Konfraternia Turystyczna - Wyższa Szkoła Turystyki i Hotelarstwa w

ISSN 2082-8454
Konfraternia Turystyczna
Tygodnik Wyższej Szkoły Organizacji Turystyki i Hotelarstwa
R.9: 2011, nr 38 (335)
24 października 2011 roku
__________________________________________________________________________
Zapraszam na stronę Konfraterni Turystycznej na Facebooku
KONFERENCJE NAUKOWE I BRANŻOWE – zapowiedzi
Open Access i cyfrowe kompetencje w warsztacie humanisty
Seminarium Open Access Week, Warszawa, 28 października 2011 roku
Z okazji Open Access Week (już w przyszłym tygodniu) Centrum Otwartej Nauki ICM UW zaprasza na
seminarium „Open Access i cyfrowe kompetencje w warsztacie humanisty”. Naszym celem jest
pokazanie Open Access jako fundamentalnej zasady umożliwiającej naukowcom czerpanie w pełni
z możliwości, które pojawiły się dla nich wraz z rewolucją cyfrową. Zasady, która wspiera nowoczesne
narzędzia prowadzenia kwerend i badań naukowych nie tylko w kontekście wciąż słabo znanych
w Polsce, metod nauki 2.0, ale również tych bardziej tradycyjnych.
Cztery dwudziestominutowe prezentacje seminaryjne będą mieć wymiar przede wszystkim
praktyczny. Jako dodatek przedstawione zostaną projekty wspierane/prowadzone przez CEON
oferujące instytucjom możliwość digitalizacji i udostępniania czasopism i monografii naukowych
(w drugim przypadku również autorom indywidualnie).
Program
● Kamil Śliwowski (Creative Commons Polska), Kompetencje cyfrowe humanisty - wokół zagadnień
nauki 2.0
● Alek Tarkowski (Centrum Cyfrowe), Prawo autorskie dla humanisty: aspekty praktyczne. Otwórz
Książkę
● Jakub Szprot (Centrum Otwartej Nauki), Otwarte modele komunikacji naukowej. Repozytorium
CeON
● Artur Łysik (Muzeum Historii Polski), Cyfrowe zasoby humanistyczne. Bazhum.
Spotkanie odbędzie się w piątek 28 października 2011 roku o godzinie 16.30 w sali nr 5
Instytutu Kultury Polskiej UW (Campus Główny UW przy Krakowskim Przedmieściu).
Zainteresowanych udziałem w seminarium prosimy o wypełnienie formularza rejestracyjnego:
http://bit.ly/CEON_rejestracja_OAweek.
Nadesłała Klaudia Grabowska
Źródło: Elektroniczna BIBlioteka, data dostępu 21.10.2011
KONFERENCJE NAUKOWE I BRANŻOWE – relacje
XV Forum Publicystów Krajoznawczych
„Wielkopolskie Spotkania Krajoznawcze”
29 września – 2 października 2011 roku – relacja
W dniach 29 września-2 października 2011 roku odbyło się XV Forum Publicystów Krajoznawczych
„Wielkopolskie Spotkania Krajoznawcze”. Zapraszamy do zapoznania się z artykułem Krzysztofa Tęczy,
członka Komisji Krajoznawczej Zarządu Głównego PTTK
Po raz piętnasty spotkali się w Poznaniu krajoznawcy zaproszeni na Forum Publicystów
Krajoznawczych by poznawać Wielkopolskę, by poznawać nowych ludzi i w końcu, by wymieniać
między sobą doświadczenia i chwalić się swoimi osiągnięciami na polu krajoznawczym. To już
trzydzieści lat jak zorganizowano pierwszą taką imprezę. Zatem zasadnym będzie pytanie czy można
dowiedzieć się czegoś nowego. Otóż tak. Wielkopolska cały czas zmienia się. Zmienia się na lepsze. Jest
to region tak różny od pozostałych, że gdy tu jesteśmy nie sposób nie zauważyć tych różnic. Przede
wszystkim widać jak dba się tutaj o wszystko czym można się pochwalić. Jak wszyscy, zarówno
włodarze jak i zwykli mieszkańcy, dbają o obiekty ogólnodostępne jak i o swoje obejścia. Bo właśnie
dbanie o porządek wokół swojego domu skutkuje pozytywnym postrzeganiem takiego regionu. Muszę
11
powiedzieć, że z tych właśnie względów zawsze chętnie tu przyjeżdżam. Tym bardziej, że ziemia ta jest
niezwykle zasobna w walory krajoznawcze. Zarówno te większe jak i te zupełnie malutkie, czy
wydawałoby się nieważne. Wszystkie one składają się jednak na wizerunek jaki zapamiętamy wracając
do swoich domów. Na wizerunek jaki będziemy przekazywali naszym znajomym i sąsiadom. A przecież
właśnie to w jaki sposób zapamiętamy nasz tutaj pobyt i w jaki sposób opowiemy o tym co tutaj
widzieliśmy na pewno przełoży się na ewentualne wizyty kolejnych osób zauroczonych tymi
opowieściami. Zatem nie pozostaje mi nic innego jak rozpocząć swoją opowieść o tym co nas tym
razem spotkało. […] Krzysztof Tęcza
Całą relację znajdziesz tutaj: Komisja Krajoznawcza ZG PTTK,
dokument online: http://kkraj.pttk.pl/index.php?co=11forum, data dostępu 20.10.2011 roku
W poszukiwaniu nowych rynków turystycznych
Kraków, 5-7 października 2011 roku – relacja
Podczas 10. Europejskiego Forum Turystyki, część obrad poświęcono nowej strategii rozwoju turystyki,
z nastawieniem na zwiększenie liczby odwiedzających z krajów azjatyckich oraz Ameryki Łacińskiej.
Wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Antonio Tajani zwrócił uwagę na mnogość aspektów
przemawiających za poszukiwaniem nowych rynków. Zauważył, że w Chinach i Rosji rośnie tzw. „klasa
średnia”, a potencjalni turyści z tych krajów mają do dyspozycji więcej środków. Z kolei mieszkańcy
Ameryki Południowej to w większości imigranci z Europy, lub też mają europejskie korzenie, dlatego
zechcą wrócić na stary kontynent jako turyści. Wystarczy tylko ich odpowiednio zachęcić.
Wiceprzewodniczący wspomniał, że w planach są negocjacje z Chinami, w celu stworzenia nowych
zasad wizowych dla turystów z tego kraju. Obecnie ważne jest, aby przestrzegać podstawowych zasad
bezpieczeństwa podróży, przy jednoczesnym promowaniu turystyki. Tajani jest zdania, że jest możliwe
zmniejszenie biurokracji oraz nawiązanie bliższej współpracy turystycznej na linii Europa-Azja oraz
Europa-Ameryka Południowa.
Podczas spotkania w Krakowie Komisja Europejska podpisała deklarację z Europejską Komisją
Turystyki (ETC). Dokument dotyczy współpracy w dziedzinie turystyki i promocji Europy na rynkach
pozaeuropejskich. Powstała nowa strategia marketingowa nastawiona na mieszkańców Brazylii, Rosji,
Indii oraz Chin. Całość przebiegnie pod hasłem „Europa - nigdy niekończąca się podróż”.
Polska również przyłączyła się do tego projektu - inicjatywa „50 tysięcy turystów” ma na celu
potęgowanie ruchu turystycznego pomiędzy Ameryką Południową a Europą poza sezonem
turystycznym (wakacje, święta). Głównym założeniem projektu jest zachęcenie 25. tys. Europejczyków
do odwiedzenia Ameryki Łacińskiej w okresie od października 2012 roku do marca 2013 roku. Projekt
wsparły swoimi podpisami przedstawicielstwa Hiszpanii, Francji, Włoch, Litwy a także linie lotnicze
oraz biura podróży. Turystów do odwiedzin ma zachęcać specjalna oferta cenowa i liczne promocje.
