Streszczenie. Katecheza XI. Ks. Tadeusz Borutka. Cywilizacyjne

Streszczenie. Katecheza XI. Ks. Tadeusz Borutka. Cywilizacyjne priorytety
apostolatu indywidualnego i społecznego chrześcijan.
Istnieje w Kościele różnorodność posługiwania, ale jedność posłannictwa. Ludzie
świeccy będąc uczestnikami funkcji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej Chrystusa,
mają swój udział w posłannictwie całego Ludu Bożego w Kościele i na świecie.
Udział w ewangelizacyjnej misji Kościoła polega na rozpalaniu od nowa ognia
wiary i różnych charyzmatów, osobistych i wspólnotowych. Współczesna sytuacja
domaga się wypracowania nowych metod i form działania, nowych środków
ekspresji, a przede wszystkim jedności w działaniu. Trzeba rozpoznawać, chronić,
rozwijać oraz mądrze i świadomie wykorzystywać konkretny dar każdego członka
Kościoła, nie dopuszczając do pomieszania ról i funkcji czy zafałszowania stanu
teologicznego i kanonicznego. Ludzie świeccy powołani zostali do tego, aby
Kościół czynić obecnym i aktywnym w takich miejscach, w których jedynie przy ich
pomocy stać się on może solą ziemi i światłem świata.
Jan Paweł II podkreślał, że istnieje potrzeba współpracy wiernych świeckich
z kapłanami w ich duszpasterskiej posłudze. Chodzi o współpracę, która
uwzględnia granice wyznaczone przez sakrament oraz odmienność charyzmatów
i funkcji kościelnych. Współcześnie najbardziej pilnym zadaniem ludzi wierzących
jest troska o jakość życia religijnego, które powinno być przeżywane na miarę
świadectwa. Dawać świadectwo Chrystusowi swoim codziennym życiem znaczy
przede wszystkim w pełni i mocno trwać przy Jego słowie i Jego Kościele.
Świadectwo wymaga uzgodnienia myśli z działaniem, wiary z uczynkami. Powinno
się rozpoznać, że ktoś jest chrześcijaninem, po samym sposobie jego życia, zanim
się go jeszcze usłyszało. Ważna jest osobowość i duchowość uczniów Chrystusa.
Nasze ewangeliczne świadectwo musi być zawsze ukierunkowane na drugiego
człowieka. Należy pamiętać, że angażując się w zbawienie innych, nie możemy
zaniedbywać własnego zbawienia. Stąd też w teologii pastoralnej podkreśla się, że
warunkiem owocnego apostolstwa jest własne, pogłębione życie religijne.
Poruszając temat apostolatu, należy również pamiętać o apostolacie zespołowym.
Jan Paweł II mówił, że skłonność ludzi do stowarzyszania się, przeniesiona w sferę
nadprzyrodzoną wzbogaca się i wznosi na poziom braterskiej komunii
w Chrystusie, bo „gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w imię moje, tam i ja jestem pośród
nich” (Mt 18,20). Apostolat świeckich wymaga formowania dojrzałych wspólnot
kościelnych,
składających
się
z
autentycznych
chrześcijan,
świadomych
i wytrwałych w wierze i miłości. Kościół jest wspólnotą wspólnot. Organizacje
i stowarzyszenia oraz ruchy religijne, wtedy funkcjonują dobrze we wspólnocie
Kościoła, gdy karmią się słowem Bożym, a nie ideologiami czy doktrynami
politycznymi, gdy zachowują szczerą łączność z pasterzami, żyją pokornie i nie
uzurpują sobie prawa do wyłączności w Kościele.
Jan Paweł II mówił także o konieczności stosowania wyraźnych i ścisłych kryteriów
w ocenie i uznaniu różnych zrzeszeń laikatu. Pierwszym i najważniejszym kryterium
jest uświadomienie członkom stowarzyszenia ich powołania do świętości. Drugim,
powinna być wola członków danej wspólnoty do odpowiedzialnego wyznawania
wiary katolickiej w jedności z Magisterium Kościoła. Innym ważnym kryterium jest
świadectwo konkretnej jedności z papieżem i biskupem. Istotne jest również to, by
zaangażowanie katolików świeckich było służbą na rzecz pełnej godności
człowieka i jego praw.
Dostrzegając różne formy apostolatu, należy pamiętać o wynikającej z tego
zaangażowania odpowiedzialności. Rozróżnia się odpowiedzialność moralną
i prawną. Odpowiedzialność moralna dotyczy wszystkich w Kościele. Człowiek
wierzący, działa zawsze jako członek Kościoła i dlatego angażując się w różne
sprawy
świata,
pośrednio
angażuje
w
nie
także
autorytet
Kościoła.
Odpowiedzialność prawna, mająca charakter regulacyjny i zwyczajowy, dotyczy
stowarzyszeń, które działają z upoważnienia Kościoła. Tego typu odpowiedzialność
spoczywa przede wszystkim na Akcji Katolickiej, która stanowi konkretną formę
współpracy z apostolstwem hierarchicznym. Ta ścisła współpraca laikatu
z hierarchią w zakresie realizacji apostolskich celów Kościoła, ma formę trwałego
zobowiązania.