Czas trwania: 95 min Produkcja: Polska 2014

przedstawiają
SĄSIADY
(„Neighbors”)
Czas trwania: 95 min
Produkcja: Polska 2014
Dystrybucja w Polsce: Kino Świat Sp. z o.o.
ul. Belwederska 20/22, 00-762 Warszawa, tel. (22) 840-68-01
PR: Iza Lasowy-Cibor – [email protected]; Michał Duma – [email protected];
http://kinoswiat.pl/biuro-prasowe; hasło: kino
1
OBSADA:
Marek Dyjak – Ważniak
Kamila Wojciechowicz – Zostawiona
Andrzej Lipiński – Noblista
Ewa Dałkowska – Pielęgniarka
Sławomir Sulej – Sąsiad I
Krystyna Tkacz – Sąsiadka I
Ewa Błaszczyk – Sąsiadka II
Ryszard Mróz – Sąsiad II
Tomasz Bieszczad – Nawiedzony
Mirosława Marcheluk – Żona Nawiedzonego
Katarzyna Herman – Współmałżonka
Jacek Poniedziałek – Współmałżonek
Lech Dyblik – Właściciel Syrenki
Zofia Bielewicz – Staruszka
Bogdan Koca – Tajniak z Naprzeciwka
Artur Krajewski – Przestraszony
Ewa Kustusz – Żona Przestraszonego
Anna Mucha – Niewierząca Sąsiadka
Mariusz Pudzianowski – Wikary
Sandra Korzeniak – Sąsiadka ze Snami
Agnieszka Podsiadlik – Sąsiadka od Snów
Sebastian Łach – Mąż Sąsiadki ze Snami
Paweł Wiśniewski – Sąsiad z Naprzeciwka
Piotr Głowacki – Mąż od Łazienki
Barbara Lubos-Świąs – Żona od Łazienki
Michał Szewczyk – Bardzo Szczupły
Edward Kusztal – Śmieszek
Marcin Ehrlich – Sąsiad Nawiedzonego
Milena Lisiecka – Sąsiadka Nawiedzonego
Elżbieta Mielczarek – Właścicielka Syrenki
Dorota Kiełkowicz – Żona Sąsiada z Dołu
Anna Grzeszczak-Hutek – Żona Sąsiada z Dołu
Maciej Ferlak – Sąsiad z Góry
Bogusław Suszka – Sąsiad z Dołu
Barbara Szcześniak – Sklepowa II
Danuta Rynkiewicz – Sklepowa III
Zbigniew Moskal – Sąsiad III
Maciej Wilewski – Sąsiad IV
2
TWÓRCY FILMU:
Scenariusz i reżyseria – Grzegorz Królikiewicz
na motywach opowiadań „Sąsiady” Adriana Markowskiego
II reżyserzy – Bartosz Warwas, Bogna Janiec, Anna Karasińska
Operator obrazu – Krzysztof Ptak
Operatorzy kamer – Michał Stajniak, Rafał Wróblewski, Piotr Uznański
Scenografia – Zbigniew Warpechowski
II scenograf – Maciej Biegański
II scenograf na planie – Marcin Buśko
Dekoracja wnętrz – Izabela Cieszko
Kostiumy – Beata Tumkiewicz
Dźwięk na planie – Jan Freda
Montaż – Cezary Kowalczuk
Charakteryzacja – Waldemar Pokromski, Beata Rółkowska
Kierownictwo produkcji – Zofia Wieczorek
II kierownicy produkcji – Tomasz Jaskulski, Tomasz Samul
Administrator filmu – Anna Siemieniuk
Fotosista – Jacek Łukasiewicz
Produkcja – Studio Filmowe Kadr
Producent wykonawczy – Jolanta Tobota
Producent – Łukasz Barczyk
Koproducent – Telewizja Polska S.A.
Współfinansowanie – Polski Instytut Sztuki Filmowej, Urząd Miasta Łodzi
3
O FILMIE
Film producentów „Rewersu”, „Sali samobójców” i „Jesteś Bogiem”. Wielki powrót
legendarnego twórcy awangardy – Grzegorza Królikiewicza, mistrza inspirującego
całe pokolenia filmowców, autora najbardziej oryginalnego stylu w polskim kinie.
20 lat temu jego „Przypadek Pekosińskiego” zdobył Złote Lwy na Festiwalu w
Gdyni (1993).