Natalia Zakopana
Źródło: TTG Polska, data dostępu 17.10.2011
NOWOŚCI WYDAWNICZE
Rozwój usług turystyczno-rekreacyjnych i hotelarsko-gastronomicznych
w warunkach globalizacji
Rozwój usług turystyczno-rekreacyjnych i hotelarskogastronomicznych w warunkach globalizacji: praca zbiorowa /
pod red. Wiesława Siwińskiego, Romana Dawida Taubera i Ewy
Muchy-Szajek; Wyższa Szkoła Hotelarstwa i Gastronomii
w Poznaniu, Polskie Stowarzyszenie Naukowe Animacji,
Rekreacji i Turystyki. – Poznań: Bogucki Wydawnictwo
Naukowe, 2010. – 256 s.: il.; 24 cm. – (Monografie /Wy»sza
Szkoła Hotelarstwa i Gastronomii w Poznaniu, ISSN 18951546; nr 7). Bibliogr. przy pracach. ISBN 978-83-88537-98-1
Celem niniejszej pracy jest przedstawienie funkcjonowania i rozwoju usług
gastronomicznych w warunkach globalizacji. Na wstępie należy przypomnieć‚
że historia gastronomii‚ podobnie jak hotelarstwa‚ sięga dwóch tysięcy lat.
Wówczas to rolnicy z Bliskiego Wschodu udawali się do miejscowości‚ w których organizowany był targ‚
celem sprzedaży nadwyżek ziarna i innych produktów. Znajdując się poza domem‚ musieli zaspokajać
potrzeby‚ które dzisiaj nazwalibyśmy potrzebami podstawowymi‚ a więc coś jeść‚ pić i gdzieś mieszkać.
Wraz z rozwojem cywilizacji w rejonie Zatoki Perskiej - imperiów egipskiego i rzymskiego - tamtejsza
22
ludność poprzez częstsze i liczniejsze podróże przyczyniła się nie tylko do rozkwitu handlu‚ ale także
usług hotelarsko-gastronomicznych.
● Zamówienia realizuje księgarnia Profit 24, dokument online: http://www.profit24.pl/Rozwoj-uslugturystyczno-rekreacyjnych-i-hotelarsko-gastronomicznych-w,product564157.html,
data
dostępu
18.10.2011
Turystyka i rekreacja we współczesnym świecie
Turystyka i rekreacja we współczesnym świecie / Roman Dawid
Tauber, Lesław Wojtasik. Poznań: Wyższa Szkoła Hotelarstwa
i Gastronomii, 2011,– 212 s.; ISBN: 978-83-88537-59-2
Turystyka i rekreacja to dziedziny życia społecznego i gospodarki, które
nieustannie rozwijają się i unowocześniają. Pojawiają się nowe formy i sposoby
wypoczynku i spędzania wolnego czasu. Tym nowym sposobom towarzyszy
powstanie i rozwój przemysłu i usług turystyczno-rekreacyjnych. Popularność
joggingu spowodowała powstanie specjalnej gałęzi rzemiosła: produkcji butów,
dresów i wszystkich innych akcesoriów potrzebnych do biegania. To tylko
jeden z przykładów.
Specyfika nowych trendów w turystyce i rekreacji polega na tym, że
często nie rodzą się one w sposób naturalny, lecz są sztucznie wywoływane
i przyspieszane. Siłą napędową jest chęć zysku, zarobienia pieniędzy.
Kolarstwo górskie przekształcone z dyscypliny sportowej w jeden z rodzajów turystyki pobudza rozwój
przemysłu produkującego odpowiednie rowery i inny sprzęt oraz odzież potrzebną do uprawiania tej
formy turystyki. Rowery trzeba remontować i konserwować. W konsekwencji kształtuje się moda, która
nakręca produkcję i usługi. Wytwarza się coraz lepsze rowery. Sprzęt wymienia się nie z powodu jego
zużycia, ale dlatego, że przestał być modny. Dotyczy to w różnej mierze wszystkiego, co służy do
uprawiania kolarstwa górskiego. To także tylko jeden z przykładów.
Dawno minęły czasy, kiedy rower kupiony przez ojca służył jeszcze wnukom,, uprawiania
taternictwa wystarczyły dobre buty, liny i haki, a niewielki klub piłkarski dysponował dwoma piłkami
i jednym kompletem dresów. Współcześnie przemysł turystyczno-rekreacyjny musi produkować szybko
i dużo, a na jego produkty musi być - możliwie największy - rynek zbytu. Aby tak się stało, należy
dynamizować i modernizować już istniejące potrzeby społeczeństwa w zakresie turystyki i wypoczynku
oraz - a może przede wszystkim - tworzyć nowe. Jest to zasadniczy cel działania potężnej machiny
marketingowej tworzonej i finansowanej przez przemysł turystyki i rekreacji. W tym kontekście warto
zastanowić się jakie są podstawowe mechanizmy powstawania nowych trendów i rozwoju już
istniejących form turystyki i rekreacji. Postaramy się także przedstawić wspomniane nowe trendy.
Próby pełnej klasyfikacji i opisu różnych form turystyki i wypoczynku są w tej chwili
przedsięwzięciem ryzykownym, ponieważ rzeczywistość społeczna często wyprzedza refleksje
teoretyczne. Żyjemy w czasach nieustannych, szybkich zmian warunków funkcjonowania
społeczeństwa. Ich dynamika dotyczy również turystyki i rekreacji. Postaramy się opisać niektóre
rodzaje turystyki powstające i modernizowane w wyniku tych zmian. (ze wstępu)
● Zamówienia realizuje księgarnia Profit 24, dokument online: http://www.profit24.pl/Turystyka-irekreacja-we-wspolczesnym-swiecie,product588553.html, data dostępu 18.10.2011
Zarządzanie
w regionach
konkurencyjnością
biznesu
turystycznego
Zarządzanie konkurencyjnością biznesu turystycznego w regionach /
pod red. Nauk. Małgorzaty Bednarczyk. Warszawa: CeDeWu, 2011,–
174 s.; ISBN: 978-83-7556-157-9
Książka Zarządzanie konkurencyjnością biznesu turystycznego w regionach
jest adresowana do studentów, przedsiębiorców oraz pracowników sektora
publicznego i społecznego działających w systemie zarządzania turystyką.
Pozwoli na przełamywanie stereotypów typowych systemów świadczenia usług
turystycznych w regionach, nowoczesne komponowanie biznesu turystycznego
z wykorzystaniem turystyczno-krajobrazowych kompetencji regionów,
efektywną budowę oraz zarządzanie marką biznesu i regionu, na globalnym
rynku turystycznym.
„(...) długo wyczekiwana pozycja przez studentów i przedsiębiorców biznesu turystycznego.”
Jagna Marczułajtis-Walczak
„Książka (?) wypełni istotną lukę na rynku wydawnictw menedżerskich zorientowanych na
doskonalenie usług turystycznych, zwłaszcza w układach regionalnych” z recenzji prof. zw. dr. hab.
