Pobierz - Sąd Apelacyjny

WYROK Z DNIA 6 MAJA 2010 R.,
I ACa 106/10
Powódka nie wykazała – tak jak wymaga tego art. 6 k.c. – okoliczności
faktycznych pozwalających na przyjęcie, że w/w umowa była czynnością przekraczającą
zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym (art. 36 § 2 k.r.o. w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2005 r.). O takiej kwalifikacji umowy nie może
świadczyć, sama przez się, wzmianka w jej treści, iż „oświadczenie współmałżonka
stosuje się w przypadku, gdy kwota kredytu przewyższa 4.000 zł i wysokość
trzykrotnych dochodów kredytobiorcy netto”, lecz szersza ocena dokonana w oparciu
o kryteria, które sformułował Sąd Najwyższy w powołanej, zarówno w apelacji jak
i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uchwale siedmiu sędziów z dnia 25 marca
1994 r., III CZP 182/93 oraz w innych orzeczeniach, wskazujących na konieczność
uwzględnienia także związku dokonanej czynności z prowadzoną przez dłużnika
działalnością gospodarczą.
art. 189 k.p.c.
Sędzia SA Marek Klimczak (przewodniczący, sprawozdawca)
Sędzia SA Anna Pelc
Sędzia SA Kazimierz Rusin
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w sprawie z powództwa Marii G. przeciwko Getin
Noble Bank S.A. w L. i Janowi G. o ustalenie nieważności umowy, po rozpoznaniu na
rozprawie w dniu 6 maja 2010 r. apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu
z dnia 30 września 2009 r.
o d d a l i ł apelację i postanowił nie obciążać powódki kosztami postępowania apelacyjnego
poniesionymi przez pozwanego
U za sa dnienie
Powódka Maria G., w pozwie skierowanym przeciwko pozwanym Noble Bank S.A.
w W. i Janowi G., domagała się ustalenia nieważności umowy kredytowej zawartej w dniu
8 listopada 1999 r. pomiędzy Wschodnim Bankiem Cukrownictwa Oddział w P., a Janem G.
oraz zasądzenia kosztów procesu.
W uzasadnieniu podała, że pozwany Jan G., z którym pozostawała w dniu 8 listopada
1999 r. w związku małżeńskim i którym łączył ją ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej,
zawarł z poprzednikiem prawnym pozwanego Banku umowę kredytową na kwotę znacznie
przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym, na którą to umowę powódka
nigdy nie wyrażała zgody. Pracownicy Banku przyjęli podrobione dokumenty zgody powódki
i prawdopodobnie potwierdzili, że podpisy na dokumentach zostały złożone w ich obecności.
Powódka dodała, że złożenie pozwu jest w pełni uzasadnione, gdyż Bank prowadzi
1
postępowanie sądowe dotyczące majątku dorobkowego małżonków, który w drodze
darowizny przekazany został synowi Pawłowi G.
Pozwany Noble Bank S.A. w W. – następca prawny Wschodniego Banku
Cukrownictwa S.A. w L. wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Pozwany zaprzeczył twierdzeniom pozwu i podnosił, iż powódka nie sformułowała
precyzyjnie zarzutów stanowiących o nieważności umowy, jak również nie wskazał dowodów
pozwalających na potwierdzenie jej stanowiska.
Pozwany Jan G. uznał żądanie pozwu i potwierdził w całości okoliczności faktyczne
przytoczone przez powódkę.
Sąd Okręgowy w Przemyślu wyrokiem z dnia 30 września 2009 r. ustalił nieważność
części umowy kredytowej nr (…), zawartej w dniu 8 listopada 1999 r. pomiędzy Wschodnim
Bankiem Cukrownictwa S.A. w L. Oddział w P., a Janem G. o treści „oświadczenie
współmałżonka kredytobiorcy – niżej podpisana G. Maria (…) wyrażam zgodę na
zaciągnięcie powyższego kredytu przez mojego współmałżonka 8.11.1999 r. G.”, oddalił
powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.
Wyrok ten, jak wynika z jego pisemnego uzasadnienia oparty został na następujących
ustaleniach faktycznych i wnioskach prawnych.
