PL - consilium

RADA
UNII EUROPEJSKIEJ
Bruksela, 1 lutego 2011 r. (01.02)
(OR. en)
5965/11
ENER 13
ENV 64
POLGEN 15
PISMO PRZEWODNIE
Od:
Sekretarz Generalny Komisji Europejskiej,
podpisał dyrektor Jordi AYET PUIGARNAU
Data otrzymania:
31 stycznia 2011 r.
Do:
Pierre de BOISSIEU, Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej
Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady
Dotyczy:
- Energia odnawialna: dążenie do osiągnięcia celu na rok 2020
Delegacje otrzymują w załączeniu dokument Komisji COM(2011) 31 wersja ostateczna.
Zał.: COM(2011) 31 wersja ostateczna
5965/11
dt
DG C
PL
KOMISJA EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 31.1.2011
KOM(2011) 31 wersja ostateczna
KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
Energia odnawialna: dążenie do osiągnięcia celu na rok 2020
SEK(2011) 129 wersja ostateczna
SEK(2011) 130 wersja ostateczna
SEK(2011) 131 wersja ostateczna
PL
PL
KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
Energia odnawialna: dążenie do osiągnięcia celu na rok 2020
1.
WPROWADZENIE
Energia odnawialna jest niezbędna dla osiągnięcia gospodarki niskoemisyjnej. Jest również
głównym elementem unijnej strategii energetycznej. W przemyśle europejskim, wiodącym
prym w rozwoju technologii w zakresie energii odnawialnej na świecie, zatrudnionych jest
1,5 mln osób, zaś do 2020 r. liczba ta może wzrosnąć o kolejne 3 mln1. Promowanie energii
ze źródeł odnawialnych przyczynia się również do korzystania z szeregu lokalnych zasobów
energetycznych.
Polityka UE w zakresie energii odnawialnej jest stosunkowo nowa. Pierwszym krokiem było
przyjęcie białej księgi w 1997 r. Głównym powodem opracowania takiej polityki była
potrzeba dekarbonizacji sektora energetycznego oraz znalezienie rozwiązania kwestii
rosnącego uzależnienia od importu paliw kopalnych z niestabilnych politycznie regionów
poza UE. W tym okresie mniejszą uwagę zaczęto poświęcać promowaniu energii odnawialnej
poprzez szacunkowe cele dla sektorów energii elektrycznej i transportu, a skupiono się na
opracowaniu prawnie wiążących celów, którym towarzyszyły kompleksowe ramy prawne. W
ostatnim okresie położono nacisk na reorientację europejskiej polityki w zakresie
infrastruktury energetycznej, mając na względzie ułatwienie rozwoju sektora energii
odnawialnej. W nowej dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii stworzono silne i
stabilne ramy prawne dla rozwoju energii odnawialnej w Europie. Transpozycja dyrektywy
przez wszystkie państwa członkowskie do 5 grudnia 2010 r. oraz przyjęcie krajowych planów
działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych położyły podwaliny pod zdecydowane
działanie UE w zakresie energii odnawialnej.
W strategii Komisji „Energia 2020”2 podkreślono, w jaki sposób unijna polityka w zakresie
infrastruktury i innowacji wspiera rozwój sektora energii odnawialnej, przyczyniając się do
jak najszybszego osiągnięcia konkurencyjności gospodarczej odnawialnych źródeł energii
oraz stosowanych technologii. Działania te wspierają tym samym rozwój energii odnawialnej,
umożliwiając spełnienie naszych celów. Jednakże biorąc pod uwagę, ze jest to nowa,
rozwijająca się branża, w nadchodzących latach zaistnieje potrzeba zajęcia się tymi ważnymi
wyzwaniami, jak również kwestią finansowania.
W niniejszym komunikacie przedstawiono przegląd sektora energii odnawialnej w Europie, jego
perspektywy do 2020 r. oraz wyzwania mogące zakłócić jego rozwój. Komunikat opiera się na
analizie przedstawionej w trzech sprawozdaniach dotyczących przeglądu finansowania sektora
energii odnawialnej na szczeblu europejskim i krajowym, niedawnych osiągnięć w zakresie
rozwoju odnawialnych źródeł energii i wykorzystania biopaliw oraz innych odnawialnych źródeł
w transporcie oraz działania metody weryfikacji bilansu masy w odniesieniu do systemu
zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów. Przedmiotowe cztery dokumenty stanowią
1
2
PL
Badanie Komisji (ECOFYS) EmployRES, efekty zatrudnienia brutto.
COM(2010) 639 Energia 2020: Strategia na rzecz konkurencyjnego, zrównoważonego i bezpiecznego
sektora energetycznego
2
PL
razem odpowiedź Komisji na wymogi w zakresie sprawozdawczości określone w stosownym
prawodawstwie UE3.
2.
REALIZACJA CELU 20 %
Do 2008 r. rozwój energii odnawialnej regulowały luźne ramy prawne ustalające niewiążące
cele. W dyrektywie w sprawie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych4 oraz dyrektywie
w sprawie biopaliw5 określono krajowe cele szacunkowe zakładające osiągnięcie przez UE do
2010 r. 21 % udziału energii odnawialnej w produkcji energii elektrycznej6 oraz 5,75 %
udziału energii odnawialnej zastępującej benzynę i olej napędowy w transporcie.
Z przeglądu zamieszczonego w załączonym sprawozdaniu z postępów wynika, że spełnienie
tych celów nie jest prawdopodobne, mimo stałego wzrostu w obu sektorach (zgodnie z
poniższym wykresem).
Ogólny i sektorowy wzrost udziału energii odnawialnej w UE7
18%
16%
14%
12%
Udział energii elektrycznej
Udział transportu
10%
Udział ciepłownictwa
8%
Ogólny udział energii odnawialnej
6%
4%
2%
0%
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
(2009, 2010 szacunki
liniowe)
W przypadku tylko kilku państw członkowskich – Danii, Irlandii, Litwy, Niemiec, Polski,
Portugalii i Węgier – można spodziewać się osiągnięcia celów na 2010 r. w zakresie
stosowania odnawialnych źródeł w produkcji energii elektrycznej. W zakresie energii
3
4
5
6
7
PL
SEC xx Niedawne osiągnięcia w zakresie rozwoju energii ze źródeł odnawialnych oraz ocena
techniczna stosowania biopaliw i innych paliw odnawialnych w transporcie. Sprawozdanie Komisji
zgodnie z art. 3 dyrektywy 2001/77/WE i art. 4 ust. 2 dyrektywy 2003/30/WE; SEC xx Przegląd
finansowania energii odnawialnej na szczeblu europejskim i krajowym. Sprawozdanie Komisji zgodnie
z art. 23 ust. 7 dyrektywy 2009/28/WE; SEC xx Sprawozdanie Komisji w sprawie działania metody
weryfikacji bilansu masy w odniesieniu do systemu zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów.