Z pozoru zwyczajna łódzka kamienica może w sobie kryć wiele tajemnic. Zaglądamy do
kolejnych mieszkań, pustostanów, w których toczą się niesamowite historie. W jednym z
nich ksiądz o pokaźnej muskulaturze (Mariusz Pudzianowski) przychodzi po kolędzie do
kobiety uprawiającej „najstarszy zawód świata” (Anna Mucha). To spotkanie odmieni ich
życie na zawsze. W drugim mieszkaniu mąż (Jacek Poniedziałek) udaje, że bije swoją
żonę (Katarzyna Herman) tylko po to, aby zaimponować sąsiadowi. Z kolei na ostatnim
piętrze ktoś zamierza popełnić samobójstwo…
„Sąsiady” – nowy film fabularny Grzegorza Królikiewicza jest powrotem reżysera do kin
po niemal 20 latach. Autor legendarnych tytułów: „Na wylot” i „Przypadek
Pekosińskiego” realizuje opowieść o życiu łódzkiej kamienicy – „famuły”. Famuły to
budynki mieszkalne budowane dla robotników fabryk od końca XIX wieku, małe, ze
wspólnymi toaletami na korytarzu. Dziś w większości zamieszkane przez
najbiedniejszych, z wyglądu podobne są do śląskich familoków. „Sąsiady” to portret
ludzi wykluczonych z kultury, z głównych nurtów życia społecznego. Reżyser podkreśla,
że zależy mu na pokazaniu cierpienia, nadziei i poświęcenia osób żyjących na marginesie
rzeczywistości.
Najnowsze dzieło Grzegorza Królikiewicza jest adaptacją opowiadań Adriana
Markowskiego, mówiących o podwarszawskiej dzielnicy Włochy, ale uniwersalnych w
opisie zdegenerowanej Polski poprzemysłowej. Bohaterami są tu anonimowe jednostki
z warstwy porzuconej przez władze, pozbawionej jakiejkolwiek podstawowej opieki
socjalnej. Królikiewicz umieścił akcję filmu w Łodzi przy ulicy Ogrodowej, gdzie tuż
naprzeciwko tłocznego centrum handlowego, nowoczesnego muzeum i eleganckiego
hotelu wegetują w zapomnieniu najbiedniejsi. W swoim nowym filmie twórca chce
wyrazić swój podziw dla życia w jego brutalnej formie, która wyzwala zarazem
niezwykle szlachetne, heroiczne postawy.
„’Sąsiady’ to opowieść o ludziach, którzy żyją obok nas, ale na co dzień ich nie dostrzegamy.
Pełno w nim humoru, nieraz absurdalnego, pełno w nim przede wszystkim ciepła. Bo ci
ludzie, choć często źli i występni, nie są pozbawieni ludzkich uczuć. Wręcz przeciwnie –
wraz z rozwojem akcji dowiadujemy się, że owi prości ludzie mają tych uczuć znacznie
więcej niż ci, którzy nimi gardzą. I że właśnie ci prości ludzie skłonni są poświęcić nawet
siebie i swoje życie w imię miłości. A czy my, tzw. normalni ludzie, jesteśmy do tego zdolni?”
– Grzegorz Królikiewicz, reżyser
4
O KSIĄŻCE
„Sąsiady” autorstwa Adriana Markowskiego – zbiór opowiadań tworzących
wielowątkową, skomplikowaną powieść, to bez wątpienia jedno z najoryginalniejszych
zjawisk w polskiej literaturze ostatnich lat. Opowiadania, które ostatecznie weszły w
skład wydanego w 2014 roku tomu „Sąsiady” powstawały na przestrzeni prawie
dwudziestu lat. Pierwsze zostały wydane w formie niewielkiej książeczki jeszcze w 2000
roku. Dziewięć lat później ukazało się znacznie obszerniejsze, dwutomowe wydanie,
ozdobione rysunkami autora, które trafiło do rąk reżysera, Grzegorza Królikiewicza i
stało się ostatecznie podstawą jego filmu pod tym samym tytułem. Najnowsze wydanie
zostało uzupełnione o opowiadania napisane przez autora po 2009 roku. W księgarniach
wkrótce pojawi się wznowienie nakładem wydawnictwa Prószyński i spółka.
„Sfilmowanie ‘Sąsiadów’ było dla mnie zupełnie zaskakującą propozycją. Zdawałem sobie
sprawę, że tekst jest trudny, pełny symboli, różnorodnych odniesień i zastawionych na
czytelnika pułapek, a forma ma w tym przypadku podstawowe znaczenie. Zadawałem
sobie pytanie, czy tego rodzaju materiał w ogóle można sfilmować. Z drugiej strony,
zawsze bardzo ceniłem twórczość Grzegorza Królikiewicza. Miałem świadomość, że jeśli
chodzi o płaszczyznę estetyczną, występuje oczywista synergia. Rozumiałem, że jeśli
ktokolwiek może przełożyć mój tekst na język obrazu, to właśnie artysta, dysponujący tak
wielką swobodą w kształtowaniu formy i wydobywaniu ukrytych znaczeń” – mówi autor
opowiadań Adrian Markowski.
Reżyser doskonale uchwycił klimat opowiadań. Stworzył świat bezimiennych postaci,
których zachowaniem rządzą pozornie tylko najprostsze instynkty i myśli; postaci
zdolnych do posługiwania się jedynie najprostszymi słowami i strukturami językowymi.