W dniu 8 listopada 1999 r. zawarta została umowa kredytowa nr (…) pomiędzy
Wschodnim Bankiem Cukrownictwa S.A. w L. Oddział w P., a Janem G. (…), zgodnie
z którą bank udzielił kredytu w wysokości 212.180,55 zł na zakup pojazdu marki Mercedes –
Benz typ E – 240 ciężarowego o wartości 320.000 zł. Umowę podpisali kredytobiorca Jan G.,
sporządzający umowę referent ds. sprzedaży ratalnej Agata K. i za osoby działające za bank –
podpisy nieczytelne. Pod umową znajdowało się oświadczenie współmałżonka kredytobiorcy
„niżej podpisana G. Maria (…) wyraża zgodę na zaciągnięcie powyższego kredytu przez
mojego współmałżonka 8.11.1999 r. G.”, przy czym brak było podpisu osoby przyjmującej to
oświadczenie. Z adnotacji banku wynikało nadto, że oświadczenie współmałżonka stosuje się
w przypadku, gdy kwota kredytu przewyższa 4.000 zł i wysokość 3-krotnych dochodów
kredytobiorcy netto.
Postanowieniem Sądu Rejonowego w Jarosławiu z dnia 31 sierpnia 2001 r. na
wniosek wierzyciela Wschodniego Banku Cukrownictwa S.A. w L. Oddział w P. nadano
klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (…) wystawionemu w dniu
29 czerwca 2001 r. przez wierzyciela, na podstawie którego dłużnik Jan G. z tytułu umowy
kredytu nr (…) zawartej dnia 8 listopada 1999 r. powinien zapłacić wierzycielowi kwotę
200.057,81 zł z 40% od kwoty 144.483,96 zł od dnia 30 czerwca 2001 r. do dnia zapłaty,
z uwzględnieniem zmian stopy procentowej obowiązujących w tym banku dla należności
przeterminowanych – przy czym łączna kwota wszelkich należności objętych tytułem
wykonawczym nie może przekroczyć 292.321,44 zł.
Postanowieniem Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w Jarosławiu
z dnia 19 grudnia 2001 r. umorzono postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko
dłużnikowi Janowi G. na podstawie powyższego tytułu wykonawczego – wobec stwierdzenia
bezskuteczności egzekucji.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w Krośnie Ośrodek Zamiejscowy w Przemyślu z dnia
27 października 2003 r. orzeczono rozwód małżeństwa Marii G. z Janem G.
2
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Przemyślu z dnia 27 września 2004 r. Jan G. oskarżony
m.in. o to, że w dniu 8 listopada 1999 r., posługując się sfałszowanymi dokumentami
wprowadził w błąd pracowników Wschodniego Banku Cukrownictwa S.A. w L. Oddział w P.
co do okoliczności mających znaczenie dla uzyskania kredytu i zamiaru jego spłaty, wyłudził
kredyt w wysokości 212.180,55 zł, tj. o przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1
k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12
k.k., został uznany winnym zarzucanego mu czynu i skazany na karę dwóch lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz grzywnę.
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Przemyślu z dnia 15 czerwca 2009 r. Jan G. oskarżony
o to, że w dniu 8 listopada 1999 r. w P. we Wschodnim Banku Cukrownictwa w L. Oddział
w P. w celu uzyskania dla siebie kredytu podrobił podpis swojej żony Marii G. na umowie
kredytowej nr (…) opiewającej na kwotę 212.180,55 zł w części „oświadczenie
współmałżonka kredytobiorcy”, które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania
przedmiotowego kredytu, tj. o przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k., został uznany winnym tego czynu i skazany na karę dwóch lat pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5.
Według dalszych ustaleń Sądu Okręgowego powódka Maria G. nigdy nie stawiła się
w banku celem złożenia oświadczenia o wyrażeniu zgody na zawarcie umowy kredytowej
nr (…) w dniu 8 listopada 1999 r., a także nie składała takich oświadczeń przy okazji
zawierania przez pozwanego Jana G. innych umów ze Wschodnim Bankiem Cukrownictwa
S.A. w L. Oddział w P.
Wobec powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że nieważnością dotknięta została
tylko czynność prawna w zakresie obejmującym oświadczenie powódki o wyrażeniu zgody
na zaciągniecie kredytu przez męża. Ta czynność prawna była sprzeczna z ustawą z racji
podrobienia jej podpisu przez pozwanego Jana G., co stanowiło przestępstwo z art.
297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Uwzględnienie powództwa w tej części
Sąd oparł na przepisie art. 58 § 1 k.c.
