1 Układ logiczny tekstu Streszczenie

Układ logiczny tekstu
Wygląd dokumentu zależny jest w dużym stopniu od zadeklarowanej klasy i dodatkowych
opcji i pakietów zadeklarowanych poleceniem \usepackage. Podstawowe klasu to
prezewciez article, book i report. Zaczniemy od opcji klas dokumentu WPIS UJEMY JE W
NAWIASACH KWADRATOWYCH
\documentclass[opcje poniższe]{a rticle}
- domyślnie wielkość czcionki to 10pt, a możemy wpisać jeszcze 11pt i 12, innych
możliwości nie ma, jak chcemy mieć jeszcze większą czcionkę to robimy to inaczej i o
tym, będzie później.
- rozmiar papie ru – domyślnie jest ustawiony letterpaper on jest nieco dłuższy niż nasz
a4, można wpisać a4paper, a5paper itp. I jak zmienimy te opcje to się troszkę zmieni
łamanie stron
- titlepage i notitlepage – pierwsza z nich powoduje skład tytułu i streszczenia na
oddzielnej stronie , druga rozpoczyna skład tekstu na stronie tytułowej. W report i book
jest oddzielna strona tytułowa domyślnie i jeśli tak nie chcemy to musimy napisać to
notitlepage
- oneside, twoside – domyślnie drukuje jednostronnie w article, w book jest domyślnie
dwustronny i wtedy są automatycznie inaczej ustawione marginesy inaczej przecież dla
lewej strony i inaczej dla prawej, musi być wtedy miejsce na zszycie
- openright, openany – pierwsza opcja powoduje, że tytuły rozdziałów będą na
stronach nieparzystych domyślnie tak jest dla klasy book, a druga opcja jest domyślna
dla klasy report, czyli tu rozdziały zaczynają się na stronach parzystych. Jak patrzymy na
książkę to w dw ustronnym druku po prawej stronie mamy stronę nieparzystą, a po lewej
parzystą.
W latexu tytuł, nazwisko autora, jego adres, dat ę utworzenia (opcjonalnie) i ewentualnie
podziewania um ieszcza się w preambule dokumentu wy korzystując następujące
polecenia:
\documentclass{article}
\title {tytuł dokumnetu}
\author{nazwisko autora \thanks{podzie kowa nia }i będzie jakby odnośnik do tych
podziękowań
\\jego adres} te nawiasy właśnie są tak dziwnie!
\date{data utworzenia} jeśli datę pominiemy to w tym miejscu będzie data ostatniej
kompilacji dokumentu, a jeśli wpiszemy date to na stałe ta data będzie, jak sobie w ogóle
daty nie życzymy, to piszemy \date{} czyli pusty nawias klamrowy. Są klasy w których
te dane znajduja się gdzie indziej, ale my będziemy wpisywać właśnie tutaj. NAJPIERW
WCZYTUJEMY W SZY STKIE PAKIETY A DOPIERO POTEM TE DANE KTÓRE SA
TUTAJ, BO JEŚLI NAJPIERW WPISZEMY TYTUŁ Z POLSKIMI ZNAKAMI A DOPIERO POTEM
PACKAGE ODPOWIEDZIALNY ZA POLSKIE ZNAKI, TO ON ICH W TYTULE NIE WSTAWI!
\begin {dokument}
\maketitle to musi być pierwsze polecenie po begin{dokument}!!!
Streszczenie
Streszczenie dokumentu otrzymamy, gdy jego tekst umieścimy w środowisku
\begin{abstract}
Treść streszczenia
\end{abstract}
1
Jak piszemy w klasie article to piszemy to po begin dokument, po nagłów ku z
tytułem na pierwszej stronie dokumentu, ale w różnych klasach to różnie bywa. I
wygląda to streszczenie tak, że jest mniejsze i prawdopodobnie mieszczone w środowisku
quote lub m inipage, tekst właściwy jest szerszy niż samo streszczenie, w ten sposób jest
wyróżniony. W report streszczenie umieszczane jest na osobnej stronie , czyli najpierw
jest ładna strona tytułowa, a na drugiej samo streszczenie i dopiero na trzeciej jest treść
dokumentu.. Jeżeli w klasie article wybrana jest opcja titlepage wtedy streszczenie jest
drukowane na oddzielnej stronie, czyli analogicznie jak automatycznie jest um ieszczane
w report. Istotne jest miejsce umieszczenia tej komendy. . W klasie book streszczenie nie
występuje.
Podział hierarchiczny dokumentu
W klasie article lub mwart mamy zdefiniowane następujące polecenia podziału
hierarchicznego dokumentu:
\section{… } tłumaczony jako punkt a nie jako sekcja i numerowany jest np. 1.1
\ subsection{… } podpunkt i numerowany jest np. 1.1.1
\subsubsection{… } nie jest numerowany, ale jego nagłówek jest jakby pogrubiony i
nie ma wcięcia akapitowego
\paragraph{… } domyślnie nie są numerowane, nawa jego jest pogrubiona i
wyrównana do lewej czyli bez wcięcia
\subparagraph{… } jest wcięty
\appendix [po tym poleceniu tekst należy um ieścić w środowis ku se ction w klasie
article lub chapter w
klasie report i book. APPENDIX TO JEST DODATEK i jest
numerowany literami
W klasach report i book lub w ich odpow iednikach mwrep i mwbk mamy do dyspozycji
dodatkowo:
\part{… }
\chapter{… }
Każde z wymienionych poleceń ma formę z gwiazdką która wyłącza automatyczne
numerowanie, np. polecenie \sec tion*{wstęp} spowoduje, że wstęp nie będzie
zanumerowany.