Sprawozdanie Komisji zgodnie z art. 18 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE.
Dyrektywa 2001/77/WE z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku
wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych
Dyrektywa 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub
innych paliw odnawialnych.
W załączniku do dyrektywy 2001/77/WE udział energii odnawialnej w produkcji energii elektrycznej
UE wynosi 22 %, ale po rozszerzeniu UE został zmieniony na 21 %.
Udział, o którym mowa na wykresie, to udział energii ze źródeł odnawialnych w trzech sektorach
zużywających energię oraz ogólny udział energii ze źródeł odnawialnych w finalnym zużyciu energii.
3
PL
odnawialnej w transporcie cele osiągną prawdopodobnie tylko Austria, Finlandia, Hiszpania,
Malta, Niderlandy, Niemcy, Polska, Rumunia i Szwecja.
Powolne tempo postępów w zakresie realizacji ustalonych celów oraz potrzeba wzmocnienia
rozwoju sektora energii odnawialnej we wszystkich państwach członkowskich, a nie tylko w
kilku z nich, to powody zmiany podejścia politycznego, czego wyrazem było przyjęcie w
2009 r. dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii8. Zakres nowej dyrektywy
obejmuje zużycie energii ogółem, w tym do celów ogrzewania i chłodzenia. Określono w niej
prawnie wiążące (nie tylko szacunkowe) cele krajowe zakładające osiągnięcie do 2020 r. 20
% udziału energii odnawialnej w UE. Zawiera ona również bardziej rygorystyczne przepisy
mające ułatwić rozwój energii elektrycznej, np. wymóg, aby państwa członkowskie
przygotowały krajowe plany działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych,
zreformowały systemy planowania i rozwijały sieci elektroenergetyczne. Konieczność
poprawy systemów planowania (przy poszanowaniu zasady ostrożności i łagodzeniu skutków
dla środowiska) stanowiła kolejny element omówiony w komunikacie Komisji dotyczącym
priorytetów w zakresie infrastruktury. Należy podjąć dalsze kroki w odniesieniu do
infrastruktury energii odnawialnej oraz infrastruktury energetycznej ogółem.
Z przeglądu planów państw członkowskich wynika, że nowe podejście zaczyna przynosić
efekty. Kompleksowe, wiążące ramy prawne okazały się katalizatorem prac nad rozwojem
energii odnawialnej, umożliwiających osiągnięcie ambitnych celów UE9. Dzięki ostatnim
wysokim stopom wzrostu w 2009 r. 62 % inwestycji w produkcję energii stanowiły
inwestycje w energię odnawialną.
Wyższe stopy wzrostu
Z prognoz państw członkowskich wynika, że do 2020 r. sektor energii odnawialnej będzie
rósł w tempie szybszym, niż w przeszłości. Prawie połowa państw członkowskich (Austria,
Bułgaria, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Litwa, Malta, Niderlandy, Niemcy, Republika
Czeska, Słowenia i Szwecja) planuje przekroczyć własne cele i udostępniać nadwyżki innym
państwom członkowskim. W przypadku dwóch państw członkowskich (Luksemburg i
Włochy) planuje się, że niewielka część energii odnawialnej niezbędnej do osiągnięcia celu
będzie pochodzić z „importu” w formie statystycznych transferów z państw członkowskich
posiadających nadwyżki lub z państw trzecich (zob. załączone sprawozdanie z postępów).
Jeżeli wszystkie powyższe prognozy dotyczące produkcji spełnią się, ogólny udział energii
odnawialnej w UE przekroczy 20 % w 2020 r.
W planach uwzględniono również ważne informacje dotyczące efektywności energetycznej.
Przewiduje się, że w 2020 r. zużycie energii w UE wyniesie 95 % poziomu z 2005 r. Krajowe
8
9
PL
Dyrektywa 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł
odnawialnych
Krajowe plany działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych dostępne są na platformie Komisji
na
rzecz
przejrzystości:
http://ec.europa.eu/energy/renewables/transparency_platform/action_plan_en.htm. Źródłem danych na
temat krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych jest sprawozdanie
ECN/EEA „Renewable Energy Projections as Published in the National Renewable Energy Action
Plans of the European Member States” (prognozy dotyczące energii odnawialnej opublikowane w
krajowych planach działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych państw członkowskich UE),
chyba że zaznaczono inaczej.
4
PL
prognozy zużycia energii są zróżnicowane: od przekroczenia poziomów z 2005 r. o ponad 20
% na Cyprze, Litwie i Malcie, do mniejszego zużycia (w Niemczech o 14 %, a w
Zjednoczonym Królestwie o 9 %).
Przewiduje się, że łączne zużycie energii odnawialnej w państwach członkowskich wzrośnie
ponad dwukrotnie, z 103 Mtoe w 2005 r. do 217 Mtoe w 2020 r. (finalne zużycie energii
brutto). Sektor energii elektrycznej będzie odpowiadał za 45 % tego wzrostu, ciepłownictwo
za 37 %, a transport za 18 %. Przewidywany rozwój tych trzech sektorów w UE
przedstawiono na poniższych wykresach10. Po biomasie energia wiatru odpowiadać będzie za
27 % wzrost zużycia energii odnawialnej (dwie trzecie z energii wiatru pozyskiwanej na
lądzie, jedna trzecia z energii wiatru pozyskiwanej na morzu), co stworzy zapotrzebowanie na
producentów turbin wiatrowych oraz na powiązane branże przemysłu w Europie. Wzrost
odnotuje również przemysł energii słonecznej, w szczególności w zakresie fotowoltaiki. W
przypadku innych technologii, które są obecnie wykorzystywane w niewielkim stopniu,
wzrost będzie jeszcze wyższy. Europejski przemysł musi przygotować się na rosnące
zapotrzebowanie.
