Materiał na spotkania modlitewne

Transkrypt

Dziesięć Dni Modlitw 6-16.01.2016 r.
(ŚRODA) I. Nasza największa potrzeba - uległość Duchowi Świętemu.
1. Wstęp:
Pieśni: 69, 71.
Tekst przewodni: Łuk. 11,13.
Modlitwa prowadzącego.
2. Rozważanie biblijne i dyskusja:
a/ Przypomnienie zadań realizowanych przez Ducha Świętego:
- nauczanie
- Jan. 14,26; 16,13
- wyposażenie w dary
- I Kor. 12,7-11
- kształtowanie charakteru
- Gal. 5,22.23
Jak te elementy wpływają wzajemnie na siebie?
b/ Sposoby manifestowania mocy Ducha Świętego:
- chrzest Pana Jezusa
- Mat. 3,16
- życie Pana Jezusa
- Dz. 10,38
- prowadzenie uczniów
- Dz. 13,1.2; 16,6.7
- zesłanie Ducha Świętego
- Dz. 2,1-4
Czy istnieje jeden sposób przejawiania się Ducha Świętego?
Czy zjawiska manifestacyjne zawsze są przejawem działania Ducha Świętego?
I Król. 19,11.12 Dz. 16,16-18
c/ Zwróć uwagę na stałą obecność Ducha Świętego w Kościele mimo występujących
problemów:
Obj. 2,7.11.17.29; 3,6.13.22; 14,13.
d/ Omów charakterystykę działania Ducha Świętego podaną przez Pana Jezusa
Jan. 16,7-11.
3. Refleksje Ellen White:
- 1 SM s. 119.
- ŻJ ss. 608 - 610.
4. Wprowadzenie do modlitw:
Pieśń 401.
Intencje:
a/ Podziękowanie za stałe działanie Ducha Świętego na rzecz Kościoła.
b/ Wdzięczność za pracę Ducha Świętego nad każdym z nas.
c/ Prośba o pełne zaangażowanie w poznawaniu Boga.
d/ Prośba o mądrość dla osób administrujących zborem.
e/ Inne
Strona 1 / 17
(CZWARTEK) II. Nasz największy dar dla Boga - nasze życie.
1. Wstęp:
Pieśni: 469, 298.
Tekst przewodni: Rzym. 12,1.
2. Rozważanie biblijne i dyskusja.
a/ Ps. 24 – Boże prawo własności do wszystkich i wszystkiego jako wynik aktu
stworzenia.
Czy szczególny atak na ten atrybut boskości nie jest dowodem chęci wymknięcia się
czło-wieka spod kurateli Stwórcy?
b/ Łuk. 19,11-27 – Jak miały być wykorzystane dary? Co to oznacza dla nas?
Na jakiej podstawie zostaje osądzony trzeci sługa i jakie to ma dla nas znaczenie?
Dlaczego król nie obraził się z powodu złej opinii, wystawionej mu przez trzeciego
sługę?
c/ Rzym. 12,1 – Dlaczego duchowa służba ma materialny wymiar?
Czy istnieją jakieś sprawy, którymi Bóg nie jest zainteresowany?
Czy nie byłoby wygodniej, gdyby nie był tak skrupulatny?
3. Refleksja Ellen White:
- WB s. 326.
Pieśń 328.
Intencje:
a/ Wdzięczność za dar życia i codzienną Bożą troskę.
b/ Wdzięczność za objawienie się w naszym życiu.
c/ Wdzięczność za powołanie do życia wolnego od grzechu.
d/ Prośba o codzienne kształtowanie na obraz Chrystusa.
e/ Prośba o nielekceważenie pouczeń Ducha Świętego.
f/ Prośba o mądrość dla rodziców, by wychowali dzieci dla Jezusa.
g/ Inne.
Strona 2 / 17
(PIĄTEK) III. Chrystus w nas.
1. Wstęp:
Pieśni: 283, 429.
Tekst przewodni: Gal. 2,20.
a/ Jan. 15,5 – W jakim stanie duchowym znajdowali się uczniowie, gdy usłyszeli te
słowa? Czy zasługiwali na nie? Rzym. 8,1.
b/ Kol. 1,27-29 a Łuk. 13,24 – O co trzeba walczyć, skoro ma się już zapewniony status
gwarantujący zbawienie?
c/ Kol. 2,10 a Mat. 5,20.
d/ I Kor. 1,30 – Czym zasłużyli sobie Koryntianie na taką pozycję?
- 1 SM s. 237.
- 3 SM s. 171.
Pieśń 262.
Intencje:
a/ Wdzięczność za umieszczenie przez Boga w Chrystusie.
b/ Prośba o siły do zachowania tego statusu.
c/ Prośba o dar spoglądania na innych ludzi jako na dzieci Boże w Chrystusie.
d/ Prośba o odwagę zapraszania innych do uznania daru zbawienia w Chrystusie.
e/ Prośba o szczególne działanie Ducha Świętego na młodzież w celu zupełnego
podporządkowania się Zbawicielowi.
f/ Inne.
Strona 3 / 17
(SOBOTA) IV. Trwanie w Chrystusie.
1. Wstęp:
Pieśni: 373, 328.
Tekst wprowadzający: Jan. 15,4.5
Środki pomagające w utrzymaniu więzi z Jezusem (Dz. 2,42):
a/ Studiowanie Słowa Bożego.
W jaki sposób Pan Jezus podchodził do Słowa? Jan. 17,17; Mar. 7,7-9; Mat. 4,4.7.10;
Jan. 5,39.46; Łuk. 24,25-27.
b/ Pielęgnowanie wspólnoty: Hebr. 13,1; 10,24.25.
c/ Udział w nabożeństwach: I Kor. 10,16.17.
d/ Aktywne życie modlitewne. Jak pogodzić: Mat. 6,7 z I Tes. 5,17?
Warunki wysłuchania modlitwy:
- wiara
- Hebr. 11,6
- uczciwość
- Ps. 66,18
- stałość
- Łuk. 18,1
- zgodność z Bożą wolą - Jan. 16,23
Czy spełnienie tych warunków gwarantuje realizację przez Boga człowieczej prośby?
Wielkie niespełnienie: Mat. 26,39.
- ŻJ s. 614.
- DCh s. 49.
Pieśń: 330.
Intencje:
a/ Wdzięczność za możliwość bezpośredniego kontaktowania się z samym
Bogiem.
b/ Wdzięczność za Słowo - Światłość.
c/ Wdzięczność za powołanie do Kościoła.
d/ Prośba o poszanowanie wymienionych elementów.
e/ Prośba o głębsze zrozumienie Słowa i łatwość dzielenia się nim.
f/ Prośba o sprowadzenie do zboru osób pragnących żyć w wierności Słowu
Bożemu.
g/ Inne.
Strona 4 / 17
(NIEDZIELA) V. Zwycięzcy ponad miarę.
1. Wstęp:
Pieśni: 455, 456.
Tekst przewodni: Rzym. 8,37.
