D - Sąd Rejonowy w Giżycku

Sygn. akt V W 83/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 lipca 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie
w składzie:
Przewodniczący SSR Lidia Merska
Protokolant st. sekr. sąd. Danuta Betlej
w obecności oskarżyciela publicznego sierżant P. K. (1)
po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2015 roku, na rozprawie
sprawy przeciwko D. K.
synowi M.i A.z d. S.
ur. (...) w W.
obwinionego o to, że: W dniu 18 kwietnia 2015 roku około godz. 9:00 na ul. (...) w m. B., kierując samochodem
osobowym marki A. o nr rej. (...) nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze w wyniku czego
stracił panowanie nad pojazdem i przejeżdżając przez chodnik uderzył w ogrodzenie posesji nr (...), czym spowodował
zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
tj. o czyn z art. 86 §1 kw w zw. z art. 19 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym
1. Obwinionego D. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 §1 kw w zw.
z art. 24 §1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 800,00 (osiemset) złotych.
2. Na podstawie art. 86 §3 kw w zw. z art. 29 §2 kw orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu
prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 (sześć) miesięcy.
3. Na podstawie art. 29§3 kw nakłada na obwinionego obowiązek zwrotu prawa jazdy.
4. Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt)
złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 83/15
UZASADNIENIE
W dniu 18 kwietnia 2015r około godziny 9.00 D. K. kierował samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) w B..
Przewoził wówczas pasażera – A. H.. Jechali on do miejsca zamieszkania D. K. na ul. (...). Kiedy kierujący miał wykonać
manewr skrętu w lewo, a on sam jechał zbyt szybko, tak że pojazd przodem wjechał na chodnik i uderzył w ogrodzenie
posesji E. K.. W samochodzie pękła opona w prawym przednim kole. D. K. nie wysiadł z samochodu, tylko wycofał i
odjechał na teren swojej nieruchomości. Całe to zdarzenie ze swojego ogrodu obserwowała E. K., która od razu razem
z mężem podeszła do płotu ocenić szkodę. C. K. podszedł do nich z pretensjami że chcą go wrobić, używając przy tym
słów wulgarnych k. 27. C. K. poszedł do swojego domu, a E. K. rozmawiała później z jego żoną. Tego samego dnia C. K.
awanturował się w domu, został zabrany do wytrzeźwia do KPP w W.. W dniu 21.04.2015r E. K. złożyła zawiadomienie
na policję o popełnionym wykroczeniu przez C. K..
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – E. K. k. 26v – 27, A. H. k. 27, materiału
poglądowego k. 6 – 8, a także wyjaśnień obwinionego k. 26v.
Obwiniony D. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając, że zagadał się, zagapił i dlatego
wjechał sąsiadom w płot. Podał, iż naprawił szkodę sąsiadom przekazując 200zł.
Sąd ocenił te wyjaśnienia jako wiarygodne, tylko że nie przedstawiające całego zdarzenia. Z zeznań świadka E. K.
wynika, iż obwiniony jechał samochodem „jak szaleniec”, nie zdążył skręcić w lewo bo jechał za szybko. Obwiniony
przewoził pasażera – A. H., który po tym jak kierowca zaparkował samochód na swojej posesji oddalił się z miejsca
zdarzenia. Zauważyć należy, iż świadek E. K. zeznała, iż kierowca był pijany. Obwiniony zaprzeczył by spożywał
alkohol, a nie zostało przeprowadzone badanie stanu trzeźwości.
Zachowanie obwinionego zaraz po zdarzeniu, kiedy nawet nie przeprosił sąsiadów, nie zrekompensował szkody, jest
zdaniem Sądu wyjątkowo naganne. Obwiniony zachował się wyjątkowo nieodpowiedzialnie, kiedy jadąc z nadmierną
prędkością nie zdążył skręcić w lewo, tylko pojechał prosto. Niewątpliwie to, że pękła opona w jego samochodzie,
spowodowało utratę prędkości, a w konsekwencji zatrzymanie pojazdu. Postawa obwinionego, również na sali
rozpraw, pozwala na stwierdzenie, iż jego zdaniem to zdarzenie było zupełnie nieistotne. Sąd dał wiarę zeznaniom
świadka E. K. odnośnie przebiegu zdarzenia, a także zachowania obwinionego później, kiedy rozmawiali w trójkę. Sąd
ocenił jej zeznania jako wiarygodne. Świadek początkowo nie chciała zgłaszać tego zdarzenia na policję, dopiero kiedy
obwiniony odmówił pokrycia kosztów naprawy ogrodzenia złożyła zawiadomienie. Świadek A. H. potwierdził tylko, że
obwiniony wjechał w płot, prawdopodobnie się zagapił. Obaj wówczas rozmawiali i to była chwila nieuwagi. Świadek
tego, co działo się później nie widział.
Reasumując powyższe przepisy stwierdzić należy, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z winy
umyślnej w zamiarze ewentualnym ponieważ nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze w wyniku
czego stracił panowanie nad pojazdem i przejeżdżając chodnik uderzył w ogrodzenie posesji E. K.. Obwiniony nie
chciał dokonać tego czynu, ale jadąc z nadmierną prędkością przewidywał możliwość popełnienia wykroczenia i na
to się godził.
Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw ponosi ten, kto nie zachowując
należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Każdy uczestnik ruchu drogowego
jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji
istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak
od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna
ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do
warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok
SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z
obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Oznacza
to, że kierujący pojazdem winien zachować bezpieczną szybkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków
drogowych, między innymi do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni i predyspozycji
kierowcy (wyrok SN z 17 czerwca 1983 r., IV 113/83, OSNPG 1984, nr 4, poz. 24). Spowodowanie zagrożenia
bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli
zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny,
co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może
powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń
(Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn - Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń.
Komentarz, LEX, 2007.
Zaznaczyć należy, iż w wypadku obwinionego D. K. to zagrożenie nie było jedynie realne, ale doszło do kolizji.
Obwiniony zgodnie z art. 19 ustawy Prawo o ruchu drogowym obowiązany był jechać z prędkością zapewniającą
panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu,
stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Obwiniony jadąc
zbyt szybko, nie wykonał manewru skrętu w lewo tylko pojechał na wprost, na chodnik i uderzył w ogrodzenie.
Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 800,00zł Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości
czynu obwinionego, uwzględniając jego sytuację materialną i rodzinną.
Obwiniony swoim zachowaniem w dniu 18 kwietnia 2015r udowodnił, iż jest wyjątkowo nieodpowiedzialnym
i nierozważnym uczestnikiem ruchu drogowego, stąd zdaniem Sądu należało orzec wobec niego środek karny
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Ten środek karny uświadomi
obwinionemu, że jadąc samochodem ma obowiązek stosować obwiązujące przepisy prawa. Dotkliwość środka karnego
nie jest nadmierna i adekwatna do czynu obwinionego.
Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast
wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia
23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).