Rozwój udziału energii ze źródeł odnawialnych w produkcji energii
elektrycznej w UE-27
Energia fal i pływów
oceanicznych
1400000
Geotermalna energia
elektryczna
1200000
GWh
1000000
Słoneczna energia
elektryczna
800000
Energia elektryczna z
biomasy
600000
400000
Energia wiatru
200000
0
2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020
Więcej energii elektrycznej
W oparciu o plany państw członkowskich do 2020 r. udział energii odnawialnej w koszyku
energetycznym Europy powinien wynieść 37 %. Przewidywany wzrost udziału energii
elektrycznej ze źródeł odnawialnych niesie ze sobą szereg skutków. Po pierwsze podkreśla
konieczność przyspieszenia procesu modernizacji sieci elektroenergetycznej. W komunikacie
dotyczącym infrastruktury energetycznej zaznaczono, że niezbędne jest podjęcie pilnych
działań mających przygotować sieć na włączenie znacznych ilości energii elektrycznej
pochodzącej ze źródeł odnawialnych, co ułatwi bilansowanie sieci, osiągnięcie większej
elastyczności i rozproszonego wytwarzania energii. Systemy energii elektrycznej muszą stać
10
PL
W oparciu o wstępną analizę krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych.
5
PL
się w coraz większym stopniu połączone i elastyczne. Niezbędny będzie rozwój i
wzmocnienie nowej infrastruktury, w tym zastosowanie technologii inteligentnych sieci11.
Jednym z większych wyzwań dotyczących infrastruktury sieci jest podłączenie potencjału
morskiego, w szczególności w zakresie energii wiatru na północnych morzach Europy, w tym
rozwój sieci na morzu i lądzie.
W strategii „Energia 2020” podkreślono, że większy udział odnawialnych źródeł energii w
produkcji energii elektrycznej ma konsekwencje dla całego rynku energii elektrycznej.
Większej liczbie elastycznych, małych i rozproszonych wytwórców energii elektrycznej
potrzebna jest inna sieć i inne zasady rynkowe, niż tradycyjnym, dużym, scentralizowanym
zakładom. Integracja energii odnawialnej na rynku powinna w idealnym przypadku
przebiegać tak, aby zapewnić rozwój zasobów w sposób najbardziej opłacalny pod względem
ekonomicznym i środowiskowym. Czynniki takie jak odległość do miejsca zużycia, potrzeby
sieci i kwestie związane z akceptacją społeczeństwa i tworzeniem miejsc pracy są również
ważne i nie należy ich ignorować. Z biegiem czasu należy dostosować systemy wsparcia z
zastosowaniem najlepszych praktyk, tak aby uniknąć niepotrzebnego zakłócenia rynku i
zbędnych kosztów.
Ciepłownictwo i chłodnictwo
Poniższy wykres przedstawia przewidywany rozwój technologii w zakresie ciepłownictwa i
chłodnictwa w najbliższym dziesięcioleciu. Główną technologią pozostanie stosowanie
biomasy, odpowiadając za 50 % wzrostu wyprodukowanej energii do 2020 r. (połowa w
sektorze ciepłownictwa, jedna trzecia w transporcie, a pozostała część w sektorze energii
elektrycznej).
Rozwój udziału energii ze źródeł odnawialnych w
ciepłownictwie i chłodnictwie w UE
120000
Ciepło geotermalne
100000
Ciepło słoneczne
ktoe
80000
Pompy ciepła
60000
Ciepło z biomasy
40000
20000
0
2010
2011 2012
2013
2014 2015 2016
2017
2018 2019 2020
W przeszłości rozwój w sektorze ciepłownictwa był ograniczony ze względu na brak
odpowiednich ram wsparcia w większości państw członkowskich. Sytuacja ta ulegnie jednak
11
PL
COM(2010) 677 Priorytety w odniesieniu do infrastruktury energetycznej na 2020 r. i w dalszej
perspektywie - plan działania na rzecz zintegrowanej europejskiej sieci energetycznej.
6
PL
zmianie w najbliższych latach w rezultacie włączenia ciepłownictwa i chłodnictwa do nowych
ram UE w zakresie energii odnawialnej. Państwa członkowskie planują już reformy systemów
dotacji, taryf gwarantowanych lub innych instrumentów w sektorze ciepłownictwa. Dlatego
można spodziewać się zmian i inwestycji w europejskim przemyśle peletów z biomasy,
technologii kotłów na biomasę, technologii współspalania oraz rafinacji biopaliw.
Transport
W planach określono również, w jaki sposób państwa członkowskie mają zamiar osiągnąć cel
10 % udziału energii odnawialnej w transporcie. Biopaliwa pierwszej generacji będą
głównym źródłem energii do 2020 r. Europa ma najostrzejsze kryteria na świecie w
odniesieniu do zrównoważonego rozwoju biopaliw. Komisja przedstawiła wytyczne
dotyczące ich stosowania w czerwcu 2010 r.12. W stosownym załączonym sprawozdaniu
przedstawiono ocenę działania metody weryfikacji zgodności z kryteriami w zakresie
zrównoważonego rozwoju (zwanej systemem bilansu masy)13. Oczekuje się, że do 2020 r.
udział biopaliw drugiej generacji i pojazdów elektrycznych będzie niewielki.
ktoe
Rozwój udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie w UE-27
35000
Wodór
30000
Inne biopaliwa
25000
Energia elektryczna w
transporcie
Bioetanol
20000
Biodiesel
15000
10000
5000
0
2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020
Źródło: Analiza Komisji w oparciu o krajowe plany działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych
Aby osiągnąć cele na rok 2020 w sposób oszczędny i opłacalny pod względem
gospodarczym, oraz aby przygotować się na znacznie większy udział energii odnawialnej w
późniejszym okresie, UE musi w dalszym ciągu inwestować w badania nad zaawansowanymi
technologiami w zakresie energii odnawialnej oraz pracować nad zmniejszeniem kosztów
12
COM (2010) Komunikat Komisji w sprawie praktycznego wdrożenia unijnego systemu kryteriów
zrównoważonego rozwoju biopaliw
i biopłynów oraz obowiązujących zasad obliczeń w odniesieniu do biopaliw
13
SEC xx Sprawozdanie Komisji w sprawie działania metody weryfikacji bilansu masy w odniesieniu do
systemu zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów. Sprawozdanie Komisji zgodnie z art. 18 ust.
2 dyrektywy 2009/28/WE.