a/ Łuk. 19,1-10
Czego pragnął Zacheusz, a co otrzymał?
b/ Jan. 8,1-11
Czego spodziewała się kobieta, a co uzyskała?
Czy polecenie „idź i nie grzesz więcej” jest nakazem, obietnicą, gwarancją czy
wszystkim jednocześnie?
c/ Zach. 3,1-5
Czego mógł spodziewać się Zachariasz, słysząc akt oskarżenia, a jakie dwie rzeczy
uzyskał?
Czemu zawdzięczał takie rozwiązanie swego problemu i jakie to ma znaczenie dla nas?
d/ Mar. 9,23
Czy wierzysz w możliwość niegrzeszenia mimo posiadania grzesznej natury?
W jaki sposób można to osiągnąć? Ps. 16,8 Tyt. 3,3-7
- I T. 236.
- 3 SM s. 322.
- RH 7 VII 1904.
Pieśń 401.
Intencje:
a/ Dziękczynienie za łaskę, która przebacza, a zarazem uznaje za sprawiedliwego.
b/ Dziękczynienie za prostotę Bożego pojednania.
c/ Prośba o nielekceważenie mocy łaski zdolnej odłączyć nas od grzeszenia.
d/ Prośba o umiejętność i odwagę opowiadania o mocy łaski Bożej.
e/ Prośba o postawienie na drodze bodaj jednego człowieka, któremu będę mógł
udzielać lekcji biblijnych.
f/ Inne.
Strona 5 / 17
(PONIEDZIAŁEK) VI. Radość posłuszeństwa.
1. Wstęp:
Pieśni: 246, 431.
Tekst przewodni: Ps. 119,47.
a/ Nieposłuszeństwo wydaje się czasem być najlepszym z możliwych rozwiązań. Jakimi
powodami mógł kierować się Kain, wzbraniając się przed złożeniem Bogu ofiary
krwawej?
Czy powody te były logiczne? Czy były słuszne? Czym zaowocowało nieposłuszeństwo
wobec Bożych upomnień? I Mojż. 4,1-16.
b/ Rozważ te same zagadnienia w odniesieniu do buntu Izraelitów pod Synajem.
Czy nieposłuszeństwo opłaciło się? II Mojż. 32.
c/ Jak o czystości natury Chrystusa świadczy proroctwo Ps. 40,9?
Czy posłuszeństwo w Getsemane (Mat. 26,39) było łatwe i radosne?
d/ Czy w przypadku niechęci podporządkowania się Bożemu Słowu należy mu ulec
mimo wszystko, czy w imię zachowania autentyzmu wiary (i wobec faktu, iż Bóg nie
oczekuje wymuszonej służby) postąpić wbrew nakazowi? Mat. 21,28-32.
- 1 SM ss. 346.348.
- PP ss. 52. 53.
Pieśń 244.
Intencje:
a/ Wdzięczność za posłuszeństwo Pana Jezusa.
b/ Wdzięczność za dar posłuszeństwa.
c/ Prośba o poważne traktowanie posłuszeństwa wszystkim Bożym prawom.
d/ Prośba o nawrócenie ludzi propagujących nieposłuszeństwo w Kościele.
e/ Prośba o takie oddziaływanie na nas, by posłuszeństwo Bogu stało się radością.
f/ Inne.
Strona 6 / 17
(WTOREK) VII. Życie będące błogosławieństwem dla innych.
1. Wstęp:
Pieśni: 363, 537.
Tekst przewodni: Jan. 7,38
a/ Na świecie jest wiele organizacji zajmujących się pomocą potrzebującym. Czym
różni się od nich Kościół, który także zajmuje się pomaganiem?
Iz. 44,1-8 – Kto jest autorem opisanego błogosławieństwa?
Jan. 7,37.38 – Komu przypisał autorstwo Pan Jezus?
Czy ważne jest utożsamienie się Pana Jezusa z JHWH?
b/ Jaki związek zachodzi między powyższą wypowiedzią a słowami Pana Jezusa:
Jan. 4,13.14?
c/ Jak prawidłowość ta została przedstawiona w historii opisanej w Dz. 16,19-34?
d/ Czy wpływ nawracający na innych wywiera tylko życie powszechnie znanych osób?
- Mar. 12,41-44
- Mar. 14,3-9.
Zachowanie nieznanych nam z imienia kobiet do dziś działa mobilizująco. Może więc
nie warto ubolewać nad znikomością własnego wpływu na otoczenie, a zadbać o
codzienną postawę godną miana dziecka Bożego.
- ŻJ ss. 582.583.
Pieśń 536.
Intencje:
a/ Wdzięczność za życie Pana Jezusa, będące największym błogosławieństwem.
b/ Wdzięczność za możliwość wykorzystania przez Boga mojego życia w misji.
c/ Prośba o gotowość do ponoszenia wyrzeczeń w celu ratowania bliźnich.
d/ Prośba o stałość owej gotowości.
e/ Prośba o godne reprezentowanie Boga przez młodzież w miejscach pracy i
nauki.
f/ Inne.
Strona 7 / 17
(ŚRODA) VIII. Chrystus odzwierciedlający się w rodzinie.
1. Wstęp:
Pieśni: 498, 502.
Tekst przewodni: I Jana 4,7.
a/ Dlaczego Bóg przedstawia się jako ojciec (Iz. 63,16; 64,8), matka (Iz. 66,13) i
małżonek (Iz. 54,5)?
b/ Nie ma doskonałych ludzi; nie ma doskonałych rodzin. Jak wiele ryzykował Bóg,
powie-rzając wychowanie swego Syna grzesznym ludziom? Jak postawa Marii (Łuk.
1,26-38)
i Józefa (Mat. 1, 18-24) świadczy o ich więzi z Bogiem?
c/ Czy historia ofiarowania Izaaka świadczy na korzyść czy przeciw miłości Bożej?
(I Mojż. 22,1-19)
d/ Jak potrafił popatrzeć Józef na krzywdę wyrządzoną mu przez najbliższych?
(I Mojż. 45,4-8). Czy jego spojrzenie byłoby takie samo, gdyby bracia nie doznali
nawrócenia?
- ChD ss. 71-73.
- PP s.177.
Pieśń 501.
Intencje:
a/ Wdzięczność za ustanowienie instytucji rodziny.
b/ Wdzięczność za powołanie do życia w rodzinie.
c/ Wdzięczność za możliwość wzrastania i służenia rodzinie.
d/ Prośba o opiekę nad rodzinami; pojednanie skłóconych.
e/ Prośba o mądrość dla młodych, by zakładali rodziny według woli Bożej.
f/ Prośba o zdrowie dla osób starszych i szacunek dla nich w rodzinach.