Kazimierza Perechudy
33
Spis treści
● Wprowadzenie
Część pierwsza: Budowa potencjału konkurencyjności turystyki w regionach
● Rozdział 1: Orientacja konkurencyjna w zarządzaniu turystyką
● Rozdział 2: Marka w turystyce
Część druga: Uwarunkowania konkurencyjności biznesu turystycznego w polskich regionach
● Rozdział 1: Syntetyczny obraz rynku turystycznego w Polsce
● Rozdział 2: Czynniki konkurencyjności biznesu turystycznego w regionach - podstawy metodyczne
badań
● Rozdział 3: Profile konkurencyjności MSPT w Polsce
3.1. Wprowadzenie teoretyczne
3.2. Omówienie wyników badań
3.3. Podsumowanie
● Rozdział 4: Jakość kapitału ludzkiego w regionach
4.1. Wprowadzenie teoretyczne
4.2. Omówienie wyników badań
4.3. Podsumowanie
4.4. Rekomendacje
● Rozdział 5: Instytucjonalne wsparcie finansowe przedsiębiorstw turystycznych
5.1. Wprowadzenie teoretyczne
5.2. Omówienie wyników badań
5.3. Podsumowanie
● Rozdział 6: Zarządzanie wiedzą w przedsiębiorstwach turystycznych
6.1. Wprowadzenie teoretyczne
6.2. Omówienie wyników badań
6.3. Podsumowanie
6.4. Rekomendacje
● Rozdział 7: Innowacyjność przedsiębiorstw turystycznych
7.1. Wprowadzenie teoretyczne
7.2. Omówienie wyników badań
7.3. Podsumowanie
7.4. Rekomendacje
● Rozdział 8: Kierunki wykorzystania technologii informacyjnej w przedsiębiorstwach turystycznych
8.1. Technologie informacyjne jako kluczowy czynnik budowy konkurencyjności w sektorze
turystycznym
8.2. Dźwignie konkurencyjności związane z wykorzystaniem technologii informacyjnych analiza wyników badań
8.3. Podsumowanie
8.4. Rekomendacje
Zakończenie
Bibliografia
Zamówienia realizuje księgarnia internetowa wydawnictwa CeDeWu, dokument online:
http://www.cedewu.pl/produkty/profilProduktu/id/7619/?PHPSESSID=abc56aebc0f721af78d253cb
2649a238, data dostępu 17.10.2011
SZKOLENIA
Kurs dla redaktora prowadzącego (inicjującego/wydawcy)
Studium Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek odpowiadając na potrzeby
wydawców i duże zainteresowanie serdecznie zaprasza na kolejny kurs dla
redaktora prowadzącego (inicjującego / wydawcy).
● Jak efektywnie i skutecznie pracować nad projektem wydawniczym?
● Jak współpracować z autorem, grafikiem, redaktorem zewnętrznym?
● Jak przygotować atrakcyjną koncepcję książki lub innej publikacji?
● Jak i gdzie szukać dodatkowych źródeł finansowania publikacji?
● Jak zawrzeć poprawny kontrakt wydawniczy?
● Czym jest książka elektroniczna?
Szkolenie kierowane jest do redaktorów, szefów firm wydawniczych, pracowników działów
wydawniczych oraz innych osób zajmujących się pracami nad projektami wydawniczymi.
● Termin: 26-27 listopada, 3-4, 10 grudnia 2011 roku (40 godzin)
● Więcej informacji znajdziesz na stronie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, dokument online:
http://www.ptwk.pl/ptwk/index.php?option=com_content&task=view&id=184&Itemid=1,
data dostępu 21.10.2011
44
Seminarium z prawa autorskiego
Warszawa, 5-6 listopada 2011 roku
Studium Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek
serdecznie zaprasza wszystkich zainteresowanych do
uczestnictwa w kolejnym seminarium z prawa autorskiego.
● Jakie rodzaje utworów są przedmiotem prawa autorskiego?
● Kto jest twórcą a kto współtwórcą w rozumieniu prawa autorskiego?
● Jak sporządzać umowy (autorskie prawa osobiste i majątkowe)?
● Kiedy można skorzystać z utworu bez zgody twórcy (użytek osobisty i publiczny)?
● Jak i kiedy można posługiwać się cytatami?
● Kiedy rozpowszechnianie wizerunku jest naruszeniem prawa?
Szkolenie kierowane jest do redaktorów, szefów firm wydawniczych, pracowników działów
marketingu i public relations, twórców serwisów internetowych, tłumaczy oraz innych osób
zajmujących się problematyką prawa własności intelektualnej.
● Więcej informacji znajdziesz na stronie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, dokument online:
http://www.ptwk.pl/ptwk/index.php?option=com_content&task=view&id=173&Itemid=1,
data dostępu 21.10.2011
E-BOOKI – wpływ nowych technologii na proces wydawniczy i
funkcjonowanie wydawnictw
Seminarium dla wydawców, Warszawa, 19-20 listopada 2011 roku
Studium Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek serdecznie zaprasza
wszystkich zainteresowanych na seminarium dla wydawców E-BOOKI – wpływ
nowych technologii na proces wydawniczy i funkcjonowanie wydawnictw.
● Czym jest książka elektroniczna i jak ją dobrze przygotować?
● Jakie korzyści płyną z przygotowania książek elektronicznych?
● E-booki: jakie są najczęściej popełniane błędy?
● Jak walczyć z kopiowaniem?
● Czego powinien wymagać Wydawca?
● Jak sprzedawać e-booki?
● Jaka jest specyfika rynku książek elektronicznych?
● Jakie są aspekty prawne zabezpieczeń książek elektronicznych?
Szkolenie kierowane jest do szefów firm wydawniczych, pracowników działów wydawniczych,
DTP, handlu i marketingu, redaktorów oraz innych osób zajmujących się książkami elektronicznymi
i składem publikacji.
● Więcej informacji znajdziesz na stronie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, dokument online:
http://www.ptwk.pl/ptwk/index.php?option=com_content&task=view&id=183&Itemid=1, data
dostępu 21.10.2011
EKSPERTYZY I WYNIKI BADAŃ
Turystyka w 2010 roku
● PDF: Pobierz (3025,86 KB):
http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/PUBL_kts_turystyka_w_2010.pdf
● ZIP: Pobierz (2224,22 KB):
http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/PUBL_kts_turystyka_w_2010.zip
● ISSN: 1425-8846
● Częstotliwość: wydanie roczne
● Wersja językowa: polsko-angielska
● Data publikacji: 18.10.2011
Przekroje: dla bazy noclegowej – województwa, podregiony, rodzaje obiektów;
dla ruchu granicznego – przejścia graniczne, obywatelstwo osób z państw
trzecich (tj. spoza UE) przekraczających granice.
Opis.
Turystyka
krajowa
–
rozmieszczenie
bazy
noclegowej
i wykorzystanie turystycznych
obiektów zbiorowego i indywidualnego
zakwaterowania przez Polaków i turystów zagranicznych. Ruch graniczny ruch osobowy na zewnętrznej granicy Unii Europejskiej (m.in. przyjazdy cudzoziemców i wyjazdy
obywateli polskich). Informacje o ruchu granicznym środków transportu. Porównania międzynarodowe
na podstawie danych Eurostat.
● Archiwum publikacji: http://www.stat.gov.pl/gus/5840_1758_PLK_HTML.htm
55
Źródło: Główny Urząd Statystyczny, data dostępu 18.10.2011
Wakacje.pl i EasyGo.pl: analiza lata 2011
Za nami ścisły sezon turystyczny lato 2011. Sezon ciekawy, bo z jednej strony obarczony wieloma
znakami zapytania wynikającymi chociażby z zachwiania północno-afrykańskiego w pierwszym
kwartale, z drugiej zaś – zaskakujący, bo odbudowujący zapomniane kierunki w katalogach wielu
touroperatorów i zmieniający zainteresowania klientów. Dwa portale turystyczne, Wakacje.pl
[http://wakacje.pl/] i EasyGo.pl [http://easygo.pl/], dokonały analizy wyborów swoich klientów
w całym sezonie. Zapraszamy do lektury.
Pogłębiona analiza dotyczy szerszego okresu turystycznego, rozpoczynającego się 1 czerwca
i kończącego się w ostatnim dniu września. Pozwala na odniesienie jej wyników do identycznego
okresu w roku 2010.
● Cała informacja dostępna w Dzienniku Turystycznym, dokument online:
http://dziennikturystyczny.pl/2011/10/wakacje-pl-i-easygo-pl-analiza-lata-2011/, data dostępu
19.10.2011
Rezerwacje wakacji przez Internet LATO 2011
Za nami sezon turystyczny LATO 2011. Okrągłe cztery miesiące największego ruchu w turystyce
masowej. Sezon niewątpliwie ciekawy, bo z jednej strony - obarczony wieloma znakami zapytania
wynikającymi chociażby z zachwiania północno-afrykańskiego w pierwszym kwartale tego roku,
z drugiej strony zaskakujący, bo odbudowujący zapomniane kierunki w katalogach ofertowych wielu
touroperatorów i zmieniający po części zainteresowania klientów. Kto zatem w tym roku zyskał, a kto
stracił? Jak zmienia się branża? Dokąd, z kim, na ile i za ile? Jakie biura podróży, oferty i rezydentów
cenią najbardziej klienci internetowi? Wakacje.pl i EasyGo.pl, dokonały szerokiej analizy wyborów
zakupowych swoich klientów w całym sezonie LATO 2011.