Wydobył psychologiczną głębię istot, które w opowiadaniach przypominają
schulzowskie manekiny, stworzone i wprowadzone na scenę dla jednego słowa, czy
gestu. Opowiadania stanowią podstawę ale nie wyczerpują treści filmu. Reżyser połączył
opisane w nich epizody, tworząc własną, oryginalną fabułę, obecną w „Sąsiadach” tylko
w zarysie i fragmentach. W ten sposób powstała autorska kreacja, czerpiąca z
opowiadań i wizji reżysera.
Adrian Markowski jest autorem opowiadań i piosenek („Niebo nad Caryńską”,
Prószyński Media, 2012), dziennikarzem, redaktorem; przez całe życie zawodowo
związany ze słowem pisanym. Mieszka w Warszawie.
SŁOWO OD REŻYSERA
Po 1989 roku dotarł do mnie postulat nie do odrzucenia: kinematografia polska ma się
zacząć fascynować tymi, którym się udało. Kanonizowano wtedy sukces.
Ale jednocześnie, nieco słabiej słyszany, odezwał się głos wołającego na puszczy o innej
powinności: artyści mają być psami, liżącymi rany Łazarzy. Dlatego spsiałem.
Pytany jestem o styl mojej reżyserii, szczególnie o kryteria obsady aktorów.
Jak my wszyscy, jestem świadom, że przez kilkadziesiąt lat istnienia kina ukształtowały się
dwie doktryny na ten temat. Filmy amerykańskie, w fenomenalnie zorganizowanych
5
produkcjach, stosowały metodę angażowania aktorów zawodowych, aż po miłość do
swych gwiazd.
Europejski film sięgnął po „naturszczyków” w nadziei na znalezienie prawdy – aż Robert
Bresson dotarł w tej dziedzinie do całkowitego wykluczenia zawodowych aktorów w
wielkich swoich filmach.
W połowie lat pięćdziesiątych Jean-Luc Godard, przezwany dekonstruktorem kina,
podeptał to – i osiągnął nieporównywalną z niczym syntezę w dziedzinie swobodnego
wyboru obsady aktorskiej. Tak to dekonstruktor okazał się być konstruktorem.
Staram się iść w tym kierunku. Bez parytetów.
O całej reszcie moich decyzji, czyli o stylu trudno mi mówić. To tak jakbym własnym
wzrokiem podglądał moje własne oczy.
Odrzucając żarty – ta właśnie trudność w rozeznawaniu stylu zmusiła mnie do tego, że po
studiach na reżyserii, jeszcze raz zorganizowałem swoje (samo-)kształcenie, wracając do
Szkoły Filmowej. Ten okres powtórnych studiów nad stylem ukrywałem, i ukrywam do dziś
pod pozorem kształcenia tam studentów. W rzeczywistości jednak jestem studentem moich
studentów. Jeszcze mi za to płacą. Koronnym dowodem na to jest nasz – a nie mój – film
„Sąsiady”.
STUDIO FILMOWE KADR – NAJSTARSZE STUDIO FILMOWE W POLSCE
Najstarsze polskie studio filmowe założone w 1955 roku. Do 2009 roku
wyprodukowano w nim ok. 150 filmów, w tym najważniejsze tytuły Kawalerowicza,
Wajdy, Munka, Morgensterna, Kutza czy Konwickiego. Filmy Kadru nagradzane były
wieloma prestiżowymi nagrodami na międzynarodowych festiwalach w Cannes:
(„Kanał” i „Matka Joanna od Aniołów”), Wenecji („Pociąg”, „Ostatni dzień lata”, „Był sobie
raz”, „Popiół i diament”) czy w Berlinie: („Śmierć prezydenta”, „Noce i dnie”). Studio
Filmowe Kadr dwukrotnie było też nominowane do Oscara: za „Faraona” i „Noce i dnie”.
Jako pierwsze zainicjowało też proces cyfrowej rekonstrukcji arcydzieł polskiej
kinematografii, który realizuje pod nadzorem twórców, dbając o ich prawa autorskie.
Odnowione filmy zostają udostępnione na kanale Youtube.
Obecna działalność Kadru łączy świadome nawiązanie do tradycji z kinem autorskim,
odważnym, stawiającym na artystyczne wyzwania. Produkcje ostatnich lat: „Rewers”,
„Sala samobójców” czy „Jesteś bogiem” udowodniły, że studio ma wysokie ambicje i
potrafi ściągnąć do kin rzesze widzów.