PL
7
PL
pozyskiwania morskiej energii wiatru, energii fotowoltaicznej, samochodów elektrycznych
oraz biopaliw drugiej generacji. W ramach programów badawczych, takich jak plan EPSTE14,
promowane będą skuteczne rozwiązania w zakresie energii odnawialnej przynoszące szersze
korzyści dla środowiska. Przygotowanie do powszechnego stosowania obecnych technologii
w zakresie umożliwiającym osiągnięcie celów UE na rok 2020 oraz opracowanie i
zastosowanie zaawansowanych technologii umożliwiających dekarbonizację sektora
energetycznego będzie wymagać znacznych wysiłków i dużych inwestycji. Dlatego
niezbędne jest stworzenie stabilnego i przewidywalnego otoczenia dla finansowania energii
odnawialnej.
Ponadto – obok aspektów technologicznych i regulacyjnych – państwa członkowskie, regiony
i miasta będą musiały zwiększyć wysiłki w zakresie poprawy umiejętności, wiedzy i
zdolności, w szczególności w ramach stosownych administracji i agencji (np. poprzez unijne
Porozumienie Burmistrzów), tak aby zapewnić właściwe zarządzanie umożliwiające
skuteczną realizację programów inwestycyjnych i projektów w zakresie energii odnawialnej.
3.
LIKWIDACJA LUKI INWESTYCYJNEJ: LEPSZE I BARDZIEJ ZINTEGROWANE
FINANSOWANIE ENERGII ODNAWIALNEJ
W komunikacie Komisji dotyczącym priorytetów w zakresie infrastruktury zasygnalizowano, że
dla osiągnięcia celów polityki energetycznej UE konieczne będą inwestycje rzędu ponad tryliona
EUR do 2020 r. Co najmniej połowa tej kwoty jest niezbędna do zastąpienia nowych zdolności
wytwórczych w zakresie energii elektrycznej lub inwestowania w te zdolności. Jak zauważono w
nowej unijnej strategii energetycznej15 priorytetem powinny być inwestycje w energię
elektryczną ze źródeł odnawialnych, pozwalające na osiągnięcie poziomu ponad 62 %
wszystkich nowych elektrowni w 2009 r. Z dalszej analizy przeprowadzonej dla Komisji
wynika, że chociaż roczne inwestycje kapitałowe w energię odnawialna wynoszą obecnie
średnio 35 mld EUR, dla osiągnięcia naszych celów musiałyby one wzrosnąć dwukrotnie do 70
mld EUR16. Nakłady te muszą zostać sfinansowane, podobnie jak obecnie, głównie poprzez
inwestycje sektora prywatnego. Ostateczne koszty ponosi konsument energii.
Korzyści płynące z promowania przemysłu energii odnawialnej zostały powszechnie uznane
podczas kryzysu finansowego w 2009 r. W Stanach Zjednoczonych i Chinach oraz w UE17
wprowadzono miliardowe „ekologiczne” pakiety służące pobudzeniu koniunktury. Rozwój
sektora w Stanach Zjednoczonych, Chinach i innych państwach azjatyckich wskazuje, że jest on
na całym świecie uznawany za niezbędny w przyszłości sektor umożliwiający osiągnięcie
innowacji, bezpieczeństwa dostaw energii i gospodarki niskoemisyjnej. Jak stwierdzono w
nowej unijnej strategii energetycznej18, Europa musi pozostać liderem w tej dziedzinie oraz
zapewnić rozwój sektora w momencie, gdy rządy muszą ograniczać wydatki.
14
15
16
17
18
PL
COM(2007) 723 – Europejski strategiczny plan w dziedzinie technologii energetycznych.
COM(2010) 639 Energia 2020: Strategia na rzecz konkurencyjnego, zrównoważonego i bezpiecznego
sektora energetycznego, s. 6
ECOFYS, Ernst & Young, Fraunhofer ISI, TU Wiedeń, 2010. Najtańszy element inwestycji w energię
elektryczną, zgodny z analizą zawartą w dokumencie COM(2010) 677 wynosi od 310 mld do 370 mld
EUR.
Europejski pakiet środków naprawy gospodarczej: http://ec.europa.eu/energy/eepr/index_en.htm
COM(2010) 639 Energia 2020: Strategia na rzecz konkurencyjnego, zrównoważonego i bezpiecznego
sektora energetycznego
8
PL
Rozwiązania polityczne ustalające cenę emisji dwutlenku węgla, takie jak unijny system
handlu uprawnieniami do emisji, mające na celu osiągnięcie do roku 2020 ograniczenia emisji
gazów cieplarnianych o 20 % w porównaniu z 1990 r. są ważnymi czynnikami promującymi
energię odnawialną.
Wiele można również uczynić dla ułatwienia skomplikowanych procedur w zakresie
wydawania pozwoleń i planowania oraz usunięcia niezwiązanych z kosztami barier
hamujących rozwój energii odnawialnej. Większa przejrzystość i szybkość systemów
planowania przy jednoczesnym poszanowaniu obowiązujących przepisów w dziedzinie
środowiska może przyczynić się do szerszego stosowania energii ze źródeł odnawialnych19.
Tempo stosowania odnawialnych źródeł energii można zwiększyć również poprzez zapewnienie
odpowiednich kwalifikacji instalatorów oraz udostępnienie konsumentom lepszych informacji o
produkcie20.
W czasie obecnych ograniczeń finansowych można uczynić więcej w celu zagwarantowania
oszczędnego wykorzystania środków przeznaczonych na energię odnawialną. W tym zakresie
kluczowy jest skuteczny wybór i koordynacja instrumentów finansowych na szczeblu krajowym
i unijnym. Wybór instrumentów finansowych wspierających rozwój energii odnawialnej
zależy od stanu technologii oraz projektowania21. Instrumenty te obejmują dotacje, kredyty i
gwarancje kredytowe, fundusze kapitałowe, taryfy gwarantowane, dopłaty, systemy
kwot/świadectw, zachęty podatkowe i przetargi. Wszystkie one mogą odegrać rolę we
właściwych przypadkach nie zakłócając konkurencyjności na rynku. Łagodzą one różne
formy ryzyka związanego z projektem – w odniesieniu do technologii, konstrukcji lub kwestii
regulacyjnych – oraz zależą w szczególności od stopnia zaawansowania projektu lub
technologii. Przykładowo w przypadku środków na działalność badawczo-rozwojową,
znaczna część kosztów kapitałowych projektu jest finansowana z dotacji, jako że koszty i
brak pewności związane z technologią sprawiają, że ich finansowanie wyłącznie przez sektor
prywatny byłoby zbyt ryzykowne. W przypadku bardziej uznanych technologii dotacje mogą
być przydatne w celu finansowania projektów demonstracyjnych. W późniejszym okresie,
gdy technologia prawie się przyjęła, finansowanie może przejąć kapitał wysokiego ryzyka.