● Cała informacja dostępna na portalu e-gospodarka, dokument online:
http://www.egospodarka.pl/72269,Rezerwacje-wakacji-przez-Internet-LATO-2011,1,39,1.html, data
dostępu 21.10.2011
Rekordowy sezon dla zabrzańskiej Kopalni Guido
„Dziennik Zachodni”: Turyści kochają poprzemysłowe zabytki. Nie wierzycie? Może przekonają was
statystyki: zabrzańską kopalnię Guido tylko podczas wakacyjnych miesięcy odwiedziło aż 18 tysięcy 600
osób! To absolutny rekord frekwencji zwiedzających ten zabytek techniki.
Kopalnia została otwarta dla turystów w czerwcu 2007 roku. Przez cztery lata zwiedziło ją już 241
tysięcy osób. - Nie ukrywam, że trochę pomogła nam podczas tegorocznych wakacji kapryśna aura, która
zniechęcała do plenerowych wycieczek - mówi Bartłomiej Szewczyk, p.o. dyrektora zabytkowej kopalni Guido
w Zabrzu. - Ale my także staraliśmy się skusić turystów wydłużając godziny otwarcia kopalni - podkreśla.
Takimi tłumami turystów, jakie odwiedzają kopalnię Guido w Zabrzu, nie może się pochwalić żaden
inny zabytek techniki w Polsce. Na Śląsku tysiące turystów odwiedzało tylko Elektrociepłownię Szombierki
w Bytomiu. Prawdziwe oblężenie podczas dni otwartych przeżywa też zawsze zajezdnia tramwajowa
w Chorzowie Batorym. Podczas majowej, zaledwie pięciogodzinnej imprezy, pracę motorniczych podglądało
ponad dwa tysiące ludzi. Jak mówi Bartłomiej Szewczyk, wysoka frekwencja mobilizuje do działania i zmian.
Już teraz wiadomo, że podziemne szlaki w Guido będą za kilka miesięcy inne. - Turyści chcą usłyszeć
odgłosy prawdziwej kopalni i zwiedzać ją w ciemnościach, tylko z latarką w dłoni - zdradza.
Maria Olecha
Źródło: Wiadomości Onet.pl, dokument online: http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/slask/rekordowysezon-dla-zabrzanskiej-kopalni-guido,1,4836395,region-wiadomosc.html, data dostępu 23.10.2011
66
Informacje
o
o
o
o
o
o
o
Dziennik Turystyczny: codzienne informacje z branży turystycznej: http://dziennikturystyczny.pl/
Baza Traper: definicje, analizy, dane liczbowe i prognozy: www.intur.com.pl/statystyka.htm
Instytut Turystyki, informacje o publikacjach: www.intur.com.pl/sklep/
Euromonitor International: www.euromonitor.com/
Bank Danych Regionalnych Głównego Urzędu Statystycznego:
www.stat.gov.pl/bdr/bdrap.strona.indeks
EUROSTAT – Urząd Statystyczny Unii Europejskiej:
http://epp.eurostat.ec.europa.eu/portal/page/portal/eurostat/home
UNWTO: Facts and Figures: http://unwto.org/facts/menu.html
INFORMACJE DLA FACHOWCÓW
Uroczystość nadania
tytułu doktora honoris causa
Profesorowi Stanisławowi Liszewskiemu
Łódź, 9 listopada 2011 roku
Rektor i Senat Politechniki Łódzkiej mają zaszczyt zaprosić
na uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa
Profesorowi
Stanisławowi
Liszewskiemu.
Uroczystość
odbędzie się 9 listopada 2011 roku (środa) o godz. 11.00
w audytorium im. A. Sołtana przy ul. Stefanowskiego 1/15.
Pozdrawiam serdecznie
Sławoj Tanaś / UŁ
Źródło: Sławoj Tanaś, korespondencja nadesłana 17.10.2011
Wiesław Alejziak kierownikiem …
Od 1 października 2011 roku kierownikiem Katedry Polityki Turystycznej na Akademii Wychowania
Fizycznego w Krakowie jest prof. nadzw. dr hab. Wiesław Alejziak, zastąpił prof. dr. hab. Janusza
Sondla.
Dr Piotr Cybula
Źródło: Piotr Cybula, korespondencja nadesłana 19.10.2011
Wszystko o tatrzańskich „dachach nad głową”: encyklopedia polskich i
słowackich schronisk
W trzydzieści lat po zbiorczym opracowaniu czynnych schronisk w Karpatach
(1980) autorstwa Edwarda Moskały, oraz w piętnaście lat po Wielkiej
encyklopedii
tatrzańskiej
Zofii
Radwańskiej-Paryskiej
i
Witolda
H. Paryskiego(1995), mamy Encyklopedię schronisk tatrzańskich Janusza
Konieczniaka (2010). Wydawca - Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK
w Krakowie - zadbał, aby księga licząca niespełna 500 stron i bardzo bogato
ilustrowana będzie zapewne przez długie lata fundamentalnym opracowaniem
tego rodzaju. Nowa księga schronisk ukazuje ich przebogate dzieje, oraz
hoteli górskich, schronów, altan, bufetów, a nawet herbaciarni w Tatrach,
poczynając od 1806 roku. Pokazuje bogactwo problemu na setkach
przykładów po obydwu stronach tego masywu górskiego.
Autor dołożył starań, aby informacje o każdym obiekcie były tak
dokładne jak nigdy przedtem. O każdym z nich dowiadujemy się po raz
pierwszy w tak obfitym kształcie i treści. Dzieje schronisk poznajemy „od
suchego korzenia”, poczynając od historii budowli, starań o zbudowanie, jej dziejów, wspomnieniu co
wybitniejszych użytkowników, przez informacje o materiałach budowlanych, o związanych ze
schroniskami zdarzeniach banalnych, tragicznych, a nawet kryminalnych, po zmienne koleje losu aż
po kres istnienia. Znaczną liczbę schronisk poznajemy tylko w postaci zamiaru ich zbudowania.
Innymi słowy – schronisko, przysłowiowy „dach nad głową”, często także dawniej po prostu
prymitywne legowisko i miejsce na watrę – otrzymaliśmy obraz jednego z najważniejszych elementów
sprzyjających poznawaniu, badaniom naukowym, zagospodarowaniu, oswojeniu, opanowaniu
górskiego środowiska dla potrzeb turystów. Schroniska w Tatrach były przedmiotem i są owocem
wieloletnich badań historycznych Janusza Konieczniaka nad ich dziejami po polskiej i słowackiej
77
stronie skalnego łańcucha Tatr, w obszarze obecnie zakreślonym granicami obu parków narodowych
od 1806 roku począwszy.
Autor Encyklopedii… ma w dorobku wiele doświadczeń górskich jako taternik, przewodnik
tatrzański, instruktor przewodnictwa, egzaminator kandydatów na przodowników turystyki górskiej,
prezes Koła Przewodników Tatrzańskich im. Macieja Sieczki w Krakowie, współzałożyciel Centrum
Przewodnictwa Tatrzańskiego w Zakopanem i wieloletni jego działacz, aktywista Stowarzyszenia
Międzynarodowych Przewodników Górskich „Lider”. O kilkudziesięciu lat działacz PTTK, obecnie jako
sekretarz Komisji Turystyki Górskiej ZG PTTK, a ponadto fotografik, autor artykułów na łamach
„Wierchów”, „Tatr TPN”, „Gazety Górskiej”, „Maćkowej Perci”. Naturalna koleją rzeczy uczestnik
i organizator wypraw w góry europejskie - Dolomity, Alpy i coraz mniej egzotyczne dla polskich
entuzjastów pokonywania przestrzeni „w pionie”, czyli w Himalaje i Karakorum.