Od 2011 roku obowiązki dyrektora KADRu objął Łukasz Barczyk, jeden z
najważniejszych filmowców młodego pokolenia, reżyser obrazów śmiałych obyczajowo i
estetycznie. Na początku roku będzie miała premierę jego oczekiwana „Hiszpanka” thriller osnuty wokół wyzwoleńczej walki Polaków pod koniec pierwszej wojny
światowej. To sensacyjna opowieść o tym, jak zdolności parapsychologiczne Doktora
Abuse i grupy poznańskich spirytystów zmieniły bieg historii. Drugą istotną dla studia
produkcją są właśnie „Sąsiady”.
www.sfkadr.com
6
TWÓRCY
Grzegorz Królikiewicz kręci filmy bezkompromisowe, kontrowersyjne. Wraca do
kina po 20 latach. Wtedy jego „Przypadek Pekosińskiego” zdobył Złote Lwy na
Festiwalu w Gdyni (1993).
Legendarny twórca awangardy jest nauczycielem całych pokoleń młodych filmowców:
Jana Komasy, Małgorzaty Szumowskiej, Sławomira Fabickiego, Borysa Lankosza,
Xawerego Żuławskiego, Łukasza Barczyka.
Królikiewicz jest dla młodych wzorem twórcy niepokornego i charyzmatycznego,
odkrywcy, dla którego film jest tworzywem – pisał Tadeusz Sobolewski.
Prowokator, w swoich filmach ukazuje mroczną stronę ludzkiej natury, ale też zdolność
do dobra. Piewca prostych ludzi, tematów plebejskich, w których znajduje największe
dylematy. Jego kino porównywano do powieści Fiodora Dostojewskiego.
Życiorys:
Polski reżyser i scenarzysta filmowy, pedagog; legenda polskiej awangardy filmowej.
Twórca teorii kina, eksperymentator, zwłaszcza w dziedzinie montażu pozaekranowego.
Od 1997 roku profesor zwyczajny; autor wielu książek i esejów z zakresu teorii kina.
Studiował prawo na Uniwersytecie Łódzkim, a następnie reżyserię w Państwowej
Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Zdobywał doświadczenie
realizując od 1969 roku filmy dokumentalne i telewizyjny teatr faktu; w 1972 roku
zrealizował swój debiut fabularny „Na wylot”. Od 1971 roku współpracuje z Telewizją
Polską. W latach 1976-78 kierował Redakcją Teatru Faktu TVP. Prowadził Zespół
Filmowy „ANEKS”. Od 1981 roku prowadzi zajęcia ze studentami PWSFTviT w Łodzi;
wykładał także na Filmoznawstwie na Uniwersytecie Łódzkim, na Wydziale Radia i
Telewizji Uniwersytetu Śląskiego oraz w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. M.
Wańkowicza w Warszawie. Od lipca 2003 roku jest dyrektorem artystycznym Teatru
Nowego w Łodzi. W swoich utworach, wykorzystując różnorodną tematykę, posługuje
się szeroką paletą technik i środków wyrazu. Dotyczy to zwłaszcza jego filmów
fabularnych i teatru telewizji – utworów o wydarzeniach historycznych i aktualnych,
zwracających uwagę na zagadnienia etyczne i społeczne, reagujące na zdarzenia
zachodzące w przestrzeni społecznej. W jego dorobku znajduje się: 39 filmów
dokumentalnych, 27 widowisk teatru telewizji, 8 filmów fabularnych, 10 książek
teoretycznych, 29 skryptów i 60 scenariuszy. Grzegorz Królikiewicz otrzymał wiele
nagród za swoją twórczość: 30-krotnie w Polsce (m.in. Złote Lwy w Gdyni za „Przypadek
Pekosińskiego”) i 16-krotnie za granicą (m.in. w Karlowych Warach, Mannheim, Chicago,
Panamie, San Remo). Mottem reżysera jest twierdzenie: „Pracuję dla przyszłości”.
Filmografia:
1995 – „Drzewa”
1993 – „Przypadek Pekosińskiego”
1984 – „Zabicie ciotki”
1983 – „Fort XIII”
1981 – „Klejnot Wolnego Sumienia”
7
1977 – „Tańczący jastrząb”
1974 – „Wieczne pretensje”
1972 – „Na wylot”
Krzysztof Ptak (zdjęcia)
Operator filmowy; urodzony w 1954 roku w Sulejowie. W 1979 roku otrzymał
dyplom PWSFTviT w Łodzi na wydziale operatorskim – obecnie jest tam wykładowcą.
Jako autor zdjęć zaczynał od filmów dokumentalnych z Bogdanem Dziworskim. W fabule
pracował m.in. z reżyserami: Grzegorzem Królikiewiczem, Andrzejem Wajdą, Andrzejem
Barańskim, Wojciechem Marczewskim, Maciejem Dejczerem, Leszkiem Wosiewiczem,
Mariuszem Trelińskim, Robertem Glińskim, Filipem Bajonem, Janem Jakubem Kolskim,
Wojtkiem Smarzowskim, Krzysztofem Krauze i Joanną Kos-Krauze. Jest członkiem
Polskiej Akademii Filmowej. Za swoje prace operatorskie uhonorowany został m.in.
siedmiokrotnie Orłem – Polską Nagrodą Filmową za zdjęcia do filmów: „Papusza”, „Dom
zły”, „Jasminum”, „Mój Nikifor”, „Pornografia”, „Weiser” i „Historia kina w Popielawach”.
