streszczenie pracy

Ks. Jacek Możejko
STRESZCZENIE PRACY DOKTORSKIEJ
DZIAŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO W SAKRAMENCIE ŚWIĘCEŃ BISKUPA
W ŚWIETLE PONTYFIKAŁU RZYMSKIEGO
Tożsamość biskupa wypływa od samego Jezusa Chrystusa, który dzięki ustanowieniu
przez Ojca i namaszczeniu Duchem Świętym jest Nauczycielem, Kapłanem i Pasterzem.
Biskup, na mocy swej więzi z Chrystusem i na mocy pełni sakramentu święceń, który otrzymał
przez Ducha Świętego, staje się „szafarzem łaski najwyższego kapłaństwa” (OŚBPiD 14) i
zostaje uzdolniony do działania „w osobie Chrystusa” – in persona Christi i w Jego imieniu
(por. OŚBPiD 3).
Posłannictwo biskupa w odniesieniu do potrójnej funkcji Chrystusa ukazane jest w
obrzędzie święceń biskupa, który występuje w Pontyfikale rzymskim. Wśród trzech funkcji
wypełnianych przez biskupa należy wyróżnić funkcję uświęcania, która powiązana jest z misją
nauczania i rządzenia, jak również stanowi źródło i szczyt życia chrześcijańskiego.
Urząd biskupa pojmowany jest jako służba w Kościele. Sięga on początków
chrześcijaństwa i jest związany z sukcesją apostolską, która bierze swój początek od samych
apostołów. Jezus Chrystus sam wybrał spośród uczniów Dwunastu, których zadaniem było
towarzyszenie. Natomiast darem jaki otrzymali apostołowie było wylanie Ducha Świętego
(por. Dz 1, 5). Apostołów tych ustanowił jako kolegium, czyli jako stały zespół, na którego
czele postawił wybranego spośród nich Piotra (por. KK 19).
Przez nałożenie rąk biskupów a także modlitwę święceń zostaje kandydatowi udzielony
dar Ducha Świętego w celu pełnienia urzędu biskupiego (por. OŚBPiD 25). Nałożenie rąk, czy
konsekracja biskupia udziela pełni sakramentu święceń, najwyższego kapłaństwa, całość
świętej posługi. W liturgii sakramentu święceń gest ten, ma charakter czynnościowy,
wskazujący na przekazanie urzędowej mocy i Ducha Świętego. Wyraża on łączność z Jezusem
Chrystusem i apostolskim początkiem Kościoła. Duch Święty przekazany przez biskupów
konsekratorów, przeznacza wyświęcanego do służby Kościołowi
Sakrament święceń udziela specjalnej łaski Ducha Świętego, która czyni wyświęconego
narzędziem Chrystusa i uzdalnia go, aby mógł działać w jego potrójnej funkcji Kapłana,
Proroka i Króla, stosownie do stopni tego sakramentu.
Biskup naznaczony pełnią sakramentu święceń (por. KK 26) przez Ducha Świętego,
który został mu dany w święceniach, realizuje funkcję pasterską w trzech wymiarach:
nauczania, uświęcania i kierowania (por. DB 2). Wśród nich należy wymienić głoszenie słowa
Bożego, sprawowanie sakramentów i kierowanie powierzoną diecezją. Podkreślone to zostało
przez Sobór Watykański II, który stwierdził, że biskup posiada pełnię władzy pasterskiej wraz
z funkcją uświęcania została mu podarowana funkcja nauczania i rządzenia (por. KK 21) i jako
tacy, uobecniają sobą Chrystusa, stojąc na czele Pańskiej owczarni (OŚBPiD 3).