Widać już efekty: koszty produkcji energii wiatru zmalały w ciągu 9 lat w okresie do 2006 r. o
20%, a słonecznej energii fotowoltaicznej o 57 %22. W przypadku energii wiatru niskie koszty
działania prowadzą w coraz większym stopniu do niższych cen rynkowych (tzw. efekt rankingu
cenowego) Oznacza to oszczędność kosztów dla wszystkich konsumentów energii elektrycznej i
może w znacznym stopniu zrekompensować dodatkowe koszty systemów wsparcia.
W momencie, gdy technologia może być stosowana, ale nie jest jeszcze konkurencyjna,
następuje przejście z finansowania kapitałowego na finansowanie w ramach wsparcia
operacyjnego. Również w takiej sytuacji dostępny jest szereg instrumentów uzależnionych
19
20
21
22
PL
Zob. ECORYS: Assessment of non-cost barriers to renewable energy growth in EU Member States UE
(Ocena barier niezwiązanych z kosztami hamujących rozwój energii odnawialnej w państwach
członkowskich), http://ec.europa.eu/energy/renewables/studies/renewables_en.htm
Zob. ECORYS: Assessment of non-cost barriers to renewable energy growth in EU Member States UE
(Ocena barier niezwiązanych z kosztami hamujących rozwój energii odnawialnej w państwach
członkowskich), http://ec.europa.eu/energy/renewables/studies/renewables_en.htm
Zob. „Support schemes for renewable electricity in the EU” (Systemy wsparcia dla energii elektrycznej
ze źródeł odnawialnych w UE ) European Commission Economic Papers 408, kwiecień 2010 r. oraz
„Financing Renewable energy in the European Energy market” (Finansowanie energii odnawialnej na
europejskim rynku energii) ECOFYS et al, październik 2010.
EWEA „The economics of wind energy” (Ekonomika energii wiatru) i EPIA „Set for 2020” (W
gotowości na 2020 r. ).
9
PL
od okoliczności. Niezależnie od rodzaju instrumentu musi on oferować przewidywalny i
przejrzysty sposób dostosowania poziomów wsparcia, aby uniknąć polityki
„powstrzymywania i stymulowania” lub wezwań politycznych do wstecznej zmiany
warunków (jak miało to niedawno miejsce na pewnych rynkach fotowoltaiki). Dostosowanie
takie odzwierciedli malejące koszty produkcji energii odnawialnej, zapobiegając nadmiernym
zyskom z kapitału. Należy również zauważyć, że wsparcie operacyjne jest finansowane przez
konsumentów, nie przez podatki.
Koszty rozwoju sektora energetycznego są różne w zależności od szeregu czynników takich jak
koszty technologii, ceny ropy i gazu, postęp technologiczny, koszty sieci i transportu czy bariery
administracyjne. Jednakże ze względu na nadal rozproszony europejski rynek energii, tradycyjną
infrastrukturę oraz fakt, że paliwa kopalne otrzymują wciąż czterokrotnie więcej dotacji23,
energia ze źródeł odnawialnych jest nadal droższa niż energia ze źródeł tradycyjnych. Sytuacja
taka jest niefortunna, dlatego należy opracować zachęty pozwalające państwom członkowskim
na osiągnięcie celów w zakresie energii odnawialnej. Do czasu osiągnięcia takich warunków
rynkowych i usunięcia barier niezbędne będzie ciągłe wsparcie dla energii odnawialnej.
Wsparcia finansowego dla energii odnawialnej można będzie zaprzestać dopiero, gdy
koszty jej uzyskania zmaleją, niedociągnięcia rynkowe zostaną naprawione, zaś energia
odnawialna będzie konkurencyjna rynkowo.
Systemy wsparcia państw członkowskich
Chociaż w pewnym stopniu stosuje się finansowanie UE, większość wsparcia dla energii
odnawialnej pochodzi z państw członkowskich.
W poniższej tabeli przedstawiono stosowanie przez państwa członkowskie różnych
instrumentów wsparcia finansowego. Wynika z tego, że można zastosować szereg
instrumentów w zależności od stanu różnych technologii pod względem zaawansowania,
użytkowników i rynków. Należy jednak wyraźnie określić, który instrument został wybrany,
aby nie wprowadzać zamieszania i nie powodować negatywnych konsekwencji dla
inwestorów. We wszystkich sektorach, a zwłaszcza w sektorze energii elektrycznej, dokonano
znacznych reform i dostosowano instrumenty w miarę zmieniających się okoliczności. W
miarę spadku kosztów produkcji obniżano taryfy. W miarę rozwoju technologii włączono je
do systemów kwot lub taryfowych. Jako że ryzyko związane z technologią spada, producenci
są narażeni na większe ryzyko w zakresie cen rynkowych (i integracji rynku) poprzez zmianę
systemu wsparcia z taryf gwarantowanych na dopłaty. Ważne jest, aby były to koszty
„pozabudżetowe”, tzn. były ponoszone przez konsumentów energii a nie podatników
(zob. powiązany dokument roboczy służb Komisji), co pozwoli na uniknięcie zakłóceń
wynikających z „powstrzymywania i stymulowania” w sytuacji coraz bardziej
ograniczonych budżetów rządowych.
Stosowanie różnych instrumentów w sektorze energii elektrycznej, ciepłownictwa i transportu
(biopaliwa) w państwach członkowskich
23
PL
Międzynarodowa Agencja Energetyczna oceniła niedawno, że dotacje na paliwa kopalne wynoszą 312
mld USD (http://www.worldenergyoutlook.org/subsidies.asp). Według najnowszych danych (2004 r.)
dla UE-15 dotacje na paliwa kopalne wynosiły 21,7 mld EUR w porównaniu z 5,3 mld EUR na energię
odnawialną (Sprawozdanie techniczne EEA 1/2004).