Ponadto ma na swoim koncie Złotą Żabę za film „Edi” i Srebrną Żabę za film „Dom zły”
(Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych „Plus Camerimage”). Jego
zdjęcia do obrazów „Edi” i „300 mil do nieba” okazały się najlepsze na Festiwalu
Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Krzysztof Ptak jest ponadto autorem zdjęć do
filmów reklamowych. Pracuje także jako grafik komputerowy, zajmuje się postprodukcją
cyfrową i efektami specjalnymi. W 2007 roku odebrał doroczną Nagrodę Ministra
Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie filmu.
Filmografia:
2013 – „Papusza”
2009 – „Dom zły"
2007 – „Nadzieja”
2006 – „Jasminum”
2004 – „Mój Nikifor”
2003 – „Pornografia”
2002 – „Edi”
2000 – „Istota”
2000 – „Weiser”
1998 – „Historia kina w Popielawach”
1997 – „Czas zdrady”
1996 – „Panna Nikt”
1996 – „Nocne graffiti”
1996 – „Dzień wielkiej ryby”
1995 – „Łagodna”
1993 – „Motyw cienia” („The Hollow man”)
1991 – „Cynga”
1990 – „Superwizja””
1990 – „Le Retour”
1989 – „300 mil do nieba”
1988 – „Kornblumenblau”
8
1987 – „Tabu”
1984 – „Zabicie ciotki”
OBSADA
Marek Dyjak
Urodził się 18 kwietnia 1975 roku. Skończył zawodówkę i zdobył papiery hydraulika.
Wystarczyło kilka rzeczy, by jego życie było pełne i szczęśliwe – robotnicze życie, żona
robotnicza, robotnicza klitka w bloku. Zwykłe, proste życie, bez dłubania w niuansach
duszy i serca. Chciał jednak więcej. Sam siebie nazywa barowym grajkiem. „Najbardziej
prawdziwy głos na polskim rynku muzycznym” – tak ocenia go krytyczka muzyczna,
nauczycielka śpiewu Elżbieta Zapendowska. Głos na granicy desperacji, krzyku i
rozpaczy, nic sobie nie robi z takiej czy owakiej konwencji.
W jego karierze bywały momenty, w których muzyk mógł iść za ciosem i wbić się na
potocznie zwany „artystyczny świecznik”. Wolał jednak iść własną drogą, nie zawsze
łatwą, lecz kierowaną przez siebie samego. Niektórzy widzą w tym artystyczną pozę –
Dyjaka wyklętego, samotnika i indywidualistę. Mocnym głosem, śpiewa równie mocne
utwory, w których – jak mówią sami fani – jest krew, żółć i łzy. „Na rynku papierowych
supermenów jest zjawiskiem” – ocenia Jan Wołek. Ma za sobą wiele koncertów w całym
kraju. Na co dzień występuje z trębaczem Jerzym Małkiem, pianistą Markiem
Tarnowskim, kontrabasistą Michałem Jarosem oraz perkusistą Arkiem Skolikiem, ale nie
są mu obce koncerty wyłącznie z gitarą. Dyjak jest jak prawdziwy buntownik, który
rzuca się głową naprzód, a dopiero potem podlicza bilans zysków i strat. Takie są też
jego koncerty – zero taryfy ulgowej, śpiewa to, co czuje i myśli, nawet jeśli taki
ekshibicjonizm sporo go kosztuje.
Mariusz Pudzianowski
Urodził się 7 lutego 1977 roku w Białej Rawskiej. Jest synem sztangisty, Wojciecha
Pudzianowskiego, który był jego pierwszym trenerem sportów siłowych. W wieku 16 lat
wystartował na Mistrzostwach Polski w wyciskaniu sztangi leżąc. Jego rekord wynosił
wtedy 160 kg. Dwa lata później wyciskał już 205 kg. Od pierwszego występu na
Mistrzostwach Polski, dziesięciokrotnie stawał na najwyższym podium. Trenował karate
kyokushin, rugby oraz boks. 27 maja 2008 roku Mariusz ukończył studia wyższe,
uzyskując tytuł zawodowy licencjata w Społecznej Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i
Zarządzania w Łodzi; dwa lata później – tytuł magistra w Społecznej Wyższej Szkole
Przedsiębiorczości i Zarządzania w Łodzi. 14 września 2008 roku na Mistrzostwach
Świata Strongman 2008, pomimo kontuzji, zdobył kolejny tytuł Mistrza Świata
Strongman i tym samym stał się pierwszym zawodnikiem posiadającym pięć tytułów
Najsilniejszego Człowieka Świata. Mieszka w Białej Rawskiej. Występ w „Sąsiadach” nie
jest jego debiutem na dużym ekranie. Wcześniej pojawił się komedii kryminalnej „Nie
ma takiego numeru” (2005); występował również w epizodach seriali: „Na Wspólnej”,
„Camera Café”, „Niania”, „Daleko od noszy”.