Oddalając powództwo w pozostałej części Sąd Okręgowy przyjął, że powódka nie
wykazała interesu prawnego w wytoczeniu powództwa, gdyż interes ten nie wynika
z toczącego się postępowania dotyczącego majątku wspólnego powódki Marii G.
i pozwanego Jana G. przekazanego synowi. Nie wykazała – jak argumentował Sąd Okręgowy
– że wyrok uwzględniający powództwo, tj. unieważniający umowę pozwoli na skuteczne
podniesienie zarzutów przeciwko bankowi jako powodowi w postępowaniu ze skargi
pauliańskiej. Zdaniem Sądu Okręgowego obrona interesów powódki powinna być
prowadzona przy wykorzystaniu instrumentów prawnych z art. 787 k.p.c. w brzmieniu
obowiązującym do dnia 20 stycznia 2005 r. bądź w drodze powództwa przeciwegzekucyjnego
z art. 840 k.p.c. Należy mieć też na uwadze, że powództwo ze skargi pauliańskiej zgodnie
z art. 527 i nast. k.c. dotyczy dłużnika, a powódka Maria G. nie jest dłużnikiem banku
będącego pozwanym w niniejszej sprawie, a powodem w sprawie ze skargi pauliańskiej.
Ponadto powódka nie wykazała w żaden sposób zgodnie z art. 6 k.c. – mimo
reprezentowania jej przez fachowego pełnomocnika – że kwestionowana przez nią umowa
była czynnością przekraczającą zwykłego zarządu majątkiem wspólnym. Tym samym nie
niemożliwe było uwzględnienie jej powództwa nawet przy przyjęciu, że posiada interes
prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c.
3
Jako podstawa prawna rozstrzygnięcia o kosztach procesu wskazany został art.
100 k.p.c.
Wyrok powyższy, w części oddalającej powództwo, zaskarżyła apelacją powódka
podnosząc zarzuty: niesłusznego uznania, że powódka nie posiada interesu prawnego
w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności umowy wynikającego z wytoczenia przez
bank jako wierzyciela, powództwa ze skargi pauliańskiej, zawisłego przed Sądem
Okręgowym w Przemyślu oraz niesłusznego uznania, że powódka nie wykazała, że
kwestionowana przez nią umowa była czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu
majątkiem wspólnym.
Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie
powództwa w całości i zasądzenie od pozwanych na jej rzecz kosztów procesu za obie
instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie tego wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem
kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu.
Pozwany Getin Noble Bank S.A. (powstały z połączenia Noble Bank S.A. z Getin Bank
S.A. z jednoczesną zmianą nazwy na Getin Noble Bank S.A.) wniósł o oddalenie apelacji
i zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów postępowania według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zaznaczenia wymaga na wstępie, iż zaskarżony wyrok dotknięty jest wewnętrzną
niespójnością polegającą na tym, że jeżeli Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż powódka nie
posiada interesu prawnego w wytoczeniu niniejszego powództwa, winien by powództwo to
w oddalić w całości. W sytuacji bowiem, gdy strona dochodzi ustalenia nieważności
czynności prawnej, bez względu na to, czy podstawa prawna tej nieważności tkwi w treści
przepisu art. 58 § 1 k.c., czy też w jakimś innym przepisie przewidującym taką sankcję (np.
w przepisach art. 36 i 37 k.r.o. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2004 r.)
interes prawny, o którym mowa w art. 189 k.p.c., stanowi zawsze materialnoprawną
przesłankę takiego powództwa, której brak skutkuje oddaleniem powództwa w całości. Bez
znaczenia jest przy tym, czy nieważnością dotknięta jest całość czy tylko część czynności
prawnej. Mówiąc jeszcze inaczej, przepisy art. 58 k.c., czy też inne przewidujące taką
sankcję, w sprawie o ustalenie nieważności czynności prawnej, stosuje się zawsze w związku
z art. 189 k.p.c.
Z uwagi jednak na fakt, że wyrok w części uwzględniającej powództwo nie został
zaskarżony, nie mogło dojść do korekty zaskarżonego wyroku w przedstawionym wyżej
kierunku.
Odnosząc się do apelacji powódki stwierdzić należy, że jest ona bezzasadna,
a przesądzają o tym okoliczności wyłuszczone poniżej.
Interes prawny w ujęciu przepisu art. 189 k.p.c. powszechnie rozumiany jest jako
obiektywnie istniejąca potrzeba uzyskania ochrony prawnej przez dokonanie żądanego
ustalenia w sytuacji naruszenia bądź choćby zagrożenia sfery prawnej zainteresowanego.
W realiach rozpoznawanej sprawy powódka upatrywała zagrożenia dla swoich praw
w ewentualnym uwzględnieniu skargi pauliańskiej wniesionej przez pozwany bank
i skierowanej przeciwko jej synowi Pawłowi G.
4
Faktem jest, że postępowanie ze skargi pauliańskiej, toczące się przed Sądem
Okręgowym w Przemyślu, jest zawieszone do czasu zakończenia niniejszego postępowania.