We wstępie do swego dzieła napisał: Nie wnikając w racje zwolenników i oponentów budowy
schronisk w górach, a w Tatrach w szczególności, chcę w niniejszej publikacji przedstawić historię
powstawania tego typu obiektów na całym obszarze Tatr, od realizacji pierwszych budynków po obecnie
istniejącą infrastrukturę schroniskową. Należy pamiętać, że historia altan, schronów, schronisk i hoteli
górskich w Tatrach to również historia organizacji, stowarzyszeń, instytucji i przedsiębiorstw
turystycznych oraz ich oddziałów i filii, a przede wszystkim to historia ludzi […]. Dodam: duży rozdział
historii polskiej turystyki górskiej i kultury turystyki.
Istotnie - to również dzieje ludzi – od możnych książąt i „hrubych gazdów” po
przedsiębiorczych (czasem aż nadto) górali, działaczy towarzystw turystycznych, uczonych i artystów,
żądnych zysku przedsiębiorców, po rozmaitych cwaniaków, nawet polityków, wysokich rangą oficerów,
ministrów. Wszyscy, choć każdy w innym czasie, stylu i mniej lub bardziej skutecznie, są zasłużeni
w ułatwianiu dostępu do dolin, ścian, grani, jaskiń tym wszystkim „dólskim” i „ceprom”, grotołazom
i taternikom, badaczom i artystom, których w licznych już pokoleniach grzali się przy ognisku
w prymitywnym, często najpierw w szałasie pasterskim, zasypiając na pryczy i „pościeli” z gałązek
kosodrzewiny lub jedliny, ogrzewając się „czym bądź”. Dawno temu znacznie częściej zasypiali na
krótko pod peleryną lub płaszczem niż w późniejszych latach po kocem czy w puchowym śpiworze,
oddychając dymem i zapachem owiec w szałasie.
W Encyklopedii…znajdziemy zarówno obiegowe wiadomości i mnóstwo anegdot o wielu
osobach – czasem związanych ze schroniskiem od dzieciństwa po wiek sędziwy przez kilka kolejnych
pokoleń, jak choćby Krzeptowscy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich - i o nikomu nieznanych
wydarzeniach w poszczególnych schroniskach. Przeważają jednak rzeczowe, bogato udokumentowane
informacje źródłowe, łącznie z wykazami często zmieniających się właścicieli, dzierżawców
i wieloletnich gospodarzy. Są to znacznie bogatsze w treści informacja niż we wspomnianym
opracowaniu E. Moskały czy Zofii i Witolda H. Paryskich. Autor najnowszego „życiorysu tatrzańskich
schronisk” obficie z tych źródeł korzysta i czasem prostuje nieścisłości, wyjaśnia ich powody. Jednak
mimo opracowania tak obszernego tematu opisy bogatych dziejów poszczególnych obiektów powtarzają
tylko część tych z wcześniejszych opracowań. Dotyczy to schronisk w Tatrach Polskich, ale po raz
pierwszy w naszej literaturze górskiej dostaliśmy tak bardzo bogaty materiał źródłowy odnośnie
schronisk w Tatrach Słowackich.
Do najcenniejszych informacji należą unikatowe fotografie nieznanych, zniszczonych często
przez czas, pożary, wandali i lawiny, rozebranych jako niepotrzebne lub po prostu zapomnianych
schronisk, gdyż w wielu przypadkach nie ma ich już ponad sto i więcej lat. Wiele razy J. Konieczniak
przypomina „zabytkowe” ilustracje z przewodników Walerego Eliasza, wydobywa nikomu nieznane
obrazy schronisk z przebogatego archiwum fotograficznego Paryskich oraz Ośrodka Dokumentacji
Tatrzańskiej Tatrzańskiego PN. Jakby tego było komuś mało, autor podaje ogromny źródłowy materiał
dokumentalny w formie przypisów i cytatów z dawnych czasopism, zwyczajowych wpisów
pamiątkowych do schroniskowych kronik. Historie poszczególnych schronisk - co autor
Encyklopedii…ukazuje jako „całą nagą prawdę” - są zarazem bogatym i ponurym, ilustrowanym
przykładami poziomu tragicznie niskiej kultury. Rozkłada się ta dolegliwość niemal równomiernie
w ciągu wielu lat zagospodarowania Tatr, jest wykazem aktów wandalizmu, rabunku mienia
publicznego, dewastacji, podpaleń altan, schronów, schronisk.
Autor Encyklopedii… Przypomina cytatami także ogromną ilość opisów i wskazówek
użytkowych ze sławnych dawnych przewodników, niezbędnych w porze zimowej jak i letniej. Tatry - jak
wiele innych zakątków naszego kraju - były ostoją dla uciekinierów politycznych, dezerterów z dawnej
armii cesarsko-królewskiej, w XIX stuleciu aż do połowy XX wieku, schronieniem i miejscem walk
rozmaitych grup partyzanckich. Wiele zdarzeń historycznych miało miejsce także w schroniskach. W
tekście schroniska umiejscowione są na szkicowych mapach terenu i opisane w trzech grupach:
altany, schrony i schroniska niezagospodarowane, schroniska i inne obiekty zagospodarowane, altany
i schroniska planowane (jak m.in. na morenie nad Morskim Okiem, miało być zbudowane w latach
1975-1975), projektowane, ale nie oddane do użytku (oznaczone odpowiednio kolorami niebieskim,
czerwonym i zielonym).
Treść tej księgi autor jest unikatowym zbiorem usystematyzowanych i obfitych informacji
rzeczowych. Podporządkował je układowi przestrzennemu masywu tatrzańskiego, czyli opisy
poszczególnych schronisk możemy poznać według dat ich powstania lub zakończenia „żywota”, według
ich lokalizacji w 22 wielkich i niewielkich dolinach, kotlinach i rejonach kilku masywów. W każdym
88
przypadku na początku poznajemy pomysły i autorów, ich idee, uchwały Towarzystwa Tatrzańskiego –
twórcę i gospodarza pierwszych schronisk, i jego następcy Polskiego TT. Były to zazwyczaj śmiałe –
niewykonalne i zrealizowane projekty - potem opisy „narodzin i chrzcin” poszczególnych schronisk,
łącznie z procesami sądowymi i „samowolami budowlanymi”, aż po kres ich istnienia pod lawiną,
w pożarze lub z powodu rabunku wyposażenia i materiału użytego gdzie In dziej do budowy. Pierwsze
opisy dotyczą schronisk w rejonie zakopiańskich dolinek reglowych, a potem systematycznie kolejnych
dolin Chochołowskiej, Kościeliskiej, Bystrej, Suchej Wody Gąsienicowej (17obiektów), Białki (28)
Niemało informacji o schroniskach w Tatrach Słowackich znajdziemy w 75 „biografiach” dawnych,
nieistniejących i współczesnych, ostoi służących turystom.
Publikacja jest nie tylko encyklopedią w tradycyjnym rozumieniu i zasięgu znaczenia tego
pojęcia, ale nadto zbiorem jakże różnorodnych, a jednak podporządkowanych myśli przewodniej:
historii oswajania Tatr jako terenu z biegiem lat ponad dwóch stuleci poznawanego i opisywanego
przez turystów i krajoznawców, badaczy u artystów. Jest to publikacja niezwykła, zarówno pod
względem tematu jak i sposobu rzeczowego przedstawiania treści, a więc nie dającym się porównać
z innymi - bogatym źródłem wiadomości i informacji historycznych. Uzupełnia jej treść także licząca
ponad 800 pozycji bibliografia tematu zagospodarowania Tatr Polskich i Słowackich. Niestety, ze
względu na swój bardzo specyficzny charakter publikacja ta nie będzie miała licznych czytelników,
a głębiej zainteresowani tematyką i historią zagospodarowania Tatr powinni wyrazić autorowi szczery
podziw i podziękowanie za wieloletnią mozolną pracę dokumentalisty.