9
Anna Mucha
Aktorka z doświadczeniem dziennikarskim. Absolwentka nowojorskiej szkoły aktorskiej
Lee Strasberga. Na dużym ekranie zadebiutowała w wieku 10 lat, w filmie Andrzeja
Wajdy „Korczak”. Grała Sabinkę – wychowankę tytułowego bohatera. Swą pierwszą
główną rolę (Karoliny Szymańskiej) zagrała w filmie „Przeklęta Ameryka” Krzysztofa
Tchórzewskiego. Punktem zwrotnym w jej karierze była rola Danki Dresner w filmie
„Listy Schindlera” Stevena Spielberga. W kolejnych latach wystąpiła w kilku polskich
filmach, m.in. „Panna Nikt”, „Chłopaki nie płaczą” oraz serialach i spektaklach Teatru
Telewizji. Od 2003 roku z krótkimi przerwami występuje w serialu „M jak Miłość” jako
Magdalena Marszałek. W latach 2010-2011 zagrała w kinowym hicie „Och, Karol 2”, w
serialu „Prosto w serce” grała główną rolę – Monikę Milewską, bokserkę, a także
nakręciła dokument „Wędrowcy. Wigilia 2010”, który miał swoją premierę w grudniu
2011 roku na antenie TVP 1. Od 2012 roku gra jedną z głównych ról w bijącym rekordy
popularności spektaklu „Single i remiksy”. Podczas tegorocznego Festiwalu Polskich
Filmów Fabularnych w Gdyni będą pokazywane dwa filmy z jej udziałem – „Sąsiady” i
niezależny film „Anioł”, w którym Anna zagrała główną rolę. Aktorka często angażuje się
w produkcje offowe. Od kilku lat jest też jurorką i ambasadorką festiwalu filmowego
Kameralne Lato Radom.
Wybrana filmografia:
2011 – „Och, Karol 2”
2000 – „Chłopaki nie płaczą”
1997 – „Młode wilki ½”
1996 – „Panna Nikt”
1993 – „Lista Schindlera”
1990 – „Korczak”
Ewa Dałkowska
Wybitna aktorka teatralna, od 2008 roku w Nowym Teatrze Krzysztofa Warlikowskiego.
Za rolę Elizabeth Costello w przedstawieniu „Koniec” w reżyserii Krzysztofa
Warlikowskiego otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza oraz Feliksa
Warszawskiego.
W 1970 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim, a dwa lata
później została absolwentką PWST w Warszawie. W latach 1972-74 występowała w
Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Następnie na ponad
trzydzieści lat związała się z Teatrem Powszechnym w Warszawie. W okresie stanu
wojennego działała w podziemiu, współtworząc Teatr Domowy. W 2007 roku została
odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi
w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce (...)”. W tym samym roku
dostała medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, przyznany artystom teatru
zaangażowanym w działalność opozycyjną w dniach stanu wojennego w Polsce.
Ewa Dałkowska wystąpiła w kilkudziesięciu filmach; do najważniejszych należą bez
wątpienia: „Sprawa Gorgonowej” Janusza Majewskiego (1977), „Bez znieczulenia”
i „Korczak” Andrzeja Wajdy (1978 i 1990), „Kobieta z prowincji” Janusza Majewskiego
10
(1984) czy „Mistyfikacja” Jacka Koprowicza (2010). Podkładała polski dubbing w serii
filmów o „Harrym Potterze”.
Wydała dwie płyty. Piosenki w jej wykonaniu można znaleźć na albumach: „Zimy żal” piosenki z Kabaretu Starszych Panów oraz „Kochać lirycznie”- 21 poetyckich piosenek
o miłości.
