0200-E0052F
Transkrypt
0200-E0052F
KICZ A WARTOŚĆ ESTETYCZNA Kitsch Versus Aesthetic Value Kod: 0200-E0052F Imię i nazwisko wykładowcy: dr Wioletta Kazimierska-Jerzyk Typ zajęć: przedmiot systemowy II, filozofia kultury, zajęcia specjalistyczne dla wszystkich specjalizacji studiów licencjackich i magisterskich Semestr i rok studiów: semestr zimowy, II lic., III lic., I mag, II mag. Liczba godzin w semestrze: 30 Prerekwizyty: uprzedni udział w jednym z przedmiotów: Estetyka I lub Wprowadzenie do estetyki Język nauczania: polski Liczba punktów ECTS: 3 Proponowany termin: piątek 10.15-11.45, sala 31 Cele i efekty kształcenia: Wiedza i jej rozumienie: student podaje etymologię terminu „kicz”; definiuje kicz według ujęcia estetycznego, aksjologicznego, psychologicznego i socjologicznego. Umiejętności: odróżnia kicz od wartości kanonicznych w estetyce – piękna, wzniosłości i brzydoty; odróżnia kicz od kategorii mniej popularnych w ujęciach naukowych – śliczność, cute, tandeta; odróżnia kicz od kategorii współczesnych – camp, glamour; wskazuje na wzajemne implikacje tych zjawisk. Postawy: dostrzega aspekty pozornego diagnozowania kiczu w ujęciu estetycznym, kształtuje postawę pluralistyczną, która upatruje w pojęciu kiczu narzędzia interpretacyjnego ułatwiającego analizę zjawisk zarówno popkulturowych jak i stanowiących kanon dzieł sztuki. Treść zajęć: 1. Kicz jako estetyczne zło. 1.1. „Kicz jako zło w systemie wartości sztuki” – trywializacja wartości estetycznych. 1.2. Kicz a brzydota (brzydota jako negatywne piękno i estetyczne zło). 1.3. Etyczne aspekty kiczu. 2. Kicz a piękno. 2.1. Psychologiczno-społeczne uwarunkowania piękna. 2.2. „Bogini piękna w sztuce jest boginią kiczu”- dylematy procesów estetyzacji i akademickiego ujęcia piękna. 2.3. Kicz czyli sztuka szczęścia – kicz jako estetyczny manifest społeczności mieszczańskiej. Wzniosłe i tandetne aspekty kiczu. 2.4. Camp – współczesne piękno, brzydota czy kicz? 3. Kicz a sztuka. 3.1. Kicz jako zjawisko implicite zawierające się w pojęciu sztuki. 3.2. Kicz jako sztuka użytkowa. Zalecana literatura i materiały pomocnicze: 1. Adorno Theodor W., Teoria estetyczna, Warszawa 1994. 2. Banach Andrzej, O kiczu, Kraków 1968. 3. Beylin Paweł, Autentyczność i kicze. Artykuły i felietony, Warszawa 1975. 4. Broch Hermann, Kilka uwag o kiczu i inne eseje, Warszawa 1998. 5. Czerwiński Marcin, Struktura i funkcja społeczna kiczu, „Polska Sztuka Ludowa” 1966, nr 3/4. 6. Głowacka Dorota, Wzniosła tandeta i simulacrum: Bruno Schulz w postmodernistycznych zaułkach, „Teksty Drugie” 1996, nr2/3. 7. Godzic Wiesław, Kicz w Internecie - czyli stara estetyka i nowe medium, w: Niedyskretny urok kiczu. Problemy filmowej kultury popularnej, red. G. Stachówna, Kraków1997. 8. Hofmann Werner, Kicz i sztuka trywialna jako sztuki użytkowe, w: Pojęcia, problemy i metody współczesnej nauki o sztuce, red. J. Białostocki, Warszawa 1976. 9. Kołakowski Leszek, Kultura i fetysze. Zbiór rozpraw, Warszawa 1967. 10. Moles Abraham, Kicz, czyli sztuka szczęścia. Studium o psychologii kiczu, Warszawa 1978. 11. Pawłowski Tadeusz, Wartość estetyczna a kicz, w: idem, Wartości estetyczne, Warszawa 1987. 12. Schönle Andreas, „Sklepy cynamonowe” Brunona Schulza: apologia tandety, tłum. J. Szpyra, w: Bruno Schulz in Memorial 1892-1942, red. M. Kitowska-Łysiak, Lublin 1994. 13. Sontag Susan, Notatki o kampie, „Literatura na świecie” 1979, nr 9. Warunki zaliczenia Nie więcej niż dwie nieobecności, przygotowanie konspektu do wybranych zajęć i poprowadzenie dyskusji – dotyczy wszystkich studentów. Na ocenę dst – końcowy test (min. 50% poprawnych odpowiedzi). Na ocenę db – końcowy test (min. 65% poprawnych odpowiedzi). Na ocenę bdb – końcowy test (min. 80% poprawnych odpowiedzi). Forma zajęć i metody dydaktyczne Zajęcia rozpoczynają wykład dotyczący stanu badań nad proponowanym tematem ze szczególnym uwzględnieniem potrzeby interdyscyplinarnego ujęcia tytułowego zjawiska w obrębie samej filozofii, jak i poza nią (ujęcie etyczne, estetyczne, aksjologiczne, społeczne, psychologiczne, teoretycznoartystyczne). W dalszej części zostaną rozdzielone między studentów według dokładnego harmonogramu (zawierającego datę, lekturę i szczegółowe zagadnienia) określone tematy, które należy przygotować pisemnie w formie szczegółowego konspektu (ok. dwie strony) do dyskusji na każde kolejne zajęcia. Na poszczególnych zajęciach realizujemy dyskusję uporządkowaną według tych konspektów i kierowaną przez konkretnych studentów.