Obchody 75-tej rocznicy powstania Szarych Szeregów

Obchody 75-tej rocznicy powstania Szarych Szeregów
Chciałbym w tym tekście zająć się tylko uroczystością jaka miała miejsce w Muzeum
Armii Krajowej w Krakowie. Przydało by się jednak w tym miejscu, na wstępie, dodać parę
słów o warunkach w jakich całe Muzeum funkcjonuje, o jego roli jaką ono pełni dla nas dziś.
Jednak o tym ważnym wątku można i trzeba napisać kiedy indziej – uzupełniająco, lecz teraz
uznając, iż ważniejszy jest zasadniczy przekaz, piszę o samym wydarzeniu.
Oto we wnętrzach Muzeum Armii Krajowej odbyła się uroczystość zamykająca
obchody 75 –tej rocznicy powstania Szarych Szeregów. Apel, otwarcie wystawy poświęconej
Szarym Szeregom i spotkanie między pokoleniami to te ważkie akcenty upamiętniające ową
rocznicę i samą Organizację.
I mylił by się ktoś kto by pomyślał, że mówimy o czymś sztywnym, choć niewątpliwie
wzniosłym. Jak dla mnie, niezwykłym zupełnie osiągnięciem organizatorów – i też uznajmy uczestników, było to właśnie, co wynika z ducha harcerskiego jak się okazuje przechowanego
przez lata – naturalność w kontynuacji tradycji. Harcmistrz Władysław Zawiślak – człowiek
którego lata się chyba słabo imają (lat 92, duch bz, aktywność takaż), jako Przewodniczący
Stowarzyszenia Szarych Szeregów prowadził sam Apel. Wręczono cały szereg
okolicznościowych odznaczeń. Jak się okazało ku Mojemu zaskoczeniu – nie tylko dla
zasłużonej starszyzny a też ludzi dobrej woli poświęcających wiele wysiłku i czasu dla
upamiętnienia Szarych Szeregów. Samo to, że są w Krakowie aż trzy szkoły pod patronatem
Szarych Szeregów, w których kultywuje się ich tradycję – mówi o tym, ze wbrew staraniom
systemu są i nauczyciele, którzy wiedzą jaki jest ich obowiązek wobec młodzieży i śmiem
powiedzieć – kraju. Napawa optymizmem, że nie są to nauczyciele tzw. starej daty a młodzi
ludzie Uroczystość była i podniosła i wzruszająca nie tylko dla starszego pokolenia –
świadków i Tych którzy historię tworzyli. Widziałem na własne oczy jak przejęta nią była
młodzież a sądzę, ze w miarę upływu lat znaczenie tej uroczystości coraz to bardziej będzie
doceniane w jej pamięci. Nie jest dziś niestety czymś zwyczajnym by spotkały się wokół
jednej sprawy schematem mówiąc – co najmniej dwa – jak nie więcej pokoleń Mówi się że
młodzież dziś obchodzi tylko kasa, komóra fura i laptop. To okazjonalne spotkanie młodzieży
ze świadkami tego co działo się tu, a nie gdzieś na księżycu dowiodło, że wcale nie
koniecznie takie są jej priorytety.
Cynik powiedziałby – młodzi przyszli bo im kazano. Prawda – że przyszły
przedstawicielstwa różnych szkół i ze swymi nauczycielami, czyli przynajmniej częściowo
zorganizowani a to szkolnie a to w ramach organizacji harcerskiej. Bardziej jednak do
przekonania trafiało to, jak ci młodzi ludzie zachowywali się, jak zwiedzali wystawę jak do
nich trafiało, że ci młodzi ludzie na tych zdjęciach, to bywa są dokładnie ci, albo i przyjaciele
tych, których właśnie widzą jako czasem ledwo chodzących staruszków. Dla nich autentyzm
a nie opowieść rodem z Tolkiena był ważniejszy. Do tego dołożył się interaktywny charakter
ekspozycji zorganizowanej multimedialnie na wzór zorganizowania Muzeum Powstania
Warszawskiego. Robi wrażenie staranność by w ramach posiadanych środków wydobyć
tamtejsze – i nie tylko – okupacyjne warunki.
To – zwłaszcza dla młodzieży – ważne zdarzenie a i wystawa.
Resztę nieco dopowiedzą zdjęcia.
Specjalnie dziś nie wymieniam nazwisk choć w podzięce za czyn i organizację
należałoby za to tłumnie wymieniać. Przesłoniło by to najważniejsze, że w dobie narzucanego
kwestionowania patriotyzmu i mody na dyskusje o bezsensie, nieracjonalności podejmowania
walki nawet tylko - i aż - o godność jest młodzież otwarta na przyjęcie daru czynu
poprzedników, którzy nie kalkulowali a walczyli, byli męczeni, tracili młodość i szanse na
przyszłość – bo tak trzeba.
Ci młodzi ludzie wcale nie nazywają tego górnolotnie ale wiedzą co jest ważne a co jest
pozorem.
Już wiedzą a samo to jest optymistyczne.
Fsd
Kraków 28.09.14