HISTORIA W początkach XVI stulecia Dymaczewo było wsią

HISTORIA
W początkach XVI stulecia Dymaczewo było wsią opustoszałą. Z inicjatywy właściciela
wsi Józefa Potockiego, kasztelana krakowskiego (1748-1751), piastującego w latach
1744-1748 urząd wojewody poznańskiego, do wsi sprowadzono osadników olenderskich.
Osada ta zwana była Dymaczewo Stare Olędry, o czym świadczy dokument z 13 V 1751
r., wystawiony we Wronczynie i zezwalający na ich osadzenie i określający warunki ich
pobytu. Ten fakt datuje powstanie Nowego i Starego Dymaczewa i zniknięcie starej
osady Dymaczewa. W latach 30-tych XIX wieku istniała tu karczma.
W czasach II wojny światowej w dniu 2 maja 1942 roku, Niemcy powiesili na gruszy
mieszkańca Dymaczewa Starego 26-cio letniego Ludwika Bajera, który przyniósł chleb i
wodę człowiekowi ubranemu w mundur brytyjskiego lotnika i ukrywającego się w
pobliskim lesie. Niestety była to perfidna prowokacja, człowiekiem tym był przebrany SSman. Na pamiątkę tego wydarzenia postawiono w centrum wsi krzyż-pomnik (na zdjęciu
poniżej). Uroczystość odsłonięcia i poświęcenia miała miejsce 20 października 1997 roku.
W trakcie jej trwania, na prośbę społeczeństwa wsi, imieniem Ludwika Bajera nazwano
glówną ulicę wsi.
Zródło: https://picasaweb.google.com/lh/photo/030Pfs3T7Xt9vS_Jvy6eAg
Pierwsze wzmianki o osadzie Dymaczewo Nowe pochodzą z 1751 roku. Wcześniej, bo już
w 1387 roku wspomina się o Dymoczewie. Dziedzicami tej osady byli bracia
Dymaczewscy, którzy wiedli długotrwały spór graniczny z Wawrzyńcem z Łodzi o swoje
dobra - łąki i wody. W dostępnych źródłach wspomina się Wojciecha, Adama, Jana,
Frącka, Jakuba i Mikołaja. Dymaczewscy byli przedstawicielami drobnej rodziny
szlacheckiej, mieli swój herb (Jeleń-Niałko).
Od połowy XVIII w. wieś należała do Józefa Potockiego. Dymaczewo Nowe zapisało się w
historii jako osada olenderska. Jest to wioska malowniczo położona na obszarze
Wielkopolskiego Parku Narodowego pomiędzy Stęszewem a Mosiną. Od samego początku
swego istnienia wieą należała do parafii Łódź. Kościół parafialny w Łodzi – oddalonej o
pół km., istnieje już od 1298 roku, pierwotnie był pod wezwaniem Narodzenia Św. Jana
Chrzciciela, a dopiero później dodano wezwanie Św. Jadwigi Śląskiej. Parafia od
początku wchodzi w skład dekanatu stęszewskiego (w granicach diecezji poznańskiej) i
do dziś w nim pozostaje.
Obecnie Stare i Nowe Dymaczewo cieszą się wielkim zainteresowaniem turystów, którzy
przybywają tutaj by spędzić czas w Wielkopolskim Parku Narodowym, położonym nad
pięknymi jeziorami Dymaczewskim i Łódzkim. Dymaczewo Nowe zamieszkuje 259 osób
Dymaczewo Stare zaś 342 osoby.
Cmentarz
Na zachodnim brzegu Jeziora Dymaczewskiego, w płn-wsch. krańcu wsi; ok. 100 m na północ od
zabudowy znajdują się pozostałości pochodzącego z pierwszej połowy XIX wieku cmentarza
ewangelickiego. Zbudowany na planie czteroboku cmentarz rozciągał się na powierzchni około
1.400 metrów kwadratowych. Obecnie znajdują się tu jedynie pozostałości, w tym 3 mogiły z
śladami nagrobków i współczesny drewniany krzyż. Najstarszy zachowany nagrobek to płyta
nagrobna z napisem 1933 Brunhilde Rothe.
Obecnie cmentarz praktycznie nie istnieje. Jedynym elementem funkcjonującym na jego terenie
jest wspomniany duży drewniany krzyż, otoczony ogrodzeniem z łańcuchów. Brak jakichkolwiek
innych odniesień do miejsca cmentarza ewangelickiego. Cały teren cmentarza to duża kępa gęsto
porośnięta dzikim bzem, znajdująca się w otoczeniu działek rekreacyjnych nad jeziorem. Nie ma
tam już żadnego elementu z dawnego cmentarza, a ponieważ krzyż stoi w głębi zakryty
zdziczałymi krzakami, nie kojarzy się wogóle z wcześniejszym przeznaczeniem.
Źródła:
http://www.grzybno.info.pl/cmentarz_dymaczewonw.php
http://www.spkrosinko.netne.net/100lecie.pdf
https://picasaweb.google.com/lh/photo/030Pfs3T7Xt9vS_Jvy6eAg
http://www.mosina.pl/asp/pl_start.asp?polozenie=20&typ=14&sub=282&subsub=61&menu=70&s
trona=1