. J., w tym brak stałych dochodów na wolności, a także konieczność
czynienia wydatków związanych z chorobą jego żony.
W pkt II sentencji wyroku, działając na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze oraz przepisów §2 ust. 3,
§14 ust. 2 pkt 3, §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które
to przepisy stosuje się do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 stycznia 2016r., Sąd zasądził od Skarbu
Państwa na rzecz adw. K. D. wynagrodzenie za obronę oskarżonego z urzędu, uwzględniając wszystkie podjęte przez
nią czynności w postępowaniu sądowym, gdyż koszty udzielonej pomocy prawnej nie zostały pokryte w żadnej części.
Stosownie do art. 627 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył oskarżonego kosztami
sądowymi.