10
PL
Transakcja
finansowa
AT
BE
BG
CY
CZ
DE
x
x
x
x
x
x
Energia elektryczna
Dopłata
x
Zobowiązanie
kwotowe
x
Dotacje
na
inwestycje
x
Zwolnienia od
podatków
x
Ciepłownictwo
Zachęty
podatkowe
x
x
Zwolnienia od
podatków
x
x
Transpor
t
Zachęty
finansowe
x
x
Zwolnienia od
podatków
x
x
x
x
x
x
x
FI
FR
GR
HU
IE
IT
LT
LU
LV
MT
x
x
x
x
x
x
x
x
x
NL
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
PT
RO
SE
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
UK
x x
x
x
x
x
x
x
x x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x x
x
x
x
x
x
SK
x
x
x
SI
x
x
x
x
PL
x
x
x
x
ES
x
x
Zobowiązanie
kwotowe
x
EE
x
x
Dotacje
na
inwestycje
DK
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x x
x
x x
Dalszym elementem reformy w niektórych państwach członkowskich było opracowanie
prywatnych mechanizmów finansowania, które przyciągają kapitał i zwiększają poziom
lokalnej akceptacji projektów w zakresie energii odnawialnej (co pomaga w pokonaniu
innych barier, jak np. uzyskanie pozwolenia na budowę). Najczęściej stosowanym
instrumentem w tym zakresie jest „własność lokalna”, polegająca na tym, że społeczności
lokalne mogą mieć finansowy udział w inwestycji projektu w zamian za tańszą energię
elektryczną lub udział w zyskach24. Rozwój lokalnych partnerstw publiczno-prywatnych
może również stanowić skuteczny sposób na ograniczenie kosztów projektu i osiągnięcie
większego poziomu akceptacji społecznej przy jednoczesnym wkładzie w lokalny i
regionalny rozwój społeczno-ekonomiczny.
Reformy takie odnoszą skutki, gdy są zaplanowane i przewidziane przez inwestorów zgodnie
z przejrzystą strategią rządową. Nagłe zmiany mają charakter zakłócający i szkodzą
strategiom w zakresie inwestycji w energię odnawialną. Należy ich unikać, ponieważ mają
szkodliwe skutki dla zaufania inwestorów oraz dla działań dążących do osiągnięcia celów. W
szczególności należy unikać zmian systemów wsparcia ze skutkiem wstecznym ze względu
na ich negatywny wpływ na zaufanie inwestorów. Komisja wyraziła już zaniepokojenie
rozwojem sytuacji w ostatnim czasie w niektórych państwach członkowskich w tym zakresie i
będzie nadal ściśle monitorować tę kwestię, mając na względzie dalsze działania na szczeblu
UE, jeżeli okażą się one niezbędne.
24
PL
Więcej informacji na temat mechanizmów podziału korzyści można znaleźć w sprawozdaniu
RESHARE dostępnym na stronie internetowej www.reshare.nu
11
PL
Mechanizmy współpracy
Zmiany te służą poprawie skuteczności instrumentów, ale należy uczynić jeszcze więcej.
Większość państw członkowskich koncentrowała się na zasobach krajowych pod kątem
osiągnięcia celu na rok 2020. Nie próbowały one obniżyć kosztów poprzez znalezienie
tańszych zasobów w innych częściach wspólnego rynku. W analizie Komisji25 oszacowano,
że gdyby państwa członkowskie traktowały energię odnawialną jako towar na jednolitym
rynku europejskim, a nie tylko na rynkach krajowych, można by zaoszczędzić do 10 mld
EUR. Wynika z tego, że integracja rynkowa - a w szczególności rozwój taryf
gwarantowanych - przebiega zbyt powolnie i w sposób fragmentaryczny. Należy ją zatem
wzmocnić.
Zgodnie z unijną strategią energetyczną niezbędne jest większe ujednolicenie krajowych
systemów wsparcia w celu ułatwienia handlu oraz dążenia do bardziej paneuropejskiego
podejścia do rozwoju odnawialnych źródeł energii26. Wezwanie do ujednolicenia nie jest
niczym nowym. Zwraca ono uwagę na konieczność szczególnego dostosowania do
europejskiego rynku energii elektrycznej, na którym ponad jedna trzecia energii pochodzić
będzie ze źródeł odnawialnych. W niektórych przypadkach, takich jak rozwój morskiej
energii wiatru, niezbędne jest jak najszybsze opracowanie zintegrowanej strategii. W tym
przypadku zainteresowane państwa członkowskie i Komisja prowadzą działania w
następstwie podpisania protokołu ustaleń inicjatywy państw mórz północnych w sprawie sieci
przesyłowej morskiej energii wiatrowej. Komisja będzie uważnie monitorowała rozwój
sytuacji i przygotuje sprawozdanie z postępów w zakresie morskiej energii wiatru i sieci w
2012 r. Komisja analizuje również parametry importu energii odnawialnej z krajów
południowej części basenu Morza Śródziemnego w związku z inicjatywami takimi jak
Desertec i śródziemnomorski plan słoneczny.
Poza tym priorytetem należy opracować średnio- i długoterminową strategię UE w celu
zapewnienia oszczędniejszego działania sektora energetycznego. Pierwszym krokiem w
kierunku integracji energii odnawialnej jest opracowanie nowych mechanizmów współpracy
ustanowionych dyrektywą.
25
26
PL
SEC xx Przegląd finansowania energii odnawialnej na szczeblu europejskim i krajowym. Sprawozdanie
Komisji zgodnie z art. 23 ust. 7 dyrektywy 2009/28/WE.
COM(2010) 639 Energia 2020: Strategia na rzecz konkurencyjnego, zrównoważonego i bezpiecznego
sektora energetycznego, s. 10
12
PL
Mechanizmy współpracy ustanowione w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł
energii
W dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii ustanowiono „mechanizmy współpracy”, w ramach których
państwa członkowskie mogą wspólnie pracować nad odnawialnymi źródłami energii. Obejmują one:
– „transfery statystyczne”, w ramach których państwo członkowskie posiadające nadwyżkę energii
odnawialnej może statystycznie „sprzedać” ją innemu państwu członkowskiemu, w którym eksploatacja
źródeł energii odnawialnej może być droższa. Pierwsze państwo członkowskie odnotowuje zysk
pokrywający co najmniej koszty uzyskania energii, zaś drugie może zaliczyć tę energię na poczet realizacji
celu po niskim koszcie.