g/ Inne.
Strona 8 / 17
(CZWARTEK) IX. Chrystus odzwierciedlający się w Kościele.
1. Wstęp:
Pieśni: 461, 239.
Tekst przewodni: Jan. 17,22.23
a/ W jakim znaczeniu Ojciec i Syn są jedno, a w jakim nie?
Jak odnosi się to do jedności małżeńskiej? I Mojż. 1,27; 2,23.24
Jak winno odnosić się to do jedności w zborze? I Kor. 12,4-11 Ef. 4,11-16
b/ Czy źle pojęta jedność może spowodować szkody w Kościele? Jer. 43,1-7
Jedność jest jedną z wielu intencji wyrażanych przez Pana Jezusa w modlitwach, wcale
nie najważniejszą. Czy może być wykorzystywana przez niektórych jako środek
tłumienia napomnień?
c/ Na czym zbudowana była jedność uczniów przybyłych z Jezusem na uroczystość
Paschy do wieczernika? Na czym budował jedność Chrystus? Jan. 13,8
d/ Co oznacza stwierdzenie: „Ich umiłowałeś jak i mnie umiłowałeś”?
Czy Ojciec kocha nas tak jak Pana Jezusa?
- Ye Shall Receive Power s. 318.
- RH 16 XII 1884.
Pieśń 388.
Intencje:
a/ Dziękczynienie za jedność Ojca, Syna i Ducha Świętego.
b/ Wdzięczność za jedność wiary w Kościele.
c/ Prośba o poszanowanie tej jedności i umiejętność jej obrony.
d/ Prośba o szczególną ochronę dla braci pracujących w Generalnej Konferencji.
e/ Prośba o nawrócenie rodzin.
f/ Inne.
Strona 9 / 17
(PIĄTEK) X. Chrystus odzwierciedlający się w otoczeniu.
1. Wstęp:
Pieśni: 394, 396.
Tekst przewodni: Dz. 1,8
a/ Jan. 4,7-12
Jak oglądanie Jezusa dawało wyobrażenie o Ojcu, tak spojrzenie na wyznawców winno
dawać wyobrażenie o Mistrzu. Jaka stąd wynika odpowiedzialność, ciążąca na każdym
adwentyście dnia siódmego?
b/ Jakie znajdujesz analogie między Jan. 5,1-15 a Dz. 3,1-11?
c/ Czym Abraham zasłużył na tytuł księcia Bożego? I Mojż. 23,6
d/ Jaka obietnica i wynikająca z niej odpowiedzialność znajduje się w wypowiedzi Pana
Jezusa – Mat. 28,18-20?
Czy wypowiedź z Dz. 1,8 jest obietnicą czy nakazem? A może jednym i drugim?
- DCh ss. 56-58.
Pieśń: 468.
Intencje:
a/ Wdzięczność za dostrzeganie Boga w Jezusie i Boga przez Jezusa.
b/ Wdzięczność za podjęcie przez Boga ryzyka uczynienia nas jego
reprezentantami.
c/ Prośba o godne wypełnienie powierzonych nam zadań.
d/ Prośba o spoglądanie na każdego brata jako Bożego reprezentanta.
e/ Prośba o moc miłości Bożej w Kościele, powodującą liczne nawrócenia.
f/ Prośba o powrót Pana Jezusa.
g/ Inne.
Strona 10 / 17
Dodatek
Zawiera fragmenty pism Ellen White
I. Nasza największa potrzeba – uległość Duchowi Świętemu.
„Odrodzenie prawdziwej pobożności wśród nas jest największą i najpilniejszą ze wszystkich
naszych potrzeb. Dążenie do tego powinno być naszym pierwszym zadaniem. Trzeba dołożyć
gorliwych starań, aby dostąpić błogosławieństwa Pana, nie dlatego, że Bóg nie chce udzielić nam
swego błogosławieństwa, ale dlatego, że nie jesteśmy przygotowani na to, aby je przyjąć. Nasz
Niebiański Ojciec jest bardziej gotowy udzielić swojego Ducha Świętego tym, którzy go proszą, niże
ziemscy rodzice obdarować dobrymi darami swoje dzieci. Jednak jest naszym zadaniem, poprzez
wyznanie, upokorzenie, pokutę i żarliwą modlitwę spełnić warunki, na podstawie których Bóg obiecał
udzielić nam swe błogosławieństwa. Odrodzenia należy oczekiwać jedynie jako odpowiedzi na
modlitwę. Lud pozbawiony Bożego Ducha Świętego nie jest w stanie docenić głoszonego Słowa, kiedy
jednak moc Ducha dotknie serc, wtedy wypowiedziane słowa nie pozostaną bez skutku”.
1 SM s. 119
„Duch Święty przemawia do umysłów za pośrednictwem Pisma Świętego i poprzez prawdę
oddziałuje na nasze serca. Tym sposobem ujawnia błąd i usuwa go z duszy. To za pośrednictwem
Ducha Prawdy, posługującego się Słowem Bożym, Chrystus pozyskuje dla siebie wybranych ludzi.
Opisując uczniom sposób oddziaływania Ducha Świętego, Jezus pragnął natchnąć ich radością i
nadzieją, które ożywiały Jego własne serce. Cieszył się również z tego, że obdarzył swój Kościół tak
wielką pomocą. Duch Święty był największym ze wszystkich darów, jakie mógł uzyskać od Ojca dla
wzmocnienia swego ludu. Duch został udzielony jako środek odnowy; bez Niego ofiara Chrystusa nie
przyniosłaby żadnej korzyści. Moc zła nasila się poprzez wieki, a posłuszeństwo ludzi w stosunku do
zniewolenia szatańskiego stało się zdumiewające. Grzechowi można się oprzeć i odnieść nad nim
zwycięstwo jedynie dzięki potężnemu działaniu trzeciej osoby Bóstwa, która przybyła na ziemię nie z
inną siłą, ale w pełni boskiej mocy. To Duch Święty czyni skutecznym to, co zostało dokonane przez
słowo Odkupiciela. To przez Ducha nasze serca doznają oczyszczenia. Przez Ducha wyznawcy stają
się uczestnikami boskiej natury. Chrystus dał swego Ducha jako boską siłę do zwyciężenia wszystkich
odziedziczonych i nabytych skłonności do zła i do odciśnięcia swego charakteru w swoim Kościele.