Uwaga: aby automatyczna numeracja poszczególnych części dokumentu miała sens,
wymagane jest jedynie zachowanie konsekwencji w odpowiednim zagnieżdżeniu owych
części, Innymi słowy po poleceniu \chapter nie należy używać od razu polecenia
\subsection to wtedy będzie działał automatyczna numeracja, musimy zachować
rozsądek w zagnieżdżaniu. Nie zaczyna się przecież rozdziału od podpunktu, najpierw jest
punkt.
Automatyczną numerację zapewniają tzw. Liczniki przypisane do każdego
polecenia. Jeśli chcemy by numeracja objęła także poziom \paragraph należy w
preambule dokumentu zadeklarować . Trzy poziomy numerowania są ustawione
domyślnie i jak chcemy dodać następny to musimy zastosować poniższe polecenie.
\addtocounte r{se cnumdepth}{1}
Dowolnie głęboką numerację zapewni deklaracja:
\setcounte r{se cnumdepth}{10}
Zaś deklaracja
\setcounte r{se cumdeoth}{-1}
spowoduje ze latex nie będzie numerował podpunktów
(\subse ction)
OPCJE KLAS
2
W klasach article i report tekst domyślnie składany jest jednostronnie, nie posiada
nagłówków a numer strony umieszczony jest w stopce. |W klasie book tekst domyślnie
składany jest dwustronnie , na stronie nieparzystej numer strony pojawia się w nagłów ku
po stronie prawej, a na parzystej po stronie lewej,. W nagłów ku pojaw iają się tez tytuły
rozdziałów. Jak napiszemy section, subsection, ale pom iniemy subsubsection tylko od
razu napiszemy paragraph to w numeracji pojaw i się 0. Można to zmienić.
Przykład podziału hierarchicznego w klasie book z numerowanymi wszystkim i
środowiskami. Można też zlikw idować klasę tytułową.
Polskie klasy dokumentów
Polskie klasy dokumentów autorstwa Marcina Wolińskiego to mwart –
odpowiednik article i mwre p- klasy report i mwbk – odpowiednik book. Polskie klasy
uwzględniają polskie zwyczaje i standardy typograficzne, np. w polskim wcinamy
pierwszy akapit, a w zwyczajach angielskich pierwszy akapit w rozdziale nie jest wcięty.
Podobnie w polskim zwyczaju jest dodatek wcięty, a w standardzie amerykańskim nie ma
tego wcięcia. W polskim i tak dodatek jest numerowany literkami, czyli np. A Dodatek
pierwszy. W amerykańskim zwyczaju po numeracji nie ma kropek, a w polskich te kropki
są. Czyli w polskim będzie 1. paragraf pierwszy a w amerykańskim 1 paragraf pierwszy.
My raczej jednak z polskich klas nie będziemy korzystać, tylko się nauczymy dostawiać
kropeczki.
Automatyczne tworzenie odwołań w tekście
Chodzi o podejście „Na mocy twierdzenia 2 i 4” i jeśli będą odwołania to nawet jak
wstawimy między owo 2 i 4 twierdzenie jakieś jeszcze, to Latex sam przenumeruje, ale
przenumeruje też odwołania, analogicznie z numeracja stron, gdy piszemy ze na którejś
stronie coś się znajduje. Odwoływać można się też do spisu literatury, obrazków, definicji
itp.
W każdym numerowanym środowisku możemy um ieścić etykietę do której
możemy się w dalszej części dokumentu odwołać. Etykietę umieszczamy poleceniem
\label{nazwa}
W nazwie nie um ieszczamy żadnych symboli typu naw iasy klamrowe itp. Odwołujemy się
do niej poleceniem
\ref{nazwa}
ABY WSZYSTKIE ODWOŁANIA ZOSTAŁY UTWODZONE TRZEBA PT RZEWORZYC PLIK
DWUKROTNIE! Jeśli będziemy się odwoływać do etykiety której nie ma, to w logu pojawi
się informacja o tym, jeśli tylko raz przetworzymy to w logu będzie znak zapytania. Jeśli
coś pozmieniamy w odwołaniach, to w logu też będzie informacja. Jeśli nazw iemy tak
samo dwa środowiska to też będzie informacja o błędzie.
Odwołania do środowisk numerowanych
Etykietę
środowiska
do
numerowanego
wzoru
um ieszczamy
bezpośrednio
po
otwarciu
\begin {equation}\labe l{e:1}
X+y=2
\end{e quation}
A odwołujemy sie do tego wzoru w tekście poleceniem
\ref{e:1}
Po dw ukrotnym przetworzeniu pliku otrzymamy w miejscu polecenia ref numer
naszego wzoru. Jeśli chcemy by był on ujęty w naw iasy zwy kłe wtedy w naw iasach
3
zwykłych um ieszczamy polecenie (\ref{e:1}). Nazwaliśmy etykietę z dwukropkiem tylko
po to by się e nie zlewało z 1.