Wybrana filmografia:
2013 – „Głęboka woda” (serial tv)
2008 – „Stary człowiek i pies”
2006 – „Kawałek nieba”
2005 – „Skazany na bluesa”
2004 – „Oficer” (serial tv)
2001 – „Przedwiośnie”
1999-2000 – „Trędowata” (serial tv)
1999 – „Torowisko”
1999 – „Córy szczęścia”
1993 – „Komedia małżeńska”
1991 – „Panny i wdowy” (serial tv)
1990 – „Korczak”
1985 – „Medium”
1984 – „Rok spokojnego słońca”
1983 – „Życie Kamila Kuranta” (serial tv)
1983 – „Nadzór”
1981 – „Spokojne lata”
1980 – „Głosy”
1978 – „Bez znieczulenia”
1978 – „Aktorzy prowincjonalni”
1977 – „Sprawa Gorgonowej”
1975 – „Noce i dnie”
Piotr Głowacki
Urodzony w 1980 roku w Toruniu. Aktor filmowy i teatralny. Studiował prawo na
Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz aktorstwo w Studium Aktorskim
przy Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, Akademii Teatralnej w Warszawie i Studium
Aktorskim TeRen Warszawa. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w
Krakowie. W latach 2006-2008 aktor TR Warszawa, w latach 2008-2010 – aktor Teatru
Starego w Krakowie. Laureat Jantara 2006 na Festiwalu „Młodzi i Film” w Koszalinie za
najlepszą role męską w filmie „Oda do radości” w reż. Jana Komasy, Anny Kazejak i
Macieja Migasa. Za tę samą kreację otrzymał Prix Tudor d’interprétation masculine
(nagrodę Tudora za najlepszą rolę męską) podczas 12 Festiwalu Cinéma Tout Écran w
Genewie. Dwukrotnie nominowany do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego dla „młodych
aktorów wyróżniających się wybitną indywidualnością” (2006 i 2013). W 2007 roku
czytelnicy Gazety Pomorskiej uznali go za Gwiazdę Jutra. W 2009 roku został
nominowany do nagrody za najlepszą rolę męską w spektaklu teatru telewizji Golgota
Wrocławska na 49. Festiwalu Telewizji w Monte Carlo (Festival de Télévision de Monte11
Carlo). W 2011 roku otrzymał Specjalnego Złotego Anioła na festiwalu Tofifest w
Toruniu, zaś w 2012 „Złotą Karetę za wyjątkowe osiągnięcia kulturalne” przyznawaną
corocznie przez dziennik „Nowości”. Za rolę w filmie „80 milionów” Waldemara
Krzystka otrzymał nagrodę specjalną 26. edycji Tarnowskiej Nagrody Filmowej oraz
Złotego Szczeniaka za kreację drugoplanową na Festiwalu Aktorstwa Filmowego we
Wrocławiu. W marcu 2014 roku został uhonorowany nagrodą im. Zbyszka Cybulskiego
za rolę w filmie „Dziewczyna z szafy”. Rok wcześniej zadebiutował jako reżyser w
Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu spektaklem „Dobre
Wiadomości”.
Wybrana filmografia:
2014 – „Discopolo”
2014 – „Hiszpanka”
2014 – „Czerwony pająk”
2013 – „Bilet na księżyc”
2012 – „Dziewczyna z szafy”
2012 – „Drogówka”
2011 – „W ciemności”
2011 – „80 milionów”
2011 – „1920. Bitwa warszawska”
2011 – „Instynkt” (serial tv)
2013 – „Być jak Kazimierz Deyna”
2011 – „Ludzie Chudego” (serial tv)
2011 – „Sala samobójców”
2010 – „1920. Wojna i miłość” (serial tv)
2010 – „Barwy szczęścia” (serial tv)
2010 – „Na dobre i na złe” (serial tv)
2010 – „Panoptykon” (tv)
2010 – „Taniec śmierci. Sceny z Powstania Warszawskiego” (tv)
2009 – „Dom zły”
2009 – „Siostry” (serial tv)
2008 – „Twarzą w twarz” (serial tv)
2005 – „Oda do radości”
2004 – „Długi weekend” (tv, z cyklu „Święta polskie”)
2003-11 – „Na Wspólnej” (serial tv)
Ewa Błaszczyk
Polska aktorka teatralna, filmowa, pieśniarka. Absolwentka XI Liceum
Ogólnokształcącego im. M. Reja w Warszawie. W 1978 roku ukończyła z wyróżnieniem
Warszawską PWST. Zadebiutowała jako studentka w 1977 roku na scenie Teatru
Współczesnego w Warszawie. Po dwóch latach otrzymała nagrodę Rektora PWST za
pierwsze osiągnięcia sceniczne. Film Wiesława Saniewskiego „Nadzór” (Nagroda
FIPRESCI na festiwalu w Mannheim) przyniósł jej główną nagrodę aktorską na
Festiwalu Filmów w Gdańsku. Szeroką popularność zdobyła dzięki podwójnej roli Kasi i
Mariana w serialu „Zmiennicy” Stanisława Barei i stała się laureatką telewizyjnego
12
Wiktora – nagrody publiczności. Inne seriale, w których wystąpiła to: „Dom”, „Crimen”,
„Adam i Ewa”, „Boża podszewka”, „Na dobre i na złe”, „Samo życie”). Ewa Błaszczyk ma
na swoim koncie liczne teatry telewizji, filmy telewizyjne, programy muzyczne,
rozrywkowe, poetyckie, teledyski. Dużo i chętnie śpiewa, głównie literackie i pełne
nastrojów piosenki Osieckiej, Kleyffa, Kofty, Czupkiewicz, Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej,
ks. Twardowskiego, swego męża Jacka Janczarskiego, piosenki z repertuaru Iwanowej,
Piaf, Dietrich i Wysockiego. Przez długie lata występowała w kabarecie Jana Pietrzaka
„Pod Egidą”; śpiewała na przeglądach poezji śpiewanej, przeglądach Piosenki Aktorskiej
we Wrocławiu, festiwalach w Opolu, Sopocie i innych. Aktualnie związana jest z Teatrem
Studio w Warszawie („Więź”, „Hollyday”, „Nienasycenie”, „Rok magicznego myślenia”,
recital „Nawet, gdy wichura”, „Sierpień”). Od 2002 roku stoi na czele fundacji „Akogo?”