Wynika to ze stosunku prejudycjalności między tymi postępowaniami wyrażającego się
w tym, że u podstaw skargi pauliańskiej w sprawie oznaczonej sygn. akt I C leży
niezaspokojona wierzytelność banku mająca swoje źródło w umowie kredytu bankowego
z dnia 8 listopada 1999 r., zawartej pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego
w niniejszej sprawie banku, a Janem G. – mężem powódki. Konsekwencją owego stosunku
jest to, że ewentualne stwierdzenie nieważności umowy kredytu z dnia 8 listopada 1999 r.
prowadziłoby do unicestwienia roszczenia ze skargi pauliańskiej. W kontekście posiadania
przez powódkę interesu prawnego do wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności
umowy nie ma to jednak znaczenia. Istotne jest tylko to, czy ewentualne uwzględnienie skargi
pauliańskiej w jakikolwiek sposób pogorszyłoby sytuację prawną powódki, czy choćby jej
zagroziło.
W uzasadnieniu apelacji podniesiono nadto, że ewentualne uwzględnienie skargi
pauliańskiej pogorszyłoby sytuację materialną i rodzinną, bowiem mieszka ona wraz
z dziećmi w budynku posadowionym na nieruchomości będącej przedmiotem tej skargi, jak
również, zmieniłaby się jej sytuacja prawna.
W związku z tym co powiedziano już wyżej o naturze interesu prawnego w ujęciu
art. 189 k.p.c. ewentualne pogorszenie sytuacji materialnej i rodzinnej powódki jest tu bez
znaczenia. Istotne jest tylko ewentualne pogorszenie sytuacji prawnej.
Celem wyjaśnienia tej ostatniej okoliczności w postępowaniu apelacyjnym dopuszczono
z urzędu dowód z umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 11 czerwca
2010 r. w Kancelarii Notarialnej notariusza Elżbiety G. w J. oraz z odpisu księgi wieczystej
KW nr (…) Sądu Rejonowego w Jarosławiu.
W oparciu o powyższe dowody ustalono, że w dniu 11 czerwca 2001 r. Maria G.,
działająca w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik swojego męża Jana G., darowała
synowi Pawłowi G. nieruchomość składającą się z działki nr 1258/3 o pow. 0,0275 ha
zabudowanej budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej, położoną w miejscowości
R., objętą księgą wieczystą KW (…), która to nieruchomość stanowiła ustawową wspólność
majątkową darczyńców. W tym samym akcie notarialnym, który zawierał umowę darowizny,
obdarowany Paweł G. ustanowił nieodpłatnie na nabytej nieruchomości na rzecz darczyńcy
Marii G. dożywotnią służebność osobistą, polegającą na prawie wspólnego korzystania
z całego budynku mieszkalnego oraz dożywotnie użytkowanie nieruchomości, polegające na
prawie wspólnego użytkowania działki nr 1258/2 o pow. 0,0275 ha.
Dopiero w świetle tych dodatkowych ustaleń możliwe jest rozważenie, jakie
konsekwencje prawne dla powódki Marii G. wyniknęłyby w rezultacie ewentualnego
uwzględnienia skargi pauliańskiej w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym
w Przemyślu. I tak, z uwagi na treść art. 527 § 1 k.c. wspomniana umowa darowizny
okazałaby się bezskuteczna w stosunku do pozwanego w niniejszej sprawie banku. Z punktu
widzenia wierzyciela (banku) nieruchomość będąca przedmiotem tej darowizny – gdyby nie
uwzględnić jeszcze jednej okoliczności, o której będzie mowa poniżej – stanowiłaby więc
majątek wspólny darczyńców. Sytuacja prawna powódki byłaby wówczas tego rodzaju, że na
mocy art. 41 § 1 k.r.o. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2005 r.,
ponosiłby ona odpowiedzialność z majątku wspólnego w zakresie ograniczonym do masy
5
majątkowej stanowiącej majątek wspólny i jednocześnie do wysokości wierzytelności, która
legła u podstaw skargi pauliańskiej. Aby jednak mogło dojść do egzekucji konieczne byłoby
nadanie klauzuli wykonalności przeciwko powódce jako małżonkowi nie będącemu
dłużnikiem w trybie art. 787 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 20 stycznia
2005 r. W ramach postępowania o nadanie klauzuli wykonalności małżonek dłużnika (w tym
wypadku powódka) byłby uprawniony do podnoszenia zarzutów na podstawie art. 41 §
3 k.r.o. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2005 r., zmierzających do
ograniczenia bądź wyłączenia możliwości zaspokojenia się wierzyciela z majątku wspólnego
(por. wyrok SN z 6 czerwca 2003 r., IV CKN 204/1, OSNC 2004/9/138 z aprobującą glosą
A. Lutkiewicz – Rucińskiej GSP – Prz. Orz. 2005/4/47 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego
w Warszawie z dnia 17 września 1997 r., I ACa 599/97, Wokanda 1998/12/54).