Jezus powiedział o Duchu: <On mnie uwielbi>. Zbawiciel przyszedł, aby uwielbić Ojca przez
objawienie Jego miłości, natomiast Duch miał uwielbić Chrystusa przez objawienie Jego miłosierdzia
dla świata W człowieczeństwie miał się ujawnić sam obraz Boga. Chwała Boga, chwała Chrystusa jest
związana z doskonałością charakteru Jego ludu (...).
Chrystus przyrzekł swemu Kościołowi dar Ducha Świętego i ta obietnica dotyczy nas tak, jak
dotyczyła pierwszych uczniów. Lecz jak każda inna, i ta została dana pod pewnymi warunkami. Jest
wielu wierzących i powołujących się na obietnicę Pana; rozprawiają o Chrystusie oraz o Duchu
Świętym i nie otrzymują niczego w zamian. Nie podporządkowali duszy przewodnictwu i kontroli
niebios. Nie możemy posługiwać się Świętym Duchem. To Duch ma posługiwać się nami. Przez
Ducha Świętego Bóg działa w swoim ludzie <albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i
chcenie, i wykonanie> (Fil. 2,13). Lecz wielu nie będzie temu poddanych. Chcą sami kierować sobą.
Oto dlaczego nie otrzymują niebiańskiego daru. Duch Święty dawany jest tylko tym którzy pokornie
oczekują Boga, przyglądają się Je-go prowadzeniu i łasce. Moc Boga wygląda ich próśb i przyjęcia. To
obiecane błogosławieństwo, otrzymywane przez wiarę, przynosi ciąg wszystkich innych
błogosławieństw. Jest ono udzielane zgodnie z bogactwami łaski Chrystusa, a On jest gotów obdarzyć
każdą duszę według jej zdolności przyjmowania”.
ŻJ ss. 608-610.
II. Nasz największy dar dla Boga – nasze życie.
„Niech nikt się nie łudzi, że może być świętym, a jednocześnie świadomie przekraczać choćby
jedno z przykazań Bożych. Świadome popełnianie grzechu zagłusza głos Ducha Świętego i rozłącza
człowieka z Bogiem. <Grzech jest przestępstwem zakonu> (I Jana 3,4). <Każdy, kto grzeszy
Strona 11 / 17
[przestępuje zakon Boży] nie widział go [Chrystusa] ani go nie poznał> (I Jana 3,6). Choć apostoł Jan
tak dużo mówi w swych listach o miłości, to jednak nie waha się ujawnić prawdziwego charakteru
tych, którzy uważają siebie za uświęconych, a przekraczają przykazania Boże. <Kto mówi: Znam go, a
przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest
i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość
Boża> (I Jana 2,4.5). To właśnie jest probierzem każdej ludzkiej deklaracji dotyczącej jego wiary. Nie
możemy o kimś powiedzieć, że jest uświęcony, jeśli nie porównamy jego postępowania z Bożą miarą
świętości zarówno na ziemi, jak i w niebie. Jeżeli ludzie nie uznają ważności prawa moralnego, jeśli
lekceważą przykazania Bożej, albo przekraczają choć-by jedno z najmniejszych jego nakazów i
nauczają tak innych, to nie będą uznani przez Niebo, a my możemy być pewni, że ich roszczenia do
chrześcijaństwa są bezpodstawne.
Gdy ktoś twierdzi, że nie grzeszy, dowodzi tym samym, że daleko mu do świętości. Ponieważ
człowiek nie ma właściwego pojęcia o bezgranicznej czystości i świętości Boga, ani też o tym, jakimi
muszą się stać ci, którzy chcą żyć w harmonii z Panem, ponieważ nie posiada właściwego pojęcia o
czystości i wzniosłej szlachetności Jezusa, a także o nędzy
i ohydzie grzechu, może uważać się za świętego. Im bardzie człowiek jest oddalony od Chrystusa, im
bardziej niewłaściwe ma pojęcie o charakterze i wymaganiach Boga, tym sprawiedliwszym wydaje się
we własnych oczach.
Uświęcenie przedstawione w Piśmie Świętym obejmuje całą istotę człowieka: jego duszę,
ducha i ciało (...). Za czasów starożytnego Izraela każdy dar składany Bogu na ofiarę był skrupulatnie
badany. Gdy znaleziono jakąkolwiek skazę na ciele zwierzęcia ofiarnego nie przyjmowano go, gdyż
Bóg nakazał, aby ofiary były <bez zmazy>. Podobnie chrześcijanie mają uczynić swe ciała ofiarą
żywą, świętą i miłą Bogu. Aby to osiągnąć, muszą zachowywać w jak najlepszym stanie wszystkie
siły. Każdy czyn lub postępowanie, które osłabia siły fizyczne bądź umysłowe, czyni człowieka
niezdatnym do służenia Stwórcy”.
WB s. 326.
III. Chrystus w nas.
„Przez swoje posłuszeństwo wszystkim przykazaniom Bożym Chrystus zapewnił ludziom
odkupienie. Nie dokonał tego przez odstąpienie siebie samego komuś innemu, ale przez wzięcie
ludzkości w siebie. W ten sposób Chrystus dał ludzkości istnienie pochodzące
z niego samego. Wprowadzenie ludzkości w Chrystusa, wprowadzenie upadłej ludzkości
w jedność z boskością, jest dziełem odkupienia. Chrystus przyjął ludzką naturę po to, aby ludzie mogli
być jedno z nim, tak jak On jest jedno z Ojcem, aby Bóg mógł miłować człowieka, tak jak miłuje
swego jednorodzonego Syna, aby ludzie mogli być uczestnikami boskiej natury i być zupełnymi w
nim”.
1 SM s. 237.
„Gdy przez skruchę i wiarę przyjmujemy Chrystusa jako naszego Zbawiciela, Pan przebacza
nasze grzechy i daruje karę nakazaną za przestępstwo prawa. Grzesznik stoi wtedy przed Bogiem jako