– „wspólne projekty”, w ramach których projekt w zakresie energii odnawialnej w jednym państwie
członkowskim może być współfinansowany przez inne państwo członkowskie, zaś produkcja może być
statystycznie dzielona między oba kraje. Również w tym przypadku współpraca przynosi obopólne korzyści i
oszczędności. Wspólne projekty można prowadzić między państwem członkowskim a państwem trzecim,
jeżeli wyprodukowana energia elektryczna jest importowana do UE, np. z Afryki Północnej.
– „wspólne systemy wsparcia”, w ramach których co najmniej dwa państwa członkowskie zgadzają się na
zharmonizowanie całości lub części systemów wsparcia w zakresie rozwoju energii odnawialnej, aby
wyraźnie zintegrować ją na wspólnym rynku i dzielą produkcję zgodnie z określoną zasadą, np. według tego,
skąd pochodzi wsparcie finansowe.
Stosowanie tych mechanizmów pozwoli na uzyskanie europejskiej raczej niż krajowej perspektywy w zakresie
rozwoju energii odnawialnej pozwalającej na oszczędne osiągnięcie celów w zakresie energii odnawialnej w
Europie. Ponadto wspólny handel oraz wspólne projekty i systemy wsparcia stanowią wyraźny krok na drodze do
integracji energii odnawialnej na europejskim rynku energetycznym.
Państwa członkowskie opracowały mechanizmy współpracy ustanowione w nowej
dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, co pozwoliło im na kontrolowanie
sposobu prowadzenia wspólnych prac nad zasobami odnawialnymi oraz współfinansowania
oraz na połączenie i harmonizację systemów wsparcia. W wyniku powyższego po stworzeniu
sprawiedliwego jednolitego rynku energetycznego i umożliwieniu sprawiedliwej konkurencji
producentów energii odnawialnej państwa członkowskie powinny być lepiej przygotowane na
promowanie energii odnawialnej na szczeblu ogólnoeuropejskim jako produktu
wykorzystywanego w państwach członkowskich całej Unii w sposób wydajny tam, gdzie
będzie to wykonalne i najbardziej uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia.
Fora i projekty ustanowione przez Komisję w celu wspomożenia państw członkowskich w
opracowywaniu mechanizmów współpracy27 można wykorzystać również do zarządzania
innymi aspektami i reformami krajowych systemów wsparcia. Inne inicjatywy mogłyby objąć
wspólne ustalanie cen w zależności od zastosowanej technologii, daty corocznych
przeglądów, metodykę i indeksy obliczania kosztów, bardziej spójne przeliczenie taryf
gwarantowanych na dopłaty gwarantowane w miarę powszechniejszego stosowania
technologii oraz prace nad stworzeniem regionalnych grup wspólnych systemów wsparcia,
jak np. wspólny system certyfikatów ekologicznych uzgodniony niedawno przez Norwegię i
Szwecję. Mechanizmy umożliwiają również wspieranie rozwoju produkcji energii odnawialnej
w państwach trzecich. Mogą one zatem ułatwić osiągnięcie postępów w zakresie ujednolicenia
europejskich systemów wsparcia, zapewniając większą spójność z jednolitym rynkiem.
Komisja oceni skuteczność funkcjonowania systemów wsparcia i mechanizmów współpracy w
świetle przeglądu przewidzianego w dyrektywie na 2014 r. Przygotuje wytyczne w zakresie
27
PL
Obejmują one wspólne działania w celu realizacji dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii,
międzynarodową grupę państw członkowskich ds. współpracy w zakresie taryf gwarantowanych oraz
szereg projektów w ramach programu Inteligentna Energia dla Europy.
13
PL
bardziej zharmonizowanych reform, będzie wspierać dalsze prace nad mechanizmami
współpracy i stworzy podstawę dla rozwoju energii odnawialnej w południowej części basenu
Morza Śródziemnego. Działania te będą stanowiły platformę wymiany w odniesieniu do reform
prowadzonych w państwach członkowskich i przyczynią się do uniknięcia „wyścigu” w
udzielaniu dotacji.
PL
14
PL
Ciepłownictwo
W sektorze ciepłownictwa znaczna część dotacji na inwestycje w państwach członkowskich
dotyczy małych instalacji wykorzystujących słoneczną energię cieplną lub energię
fotowoltaiczną w gospodarstwach domowych. Biorąc pod uwagę, że w ostatnich latach koszty
mikrojednostek znacznie spadły, państwa członkowskie powinny rozważyć wprowadzenie na
szczeblu gospodarstwa domowego rozwiązań regulacyjnych, a nie finansowych. Przykładowo w
art. 13 ust. 4 dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii przewidziano, że w
przepisach i kodeksach prawa budowlanego określone zostaną minimalne poziomy udziału
energii ze źródeł odnawialnych w budynkach, co zapewni wzrost i znaczące oszczędności
poprzez zastosowanie środków regulacyjnych, a nie finansowych28. Biorąc pod uwagę jego
lokalny charakter, wsparcie dla systemów mikroogrzewania może uwzględniać formy energii
wykorzystujące lokalne zasoby biomasy, słoneczne lub geotermalne.
W większości państw członkowskich dopiero teraz zaczynają się prace nad ogrzewaniem
opartym na odnawialnych źródłach energii na dużą skalę, między innymi dlatego, że dopiero
teraz zostało to uwzględnione w europejskich ramach prawnych (cel 20 %). Jak stwierdzono
w komunikacie dotyczącym priorytetów w zakresie infrastruktury26 należy priorytetowo
promować lokalne sieci ciepłownicze we wszystkich większych aglomeracjach, w których
uzasadniają to warunki lokalne lub regionalne. Komisja będzie w dalszym ciągu prowadziła
ocenę rozwoju sektora.
Na szczeblu UE, pomimo silnego wsparcia politycznego oraz ram politycznych i prawnych,
wsparcie finansowe dla energii odnawialnej jest stosunkowo niskie. W okresie 2007-2009 na
energię odnawialną przeznaczono ok. 9,8 mld EUR (3,26 mld EUR rocznie), z czego większość
w formie pożyczek z Europejskiego Banku Inwestycyjnego.