Robię to tym chętniej, że czytając „biografię” schroniska na Polanie Chochołowskiej
wspominam swój pierwszy („rodzinny” pobyt zimą 1953/1954, podczas ferii szkolnych z moim stryjem
R., który wprowadzał mnie w Tatry i pokazał na czym polega turystyka narciarska). Już 16 grudnia
1953 roku schronisko przyjęło pierwszych turystów, wśród nich uczestników obozu narciarskiego
studentów architektury z Warszawy, pół roku po oficjalnym otwarciu 23 sierpnia 1953 roku.
Wspominam poznawcze zimowe, zakładanie pierwszego śladu bez fok, wyrypy w Dolinę Jarząbczą,
uchronienie się przed lawiną jadącą z grani Jarząbczego Wierchu do Doliny Starej Roboty, wyprawy na
Ornak i Siwe Sady, powroty przez przełęcz Iwaniacką, wejścia na Jarząbczy i Trzydniowiański Wierch,
na Grzesia i Rakonia. Ale wspominam też stale obecne w jadłospisie płatki owsiane na mleku,
wielogodzinne granie w tenisa stołowego w dolnym holu przy narciarni, mozolne smarowanie moich
pierwszych (bez metalowych kantów!!!) jesionowych nart i wielogodzinne lektury w schroniskowej
bibliotece. Umiejętności narciarskie doskonaliłem opodal schroniska, na stoku utworzonym na piargu
z rumoszu skalnego wyniesionego ze żlebu prowadzącego szlakiem na Grzesia. Zachowałem na długo
w pamięci pierwszego kierownika Juliusza Trembeckiego, i poznanych podczas kolejnych pobytów
podczas ferii zimowych Jana Koźleckiego, Czesława Pastuszkę, a zwłaszcza Stanisława Jarosza,
którego potem odwiedzałem na Markowych Szczawinach, gdzie zasłużył się nie tylko życzliwością dla
turystów, ale przede wszystkim zelektryfikowaniem obiektu. Już nie trzeba było papierem gazetowym
czyścić szklanych kloszy lamp naftowych.
Następne znajomości z gospodarzami, instruktorami, ratownikami – jak Józef Krzeptowski,
przewodnik i legendarny kurier tatrzański, jego brat Andrzej i Maria Krzeptowscy, ich synowie Józek
i Andrzej – i z tatrzańskimi schroniskami w ciągu kilkudziesięciu kolejnych lat zawierałem na Ornaku,
Hali Gąsienicowej, w Dolinie Pięciu Stawów Polskich, gdzie bywalcami (i zjadaczami sławnej szarlotki)
w okresie Wielkanocy byli jeszcze student, potem profesor nauk matematycznych i mistrz cukiernictwa
ze sławnej rodziny - Andrzej Blikle z Warszawy, prof. Wnukowa i Żuławski z ASP w Sopocie, znany
nefrolog prof. Wesołowski (ostatni konsultant stanu zdrowia Mieczysława Orłowicza) z żoną, i wielu
innych. Wszyscy ogorzali od niemiłosiernego wiosennego słońca, amatorzy wypraw w głąb doliny, na
Czarną Ławkę, pod przełęcz Gładką, zjazdów ze Szpiglasowj Przełęczy do Morskiego Oka, z Ornaku
przez Siwe Sady do schroniska na Hali Ornak (na obiad), przez Zawrat i Zmarzłą Przełęcz tam
i z powrotem na Halę Gąsienicową po to by jak najdłużej zjeżdżać na śniegowym firnie.
Tomasz Kowalik
Encyklopedia schronisk tatrzańskich / Janusz Konieczniak. Kraków: Oficyna
Wydawnicza „Wierchy” Centralnego Ośrodka Turystyki Górskiej PTTK, 2010.– 496
s.: il. (w tym kolor.); 25 cm. Bibliogr. s. 441-475. Indeks. ISBN 978-83-89819-84-0
● Zamówienia realizuje Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej
http://www.cotg.pttk.pl/salon/index.php, data dostępu 22.10.2011
Źródło: Tomasz Kowalik, korespondencja nadesłana 22.10.2011
PTTK,
dokument
online:
Kto cytował mój artykuł, czyli liczenie cytowań
W jaki sposób policzyć sobie swoje cytowania – tzn. w jaki sposób znaleźć wszystkie publikacje,
w których zacytowano nasze książki, artykuły? Jest to potrzebne nie tylko do znajomości liczby
cytowań, ale również do obliczenia indeksu H. Jak sobie z tym poradzić? Nie jest to zadanie łatwe – po
drodze napotkamy na wiele problemów, których niestety nie rozwiązało np. Google Scholar Citations.
O tym projekcie pisałem w sierpniu i żywiłem nadzieję, że stanie się świetnym profilem naukowca –
zbierającym wskazane dane. Jednakże sam mam z tym problem: tzn. Google nie uwzględnia mi
99
artykułów, które dostępne są stronach internetowych czasopisma (ale tylko w formacie html) i które są
cytowane – ręczne dodawanie tych artykułów nic nie daje. Google jest ślepe… Oznacza to, że najlepiej
(„w jakimś Excelu”) zrobić bazę własnych cytowań (uwzględniając w osobnej tabeli również
autocytowania – gdyż czasami ta liczba również jest brana pod uwagę). Pozostaje tylko jeszcze
najważniejszy problem do rozważenia: skąd wziąć dane? Gdzie szukać materiałów, w których nas
zacytowano, a o nich nie wiemy? Mam nadzieję, że ten wpis będzie właśnie w tym pomocny: postaram
się wskazać, kilka miejsc, w których powinniśmy rozpocząć zbieranie informacji.
Gdzie szukać – podstawowe linki. Krótkie wyjaśnienie: niestety nie ma jednej głównej bazy,
w której wszystko znajdziemy. Będzie trzeba „latać i skakać” i kolekcjonować dane w jednym miejscu
(w jakimś arkuszu). Dlatego też poniżej podaję podstawowe miejsca, od których powinniśmy rozpocząć
poszukiwania.
Lista wyszukiwarek i baz danych
● Google Scholar: http://scholar.google.com/advanced_scholar_search
● Scitation: http://scitation.aip.org/
● Arts and Humanities Citation Index: http://www.thomsonscientific.com/cgibin/jrnlst/jlsearch.cgi?PC=H
● JSTOR: http://www.jstor.org/action/showArticleLocator
● SCOPUS: http://www.scopus.com/home.url
● IEEE Xplore: http://ieeexplore.ieee.org/Xplore/guesthome.jsp
● Elsevier Science Direct: http://www.sciencedirect.com/
● Web of Science: http://www.thomsonscientific.com/cgi-bin/jrnlst/jloptions.cgi?PC=D
● PROQUEST – Sociological Abstracts: http://www.csa.com/factsheets/socioabs-set-c.php
● ProQuest ABI/Inform: http://www.proquest.com/enUS/catalogs/databases/detail/abi_inform.shtml
● SciFinder: http://scifinder.cas.org/
● MathSciNet: http://www.ams.org/mathscinet/citations.html
● PsycARTICLES: http://www.apa.org/pubs/databases/psycarticles/index.aspx
● CiteSeer.IST: http://citeseerx.ist.psu.edu/
● EigenFactor: http://www.eigenfactor.org/
● Program „Publish or Perish”: http://www.harzing.com/pop.htm#caveat
Dodatkowo bardzo rozbudowana lista wyszukiwarek akademickich i baz danych na
angielskiej Wikipedii [http://en.wikipedia.org/wiki/Academic_databases_and_search_engines].
To na dobry początek – na pewno jest to tylko punkt wyjścia. Jeżeli znacie jeszcze jakieś
dodatkowe miejsce, gdzie warto zajrzeć lub inne sposoby na zliczanie własnych cytowań, podzielcie się
nimi w komentarzach, aby wiele osób mogło z nich skorzystać.