sprawiedliwa osoba; zostaje obdarzony przychylnością Nieba i przez Du-cha ma społeczność z Ojcem i
Synem.
Istnieje wtedy jeszcze inne dzieło do wykonania, a jest to dzieło o charakterze postępowym.
Dusza ma zostać uświęcona przez prawdę. A ma to zostać osiągnięte także przez wiarę, ponieważ
jedynie łaska Chrystusa, którą przyjmujemy przez wiarę, może przekształcić charakter.
Rzeczą ważną jest, abyśmy wyraźnie rozumieli naturę wiary. Jest wielu takich, którzy wierzą,
że Chrystus jest Zbawicielem świata, że ewangelia jest prawdziwa i objawia plan zbawienia, a mimo to
nie posiadają zbawiającej wiary. Są intelektualnie przekonani o prawdzie, ale to nie wystarczy; aby być
usprawiedliwionym grzesznik musi mieć tę wiarę, która przywłaszcza sobie zasługi Chrystusa dla
swojej własnej duszy. Czytamy, że diabły <wierzą
i drżą>, lecz ich przekonanie nie przynosi im usprawiedliwienia, również przekonanie tych, którzy
wyrażają jedynie intelektualną akceptację dla prawd Biblii nie przyniesie im korzyści zbawienia.
Strona 12 / 17
Przekonanie to nie sięga zasadniczej kwestii, ponieważ prawda nie angażuje serca ani nie przekształca
charakteru.
W prawdziwej, zbawiającej wierze jest zaufanie do Boga przez wierzenie w wielką
pojednawczą ofiarę złożoną przez Syna Bożego na Kalwarii. W Chrystusie usprawiedliwiony wierzący
ogląda swoją jedyną nadzieję i wybawiciela. Przekonanie może istnieć bez zaufania, lecz pewność
zrodzona z zaufania nie może istnieć bez wiary. Każdy grzesznik przywiedziony do poznania
zbawiającej mocy Chrystusa, będzie okazywał to zaufanie w większym stopniu w miarę, jak robi
postępy w doświadczeniu”.
3 SM s. 171.
IV. Trwanie w Chrystusie.
„Przekazywanie życia, siły i owocowania od korzeni po gałęzie jest nieprzerwane
i ciągłe. Oddzielona od krzewu gałązka nie może żyć. Chrystus przypomniał uczniom, że nie mogą żyć
w oderwaniu od Niego. Życie, które otrzymaliście ode Mnie, może być zachowane jedynie przez
nieustanną łączność. Beze Mnie nie możecie zwyciężyć żadnego grzechu ani oprzeć się żadnej
pokusie.
<Trwajcie we mnie, a Ja w was>. Trwanie w Chrystusie oznacza stałe przyjmowanie Jego
Ducha, życie bezwarunkowo poddane Jego służbie. Kanał łączności między człowiekiem a Bogiem
musi być stale otwarty. Jak gałęzie krzewu winnego stale czerpią soki z żywego krzewu, tak
powinniśmy lgnąć do Jezusa i przez wiarę przyjmować od Niego siłę
i doskonałość Jego własnego charakteru”.
ŻJ s. 614.
„Nie ma takiego czasu i miejsca, które byłoby nieodpowiednie do zanoszenia próśb do Boga.
Nic nie może powstrzymać nas przed wznoszeniem naszych serc w duchu gorliwej modlitwy (...).
Chociaż może nas otaczać skażona i zepsuta atmosfera, nie musimy nią oddychać. Możemy żyć czystą
atmosferą nieba. Gdy przez szczerą modlitwę wznosimy naszą duszę tam, gdzie przebywa Bóg,
zamykamy drzwi nieczystym fantazjom i zepsutym myślom. Ci, których serca są otwarte na przyjęcie
wsparcia i błogosławieństwa od Boga, będą żyli
w atmosferze świętszej niż ta, która panuje na ziemi i będą trwać we wspólnocie z Niebem (...).
Możemy trzymać się tak blisko Boga, że w każdej nieoczekiwanej trudności nasze myśli będą
zwracały się do Niego tak naturalnie, jak kwiat kieruje się w stronę słońca”.
DCh s. 49.
V. Zwycięzcy ponad miarę.
„Modlitwa wiary nigdy nie jest daremna, ale twierdzenie, że zawsze będzie, czy powinna być
wysłuchana w dany sposób i dla szczególnej rzeczy, jakiej się spodziewamy, jest zuchwalstwem i
zarozumiałością”.
I T. s. 236.
„Ten, kto nie ma wystarczającej wiary w Chrystusa, aby wierzyć, że może On zachować go od
grzeszenia, nie ma tej wiary, która da mu wstęp do królestwa Bożego”.
3 SM s. 322.
„Wstyd i upodlenie z powodu grzechu są ogromne, ale zaszczyty i wywyższenie dzięki
odkupiającej miłości są o wiele większe. Ludziom dążącym do tego, by zmienić się na podobieństwo
Boże, dany jest niebiański skarb, potężna moc, która wynosi ich nawet ponad aniołów, którzy nigdy
nie upadli”.
RH 7 VII 1904.
Strona 13 / 17
VI. Radość posłuszeństwa.
„Pan wymaga obecnie od duszy nie mniej, niż wymagał od Adama w Raju zanim ten upadł –
doskonałego posłuszeństwa, nieskalanej sprawiedliwości. Wymagania Boże pod przymierzem łaski są
tak samo szerokie jak wymagania, które miał w Raju – harmonia z jego prawem, które jest święte,
sprawiedliwe i dobre. Ewangelia nie osłabiła wymagań prawa, ona wywyższa prawo i czyni je godnym
czci. W Nowym Testamencie wymagane jest nie mniej niż w Starym Testamencie. Niech nikt nie
podchwytuje zwiedzenia tak miłego dla naturalne-go serca, że Bóg przyjmie szczerość, bez względu na
to, jaka mogła być wiara, bez względu na to, jak niedoskonałe mogło być życie, Bóg wymaga od