Instrumenty UE stosowane bezpośrednio przez Komisję do finansowania projektów w
zakresie energii odnawialnej (wydatki w ramach europejskiego pakietu środków naprawy
gospodarczej, badań i rozwoju, planu EPSTE), zarządzane wspólnie z państwami
członkowskimi (fundusze strukturalne i spójności) oraz zarządzane wraz z innymi
instytucjami (EBOR, EBI) będą przedmiotem przeglądu w świetle nadchodzącego
planowania następnych europejskich ram finansowych, obejmujących wydatki UE od 2014
r.29. W tym zakresie ambicje wsparcia zobowiązania politycznego UE w zakresie energii
odnawialnej należy wesprzeć stosownym finansowaniem. W szczególności Komisja dokona
analizy możliwości wykorzystania środków unijnych i krajowych w celu przyciągnięcia
kapitału prywatnego do projektów energetycznych o znaczeniu europejskim na szczeblu
lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim. Niezbędne są dalsze starania w celu
ułatwienia szerszego stosowania mechanizmów współpracy ustanowionych w dyrektywie w
sprawie odnawialnych źródeł energii, a tym samym wzmocnienia współpracy regionalnej oraz
rozpoczęcia zharmonizowanej reformy systemów wsparcia.
Ważnym nowym źródłem wsparcia finansowego energii odnawialnej na szczeblu UE jest
program NER 300 ustanowiony w dyrektywie w sprawie systemu handlu uprawnieniami do
emisji 2003/87/WE. Ma on za zadanie wsparcie projektów demonstracyjnych w zakresie
wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) i innowacyjnych projektów w
28
29
PL
Zob. SEC(2008) 85-2 Załącznik do oceny skutków Komisji dotyczącej pakietu energetycznego i
klimatycznego, s. 122.
Zob. COM(2010) 700 wersja ostateczna.
15
PL
zakresie energii odnawialnej na skalę komercyjną. Celem jest współfinansowanie co najmniej
34 innowacyjnych projektów w zakresie energii odnawialnej w UE. W ramach programu
udostępnione zostanie ok. 4,5 mld EUR (przy czym przemysł i państwa członkowskie
zapewnią drugie tyle)30. W listopadzie 2010 r. Komisja opublikowała pierwsze zaproszenie do
składania wniosków w ramach programu NER 300, obejmujące 200 mln uprawnień31.
Komisja zamierza również przedstawić wniosek dotyczący przeglądu dyrektywy w sprawie
opodatkowania energii32.
Jeżeli UE ma osiągnąć cele na rok 2020 przy jak najniższych kosztach oczywiste jest, że
zarówno w przypadku finansowania energii odnawialnej na szczeblu państw
członkowskich, jak i UE należy udoskonalić obowiązujące rozwiązania ramowe.
4.
WNIOSEK
Ograniczony i rozproszony rozwój europejskiego przemysłu energii odnawialnej w dekadzie
poprzedzającej rok 2008 wynikał częściowo z ograniczonych ram prawnych UE. UE uznała
jednak, że energia odnawialna będzie kluczowym elementem przyszłego niskoemisyjnego
sektora energetycznego, dlatego wprowadziła kompleksowe i solidne ramy prawne.
Wyzwanie polega teraz na przejściu od projektu politycznego do realizacji na szczeblu
krajowym i podjęciu konkretnych działań. Wdrożenie dyrektywy i prezentacja planów to
oznaka postępu i należy je wspierać.
W obecnym kontekście trudnych warunków makroekonomicznych i konsolidacji fiskalnej
należy podkreślić fakt, że finansowanie energii odnawialnej jest wydatkiem wspomagającym
wzrost, który umożliwi uzyskanie większych zysków w przyszłości. Równie ważne jest
zapewnienie jakości wydatków przy zastosowaniu najbardziej skutecznych i oszczędnych
instrumentów finansowych. Podobnie jak w przypadku infrastruktury energetycznej potrzebne
są działania na szczeblu europejskim, które przyczynią się do szybszego osiągnięcia wydajnej
produkcji energii ze źródeł odnawialnych oraz jej integracji na jednolitym rynku europejskim.
Na szczeblu krajowym przegląd instrumentów finansowych należy prowadzić w sposób
pozwalający na uniknięcie niepewności inwestorów oraz uwzględniający politykę innych państw
członkowskich, tak aby zapewnić podejście umożliwiające stworzenie prawdziwie europejskiego
rynku. Komisja będzie aktywnie wspierała współpracę krajową w zakresie finansowania energii
ze źródeł odnawialnych w oparciu o nowe ramy współpracy państw członkowskich ustanowione
w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, a także będzie promowała integrację
energii odnawialnej na rynku europejskim. Na szczeblu europejskim należy odpowiednio
skierować środki finansowe UE, aby zapewnić opłacalny rozwój energii odnawialnej oraz
świadczenie pomocy technicznej przy jednoczesnym zapewnieniu najbardziej skutecznych
sposobów obniżenia kosztu inwestycji kapitałowych w sektorze, w tym we współpracy z EBI.
30
31
32
PL
Zob. decyzja Komisji 2010/670/UE z 6.11.2010, Dz.U. L 290 z 6.11.2010, s. 39.
Dz.U. C 302 z 9.11.2010, s. 4. Dalsze informacje dostępne pod adresem:
http://ec.europa.eu/clima/funding/ner300/index_en.htm
Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej (Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51); dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywami
2004/74/WE i 2004/75/WE (Dz.U. L 157 z 30.4.2004, s. 87 i 100).
16
PL
Komisja wzywa zatem państwa członkowskie do:
· realizacji krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych;
· udoskonalenia systemów planowania infrastruktury przy poszanowaniu obowiązującego
prawodawstwa UE w zakresie ochrony środowiska, jak również dążenia do stosowania
najlepszych praktyk;
· osiągnięcia szybszych postępów w zakresie rozwoju sieci elektroenergetycznej w celu
umożliwienia większego udziału energii odnawialnej;
· opracowania mechanizmów współpracy oraz rozpoczęcia integracji energii odnawialnej na
rynku europejskim;
· zapewnienia, aby wszystkie reformy istniejących krajowych systemów wsparcia
gwarantowały stabilność dla inwestorów oraz zapobiegały zmianom działającym wstecz.
W celu wsparcia tych działań Komisja będzie współpracować z państwami członkowskimi
nad wdrożeniem dyrektywy, mając na uwadze przegląd i poprawę skuteczności finansowania
UE w zakresie projektów w dziedzinie energii odnawialnej oraz ułatwienie ujednolicenia
krajowych systemów wsparcia dla zapewnienia najlepszych warunków rozwoju energii
odnawialnej w Europie.
PL
17
PL