mającej na celu pomoc dzieciom po ciężkich urazach mózgu, często przebywających w
śpiączce. Fundacja wybudowała pierwszą w Polsce klinikę „Budzik”, której otwarcie
miało miejsce pod koniec 2012 roku.
Wybrana filmografia:
2010 – Mistyfikacja
2001 – Kameleon
1993 – Obcy musi fruwać
1995 – Nic śmiesznego
1988 – Dotknięci
1988 – Kornblumenblau
1988 – Hanussen
1988 – Schön war die Zeit
1988 – Ein Sohn aus gutem Hause
1988 – Dekalog IX
1985 – Sezon na bażanty
Katarzyna Herman
Urodziła się w Mrągowie, dzieciństwo spędziła w Białymstoku. O tym, że zostanie
aktorką wiedziała od najmłodszych lat. Zamiast lalkami, bawiła się w teatr. W 1994 roku
skończyła PWST w Warszawie i w tym samym roku otrzymała nagrodę za rolę Iriny w
„Musztra – sztuka życia” na Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół
Teatralnych w Łodzi. W 1994 roku zadebiutowała w teatrze. W 1995 roku otrzymała
nagrodę za debiut za rolę Agafii Tichonowny w „Ożenku” Gogola na XXXV Kaliskich
Spotkaniach Teatralnych, a w 1998 roku nagrodę – wyróżnienie za rolę Rosi w spektaklu
„Zdobycie bieguna południowego” w Teatrze Powszechnym w Warszawie na XXXVIII
Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Stworzyła niezapomniane kreacje w filmach
„Wszystko, co kocham” Jacka Borcucha oraz dwóch filmach Tomasza Wasilewskiego –
„W sypialni” i „Płynące wieżowce”. W 2009 roku była nominowana do Złotej Kaczki za
najlepszą rolę kobiecą w sezonie 2008/2009 za film „Janosik. Prawdziwa historia”.
Wybrana filmografia:
2013 – „Oszukane”
13
2013 – „Płynące wieżowce”
2012 – „W sypialni”
2011 – „Układ Warszawski”
2009 – „Wszystko, co kocham”
2009 – „Janosik. Prawdziwa historia”
2009 – „Generał Nil”
2008 – „Kochaj i tańcz”
2007 – „Świadek koronny”
2007 – „Ekipa” (serial TV)
2005-2007 – „Magda M.” (serial TV)
2003 – „Przemiany”
2000-2001 – „Miasteczko” (serial TV)
Jacek Poniedziałek
Urodził się 6 sierpnia 1965 roku w Krakowie. W 1990 roku ukończył Wydział Aktorski
w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie i zadebiutował na deskach Teatru
im. Juliusza Słowackiego. Przez kilka lat był zatrudniony w krakowskim Teatrze Starym,
gdzie grał m. in. u Tadeusza Bradeckiego i Jerzego Jarockiego. W 1992 roku rozpoczął
współpracę z Krzysztofem Warlikowskim. 1997 roku aktor występował w teatrach
warszawskich: Narodowym, Studio i Rozmaitości. Od 2008 roku jest członkiem Nowego
Teatru w Warszawie. Zajmuje się także reżyserowaniem spektakli. Inna ważną dziedziną
zainteresowań aktora są przekłady i adaptacje. Z języka angielskiego tłumaczył sztuki
reżyserowane przez Krzysztofa Warlikowskiego: „Oczyszczeni”, „Krum”, „Anioły
w Ameryce”, „Tramwaj” czy „Nickel Stuff”. Przekładał również inne dramaty, które grane
były w wielu teatrach i drukowane w miesięczniku „Dialog”. W 2012 roku został wydany
w jego tłumaczeniu zbiór „Tramwaj zwany pożądaniem i inne dramaty” Tennessee
Williamsa. Aktor znany jest także ze swoich ról w filmowych i telewizyjnych.
Zadebiutował w 1999 roku rolą w filmie „Moja Angelika”. Następnie były „Przemiany” w
reżyserii Łukasza Barczyka, „Trzeci” w reżyserii Jana Hryniaka czy „Boisko bezdomnych”
Kasi Adamik.
Wybrana filmografia:
2011 – „1920. Bitwa Warszawska”
2009 – „Rewers”
2008 – „Boisko bezdomnych”
2004 – „Trzeci”
2003 – „Przemiany”
14