W rozpoznawanej sprawie schemat powyższy nie wchodzi już jednak w rachubę, gdyż
uwzględniona być musi jeszcze jedna okoliczność, a mianowicie fakt, iż zgodnie
z ustaleniami Sądu Okręgowego, w dniu 27 października 2003 r. orzeczony został rozwód
małżeństwa powódki Marii G. i jej męża Jana G. Okoliczność ta jest niezależna od skutków
prawnych składających się na bezskuteczność względną czynności prawnej, jako rezultatu
ewentualnego uwzględnienia skargi pauliańskiej i konieczność jej respektowania obok tych
skutków powoduje, że wierzyciel nie będzie mógł uzyskać klauzuli wykonalności w trybie
art. 787 k.p.c. w dawnym brzmieniu, gdyż dłużnika i jego małżonka nie łączy już ustrój
wspólności majątkowej małżeńskiej. Ustrój ten uległ rozwiązaniu z chwilą rozwodu, zaś
współwłasność łączna w odniesieniu do majątku wspólnego uległa przekształceniu we
współwłasność w częściach ułamkowych (por. art. 43 § 1 k.r.o.).
Wszystko to oznacza, że ewentualne uznanie za bezskuteczną względem wierzyciela
umowy darowizny z dnia 11 czerwca 2001 r. stworzyłoby sytuację, w której wierzyciel byłby
uprawniony do skierowania egzekucji w trybie art. 1004 i nast. k.p.c. wyłącznie w stosunku
do ułamkowej części nieruchomości, jaka przypadłaby dłużnikowi Janowi G. Oznaczałoby to
jednocześnie, że egzekucja taka nie mogłaby dotknąć ustanowionych na tej nieruchomości na
rzecz powódki ograniczonych praw rzeczowych (por. art. 1012 k.p.c. oraz art. 1003 § 3 k.p.c.
w związku z art. 1004 k.p.c.).
Rozważania powyższe prowadzą do wniosku, iż powódka nie posiada interesu
prawnego, w rozumieniu art. 189 k.p.c., w wytoczeniu niniejszego powództwa, zaś apelacja
nie przedstawia zasługujących na akceptację argumentów skutecznie podważających ten
pogląd. Okazuję się bowiem, że ewentualne uwzględnienie skargi pauliańskiej w niczym nie
pogorszyłoby, czy choćby zagroziło, obecnej sytuacji prawnej powódki. Na marginesie tylko
zaznaczyć można, że odmiennie rzecz przedstawia się w odniesieniu do syna powódki Pawła
G., który jest aktualnie właścicielem całej przedmiotowej nieruchomości.
W świetle tego co powiedziano do tej pory drugorzędne znaczenie ma kwestia
zakwalifikowania umowy kredytu bankowego z dnia 8 listopada 2002 r. jako czynności
przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym. Niemniej jednak podzielić
trzeba pogląd Sądu Okręgowego, iż powódka nie wykazała – tak jak wymaga tego art. 6 k.c. –
okoliczności faktycznych pozwalających na przyjęcie, że w/w umowa była czynnością
przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym (art. 36 § 2 k.r.o. w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2005 r.). O takiej kwalifikacji umowy nie może
świadczyć, sama przez się, wzmianka w jej treści, iż „oświadczenie współmałżonka stosuje
6
się w przypadku, gdy kwota kredytu przewyższa 4.000 zł i wysokość trzykrotnych dochodów
kredytobiorcy netto”, lecz szersza ocena dokonana w oparciu o kryteria, które sformułował
Sąd Najwyższy w powołanej, zarówno w apelacji jak i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku,
uchwale siedmiu sędziów z dnia 25 marca 1994 r., III CZP 182/93 oraz w innych
orzeczeniach, wskazujących na konieczność uwzględnienia także związku dokonanej
czynności z prowadzoną przez dłużnika działalnością gospodarczą, trafnie powołanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Z tych wszystkich względów apelacja powódki podlegała oddaleniu, jako bezzasadna
(art. 385 k.p.c.).
Biorąc pod uwagę stosunkowo złożony pod względem prawnym charakter niniejszej
sprawy, uznano za słuszne nie obciążać powódki kosztami postępowania apelacyjnego
poniesionymi przez pozwany Bank (art. 102 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c.).
7