Emanuel Kulczycki
Źródło: Warsztat badacza komunikacji, data dostępu 19.10.2011
Czy prawo do spokojnego wypoczynku jest dobrem osobistym?
Blog Prawo Turystyczne
Chciałbym w dziś powrócić jeszcze do szeroko opisywanej w internetowych serwisach tematyki żądania
zadośćuczynienia za zmarnowany urlop, które co do zasady nie budzi już wątpliwości po
ubiegłorocznej uchwale Sądu Najwyższego (III CZP 79/2010) aczkolwiek niewyjaśniona wydaje się być
jeszcze dostatecznie kwestia możliwości naruszenia dobra osobistego turysty jakim jest prawo do
spokojnego wypoczynku. Wątpliwości pojawiły się w związku z wyrokiem Izby Cywilnej Sądu
Najwyższego (I CSK 372/10). Przyjrzyjmy się uzasadnieniu.
Wspomniane orzeczenie Sądu Najwyższego (I CSK 372/10) jest efektem wniesienia kasacji
przez turystę niezadowolonego z jakości usługi świadczonej przez biuro podróży po tym jak sąd
pierwszej i drugiej instancji nie podzielił zdania powoda w zakresie naruszenia dóbr osobistych.
Żądania turysty nie kończyły się tylko na odszkodowaniu i zadośćuczynieniu, ale zawierały również
wniosek o zobowiązanie biura podróży do publicznych przeprosin (na łamach poczytnej prasy), który
jest powiązany właśnie z naruszeniem dóbr osobistych. Pozostawiając na boku pozostałe żądania sąd
pierwszej instancji oraz sąd apelacyjny nie zgodził się z twierdzeniem jakoby nienależyte wykonanie
usługi turystycznej mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych klienta. Ponieważ turysta wniósł
kasację Sąd Najwyższy zanegował rozstrzygnięcie i nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy w tym
zakresie.
Pojawiło się sporo głosów komentujących wyżej wymienione orzeczenie Sądu Najwyższego,
z których mogłoby wynikać, że turyści uzyskali niniejszym dodatkowy oręż w walce z biurami podróży,
ponieważ nienależyte wykonanie umowy o podróż może stanowić naruszenie dóbr osobistych w postaci
prawa do spokojnego wypoczynku. Czy jest tak faktycznie? Spójrzmy na fragment uzasadnienia
wyroku.
Prawo do urlopu oraz przyjemność z podróży nie korzystają z ochrony przewidzianej w art. 23
i 24 KC [ochrona dóbr osobistych – przyp. K.W.]. Nie można zaś uznać drastycznie niskiego standardu
101
pokoju hotelowego, czy poziomu obsługi na terenie hotelu za okoliczności naruszające godność
osobistą powodów.
Należy w związku z tym podkreślić, że – jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
uchwały z dnia 19.11.2010 roku., III CZP 79/10 – dobra osobiste wynikają z tych wartości
niemajątkowych, które są ściśle związane z człowiekiem, obejmując jego fizyczną i psychiczną
integralność albo, będąc przejawem jego twórczej działalności, skupiają niepowtarzalną, pozwalającą
na samorealizację indywidualność człowieka, jego godność oraz pozycję wśród innych ludzi. Dobrem
osobistym jest wartość immanentnie złączona z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka,
niezależna od jego woli, stała, dająca się skonkretyzować i obiektywizować. Na tle takiego pojmowania
dóbr osobistych nie można konstruować – zdaniem Sądu Najwyższego – dobra osobistego w postaci
prawa do niezakłóconego odpoczynku, przypisywanego konsumentowi zawierającemu umowę
o świadczenie usług turystycznych.
Nie można jednak wykluczyć, że w niektórych sytuacjach działanie (zaniechanie) organizatora
turystyki, prowadzące do „zmarnowania urlopu”, będzie jednocześnie naruszeniem jakiegoś dobra
osobistego, w tym w szczególności zdrowia albo nietykalności lub wolności osobistej. Jednak nie
uzasadnia to generalnego stanowiska, iż prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) jest dobrem
osobistym mieszczącym się w otwartym katalogu tych dóbr zawartym w art. 23 KC.
Mamy zatem jasność, iż zdaniem Sądu Najwyższego prawo do spokojnego wypoczynku
generalnie nie korzysta z ochrony przewidzianej dla dóbr osobistych ale nie można wykluczyć, że
w pewnych konkretnych przypadkach działanie organizatora może również naruszać jakieś dobro
osobiste jak choćby zdrowie, nietykalność czy wolność osobistą. Tym samym omawiany wyrok nie
rozstrzyga nawet tego konkretnego sporu ponieważ Sąd Najwyższy nakazał ponowne rozpatrzenie
sprawy w tym zakresie i zbadanie czy biuro podróży naruszyło jedno z dóbr osobistych przykładowo
wymienionych w art. 23 KC.
Nie ma zatem pewności czy biuro podróży będzie musiało ostatecznie przeprosić turystę,
ponieważ taka kwalifikacja przewidziana jest tylko dla szczególnych przypadków działań organizatora
turystyki. Co więcej Sąd Najwyższy wyraził wątpliwość co do adekwatności formy żądanych przeprosin
(prasa), do ewentualnego naruszenia dóbr jeżeli nie doszło do tego publicznie.
Autorem tekstu jest Krzysztof Wilk z Biura Doradztwa Prawnego, twórca bloga Prawo
i Turystyka [http://www.prawoturystyczne.pl/]
Źródło: Dziennik Turystyczny, data dostępu 19.10.2011
Cel: zielona turystyka
W czasach rosnącej świadomości na temat kwestii środowiskowych jest duża, każde miejsce docelowe
turystyki, chcąc pozostać atrakcyjnym i konkurencyjnym, musi posiadać strategię zrównoważonego
rozwoju.
Przez wiele stuleci, dostęp do niewielkiego królestwa Bhutanu był bardzo ograniczony.
Królestwo, wtulone w zamglone skały wschodnich Himalajów, tak mocno chroniło swojej kultury
i zasobów naturalnych, że zakazane były wizyty turystów. Ten stan rzeczy uległ zmianie w 1974 roku,
kiedy rząd rozluźnił swoje izolacjonistyczne stanowisko i zaczął czerpać dochód z turystyki. Jednak
nawet gdy Bhutan otworzył się na turystów, polityka turystyczna kraju została strategicznie i ostrożnie
zaplanowana, aby zachować lokalną kulturę i ochronić środowisko naturalne przed degradacją. Aby
osiągnąć „wysoko wartościową turystykę o niskim poziomie oddziaływania”, małe buddyjskie
społeczeństwo (mierzące sukces za pomocą „ogólnonarodowego szczęścia brutto” zamiast produktu
krajowego brutto) stworzyło restrykcyjne zasady zrównoważonej turystyki. Dzisiaj turystyka stanowi
znaczną część bhutańskiej gospodarki, a dalekowzroczna polityka królestwa zapewnia ochronę
zasobów naturalnych i kulturowych w przyszłości, dzięki czemu będą one w dalszym ciągu przyciągały
turystów.
Od Bhutanu po Barcelonę, od Himalajów po Hagę, globalna turystyka znacząco przyczynia się
do wzrostu gospodarczego i trend ten wciąż rośnie. Każdego dnia podróżujący wydają ponad 2 miliardy
dolarów, branża podróżnicza i turystyczna stanowi 10,7% światowego PKB, a zatrudnienie w niej
znajduje ponad 260 milionów ludzi. Według niektórych przewidywań, w 2020 roku po świecie będzie
podróżowało 1,6 miliarda turystów – niemal dwa razy więcej niż dziś.
Choć korzyści ekonomiczne z turystyki są niezaprzeczalne, to jednocześnie ma ona znaczący
wpływ na środowisko. Dotyczy to z jednej strony ogromnego śladu węglowego, który zostawiają po
sobie podróże samolotowe, a z drugiej ludzkich śladów pozostawionych w dziewiczych regionach –
podróżowanie może niszczyć lokalne ekosystemy i przyczyniać się do globalnych zmian klimatu.