swego dziecka doskonałego posłuszeństwa.
Aby spełnić wymagania prawa, nasza wiara musi uchwycić się sprawiedliwości Chrystusa,
przyjmując ją jako naszą sprawiedliwość. Przez jedność z Chrystusem, przez przy-jęcie jego
sprawiedliwości przez wiarę, możemy być przysposobieni do wykonywania uczynków Bożych, do
tego, by być współpracownikami Chrystusa. Jeśli chcecie dryfować z prądem zła i nie współpracujecie
z niebiańskimi czynnikami w zahamowaniu przestępstwa w waszej rodzinie i w zborze, aby wieczna
sprawiedliwość mogła zostać wprowadzona, to nie macie wiary. Wiara działa przez miłość i oczyszcza
duszę. Przez wiarę Duch Święty działa w sercu, aby stworzyć w nim świętość, jednak nie może to
zostać dokonane, jeśli człowiek nie będzie pracował z Chrystusem. Możemy zostać dopasowani do
nieba jedynie przez dzieło Ducha Świętego dokonywane na sercu, ponieważ musimy mieć
sprawiedliwość Chrystusa jako nasze uwierzytelnienie, jeśli mamy znaleźć dostęp do Ojca. Abyśmy
mogli mieć sprawiedliwość Chrystusa, musimy codziennie być przemieniani przez wpływ Ducha, by
być uczestnikami boskiej natury. To właśnie dzieło Ducha Świętego podniesie upodobania, uświęci
serce, uszlachetni całego człowieka”.
1SM ss. 346.347.
„Odkupiciel świata odział swą boskość człowieczeństwem, aby mógł dosięgnąć ludzkość,
ponieważ aby przynieść światu zbawienie, jakiego potrzebował upadły człowiek, po-trzeba było tego,
co boskie i tego, co ludzkie. Boskość potrzebowała człowieczeństwa, aby człowieczeństwo mogło
dostarczyć kanału łączności pomiędzy Bogiem i człowiekiem. Człowiek potrzebuje mocy pochodzącej
spoza niego i sponad niego, aby przywrócone mu zostało podobieństwo do Boga, jednak to, że
potrzebuje boskiej pomocy nie czyni ludzkiej aktywności czymś nieważnym. Ze strony człowieka
wymagana jest wiara, ponieważ wiara działa przez miłość i oczyszcza duszę. Wiara chwyta się zasług
Chrystusa. Pan nie zaplanował, że ludzka moc zostanie sparaliżowana, lecz przez współpracę z
Bogiem, moc człowieka może być efektywna dla dobra. Bóg nie zaplanował, że nasza wola zostanie
zniszczona, ponieważ właśnie przez tę właściwość mamy realizować dzieło, jakie On chce, abyśmy
wykonywali zarówno w domu jak i poza nim. On dał każdemu człowiekowi pracą, a każdy prawdziwy pracownik rzuca światło dla świata, ponieważ jest zjednoczony z Bogiem, Chrystusem i
niebiańskimi aniołami w wielkim dziele zbawienia zgubionych. Od boskiego związku staje się on
coraz mądrzejszy w wykonywaniu uczynków Bożych. Wykonując na zewnątrz to, co boska łaska
sprawia wewnątrz, wierzący staje się wielki duchowo. Ten, kto pracuje zgodnie
z powierzoną mu umiejętnością, stanie się mądrym budowniczym dla Mistrza, ponieważ uczy się
rzemiosła u Chrystusa, ucząc się wykonywać uczynki Boże. Nie będzie unikał ciężarów
odpowiedzialności, ponieważ będzie zdawał sobie sprawę z tego, że każdy musi dźwigać
w górę sprawę Bożą do granic swych umiejętności i będzie znajdował się w nawale pracy, jednak
Jezus nie zostawi swego ochotnego i posłusznego sługi, by został zgnieciony. To nie człowiek, który
ponosi ciężką odpowiedzialność w sprawie Bożej, potrzebuje naszego współczucia, ponieważ jest on
oddany i wierny we współpracy z Bogiem, a przez zjednoczenie boskiego i ludzkiego wysiłku, dzieło
jest uzupełniane. To ten, kto unika odpowiedzialności, kto nie zdaje sobie sprawy z przywileju, do
jakiego jest powołany, jest obiektem współczucia”.
1 SM s. 348.
„Do grupy wyznawców, biorących przykład z Kaina należy większość ludzi na tym świecie,
bowiem niemal każda fałszywa religia oparta jest na tej samej zasadzie – że człowiek w sprawach
dotyczących zbawienia może polegać na własnych wysiłkach. Niektórzy utrzymują, że rodzaj ludzki
Strona 14 / 17
nie potrzebuje odkupienia, ale rozwoju – ludzkość jest w stanie sama się oczyścić, podnieść na wyższy
poziom i odrodzić. Jak Kain chciał zdobyć Bożą przychylność przez ofiarę, w której brakowało
ofiarnej krwi, tak też czynią owi ludzie, myśląc, że pod-niosą ludzkość do boskiego poziomu,
niezależnie od odkupienia. Historia Kaina pokazuje, ja-ki musi być tego skutek. Ukazuje, kim człowiek
się staje bez Chrystusa. Ludzkość nie ma mocy sama się odrodzić. Nie dąży wzwyż, ku temu, co
boskie, ale w dół, ku temu, co szatańskie. Chrystus jest nasza jedyną nadzieją. <I nie ma w nikim
innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które
moglibyśmy być zbawieni> Dz. 4,12.
Prawdziwa wiara, która całkowicie polega na Chrystusie, będzie się objawiać posłuszeństwem
wszystkim wymaganiom Bożym. Od dni Adama aż do dnia dzisiejszego trwa wielki bój, dotyczący
posłuszeństwa prawu Bożemu. We wszystkich wiekach byli tacy, którzy rościli sobie prawo do Bożej
przychylności nawet wtedy, gdy lekceważyli niektóre z Jego przykazań. Pismo Święte jednak