Aby odwołać się do konkretnego rozdziału, punktu czy podpunktu należy w
etykietę zaopatrzyć właściwe polecenie otwierające rozdział, punkt itd.
\begin{align}
X+y=3\labe l{e :1}\\
C+k=5
\end{align}
\chapter{}\labe l{c:1}
\section{}\label{s:1}
Do w łaściwego numeru odwołujemy się \re f{c:1}, \ref{s:1}.
Można też odwołać się do całej listy numerowanej lub tylko do jednego jej punktu:
\begin{e nume rate}\label{en:1}
\item punkt pie rwszy \label{it:1}
\item punkt drugi
\end{e nume rate}
I teraz możemy się odwołać albo do całej tej listy albo tylko do tego pierwszego
punktu, bo mu nadaliśmy etykietę. \ref{e n:1} 18 to odwołanie do listy na konkretniej
stronie, bo sama lista numeru nie ma. Jeśli odwołamy się do punktu pierwszego tej listy ,
zostanie wydrukowany numer tego punktu \re f{e n:1} 1 czyli numer 1. Do listy
wypunktowanej można się odwołać tylko pierwszym sposobem czyli podając też jej
stronę, bo ona sama w sobie nie jest przecież zanumerowana.
Zmiana numeracji
Aby zm ienić numeracje w danym środowisku należy po otwarciu środowiska
umieścić polecenie
\setcounte r{enumi}{n-1} i będzie numerował od numeru n
\begin {enumerate }
\setcounte r{enumi}{4}
\item punkt pie rwszy \label{it:1}
\item punkt drugi
\end {enumerate }
W TYM Przypadku będzie miał pierwszy punkt numer 5. Można zagnieżdżać maksymalnie
4 razy w sobie.
W środow isku wypunktowującym (itemize) tekst kolejnych punktów poprzedzony
jest grubą czarną kropką ($\bullet$ <- wygląda ta kropka tak) jako etykietą. Każdy
następny punkt oddzielony od poprzedniego jest dodatkowym odstępem pionowym .
- to jest napisane w celu pokazania działania różnych środowisk typu lista. W różnych
klasach jest różnie, może zamiast kropki być trójkącik itp.
W obu tych środowiskach możemy zmienić etykiety umieszczając własną w
nawiasach kwadratowych po wywołaniu polecenia \item[a] i wtedy etykietą będzie a.
Ale wtedy do punktu z taką etykietą nie można się odwołać, bo to nie jest żaden licznik.
W itemize też się nie odwołujemy, bo nie mamy tam licznika.
Aby odstępy między poszczególnym i punktami by ły równe odstępom m iędzy
wierszowym (bo domyślnie między wierszam i w liście jest większy odstęp niż w
normalnym wierszu):
\setlength{\itemsep}{0e x plus 0. 2ex minus 0.1e x}
4
Warto zawsze dać możliwość manewru latexow i czyli tego plus minus, to wtedy w razie
pojaw ienia się np. wzorów matematycznych on sobie jakoś poradzi a bez tej możliwości
manewru latex nas po prostu zignoruje. Potem wystarczy umieścić go zaraz po
wywołaniu środowiska
\begin{e nume rate}
\setlength{\itemsep}{0e x plus 0. 2ex minus 0.1e x}
\item to jest punkt pierwszy
\item to jest punkt drugi
\end{e nume rate}
Zmiana etykiet
Etykiety są generowane prze komendy wew nętrzne da każdego środowiska oddzielnie.
Dla środowiska itemize są to komendy:
\labelitemi
\labelitemii
\labelitemiii
\labelitemiv
A dla środowiska enumerate mamy komendy
\labele numi
\labele numii
\labele numiii
\labele numiv
Jak zmieniamy etykietę to zmieniamy też wygląd licznika, bo jak się odwołujemy,
to odwołujemy się do sposobu zapisania licznika.
Aby zm ienić etykietę listy itemize z czarnej kropki na znak plus należy użyć
komendy :
\rene wcommand{\labelitemi}{+}
Podobnie możemy minia standardowe etykiety we środowisku enum,erate.
Wartość licznika może być zmieniona przy pomocy
\arabic, \Roman, \roman, \Alph, \alph
\rene wcommand{\labelenumii}{\a rabic{enumi}}
Środowisko verbatim
Środow isko verbatim służy do pisania dosłownego na przykład do przytaczania
komend i poleceni. Dłuższy tekst um ieszczamy miedzy poleceniami \being{verbatim} i
\end{ve rbatim} natomiast krótki tekst jedno lyb dwuwyrazowy umieszczamy po
komendzie \verb wewnątrz ograniczników. Mogą to być pionowe kreski|, znak +,
przecinek itp. Te polecenia tworzą pudełko, pam iętajmy, ze tex nie będzie łamał treści
znajdujących się w pudełku itp.,
5