Jednocześnie, degradacja środowiska i zmiany klimatu są w stanie mocno zakłócić ogólne
trendy turystyczne i doprowadzić do degradacji konkretnych miejsc. Podwyższone poziomy mórz,
pustynnienie i zmieniające się trendy pogodowe mogą zniszczyć właśnie to, co przyciąga turystów.
W efekcie, turystyka i zrównoważony rozwój środowiska stają się naturalnymi partnerami z
coraz mocniej powiązanymi planami działań. Żadna inna branża nie musi równie ostrożnie podchodzić
do środowiskowo odpowiedzialnego wzrostu, bo prawdopodobnie żadna inna branża nie ma aż tyle do
zyskania i tyle do stracenia.
111
Coraz więcej turystów świadomych kwestii środowiskowych szuka „zielonych destynacji”, czyli
takich, które proaktywnie odpowiadają na wyzwania związane z emisją węgla, bioróżnorodnością,
ochroną środowiska, zarządzaniem odpadami i zasobami wody. Badanie United Kingdom Devon
County Council z 2005 roku wykazało, że 54% respondentów bierze pod uwagę kwestie środowiskowe
podczas rezerwowania wycieczki, a 82% jest gotowych zapłacić więcej za zielone produkty i usługi. Co
więcej, 72% respondentów uważa, że zielone firmy bardziej dbają o jakość swoich produktów i usług.
Odpowiadając na potrzeby turystów, wiodące biura podróży, takie jak TUI i Thomas Cook
Group, pierwszeństwo w zakresie marketingu i rezerwacji dają miejscom, które są środowiskowo
zrównoważone, a także wymagają wyższych standardów ekologicznych od hoteli i miejscowości
wypoczynkowych. Co więcej, globalne społeczności turystyczne, takie jak National Geographic,
używają zrównoważonego rozwoju jako głównego kryterium przy konstruowaniu rankingów miejsc.
Podsumowując, jeżeli miejsca chcą być konkurencyjne, będą musiały implementować polityki
zrównoważonego rozwoju, w przeciwnym razie narażą się na odpływ rosnącej grupy turystów.
Jednakże do tej pory, jedynie garstka miejsc docelowych podróży jest w stanie sprostać
wyzwaniom związanym ze zrównoważonym rozwojem. Miejsca, które przymykają oko na zrównoważone
praktyki narażają się na zniszczenie swoich zasobów i krótkowzroczne niedoinwestowanie w ochronę
naturalnych dóbr. Zapożyczając się u przyszłych pokoleń, wymieniają długoterminowy dobrobyt na
krótkoterminowe zyski. Natomiast bazowanie na marketingowych sztuczkach prowadzące do tworzenia
zielonych fasad, uniemożliwia zbudowanie solidnych podstaw zrównoważonego rozwoju. Błyszczące
broszury i mętna eko-gadka nie przyciągną świadomych turystów ani nie ochronią wartościowych
zasobów. Zamiast tego, miejsca powinny dążyć do głębokich zmian, poprzez aktywnie prowadzone
polityki i działania w zakresie zrównoważonego rozwoju. W przeciwnym razie, piętrzące się koszty po
stronie środowiska naturalnego mogą wkrótce przerosnąć korzyści ekonomiczne z turystyki –
nieciekawa perspektywa w naszym coraz bardziej globalizującym się świecie.
Cztery składniki zrównoważonej turystyki. Celem udanej zielonej strategii jest czerpanie
korzyści ekonomicznych z turystyki, jednocześnie ograniczając wynikające z niej negatywne
konsekwencje dla środowiska. Doświadczenia wielu prywatnych i publicznych organizacji dowodzą, że
najbardziej skuteczne są te strategie, które mają podejście holistyczne: traktują każde miejsce
docelowe jako całościowy ekosystem – fizyczny, kulturalny i ekonomiczny. Wieloaspektowe podejście
do tworzenia strategii zrównoważonej turystyki, pozwala decydentom i liderom branży turystycznej
zagwarantować, że całość jest czymś więcej niż li tylko sumą pojedynczych części, jednocześnie nie
zaniedbując żadnej z części systemu.
Tworzenie całościowego planu zrównoważonego rozwoju zaczyna się od czterech kluczowych
kwestii środowiskowych: ograniczenia emisji węgla, ochrony bioróżnorodności, właściwego zarządzania
odpadami i ochroną wody. Taki plan wymaga również analizy podstawowych systemów i struktur
niezbędnych do wprowadzenia zmiany w życie, takich jak: regulacje i zarządzanie, zaangażowanie
interesariuszy, finansowanie, budowanie potencjału i edukacja, a także marketing i public relations.
Jak tylko kwestie środowiskowe i systemy i struktury zostaną zrozumiane, decydenci i liderzy branży
turystycznej mogą tworzyć zieloną strategię dla swoich miejsc docelowych. [...]
● Autor: Jürgen Ringbeck, Booz&Company
● Tłumaczenie: Karolina Szlasa, Forum Odpowiedzialnego Biznesu
Cały artykuł znajdziesz tutaj: Forum odpowiedzialnego biznesu, dokument online:
http://www.odpowiedzialnybiznes.pl/pl/baza-wiedzy/publikacje/artykuly.html?id=5269,
data dostępu 17.10.2011
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------Prośba o wzajemność
Będę wdzięczny niezmiernie za aktywne redagowanie naszego elektronicznego czasopisma informacyjnego,
czyli o nadsyłanie informacji:
● o planowanych konferencjach i seminariach naukowych (wraz z adresem strony internetowej),
● o nowościach wydawniczych z zakresu nauk o turystyce, w tym o materiałach pokonferencyjnych będę
wdzięczny za elektroniczną wersje: okładki oraz spisu treści), o sposobie ich bezpłatnego pozyskania lub
o warunkach zakupu,
● o zakończonych badaniach naukowych,
● o zakończonych przewodach doktorskich i habilitacyjnych.
● o innych faktach, które można zamieścić w kronice dokumentującej działalność naukowo-badawczą
w turystyce.
Zapewniam rozpowszechnienie informacji:
● w formie elektronicznego tygodnika „Konfraternia Turystyczna”,
● umieszczenie ich na blogu Konfraterni Turystycznej.
Serdecznie dziękuję i pozdrawiam
Wojciech Rozwadowski
Uwaga! Bieżące informacje Konfraterni Turystycznej, aktualizowane w zasadzie codziennie, znajdziesz pod
adresem: http://konfraternia.bloog.pl oraz na Facebooku: http://www.facebook.com/pages/KonfraterniaTurystyczna/174569065948556?sk=wall
121
___________________________________________________________________________________________________
Patronat merytoryczny: Sekcja Bibliotek Niepaństwowych Szkół Wyższych
Zarządu Głównego Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich
Wydawca: Wyższa Szkoła Organizacji Turystyki i Hotelarstwa w Warszawie.
Redakcja „Konfraterni Turystycznej”. Redaktor naczelny: Wojciech Rozwadowski. Biblioteka Wyższej
Szkoły Organizacji Turystyki i Hotelarstwa, ul. 17 Stycznia 32, 02-148 Warszawa, tel. 22 576.46.15,
503.382.910, fax 22 576.47.37, email: [email protected] * [email protected] *
http://konfraternia.bloog.pl.
____________________________________________________________________________________________________
Redakcja „Konfraterni Turystycznej” dokłada wszelkich starań, aby nie rozsyłać niechcianej poczty.
Uprzejmie informujemy, iż Państwa adres email został pozyskany bezpośrednio z Państwa strony
internetowej lub z oficjalnych i ogólnie dostępnych baz danych i w związku z tym, w myśl art.10 par. 2
Ustawy z dnia 18 lipca 2002 roku, o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. 2002 144.1204)
niniejszy email nie stanowi przesyłki mającej znamiona spamu. Jeżeli jednak nie życzycie sobie
Państwo dalszych informacji na temat naszej oferty prosimy o odpowiedź z NIE w tytule.
131