oświadcza, że wiara <przez uczynki stała się doskonała>,
i że bez uczynków wynikających z posłuszeństwa <wiara martwa jest> Jak.2,22.17. Ten, kto twierdzi,
że zna Boga, <a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma> I Jana 2,4”.
PP ss. 52.53
VII. Życie będące błogosławieństwem dla innych.
„Zbawiciel oddał swe bezcenne życie dla ustanowienia Kościoła zdolnego troszczyć się o
nieszczęśliwe i wystawiane na działanie pokus dusze. Wspólnota wiernych może się składać z ludzi
ubogich, niewykształconych i nieznanych, lecz w Chrystusie mogą wykonywać pracę w domu, wśród
sąsiadów, w zborze, a nawet w innych regionach. Wyniki takiej pracy będą tak dalekosiężne, jak sama
wieczność.
Ponieważ tego rodzaju praca została zaniedbana, jej młodzi adepci nie mają żadnych szans
wyjścia poza abecadło doświadczenia chrześcijańskiego. Ci młodzi ludzie mogą przecież nieść pomoc
potrzebującym, bowiem ich serca rozjaśniło światło słów Chrystusa, który mówił do nich:
<Odpuszczone są ci grzechy twoje>. Niespożyta energia, która często staje
się źródłem niebezpieczeństwa dla młodzieży, powinna być skierowana na drogę, na której
przekształcałaby się w strumienie błogosławieństwa. W rzetelnej pracy dla dobra innych młodzi ludzie
zapomnieliby o swoich egoistycznych celach.
Wszyscy pracujący dla dobra innych będą wspomagani przez Wielkiego Pasterza. Będą pić
żywą wodę i będą zadowoleni. Nie będą tęsknić za podniecającymi rozrywkami ani za ciągłymi
zmianami w życiu. Głównym przedmiotem zainteresowania stanie się ratowanie dusz bliskich upadku.
Relacje społeczne nabiorą właściwego sensu. Miłość Zbawiciela będzie wówczas jednoczyła wszystkie
serca.
Gdy uświadomimy sobie, że jesteśmy współpracownikami Boga, Jego obietnice nie będą
odczytywane z obojętnością. Będą płonąć w naszych sercach i rozpalać nasze usta.
Gdy Bóg powołał Mojżesza do sprawowania pieczy nad ciemnym, niezdyscyplinowanym
i buntowniczym narodem, dał mu przyrzeczenie: <Oblicze moje pójdzie i zaznasz spokoju ode mnie”.
Ponadto rzekł: <Będę z tobą>. Ta obietnica jest dla wszystkich, którzy pracują
na miejscu Chrystusa na rzecz nieszczęśliwych i cierpiących.
Miłość do ludzi jest ziemskim przejawem miłości do Boga. Król chwały stał się jednym z nas,
aby nam tę miłość zaszczepić i aby uczynić nas dziećmi jednej rodziny.
I gdy zostaną spełnione Jego pożegnalne słowa: <Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie
miłowali, jak Ja was umiłowałem> (J 15,12); gdy umiłujemy świat tak, jak On
go umiłował, wówczas Jego misja dla nas wypełni się. Będziemy dostosowani do nieba,
gdyż nosimy niebo w naszych sercach”.
ŻJ ss. 582.583.
VIII. Chrystus odzwierciedlający się w rodzinie.
„Musimy posiadać Ducha Bożego, inaczej nigdy nie będzie zgody w domu. Żona, jeśli posiada
ducha Chrystusowego, będzie uważała na swoje słowa; będzie panowała nad swoim duchem, będzie
uległa, a jednak nie będzie czuła się niewolnicą. Jeśli mąż jest sługą Bożym, nie będzie panował nad
Strona 15 / 17
żoną, nie będzie samowolny ani despotyczny. Nadmierna troskliwość również nie pozwala wytworzyć
miłego nastroju rodzinnego, gdyż tylko wtedy dom jest wzorem nieba, gdy przebywa w nim Duch
Pański... Jeśli jedno zbłądzi, niech drugie przejawi chrześcijańską wyrozumiałość i niech się nie
odsuwa.
Ani mąż, ani żona nie powinni próbować panować jedno nad drugim. Czyniąc to nie możecie
zachować wzajemnej miłości. Bądźcie uprzejmi, cierpliwi, wyrozumiali, rozważni
i grzeczni. Przez łaskę Bożą może wam się udać uszczęśliwić siebie nawzajem, jak to obiecaliście w
waszym ślubowaniu małżeńskim (...).
Jest rzeczą trudną rozstrzygać spory i trudności w rodzinie, nawet gdy mąż i żona sta-rają się
uczynić to dobrze i sprawiedliwie, jeśli nie ukorzyli serc przed Bogiem. Jak mogą mąż lub żona
rozdzielać sprawy swego życia, a mimo to zachowywać miłość i silne przywiązanie do siebie?
Małżeństwo powinno mieć wspólne zainteresowanie we wszystkim, co dotyczy życia rodzinnego, a
żona, jeśli jest chrześcijanką, będzie interesować się swym mężem i towarzyszem, gdyż jest on głową
rodziny (...).
Jeśli małżonkowie wypełniają wolę Bożą, będą się wzajemnie poważać i pielęgnować miłość i
zaufanie ku sobie. Stanowczo należy tłumić wszystko, co by mąciło spokój i jedność w rodzinie, a
dbać o uprzejmość i miłość. Ten, kto objawia delikatność, wyrozumiałość i miłość, spotyka się z
wzajemnością. Gdzie panuje Duch Boży, tam nie będzie gorszących rozmów lub scen. Jeśli naprawdę
Chrystus kształtuje się w duszy, w domu będzie panować jedność i miłość”.
ChD ss. 71-73.
„Józef dzięki niewoli w Egipcie stał się wybawcą rodziny swego ojca, fakt ten jednak nie
umniejsza winy jego braci. Podobnie ukrzyżowanie Chrystusa przez Jego wrogów uczyniło Go
