Średniowieczny wizerunek śmierci – „Rozmowa Mistrza Polikarpa
Transkrypt
Średniowieczny wizerunek śmierci – „Rozmowa Mistrza Polikarpa
Temat: Średniowieczny wizerunek śmierci – „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią”. Jest to utwór napisany przez anonimowego autora w XV wieku w formie dialogu. Utwór jest najdłuższym polskim średniowiecznym wierszem. Nie zachował się do dzisiaj w całości i urywa się na 438 wersie, w trakcie kolejnej wypowiedzi śmierci. 1) Śmierć roztacza przed Polikarpem obraz swej potęgi i bezwzględności, mówi, że panuje nad całym ziemskim życiem. Śmierć jawi się, jako wielka znawczyni człowieka, jego obyczajów, charakterystycznych dla każdego zawodu i stanu. Opisuje, że po papieża i żebraka przyjdzie tak samo. Utwór jest satyryczny i moralizująco – dydaktyczny. Wyraźnie podkreślony jest motyw „vanitas” – przemijania, marności. 2) Wizerunek śmierci w rozmowie Mistrza Polikarpa. a) Polikarp ujrzał śmierć w postaci odrażającego, szkaradnego, kobiecego ciała okrytego białą chustą, płachtą. b) Śmieć przedstawia się, jako istota potężna, przechwala się swoją wiedzą nad wszystkimi ludźmi i traktuje wszystkich po równo. c) Polikarp zwraca się do śmierci słowami: „miła śmierci” i słucha ich przechwałek. d) Śmierć jest okrutna, zarozumiała, złośliwa i naśmiewa się z Polikarpa. e) Śmierć pojawiła się, gdy pojawił się grzech pierwszych ludzi. 3) Elementy obyczajowe i satyryczne. Autor zarysował obraz współczesnych sobie typów ludzkich, przedstawiciel stanów, zawodów, wskazując ich wady, drwiąc z nich, grożąc karą. Krytykuje plebanów, oszukujących karczmarzy, źle prowadzące się kobiety, niesprawiedliwych sędziów itd. Przedstawione w utworze obrazki satyryczne poszerzają wiedzę o życiu codziennym w epoce średniowiecza.