Odkupicielem ludzkości, Zbawicielem upadłego rodzaju ludzkiego, Władcą całego świata, ale
występek Jego morderców był jednak tak ohydny, jak gdyby ręka Bożej opatrzności nie kierowała
wydarzeniami dla Jego własnej chwały i dla dobra człowieka.
Jak Józef został sprzedany poganom przez własnych braci, tak Chrystus był sprzedany swoim
najbardziej zaciętym wrogom przez jednego z uczniów. Józef został fałszywie oskarżony i wtrącony do
więzienia z powodu swej prawości, podobnie Chrystus został wzgardzony i odrzucony dlatego, że Jego
sprawiedliwe, pełne wyrzeczeń życie było naganą dla grzechu,
a choć nie uczynił nic złego, został skazany na podstawie świadectwa fałszywych świadków.
Cierpliwość i cichość Józefa znoszącego niesprawiedliwość i ucisk, jego gotowość przebaczenia i
szlachetna dobroczynność wobec wynaturzonych braci wyobraża niezrównaną cierpliwość Zbawiciela
wobec złośliwości i obelg bezbożnych ludzi, Jego przebaczenie, okazane
nie tylko mordercom, ale wszystkim, którzy przychodzą do Niego wyznając swe grzechy
i prosząc o przebaczenie”.
PP s. 177.
IX. Chrystus odzwierciedlający się w Kościele.
„Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie”.
Jan 13,35.
„Religia Chrystusa oznacza więcej niż przebaczenie grzechu; oznacza, że grzech został
odrzucony, a próżnia wypełniona Duchem. Oznacza, że został cudownie oświecony,
że serce zostało opróżnione z własnego „ja” i wypełnione obecnością Chrystusa. Kiedy to dzieło
zostanie wykonane przez członków Kościoła, Kościół stanie się żyjącym i pracującym zborem”.
Ye Shall Receive Power s. 318.
„Kiedy przywiedziemy serca do jedności z Chrystusem, a nasze życie do zgodności
z Jego dziełem, Duch, który zstąpił w Dniu Pięćdziesiątnicy, przypadnie i na nas.
Powinniśmy
być silni w mocy Chrystusa i być wypełnieni obfitością Bożą... Powinniśmy oddać się Chrystusowi,
dokonując całkowitego poświęcenia samych siebie
Strona 16 / 17
i naszych zdolności dla Jego służby. Powinniśmy uczynić dobrym nasze wyznanie wiary; powinniśmy
służyć Bogu, służąc potrzebującym naszej pomocy. Nasze światło powinno mocno świecić w naszych
dziełach”.
RH 16 XII 1884.
X. Chrystus odzwierciedlający się w otoczeniu.
„Dzieci Boga powołane są na przedstawicieli Chrystusa, aby przejawiać dobroć i miłosierdzie
Pana (...). Chrześcijanie postawieni są jako nosiciele światła na drodze do nieba. Mają być dla świata
odbiciem blasku spływającego na nich od Chrystusa. Ich życie i charakter powinny innym dać
właściwe pojęcia o Chrystusie i Jego służbie. Jeśli naprawdę reprezentujemy Chrystusa, powinniśmy
przedstawić Jego służbę jako atrakcyjną, ponieważ taką rzeczywiście jest. Chrześcijanie, którzy
gromadzą w swojej duszy smutek i przygnębienie, którzy utyskują i narzekają, dają innym fałszywe
wyobrażenie o Bogu i o życiu chrześcijanina. Robią wrażenie, jakoby Bóg nie był zadowolony ze
szczęścia swoich dzieci i w ten sposób składają fałszywe świadectwo przeciwko naszemu
niebiańskiemu Ojcu (...).
Dziękujmy Bogu za wspaniałe wizje, jakie przed nami roztacza. Zbierzmy w naszych myślach
wszystkie błogosławione zapewnienia Jego miłości tak, abyśmy stale mogli na nie spoglądać: na Syna
Bożego opuszczającego tron Ojca, okrywającego swoją boskość człowieczeństwem, aby mógł
wyratować człowieka z mocy szatana; na Jego triumf odniesiony w naszym imieniu, otwierający
ludziom drogę do nieba i odsłaniający przed człowiekiem przybytek, w którym Bóg objawia swoją
chwałę; na upadły rodzaj ludzki podniesiony z dna prze-paści, w której pogrążył go grzech, i
przywrócony do łączności z nieskończonym Bogiem;
na ludzi, którzy przetrwali Boży sprawdzian dzięki wierze w naszego Odkupiciela, którzy będąc
odziani w sprawiedliwość Chrystusa zostaną wyniesieni do Jego tronu. Bóg pragnie, abyśmy
rozmyślali właśnie o tych sprawach”.
DCh ss. 56-58.
W odniesieniu do pism Ellen White zastosowane następujące skróty:
1 SM – „Wybrane poselstwa” tom pierwszy
ŻJ
- „Życie Jezusa” wydanie XV
WB - „Wielki bój” wydanie XIII
PP
- „Patriarchowie i prorocy” wydanie V
DCh - „Droga do Chrystusa” wydawnictwo ORION plus 2001 r.
ChD - „Chrześcijański dom”
RH
- „Review and Herald”
IT
- „Testimonies” vol. I.
Opracował Jacek Matter
Strona 17 / 17

Materiał na spotkania modlitewne

Transkrypt

Podobne dokumenty

KRÓLOWA ANIOŁÓW - Parafia wietrzno

30.05.2010 - Polska Parafia w Leeds

1. Znaleźć codziennie: -czas (minimum 15 min.)

Pere Jakub Szałek- Mission Catholique DOUMOUGOU B. P. 7 LAI

MODLITWA O UWOLNIENIE I O ODNOWIENIE WIARY

Ja ciebie chrzczę, w imię Ojca i Syna, i Ducha

Modlitwy Wiernych

Inauguracja roku akademickiego w duszpasterstwach akademickich

JESTEM ŚWIADKIEM CHRYSTUSA W ŚWIECIE. Podręcznik do

Pobierz